Lorenzo
“Ha? Ano ulit yun? Hindi ko narinig.” tanong pa ni Santillan sa akin matapos ko lunukin ang pride ko at humingi ng sorry sa kaniya. Halos ayaw pa nga lumabas nung boses ko. Tapos hindi pa ako makatingin sa kaniya ng diretso. Damn it, pull your sh*t together, Andrea!
Okay, stop. Hold your friggin’ thoughts! I don’t normally act like this. Not at all. I don’t get nervous. I’m never shy. Kung mayroon akong gustong sabihin, sasabihin ko. Masaktan na ang dapat masasaktan. I’m a self-proclaimed master of verbal abuse and I don’t care about the feelings of the chosen recipient. I only apologize if the one I wronged with matters to me. Otherwise, I don't give flying fvck.
That’s why I really don’t get why am I so bothered with those things I’ve said to Chase, last Monday. That I actually regret what happened. Same nung incident with that jackass, Patrick Miranda. Remember him? Yung inutusan ko na takutin si Chase but ended up physically hurting her instead. Regretful and guilty. O, diba? Do guys see where I’m going with this? It’s always about her. She’s always a first.
AND why the feeling of regret? I just voiced out what I’ve felt like I always do. I admit, I was mad and acted on impulse. Pero, isa pa yan sa problema. I don’t understand why am I so mad at her and that guy. Bakit naging big deal sa akin yung hindi niya pag reply at pag sama niya dun sa lalaki na yon. Kaya nga, hirap na hirap ako mag-apologize ngayon kasi hindi ko alam kung bakit ko nagawa yung ginawa ko.
Oh God, she’s confusing me!
“Andy?” pukaw niya pa ulit sa atensiyon ko, interrupting my battle with my inner self in the process.
Reluctantly, humarap na ako sa kaniya. I forced myself to stare back at those beautiful pair of hazel eyes na nahaharangan ng glasses. Bakit ba ang amo ng mukha niya. Walang sign ng galit or ng kahit inis man lang. Well, that actually helped a lot. Medyo nawala yung kaba ko. I tried opening my mouth to say my apology once again but, nothing came out.
Nakakainis! Parang tanga lang. I even rehearsed this shit! Nag practice pa ako sa harap ng salamin. Para akong sira. Does she actually matter to me that much? Shit! Darn it, Andrea! Just say it and be done with it!
And so, I did.
“I said I’m so---"
“Chase!”
GODDAMMIT! Istorbo!
Nilingon ko na kung saan nanggaling yung bwisit na boses. Nakita ko ang isang guy na naka jersey uniform na tumatakbo pa habang lumalapit sa amin. Great. It's that stupid Greg. Damn! Paglapit niya, tumingin pa siya sa akin. I glared at him in return. Na-gets niya agad na mainit ang dugo ko sa kaniya kaya bumaling na siya kay Chase.
“Bakit hindi ka pa umuuwi, Greg?”
Blah blah blah.
Yup, hindi ko talaga iniintindi yung sinasabi nitong bwisit na Greg na to. Saglit pa sila nag-usap. Kabwisit! Para akong sira na nakatayo lang dito at hinihintay sila matapos.
“Ay, nga pala Greg. Si Andrea. Andy, si Gregory, kaibigan ko.”
kaibigan ko.
kaibigan.
KAIBIGAN.
Damn it!
Naiinis na naman ako. So magkaibigan kayo, tapos tayo hindi? Ha? Ganun ba yun, Santillan? Kainis ka! So, wala lang ako sayo? At hindi mo na ako kailangan pang ipakilala diyan dahil I’m pretty sure kilala ako ng lahat.
Nilahad na nung Greg yung kamay niya pero hindi ko tinanggap at tiningnan lang siya ng masama. Nagkatinginan pa yung dalawa bago niya binawi yung kamay niya.
“Chase, mag ta-try out nga pala ako sa basketball team natin ngayon. Gusto mo ba manuod?”
OH MY GOD?! SERIOUSLY? Kapal ng mukha! Gusto ko na naman siya pandilatan ng mata pero hindi siya nakatingin sa akin. Grabe. Inistorbo niya na nga kami tapos ngayon kukunin niya pa si Chase. Dapat dito, pinapa-exile eh!
Tumingin na ako kay Chase. Nakangiti siya dun sa Greg. Ako naman, hindi mapakali. I am really hoping she’ll decline. C’mon.
“Seryoso? Sure. Wala naman akong gagawin--" nung narinig ko yun, nag panic mode na ako. Hindi ko na siya pinatapos pa at lumapit na agad ako kay Chase at hinawakan na yung braso niya.
You’re not going anywhere. No, you’re not. Especially not with this guy na halatang halata na interesado sa’yo. No way.
Nagulat siya sa ginawa ko. Alam ko nakatingin siya sa akin pero hindi ko siya pinansin. I am busy intensely staring at this pathethic guy in front of me. Hoping he’ll get the message that his presence isn’t appreciated. Back off.
“Meron pala ako gagawin, Greg. Sorry ha. May tutorial kasi kami ni Andrea eh. Next time nalang.” That was a lie. A big fat lie. Wala kaming tutorial. I was informed by Romualdez that she won’t be able to teach me for a week. May practice daw siya para sa math competition.
Nakita ko na pinilit nalang ngumiti nung Greg. Saglit pa sila nag-usap pero maya maya lang din, nag paalam na yung isa. Finally!
“Ehem.” si bubwit. Problema niya?
“What?”
“Wala ka pa bang balak bitawan ang braso ko?” sabi niya pa sabay gesture at tingin sa kamay ko na nakahawak sa kaniya.
“Oh, sorry.” sabi ko pa sabay bitaw sa kaniya.
“Oh, tingnan mo. Hindi naman mahirap mag sorry, diba?” she said, smiling.
I was confused at first, pero na-gets ko din agad yung ibig niyang sabihin.
“It’s not like that.”
“Hmm. Biro lang. Narinig ko naman yung sorry mo kanina. Pinag tritripan lang kita.”
Wow. Para saan pa yung internal mumblings ko kanina? Yung battle with my inner self?
“Nakakainis ka!” I exclaimed then rolled my eyes at her. Tinulak ko na din ng hindi naman gaanong kalakasan yung balikat niya. She's infuriating.
But, instead of stepping back, she patted my head like I’m a little kid who did something awesome. She was trying so hard to reach me.
“Good job. Nag sorry si Andy. Achievement unlocked.” inis niya pa sa akin.
“Tigilan mo nga ako. Hindi ka nakakatuwa." sabi ko pa sabay alis sa kamay niya na gumugulo sa hair ko.
“Hehe. Joke lang. Tara, uwi na tayo.” yaya niya sa akin. Nung tumalikod na siya, I can’t help but smile. Uwi na tayo. Tayo. Does that mean we’re okay now? Bati na kami? Hindi na siya galit sa akin?
Sumunod na ako sa kanya. I was uncharacteristically quiet. Pag-labas namin ng building ng BSBA, timing na bumuhos naman ang ulan. Just great! Darn. Wala akong umbrella. Naiwan ko sa kotse. I was about to suggest pa sana na patigilin muna namin ang ulan pero nag labas na ng payong si Chase. Binuksan niya na ito sabay lapit sa akin.
“Tara?” Hindi niya na hinintay yung sagot ko dahil hinawakan niya na ako sa braso. Tinungo na namin ang parking lot kung saan nakapark ang kotse ko. Pagdating namin at pagkasakay ko ng kotse, bigla na din siya nag paalam.. The hell. Akala ko ba uwi na kami?
“Where are you going? Bakit hindi ka pa sumabay? Ihahatid kita sa inyo.”
“Hindi na. Commute nalang ako."
“It’s raining.” insist ko pa.
“May payong ako.”
“Sumabay ka nalang kasi. Ang arte mo pa nga.”
“Hindi na. May dadaanan pa kasi ako.”
Tumaas bigla ang kilay ko sa sinabi niya.
Who? That Gregory guy? Did you changed your mind and decided to watch the try-out? Are you guys more than friends? Those are the questions I wanted to ask her at the moment but I can’t. So, I kept my mouth shut instead.
“Oh. Okay then.” Yun nalang ang nasabi ko. Parang nawalan ako bigla ng gana.
“Sige. Ingat sa pag drive ha. Bye.” paalam niya sa akin sabay nag salute pa. Tumalikod na siya at nag lalakad na palayo. I feel disappointed kasi hindi siya sumabay sa akin. I wanted to go home but something is still bothering the heck out of me.
Are we okay? Narinig niya ba talaga yung sorry ko kanina? Tinanggap niya ba? Knowing that I wouldn’t get the answer kung hindi ko siya mismo tatanungin, lumabas na ako ng kotse. I don’t care kung mabasa pa ako ng ulan. I need to know.
“Chase! I’m sorry!” sigaw ko sa kanya. Narinig niya yun kahit medyo may kalakasan na ang ulan kasi humarap siya bigla sa direksiyon ko. Kitang kita ko yung gulat sa expression ng mukha niya. Tapos, bigla din siya lumapit sa akin para payungan ako. Naglabas din siya ng panyo at pinunasan ang mukha ko. She’s so sweet.
“I’m really sorry about what I’ve said last Monday. I didn’t mean to say those things to you.” sa wakas nasabi ko habang nakasakay na ulit sa kotse. Siya naman nasa labas lang, naka-payong habang kausap ko sa bintana.
Saglit pa siya na tumitig lang sa akin bago ngumiti na naman. Ang hilig niya talagang mag-smile. Nakakainis na.
“Ah, nga pala Andy. Punta ka sa Olympiad sa UP ha? Next week na yun. Libre sumoporta sa schoolmate.” sabi niya pa, changing the topic. I nodded. Pupunta naman talaga ako kahit hindi niya ako ayain. The least I can do for her. Hindi lang dahil sa ni-require kami ng mga Prof.
Nung akma na siyang aalis ..
“Hoy. I said I'm sorry. Huwag mo sabihin hindi mo na naman narinig?” sabi ko pa. Hindi kasi siya nag-reply eh.
“Apology accepted.” sagot niya pa sabay ngiti na naman. Yes! Hindi ko na napigilan kaya napangiti na rin ako.