Unicode
နေ့လယ် ၁:၁၀
"ဘာကိစ္စ ကားကမလာရသေးတာလဲကွယ်"
~တီတီ~
ကားသံကြားတာနဲ့ ဝန်ရံတာသို့ပြေးထွက်ကာကြည့်နေလေရဲ့
"သခင်မလေး ခင်သက်ဝင် ရှင့် ကားရောက်ပါပြီရှင့်" "လာပြီ လာပြီ"
ဂါဝန် အထပ်ထပ်ကို မပြီး အိမ်ရှေ့ခန်းသို့ သွားလေရဲ့
"ကျွန်တော့်ကို ဘာကိစ္စ ခေါ်လာတာလဲဗျာ ကျွန့်တော်ကို တစ်ခြား အလုပ်ခိုင်းပါဗျ"
"မင်းပါးစပ်ကိုပိတ်ထား မြတ်ဦးမောင် ငါလုပ်ခိုင်းတဲ့အလုပ်ပဲ မင်းလုပ်"
ဦးသန့်မောင် သူ့သမီးကို ဒေါသထွက်ထွက် ပြောနေလေရဲ့
"သူ့ကို အဲ့လောက်မအော်ပါနဲ့ရှင် အခုမှလာတော့ နေသားမကျလို့နေမှာပါ"
"သခင်မလေး ကျွန်တော်မျိုးတောင်းပန်ပါတယ် သခင်မလေးရောက်မှန်းမသိလို့ ကျွန်တော်မျိုး အသံကျယ်ကျယ် ပြောမိသွားတာပါ"
ဦးသန့်မောင် ပါးစပ်ကပြောရင်း သူ့သမီးကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်၏ ဖခင်ကို တစ်ချက်ကြည့်ရင်း
"ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ် သခင်မ"
မြတ်ဦးမောင် ခေါင်းကို ငုတ်ကာပြောလိုက်၏
"ရပါတယ် ခေါင်းကြီးငုတ်ပြီး တောင်းပန်စရာမလိုပါဘူးမောင်"
စကားများရပ်တန့်သွား၍
"သခင်မလေး ကျွန်တော်မျိုး သမီးကို သခင်မလေးစီ အပ်ခဲ့ ပါ့မယ်ဗျ သခင်မလေး"
"ဟုတ်ပြီ ကျွန်မကို စားပွဲခုံပေါ်တင်ထားတဲ့ အိတ် သွားယူလာပေး အိမ်ထိန်းတော်"
"ဟုတ်ကဲ့ရှင့် သခင်မလေး"
အိတ်ရောက်လာ၍ အိတ်ကို ဦးသန့်မောင် ရှေ့ ထားလိုက်ကာ
"အဲ့မယ် ပြောထားတဲ့စကားအတိုင်း ငွေအမောက်ပါတယ် သူ့ကိုထားခဲ့ပြီး သွားလို့ရပြီ"
"ဟုတ်ကဲ့ပါ ဟုတ်ကဲ့ပါ"
ဦးသန့်မောင်သည် သမီးဖြစ်သူကို တစ်ချက်တောင်မကြည့် ငွေအိတ်ကို ယူ၍ထွက်သွားသည်
"ကဲမောင် မောင်က ခင့်အပိုင်ဖြစ်သွားပြီ ဘယ်ပြေးချင်သေးသလဲ"
ခင်သက်ဝင်သည် အတ္တအလွန်ကြီးသူဖြစ်သည် သူလိုချင်သော အရာမှန်သမျှ ရအောင်ယူတက်သည် အလွန်အမင် ချမ်းသာလွန်းသူလဲ ဖြစ်သည် အခုလဲ သူသဘောကျသောသူ ဆံပင်ရှည်ရှည် မိန်ကလေးဖြစ်ပေမဲ့ ယောက်ျားလေးလိုပြုမူတက်တဲ့ မြတ်ဦးမောင်ကို မရ ရအောင် နည်းမျိုးစုံသုံး၍ အပိုင်သိမ်းလေ၏
"ကျွန်တော် တစ်ချိန်ချိန်ကျ သခင်မ နားက ပြေးထွက်စေရမယ်"
မြတ်ဦးမောင်သည် အလွန်ရိုးသားပေမဲ့ အမြတ်ကြီးသူဖြစ်သည် ချမ်းသာသော မိသားစုက မွေးဖွားခဲ့ပေမဲ့ ခင်သက်ဝင်ကြောင့် အကြွေးတွေပိကာ ဆင်းရဲသွားခဲ့သည် အကြွေးတွေဆပ်နိုင်အောင် ဖခင်ဖြစ်သူ ရောင်းတာ ခံရသောကြောင့် ခင်သက်ဝင်ကို အလွန်ပင်မုန်းတီးနေတော့၏
"ဟီးဟီ မောင် ပြေးမယ်ဆိုရင် ခင့်ပေးလိုက်တဲ့ ပိုက်ဆံတွေ ပြန်ဆပ်မှဘဲရမှာနော် မောင် မောင် ဆပ်နိုင်လို့လား"
တစ်ခိခိရီပြီးပြောနေသော ခင်သက်ဝင်ကို စိတ်နာသောမျက်လုံဖြင့်
"ကျွန်တော့်ကို အထင်မသေးပါနဲ့ သခင်မ ကျွန်တော် ရအောင်ဆပ်ပြမယ်"
"အို မောင် ဘယ်နားကပိုက်ဆံနဲ့များ ဆပ်အုံးမှာလဲ ခိခိ မောင် အရမ်းရီရတာဘဲနော်"
နာကျည်းမှုတွေပြည့်နေတဲ့ မြတ်ဦးမောင်သည် ခေါင်းငုတ်၍သာ နားထောင်လေရဲ့
"မောင်ပြေးနိုင်မဲ့ အချိန်ကို ခင်စောင့်ကြည့်နေမယ် ခုချိန် မောင်က ခင့်အပိုင်ဘဲမောင် ခရီးပန်းလာလောက်မှာပေါ့ အခုတော့ သွားနားလိုက်လေ အိမ်ထိန်းတော် သူ့ကို အခန်းလိုက်ပြလိုက်"
"ဟုတ်ကဲ့ သခင်မလေး"
"ဒီက နာမည် ဘယ်လိုခေါ်လဲ"
"မြတ်ဦးမောင်ပါ"
"ဒီကိုရောက်လာရင် ဒီက စည်းကမ်းတွေလိုက်နာရမယ် အဓိကတော့ သခင်မလေးကို ပျော်အောင်ထားရမယ် နာလည်းလားမသိဘူး"
"ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်တော် နားလည်ပါတယ်"
"ဒါရှင်နေရမဲ့ အခန်းဘဲ ရှင်နားလိုက်အုံး သခင်မလေး လိုလို့ခေါ်ရင် ကျွန်မလာခေါ်မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ဗျ"
မြတ်ဦးမောင် အခန်းကို ပတ်ကြည့်လေရဲ့
"သူကအစေခံတွေကို ဒီလိုအခန်းအကောင်းစားကြီးမှာထားတာဘဲလား"
အခန်းရဲ့အကျယ်က သူနေခဲ့သော အခန်းထက် အဆပေါင်းများစွာ ပိုကျယ်၍ ပရိဘောဂပစ္စည်းတွေလဲ ပိုများနေသည်
~ဒေါက် ဒေါက်~
"ဟုတ်ကဲ့ အိမ်ထိန်းတော်"
"သခင်မလေးက ဒီညdinner ပွဲရှိလို့ လိုက်ခဲ့လို့ ပြောခိုင်းလိုက်တယ် ဝတ်စုံလည်း ပေးခိုင်းလိုက်တယ် အဲ့တာ ဝတ်ခဲ့ပါတဲ့"
"ကျွန်တော် မလိုက်လို့ မရဘူးလား"
"မောင် ဘာလို့ မလိုက်ရမှာလဲ ခင်လိုက်ခဲ့ခိုင်းတာလေ"
"သခင်မလေး ကျွန်.."
"ရပြီ အိမ်ထိန်းတော် သွားတော့ ကျွန်မဘဲ ပြောလိုက်တော့မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ရှင့်"
"ဒီမှာ မြတ်ဦးမောင် ခင်က လိုက်ခဲ့ဆို လိုက်ခဲ့ပေါ့ ဘာလို့ အထွန့် တက်နေရတာလဲ"
"ကျွန်တော် မလိုက်ချင်လို့ မလိုက်လို့ရမှာလားပြောတာမှားလားဗျာ"
"မှားတယ် မောင့်ကို ခင် ငွေပေးပြီးဝယ်ထားတာ ခင်ခေါ်ရင်ချက်ချင်းလာရမယ် လိုက်ခဲ့ဆို လိုက်ခဲ့ရမယ် ခိုင်းသမျှလဲ အကုန်လုပ်ရမယ်"
ပြတ်သားတဲ့အကြည့်နဲ့ပြောနေသောခင်သက်ဝင်ကို ကြည့်ရင်း ကိုယ့်ကို ကျွန်ဖြစ်သွားမှန်း သတိရလာပြီး
"ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ် သခင်မ ကျွန်တော် လိုက်ခဲ့ပါ့မယ်"
ခင်သက်ဝင် တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီး
"အစောကတည်းက အဲ့လိုဘဲ ပြောရမှာလေ မောင် ဒါမဲ့ မောင့်ကို အထွန့်တက်လို့ အပြစ်ပေးရမှာပေါ့"
"ဘယ်လိုအပြစ်မျိုးလဲဗျ"
"မောင် ခင့်ရှေ့မှာတင် အဝတ်လဲ"
"မင်း.."
"ဟင် မောင်ကအပြစ်မခံယူချင်တာလား မောင် မောင့်မိဘတွေ ဒုက္ခထပ်ရောက်သွားစေချင်လို့လား ဟမ်"
မြတ်ဦးမောင် ဘာမှမပြောနိုင် ဝတ်ထားသော အဝတ်များကို တစ်ထပ်ချင်း ချွတ်လေရဲ့
ရှက်ပြီး နီးရဲနေတဲ့မျက်နှာလေးနဲ့ အဝတ်များ တစ်ထပ်ချင်း ချွတ်လဲနေသော မြတ်ဦးမောင်ကို သဘောကျစွာ ကြည့်နေသော သခင်မလေး ခင်ဝင်သက်
"မောင် က ခင့်အပိုင်ဘဲ"
