"Ve rüzgar ateşi söndürene kadar esmeye devam etti. Ateş ise sırf rüzgâr ona essin diye yanmaktan vazgeçmedi. Belki biraz bencildi. Ama sadece rüzgarı sevdi." İnsanlar maviyi sevmeye çalışmak yerine siyaha tutunsalardı. Huzur olacaktı siyah. Bir yanda kaza sonucu Emir'den ayrı düşen Erva, diğer yanda ise kazada hafızasını kaybetmiş Emir, on iki yıl boyunca birbirlerini göremeyeceklerdi. Kader denilen o şey onları sırtından vurmuştu. Kalplerini yakıp yıkıp küle çevirmişti. Bu aşk kaçınılmazdı ve mutlaka yaşanması gerekiyordu. Kaderin canı sıkılmıştı ve iki yabancıyı birbirine âşık etme oyununu oynayacaktı. Sonra çocukça bir hile yapıp onları ayrı düşürecekti. Bu kaderdi ve kader asla uslanmazdı.