Bilinmeyen bir şehre ait yıkık dökük evlerden birinde, eskimiş bir karyolanın altında, siyah kaplı bir defter yaşar...Üzerine yazılan bütün dilekleri gerçekleştirdiği halde, her defasında uğursuz bir nesne gibi fırlatılıp yalnızlığa mahkum edilen bir defterdir bu. Bir gün öylesine biri çıkar gelir uzaklardaki bir şehi...
tek bölümlük hikaye* Sonuçta tüm ruh ikizleri yalnızca filmlerde buluşmaz mı? xxx 210620
Size kendimi tanıtmayacağım. Aslında bu kısmı bilinçli olarak atlıyorum. Çünkü kendimi ne olarak tanıtacağımı bilmiyorum. Bir bedenim ya da yüzüm yok. Sesim bile yok. Sadece düşüncelerim var. Var olduğumu bu şekilde biliyorum. Tek bir görevim var: Güneş ve Umut'un birbirleri için yaratıldıklarını fark etmelerini sağ...
Onunla tanışmamız klişe kitap girişlerindeki gibi olmamıştı. Bilirsiniz, yağmur yağmıyordu, hava kararmamıştı. Koşmuyor veya yürümüyordum. Bir sabah erken uyanmıştım ve onu odamda görüvermiştim işte. "Çocuk, sen bir garipsin. Ölmüş ama gömülmemişsin." xxx İthaf: Kabuslarla büyüyen büyük kalpli küçük bedenlere. xxx 17...
Yüzlerce bıkkın ve yorgun insanla birlikte bir metro vagonunun içindeydi genç kadın. Sabahın beşinde kalktığı için uyku mahmuruydu. Gözleri -açık olduğu zamanlarda elbette- kirli zemine sabitleniyor, hayata dair düşünceler hızla akıp gidiyordu zihninden. Varoluşsal bir krizle yüzleştiği söylenebilirdi belki ancak bunu...
Hayallerinizi gerçekleştirmek için asla geç değil... Wattpad adında ki bu hikaye platformu bana onu kazandırmıştı. Aramızda milyon okunma ve sekiz yüz doksan beş bin iki yüz yirmi yedi tane beğeni vardı. Kilometreler değildi bizi ayıran... Onun oldukça tanınmış ve beğenilen bir yazar oluşuydu... ''Seni kendime aşı...
"Yarısı benim, yarısı senin." Ellerini kaldırdı. "Bir sorum olacak, eğer evin sana ait olan tarafına geçersem ne olur?" "Kafanı klozete sokar ve evi ateşe veririm." @lineofsight her şey senin için
Ben, odasını dağıtıp bir daha toplamayan o çocuktum. Elini prize sokan, süt kutusunu başına dikerek içen, annesinin terliğinden korkup kaçan kişiydim. Karşıdan karşıya geçerken sağa sola bakmaz, adımımı atardım. Ölümün beni bulamayacağına inancı tam olan ahmağın tekiydim. Ben bin parçaya bölünmüş bir adam, bu dünyanın...
"Lokum gibi adamsın,fıstık gibi sözlün var,benimle neden muhattap oluyorsun?" "Çünkü fıstıklı lokum sevmem." ©23042015 Tüm hakları saklıdır.