Gözlerimi acıp kapatıncaya kadar.Bilinmeyen istem dışı bir istekle ormana kendimi bıraktım.Ağaçların gölgelerinin altında yürüyordum.Çekingen ve ürkek adımlarla yürüyordum.Serin bir ilkbahardı hava hafif soğuktu .Ama orman daha soğuktu ancak yeşilliklerle donanmış.Sanki orman bir çok kez farklı duygular içindeydi.Gözlerimden hüzün akıyordu.İnsanlar her zaman yüzünden hafif soguk bir ıslaklıkla karsılasmak istemez .Yüzünden bir tebessümle uyanmak ister.Sakinlesince ağaçların soğuk gölgelerini terk ettim.Kendimi çimenlere atmak istiyordum. Ama tabikide ben yapmazdım.Yapsam bile kendimi nemli ve yalnız hissederdim.Kimi kandırıyordumki ben yalnızdım. Ama bu kimin umrunda en yakınların bile bazen seni anlamaz.Kendimi yerde buldum.Daha önce dudagıma bir şey değmisti.Mendildi galiba ve acıyordu.Ama ben bundan daha büyük acılar çekmistim.Gözlerimi açtığımda her yer karanlıktı ve yine karanlık.Sadece meçhul bir karanlık korkuyorum ve endişeleniyordum.Gözlerimi kapattım ve açtım.Yine karanlıktı ve yine sadece zifiri karanlık.