Where Do Frozen Hearts Go

Hoofdstuk 2

Pov Laura

Een week later was het de première van de nieuwe 1D film. Ook al waren we ontgoocheld dat we niet hadden gewonnen wat we hadden gehoopt, we legde het gewoon van ons af en gingen er gewoon een leuke dag van maken want de première was in Londen. Dat betekende dat we gratis naar Londen konden gaan en na de première een kleine citytrip maken door London.

Ik stond klaar met mijn rugzak aan het treinstation om te vertrekken. Het enige wat ik nog nodig had, was Marie. We hadden aan het station afgesproken, maar ze daagde niet op. Elke 2 minuten keek ik naar mijn gsm of Marie geen bericht had gestuurd. De trein vertrok al over 5 minuten en belde ik dus naar Marie. 'Hallo, dit is de voicemail van...' aah zo hatelijk! De trein kwam in het station aan. Ik wist echt niet wat ik moest doen! Opeens zag ik in de verte een meisje lopen die schreeuwde "wacht op mij!" Dat was Marie! Ik was blij dat ze er was en stapte in de trein om een goede plaats te hebben.

"Waarom ben je zo laat?" vroeg ik aan Marie toe ze uitgeput naast mij neerplofte.

"Het openbaar vervoer he!" zei ze heigend.

We zeiden verder niet veel. Ik wist ook niet hoe ik me voelde, blij of niet. Plots voelde ik iets zwaar op mijn schouder, het was Marie die in slaap was gevallen.

Ik pakte mijn ipod uit mijn tas. Ik zette het aan en deed het op shuffle, het eerste lied: Kiss you van One Direction. Voor 1 keer spoelde ik die niet door en sloot mijn ogen.

Toen ik mijn ogen terug opende zag ik dat we bij het station waren aangekomen waar we moesten overstappen op de Eurostar. Ik gaf Marie een kleine tik op haar kop en ze werd wakker. We stapte uit en liepen naar het spoor waar de Eurostar vertrok. Verder weet ik niets meer van de reis want ik was zelf in slaap gevallen. Enkele uren later werd ik wakker door Marie haar stem. Ze was druk aan het bellen met haar moeder die wou weten of we veilig waren enzo.

Ik keek uit het raam en zag dat we bijna een station binnen gingen rijden, we waren er! Marie nam afscheid van haar moeder en legde haar gsm weg.

"Nou, hier zijn we dan! Onze 'troostprijs'!" zei Marie met een klein glimlachje.

We pakte onze spullen om uit te stappen.Op het perron waren er mensen van vele origine. Het was er zo druk dat ik Marie's arm vastgreep om haar zeker niet kwijt te geraken. We baande ons een weg door de mensenmassa om uit het station te geraken. We gingen door een grote schuifdeur naar buiten waar een frisse bries in mijn gezicht baasde. We stapte naar een bankje en zette ons daarop.

"Dus, het is nu 14u en de première is om 18u, dus we hebben nog iets minder dan 4u om te shoppen en te citytrippen!" zei Marie

"Ok, laten we maar snel beginnen!" zei ik en ik gaf een blad papier met daarop alle leuke adresjes in Londen.

We stonden op en namen de eerste taxi die er te vertrouwen uit zag en die ons naar het centrum van Londen voerde.

...

"Haha, kei hoe een gekke kop dat gy op die foto trekt!"

"En deze dan! Ocharme die wachter! Nadat die u heeft gezien heeft die een trauma voor zijn leven!"

We waren alle foto's van onze kleine citytrip door Londen aan het bekijken. We stonden in een lange rij met allemaal fans die ook kaarten hadden gewonnen met de wedstrijd. De fans hadden allemaal hun t-shirts aangetrokken en sommige hadden zelfs hun nagels gelakt met op elke vinger een lid van One Direction. Ik kreeg al hoofdpijn van al die luidruchtige fan. Sommige meisjes bekeken ons raar omdat wij helemaal niets van 'fan attributen' aanhadden.

Eindelijk was het onze beurt. We moesten onze naam zeggen en kregen 2 toegangskaartjes voor de première.

We zetten ons neer op onze plaatsen en praatte nog een beetje met elkaar over verschillende onderwerpen. Eigenlijk moesten we ons vereerd voelen want wij waren bij het eerste publiek die de film zou zien.

De lichte gingen uit en alle meisjes werden allemaal hysterisch. De film begon. Hij viel we mee maar wij hielde ons meer bezig met verschillende snacks te eten die we vandaag hadden gekocht.

De film was gedaan. Het was wel een beetje langdradig. Een film over 5sos, dat moest er zijn. Iedereen klapte zeer luid. Opeens kwam er een man van rond de 30 voor het doek staan. Iedereen werd opeens stil. Het leek wel alsof we iets gemist hadden wat er zou gebeuren. Ik keek Marie vragend aan maar zij haalde haar schouders op. De man pakte een micro en begon-in het Engels- een heel gesprek over de film en de making-off, maar het leek alsof hij naar iets naartoe wou gaan en mijn veronderstelling klopte.

"Jullie hebben allemaal een een toegangsticketje. Op de achterkant staat een nummer. Een van die nummers is het winnend nummer. Ik ga nu een willekeurig nummer zeggen en degene met dat nummer heeft een heel grote en speciale prijs gewonnen!"

Ik pakte het kaartje uit mijn broekzak, en inderdaad er was en nummer op de achterkant.

"En de winnaar is nummer....57!"

iedereen keek op zijn kaartje maar er was nog steeds geen winnaar. Ik keek op mijn kaartje... nummer 55. Ik was er zo kort bij maar ik gun de prijs aan een echte fan.

Marie keek ook op haar kaartje en verstijfde. "i-i-ik heb nummer 57!" en ze liet me het kaartje zien.

Het meisje die naast Marie zat riep door de hele zaal: "Zij hier heeft het kaartje!!"

honderden oogjes keken onze richting uit.

"Kom maar naar voor meisje!" en Marie ging naar voor.

Ik pakte mijn gsm en filmde alles want dit moest iedereen zien!

"Hallo. Wat is je naam en waar kom je vandaan?" zei de man plots

"Mijn naam is Marie en ik kom uit België." zei Marie

"En weet je wat je hebt gewonnen?" vroeg de man nog eens

"Euh,nee!"

"Wel, jij mag samen met een vriendin... One Direction ontmoeten!"

Op dat moment stond de wereld even stil.