Taehyung's Death List (BTS)

◑ Chapter 6 ◐

Ang aga nagising ni Taehyung ngayong araw kaya takang-taka sya, pagod na pagod sya pero nakuha nya pang bumangon ng maaga.

Ang una nyang natagpuan ay ang notebook na nasa ilalim ng unan nya, kinuha nya ito at binuklat ang unang pahina.

Park Jimin.
My model friend.

At ang pangalawang pahina.

Jung Hoseok.
My rapper friend.

Dinampi nya ang daliri nya sa pangalan ni Hoseok at ngumiti, minessage kasi sya kahapon ni Hoseok na nakuha syang maging trainee sa Bighit Ent. Napakasaya ni Taehyung para kay Hoseok, matapos ang lahat ng kagaguhan na ginagawa nila, nabibigyan parin sila ng blessings.

Napagisip-isip na din ni Taehyung na kung lulunurin nya ang sarili nya ng puro Jimin, Suicide, Jimin, Suicide walang mangyayari sa buhay nya. Basta sya, kaibigan nya parin si Jimin. Walang magbabago.

Dating gawi lang ang ginawang preparasyon ni Taehyung sa araw ngayon, salamat naman biyernes at wala silang pasok kinabukasan. Bago sya tuluyang umalis, hinablot nya ang notebook sa kama at ipinasok nalang ito paburara style sa bag nya. Hindi na rin nya naizipper ang nasabing backpack nya dahil ara-ara si Taehyung kumilos.

Minsan, nakakasawa na rin na araw-araw maglalakad sya papuntang campus nila at maglalakad ulit pauwi, the cycle keeps on repeating itself managing the lilac-haired male to get bored. Ngunit ng makasama nya si Jungkook, nawala ang lahat ng semento na buhat-buhat nya sa likod nya.

In direct, Jungkook makes him happy.

Kaya nga ngayong araw, papatunayan nya kay Jungkook na tinutupad nya ang kasunduan nilang dalawa. Sana nga, makipagkita sakanya si Jungkook ngayong araw.

Sa sobrang pagmamadali, may nabunggo sya at naging dahilan para sumabog sa kalsada ang laman ng backpack nya. Bumuntong-hininga ng malalim si Taehyung, wala naman syang karapatan magalit sa nakabungguan nya dahil kasalanan naman nya dahil nagmamadali sya at iniisip si Jungkook.

"Thanks." Pagpapasalamat ni Taehyung ng mapansin na isa-isang dinadampot ng kabangga nya ang bawat gamit nya na naihulog nya sa sahig.

Napansin nya din pagkatapos na may naihulog din pala ang nakabangga nya kanina na gamit kaya mas lalo syang nabaon sa kahihiyan. Kaya pagkatapos ng lahat, nagbow sya sa nakabungguan nya at nagpasalamat ulit bago ipadyak ulit ang mga paa para maglakad papuntang campus nila para magsimula ng bagong araw.

Pagkaalis ni Taehyung, wala syang malay na ninakawan na pala sya.

Sehun, Oh Sehun, the past owner held the notebook with his bare hands. The copper-haired male gripped the notebook aggressively, glaring at it darkly as the past occurences hit him hard like a speeding truck with broken breaks.

He lost several of his friends and it was the notebook's fault.

Xiao Lu's Fault.

Kim Jongdae's fault.

Luhan died a year ago.

Sehun pinched his eyes closed, suddenly he felt numbless. He felt the wave of emptiness again filling his heart, he felt like he was a prison.

He couldn't be happy. He had no rights to become happy.

If he really had a chance to become happy in his life therefore why did Luhan died?

Luhan was his smile, grin, laugh, just his everything.

Binuksan ni Sehun ang notebook at nakita nya, nakita nya nanaman ang mga pangalan na isinulat nya dati.