Unicode
ရေကန်ဘေးနားကအဆောင်လေးမှာ အပန်းဖြေနေကြတဲ့ အိမ်ရှေ့စံနဲ့ကြင်ယာတော်လေးတို့သည် တစ်ခစ်ခစ်ရယ်မောနေကြသည်။
"ကြင်ယာတော် မနက်ဖြန်ဆို ကိုယ်တော်တို့လက်ဆက်ရတော့မယ်နော်"
"မှန်ပါ့ဘုရား..ဦး..အဖေ့ကိုသည်ညနေ သွားခေါ်ခွင့်ပြုပါဘုရား"
"ကြင်ယာတော်ကိုယ်တိုင်ခေါ်ရင်ပင်ပန်းနေမှာပေါ့။ကိုယ်တော် ဝေါယာဥ်စီစဥ်ပြီးအခေါ်တော်လွှတ်လိုက်ပါ့မယ်"
"ယခုထဲကတားမြစ်ပိတ်ပင်နေပြီလားဘုရား"
တစ်ဖက်ကိုလှည့်သွားသော ချစ်ရသူရဲ့ပုခုံးနုနုလေးတွေကို ဆွဲလှည့်ကာပြုံးပြတော့ မျက်စောင်းလေးတွေထိုးလာခဲ့သည်။
"ကိုယ်တော်က ကြင်ယာတော်ပင်ပန်းမှာဆိုးလို့ပါ။ကိုယ်တော် မင်းဆန္ဒကိုဘယ်နှစ်ခါများငြင်းဖူးသလဲ"
မေးဖျားလေးဆွဲမော့ပြောပြီးနောက် ရင်ခွင်ထဲဆွဲထည့်လိုက်သောကိုယ်ငယ်ပိုင်ရှင်လေးသည် သဘောကျဟန် ရယ်မောလာသည်။
"ညီတော် စားတော်တည်ချိန်ရောက်ပါပြီဘုရား"
သူ့စကားကြားတော့ လှည့်ကြည့်လာသော မိန်းမပျိုလေးသည် သည်နေ့တွင်လည်း ပန်းနုရောင်အဆင်ကိုသာဝတ်ဆင်ထားပြန်သည်။ညီတော်က သိပ်မေတ္တာရှိပုံရသည်။ရွန်းရွန်းဝေသည့်မျက်လုံးတွေနှင့် ကြည့်နေတာ တခြားသူတွေတောင်မြင်နေရသည်။
"ကောင်းပါပြီနောင်တော်..လာဂျီမင် ကိုယ်တော့်ကိုအရင်လိုခူးခပ်ပေးပါဦး"
လက်ဆွဲပြီးထွက်သွားကြသော သူနှစ်ယောက်ကိုကြည့်ရင်းကြည့်ရင်း ဝမ်းနည်းလာမိတာမို့ ဓါးအိမ်ကိုကိုင်ထားတဲ့လက်တွေ တင်းကြပ်သွားမိသည်။သူ အိမ်ရှေ့စံအဆောင်ရောက်တော့ဖြင့် အိမ်ရှေ့စံဟာ စားတော်တောင်တည်နေပြီဖြစ်သည်။
"လာနောင်တော် တူတူသုံးဆောင်ရအောင်"
"မသင့်တော်ပါဘူးညီတော်"
"မဟုတ်တာ။ လာပါအစ်ကိုတော်"
ဂျွန်အိမ်ရှေ့စံလေးအား ဟင်းထည့်ပေးရင်း နူးနူးညံ့ညံ့လေသံလေးနှင့်အတူ ထပ်လောင်းခေါ်လာသော အသံပိုင်ရှင်ကြောင့် ငြင်းမနေတော့ဘဲ ဝင်ထိုင်လိုက်တော့သည်။
YOU ARE READING
အရှင့်ကံ
Fanfictionခြေတော်ရင်းမဝပ်ဆင်းဘူးလို့ ရာဇသံပေးထားကာမှ နှလုံးသားဟာကျရှုံးသွားရတယ်လို့။
