© Tüm Hakları Saklıdır. ''Karanlık olduğunda benimle olmanı istiyorum. Beni tutmanı. Beni sevmeni. Beni korumanı. Korktuğum da yardım etmeni istiyorum Rüzgar. '' dedim içimdeki sevgiyi , sevdiğim adama yansıtmaya çalışarak. Bir çiçeğin suya ihtiyacı olduğu kadar muhtaçtım ona. Küçük bir çocuğun annesine güvenmesi kadar güveniyordum da üstelik. Azrail'in ölümü sevdiği kadar seviyordum da onu. '' Ben karanlığın ta kendisiyim Selin. Sen karanlıktan korkarsın meleğim. '' dedi. Biliyordum seviyordu o da. Sözleri söylemese de kalbi söylüyordu bunu. Gözleri haykırıyordu adeta. O da korkuyordu ama beni kirletmekten. Çünkü kirliydi. Bense temiz , saf ve masum. O çamursa ,ben suydum. O , bu berraklığı bozmaktan korkuyordu. '' Korktuğum senin karanlığın olsun. '' dedim. Aslında sözleri ağzım söylese de önce aptal kalbim haykırıyor sonra beynim doğruluyor ve istemsizce ağzımdan dökülüyordu bir bir kelimeler. Ama pişman değildim. Öl dese ölüme kadar giderdim onunla.