Hi, nais ko lamang ipabatid na kahit ni-revised ko na po ang chapter na ito ay hindi pa ring maiiwasang may mga nakaligtaan akong salita, kaya expect niyo na may mangilan-ngilan pa ring mga maling words sa chapter na ito. Thank you for reading and understanding.
Garette's POV
"Paano kung hindi tayo ang para sa isa't isa?"
Sa gitna ng madilim na kalangitan na tanging buwan at mga bituin ang tanging nagbibigay ng liwanaag, isang magkasintahan ang ngayon ay nakatunghay dito habang nakaupo sa damuhan sa itaas ng burol at pinagmamasdan ang ganda ng kalangitan.
Pamilyar ang likod ng dalawa lalo na ang likod ng babae. It's too familiar that I'm having a hallucination that the girl's back was mine, but that's too impossible.
I tried to approach them, but my feet was stuck at the ground. I tried to call them, but no words were coming out from my mouth.
"Gagawan ko ng paraan para maging tayo," the man's face was blurred and only his lips was visible to me, just by seeing him and hearing him says that, makes me cry for no reasons. I touch my aching chest to stop it, but by just looking at the man's built hurts me a lot. For an unknown reason I want to hug him. I want to feel his warm.
"Kung hindi ka magiging akin hanggang sa huli, hinding-hindi na ako muling magmamahal ng iba. Magpapari na lang ako."
Nagising ako ng kumikirot ang dibdib at basa ang mga pisngi dulot ng mga luha. Sa tuwing nagigising ako ay ganito na lagi ang bungad sa akin ng umaga. Ever since I heard the voice of my Kuya Nico's friend, I always dreamed of that couple. Every morning I woke up, I was already crying for no reason.
Pamilyar ang boses ng kausap ni kuya sa telepono noong nakaraang Martes, tila ba matagal ko ng narinig ang boses na iyon. Subalit napaka imposibleng mangyari ng bagay na iyon sapagkat ni isa ay wala pa namang akong nakikilala sa mga kaibigan ni Kuya Nico.
I was just supposed to pester my brother that time but I didn't know that he was busy that day and having a chit chat with that friend of his. When I opened the door all I can hear is that voice coming from the phone and the last thing I see is his blue ocean eyes before the call ended.
"Rette are you up?" I heard Kuya Nico's voice outside, kaya madali kong pinunasan ang mga luha ko bago inayos ng kaunti ang buhok at pinagbuksan ito ng pinto ng aking silid. But my brother being an observant brother, still know that I cried.
He heaved a loud sigh before entering my room.
"Nightmare again?" he tapped the space in my bed indicating that he want me to sit beside him na sinunod ko naman bago nagsumiksik sa kaniya. Simula bata close talaga ako kay kuya, kaya minsan napagkakamalan akong jowa ng kuya ko. Ending madaming mga babae ang sumusugod sa akin at basta-basta na lamang akong sinasabunutan o di kaya ay sinisigawan. I admit Kuya Nico is a handsome man, pero sayang kasi playboy.
"Hmm," isang tango na lamang ang iginawad ko sa kaniya bago lalong nagsumiksik sa kaniya. My brother knows that ever since that call from his friend, nightmare started to haunts me. Hindi ko naman ito itinago kay kuya dahil ayokong maglihim lalo na at kaming dalawa na lamang ang magdadamayan sa mundo. Noong magising ako mula sa coma doon ko nalaman na namatay ang mga magulang namin sa isang aksidente and I happen to be part of that incident. Hindi sinabi sa akin ni kuya ang buong pangyayari maybe because he doesn't want me to be in pain na hinayaan ko na lamang.
I do not want my brother to remember that events again. Alam kong sobrang sakit sa part niya iyon lalo na at na-coma din ako that time. Ang hirap isipin na habang nagluluksa si kuya ay iniisip din niya kung magigising pa ba ako ng mga oras na iyon.
"Kuya, can you answer me now? Who's that man you were talking last tuesday?" I looked at him with my puppy eyes. Simula ng marinig ko ang boses ng kaibigan na iyon ni kuya ay hindi ko na siya tinantanan ng kakatanong kung sino iyon pero dahil dakila siyang madamot, ayon pati pangalan ipinagkakait din sa akin.
Boses palang ang lakas na ng tibok ng puso ko na para bang nasa gitna ng karera, paano pa kaya kung makita ko na ang mukha niya? Baka bigla akong magkasakit sa puso kung mangyayaring makita ko man siya sa personal.
"You're not gonna stop, aren't you?" tamad akong tiningnan ni kuya subalit mas lalo lang akong nagmakaawa sa kaniya.
"Please Kuya, ang pogi kasi ng boses niya! Aww!" Hawak ang namumulang noo ay sinamaan ko ng tingin si kuya.
"That's my friend, Thok."
"Tok? As in word from tok-tok?" I curiously ask him. Ang weird naman ng pangalan kung ganoon, ang bantot.
"Sily no, its T-H-O-K short for Thosmadeus Klaus," I gaped at him when I heared my crush full name. Sh*t, pati pangalan ang gwapo!
"Ang hot ng name, kuya! Sarap magpalahi," kinikilig ko pang wika pero naudlot ng kurutin ni kuya ang pisngi ko, napadaing ako sa sakit.
"Margarette!!" bakas ang pagkagulat ni kuya sa mga lumalabas sa bibig ko. Mabilis akong lumayo sa kaniya, lowkey nga lang pala ang pagkaharot ko, ayan nahuli tuloy ni Kuya.
"Joke lang, pero pwede ba?"
"Sorry not sorry, but he's a priest baby Rette, so wala kang pagasa," pinagbagsakan ako ng langit at lupa ng marinig ko iyon. Pero who cares kung pari siya diba? Ipipilit natin! Sa pag-ibig hindi hadlang ang edad mas lalong hindi hadlang ang propesyon!
"Wala akong pake!" a mischievous grin etched at my lips and kuya look at me with scared face.
Napailing na lamang si kuya at bago siya makalabas ay narinig ko pang may sinabi siya na nagpagulo sa aking isipan
"Inilayo na kita sa kaniya, pero mukhang tadhana na ang gumagawa ng paraan para muling maglapit ang landas niyo."
****
Ang buong oras ko ay iginugol ko sa pagkakalap ng mga impormasyon tungkol sa bebe Klaus ko, at napag-alaman kong nasa thirty-five na siya hindi na masama twenty-four palang naman ako at hindi na nagkakalayo ang edad namin. His full name was Thosmadeus Klaus Lim. Itinanong ko din kay kuya kung bakit pari ang kinuhang propesyon ni Klaus pero hindi naman ako sinagot nito basta na lamang ako nitong binigyan ng picture ni Klaus ng nakapang pulis na uniporme.
"Bakit mas ginusto pa niyang maging pari kasi?!" nakasimangot kong wika bago muling tiningnan ang litrato niya noong pulis pa siya. Mas bagay ang uniporme ng pulis sa kaniya kaysa sa uniporme ng pari.
Nang araw din na iyon kahit busy ako sa trabaho ay hindi ko tinantanan si kuya, kaya wala siyang nagawa kung hindi ipakilala ito sa akin.
Kuya and I travel from Manila to Batangas dahil doon pala ito nakatira at doon nakadistino.
Halos hindi na ako mapakali sa kinauupuan ko ng i-anunsiyo ni kuya na malapit na kami.
"Hey Father Thok," nasa entrada palang kami ay kita ko na agad ang nakatalikod na pigura ni Father Klaus habang may kausap itong isang matandang madre.
"Nico?!" laglag ang panga ko ng humarap ito sa amin at bakas ang pagkagulat nito ng masaksihan si Kuya. Kung gwapo ito sa mga litrato mas gwapo siya sa personal, idagdag pa ang kisig ng kaniyang katawan.
Mabilis na sinalubong ni Father Klaus si Kuya Nico kaya hindi na niya ako napansin dahilan para magkaroon ako ng oras para pagmasdan siya. Ang malakulay dagat nitong mga mata, matangos nitong ilong, pulang mga labi na kasing pula ng cherry at ang perpektong hulma ng mga panga nito ay siya naman talagang naka-agaw ng pansin ko idagdag pa ang naka-messy man bun nitong buhok.
"Ano't naparito ka? Hindi ka naman siguro nilalagnat hindi ba? Hindi ba nasunog ang balat mo ng pumasok ka sa loob nitong simabahan?" may mapaglarong tono ang boses nito habang bahagyang tinatapik-tapik ang balikat ni kuya.
"T*ng*na mo naman pre, dinalaw ka na lahat-lahat nangagago ka pa," nakasimangot na ani ni kuya. Nagpipigil lamang ako ng tawa sa gilid, hindi ko alam na may ganito palang side si Father Klaus akala ko ay seryoso siyang tao, base sa malamig at kulay dagat nitong mga mata na nakita ko sa litratong ibinigay ni kuya.
"Nangungulit eh," may misteryosong wika ni kuya ng makabawi.
"Sino?"
"Hi Father Klaus, I'm Margarette Yla Lupeca your future wife! Nice to finally meet you!"
YOU ARE READING
Priest Be With You
Random"Kung hindi ka magiging akin, magpapari na lang ako." -Thok Garette Yla Lucepa, isang babaeng masayahin ngunit sa kabila ng kaniyang mga ngiti ay may lungkot na nakakubli. Sa pagdating ng isang taong may malaking parte sa kaniyang buhay muli kayang...
