«Υπάρχει λόγος;»

«Το φως μέσα στο σκοτάδι..»

Εδώ και αρκετές μέρες σηκώνομαι με ένα πόνο κάτω χαμηλά.
Αυτή τη φορά ξύπνησα λίγο νωρίτερα γιατί η μικρούλα μου, έκανε και πάλι αισθητή την παρουσία της.
Το γεγονός ότι κινείται μέσα μου,
με βοηθάει ώστε να μην νιώθω μόνη μου και μου θυμίζει τον μοναδικό λόγο που έχω πια για να ζω.
Εκείνη. Πως να είναι άραγε;
Θα μοιάζει σε εμένα ή στον μπαμπά της; Αχχ..μακάρι να μοιάζει σε εκείνον..
Καθώς τα σκεφτόμουν όλα αυτά έβαλα το χέρι μου επάνω στην κοιλιά μου προσπαθώντας να την αντιληφθώ και να επικοινωνήσω μαζί της.
Τότε όντως κλώτσησε, σαν να διάβασε με κάποιο τρόπο τις σκέψεις μου και αυτόματα ένα χαμόγελο ένιωσα πως σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου.

Α-καλημέρα μικρούλα μου..Σ'αγαπάω..πολύ..να το θυμάσαι πάντα αυτό..

Ήρθαν και μας ξύπνησαν ως συνήθως στις οκτώ ώστε να πάμε για πρωινό στην τραπεζαρία,
τις άλλες δηλαδή γιατί εγώ ήδη είχα ανοίξει τα μάτια μου εδώ και αρκετή ώρα.
Η Φένια πάλι άρχισε να με αγριοκοιτάζει.
Η Αγγελική μου είπε το πόσο επικίνδυνη ήταν.
Είχαν περάσει αρκετές εβδομάδες από τότε που έψαξε τον φάκελο της και μάθαμε πολλά περισσότερα από όσα μπορούσα να φανταστώ.
Πραγματικά σοκαρίστηκα.
Όχι γιατί ο κόσμος είναι κακός. Αυτό το ξέρω.
Μου έχει δείξει την σκληρή του πλευρά εδώ και καιρό, όπως και το γιατί. Δεν έχω καμία απορία.
Τώρα μπόρεσαν επιτέλους να εξηγηθούν πολλά.

Φε-τι έγινε Ροδίτη;
Θα μας καταδεχτείς σήμερα ή έχεις πάλι ναυτίες;

Προσπαθώ να μην της απαντάω.
Τώρα πια δεν είμαι μόνη μου και όσες φορές προσπαθώ να κάθομαι στο κελί όσο πιο πολύ μπορώ, στο κρεβάτι μου διαβάζοντας κάποιο από τα πολλά βιβλία που μου είχε φέρει τον τελευταίο καιρό η Αγγελική είναι κέρδος.
Χαλάρωνα έτσι και ένιωθα πως θα μπορούσα να βρισκόμουν στο σπίτι μου.
Σωστά..σπίτι μας.
Θα ήταν και ο Δημήτρης μου εκεί..δεν θα ήμουν μόνη μου.
Τι με έπιασε και τα σκέφτομαι όλα αυτά τώρα;
Ούτε ξέρω. Σκούπισα γρήγορα τα δάκρυα μου και φόρεσα ένα μαύρο φαρδύ φόρεμα και άφησα τα μαλλιά μου κάτω, απλά τα χτένισα.
Πήγα μαζί με τις υπόλοιπες για πρωινό.
Νιώθω πως πάλι όλα τα βλέμματα ήταν επάνω μου..δεν ξέρω αν φταίει πως είμαι έγκυος και τώρα πια το ξέρουν όλοι ή πως η υπόθεση μου μοιάζει με ένα άλυτο μυστήριο.
Προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη για να μην ταράζεται το μωρό όπως με συμβούλευσε η γιατρός αλλά φοβάμαι τόσο πολύ.
Η καρδιά μου δεν υπάρχει πια.
Την πήρε όλη μαζί του.
Όχι..αυτή την φορά δεν θα κλάψω παρόλο που τα σκέφτομαι όλα αυτά.
Θα προσπαθήσω να φάω έστω και λίγο,
εδώ και αρκετό καιρό πια το έχω μάθει.
Ήρθε η Μαρία, κάθισε δίπλα μου και αρχίσαμε να μιλάμε.
Παρόλο που δεν είχα όρεξη να δω κανέναν,
είναι πραγματικά ένα υπέροχο πλάσμα και η μοναδική που μου έχει σταθεί και είναι δίπλα μου από την αρχή.
Η μόνη που δεν πίστεψε ποτέ ότι το έκανα εγώ.