Peter ve ailesi Londra'nın merkezinde, iki katlı bir apartman dairesinde yaşıyorlardı. Annesinin neredeyse kahin denebilecek kadar yüksek altıncı hisleri olduğu söylese de, sonuçta o bir Muggle'dı. Yine de, evinin bir büyüyle alakasız birine ait olduğunu söylemek için fazla hareketliydi.
Durmadan konuşan çiçekler, gazete okuyan kediler ve ocağın üstünde tava olmadan hava durup pişen krepler ile kendi evimi aratmıyordu.
"Anne," Peter içeri girip bağırdı. Çıkardığım bez ayakkabılarımı yerden alıp, kendilerinkiyle birlikte kenara koydu. Belki gördüğüm en geniş ev değildi ama krem renkli duvarları, kahverengi yumuşak mobilyaları ve biraz dağınık havasıyla en az Peter kadar güven vericiydi. Tahmin ettiğimden çok da farklı bir şey görmemiştim şimdiye kadar. Yalnızca gerginliğimi bastırmaya çalışıyordum. Pek fazla Muggle tanımamıştım. Yanlarında nasıl davranan gerektiğini bilmiyordum ve özellikle Peter'ın ailesinin benden hoşlanmalarını isterken annesinin benden nefret etmeyeceğini ummaktan başka bir şey de elimden gelmiyordu.
Peter'ın annesiydi sonuçta, değil mi? Ne kadar korkunç biri olabilirdi ki? Hogwarts binalarından haberi var mıydı? Muhtemelen. Slytherinler'den nefret ediyor muydu acaba? Eh, kocası ve oğlu birer büyücü olduklarına göre az buz büyü tarihine ve korkunç genellemelere kulak kabartmış olmalıydı en azından.
Bayan Pendragon bir anda önüme çıkınca az daha yerimde zıplıyordum. Peter'a göre öyle ufak tefekti ki neredeyse benim boyuma yakındı. Ancak- muhtemelen- hazırladığı bitsikel yemekler sayesinde fazlasıyla incecik aynı zamanda da çok güçlü görünüyordu. Kahverengi saçlarını yeşil bir bandana ile kemikli yüzüne düşmemesi için sarmıştı. Uzun eteği halıyı süpürüyor, gülüşü ise adeta ülkenin en kuzeyinden bile görünüyordu muhtemelen.
"Sen Sukie olmalısın!" Elindeki kaktüsleri yere bırakıp bana sıkıca sarıldı. Kollarımı sıkıp Peter'ınkiler gibi gür kirpikli gözleriyle beni inceledi. "Sukie, değil mi? Ne kadar tatlı bir kız." Bir saç tutamını omzumdan aşağı atıp Peter'a baktı. "Yolculuk nasıldı? Yorgun musun hayatım? Çay ister misin? Ya da kahve? Aç mısınız? Peter genelde eve pek misafir getirmez. Ama geldiğine o kadar sevindim ki! Hem de Noel'de! Seni eve davet etme cesaretini gösterebildiğine göre Peter konusunda çok sabırlı olmalısın. Çünkü genelde onu kon--"
"Anne," dedi Peter gerim gerim gerilirken onu durdurmak için. Annesiyle pek benzemiyorlardı demek ki ama bu annesinin de onun kadar tatlı biri olmadığı anlamına gelmiyordu. "Hayat hikayeme başlamadan önce Sukie'nin nefes almasına izin verelim, olur mu?"
Annesi ona sarılırken, Peter da ona sıkıca karşılık verdi. Bu, Peter'ın birine sarılırken ve yakınında dururken kendinden en emin olduğunu ve rahat hissettiğini gördüğüm zamandı. Hatta annesini çok özlediğini, Bayan Pendragon saçlarının üstünü öpmesi için eğilirken daha da sıkı sarınca anladım.
Neden bu sahneye bu kadar şaşırdığımı çözememiştim. Yalnızca Peter'ın karakterinden değil, böylesine bir anne ilişkisine sahip olan pek kimseyi görme şansım olmadığındandı da sanıyordum ki. Belki de Muggle olmasındandı. Ya da Peter'ın uysallığından. Belki de sadece kendi annemle hiçbir zaman böyle bir ilişkiye sahip olamayacağımı bilmek, dışarıdakiler için de benzer bir izlenim edinmeme neden olmuştu. Oysa herkes Bayan Tenebris değildi. Bazıları sükse edinmek üzerine kurulu bir hayat değil, yalnızca canlarının istediği ve sevgiyle ilerleyen bir hayat yaşıyorlardı.
"Sen Sukie'nin bavullarına yardım et-- ve hayır. Asa falan yok ciddiyim. Baban yeterince başımıza iş açıyor."
"Peki," derken son heceyi uzattı. Beklediğim gibi evde de kurallara uyuyor, annesinin dediklerini muhtemelen tekrarlatmıyordu bile. Gerçi Bayan Pendragon da çok kural koyan, sert birine benzemiyordu. Peter'ı merdivenlerde takip ettim. Odasının kapısını dolu elleriyle, omzu yardımıyla deneyince hızlıca kapının kolunu çevirdim. Ben bir yardım eli uzatmasaydım bununla akşama kadar uğraşacaktı herhalde.
