Zorgen Om Niks....Toch?? // Mabbie

hoofdstuk 28

Pov: jair
Ik loop de kamer in en ik zie hun eerst nog lachen maar robbie heeft denk ik gelijk door dat het niet goed is. Want zijn lach gaat snel weg. Ik slik en loop naar de jongens toe. "Hey jongens, de resultaten van jullie scans zijn terug" zeg ik. "En?" Vraagt robbie gelijk. Ik zucht. Hoe moet ik dit brengen. "Uhm ja robbie jou scan, je hebt een hersenbeschadiging wat Met een operatie in Nederland prima hersteld kan worden" zeg ik. Hij knikt opgelucht. "Is dat de reden dat hij zomaar weg viel?" Vraagt matthy. Ik knik. "En matthy?" Vraagt robbie. Robbie was niet dom en zag aan mij dat er wat was. "Uhm ja matthy, bij jou kwam er heel veel uit, zoals sociale-angststoornis maar ik denk dat je dat al weet, trauma's en uhm" Ik kom niet uit mijn woorden. Robbie kijkt me angstig aan. Matthy begrijpt er niks van. "Uhm je hebt ook zware autisme wat je ook al weet neem ik aan, maar er is nog 1 dingetje" zeg ik. "Wat is het dan?" Zegt robbie. Matthy luisterd gwn en zegt niet echt wat. "Je hebt ook het syndroom van Asperger, dat houd in dat je problemen hebt met communicatie en relaties, je kan soms gedrag vertonen wat voor de wereld moeilijk te begrijpen is" zeg ik. Dit gaat zo zwaar voor hem zijn.

Pov: matthy
Alle vreugde en blijdschap wat er in me zat word er gelijk uit gerukt. Hoe kan ik dat nou weer hebben? Ik heb er nooit echt last van gehad of gemerkt, toch?
"Hoe moet hij het behandelen?" Vraagt robbie die ook even van zijn paadje is. "Ik geef jullie medicatie mee" zegt jair. "Ik zou jullie in Nederland wel verder uitleggen hoevaak hij het moet slikken en voor hoelang." Zegt hij. Ik knik maar Stop dat gelijk. Wacht, wat zei hij nou? "Jair dat kan niet want jij werkt hier toch?" Vraag ik. Hij begint te lachen en ik zie ook een glimlach bij robbie's gezicht komen. "Nee matthy, mijn werk hier zit erop. Ik ga samen met jullie weer terug naar nederland" zegt hij. Is dit echt? Zit ik nou gwn te slapen? Ik kijk naar robbie. Robbie knikt. Het is echt. Ik sta op en spring in de armen van jair. Kut. Ik heb gwn een relatie met robbie. Straks vind hij dit niet leuk. Ookal zijn wij broers. Ik trek me snel uit de knuffel en kijk robbie angstig aan

Pov: robbie
Matthy en jair staan in een knuffel. Ik vind het echt te schattig hoe goede band hun hebben. Matthy trekt zich uit de knuffel en ik zie hem angstig naar mij kijken. Waarom opeens uit het niets? "Nee Nee Nee Nee, robbie dit was niks. Ik hou van jou, dat weet je toch?" Vraagt hij. Huh? Ik kijk naar jair en hij knikt. "Dit heeft met zijn syndroom te maken robbie" zegt hij. (Weet niet of het echt zo is maar goed). Nu snap ik het. "Hey matt het is oké, ik weet dat je alleen van mij houd in die richting. Rustig maar" zeg ik lachend. Ik moet dus wel oppassen dat hij niet in paniek raakt over onze relatie.

*2 dagen later*

We gaan vandaag eindelijk met zen allen weer terug naar nederland. Matt en ik hebben deze 2 dagen gwn films gekeken in het ziekenhuis. Maar vandaag gaan we dan eindelijk. Iedereen heeft zijn spullen en we lopen het ziekenhuis uit. Het ziekenhuis waar we uiteindelijk 5 dagen zijn geweest. Ik ben nu echt op het punt gekomen dat ik echt uit dit land wil. Weg uit dit land en nooit meer terug komen als je het mij vraagt. We zijn nu nog bij Schiphol iets aan het eten. Jair en ik hebben een burger en bier. Matt heeft een klein burgertje met water. Ik ben bang dat mark iets heeft gezegt tegen hem over zijn gewicht. Jair zei dat hij vroeger daar ook al heel gevoelig voor was.

Pov: matthy
Ik heb maar een hele kleine burger. Eigenlijk heb ik heel veel honger maar mark zei tegen mij dat ik dik was. Misschien heeft hij wel gelijk. Ik ben ook gwn dik en lelijk. Ik snap echt niet waarom robbie mij wil maar goed. Er zijn zo'n mooie mannen op de wereld en dan kiest die precies voor mij. Jair en robbie kijken elkaar steeds aan. Ik snap er niet echt wat van dus laat ik het maar. Als we zijn uitgegeten gaan we naar het vliegtuig want die vertrekt bijna. Robbie en jair zeiden dat ik de plek bij het raam mocht nemen dus ik ga daar zitten. Als we allemaal zitten gaat het vliegtuig eindelijk starten. Nou nu alleen nog een vlucht en dan zijn we eindelijk thuis. Thuis bij de mensen die me wel goed laten voelen inplaats van mijn vader en al die Fake vrienden. Mensen waar ik mezelf kan zijn. Over 10 uur krijg ik dat warme gevoel weer.

Of krijg ik een gevoel wat het ergste is tot nu toe?.......

--------------------------------------------------------------

848 woorden.

Dit is een iets kortere deel maar dat komt omdat ik ook nog een deel moet schrijven voor morgen maar die word iets langer. 🫶

Ja verder is er niks dus ja.

Tot bij Deel 29 💚