Unni
၈နှစ်ခန့်ကြာသော်~
အချိန်တွေကုန်တာ သိပ်ကိုမြန်ဆန်လွန်း၏။
တစ်ချိန်ကအမြဲတမ်းရန်ဖြစ်နေတတ်ပြီး
တစ်ယောက်ကိုယ်တစ်ယောက် အရမ်းစကြတဲ့
ကလေးနှစ်ယောက်ဟာလည်း အခုတော့။
အသက်၁၈နှစ်ပြည့်ပြီးသည့်တက္ကသိုလ်
ကျောင်းသားတွေပင်ဖြစ်လို့နေ၏။
ဂယူနဲ့ရှန်ဟာသူငယ်ချင်းသက်တမ်းကြာလာတာ
တဲ့အမျှပို၍ရင်းနှီးလာပြီး ပို၍လည်းရန်ဖြစ်လာကြ၏။
ထိုသို့ရန်ဖြစ်တိုင်းလည်းဂယူဟာဦးစွာစိတ်ကောက်သွားတတ်ပြီး မှားမှားမှန်မှန်အမြဲပြန်ချော့ရသူကရှန်သည်သာ။အသက်နှစ်လငယ်သည်ဆိုတဲ့ အချက်ကိုသုံး၍
ဂယူဟာရှန့်အပေါ်တအားအနိုင်ယူတတ်ပါ၏။
ထိုအနိုင်ယူမှုများကိုလည်း ရှန်ကကျေကျေနပ်နပ်ကြီးခံနေတော့ပို၍ဆိုး၏။
''ရှန်ချွမ်ရွေ့ အိမ်စာရေးပေး''
ရှန်အခန်းအတွင်းရှိ စာရေးစားပွဲပေါ်တွင်
ထိုင်ကာ။အိမ်စာတွေရေးနေတုန်း
မျောက်ကလေးတစ်ကောင် စာအုပ်တွေကိုင်ကာ
သူ့အခန်းထဲကိုရောက်လာ၏။
''မရေးပေးနိုင်ဘူး အားအားယားယား''
''မင်းကလဲငါပင်ပန်းလို့ပါ''
''ဘာပင်ပန်းတာလဲ ဆေးကျောင်းက
မမတွေကိုသွားကြောင်နေပြီးတော့များ''
ရှန်ထိုသို့ပြောမှ ဂယူ့မျက်နှာဟာရယ်ကျဲကျဲဖြစ်လာ၍။
''မဟုတ်ပါဘူးကွာ ဟန်ဘင်းကသူ့ရည်းစား
ဆရာဝန်လောင်းကိုသွားကြည့်တာ
ငါကအဖော်လိုက်ပေးရုံပါ..''
''အေးအဲ့တာဆို မင်းအဖော်လိုက်ပေးခဲ့တဲ့သူကို
အိမ်စာသွားရေးခိုင်းလေ''
ရှန်ထိုသို့ ခပ်ပြတ်ပြတ်ပြောကာ။
ကိုယ့်စာကိုယ်သာအာရုံစိုက်နေလိုက်၏။
သူငယ်ချင်းဆက်ဆံရေးကြာလာတာနဲ့အမျှ
အသက်တွေပိုကြီးလာတာနဲ့အတူ။
ရှန်တဖြည်းဖြည်းသိလာရသည်က သူဂယူ့အပေါ်
ထားတဲ့ခံစားချက်တွေဟာ ပြောင်းလဲလာပြီ
ဆိုတာကိုပင်။
ထိုအချင်းအရာကိုသတိထားမိသည်မှာ
အလယ်တန်းပထမနှစ်တွင်ဖြစ်ပါ၏။
ထိုနေ့ကဂယူအိပ်ရာထဲတွင် အိပ်ပျော်နေတုန်း
သူလည်းဘာရယ်မဟုတ်စချင်လာတာကြောင့်
ဂယူ့နှုတ်ခမ်းလေးကို သူ့မေမေရဲ့နှုတ်ခမ်းနီဘူးဖြင့်
အနည်းငယ်ဆေးခြယ်ပေးလိုက်မိ၏။
