Remember December? [ƠƝЄ ƊƖƦЄƇƬƖƠƝ Christmas AU]

December 18th.

Met samengeknepen ogen bekeek ik de appel en het halve bakje aardbeien die voor me lagen. Een appel werd als vetverbranding op lege maag, en aardbeien helpen bij de doorstroming van je voedsel. Toch wist ik niet of ik het moest eten. Gister avond had ik mezelf gedwongen om aardbeien te eten, aangezien ik de hele dag in bed had gelegen en ik rond etenstijd de geur rook van frituurvet en zout. Niall was waarschijnlijk naar d snackbar geweest, aangezien hij niet had verwacht dat ik eten zou maken. Toen hij daarna boven kwam, met een bord vol met frietjes, druipend in het vet en mayonaise, was ik bijna over mijn nek gegaan. Hij had gezegd dat ik toch iets moest eten, anders zou hij het me voeren. Had hij iets door? Dat kon onmogelijk! Dit was pas de tweede dag of zo iets.

Ik had hem uiteindelijk maar gevraagd om de aardbeien van de markt naar boven te brengen, ook al was ik misselijk. Niall was naast me op bed komen zitten en hij had zwijgend zijn bord leeg gegeten. En vervolgens mijn bord. Het was de droom van elk meisje om net als Niall, alles te kunnen eten, zonder ook maar een paar gram aan te kunnen komen, en hij had het. Zomaar. Het was niet eerlijk. Bij die gedachte had ik mijn eten aan de kant gezet en was ik in tranen uitgebarsten. Niall had me in zijn armen genomen en heen en weer gewiegd, sussend, tot ik in slaap viel. Toen ik vanmorgen wakker werd met een knorrende maag lag Niall snurkend een paar centimeter van me vandaag.

Zuchtend liet ik mijn hoofd hangen. Ik stond nu al een paar minuten zo, voorovergebogen en recht tegenover mijn fruit. 

En toen kwam Niall binnenlopen, ‘Hey, ik dacht al dat je wakker was!’

Ik stond op, draaide me om en keer hem zonder blik aan. Hij glimlachte toen hij mijn vermoeide gezicht zag, ‘kom op, Jade, je mag wel lachen!’

Ik gromde en draaide me om. Ik moest nog steeds beslissen welk van de twee ik zou eten. De appel, of de aardbeien. God, waarom moest ik zo zijn! Waarom kan ik niet, net als elk ander mens, mijn mond open doen en alles wat hier stond naar binnen laten glijden. Maar nee, Jade heeft eerst een uur beslissen of ze als ontbijt liever een appel of tien aardbeien heeft. Wow. Interessant.

Niall liep de keuken in, pakte één van de aardbeien uit het bakje en opende de koelkast. Zie! Zie?! Hij kan gewoon een aardbei bij zichzelf naar binnen werken zonder te weten wat voor stoffen erin zitten en wat het met je lichaam doet. Hoe. Hoe, vraag ik je!

Ik keek hem kwaad aan. Ik was niet zo zeer boos op hém, maar op het feit dat hij kon eten wat hij wilde en-

Hey, waarom kijk je zo boos?’ lachte hij. Ik zijn hand hielt hij een pak melk en met de andere gaf hij een aai over mijn hoofd.

Zuchtend draaide ik me weer om.

‘Ga je dat nog opeten, of..?’ vroeg hij na een tijdje.

Ik draaide me om en vroeg me af hoelang hij daar had staan kijken. Kijken hoe ik mijn fruit bestudeerd. Hoe ik het beste een goed ontbijt zou kunnen eten.

Ik wilde nee zeggen. Ik wilde zeggen dat hij alles mocht opeten. Maar nee, ik knikte alleen maar. Hij glimlachte tevreden. Shit! Nu zat ik eraan vast. Nu moest ik het wet opeten. Sukkel.

Uit de keuken la haalde ik een aardappelschilmesje tevoorschijn en sneed de aardbeien in vieren. Ook de appel sneed ik in stukjes. Toen ik alle mini stukjes fruit in een bakje had gestopt, goot ik er wat magere yoghurt overheen en liep naar de huiskamer, waar Niall, genageld aan de tv en met een twee boterhammen op een bord op de bank zat. Ik plofte naast hem neer en meteen schoot zijn hoofd omhoog.

‘Slecht geweten?’ mompelde ik.

Ik voelde zijn ogen op mijn gezicht branden toen ik hapje voor hapje mijn yoghurt naar binnen werkte.

‘Jade, El en ik-’ begon hij twijfelend, ‘we uhm…’ hij peuterde aan zijn nagels en keek naar zijn schoenen. Hij was zenuwachtig. Ow well, wat gaat er nu weer komen. ‘We hadden het er over en…’ hij pauzeerde even kort om zijn woorden omhoog te vissen en daarna kwam het eruit, zomaar, opeens, ‘we vinden dat je er zo slecht uitziet. We vroegen ons af of je wel goed at…’

Ik keek hem knipperend aan. Of ik wel genoeg at? Wat ben ik in godsnaam aan het doen dan?!

 ‘Hot damn, Niall!’ begon ik. Ik zag hem zuchten. ‘Ik eet! Kijk dan!’

Even dacht ik dat ik hem had overtuigd, maar hij was nog lang niet klaar.

‘Maar ik zou er niet van opkijken als je vanavond het avondeten ook weer overslaat omdat je “misselijk” bent.’

Ik kneep mijn ogen samen, zette mijn kom op tafel en zuchtte diep, ‘Niall. Niall, mijn vriendje heeft het uitgemaakt, ik moet zijn beste vriend verborgen houden, waar hij al twee weken naar zoeken, en mijn moeders lichaam is godverdomme gevonden. Wat denk jij dan dat ik zou doen?! Dat ik hier overal vrolijk rond huppel en dat ik zoiets als eten op dit moment belangrijk vind? Ik heb wel wat anders aan mijn hoofd! Zodra ik aan eten denk, dan eet ik. Oke?’

Hij boog zijn hoofd. Heb ik wat verkeerds gezegd? Was ik te bod? Wilde hij me niet gewoon alleen helpen?

‘Oke, fijn!’ ik gooide mijn armen in de lucht en stampvoette naar de keuken. Als hij wilde zien of ik genoeg at, dan zou ik hem laten zien dat ik genoeg at. Ik smeerde vier witte boterhammen met kaas en at ze in de huiskamer één voor één op. Toen ik ze allemaal had doorgeslikt, keek ik Niall geërgerd aan, ‘Nú goed?!’

Maar hij antwoorde niet. Hij keek me enkel bezorgd aan. Ik gaf het op. Zuchtend liet ik mijn schouders zakken en stormde de kamer uit, naar boven. Daar kroop ik onder mijn deken en voelde mijn ogen branden. Ik had 4 boterhammen op. Wit. Met kaas. Er zaten nu 4 witte boterhammen met kaas in mijn maag, plus een kom met yoghurt en fruit. Ik walgde van mezelf.

Die middag sms’te Niall Eleanor met mijn mobiel. Ze moest me komen opvrolijken, want Niall wist niet meer wat ze moest doen. Ik hoorde ze beneden praten. Een half uur later hoorde ik een zachte klop op mijn deur.

Ik verborg mijn gezicht in mijn kussen, ‘nee,’ mompelde ik. Toch ging de deur open. Ik wilde niet dat Eleanor me zo zag. Waarschijnlijk zag ik eruit als een wrak. ‘Ga weg,’ zei ik uiteindelijk.

‘Jade…’ hoorde ik opeens zacht. Mijn hoofd schoot omhoog en met grote ogen keek ik Harry aan, die met hangende schouders en een droevig gezicht in de deur opening stond. Ik voelde de tranen over mijn wangen rollen. Waarom moest dit gebeuren? Ik wilde niet dat hij hier was, ik wilde niet dat hij me zo zag.

Met grote passen liep hij op me af en nam me in zijn armen. We zeiden geen van beide iets, en dat was niet nodig. Soms zijn tranen genoeg om de situatie uit te leggen.

Ik verborg mijn betraande gezicht in zijn sweater en begon harder te huilen. Waarom deed hij überhaupt moeite om hier te zijn? Waarom ging hij niet verder me zijn leven dan zijn zielige ex-vriendinnetje trosten? Ik was het niet waar. Dat ben ik nooit geweest.