စမ်းရေကြည်ပေါက်
(Part 14)
ချိုတို့နားချိန်ကြတော့ ချိုလက်ထဲတွင်ပါလာသည့်ဖိတ်စာကိုကြည့်ကာ မိုးယံက
"ဘယ်သူ့ဖိတ်စာလဲ"
"ဒေါ်ကြည်မြိုင်သမီးတဲ့လေ...ကိုမိုးသိလား"
"အင်းသိတယ်....၀သုန်တို့နဲ့သူငယ်ချင်းတွေပဲလေ သူ့သမီးအငယ်က၊ သူ့သမီးအငယ်မာလာလား"
"ကိုမိုးက ဘယ်လိုသိတာလဲ"
"ကိုမိုးဆေးကျောင်းမတက်ခင်က ညီလေးတို့အတန်းတူရပ်ကွက်က ကလေးတွေကိုစာပြပေးဖူတယ်လေ၊ အဲ့ဒီတုံးက သိတာပါ"
"အော်"
ချိုချိုစိတ်ထဲတစ်ခုခုကို သိရှိလိုက်ရသလို၀မ်းသာသွားတော့သည်။
၀သုန်နေလည်းကောင်းသွားပြီးမို့ အရင်လုပ်ခဲ့သည့်ကား၀ပ်ရှော့ဆိုင်တွင် ပြန်၀င်နေပါသည်။ ၀သုန်၏ စိတ်များမပျော်ရွှင်ပါ၊ သူ့ကြောင့်မင်းခ ခံစားနေရသည်ကိုသိ၍ ပိုဆိုးလို့နေပါသည်။ သူကမင်းခအတွက် လွန်စွာမှဆိုးသွမ်းသောသူဟု တဖက်သတ်တွေးကာ စိတ်များမကောင်းဖြစ်နေရပါသည်။ မင်းခဘဝလေး သူ့ကြောင့်နစ်မွန်းသွားမည်ကိုတော့ သူစိုးရီမ်သည်။ သူမင်းခကို သံယောဇဉ်ရှိပါသည်။ သူ့မှာချစ်သူရှိသည် မဟုတ်လား၊ ချစ်သူဆို၍ သူရောက်နေတာပင် မာလာသိမှသိပါလေစ၊ သူသည်လည်း မာလာကိုပစ်ထားသလို ဖြစ်နေသည်မဟုတ်လား၊ နေ့လည်ကျရင်တော့ မာလာတို့ဆိုင်ကိုသွားမည်ဟုတွေး ထားလိုက်သည်။
သူတွေးကာမှ မာလာသည်သူမ၏သူငယ်ချင်းများနှင့်အတူ ဆိုင်ထဲ၀င်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူကိုမြင်သွားသဖြင့် မာလာမျက်နာပျက်ယွင်းသွားသည်။ ထိုနောက်ကား၀ပ်ရှော့ပိုင်ရှင်ထံ ဖိတ်စာတစ်ချို့ ပေးနေတာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ မာလာသည်ဆိုင်ရှင်သားငယ်လေး (၈နှစ်သား) ကိုတစ်စုံတစ်ခုမှာကာ ထွက်သွားသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
ဆိုင်ရှင်သားလေးသည် ၀သုန်ဆီကိုလာပြီးတော့ မာလာ၏အမှာစကားကို လာပြောသည်။
"ဦးသုန် တီလေးမာလာက လမ်းထောင့်ကစောင့်နေမယ်တဲ့ ခုထွက်လာလို့ရရင်လာခဲ့ပါတဲ့"
"အော်...အေး"
၀သုန်သည် အလုပ်များကိုခဏထားကာ ထွက်ခဲ့လိုက်တော့သည်။
မာလာက သူ့အားရပ်စောင့်နေပြီး သူမ၏သူငယ်ချင်းများက ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင်ရပ်ကြည့်နေကြသည်။ ကြည့်ရတာ မလာမှာထား၍ဖြစ်မည်။
"အကို"
"အင်းပြောလေမာလာ"
"မာလာ လက်ထပ်တော့မယ်"
"ဟင်"
"ဟုတ်တယ်အကို၊ အကိုကိုယ်မာလာစောင့်နေတာ နှစ်တောင်ချီတော့မယ်၊ ခုတော့မာလာလည်း မိဘတွေစကားတွေကို မလွန်ဆန်နိုင်တော့ဘူး၊ မိဘတွေကစီစဉ်တာကိုပဲလက်ခံလိုက်တော့တယ်၊ အကိုကိုယ် မာလာတောင်ပန်ချင်လို့"
"....."
"အကို....မာလာကိုစိတ်ဆိုးသွားလား"
"မဆိုးပါဘူး...မာလာအလွန်မှမဟုတ်တာ၊ ကိုဘက်ကဖြစ်တာပါပဲလေ...ဘာမှစိတ်ထဲမထားပါနဲ့...နင်နဲ့ငါတို့က သူငယ်ချင်းတွေပဲ...သူငယ်ချင်းလိုပဲနေကြတာပေါ့"
"ဟင်...မာလာကြားချင်တာက ဒီစကားမဟုတ်ဘူးလေ"
"အော်..မာလာရယ် ဒါကလူကြီးတွေကောင်းလို့စီစဉ်တာပဲ လက်ခံလိုက်ပါ...ငါအလုပ်တွေရှိသေးလို့ ပြန်အုံးမယ်"
၀သုန်မာလာကို ထားခဲ့ကာ အလုပ်ဆီသို့ပြန်လာခဲ့သည်။ စိတ်ထဲမှာတော့မကောင်းဖြစ်ရပါသည်။ သို့ပေမယ့်လို့ သူသည်လည်းလူကောင်းတစ်ယောက်မဟုတ်ခဲ့ပါဘူး၊ မာလာသည် သူ့ထက်တော်သည့် လူနှင့်အိမ်ထောင်ကျမည်ဖြစ်သည့်အတွက် သူ၀မ်းသာရမည်မဟုတ်လား၊ မိဘကစီစဉ်သည့် အိမ်ထောင်သည် သူ့ထက်သာလို့သာပင် ဖြစ်ပေမည်မဟုတ်လား။
၀သုန်ညနေဘက်ရောက်တော့ အိမ်ကိုပြန်လာပါသည်။ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ၀သုန်သည်မင်းခကို တွေ့လိုက်ရတော့သည်။ အစကတော့ ၀သုန်၀မ်းသာသွားသည်။ နောက်ပိုင်းတွင်တော့ ၀သုန်စိတ်ကိုပြန်ထိန်းကာ တင်းထားလိုက်သည်။
"မင်းဒီကိုဘာလာလုပ်တာလဲ"
"ဘာလုပ်လုပ်ပေါ့"
"မင်းလာချင်တိုင်းလာရအောင် ဒါကပန်းခြံမဟုတ်ဘူးကွ"
"ခင်များလဲ ကျနော်ကိုတားချင်တိုင်တားရအောင် ခင်များဆီကိုလာတာမဟုတ်ဘူး ကြီးမေဆီလာတာ"
"ဘာ...ကွ....ငါ့ကိုဘယ်လိုခေါ်လိုက်တယ်"
"ဘာဖြစ်တာလဲ ခင်များတောင်မှ ကျနော်ကို မင်းလို့နာမ်စားသုံးသေးတာပဲ ခင်များလို့ကျနော်ခေါ်တာစမ်းလား"
"မခေါ်နဲ့ မကြိုက်ဘူး"
"ခေါ်မှာပဲ"
"ငါ့ကြီးမေကို ကြီးမေလို့လဲမခေါ်နဲ့"
"ခေါ်မှာပဲ ကျနော့်အမရဲ့ကြီးမေကို ကြီးမေလို့ခေါ်တာဘာဖြစ်လဲ"
"မင်းနော်...မင်း"
"ခင်များနော်...ခင်များ"
"ဟဲ့ အဲ့ဒါကဘာဖြစ်နေကြတာလဲ"
လှလှအိမ်အောက်မှ စကားများသံကြားနေရသဖြင့် အောက်သို့ဆင်းလာခဲ့သည်ဖြစ်ပါသည်။
"ဒီမှာလေ...သားကိုဒီလူကြီးကငေါက်နေတယ်"
"ဟဲ့...၀သုန်...ဘာဖြစ်တာလဲ"
"သူကဘယ်လိုကနေပြီးရောက်လာတာလဲ"
"ငါ့ဆီလာလည်တာလေ၊ နင့်ဆီလာတာမဟုတ်ဘူး၊ လာ..သားမင်းခ...သူနဲ့ဖက်မပြောနေနဲ့"
"ပြောချင်ပါဘူးဗျာ၊ ဆီချီးတွေပေနေတာ ဖက်မပြောချင်ပါဘူး"
မင်းခစကားကြောင့် ၀သုန်ကျွဲမှီတိုကာ မိမိကိုယ်ကိုပြန်ငုံံ့ကြည့်မိသည်။ ကြီးမေနှင့်မင်းခကတော့ အိမ်ပေါ်တက်သွားလေပြီးဖြစ်သည်။ ၀သုန်စိတ်ထဲမကျေလည်ပဲကျန်ရစ်ခဲ့ပါတော့သည်။
မင်းခသည် မမလာခေါ်တော့ ပျော်နေပါသည်။ မမကလမ်းတွင်သူ့အားသေးခြားမှာထားသည်။
"၀သုန်လေးက မောင်လေးကို အားနာနေတာ၊ သူနဲ့အလိုက်အထိုက်ပြောလိုက်သိလား၊ မောင်လေးလဲ သဘောပေါက်မှာပါ၊ သူကမောင်လေးကို ဘာဘာညာညာပြောပြီး စိတ်နာအောင်လုပ်ထားတာဆိုတော့ မျက်နာပူနေမှာ၊ မမပြောတာမောင်လေးသဘောပေါက်တယ်နော်"
"ဟုတ်...ကျနော်သဘောပေါက်တယ်၊ ကိုကြီးနဲ့အနီးနားမှာနေရရင်ကိုပျော်နေပြီး...ဟီး"
ထိုကြောင့်လဲပဲ မင်းခသည်၀သုန်ကို ဘုပြောကာ နေလိုက်သည်။ ထိုသို့ပြောနေရသည်ကိုပင် မင်းခမှာပျော်ရွှင်နေသည်။ ထမင်းစားဝုိင်းတွင်လဲ မင်းခကိုအားလုံးက ဂရုတစိုက်ဖြင့်ကျွေးကြသဖြင့် မင်းခမှာတော့ပျော်ရွှင်နေသည်။ ကိုကြီးမျက်နာဆူပုတ်လေ ပိုပျော်လေးပါပဲ။
....တောက်....ဖြစ်နေလိုက်ကြတာ...ဖြစ်နေလိုက်ကြတာ...ငါ့ပုကန်ထဲကျတော့ဘာမှမရှ်ိဘူး....မင်းခပုကန်ထဲကျတော့ ထည့်ပေးထားလိုက်ကြတာ တောင်ကြီးပုံနေတဲ့အတိုင်းပဲ...ကြီးမေဆိုပိုတောင်ဆိုးနေသေးတယ်...သားလေးမင်းခ...သားလေးမင်းခနှင့်...ဟင်းဟင်းး.....ကြည့်မရတော့ဘူး။....
၀သုန်စိတ်ထဲမှမကျေနပ်သမျှကို ပုကန်ထဲရှိထမင်းလုံးများအား ဖိအားဖြင့်တွန်းနေပါတော့သည်။ ထိုအချိန်တွင် ၀သုန်စိတ်ထဲတွင် စိတ်ညစ်တာတွေမရှိတော့၊ မာလာနှင့်ပက်သက်တာတွေမရှိတော့။
ဒေါ်မိမိနိုင်သည် လှလှတို့ဆိုင်ကိုအလာစိတ်လာတော့သည်။ ဒေါ်မိမိနိုင်လာသည့် အချိန်များတွင် လှလှတစ်ယောက်ကတော့ ဧည့်၀တ်ကျေစွာလက်ခံစကားပြောသည်။ ဒေါ်မိမိနိုင်သည်လဲ လှလှတို့ဆိုင်လာကာ စကားပြောရသည်ကိုပျော်ရွှင်နှစ်သက်နေသည်။
"မမနိုင်ကို ခိုင်အကောင်းဆုံးပြင်ပေးလိုက်မယ် မေသန်းနူထက်လှသွားစေရမယ်"
"ခိုင်ခိုင်ရယ် မမနိုင်မလုပ်တော့ပါဘူး အရင်ရက်ကလဲ လုပ်ထားတယ်လေ"
"ဟုတ်ပါ့ခိုင်ခိုင်ရယ် မမနိုင်စိတ်ညစ်နေပါအုံးမယ်"
"မမပိုင်နော်...ဘယ်သူကမလှပဲနေချင်မတုံး၊ လှချင်တာပေါ့၊ ခိုင်ခိုင်ပြင်ပေးတာ လှလို့၊ ကြည့်ပါလား မမနိုင်ကိုကြည့်လိုက် သမီးချိုချိုနဲ့ညီအမလားထင်ရတယ်"
"ခိုင်ခိုင်"
"ရှင် မမနိုင်"
"မမ ပိုက်ဆံသိပ်မပါဘူးနော်၊ မုန့်၀ယ်ကျွေးရမှာ များနေပြီး"
"အိုမမကလဲ ခိုင်ခိုင်ကမုန့်စားချင်လို့ပြောတာမဟုတ်ဘူးနော်"
လှလှကတော့ ပြုံး၍သာကြည့်နေမိပါတော့သည်။ လှလှသည်လဲ အလှလာပြင်သည့်ဧည့်တစ်ယောက်ကို ဆံသပေးနေပါသည်။
"ပြောရအုံးမယ်၊ ဟိုတစ်ရက်က ခိုင်ခိုင်ပြင်ပေးလိုက်တာ အိမ်ကလူကြီးက ဧည့်သည်တစ်ယောက်မှတ်ပြီး လာပါလာပါ ဘယ်သူနဲ့တွေ့ချင်လို့လဲဆိုပြီး ဧည့်ခံနေလို့ ရယ်လိုက်ရတာရှင်"
"ဟား......."...."ခစ်ခစ်....."..."ဟင်းဟင်း"
အခြောက်တို့ထုံးစံအတိုင်း မခိုတရို့ရယ်လိုက်မိကြပါတော့သည်။
"လှလှ"
"ရှင် အမကြီး"
"သားငယ်လေး အိမ်ကိုလာတာ အဆင်မှပြေရဲ့လား"
"ပြေပါတယ်၊ သူတို့လေးတွေ အနယ်ထိုင်သွားရင်တော့ စိတ်ရင်းအမှန်ကိုသိရမှာပဲလေ၊ ဒါကြောင့်လဲ သူတို့လေးတွေကို ပေးတွေ့လိုက်တဲ့ မမနိုင်ရဲ့ အကြံဥာဏ်ကောင်းပါတယ်"
"ဟုတ်ပါတယ်၊ သူတို့လေးတွေ ငယ်ရွယ်သေးတယ်ဆိုတော့ စိတ်ရင်းသဘောကို သိရှိပြီး၊ ရှေ့ဆက်ရမည့် လမ်းတွေကို ဖြောင့်အောင်လျှောက်နိုင်မှာပါ၊ ဒါကလဲ သူတို့လေးတွေရဲ့စိတ်ကို ကုသနည်းတစ်မျိုးပေါ့လေ"
"မမနိုင်တို့ စီစဉ်တာကို ကလေးတွေသိကြလား"
"ဘယ်သိခံလို့ဖြစ်မလည်းမပိုင်ရယ်၊ သူတို့ကိုလက်တည့်စမ်းနေလားလို့ အတွေးမှားတွေ မ၀င်စေချင်ဘူးလေ၊ သမီးကိုလဲ မပြောရဲဘူး၊ သူကသူ့မောင်လေးဘက်ကလေ၊ သူ့မောင်လေး ဖြစ်ချင်တာကို အစအဆုံးလုပ်ပေးချင်နေတာလေ၊ ဒါကြောင့်လဲ သမီးနဲ့လဲ မတိုင်ပင်ပဲ လှလှတို့တွေ နဲ့လာတိုင်ပင်ပြီးလုပ်ရတာပဲ"
"မမနိုင်ရယ် သူတို့လေးတွေက ဟိုလေ...ဟိုလေ.."
"ပြောမှာသားပြောပါ ခိုင်ခိုင်ရယ် ဘာအားနာစရာလိုလို့လဲ"
"သူတို့လေးတွေ မခွဲနိုင်တော့ဘူးဆိုလျှင် မမနိုင်အနေနဲ့..ဘယ်လိုသဘောရလဲ...အဲ့ဒါလေးတော့ သိချင်တယ်"
"ခိုင်ခိုင်ရယ် ဒီလိုဆိုရင်လဲ အမေတစ်ယောက်အနေနဲ့ သားတစ်ယောက်ကို ခွင့်လွှတ်နိုင်အောင် ကြိုးစားရမှာပေါ့"
မင်းခသည် ၀သုန်အိမ်ကိုလာလိုက်ပြန်လိုက်နှင့် ချောင်းပေါက်နေပါတော့သည်။ ၀သုန်စိတ်ထဲမှာ မင်းခကိုတွေ့လျှင်မကျေနပ်သလိုဖြစ်သလို ၊ မင်းခကိုမတွေ့ရရင်တော့ ၀သုန်မသိမသာ လိုက်ရှာမိနေတာ ၀သုန်ကိုယ်တိုင်သိရှိနားလည်နေပါသည်။
ဒီနေ့စောစောပြန်လာသော ၀သုန်အိမ်တွင်မည်သူုမှမရှိနေသည့်အတွက် အနည်းငယ်စိတ်မကျေနပ်သလိုဖြစ်နေပါတော့သည်။ ယခင်ရက်များဆိုလျှင် ၀သုန်ပြန်ရောက်သည့် အချိန်တွင် တစ်ယောက်ယောက်ရှိနေတတ်ပါသည်။ သူကပင်စောလို့နေသည်လားမပြောတတ်ပါ၊ မည်သူကိုရန်ရှာလို့ ရှာရမည်မှန်းလဲမသိတော့၊ ထိုကြောင့် အိမ်နောက်ဘက်ကိုသွားကာ ရေချိုးလိုက်ပါတော့သည်။
ရေချိုးပြီးနောက်တွင် မိမိအခန်းကိုပြန်လာကာ အ၀တ်စားများလဲရန်အတွက် ပြင်ဆင်နေတုန်းမှာပဲ အိမ်ရှေ့မှ လူသံကြားလိုက်သည်။ ကြည့်ရသည်မှာ ကိုကိုတို့ပြန်လာသည်ဟုထင်မှတ်ပြီး ၀သုန်အ၀တ်ကို စိတ်အေးလက်အေးလိုက်ရှာနေလိုက်သည်။
မင်းခသည် ကြီးမေနှင့်အတူ ကြီးမေတို့ဆိုင်မှပြန်လာခြင်းဖြစ်ပါသည်။ လေးခိုင်တို့လေးပိုင်တို့လဲပါလာသည်။ သူတို့တွေက အိမ်တွင်ညကျရင် တစ်ခုခုလုပ်စားရန် စျေး၀င်၀ယ်နေသဖြင့် မင်းခတစ်ယောက်တည်း အိမ်သို့ထွက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ကိုကြီးသည်ဒီအချိန်ဆိုလျှင် ပြန်မလာသေးဟုတွက်ထားသော မင်းခကတေ့ာ ကိုကြီးအိမ်ကိုမရောက်ခင်လုပ်နေကြအတိုင်း ကိုကြီးအခန်းထဲ၀င်ကာ ကိုကြီးအ၀တ်များကို နမ်းကာပြန်ဖွ ပြန်ခေါက်ပေးနေကြအတိုင်း လုပ်ရန် ကိုကြီးအခန်းကိုတန်းတန်းမတ်မတ် ၀င်ခဲ့လိုက်တော့သည်။
ဖြစ်ချင်တော့ ၀သုန်သည်က အ၀တ်ဗီရိုတွင်ထိုင်ကာ အ၀တ်ရှာနေသည်။ အ၀တ်ဗီရိုသည် ကုတင်း၏ ယာဘက်အခြမ်းတွင်ရှိနေသည်။ ကုတင်နှင့် ဗီရိုကြားတွင် အ၀တ်ခန်းစီးတစ်ခုကာထားသည်။ ထိုခန်းစီးကို ၀သုန်စိတ်ကူးဖြင့်ကာထားခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ထိုအကာကိုယူကာ ၀သုန်အမြဲတမ်း အ၀တ်စားများကို လွတ်လွတ်လပ်လပ်လဲတတ်သည့် အကျင့်ကြောင့် အခန်းတံခါးမရှိသော သူတို့အိမ်လေးအတွက် အကာကွယ်တစ်ခုသာဖြစ်နေပါသည်။ အိပ်ခန်းလို့သတ်မှတ်ထားသော အခန်းတံခါးများသည် လိုက်ကာခန်းစီးများသာ ကာထားသဖြင့် တံခါးသဖွယ်ရှိနေပါသည်။
ထိုကြောင့်မင်းခ၀င်လာလာခြင်း၀သုန်ကိုမမြင်မိပါ၊ ၀သုန်သည်လဲ မိမိအခန်းထဲကို မင်းခ၀င်လာသည်ကို မသိရှိပဲ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်ပြုမူနေပါသည်။ မင်းခသည် အ၀တ်ဗီရိုကိုကာထားသော ခန်းစီစကို ဖယ်လိုက်တော့ မထင်မှတ်ပဲ ၀သုန်ကိုမြင်ကာ လန့်အော်သည်။ ၀သုန်သည်လဲ မထင်မှတ်ပဲ မင်းခကာထားသည့် ခန်းစီးစကို ဖယ်လိုက်သောကြောင့် လန့်ဖြတ်သွားပါတော့သည်။
"အား...
"အားးးး...."
"ဘာလဲ...ဘာလာလုပ်တာလဲ"
မင်းခလူမိသလိုဖြစ်သွားကာ ရှက်ရှက်ဖြင့် အခန်းထဲမှပြေးထွက်ခဲ့တော့သည်။ မင်းခထွက်သွားမှ ၀သုန်ဒေါသထွက်သွားပြီးရပ်လိုက်သည့် မိမိအဖြင့်ကိုပြန်တွေးကာ ရှက်နေမိသည်။ အ၀တ်မှမရှိတာကိုး။
၀သုန်အပြင်ထွက်လာတော့ ကြီးမေတို့လဲရောက်နေပါသည်။ မင်းခကိုကြည့်လိုက်တော့ ၀သုန်ကို မျက်နာချင်းမဆိုင်ပဲ မျက်နာလွှဲလွှဲသွားသည်ကို သတိထားမိသည်။
"ဟဲ့..သားငယ်၀သုန်..."
"ဗျာလေးခိုင်"
"လာအုံး...လေးခိုင်ကိုအုန်းသီးခြစ်ပေး"
"ဘာလုပ်မလို့လဲဗျ"
"ထမင်းနှဲထိုးမလို့လေ"
"အော်"
၀သုန်သည်လေးခိုင်ကိုကူညီကာ အုန်းသီးခြစ်ပေးနေလိုက်သည်။
"မင်းခနဲ့ဘယ်လိုလဲ"
"ဘာကိုဘယ်လိုလဲရမှာလဲဗျ"
"အံမယ် ခုမှဘာမသိချင်ယောင်ဆောင်ချင်နေတာလဲ"
"လေးခိုင်ကလဲ ဘာပြောနေတာလဲ"
"မင်းခလေးကို မသနားဘူးလား၊ သူ့ခများ၀သုန်ဆီကိုလာနေတာလေ"
"လေးခိုင်ကလဲ သူကသူ့အမဆီကိုလာတာပါ"
"အော်..ဒီလိုပဲပြောရမှာပေါ့ဟဲ့...လေးခိုင်တော့ မင်းခလေးကိုသနားတယ်၊ မင်းခလေးခများ"
"လေးခိုင်ရယ် မဟုတ်တာပဲ၊ ကျနော်လိုစိတ်ထားမကောင်းတဲ့သူနဲ့ မင်းခနဲ့မထိုက်တန်ပါဘူးဗျာ"
"ဟဲ့...ဒါတွေကဖြစ်သင့်လို့ဖြစ်တာပဲ၊ ကဲ...လေးခိုင်မေးပါ့မယ်၊ သားငယ်က မင်းခကိုမချစ်ဘူးလား"
"ဟင့်အင်း....ညီလေးတစ်ယောက်လိုပဲ"
"ဒါဆို...ဒီလက်က၀တ်ထားတဲ့လက်စွပ်ကြီးကဘာလို့မခြွတ်သေးတာလဲ"
"ဟာဗျာ..ကတ်သီးကတ်သက်လာမေးနေတယ်၊ သိဘူး...၀တ်ချင်လို့၀တ်ထားတာ"
"ဟင်း..ဟင်း...လေးခိုင်ပြောလိုက်ရင်မကောင်းတော့ဘူး၊ ...ဟဲ့...ဟဲ့...အုန်းသီးခြစ်တာဖြေးဖြေးခြစ်လေ၊ အမည်းတွေပါတော့မှာပဲ"
၀သုန်မည်သို့မျှပြန်မပြောတော့ပါ။ ကိုကိုတို့လဲ အိမ်ကိုပြန်ရောက်နေကြပြီး ဖြစ်ကြသဖြင့် လူများစုံသွားတော့သည်။
လူစုံတက်စုံ ထမင်းနဲပွဲလေးပြီးဆုံးသွားတော့သည်။ ကောင်းလိုက်သည့် ထမင်းနဲပွဲလေးကို လက်စုံကာ စားလိုက်ကြတော့သည်။ အငယ်ဖြစ်သော ၀သုန်ကတော့ ပုဂံများကိုဆေးကြောရန် နောက်ဘက်သို့ထွက်လာခဲ့သည်။
မင်းခယောင်ပေယောင်ပေဖြင့် ၀သုန်အနားရောက်လာသည်။
"ခင်များကြီး ပုဂံဆေးနေတာနှေးလိုက်တာ"
၀သုန်မင်းခကို ဘုကြည့် ကြည့်ကာပုဂံများကို ဆေးကြောနေပါသည်။
"ဒီနေ့လူတစ်ယောက်ကို ရှက်လဲမရှက်ဘူး တုံးလုံးကြီးတွေ့လိုက်ရတယ်....ဟီး"
"ဘာကြ"
"ခင်များကိုဘာပြောလို့လဲ"
"မင်းနော်မင်း....."
"ခင်များနော်...ခင်များ"
"မင်းငါ့ကို ခင်များလို့မခေါ်နဲ့ကွ"
"ခေါ်မှာပဲ ခင်များတောင်ကျနော်ကို မင်းလို့ခေါ်သေးတာကို"
"တော်တော့...ဆက်မပြောနဲ့"
"ပြောတော့ဘာဖြစ်လဲ၊ တုံးလုံးလေး"
"အင့်.."
၀သုန်ဆပ်ပြာများနှင့် မင်းခ၏မျက်နာကို ပက်လိုက်ပါတော့သည်။
"အား.....စပ်တယ်..စပ်တယ်"
"ဟင်"
၀သုန်မှာ စိတ်လွတ်သွားကာ လုပ်လိုက်တာ လွန်သွားသဖြင့် မင်းခအနားသို့ပြေးကပ်သွားကာ ရေဖြင့် မျက်နာကိုဆေးပေးလိုက်ပါတော့သည်။ လူမှာလဲ ပြာယာခတ်ကာ ပူပန်သွားပါတော့သည်။
"စော်ဒီး...မင်းခရယ် ကိုကြီးတောင်ပန်ပါတယ်နော်၊ ကိုကြီးလွန်သွားတယ်၊ နော်နော်...ရေလေးဆေးလိုက်ပါ၊ ကိုကြီးလုပ်ပေးမယ်"
"သွား...မကိုင်နဲ့..ခင်များကြီးတော်တော်ရက်စက်ပါလား၊ ကျနော်ကတော့ ချစ်လိုက်ရတာ၊ မျက်နာပြောင်တိုက်ပြီးလာရသေးတယ်၊ ခင်များကြီးကတော်တော့ကို ရက်စက်တယ်"
"မဟုတ်ပါဘူးမင်းခရယ်၊ ကိုကြီးတောင်ပန်ပါတယ်၊ မင်းခကိုလေး ကိုကြီးကြောင့်မနစ်မွန်းစေချင်လို့ပါ၊ မင်းခလေးကိုလေ ကိုကြိးကချစ်ပါတယ်"
"တကယ်လား"
မင်းခသည် ၀သုန်ပြောလိုက်သော စကားကြောင့် စပ်တာတွေပျောက်ကာ ၀မ်းသာအားရဖြစ်သွားသည်။
"အင်း...ညီလေးတစ်ယောက်လို"
"ဟာဗျာ....အားစပ်တယ်...စပ်တယ်"
"ဟင်..ခုဏကတော့ ကောင်းသွားပြီးမဟုတ်လား"
"မကောင်းဘူး..."
မင်းခအသံနည်းနည်းကျယ်သွားသည်။ ချိုချိုသည်လည်း မီးဖိုချောင်တွင်သန့်ရှင်းရေးလုပ်နေရင်းက အသံကြားသဖြင့် ထွက်လာလိုက်သည်။
"ဘာဖြစ်နေကြတာလဲမောင်လေးတို့"
"မမ...ဒီလူကြီးပေါ့ မောင်လေးကို ဆပ်ပြာတွေနဲ့ပတ်တယ်"
"ဟယ်....."
"ဟို...မမချို...မတော်တဆဖြစ်သွားတာပါ..ဟိုလေ...ဟို"
"ဘာမတော်တဆလည်း တမင်လုပ်ပြီးတော့များ...တော်ပြီး မကူညီတော့ဘူး"
မင်းခပြောပြောဆိုဆိုနှင့်ထထွက်သွားတော့သည်။ ချိုချိုသည်လည်း မင်းခနောက်သို့လိုက်သွားသည်။ ၀သုန်ကတော့ စိတ်မကောင်းစွာကျန်ခဲ့ပါတော့သည်။
ထိုညက ၀သုန်အိမ်ပေါ်မတက်တော့ပါ၊ အိမ်အောက်တွင်ထိုင်နေမိတော့သည်။ မင်းခအတွက်သူစိတ်မကောင်းဖြစ်လို့နေပါတော့သည်။ မင်းခကလဲ အိမ်ကဖုန်းဆက်ခေါ်သည်ဖြင့် ညတွင်းချင်ပင် အိမ်သို့ပြန်သွားတော့သည်။ ဘာအကြောင်းကြောင့်တော့ ၀သုန်မသိပါ။
ထိုအချိန် ချိုချိုသည် ၀သုန်အနားသို့ရောက်လာတော့သည်။ မျက်နာကတော့ အနည်းငယ်စိတ်မကောင်းသည့်ပုံပေါက်နေပါသည်။ ၀သုန်သည်လဲ မျက်နာပူမိပါသည်။
"မောင်လေး"
"ဗျာ....မမချို"
"မောင်လေးကို မမမေးမယ် မောင်လေးလဲ စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်းပဲဖြေပါ၊ ဘာမှအားနာစရာမလိုဘူး၊ မမသိချင်တာက ရှင်းရှင်းလင်းလင်းဖြစ်စေချင်တာပေါ့"
"ဟုတ်ကဲ့"
၀သုန်ဖြေသာဖြေလိုက်သည်၊ စိတ်ထဲမှာတော့ စိုးထိတ်နေပါသည်။
"မောင်လေးအနေနဲ့ မမမောင်လေးကို တော်တော်ကြီးကို နာကြီးနေတာလား"
"ဟာ...မဟုတ်ပါဘူး..မမချိုရယ်"
"ဒါနဲ့များ...ဘာဖြစ်လို့ ရက်ရက်စက်စက် ဆပ်ပြာတွေနဲ့ပတ်လိုက်ရတာလဲ၊ ခုတော့မျက်လုံးတွေရဲနေတာပဲ"
အမှန်တော့ ထိုလောက်ထိ မဖြစ်ပါ၊ ချိုချိုအနေနဲ့ ပိုပိုသာသာလေးပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်ပါသည်။
"ကျနော်...ကျနော် အဲလောက်ထိမရည်ရွယ်ပါဘူး၊ မင်းခက ခင်းများကြီး ခင်များကြီး လို့ခေါ်နေတာကို စိတ်ကလက်မခံနိုင်ပဲ သတိလက်လွတ်ဖြစ်သွားတာပါ၊ မမချိုရယ်၊ ကျနော်တောင်ပန်ပါတယ်"
ချိုချိုနည်းနည်းတော့ ကျေနပ်သွားသည်။
"ဒါဖြင့် ဘာလို့သူစိမ်းလိုနေ, နေတာလဲ၊ မင်းခလေးခများသနားစရာ၊ မောင်လေးကို ချစ်ရှာလို့သာ ဒီကိုလာနေရတာ၊ ခုတော့ သူလဲစိတ်တွေမကောင်းဖြစ်ပြီး နာကျင်သွားရတော့မှာပေါ့၊ သွား..မင်းခလေးကို သွားချော့လိုက်"
"နေပါစေတော့မမချိုရယ်၊ သူစိတ်နာလက်စနဲ့နာပါစေတော့၊ ကျနော်လေ မင်းခကိုလေ ကျနော်ချစ်တယ်၊ ချစ်လို့လဲ ကျနော်နှလုံးသားတွေ အကြေခံပြီးတော့ကို သူစိတ်နာအောင်လုပ်မိတာတွေရှိပါတယ်၊ ဒါပေမယ့်လို့ အရမ်းရက်စက်ရာကျမှာစိုးလို့"
"ချစ်ရင် ဘာဖြစ်လို့ စိတ်နာအောင်လုပ်ရမှာလဲ"
"မမချိုရယ်...မင်းခလေးကတက်လူလေ၊ သူလေးကမိုးပေါ်ပျံတက်ဖို့အားအင်းတွေယူနေချိန်မှာ ကျနော်ကြောင့် ပတ်၀န်ကျင်မှာ မျက်နာမပြ၀ံ့ လူတော်မတိုးရဲတဲ့ဘဝလေး ရောက်မှာစိုးရီမ်တယ်"
"အိုမဟုတ်တာ....လူနှစ်ယောက်ချစ်တာနဲ့ လူတော်မတိုးဝံ့တာဖြစ်စရာလား"
"ဖြစ်တာပေါ့ ကျနော်ရှေ့မှာ သင်ခန်းစာအဖြင့် ကြီးမေတစ်ယောက်လုံးရှိနေတယ်လေ၊ ကြီးမေက ကိုကြီးမင်္ဂလာဆောင်ကိုတောင် လာချင်ရဲ့နဲ့ ဖိတ်မခံရတဲ့လူတစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့ရှာတာ မမချိုအသိပဲ"
"အို.."
ချိုချိုစိတ်မကောင်းစွာ ခံစားလိုက်ရသည်။ ၀သုန်၏အချစ်တစ်ချို့ကိုလဲ မြင်တွေ့သွားခဲ့တော့သည်။
"ကြီးမေကလေ ကျနော်တို့ကို မြေတောင်မြှောက်ပေးခဲ့ပေမယ့် ကျနော်တို့ဆီက ဘာမှမျှော်လင့်မထားရှာဘူး မမချိုလဲ အသိပဲမဟုတ်လား၊ ဒါကြောင့်လေး မင်းခလေးကို ကျနော်တန်ဖိုးထားခဲ့တာ၊ မင်းခလေး နစ်မွန်းသွားမည့်လမ်းတွေဆိုရင် ကျနော်အသဲတွေ ကြေမွချင်ကြေမွသွားပါစေ ကျနော်ခံစားလိုက်ပါ့မယ်၊ မင်းခလေးကိုတော့ ဒီလိုလမ်းကိုတော့ မလျှောက်စေချင်တော့ဘူး"
"မောင်လေး ကိုမမချိုတစ်ခုပြောမယ်၊ မြှောက်ပေးတာလဲမဟုတ်ဘူးပေါ့၊ လူ့ဘ၀ဆိုတာ တိုတိုလေးပါမောင်လေးရယ်၊ လောကကြီးမှာလေ အသက်ရှင်နေထိုင်နေရတာက မျှော်လင့်ချက်တွေနဲ့ ပျော်ရွှင်စွာနေထိုင်တာပိုပြီးသဘာ၀ကျပါတယ်၊ စိတ်ကိုအညစ်ခံပြီး နစ်မွန်းနေမယ်ဆိုရင်တော့ ရှင်သန်ရတာ ဘာအဓိပ်ပါယ်ရှိတော့မှာလဲ မောင်လေးရယ်၊ မည်သူမဆို ချစ်သူနဲ့နေထိုင်သွားချင်ကြတာကြီးပဲ မဟုတ်လား၊ မောင်လေးသာ သတ္တိရှိဖို့တော့လိုတာပေါ့၊ တကယ်လို့ မောင်လေး နောင်တချိန်မှနောင်တရရင်လေ မောင်လေးတသက်လုံးပြင်လို့မရပဲ နောင်တတွေနဲ့ ရှိနေမယ်"
"ဒါတော့ ဒါပေါ့မမချိုရယ်၊ ကျနော်ကတော့ ကျနော်ချစ်သူတစ်ယောက် ပျော်ရွှင်နေမယ်ဆိုရင် ကျနော်အနေနဲ့ ဘာမဆိုပေးဆပ်ဖို့ အသင့်ပါပဲ"
"ဒါနဲ့များ မင်းခလေး စိတ်ညစ်အောင်ဘာလို့လုပ်နေလဲလို့"
"သူခုခံစားရလဲ အလွန်ဆုံးတစ်နှစ်ပေါ့့ မမချိုရယ်၊ နောင်ကျရင်တော့ ကျနော်ကိုမေ့သွားလောက်မှာပါ"
"မောင်လေး အဲလိုထင်လား၊ မမတော့မထင်ဘူး၊ မောင်လေးကို မင်းခလေး မေ့သွားမယ်ဆိုရင် အရင်တစ်ခါမောင်လေး ပြောလိုက်တဲ့စကားတွေကြောင့် သူအဝေးကိုထွက်သွားလောက်ဖို့လုံလောက်နေပြီး"
"မမချိုက ဒါတွေသိနေလား"
"မသိရှိမလား၊ ကဲ ညနည်းတော်တော်နက်နေပြီး အိပ်တော့၊ မမလဲ မနက်ဆေးခန်းသွားရအုံးမယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ မမချို၊ ကျနော်ခဏတော့ ထိုင်လိုက်အုံးမယ်"
"အင်းပြီးရောလေ ညည့်နက်အောင်မနေနဲ့နော်"
"ဟုတ်ကဲ့"
ချိုချိုထထွက်လာခဲ့သည်။ ချိုချိုရဲ့စိတ်ထဲမှာ မောင်လေးမင်းခအတွက် ၀မ်းသာသွားသည်။ သူမကို ဆိုးသည့်အမလို့ပြောချင်လဲ ပြောကြပါစေတော့၊ မောင်လေး မင်းခအတွက်ဆိုရင်တော့ သူမသည် အမတစ်ယောက်အနေနဲ့ မောင်လေးစိတ်ချမ်းသာအောင် လုပ်ပေးရမည်။
၀သုန်ငူငေါင်စွာကျန်ရစ်ခဲ့သည်။ သူရင်ထဲတွင်တော့ မင်းခကိုချစ်တာ ဖြူစင်သည်ဟု ထင်မှတ်ထားသည်။ မင်းခအတွက်ဆိုရင်တော့ သူဘာပေးဆပ်ရပဲ ဖြစ်ဖြစ်သူအသင့်ပင် ထားလိုက်သည်။ နောက်ရက်ကျရင်တော့ မင်းခကို သူအရင်လိုပြန်နေတော့မည်ဟု တွေးလိုက်မိပါတော့သည်။
၀သုန် သည်ညကနောက်ကျမှ အိပ်ယာ၀င်ခဲ့သဖြင့် နောက်ကျစွာ အိပ်ယာမှနိူးလာခဲ့သည်။ သူနိူးလာတော့ ကြီးမေတို့က မရှိတော့ စောစောစီးစီးဘယ်ထွက်သွားသည်မသိလိုက်ပါ။ မမချိုနှင့် ကိုကိုကလဲ ပြာယာခတ်ကာ ပြင်ဆင်နေကြသည်။ ဘယ်ကိုသွားမည်တော့ မသိပါ။
"ချို..မပြီးသေးဘူးလားကွာ"
"ပြီးတော့မှာပါ ကိုမိုးရယ် နည်းနည်းလေး အလှပြင်နေတာပါ"
"ချိုက လှပြီးသားပါကွာ"
"အို..ဒီလိုရက်မှာ ဒီလောက်တော့ပြင်သင့်တာပေါ့ကိုမိုးရယ်"
ဘာတွေလောနေကြသည်မသိသော် ၀သုန်သည်လဲ နားမလည်စွာကြည့်နေမိသည်။ နောက်တော့ ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီးတော့ မှအိမ်ရှေ့ကိုထွက်လာခဲ့သည်။
"ချိုရယ် ကြာလိုက်တာ"
"ကြာပါဘူး ကိုမိုးရယ်၊ ဘာလဲ ဒီလောက်လေးစောင့်ရတာကို ညိုရင်တယ်ပေါ့လေ၊ ခုတော့ ဒီလိုဖြစ်နေပြီးပေါ့"
"မဟုတ်ပါဘူးချိုရယ် ဟိုမှာလူကြီးတွေစောင့်နေရတာ အားနာစရာဖြစ်တော့မယ်လေ"
"ကြီးမေတို့လဲ ခုမှသွားတာပါနော်၊ ပြီးတော့ မောင်လေးမင်းခက ခုမှပြင်ဆင်နေမှာနဲ့ ချိုတို့သွားတာနဲ့ အချိန်ကောင်းပဲ"
မင်းခအသံကြားလိုက်သဖြင့် ၀သုန်ပို၍စိတ်၀င်စားသွားသည်။
"အင်းပါ...အင်းပါ..."
"အော်...မောင်လေး ၀သုန်ဘာမှမပြင်ထားဘူးလား"
"ကျနော်က ဘာပြင်ရမှာလဲ၊ မမချိုတို့ကလဲ ဘယ်သွားမှာမို့ ဒီလောက်ပြင်ဆင်နေတာလဲ"
"ဟယ်...ခက်တော့တာပဲ မောင်လေးမင်းခနဲ့ ချစ်သမီးနဲ့ဒီနေ့ စေ့စပ်တာလေ"
"ဗျာ"
"ဟုတ်တယ် ခုအိမ်မှာ ကြီးမေတို့လဲသွားပြီး မမချိုတို့တောင်ခုမှသွားမှာ"
၀သုန်စိတ်မှာ မွန်းထူးသွားတော့သည်။ ၀သုန်ဘာမှမစဉ်းစားနိုင်တော့ အိမ်နေရင်းအ၀တ်စားများဖြင့် ပြေးထွက်လာခဲ့မိတော့သည်။
ချိုချိုကျေနပ်စွာ ပြုံးလိုက်ပြီး ကိုမိုးနှင့်လက်ဝါးချင်းရိုက်လိုက်ကြပါတော့သည်။
"လာမြန်မြန်၊ ညီလေးမရောက်ခင် အိမ်ကိုသွားရမယ်"
၀သုန်သုတ်ခြေတင်ကာ အားစိုက်ပြေးနေမိပါတော့သည်။ လမ်းသွားလမ်းလာတွေကလဲ သူ့အားအရူးတစ်ယောက်သဖွယ် ကြည့်နေကြပါသည်။ ဟုတ်ပါသည်။ ခုတော့ ၀သုန်ရူးတော့မည်ဖြစ်သည်။ သူချစ်ရသော် မင်းခသည် သူမဟုတ်သော် အခြားတစ်ယောက်နှင့်စေ့စပ်တော့မည်မဟုတ်လား၊ မာလာတုံးကတော့ သူဒီလောက်ထိမခံစားခဲ့ရ၊ မင်းခကြတော့ စိတ်ကခေါ်ဆောင်ရာသို့လိုက်ပါသွားပါတော့သည်။
၀သုန်မင်းခအိမ်ရောက်တော့ အိမ်ရှေ့တွင် လူတွေစုံနေကြသည်။ လူကြီးလူငယ်များနှင့် ပြည့်စုံနေသည်။ မင်းခသူငယ်ချင်းတွေဖြစ်သော် သန့်စင်၊ အနိူင်၊ နန်းရင်မွှေးနှင့် ချစ်သမီးကိုတွေ့ရသည်။ သူ့အားပြုံးပြနူတ်ဆက်နေကြသည့် သူတို့အားလုံးကို ကျော်တက်ကာ လူကြီးတွေနှင့် ထိုင်ကာစကားပြောနေသော မင်းခလက်ကို ဆွဲခေါ်လိုက်တော့သည်။
"ဟင်...ကိုကြီး"
၀သုန်သည် မည်သူကိုမှဂရုမစိုက်နိုင်တော့ ရိုင်းသည့် အပြုမူများလဲ ဖြစ်နေသည်ကိုလဲ အလေးမထားမိတော့၊ ကြီးမေ၊ ဒေါ်မိမိနှိင်နှင့် အခြားသော လူကြီးများကို၏မျက်နာများကိုလဲ မကြည့်နေတော့ သူသည် မင်းခကိုဆွဲခေါ်လာခဲ့ပါတော့သည်။
"ဟဲ့...ဟဲ့...ဘာတွေဖြစ်လာတာတုံး"
"ဘာတွေလဲ...ဟဲ့ဟဲ့..."
"သား...."
"သားငယ်..."
ခေါ်သံများကို ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ သူမင်းခလက်ကိုဆွဲကာ ထွက်ခဲ့လိုက်တော့သည်။ မင်းခသည်လဲ ဘုမသိဘမသိ ကိုကြီးဆွဲခေါ်ရာသို့ တရွတ်တိုက်မပါရုံတမယ် လိုက်ပါလာရသည်။ အပေါက်၀တွင် ကိုကိုတို့ မမချိုတို့နှင့်တွေ့လိုက်သေးသည်။ သူ့အားတားမည်စိုးသော်ကြောင့် ကွေ့ပတ်ရှောင်ကာ ခြံပြင်သို့ထွက်ခဲ့လိုက်တော့သည်။ လူအုပ်ကြီးကတော့ အိမ်ထဲတွင်ကြောင်ကာ ဘာတွေဖြစ်ကုန်သည်ကိုမသိတော့ပဲ ကျန်ရစ်ခဲ့ပါတော့သည်။
မင်းခသည် ၀သုန်ဆွဲခေါ်ရာသို့ ပါလာရင်းက ဘာတွေဖြစ်နေသည်ကို မသိတော့ပဲ လူကမောလာသည်။
"ကိုကြီး"
"..."
"ကိုကြီး....."
"..."
"အာ...ခင်များကြီး ဘာဖြစ်လို့ကျနော်ကိုဆွဲခေါ်လာတာလဲ"
မင်းခလက်ကိုရုန်းကာ မေးလိုက်ပါတော့သည်။ ၀သုန်ကတော့ မလွှတ်
"ဘာကွ ...ငါ့ကိုကိုကြီးလို့ပဲခေါ်"
"ကျနော်ကိုလဲ မင်းခလို့ပဲခေါ်"
"အေး...ပြီးရော...ပြီးရော"
"ဒါဆိုခုခေါ်"
"ဟာကြာ..."
"ခေါ်လေဗျာ...မခေါ်ရင်ကျနော်မလိုက်ဘူး"
"မင်းခမင်းမဆိုးနဲ့ကွာ၊ ဘာလဲစေ့စပ်ပွဲပျက်မှာကြောက်နေတာလား"
"အဲ.."
"မင်းခ...ကိုကြီးကိုမချစ်ဘူးလား၊ ဘာဖြစ်လို့ ကိုကြီးမဟုတ်တဲ့ တစ်ခြားတစ်ယောက်ကို လက်ခံချင်တာလဲ"
"အဲ..."
"မင်းခ...အဲ့ဒီလိုကြောင်တောင်တောင်မလုပ်နဲ့ ကိုကြီးအသဲယားလာပြီးနော်"
"နေပါအုံး...နေပါအုံး...ကိုကြီးက ခုဘာဖြစ်လာတာလဲ၊ ကျနော်ကရော ဘယ်သူနဲ့စေ့စပ်ရမှာလဲ"
"ဟင်...ခုမင်းနဲ့ ချစ်သမီးစေ့စပ်တာဆို...မမချိုပြောတာ"
၀သုန်နောက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မည်သူမှလိုက်မလာကြ။ ၀သုန်ပင် ခပ်ကြောင်ကြောင်ဖြစ်သွားသည်။
"မမချိုကပြောတာ"
"အင်း..."
"ဟီး....ကိုကြီးကလဲ၊ ကျနော်ကိုကြီးကို ဒီလောက်ချစ်တာ ဒီလိုလုပ်ပါ့မလားဗျ၊ ခုက ကျနော်စေ့စပ်တာမဟုတ်ဘူး၊ ချစ်သမီးနဲ့ သန့်စင်စေ့စပ်တာ"
"ဘယ်လို.....နေပါအုံး...သူတို့ကစေ့စပ်တာ ဒီမှာလာလုပ်စရာလား၊ မန်းမှာလုပ်ပေါ့ရသားနဲ့"
"ဒီလို..ကိုကြီးရ..သူတို့နှစ်ယောက် ချောင်းသာကပြန်လာတော့ ချစ်သွားကြတယ်၊ မိဘတွေကလဲ သဘောတူတယ်၊ တစ်နှစ်စောင့်ရမှာကို မအောင့်နိုင်လို့ ဒီကိုခိုးပြေးလာကြတယ်၊ ခိုးပြေးတာရီရတယ် သူငယ်ချင်းတွေပါ ခေါ်လာတယ်လေ၊ အဲ့ဒါကို မေမေက မနေနှိုင်လို့ စေ့စပ်ပေးလိုက်တာ၊ ခုအိမ်မှာ သူတို့ရဲ့ နှစ်ဘက်မိဘတွေလဲ ရောက်နေတယ်လေ၊ ဒါကြောင့်ပွဲလေးက ဒီမှာဖြစ်သွားကြတာ"
"ဟုတ်လား"
၀သုန်မျက်နာခုမှ လန်းသွားတော့သည်။
"မျက်နာကြီးကလဲ ခုဏကတော့ လငပုတ်ဖမ်းတဲ့မျက်နာနဲ့"
"၀မ်းသာသွားလို့ပေါ့...ဒါနဲ့ကြီးမေတို့က ဘယ်လိုကနေပြီးရောက်နေကြတာလဲ"
"ကြီးမေတို့ကို မေမေကဖိတ်ထားတာ၊ လေးခိုင်တို့ လေးပိုင်တို့က မင်္ဂလာ၀တ်စုံနဲ့မိတ်ကပ်ပါလာတာ"
"အော်...ဂလိုလား"
"ဟုတ်တယ်...ကိုကြီးကတော့လုပ်လိုက်ရင် အရာရာနဲ့အကြောင်းကြောင်းကြီးပဲ၊ မမြင်ဘူးလား..သန့်စင်နဲ့ ချစ်သမီးတွဲထိုင်နေတာကို၊ ကိုကြီးကတော့လေ၊ ကျနော်စေ့စပ်ရင် အဲလိုတစ်ယောက်တည်းထိုင်ပါ့မလားဗျ၊ ချစ်သူဘေးမှာထိုင်နေမှာပေါ့"
၀သုန်ခုမှ စိတ်အေးသွားကာ မင်းခကိုဖက်လိုက်ပါတော့သည်။
"မသိဘူးလေးကွာ ...စိတ်ထဲထူးပူသွားတာ ဘာဖြစ်ဖြစ်ဆိုပြီးတော့ မင်းခကိုပဲ ကြည့်နေတာ"
"အင်းပါ...ကျေနပ်ပါတယ်.....အ...ပူတယ်...ပူတယ်"
ခုမှရာသီဥတုပူမှန်းသူတို့နှစ်ယောက် သတိထားမိကြတော့သည်။
"ဟီးဟီး...ဖိနပ်လဲ ပါမလာကြဘူး"
"ဟုတ်ပါ့ မွှန်းသွားလို့ဖြစ်မယ်"
နှစ်ယောက်လုံးငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ခြေဗလာ ဘာဖိနပ်မှရှိမနေပါ၊ ၀သုန်ဆိုရင် အိမ်ကနေထွက်လာကတည်းက ဖိနပ်လဲမပါလာ၊ ထိုကြောင့် ခြေဖျားလေးများ ရဲလို့နေပါတော့သည်။
သူတို့နှစ်ယောက်၏ရင်ထဲမှာတော့ အေးမြလို့ စိတ်ချမ်းသာနေပါတော့သည်။
ချိုချိုနှင့် ကိုမိုးကတော့ လူကြီးတွေကြားထဲတွင် တောင်ပန်ရင်း အကြောင်းစုံရှင်းပြနေရပါတော့သည်။
ချစ်သူနှစ်ဦးရဲ့ ရယ်သံလေးကတော့ လောကကြီးကို ချိုမြိန်စေပါတော့သည်။
ပြီပါပြီး။
စမ္းေရၾကည္ေပါက္ (Part 14)Final
ခ်ိဳတို႔နားခ်ိန္ၾကေတာ့ ခ်ိဳလက္ထဲတြင္ပါလာသည့္ဖိတ္စာကိုၾကၫ့္ကာ မိုးယံက
"ဘယ္သူ႔ဖိတ္စာလဲ"
"ေဒၚၾကည္ၿမိဳင္သမီးတဲ့ေလ...ကိုမိုးသိလား"
"အင္းသိတယ္....၀သုန္တို႔နဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြပဲေလ သူ႔သမီးအငယ္က၊ သူ႔သမီးအငယ္မာလာလား"
"ကိုမိုးက ဘယ္လိုသိတာလဲ"
"ကိုမိုးေဆးေက်ာင္းမတက္ခင္က ညီေလးတို႔အတန္းတူရပ္ကြက္က ကေလးေတြကိုစာျပေပးဖူတယ္ေလ၊ အဲ့ဒီတံုးက သိတာပါ"
"ေအာ္"
ခ်ိဳခ်ိဳစိတ္ထဲတစ္ခုခုကို သိရိွလိုက္ရသလို၀မ္းသာသြားေတာ့သည္။
၀သုန္ေနလည္းေကာင္းသြားၿပီးမို႔ အရင္လုပ္ခဲ့သည့္ကား၀ပ္ေရွာ့ဆိုင္တြင္ ျပန္၀င္ေနပါသည္။ ၀သုန္၏ စိတ္မ်ားမေပ်ာ္ရႊင္ပါ၊ သူ႔ေၾကာင့္မင္းခ ခံစားေနရသည္ကိုသိ၍ ပိုဆိုးလို႔ေနပါသည္။ သူကမင္းခအတြက္ လြန္စြာမွဆိုးသြမ္းေသာသူဟု တဖက္သတ္ေတြးကာ စိတ္မ်ားမေကာင္းျဖစ္ေနရပါသည္။ မင္းခဘဝေလး သူ႔ေၾကာင့္နစ္မြန္းသြားမည္ကိုေတာ့ သူစိုးရီမ္သည္။ သူမင္းခကို သံေယာဇဉ္ရိွပါသည္။ သူ႔မွာခ်စ္သူရိွသည္ မဟုတ္လား၊ ခ်စ္သူဆို၍ သူေရာက္ေနတာပင္ မာလာသိမွသိပါေလစ၊ သူသည္လည္း မာလာကိုပစ္ထားသလို ျဖစ္ေနသည္မဟုတ္လား၊ ေန့လည္က်ရင္ေတာ့ မာလာတို႔ဆိုင္ကိုသြားမည္ဟုေတြး ထားလိုက္သည္။
သူေတြးကာမွ မာလာသည္သူမ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ဆိုင္ထဲ၀င္လာသည္ကို ေတြ့လိုက္ရသည္။ သူကိုျမင္သြားသျဖင့္ မာလာမ်က္နာပ်က္ယြင္းသြားသည္။ ထိုေနာက္ကား၀ပ္ေရွာ့ပိုင္ရွင္ထံ ဖိတ္စာတစ္ခ်ိဳ႕ ေပးေနတာကိုေတြ့လိုက္ရသည္။ မာလာသည္ဆိုင္ရွင္သားငယ္ေလး (၈ႏွစ္သား) ကိုတစ္စံုတစ္ခုမွာကာ ထြက္သြားသည္ကိုေတြ့လိုက္ရသည္။
ဆိုင္ရွင္သားေလးသည္ ၀သုန္ဆီကိုလာၿပီးေတာ့ မာလာ၏အမွာစကားကို လာေျပာသည္။
"ဦးသုန္ တီေလးမာလာက လမ္းေထာင့္ကေစာင့္ေနမယ္တဲ့ ခုထြက္လာလို႔ရရင္လာခဲ့ပါတဲ့"
"ေအာ္...ေအး"
၀သုန္သည္ အလုပ္မ်ားကိုခဏထားကာ ထြက္ခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။
မာလာက သူ႔အားရပ္ေစာင့္ေနၿပီး သူမ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ရပ္ၾကၫ့္ေနၾကသည္။ ၾကၫ့္ရတာ မလာမွာထား၍ျဖစ္မည္။
"အကို"
"အင္းေျပာေလမာလာ"
"မာလာ လက္ထပ္ေတာ့မယ္"
"ဟင္"
"ဟုတ္တယ္အကို၊ အကိုကိုယ္မာလာေစာင့္ေနတာ ႏွစ္ေတာင္ခ်ီေတာ့မယ္၊ ခုေတာ့မာလာလည္း မိဘေတြစကားေတြကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ မိဘေတြကစီစဉ္တာကိုပဲလက္ခံလိုက္ေတာ့တယ္၊ အကိုကိုယ္ မာလာေတာင္ပန္ခ်င္လို႔"
"....."
"အကို....မာလာကိုစိတ္ဆိုးသြားလား"
"မဆိုးပါဘူး...မာလာအလြန္မွမဟုတ္တာ၊ ကိုဘက္ကျဖစ္တာပါပဲေလ...ဘာမွစိတ္ထဲမထားပါနဲ႔...နင္နဲ႔ငါတို႔က သူငယ္ခ်င္းေတြပဲ...သူငယ္ခ်င္းလိုပဲေနၾကတာေပါ့"
"ဟင္...မာလာၾကားခ်င္တာက ဒီစကားမဟုတ္ဘူးေလ"
"ေအာ္..မာလာရယ္ ဒါကလူႀကီးေတြေကာင္းလို႔စီစဉ္တာပဲ လက္ခံလိုက္ပါ...ငါအလုပ္ေတြရိွေသးလို႔ ျပန္အံုးမယ္"
၀သုန္မာလာကို ထားခဲ့ကာ အလုပ္ဆီသို႔ျပန္လာခဲ့သည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့မေကာင္းျဖစ္ရပါသည္။ သို႔ေပမယ့္လို႔ သူသည္လည္းလူေကာင္းတစ္ေယာက္မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး၊ မာလာသည္ သူ႔ထက္ေတာ္သည့္ လူႏွင့္အိမ္ေထာင္က်မည္ျဖစ္သည့္အတြက္ သူ၀မ္းသာရမည္မဟုတ္လား၊ မိဘကစီစဉ္သည့္ အိမ္ေထာင္သည္ သူ႔ထက္သာလို႔သာပင္ ျဖစ္ေပမည္မဟုတ္လား။
၀သုန္ညေနဘက္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ကိုျပန္လာပါသည္။ အိမ္ေရ႔ွေရာက္ေတာ့ ၀သုန္သည္မင္းခကို ေတြ့လိုက္ရေတာ့သည္။ အစကေတာ့ ၀သုန္၀မ္းသာသြားသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ၀သုန္စိတ္ကိုျပန္ထိန္းကာ တင္းထားလိုက္သည္။
"မင္းဒီကိုဘာလာလုပ္တာလဲ"
"ဘာလုပ္လုပ္ေပါ့"
"မင္းလာခ်င္တိုင္းလာရေအာင္ ဒါကပန္းၿခံမဟုတ္ဘူးကြ"
"ခင္မ်ားလဲ က်ေနာ္ကိုတားခ်င္တိုင္တားရေအာင္ ခင္မ်ားဆီကိုလာတာမဟုတ္ဘူး ႀကီးေမဆီလာတာ"
"ဘာ...ကြ....ငါ့ကိုဘယ္လိုေခၚလိုက္တယ္"
"ဘာျဖစ္တာလဲ ခင္မ်ားေတာင္မွ က်ေနာ္ကို မင္းလို႔နာမ္စားသံုးေသးတာပဲ ခင္မ်ားလို႔က်ေနာ္ေခၚတာစမ္းလား"
"မေခၚနဲ႔ မႀကိဳက္ဘူး"
"ေခၚမွာပဲ"
"ငါ့ႀကီးေမကို ႀကီးေမလို႔လဲမေခၚနဲ႔"
"ေခၚမွာပဲ က်ေနာ့္အမရဲ့ႀကီးေမကို ႀကီးေမလို႔ေခၚတာဘာျဖစ္လဲ"
"မင္းေနာ္...မင္း"
"ခင္မ်ားေနာ္...ခင္မ်ား"
"ဟဲ့ အဲ့ဒါကဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ"
လွလွအိမ္ေအာက္မွ စကားမ်ားသံၾကားေနရသျဖင့္ ေအာက္သို႔ဆင္းလာခဲ့သည္ျဖစ္ပါသည္။
"ဒီမွာေလ...သားကိုဒီလူႀကီးကေငါက္ေနတယ္"
"ဟဲ့...၀သုန္...ဘာျဖစ္တာလဲ"
"သူကဘယ္လိုကေနၿပီးေရာက္လာတာလဲ"
"ငါ့ဆီလာလည္တာေလ၊ နင့္ဆီလာတာမဟုတ္ဘူး၊ လာ..သားမင္းခ...သူနဲ႔ဖက္မေျပာေနနဲ႔"
"ေျပာခ်င္ပါဘူးဗ်ာ၊ ဆီခ်ီးေတြေပေနတာ ဖက္မေျပာခ်င္ပါဘူး"
မင္းခစကားေၾကာင့္ ၀သုန္ကၽဲြမွီတိုကာ မိမိကိုယ္ကိုျပန္ငံုံ႔ၾကၫ့္မိသည္။ ႀကီးေမႏွင့္မင္းခကေတာ့ အိမ္ေပၚတက္သြားေလၿပီးျဖစ္သည္။ ၀သုန္စိတ္ထဲမေက်လည္ပဲက်န္ရစ္ခဲ့ပါေတာ့သည္။
မင္းခသည္ မမလာေခၚေတာ့ ေပ်ာ္ေနပါသည္။ မမကလမ္းတြင္သူ႔အားေသးျခားမွာထားသည္။
"၀သုန္ေလးက ေမာင္ေလးကို အားနာေနတာ၊ သူနဲ႔အလိုက္အထိုက္ေျပာလိုက္သိလား၊ ေမာင္ေလးလဲ သေဘာေပါက္မွာပါ၊ သူကေမာင္ေလးကို ဘာဘာညာညာေျပာၿပီး စိတ္နာေအာင္လုပ္ထားတာဆိုေတာ့ မ်က္နာပူေနမွာ၊ မမေျပာတာေမာင္ေလးသေဘာေပါက္တယ္ေနာ္"
"ဟုတ္...က်ေနာ္သေဘာေပါက္တယ္၊ ကိုႀကီးနဲ႔အနီးနားမွာေနရရင္ကိုေပ်ာ္ေနၿပီး...ဟီး"
ထိုေၾကာင့္လဲပဲ မင္းခသည္၀သုန္ကို ဘုေျပာကာ ေနလိုက္သည္။ ထိုသို႔ေျပာေနရသည္ကိုပင္ မင္းခမွာေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္။ ထမင္းစားဝိုင္းတြင္လဲ မင္းခကိုအားလံုးက ဂရုတစိုက္ျဖင့္ကၽြေးၾကသျဖင့္ မင္းခမွာေတာ့ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္။ ကိုႀကီးမ်က္နာဆူပုတ္ေလ ပိုေပ်ာ္ေလးပါပဲ။
....ေတာက္....ျဖစ္ေနလိုက္ၾကတာ...ျဖစ္ေနလိုက္ၾကတာ...ငါ့ပုကန္ထဲက်ေတာ့ဘာမွမရွ္ိဘူး....မင္းခပုကန္ထဲက်ေတာ့ ထည့္ေပးထားလိုက္ၾကတာ ေတာင္ႀကီးပံုေနတဲ့အတိုင္းပဲ...ႀကီးေမဆိုပိုေတာင္ဆိုးေနေသးတယ္...သားေလးမင္းခ...သားေလးမင္းခႏွင့္...ဟင္းဟင္းး.....ၾကၫ့္မရေတာ့ဘူး။....
၀သုန္စိတ္ထဲမွမေက်နပ္သမ်ွကို ပုကန္ထဲရိွထမင္းလံုးမ်ားအား ဖိအားျဖင့္တြန္းေနပါေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ၀သုန္စိတ္ထဲတြင္ စိတ္ညစ္တာေတြမရိွေတာ့၊ မာလာႏွင့္ပက္သက္တာေတြမရိွေတာ့။
ေဒၚမိမိႏိုင္သည္ လွလွတို႔ဆိုင္ကိုအလာစိတ္လာေတာ့သည္။ ေဒၚမိမိႏိုင္လာသည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ လွလွတစ္ေယာက္ကေတာ့ ဧည့္၀တ္ေက်စြာလက္ခံစကားေျပာသည္။ ေဒၚမိမိႏိုင္သည္လဲ လွလွတို႔ဆိုင္လာကာ စကားေျပာရသည္ကိုေပ်ာ္ရႊင္ႏွစ္သက္ေနသည္။
"မမႏိုင္ကို ခိုင္အေကာင္းဆံုးျပင္ေပးလိုက္မယ္ ေမသန္းႏူထက္လွသြားေစရမယ္"
"ခိုင္ခိုင္ရယ္ မမႏိုင္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး အရင္ရက္ကလဲ လုပ္ထားတယ္ေလ"
"ဟုတ္ပါ့ခိုင္ခိုင္ရယ္ မမႏိုင္စိတ္ညစ္ေနပါအံုးမယ္"
"မမပိုင္ေနာ္...ဘယ္သူကမလွပဲေနခ်င္မတံုး၊ လွခ်င္တာေပါ့၊ ခိုင္ခိုင္ျပင္ေပးတာ လွလို႔၊ ၾကၫ့္ပါလား မမႏိုင္ကိုၾကၫ့္လိုက္ သမီးခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ညီအမလားထင္ရတယ္"
"ခိုင္ခိုင္"
"ရွင္ မမႏိုင္"
"မမ ပိုက္ဆံသိပ္မပါဘူးေနာ္၊ မုန္႔၀ယ္ကၽြေးရမွာ မ်ားေနၿပီး"
"အိုမမကလဲ ခိုင္ခိုင္ကမုန္႔စားခ်င္လို႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္"
လွလွကေတာ့ ႃပံုး၍သာၾကၫ့္ေနမိပါေတာ့သည္။ လွလွသည္လဲ အလွလာျပင္သၫ့္ဧည့္တစ္ေယာက္ကို ဆံသေပးေနပါသည္။
"ေျပာရအံုးမယ္၊ ဟိုတစ္ရက္က ခိုင္ခိုင္ျပင္ေပးလိုက္တာ အိမ္ကလူႀကီးက ဧည့္သည္တစ္ေယာက္မွတ္ၿပီး လာပါလာပါ ဘယ္သူနဲ႔ေတြ့ခ်င္လို႔လဲဆိုၿပီး ဧည့္ခံေနလို႔ ရယ္လိုက္ရတာရွင္"
"ဟား......."...."ခစ္ခစ္....."..."ဟင္းဟင္း"
အေျခာက္တို႔ထံုးစံအတိုင္း မခိုတရို႔ရယ္လိုက္မိၾကပါေတာ့သည္။
"လွလွ"
"ရွင္ အမႀကီး"
"သားငယ္ေလး အိမ္ကိုလာတာ အဆင္မွေျပရဲ့လား"
"ေျပပါတယ္၊ သူတို႔ေလးေတြ အနယ္ထိုင္သြားရင္ေတာ့ စိတ္ရင္းအမွန္ကိုသိရမွာပဲေလ၊ ဒါေၾကာင့္လဲ သူတို႔ေလးေတြကို ေပးေတြ့လိုက္တဲ့ မမႏိုင္ရဲ့ အႀကံဥာဏ္ေကာင္းပါတယ္"
"ဟုတ္ပါတယ္၊ သူတို႔ေလးေတြ ငယ္ရြယ္ေသးတယ္ဆိုေတာ့ စိတ္ရင္းသေဘာကို သိရိွၿပီး၊ ေရ႔ွဆက္ရမည့္ လမ္းေတြကို ေျဖာင့္ေအာင္ေလ်ွာက္ႏိုင္မွာပါ၊ ဒါကလဲ သူတို႔ေလးေတြရဲ့စိတ္ကို ကုသနည္းတစ္မ်ိဳးေပါ့ေလ"
"မမႏိုင္တို႔ စီစဉ္တာကို ကေလးေတြသိၾကလား"
"ဘယ္သိခံလို႔ျဖစ္မလည္းမပိုင္ရယ္၊ သူတို႔ကိုလက္တၫ့္စမ္းေနလားလို႔ အေတြးမွားေတြ မ၀င္ေစခ်င္ဘူးေလ၊ သမီးကိုလဲ မေျပာရဲဘူး၊ သူကသူ႔ေမာင္ေလးဘက္ကေလ၊ သူ႔ေမာင္ေလး ျဖစ္ခ်င္တာကို အစအဆံုးလုပ္ေပးခ်င္ေနတာေလ၊ ဒါေၾကာင့္လဲ သမီးနဲ႔လဲ မတိုင္ပင္ပဲ လွလွတို႔ေတြ နဲ႔လာတိုင္ပင္ၿပီးလုပ္ရတာပဲ"
"မမႏိုင္ရယ္ သူတို႔ေလးေတြက ဟိုေလ...ဟိုေလ.."
"ေျပာမွာသားေျပာပါ ခိုင္ခိုင္ရယ္ ဘာအားနာစရာလိုလို႔လဲ"
"သူတို႔ေလးေတြ မခဲြႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုလ်ွင္ မမႏိုင္အေနနဲ႔..ဘယ္လိုသေဘာရလဲ...အဲ့ဒါေလးေတာ့ သိခ်င္တယ္"
"ခိုင္ခိုင္ရယ္ ဒီလိုဆိုရင္လဲ အေမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သားတစ္ေယာက္ကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာေပါ့"
မင္းခသည္ ၀သုန္အိမ္ကိုလာလိုက္ျပန္လိုက္ႏွင့္ ေခ်ာင္းေပါက္ေနပါေတာ့သည္။ ၀သုန္စိတ္ထဲမွာ မင္းခကိုေတြ့လ်ွင္မေက်နပ္သလိုျဖစ္သလို ၊ မင္းခကိုမေတြ့ရရင္ေတာ့ ၀သုန္မသိမသာ လိုက္ရွာမိေနတာ ၀သုန္ကိုယ္တိုင္သိရိွနားလည္ေနပါသည္။
ဒီေန့ေစာေစာျပန္လာေသာ ၀သုန္အိမ္တြင္မည္သူုမွမရိွေနသည့္အတြက္ အနည္းငယ္စိတ္မေက်နပ္သလိုျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ ယခင္ရက္မ်ားဆိုလ်ွင္ ၀သုန္ျပန္ေရာက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ရိွေနတတ္ပါသည္။ သူကပင္ေစာလို႔ေနသည္လားမေျပာတတ္ပါ၊ မည္သူကိုရန္ရွာလို႔ ရွာရမည္မွန္းလဲမသိေတာ့၊ ထိုေၾကာင့္ အိမ္ေနာက္ဘက္ကိုသြားကာ ေရခ်ိဳးလိုက္ပါေတာ့သည္။
ေရခ်ိဳးၿပီးေနာက္တြင္ မိမိအခန္းကိုျပန္လာကာ အ၀တ္စားမ်ားလဲရန္အတြက္ ျပင္ဆင္ေနတုန္းမွာပဲ အိမ္ေရ႔ွမွ လူသံၾကားလိုက္သည္။ ၾကၫ့္ရသည္မွာ ကိုကိုတို႔ျပန္လာသည္ဟုထင္မွတ္ၿပီး ၀သုန္အ၀တ္ကို စိတ္ေအးလက္ေအးလိုက္ရွာေနလိုက္သည္။
မင္းခသည္ ႀကီးေမႏွင့္အတူ ႀကီးေမတို႔ဆိုင္မျွပန္လာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေလးခိုင္တို႔ေလးပိုင္တို႔လဲပါလာသည္။ သူတို႔ေတြက အိမ္တြင္ညက်ရင္ တစ္ခုခုလုပ္စားရန္ ေစ်း၀င္၀ယ္ေနသျဖင့္ မင္းခတစ္ေယာက္တည္း အိမ္သို႔ထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကိုႀကီးသည္ဒီအခ်ိန္ဆိုလ်ွင္ ျပန္မလာေသးဟုတြက္ထားေသာ မင္းခကေတ့ာ ကိုႀကီးအိမ္ကိုမေရာက္ခင္လုပ္ေနၾကအတိုင္း ကိုႀကီးအခန္းထဲ၀င္ကာ ကိုႀကီးအ၀တ္မ်ားကို နမ္းကာျပန္ဖြ ျပန္ေခါက္ေပးေနၾကအတိုင္း လုပ္ရန္ ကိုႀကီးအခန္းကိုတန္းတန္းမတ္မတ္ ၀င္ခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ၀သုန္သည္က အ၀တ္ဗီရိုတြင္ထိုင္ကာ အ၀တ္ရွာေနသည္။ အ၀တ္ဗီရိုသည္ ကုတင္း၏ ယာဘက္အျခမ္းတြင္ရိွေနသည္။ ကုတင္ႏွင့္ ဗီရိုၾကားတြင္ အ၀တ္ခန္းစီးတစ္ခုကာထားသည္။ ထိုခန္းစီးကို ၀သုန္စိတ္ကူးျဖင့္ကာထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထိုအကာကိုယူကာ ၀သုန္အၿမဲတမ္း အ၀တ္စားမ်ားကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္လဲတတ္သည့္ အက်င့္ေၾကာင့္ အခန္းတံခါးမရိွေသာ သူတို႔အိမ္ေလးအတြက္ အကာကြယ္တစ္ခုသာျဖစ္ေနပါသည္။ အိပ္ခန္းလို႔သတ္မွတ္ထားေသာ အခန္းတံခါးမ်ားသည္ လိုက္ကာခန္းစီးမ်ားသာ ကာထားသျဖင့္ တံခါးသဖြယ္ရိွေနပါသည္။
ထိုေၾကာင့္မင္းခ၀င္လာလာျခင္း၀သုန္ကိုမျမင္မိပါ၊ ၀သုန္သည္လဲ မိမိအခန္းထဲကို မင္းခ၀င္လာသည္ကို မသိရိွပဲ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ျပဳမူေနပါသည္။ မင္းခသည္ အ၀တ္ဗီရိုကိုကာထားေသာ ခန္းစီစကို ဖယ္လိုက္ေတာ့ မထင္မွတ္ပဲ ၀သုန္ကိုျမင္ကာ လန္႔ေအာ္သည္။ ၀သုန္သည္လဲ မထင္မွတ္ပဲ မင္းခကာထားသည့္ ခန္းစီးစကို ဖယ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ လန္႔ျဖတ္သြားပါေတာ့သည္။
"အား...
"အားးးး...."
"ဘာလဲ...ဘာလာလုပ္တာလဲ"
မင္းခလူမိသလိုျဖစ္သြားကာ ရွက္ရွက္ျဖင့္ အခန္းထဲမွေျပးထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။ မင္းခထြက္သြားမွ ၀သုန္ေဒါသထြက္သြားၿပီးရပ္လိုက္သည့္ မိမိအျဖင့္ကိုျပန္ေတြးကာ ရွက္ေနမိသည္။ အ၀တ္မွမရိွတာကိုး။
၀သုန္အျပင္ထြက္လာေတာ့ ႀကီးေမတို႔လဲေရာက္ေနပါသည္။ မင္းခကိုၾကၫ့္လိုက္ေတာ့ ၀သုန္ကို မ်က္နာခ်င္းမဆိုင္ပဲ မ်က္နာလႊဲလႊဲသြားသည္ကို သတိထားမိသည္။
"ဟဲ့..သားငယ္၀သုန္..."
"ဗ်ာေလးခိုင္"
"လာအံုး...ေလးခိုင္ကိုအုန္းသီးျခစ္ေပး"
"ဘာလုပ္မလို႔လဲဗ်"
"ထမင္းႏွဲထိုးမလို႔ေလ"
"ေအာ္"
၀သုန္သည္ေလးခိုင္ကိုကူညီကာ အုန္းသီးျခစ္ေပးေနလိုက္သည္။
"မင္းခနဲ႔ဘယ္လိုလဲ"
"ဘာကိုဘယ္လိုလဲရမွာလဲဗ်"
"အံမယ္ ခုမွဘာမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခ်င္ေနတာလဲ"
"ေလးခိုင္ကလဲ ဘာေျပာေနတာလဲ"
"မင္းခေလးကို မသနားဘူးလား၊ သူ႔ခမ်ား၀သုန္ဆီကိုလာေနတာေလ"
"ေလးခိုင္ကလဲ သူကသူ႔အမဆီကိုလာတာပါ"
"ေအာ္..ဒီလိုပဲေျပာရမွာေပါ့ဟဲ့...ေလးခိုင္ေတာ့ မင္းခေလးကိုသနားတယ္၊ မင္းခေလးခမ်ား"
"ေလးခိုင္ရယ္ မဟုတ္တာပဲ၊ က်ေနာ္လိုစိတ္ထားမေကာင္းတဲ့သူနဲ႔ မင္းခနဲ႔မထိုက္တန္ပါဘူးဗ်ာ"
"ဟဲ့...ဒါေတြကျဖစ္သင့္လို႔ျဖစ္တာပဲ၊ ကဲ...ေလးခိုင္ေမးပါ့မယ္၊ သားငယ္က မင္းခကိုမခ်စ္ဘူးလား"
"ဟင့္အင္း....ညီေလးတစ္ေယာက္လိုပဲ"
"ဒါဆို...ဒီလက္က၀တ္ထားတဲ့လက္စြပ္ႀကီးကဘာလို႔မႁခြတ္ေသးတာလဲ"
"ဟာဗ်ာ..ကတ္သီးကတ္သက္လာေမးေနတယ္၊ သိဘူး...၀တ္ခ်င္လို႔၀တ္ထားတာ"
"ဟင္း..ဟင္း...ေလးခိုင္ေျပာလိုက္ရင္မေကာင္းေတာ့ဘူး၊ ...ဟဲ့...ဟဲ့...အုန္းသီးျခစ္တာေျဖးေျဖးျခစ္ေလ၊ အမည္းေတြပါေတာ့မွာပဲ"
၀သုန္မည္သို႔မ်ျွပန္မေျပာေတာ့ပါ။ ကိုကိုတို႔လဲ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေနၾကၿပီး ျဖစ္ၾကသျဖင့္ လူမ်ားစံုသြားေတာ့သည္။
လူစံုတက္စံု ထမင္းနဲပဲြေလးၿပီးဆံုးသြားေတာ့သည္။ ေကာင္းလိုက္သည့္ ထမင္းနဲပဲြေလးကို လက္စံုကာ စားလိုက္ၾကေတာ့သည္။ အငယ္ျဖစ္ေသာ ၀သုန္ကေတာ့ ပုဂံမ်ားကိုေဆးေၾကာရန္ ေနာက္ဘက္သို႔ထြက္လာခဲ့သည္။
မင္းခေယာင္ေပေယာင္ေပျဖင့္ ၀သုန္အနားေရာက္လာသည္။
"ခင္မ်ားႀကီး ပုဂံေဆးေနတာေနွးလိုက္တာ"
၀သုန္မင္းခကို ဘုၾကၫ့္ ၾကၫ့္ကာပုဂံမ်ားကို ေဆးေၾကာေနပါသည္။
"ဒီေန့လူတစ္ေယာက္ကို ရွက္လဲမရွက္ဘူး တံုးလံုးႀကီးေတြ့လိုက္ရတယ္....ဟီး"
"ဘာၾက"
"ခင္မ်ားကိုဘာေျပာလို႔လဲ"
"မင္းေနာ္မင္း....."
"ခင္မ်ားေနာ္...ခင္မ်ား"
"မင္းငါ့ကို ခင္မ်ားလို႔မေခၚနဲ႔ကြ"
"ေခၚမွာပဲ ခင္မ်ားေတာင္က်ေနာ္ကို မင္းလို႔ေခၚေသးတာကို"
"ေတာ္ေတာ့...ဆက္မေျပာနဲ႔"
"ေျပာေတာ့ဘာျဖစ္လဲ၊ တံုးလံုးေလး"
"အင့္.."
၀သုန္ဆပ္ျပာမ်ားႏွင့္ မင္းခ၏မ်က္နာကို ပက္လိုက္ပါေတာ့သည္။
"အား.....စပ္တယ္..စပ္တယ္"
"ဟင္"
၀သုန္မွာ စိတ္လြတ္သြားကာ လုပ္လိုက္တာ လြန္သြားသျဖင့္ မင္းခအနားသို႔ေျပးကပ္သြားကာ ေရျဖင့္ မ်က္နာကိုေဆးေပးလိုက္ပါေတာ့သည္။ လူမွာလဲ ျပာယာခတ္ကာ ပူပန္သြားပါေတာ့သည္။
"ေစာ္ဒီး...မင္းခရယ္ ကိုႀကီးေတာင္ပန္ပါတယ္ေနာ္၊ ကိုႀကီးလြန္သြားတယ္၊ ေနာ္ေနာ္...ေရေလးေဆးလိုက္ပါ၊ ကိုႀကီးလုပ္ေပးမယ္"
"သြား...မကိုင္နဲ႔..ခင္မ်ားႀကီးေတာ္ေတာ္ရက္စက္ပါလား၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ခ်စ္လိုက္ရတာ၊ မ်က္နာေျပာင္တိုက္ၿပီးလာရေသးတယ္၊ ခင္မ်ားႀကီးကေတာ္ေတာ့ကို ရက္စက္တယ္"
"မဟုတ္ပါဘူးမင္းခရယ္၊ ကိုႀကီးေတာင္ပန္ပါတယ္၊ မင္းခကိုေလး ကိုႀကီးေၾကာင့္မနစ္မြန္းေစခ်င္လို႔ပါ၊ မင္းခေလးကိုေလ ကိုႀကိးကခ်စ္ပါတယ္"
"တကယ္လား"
မင္းခသည္ ၀သုန္ေျပာလိုက္ေသာ စကားေၾကာင့္ စပ္တာေတြေပ်ာက္ကာ ၀မ္းသာအားရျဖစ္သြားသည္။
"အင္း...ညီေလးတစ္ေယာက္လို"
"ဟာဗ်ာ....အားစပ္တယ္...စပ္တယ္"
"ဟင္..ခုဏကေတာ့ ေကာင္းသြားၿပီးမဟုတ္လား"
"မေကာင္းဘူး..."
မင္းခအသံနည္းနည္းက်ယ္သြားသည္။ ခ်ိဳခ်ိဳသည္လည္း မီးဖိုေခ်ာင္တြင္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနရင္းက အသံၾကားသျဖင့္ ထြက္လာလိုက္သည္။
"ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲေမာင္ေလးတို႔"
"မမ...ဒီလူႀကီးေပါ့ ေမာင္ေလးကို ဆပ္ျပာေတြနဲ႔ပတ္တယ္"
"ဟယ္....."
"ဟို...မမခ်ိဳ...မေတာ္တဆျဖစ္သြားတာပါ..ဟိုေလ...ဟို"
"ဘာမေတာ္တဆလည္း တမင္လုပ္ၿပီးေတာ့မ်ား...ေတာ္ၿပီး မကူညီေတာ့ဘူး"
မင္းခေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ထထြက္သြားေတာ့သည္။ ခ်ိဳခ်ိဳသည္လည္း မင္းခေနာက္သို႔လိုက္သြားသည္။ ၀သုန္ကေတာ့ စိတ္မေကာင္းစြာက်န္ခဲ့ပါေတာ့သည္။
ထိုညက ၀သုန္အိမ္ေပၚမတက္ေတာ့ပါ၊ အိမ္ေအာက္တြင္ထိုင္ေနမိေတာ့သည္။ မင္းခအတြက္သူစိတ္မေကာင္းျဖစ္လို႔ေနပါေတာ့သည္။ မင္းခကလဲ အိမ္ကဖုန္းဆက္ေခၚသည္ျဖင့္ ညတြင္းခ်င္ပင္ အိမ္သို႔ျပန္သြားေတာ့သည္။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ေတာ့ ၀သုန္မသိပါ။
ထိုအခ်ိန္ ခ်ိဳခ်ိဳသည္ ၀သုန္အနားသို႔ေရာက္လာေတာ့သည္။ မ်က္နာကေတာ့ အနည္းငယ္စိတ္မေကာင္းသည့္ပံုေပါက္ေနပါသည္။ ၀သုန္သည္လဲ မ်က္နာပူမိပါသည္။
"ေမာင္ေလး"
"ဗ်ာ....မမခ်ိဳ"
"ေမာင္ေလးကို မမေမးမယ္ ေမာင္ေလးလဲ စိတ္ထဲရိွတဲ့အတိုင္းပဲေျဖပါ၊ ဘာမွအားနာစရာမလိုဘူး၊ မမသိခ်င္တာက ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျဖစ္ေစခ်င္တာေပါ့"
"ဟုတ္ကဲ့"
၀သုန္ေျဖသာေျဖလိုက္သည္၊ စိတ္ထဲမွာေတာ့ စိုးထိတ္ေနပါသည္။
"ေမာင္ေလးအေနနဲ႔ မမေမာင္ေလးကို ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို နာႀကီးေနတာလား"
"ဟာ...မဟုတ္ပါဘူး..မမခ်ိဳရယ္"
"ဒါနဲ႔မ်ား...ဘာျဖစ္လို႔ ရက္ရက္စက္စက္ ဆပ္ျပာေတြနဲ႔ပတ္လိုက္ရတာလဲ၊ ခုေတာ့မ်က္လံုးေတြရဲေနတာပဲ"
အမွန္ေတာ့ ထိုေလာက္ထိ မျဖစ္ပါ၊ ခ်ိဳခ်ိဳအေနနဲ႔ ပိုပိုသာသာေလးေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
"က်ေနာ္...က်ေနာ္ အဲေလာက္ထိမရည္ရြယ္ပါဘူး၊ မင္းခက ခင္းမ်ားႀကီး ခင္မ်ားႀကီး လို႔ေခၚေနတာကို စိတ္ကလက္မခံႏိုင္ပဲ သတိလက္လြတ္ျဖစ္သြားတာပါ၊ မမခ်ိဳရယ္၊ က်ေနာ္ေတာင္ပန္ပါတယ္"
ခ်ိဳခ်ိဳနည္းနည္းေတာ့ ေက်နပ္သြားသည္။
"ဒါျဖင့္ ဘာလို႔သူစိမ္းလိုေန, ေနတာလဲ၊ မင္းခေလးခမ်ားသနားစရာ၊ ေမာင္ေလးကို ခ်စ္ရွာလို႔သာ ဒီကိုလာေနရတာ၊ ခုေတာ့ သူလဲစိတ္ေတြမေကာင္းျဖစ္ၿပီး နာက်င္သြားရေတာ့မွာေပါ့၊ သြား..မင္းခေလးကို သြားေခ်ာ့လိုက္"
"ေနပါေစေတာ့မမခ်ိဳရယ္၊ သူစိတ္နာလက္စနဲ႔နာပါေစေတာ့၊ က်ေနာ္ေလ မင္းခကိုေလ က်ေနာ္ခ်စ္တယ္၊ ခ်စ္လို႔လဲ က်ေနာ္ႏွလံုးသားေတြ အေၾကခံၿပီးေတာ့ကို သူစိတ္နာေအာင္လုပ္မိတာေတြရိွပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္လို႔ အရမ္းရက္စက္ရာက်မွာစိုးလို႔"
"ခ်စ္ရင္ ဘာျဖစ္လို႔ စိတ္နာေအာင္လုပ္ရမွာလဲ"
"မမခ်ိဳရယ္...မင္းခေလးကတက္လူေလ၊ သူေလးကမိုးေပၚပ်ံတက္ဖို႔အားအင္းေတြယူေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ေၾကာင့္ ပတ္၀န္က်င္မွာ မ်က္နာမျပ၀ံ့ လူေတာ္မတိုးရဲတဲ့ဘဝေလး ေရာက္မွာစိုးရီမ္တယ္"
"အိုမဟုတ္တာ....လူႏွစ္ေယာက္ခ်စ္တာနဲ႔ လူေတာ္မတိုးဝံ့တာျဖစ္စရာလား"
"ျဖစ္တာေပါ့ က်ေနာ္ေရ႔ွမွာ သင္ခန္းစာအျဖင့္ ႀကီးေမတစ္ေယာက္လံုးရိွေနတယ္ေလ၊ ႀကီးေမက ကိုႀကီးမဂၤလာေဆာင္ကိုေတာင္ လာခ်င္ရဲ့နဲ႔ ဖိတ္မခံရတဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ရွာတာ မမခ်ိဳအသိပဲ"
"အို.."
ခ်ိဳခ်ိဳစိတ္မေကာင္းစြာ ခံစားလိုက္ရသည္။ ၀သုန္၏အခ်စ္တစ္ခ်ိဳ႕ကိုလဲ ျမင္ေတြ့သြားခဲ့ေတာ့သည္။
"ႀကီးေမကေလ က်ေနာ္တို႔ကို ေျမေတာင္ၿမွောက္ေပးခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ဆီက ဘာမွေမ်ွာ္လင့္မထားရွာဘူး မမခ်ိဳလဲ အသိပဲမဟုတ္လား၊ ဒါေၾကာင့္ေလး မင္းခေလးကို က်ေနာ္တန္ဖိုးထားခဲ့တာ၊ မင္းခေလး နစ္မြန္းသြားမည့္လမ္းေတြဆိုရင္ က်ေနာ္အသဲေတြ ေၾကမြခ်င္ေၾကမြသြားပါေစ က်ေနာ္ခံစားလိုက္ပါ့မယ္၊ မင္းခေလးကိုေတာ့ ဒီလိုလမ္းကိုေတာ့ မေလ်ွာက္ေစခ်င္ေတာ့ဘူး"
"ေမာင္ေလး ကိုမမခ်ိဳတစ္ခုေျပာမယ္၊ ၿမွောက္ေပးတာလဲမဟုတ္ဘူးေပါ့၊ လူ႔ဘ၀ဆိုတာ တိုတိုေလးပါေမာင္ေလးရယ္၊ ေလာကႀကီးမွာေလ အသက္ရွင္ေနထိုင္ေနရတာက ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေနထိုင္တာပိုၿပီးသဘာ၀က်ပါတယ္၊ စိတ္ကိုအညစ္ခံၿပီး နစ္မြန္းေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရွင္သန္ရတာ ဘာအဓိပ္ပါယ္ရိွေတာ့မွာလဲ ေမာင္ေလးရယ္၊ မည္သူမဆို ခ်စ္သူနဲ႔ေနထိုင္သြားခ်င္ၾကတာႀကီးပဲ မဟုတ္လား၊ ေမာင္ေလးသာ သတၲိရိွဖို႔ေတာ့လိုတာေပါ့၊ တကယ္လို႔ ေမာင္ေလး ေနာင္တခ်ိန္မွေနာင္တရရင္ေလ ေမာင္ေလးတသက္လံုးျပင္လို႔မရပဲ ေနာင္တေတြနဲ႔ ရိွေနမယ္"
"ဒါေတာ့ ဒါေပါ့မမခ်ိဳရယ္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ္ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္အေနနဲ႔ ဘာမဆိုေပးဆပ္ဖို႔ အသင့္ပါပဲ"
"ဒါနဲ႔မ်ား မင္းခေလး စိတ္ညစ္ေအာင္ဘာလို႔လုပ္ေနလဲလို႔"
"သူခုခံစားရလဲ အလြန္ဆံုးတစ္ႏွစ္ေပါ့႔ မမခ်ိဳရယ္၊ ေနာင္က်ရင္ေတာ့ က်ေနာ္ကိုေမ့သြားေလာက္မွာပါ"
"ေမာင္ေလး အဲလိုထင္လား၊ မမေတာ့မထင္ဘူး၊ ေမာင္ေလးကို မင္းခေလး ေမ့သြားမယ္ဆိုရင္ အရင္တစ္ခါေမာင္ေလး ေျပာလိုက္တဲ့စကားေတြေၾကာင့္ သူအေဝးကိုထြက္သြားေလာက္ဖို႔လံုေလာက္ေနၿပီး"
"မမခ်ိဳက ဒါေတြသိေနလား"
"မသိရိွမလား၊ ကဲ ညနည္းေတာ္ေတာ္နက္ေနၿပီး အိပ္ေတာ့၊ မမလဲ မနက္ေဆးခန္းသြားရအံုးမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ မမခ်ိဳ၊ က်ေနာ္ခဏေတာ့ ထိုင္လိုက္အံုးမယ္"
"အင္းၿပီးေရာေလ ညည့္နက္ေအာင္မေနနဲ႔ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့"
ခ်ိဳခ်ိဳထထြက္လာခဲ့သည္။ ခ်ိဳခ်ိဳရဲ့စိတ္ထဲမွာ ေမာင္ေလးမင္းခအတြက္ ၀မ္းသာသြားသည္။ သူမကို ဆိုးသည့္အမလို႔ေျပာခ်င္လဲ ေျပာၾကပါေစေတာ့၊ ေမာင္ေလး မင္းခအတြက္ဆိုရင္ေတာ့ သူမသည္ အမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေမာင္ေလးစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ေပးရမည္။
၀သုန္ငူေငါင္စြာက်န္ရစ္ခဲ့သည္။ သူရင္ထဲတြင္ေတာ့ မင္းခကိုခ်စ္တာ ျဖဴစင္သည္ဟု ထင္မွတ္ထားသည္။ မင္းခအတြက္ဆိုရင္ေတာ့ သူဘာေပးဆပ္ရပဲ ျဖစ္ျဖစ္သူအသင့္ပင္ ထားလိုက္သည္။ ေနာက္ရက္က်ရင္ေတာ့ မင္းခကို သူအရင္လိုျပန္ေနေတာ့မည္ဟု ေတြးလိုက္မိပါေတာ့သည္။
၀သုန္ သည္ညကေနာက္က်မွ အိပ္ယာ၀င္ခဲ့သျဖင့္ ေနာက္က်စြာ အိပ္ယာမွႏိူးလာခဲ့သည္။ သူႏိူးလာေတာ့ ႀကီးေမတို႔က မရိွေတာ့ ေစာေစာစီးစီးဘယ္ထြက္သြားသည္မသိလိုက္ပါ။ မမခ်ိဳႏွင့္ ကိုကိုကလဲ ျပာယာခတ္ကာ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ ဘယ္ကိုသြားမည္ေတာ့ မသိပါ။
"ခ်ိဳ..မၿပီးေသးဘူးလားကြာ"
"ၿပီးေတာ့မွာပါ ကိုမိုးရယ္ နည္းနည္းေလး အလျွပင္ေနတာပါ"
"ခ်ိဳက လွၿပီးသားပါကြာ"
"အို..ဒီလိုရက္မွာ ဒီေလာက္ေတာ့ျပင္သင့္တာေပါ့ကိုမိုးရယ္"
ဘာေတြေလာေနၾကသည္မသိေသာ္ ၀သုန္သည္လဲ နားမလည္စြာၾကၫ့္ေနမိသည္။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီးေတာ့ မွအိမ္ေရ႔ွကိုထြက္လာခဲ့သည္။
"ခ်ိဳရယ္ ၾကာလိုက္တာ"
"ၾကာပါဘူး ကိုမိုးရယ္၊ ဘာလဲ ဒီေလာက္ေလးေစာင့္ရတာကို ညိုရင္တယ္ေပါ့ေလ၊ ခုေတာ့ ဒီလိုျဖစ္ေနၿပီးေပါ့"
"မဟုတ္ပါဘူးခ်ိဳရယ္ ဟိုမွာလူႀကီးေတြေစာင့္ေနရတာ အားနာစရာျဖစ္ေတာ့မယ္ေလ"
"ႀကီးေမတို႔လဲ ခုမွသြားတာပါေနာ္၊ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ေလးမင္းခက ခုမျွပင္ဆင္ေနမွာနဲ႔ ခ်ိဳတို႔သြားတာနဲ႔ အခ်ိန္ေကာင္းပဲ"
မင္းခအသံၾကားလိုက္သျဖင့္ ၀သုန္ပို၍စိတ္၀င္စားသြားသည္။
"အင္းပါ...အင္းပါ..."
"ေအာ္...ေမာင္ေလး ၀သုန္ဘာမွမျပင္ထားဘူးလား"
"က်ေနာ္က ဘာျပင္ရမွာလဲ၊ မမခ်ိဳတို႔ကလဲ ဘယ္သြားမွာမို႔ ဒီေလာက္ျပင္ဆင္ေနတာလဲ"
"ဟယ္...ခက္ေတာ့တာပဲ ေမာင္ေလးမင္းခနဲ႔ ခ်စ္သမီးနဲ႔ဒီေန့ ေစ့စပ္တာေလ"
"ဗ်ာ..."
"ဟုတ္တယ္ ခုအိမ္မွာ ႀကီးေမတို႔လဲသြားၿပီး မမခ်ိဳတို႔ေတာင္ခုမွသြားမွာ"
၀သုန္စိတ္မွာ မြန္းထူးသြားေတာ့သည္။ ၀သုန္ဘာမွမစဉ္းစားႏိုင္ေတာ့ အိမ္ေနရင္းအ၀တ္စားမ်ားျဖင့္ ေျပးထြက္လာခဲ့မိေတာ့သည္။
ခ်ိဳခ်ိဳေက်နပ္စြာ ႃပံုးလိုက္ၿပီး ကိုမိုးႏွင့္လက္ဝါးခ်င္းရိုက္လိုက္ၾကပါေတာ့သည္။
"လာျမန္ျမန္၊ ညီေလးမေရာက္ခင္ အိမ္ကိုသြားရမယ္"
၀သုန္သုတ္ေျခတင္ကာ အားစိုက္ေျပးေနမိပါေတာ့သည္။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြကလဲ သူ႔အားအရူးတစ္ေယာက္သဖြယ္ ၾကၫ့္ေနၾကပါသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ခုေတာ့ ၀သုန္ရူးေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ သူခ်စ္ရေသာ္ မင္းခသည္ သူမဟုတ္ေသာ္ အျခားတစ္ေယာက္ႏွင့္ေစ့စပ္ေတာ့မည္မဟုတ္လား၊ မာလာတံုးကေတာ့ သူဒီေလာက္ထိမခံစားခဲ့ရ၊ မင္းခၾကေတာ့ စိတ္ကေခၚေဆာင္ရာသို႔လိုက္ပါသြားပါေတာ့သည္။
၀သုန္မင္းခအိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရ႔ွတြင္ လူေတြစံုေနၾကသည္။ လူႀကီးလူငယ္မ်ားႏွင့္ ျပၫ့္စံုေနသည္။ မင္းခသူငယ္ခ်င္းေတျြဖစ္ေသာ္ သန္႔စင္၊ အႏိူင္၊ နန္းရင္ေမႊးႏွင့္ ခ်စ္သမီးကိုေတြ့ရသည္။ သူ႔အားႃပံုးျပႏူတ္ဆက္ေနၾကသည့္ သူတို႔အားလံုးကို ေက်ာ္တက္ကာ လူႀကီးေတြႏွင့္ ထိုင္ကာစကားေျပာေနေသာ မင္းခလက္ကို ဆဲြေခၚလိုက္ေတာ့သည္။
"ဟင္...ကိုႀကီး"
၀သုန္သည္ မည္သူကိုမွဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ ရိုင္းသည့္ အျပဳမူမ်ားလဲ ျဖစ္ေနသည္ကိုလဲ အေလးမထားမိေတာ့၊ ႀကီးေမ၊ ေဒၚမိမိႏိွင္ႏွင့္ အျခားေသာ လူႀကီးမ်ားကို၏မ်က္နာမ်ားကိုလဲ မၾကၫ့္ေနေတာ့ သူသည္ မင္းခကိုဆဲြေခၚလာခဲ့ပါေတာ့သည္။
"ဟဲ့...ဟဲ့...ဘာေတျြဖစ္လာတာတံုး"
"ဘာေတြလဲ...ဟဲ့ဟဲ့..."
"သား...."
"သားငယ္..."
ေခၚသံမ်ားကို ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ သူမင္းခလက္ကိုဆဲြကာ ထြက္ခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။ မင္းခသည္လဲ ဘုမသိဘမသိ ကိုႀကီးဆဲြေခၚရာသို႔ တရြတ္တိုက္မပါရံုတမယ္ လိုက္ပါလာရသည္။ အေပါက္၀တြင္ ကိုကိုတို႔ မမခ်ိဳတို႔ႏွင့္ေတြ့လိုက္ေသးသည္။ သူ႔အားတားမည္စိုးေသာ္ေၾကာင့္ ေကြ့ပတ္ေရွာင္ကာ ၿခံျပင္သို႔ထြက္ခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။ လူအုပ္ႀကီးကေတာ့ အိမ္ထဲတြင္ေၾကာင္ကာ ဘာေတျြဖစ္ကုန္သည္ကိုမသိေတာ့ပဲ က်န္ရစ္ခဲ့ပါေတာ့သည္။
မင္းခသည္ ၀သုန္ဆဲြေခၚရာသို႔ ပါလာရင္းက ဘာေတျြဖစ္ေနသည္ကို မသိေတာ့ပဲ လူကေမာလာသည္။
"ကိုႀကီး"
"..."
"ကိုႀကီး....."
"..."
"အာ...ခင္မ်ားႀကီး ဘာျဖစ္လို႔က်ေနာ္ကိုဆဲြေခၚလာတာလဲ"
မင္းခလက္ကိုရုန္းကာ ေမးလိုက္ပါေတာ့သည္။ ၀သုန္ကေတာ့ မလႊတ္
"ဘာကြ ...ငါ့ကိုကိုႀကီးလို႔ပဲေခၚ"
"က်ေနာ္ကိုလဲ မင္းခလို႔ပဲေခၚ"
"ေအး...ၿပီးေရာ...ၿပီးေရာ"
"ဒါဆိုခုေခၚ"
"ဟာၾကာ..."
"ေခၚေလဗ်ာ...မေခၚရင္က်ေနာ္မလိုက္ဘူး"
"မင္းခမင္းမဆိုးနဲ႔ကြာ၊ ဘာလဲေစ့စပ္ပဲြပ်က္မွာေၾကာက္ေနတာလား"
"အဲ.."
"မင္းခ...ကိုႀကီးကိုမခ်စ္ဘူးလား၊ ဘာျဖစ္လို႔ ကိုႀကီးမဟုတ္တဲ့ တစ္ျခားတစ္ေယာက္ကို လက္ခံခ်င္တာလဲ"
"အဲ..."
"မင္းခ...အဲ့ဒီလိုေၾကာင္ေတာင္ေတာင္မလုပ္နဲ႔ ကိုႀကီးအသဲယားလာၿပီးေနာ္"
"ေနပါအံုး...ေနပါအံုး...ကိုႀကီးက ခုဘာျဖစ္လာတာလဲ၊ က်ေနာ္ကေရာ ဘယ္သူနဲ႔ေစ့စပ္ရမွာလဲ"
"ဟင္...ခုမင္းနဲ႔ ခ်စ္သမီးေစ့စပ္တာဆို...မမခ်ိဳေျပာတာ"
၀သုန္ေနာက္ကို လွည့္ၾကၫ့္လိုက္ေတာ့ မည္သူမွလိုက္မလာၾက။ ၀သုန္ပင္ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားသည္။
"မမခ်ိဳကေျပာတာ"
"အင္း..."
"ဟီး....ကိုႀကီးကလဲ၊ က်ေနာ္ကိုႀကီးကို ဒီေလာက္ခ်စ္တာ ဒီလိုလုပ္ပါ့မလားဗ်၊ ခုက က်ေနာ္ေစ့စပ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ခ်စ္သမီးနဲ႔ သန္႔စင္ေစ့စပ္တာ"
"ဘယ္လို.....ေနပါအံုး...သူတို႔ကေစ့စပ္တာ ဒီမွာလာလုပ္စရာလား၊ မန္းမွာလုပ္ေပါ့ရသားနဲ႔"
"ဒီလို..ကိုႀကီးရ..သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေခ်ာင္းသာကျပန္လာေတာ့ ခ်စ္သြားၾကတယ္၊ မိဘေတြကလဲ သေဘာတူတယ္၊ တစ္ႏွစ္ေစာင့္ရမွာကို မေအာင့္ႏိုင္လို႔ ဒီကိုခိုးေျပးလာၾကတယ္၊ ခိုးေျပးတာရီရတယ္ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ ေခၚလာတယ္ေလ၊ အဲ့ဒါကို ေမေမက မေနႏိႈင္လို႔ ေစ့စပ္ေပးလိုက္တာ၊ ခုအိမ္မွာ သူတို႔ရဲ့ ႏွစ္ဘက္မိဘေတြလဲ ေရာက္ေနတယ္ေလ၊ ဒါေၾကာင့္ပဲြေလးက ဒီမွာျဖစ္သြားၾကတာ"
"ဟုတ္လား"
၀သုန္မ်က္နာခုမွ လန္းသြားေတာ့သည္။
"မ်က္နာႀကီးကလဲ ခုဏကေတာ့ လငပုတ္ဖမ္းတဲ့မ်က္နာနဲ႔"
"၀မ္းသာသြားလို႔ေပါ့...ဒါနဲ႔ႀကီးေမတို႔က ဘယ္လိုကေနၿပီးေရာက္ေနၾကတာလဲ"
"ႀကီးေမတို႔ကို ေမေမကဖိတ္ထားတာ၊ ေလးခိုင္တို႔ ေလးပိုင္တို႔က မဂၤလာ၀တ္စံုနဲ႔မိတ္ကပ္ပါလာတာ"
"ေအာ္...ဂလိုလား"
"ဟုတ္တယ္...ကိုႀကီးကေတာ့လုပ္လိုက္ရင္ အရာရာနဲ႔အေၾကာင္းေၾကာင္းႀကီးပဲ၊ မျမင္ဘူးလား..သန္႔စင္နဲ႔ ခ်စ္သမီးတဲြထိုင္ေနတာကို၊ ကိုႀကီးကေတာ့ေလ၊ က်ေနာ္ေစ့စပ္ရင္ အဲလိုတစ္ေယာက္တည္းထိုင္ပါ့မလားဗ်၊ ခ်စ္သူေဘးမွာထိုင္ေနမွာေပါ့"
၀သုန္ခုမွ စိတ္ေအးသြားကာ မင္းခကိုဖက္လိုက္ပါေတာ့သည္။
"မသိဘူးေလးကြာ ...စိတ္ထဲထူးပူသြားတာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ဆိုၿပီးေတာ့ မင္းခကိုပဲ ၾကၫ့္ေနတာ"
"အင္းပါ...ေက်နပ္ပါတယ္.....အ...ပူတယ္...ပူတယ္"
ခုမွရာသီဥတုပူမွန္းသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ သတိထားမိၾကေတာ့သည္။
"ဟီးဟီး...ဖိနပ္လဲ ပါမလာၾကဘူး"
"ဟုတ္ပါ့ မႊန္းသြားလို႔ျဖစ္မယ္"
ႏွစ္ေယာက္လံုးငံု႔ၾကၫ့္လိုက္ေတာ့ ေျခဗလာ ဘာဖိနပ္မွရိွမေနပါ၊ ၀သုန္ဆိုရင္ အိမ္ကေနထြက္လာကတည္းက ဖိနပ္လဲမပါလာ၊ ထိုေၾကာင့္ ေျခဖ်ားေလးမ်ား ရဲလို႔ေနပါေတာ့သည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ရင္ထဲမွာေတာ့ ေအးျမလို႔ စိတ္ခ်မ္းသာေနပါေတာ့သည္။
ခ်ိဳခ်ိဳႏွင့္ ကိုမိုးကေတာ့ လူႀကီးေတြၾကားထဲတြင္ ေတာင္ပန္ရင္း အေၾကာင္းစံုရွင္းျပေနရပါေတာ့သည္။
ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ့ ရယ္သံေလးကေတာ့ ေလာကႀကီးကို ခ်ိဳၿမိန္ေစပါေတာ့သည္။
ၿပီပါၿပီး။
By Jin Jar #TBC#