The Vacant Seat

8: I'm done

8: I'm done

Everything really does change. Minsan magigising ka na lang na ibang iba na lahat sa dati. You really don't have any idea how it happened.

"Here." Inabot nya sakin ung paper ko na chineckan ng kabilang row.

Formality. Nawala na ung closeness namin. Napalitan na ng formality. Everytime na mag-uusap kami, parang hindi kami magkaibigan. Alam ko naman na ilang na din sya sakin. And I know I'm the one who started this kaya I should bear it.

Kinausap na din ako ng barkada. They asked me kung ano daw ba talaga. Hindi ko alam kung anong isasagot sa kanila. Maybe I've been so close to him kaya ganito lang talaga.

Natapos ang Comm Arts ng wala ako sa focus. Ung favorite subject ko, nadedma na dahil sa kaewanan ko. Nawawalan ako ng gana everytime na makakatabi ko sya.

"Hey. Pwede ka ba ngayon sa South? May sasabihin lang ako saka may ibibigay na rin."

Nagulat ako when he asked me that but of course, I said yes. Napakawalang galang ko naman kung tatanggihan ko eh may sasabihin daw.

Nauna siyang maglakad palabas and I just gave the barkada my I-have-to-go-wish-me-luck look. Naintindihan na naman nila un.

Wala namang nagsasalita samin hanggang sa nakarating na kami sa South. Umupo sya sa damuhan kaya ginaya ko na lang din sya. I miss those times when we used to this. No ilangan, iwasan or whatever. Ung friends lang talaga.

Nilabas siyang sketch pad nya saka binigay sakin. "I'm done."

Hindi ko alam pero parang iba ung ibig sabihin nya dun. Ako lang ba ung nagbibigay ng meaning?

I'm done?

Binuksan ko ung sketch pad and I saw his drawing of T.O.P.

Diba dapat it's done? Bakit I'm done?

I was supposed to be cheering so happily kasi nasa harapan ko na ung dati ko pa gusto. I got what I wanted, right? Eto ung request ko sa kanya. Ang kinaadikan kong si T.O.P. I was supposed to be happy kasi un ung dapat na ginagawa ng dating ako. Mababaw man pero masaya na ko ng ganito lang. Dati. Pero bakit hindi ako masaya ngayon?

"Ah... T-thank you. Ano nga pala ung payment?"

He stood up and looked at me. "Request ko na lang. Wag ka ng mailang sa mga lalaki dahil sa nangyari dati. I'm telling you, it would never bring you anything good if you keep on hanging on to the past. Let go... before someone else does."

Pano nya nalaman?

What does he mean by that?

Tears fell from my eyes as he left me sitting here alone.

I think I already know why it hurts.

:p>&n<oW AY >

In the end, after class eh pumunta na kami sa Pizza Hut malapit sa school. Nandun na silang apat.

Lahat ng barkada nag-upuan at dahil nasa likod ako, nagulat na lang ako nung makita ung isang vacant seat.

"Upo na, El." – Paolo

Sinamaan ko na lang sila ng tingin. Bwiset! Pinagtitripan na naman nila akong LAHAT. Umupo na ko sa tabi ni Tristan.

"Happy birthday, Tristan!"

I was shocked when they all greeted him in unison.

Oh my! I didn't know.

Nakanganga lang ako dun at tumahimik na lang the whole time. I feel so bad.

Why am I even avoiding him in the first place? Pati ung past ko dinadamay ko pa sa friendship namin. Now I feel so ashamed. Katangahan ko naman. Ano naman kung ilang ako sa mga lalaki tapos naging kaclose ko sya ng ganun? Bakit ba kasi binibigyan ko pa ng big deal un eh? (__ __ )

And just like what I said, pinagtitripan talaga nila kami. Iwan ba naman kaming dalawa lang. Mauuna na daw silang LAHAT. Umangal pa ko eh no use din naman.

Now we're both walking in silence. I know I should speak. It's my fault, after all. "S-sorry di ko alam. H-happy birthday."

"Okay lang. Hindi pa naman tayo ganun kaclose para mag-expect ako na malaman mo. Nalaman lang naman ng barkada mo kasi sinabi nila Ryan."

Ouch.

I don't know why but...

That hurts.