Gerçekten aptal olmayın. Niye belirli kalıplar bu kadar hoşumuza gidiyor? Niye hep aynı betimlemeyle yazılmış aynı karakterlerin hayatlarını okuyoruz? Niye yazılanlar edebi kaygı gütmek yerine "nasıl daha kusursuz bir hayatı var edebilirim"temalı oluyor? Her kitapta bahsettiğim gibi aynı betimlemelerle yazılmış tek tip karakterler var ve artık bu kadar kusursuz hayatları okumaktan bıktım şahsen. Bu kitabımda da bunlardan bahsedip eleştirmek istiyorum...