Where Do Frozen Hearts Go

Hoofdstuk 7

Pov Marie

"Opstaan! Lui kind!"
Ik voelde 2 handen op mijn rug die mij heen en weer schudde. Een luide stem stond in mijn oren te schreeuwen.
Ik werd echt boos! 'S morgens moesten ze mij gerust laten! Ik begon met mijn armen in de lucht rond te zwaaien, in de hoop ik met rust zou gelaten worden.
"He, het is niet omdat je jarig bent dat je mij mag slaan!" Riep de stem
Pas toen merkte ik dat die stem de stem van Laura was. Ik opende mijn linker oog, en inderdaad. Naast mij stond Laura, en achter haar stonden mijn ouders.
"Goede morgen mijn grote meid! Gelukkige verjaardag!" Zei mijn vader met een grote glimlach.
Ik haatte het dat mijn vader zijn meid noemde, maar deze keer vond ik het aangenaam omdat het voor de eerste keer 'grote' meid was in plaats van 'kleine' meid.
Laura kwam iets dichter en gaf me een dikke knuffel.
"Gelukkige verjaardag, chouke!"
"Dankje Love!"
Toen draaide ik me naar mijn bureau en keek naar mijn klok: '6u30'.
"WHAT? Waarom maken jullie mij zo vroeg wakker? En dan nog wel op mijn verjaardag!" Zei ik half boos
"Shhht! Je zult er geen spijt van krijgen!" Zei mijn moeder terwijl ze een knipoog naar Laura deed.
Laura knikte en begon te glimlachen.
"Wat gaat er gebeuren?" Vroeg ik nieuwsgierig.
"Laten we zeggen dat jij mijn volwassenen begeleider bent." Zei Laura misterieus
"Vandaag geen feestje met al je vrienden, maar een volledige dag met je beste vriendin!" Zei mijn moeder
Ik trok een vragend gezicht, maar ik wist dat het een geweldige dag ging worden.
"Kom op, het vliegtuig wacht niet op ons!" Zei mijn vader
"Gaan we met het vliegtuig weg?" Vroeg met een grote smile op mijn gezicht
Iedereen deed het gebaar 'who knows'.

Toen ik naar beneden ging zag ik Laura haar koffer in de gang staan. Het was dezelfde dan toen we naar Londen waren geweest.
Laura kwam achter mij staan en legde haar hand op mijn schouder.
"Je hebt een uur tijd om je klaar te maken! Denk aan wat je vader zei... ." Zei Laura
Ik draaide me om en wierp haar de 'hoe denk jij dat ik in 1 uur klaar geraak?' blik.
'Don't worry, jij moet je enkel klaar maken en je kleren kiezen. Je moeder heeft al de meeste spullen in je valies gezet." En ze  wees naar een openstaande valies die even verder in de hal stond.
"Kom op! Waar wacht je op?" Zei zei mijn vader die nog bovenaan de trap stond.

Het komende uur voelde ik me precies dat ik aan een marraton deelnam. Ik rende van de keuken om snel iets te eten naar mijn kamer om mijn kleren te verzamelen, naar de hal voor mijn schoenen, dan terug naar mijn slaapkamer omdat ik nog wat vergeten was, naar de badkamer om me op te frissen en op te maken.
Ik rende als een wilde tijger door het huis om alles op tijd klaar te krijgen.
In die tussentijd zat Laura chill in de zetel naar de tv te kijken.
Dit had voor mij een chille dag moeten geweest zijn, maar in de plaats daarvan moet ik rennen door het huis alsof mijn leven er vanaf hing.

Net op tijd was ik klaar. Snel stapte we in de auto van mijn vader. Heigend plofte ik neer op de autozetels.
Een half uur zeiden Laura en ik niets tegen elkaar. Misschien voelde ze zoch schuldig?
Toen er langs de kant van de autosnelweg ee bord stond met daarop 'luchthave 10km'
Begon Laura in haar zak te grabbelen en haalde er een blinddoek uit.
"Dit ga jij opzetten tot aan de eindbestemming!" Zei Laura toen ze de blinddoek aan mij gaf.
"Maar..."
"Niets te maren. Zet het op, anders is het geen verrassing meer!"
"Maar hoe..."
"Je zult er niet van sterven,hoor!"
Ik deed dan maar de blinddoek met tegenzin aan.

Laura heeft mij dus de hele weg moeten lijden. Van de reis weet ik amper iets. Ik weet nog dat we op een zetel gingen zitten, waarschijnlijk van het vliegtuig. Daarna ben ik in slaap gevallen. Die blinddoek kwam toen wel goed vanpas.
Pas toen Laura mij door elkaar aan het schudden was, werd ik wakker.
Laura begelijdde mij naar buiten. Aan al het lawaai dat er was kon ik horen dat we op een drukke luchthave waren.
"Mag ik die blinddoek uitdoen?" Vroeg ik ongeduldig. Ik wou echt weten waar ik was!
"Neen, we zijn er nog niet!" Was Laura's antwoord.
Ik zuchtte en voor ik iets kon zeggen voelde ik Laura aan mijn arm trekken.
We gingen door een deur, en ik voelde dat we buiten waren.
Laura riep voor een taxi en we stapte erin.
Laura zat naast de bestuurder en fluisterde iets in zijn oor. Ik kon niet begrijpen wat zij zei.

Een uurje later stopte de taxi.
"Kom we zijn er!"
Ik hoorde de deur naast mij opengaan. Ik zocht naar iets wat Laura zou kunnen zijn. Toen ik haar had gevonden hielp ze mij met uitstappen.
Ik hoorde de taxi vertrekken.
Ik hoorde mensen praten en ik voelde de wind waaien.
"Draai je om en dan mag je je blinddoek afdoen!" Zei Laura
Ik draaide me om en ik haalde de blinddoek van voor mijn ogen.
Eerst werd ik verblind door de zon, toen zag ik een weg naast mij liggen en tot slotte zag ik dat we recht voor de big ben stonden.
"Welcome to London! Happy Birthday!" Riep Laura die naast mij stond. Ze gaf me een kus op mijn wang.
"Oh my god! Ik kan het niet geloven dat we hier terug zijn!" Zei ik met tranen in mijn ogen.
Ik knuffelde Laura zo hard dat ik dacht dat ze helemaal verpletterd zou zijn.
"We zijn hier niet voor niets..."
Ik liet mijn vriendin los en bekeek haar vragend.
"Denk eens wat we hier de vorige keer hebben gedaan"
Ik dacht na maar ik wist niet meteen waarom we hier zouden zijn.
"Iemand heeft ons iets beloofd..." zei Laura als een tip.
Toen herrinderde ik ons gesprek met Niall en wat hij had gezegd.
"NEEH, het is toch niet wat ik denk!?" Zei ik super euforisch.
Laura knikte zachtje.
Ik knuffelde Laura weer en begon weet te wenen van blijdschap.

"Hoe... hoe?" Vroeg ik stotterend met tranen in mijn ogen
"Na de examens heeft Niall mij gebeld. Hij zei dat we vandaag 5sos mochten ontmoeten. Ik vond dat perfect als verjaardagskado. Btw, Niall heeft het vliegtuig betaald." Zei Laura die bijna ook in tranen ging uitbarsten omdat ze het eindelijk besefte dat zij ook haar grote idolen ging ontmoeten.
"Omg, dit is echt het beste kado dat je mij kon geven!" En ik knuffelde haar weer
"Als ik Niall ooit nog eens zou zien knuffel ik hem dood!" Zei Laura en ik moest ervan lachen.
"Ik kan niet wachten op wat er vandaag zal gebeuren!"
"Ik ook niet Marie, ik ook niet" zei Laura en ze gaf me een grote knuffel.

-----------------

Het spijt me dat ik al heel lang niets meer heb gepubliceerd. Eerst had je de examens en daarna heb ik ook amper tijd gehad om te schrijven!
Dit deel had ik al eerder geschreven maar zat nog in mijn concepten en heb ik bij gevolg ook nog niet nagelezen.
Volgende week hoop ik dat ik tijd zal hebben om verder mijn verhaal te schrijven!
Ik hou van jullie!

Xxx
Darkhorse-1