Gözlerimdeki soğuk perdenin sebebi neydi?Babamın bana hiçbir zaman iyi davranmaması mı? Peki ya her daim peşimi bırakmayan bu mutsuzluğumun sebebi neydi?Ablamın bana gülümseyip,dert ortağım olmaması mı? En önemlisi kalbimdeki yerini hiçbir şeyle dolduramadığım bu boşluğun tarifi neydi?Annemin olmaması mı? On sekiz yıldır yaşadığım hayatın bana tat vermemesinin sebebini şimdi öğreniyordum. Ben harflerin yalnızlığında kaybolan okuyucuydum.Sayfaların boşluğundaki satırlarda kendimi kaybetmiştim.Yalnızlığın acı kolları beni sıkıca sarmıştı.Çırpındıkça gücüm azalıyor,nefesim daralıyordu.Ben acı çekmeye mahkum bir köleydim. En yakın arkadaşımın sevgilisinin kollarında teselliyi bulan bir yüzsüzdüm belki de.İçten içe kendimi kaptırdığım bu duyguda hapsoluyordum. Ben o yalanların içindeki tek doğruydum belki de.Ya da doğru olan tek yalandım. İçime akıttığım göz yaşlarımda gizliydim.Kimseden habersiz. Ben harflerin yalnızlığıydım.