Acılı insan da güler, gülüşündeki acıyı belki göremezsiniz, o da bir an olsun unutur kırılmışlığını incinmişliğini..Telefonundaki resmi gösterdi.Bir çocuk annesi Ayşenur, ayaklarında bebeğini sallarken gülümsüyordu ..Arkasından mektup bırakarak intihar etti..Çocukluğundan bu yana evlendikten sonra dahi kuzeninin taciz ve tecavüzüne maruzdu..Dilsiz gibiydi anlatamıyordu kimseye.Taciz ve tecavüz edene iftira atmakla, hatta cilve yaparak davetiye çıkarmakla, önce gönüllü birlikte olup sonra vazgeçmekle suçlanıp namussuz addedilmekten korkmuş olmalı ki ve de aklınca olayı daha fazla büyütmeyi göze alamamış olmalı ki çok sevdiği yavrusunun kokusundan, sıcaklığından ,sevgisinden gelecek hayallerinden azade etmişti kendisini..Bir anne için ne büyük mutluluktur kim bilir evladının gülüşünü izlemek, kokusunu duyumsamak; day day duruşunu , adım atışını koşuşunu, ilk "anne" deyişini, okula gidişini ,okullar bitirip bir iş bir yetenek sahibi oluşunu, mürvetini görmek ..Torun sahibi olmayı kim bilir ne çok isterdi.Kim bilir ne çok severdi yaşamayı...Bir anne bütün bunlardan kopmuştu sahte bir namus anlayışı nedeniyle..