O gece topraktan yüzümüze yağan yangın, adamın sarı gözlerinde parladı. O gece denizden ayaklarımıza dolanan yangın, zihnimin en sürgün odalarında patladı. O gece gökten bedenlerimize damlayan yangın, çığlık atan bedenleri değil, hayatımı yaktı. Yangın, bir adamın gözlerinde küllendi. Yasaktı, al...
Bir balon aldım, rengi olabildiğine aldı. O balonu sıkı sıkı tuttum, benliğim ruhumdan kayıp gidecekmiş gibi, zayıf beyaz ipi idam ipi gibi parmaklarıma sardım. O balonu bırakmamalıydım, bırakırsam onun gidişinin ardından gözlerim su dökecekti. Hayatın gerçeği küçücük yaşımda dilime öyle bir acı vurmuştu ki artık ne...
Bilmiyor annem, her gece yastığın soğuk yüzünde ciğerlerime saplanan ağrıyı. Bilmiyor annem, hâlâ gizli gizli ağladığımı. Bilmiyor annem her resim çizdiğimde hakkında sadece bana benzediğini bildiğim bir adamı aynaya bakarak çizmeye çalıştığımı. Keşke babam yanımda olsaydı değil, keşke babam ölmüş olsaydı. Sima...
Benim ruhum delik delikti. Biri benim anahtarımı bulup açsa ve o ruhu çıkarsa , ruhumun üzerindeki yanık izlerinden , hayal kırıklığı izlerinden , acı izlerinden doğan büyük delikleri görürdü. Bense o ruhu içimde taşıyandım. Simay İpek •19/12/21• •10/08/22•