Remember December? [ƠƝЄ ƊƖƦЄƇƬƖƠƝ Christmas AU]

December 16th

Als ik de volgende dag wakker word voel ik me verschrikkelijk. Ik heb hoofdpijn, buikpijn en keelpijn. Al mijn boten en spieren doen pijn en ik heb amper energie om uit mijn bed te stappen. Mijn stem is hees en zacht en ik kan amper ademen.

‘Fuck,’ mompel ik, ‘Geweldig.’

Gister was hooguit vreselijk. Ik bedoel, op het moment dat hij opeens voor je deur staat, heb je pijn, maar daarna doet het nog veel meer pijn. Ik heb nog met Niall gepraat, daarna heb ik de hele dag onder de dekens gelegen en geluisterd naar muziek voor ik me weer een beetje beter voelde. En ik wil zo graag sterk zijn, voor Niall, maar soms wens ik even rust, en wil ik alleen zijn zodat ik kan huilen en al mijn frustraties weg kan gooien. Ik drink een paar slokken water, en meteen is de keelpijn weg. Gelukkig.

Als ik beneden ben, neem in een paar crackertjes en een aspirientje en plof op de bank. Op de TV is weer niks leuk, zoals gewoonlijk. Alleen maar Teleshopping, met hun afzetterij. Ik trek de huisdeken onder de bank vandaan en wikkel me in. De zachte stof geeft me een blij gevoel. Toen ik vroeger altijd ziek was, gaf mijn moeder me altijd deze deken. Hoelang hadden we deze wel niet? Al vanaf toen ik klein was. De laatste keer dat-ie is gebruikt was op het vliegveld. Na mijn ouders waren vertrokken was ik ze nog snel achteraan gereden, en had ze de deken gegeven. Zonder die deken was het geen vakantie. Hij zat in mijn broertjes handbagage die ik terug kreeg na het ongeluk. Alles wat nog was gevonden, kon terug.

Ik zucht diep en veeg een traan weg.

Als na een paar uur de bel gaat, schiet ik geschrokken overeind. Ik moet inslaap zijn gevallen… Ik hoor de voetstappen op de trap van Niall, die waarschijnlijk naar boven is gevlucht. Zuchtend sta ik op en sla de deken om mijn schouders. Als ik de deur opendoe ben ik verbaast over wie er staat.

‘Eleanor?’

‘Jade, kom hier!’ ze loopt langs me heen zonder te wachten op toestemming en trekt me in een stevige knuffel. ‘Wat een klootzak, Jade, je verdient veel beter!’

Ik kan het niet laten om een paar keer te snikken, ‘Nee, je begrijpt het niet…’ mijn hart doet al pijn als ik eraan denk, ‘Harry is juist degene die er voor me was. Híj verdient beter…’

‘BEN JE GEK!’ gilt ze, ‘Holy Poop, Jade, wie heeft je zo gehersenspoeld?! Hij is een eerste klas douchebag van hier tot Tokio. Je moet begrijpen dat iemand slaan fout is, vooral als een jongen een meisje slaat.’

Ik sla mijn ogen neer, ‘Ik weet het niet hoor…’ mompel ik.

‘Je weet het helemaal wel!’ roept ze.

‘Harry is geen slecht persoon, El…’

Ze kijkt me met medelijden aan, ‘Kijk nou wat hij je heeft aangedaan,’ mompelt ze als ze voorzichtig mijn wang aanraakt die onderhand geel begint te worden, ‘En nog steeds verdedig je hem…’ ze staart me doordringend aan, ‘Je houd echt van hem, niet?’

Ik knik en barst hopeloos in tranen uit, ‘Ik weet niet meer wat ik moet doen,’ snik ik als Eleanor me in nog een stevige knuffel trekt, ‘Onze relatie was zo kort… Ik ken hem amper twee weken, en nu lijkt het wel of ik niet kan slapen als hij niet naast me ligt, dat ik niet kan eten als hij niet tegenover me aan de eettafel zit, het lijkt wel of ik amper kan glimlachen zonder zijn toestemming…’

Eleanors hand wrijft kalmerend cirkels op mijn rug.

‘Ik ben compleet paranoïde om een jongen!’ snik ik, ‘Dit voelt nog erger dan toen ik mijn ouders verloor…’ fluister ik nog.

Ze zucht diep, ‘Lieverd, vergeet hem. Je bent er veel slechter aan toe dan hij is, hij is het niet waard, echt niet.’

Ik voel mijn hart verder breken dan het al was. Hij heeft geen verdriet? Hij gaat gewoon verder met z’n leven? Het maakt hem niets uit?

Misschien had ik toch gelijk… Misschien betekende ik echt niks voor hem… Maar waarom is hij dan telkens bij me gebleven als ik het moeilijk had, en heeft hij met me gepraat als het nodig was. Waarom voelde het zo vertrouwt?

‘Maar goed, ik heb een plan! Ik heb een kerstboom meegenomen achter op de fiets, en vanavond gaan we stappen, goed?’ Stelde Eleanor voor.

‘Waarom?’ kreunde ik vermoeit.

‘Omdat je wel een oppepper kan gebruiken. Kíjk naar jezelf!’ roept ze, als ze me voor de spiegel duwt.

Ik zag er vreselijk uit, ze had gelijk. Mijn haar hing in plukken langs mijn bleke gezicht, met op mijn linker-wang een geel-blauwe plek. Onder mijn ogen zaten donkere mascarastrepen en mijn ogen waren rood.

‘Dit kan niet langer, Jade. Je moet jezelf weer oppaken. En ik weet dat dat het laatste is wat je wilt horen, maar het leven gaat verder. Er is een hele wereld vol leuke jongens die écht van je houden!’

Het deed pijn dat ze eigenlijk bedoelde hoe nep Harry’s liefde eigenlijk voor me was. Ik wilde het niet geloven, maar alles wees erop dat ze gelijk had. Harry houd niet van me, en dat heeft hij ook nooit gedaan.

Eleanor loopt naar buiten en komt even later binnen met een kerstboom. Na we hem eindelijk hebben neergezet, pak ik vlug de stofzuiger en ren naar boven.

‘Niall?’ fluister ik. Hij steekt zijn hoofd om de hoek. ‘Het is Eleanor, blijf boven tot ik zeg dat ze weg is ja?’

Hij zucht diep, ‘Maar ik heb honger!’

Ik rol met mijn ogen en ren naar beneden om wat zakken chips te halen. Als ik eindelijk weer terug ben in de kamer heeft El de versieringen al tevoorschijn gehaald. Ik zet muziek aan en na een uur is het hele huis versiert. Eleanor maakt een foto om op Twitter te zetten en pakt wat eten uit de kast.

Ik grinnik. Eleanor voelt zich zo snel thuis bij iemand. In het begin vond ik het vreemd, en een beetje onbeschoft, maar nu is het gewoon normaal. Het is een goed teken als iemand zich op z’n gemak voelt bij je toch?

Als we beide op de bank zitten, hoor ik opeens een harde klap boven. Eleanor kijkt naar boven, ‘komt het plafon naar beneden?’

Ik schraap mijn keel. Even kijkt ze me geheimzinnig aan, ‘Je hebt een nieuw vriendje!’ gilt ze lachend als ze opstaat en haar weg maakt naar de trap. Meteen ren ik haar achterna.

‘Eleanor, wacht, stop! Nee!’ ik pak haar shirt vast en ze kan haarzelf nog net opvangen voor ze van de trap naar beneden valt. Ze kijk naar achter en grijnst, ‘Hoe heet-ie?’

Ik zucht, ‘Ik heb geen nieuw vriendje, er is niemand boven. Kom, laten we terug gaan.’ Ik laat haar shirt los en draai me om. Op dat moment rent ze de trap op en valt mijn kamer binnen.

‘Nee, Eleanor!’ gil ik paniekerig. Ik ren naar boven, maar ze staan onderhand al in de logeerkamer waar Niall ook is. Ik ga achter haar staan en knijp in mijn handen. Dit is zo slecht…

‘Ow, hey Niall!’ zegt ze. Ze kijkt de kamer nieuwsgierig door. ‘Wacht, WAT?!’

******************

I know, het is kort... Maar ik wilde er een cliffhanger aanzetten, dus waarschijnlijk komt er nog een 2e deel. 

Sorry voor het late updaten anyway, ik hoop dat het het wachten waard was? xx