Küçük kız,yumuşak sesiyle kreşte öğrendiği maniyi söylemeye başladı. "Yağmur yağıyor, seller akıyor. Arap kızı camdan bakıyor. Dışarı çıksam,biraz ıslansam. Aksa karam,bembeyaz olsam." O, hep sinirlenirdi bu maniye. Kızın söylediği zamanki çattığı kaşları geldi aklına. Kahkaha atmaya başladı. Uzaklardan hoş sesini işitti. "Böyle de güzel, böyle de hoşsun. Sakın çıkma. Hasta olursun." Gök gürledi, yer yarıldı sanki. O, yoktu ama sesi yankılanıyordu her yerde. Yer sarsıldı. Nefesi kesildi küçük kızın. Damarlarında fokurdayan kanının sesi ile irkildi. Elini sol kaburgasının üzerine koydu. Kalbini hissedemedi. Nabzının sesini duysa belki hayata dönerdi. Kalbi atmıyordu artık. Atsa neye yarardı ki? O,yoktu. Hiçbir yerde. Sevgi bilmeyen insanlarla vakit geçmezdi ki. Kimsesizdi. Sevgisiz ve onsuz.