"Burada hiç çiçek açmadı Hafsa. Açmaya çalıştığında da öldürdüler." Eli üniformasının üzerinden kalbine dokunduğunda göz bebeklerim titredi. "Ama sen açmak için adım atarsan ve sonra solarsan. Ben ölürüm." Mesajı netti. Kalbini bütünüyle bana açıyordu ama biletler tek yöneydi. Oğuz Balaban net bir insandı. Burada geçirdiğim aylar bana bunu fazlasıyla öğretmişti. Şimdi karşıma geçmiş elini tutmamı istiyordu. Kara gözleri, gözlerime karıştığında duygu yoğunluğu bedenimi ele geçirmişti. Uzattığı elini tutacağım sırada patlayan silahla üniformasının kırmızıya bulandığını gördüm. Sonrasında zaman durdu, uzattığı eli yavaşça boşluğa düştü ve 29 yıllık hayatımda ilk defa kalbim bu kadar çaresiz hissetti.