Rebel Hearts

Kabanata 24

Kabanata 24

I hailed a taxi home. Wala na siyang nagawa.

Hindi siya nakaimik matapos kong isigaw ang sinabi ko sa pagmumukha niya at 'di na siya hinintay na maka-recover at nagmartsa papaalis.

I called a taxi and didn't let him stop me this time. Hindi na rin naman siya pumigil pero habang nasa biyahe ay tinawag ng driver ang atensyon ko.

"Ma'am, kilala n'yo po ba 'yong nakasunod?"

I looked behind us and I'm sure it was his car. I shrugged at the driver and stayed silent the whole ride.

Anong pinaglalaban mo, Montezides?

Saglit lang ang tinagal ng biyahe ko nang makarating sa may apartment complex. Pagkatapos magbayad ay bumaba ako kaagad, 'di na nilingon ang sasakyang nakasunod sa amin kahit alam kong siya 'yon at pumasok sa loob ng entrance.

But I didn't go up immediately. Nagtago ako sa may gilid ng entrance at nakita ang paglabas ni Damon sa sasakyan niya. His gaze followed the taxi back to the entrance and he stayed there for a full five minutes before closing his eyes and went back inside his car and left when he's already satisfied.

Bakit siya nasa labas? Is he waiting? Checking if I'm okay?

I shrugged the thoughts off and went to my room.

Inihulog ko ang sarili sa kama at nagmukmok doon. I shouldn't think this way, I shouldn't think of anything else but work. Umuwi ako rito para makasama si Mama, para sa mga kaibigan at trabaho.

Hindi sa letseng pagmamahal na 'yan.

I had enough of this rebellious heart for another heartbreak. Hindi kagaya ng nababasa ko sa Wattpad ay walang forever sa totoong buhay. Fiction lang iyon, sa reyalidad, walang tao ang maghihintay sa 'yo. Walang tao ang maghahabol pagkatapos ka nilang saktan.

I dragged myself to the bathroom and cleaned up at kahit nakahiga na ako at nakapagbilang na ng isang libong tupa pero 'di pa rin makatulog. Nawala na rin ang kalasingan ko kaya sa huli ay nilibang ko na lang ang sarili na pag-aralan ang blue print para makapagsimula na ako ng drafting bukas.

Luckily, we weren't required to be in full time for the first week kaya nagdesisyon na lang akong dito mag-stay sa apartment at makipag-meeting online sa mga kasama pero sa ikalawang linggo ay kailangan na ako sa site visit.

Starting this week, I'm on call. If there are sudden changes needed of rush decisions, ako ang pinupuntahan at tinatawag nila.

I rested my back at the table and lifted my head to glance above where the construction is on-going at the moment.

Who would've thought? I studied here all throughout my primary and secondary education as the rebellious, ruckus-loving student. Reyna ng pagka-cutting, reyna ng reklamo pagkain sa canteen at ng patty na 'di makita sa burger pero ngayon ay ito na...

An Architect. A topnotcher one! Standing in front of my school, overlooking not the missed assignments and failed exams but planning for a renovation as a professional.

I smiled a little.

How is it possible? Kung dito kaya ako nag-aral sa probinsya at hindi ipinilit ang opportunity sa Maynila ay magiging ganito ako? If I stayed here and studied another course instead of my dreams...what could've happened?

"Love will come around but once in a lifetime opportunity rarely comes back when missed," a familiar voice said.

Inilipat ko ang tingin ko't nahulog ang panga nang makilala iyon.

"Ma'am Aquino?!" I exclaimed and covered my mouth.

"Hello, Miss Santo...or should I say, Architect?"

Tinakbo ko siya. She laughed loudly when she reached me and hugged me tight.