Remember December? [ƠƝЄ ƊƖƦЄƇƬƖƠƝ Christmas AU]

December 12th.

‘Kom op, Jade,’ mompelt hij, als hij opstaat.

‘Uhm! Uhm! Kan je even naar de keuken lopen? Daar uhm… Moet je even heen lopen.’

Hij kijkt me vreemd aan, ‘Serieus, Jade, wie zit er onder de tafel.’

‘Er zit niks onder de tafel. Misschien een muis.’

Toch loopt hij gewoon door naar de tafel.

‘Nee, Liam, wacht!’ roep ik nog snel.

Hij draait zich om en kijkt me geïrriteerd aan.

‘Misschien is het beter dat je gaat, want Harry komt misschien zo, en dan-’

Hij haalt zijn schouders op en trekt het tafelkleed omhoog. Gespannen knijp ik mijn ogen dicht en wacht op Liam’s reactie.

‘Ik zweer dat ik iets hoorde…’ mompelt hij verwart.

Ik open één oog en kijk naar de lege ruimte onder de tafel. Wat?! Niall is magisch verdwenen? Ik knipper met mijn ogen en kijk nog eens goed. Maar nee, geen Niall. Misschien was het wel mijn verbeelding, en is hij er helemaal niet? Maar Liam hoorde Niall ook… Hmmm…

‘Sorry,’ zegt Liam, ‘Maar ik moet nu echt gaan.’

Ik glimlach en knik, ‘Doei!’ hij trekt de deur achter zich dicht en zodra ik in de huiskamer stap, springt Niall uit de keuken.

‘JULLIE HEBBEN GEZOEN?! HARRY HEEFT JE GESLAGEN?! JADE JE ZEI DAT JE GEVALLEN WAS! W-’

‘NIALL!’ gil ik.

Hij stopt met schreeuwen en trekt één wenkbrauw omhoog.

‘Waar kom jij vandaan!’

‘Uhm…’ hij krabt op zijn achterhoofd, ‘Ik kreeg honger, dus ben ik weg geglipt doen jullie niet keken.’

Ik rol met mijn ogen. Hij is dus wel echt? Dat ben ik dus niet gek.

‘Maar even terug naar jou,’ zegt hij verwart, ‘Als ik het goed begrijp, hebben jullie ruzie gehad omdat je met Liam hebt gezoend?’

Ik bijt op mijn onderlip en knik.

‘Maar… Serieus, Jade, heeft hij je geslagen?’

Ik went mijn af. Waarom maakt iedereen daar zo’n groot probleem van? Het is gebeurt, klaar. Ik wil het vergeten, maar als iedereen telkens blijft zeggen en vragen of het echt zo is, of niet, gat dat een beetje moeilijk, niet?

‘Het is niet belangrijk, Niall. Het was een ongelukje.’

‘Jeetje Jade!’ roept hij, ‘Een ongelukje?! Waarom verdedig je hem in de eerste plaats?’

Ik haal diep adem en staat naar mijn schoenen, ‘Omdat ik van hem hou.’

Zuchtend staar ik uit het raam. Het uitzicht vanuit mijn kamer is perfect. Ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgen maar de lucht is altijd helder hier. Vooral in de nacht…

‘Wat is dat, pappa?’

Zijn heldere groene ogen kijken me vriendelijk aan en voorzichtig maakt hij de doos open. Een langwerpig voorwerp, die op een paar stangen staat, verschijnt in de huiskamer.

‘Dat is een sterrenkijken, Jade.’ Antwoord hij glimlachend.

Ik voor voorzichtig op mijn kleine beentjes naar het apparaat en raak het aan. Het voelt net als de waterkoker.

‘Hij is heel oud,’ gaat hij verder, ‘Van jou opa.’

Vol bewondering kijk ik naar het vreemde voorwerp.