Fight The Fire
[ Gong Ying Xian x Ren Yi ]
ေတာင္အာဖရိက • ဒရက္ကန္စ္ဘတ္ • ေျခလ်င္ေတာင္တက္ခရီး
°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°
🏞️⛺🏞️⛺🏞️
ယခုခရီးစဥ္မွာ ႏွစ္ေယာက္အတူထြက္သည့္ ပထမဆံုးခရီးစဥ္ျဖစ္သည့္အတြက္ ရန္ရိက ကံုးရင့္ရွန္အႀကိဳက္ကိုထည့္ေတြးကာ သမိုင္းဝင္ယဥ္ေက်းမႈမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ႂကြယ္ဝေနသည့္ေနရာကို ေရြးခ်ယ္ခ်င္ၿပီး ကံုးရင့္ရွန္ကမူ ရန္ရိ၏စိတ္ကူးစိတ္သန္းမ်ားကို ၪီးစားေပးကာ ရိုမန္႔တစ္ဆန္သည့္ေနရာကိုသာ ေရြးခ်ယ္ခ်င္၏။ သို႔ေသာ္ အခ်င္းခ်င္း တိုင္ပင္ၾကည့္ၾကသည့္အခါတြင္ ႏွစ္ၪီးသားက စြန္႔စားၾကမ္းတမ္းသည့္ေနရာမ်ားကို သေဘာေတြ့ ၾကမွန္း အခ်င္းခ်င္းသိရိွသြားၾကသည့္အတြက္ ယခုတစ္ေခါက္အား ေတာင္အာဖရိကသို႔ ခရီးထြက္ရန္ ျပင္ဆင္ၾကေတာ့သည္။
၄သည္ကား ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းသည့္ ကိုယ္ထူကိုယ္ထခရီးစဥ္တစ္ခုျဖစ္၏။ ႏွစ္ၪီးသားက နမီးဗီးယားႏိုင္ငံရိွ အနီေရာင္သဲကႏၲရႀကီးကို ၾကည့္ရႈၾကၿပီးေနာက္ ေတာင္အာဖရိက ကိပ္ျပည္နယ္ Cape of good hope ဆီသို႔သြားၿပီး ပင္လယ္ျပာႀကီးကိုရႈေမ်ွာ္ၾကေသးကာ ႏွင္းမ်ားဖံုးလႊမ္းေနသည့္ ကီလီမန္ဂ်ာရိုေတာင္တန္းႀကီးကိုလည္း သြားေရာက္ၾကည့္ရႈၾကေသး၏။
ထို႔အျပင္ ဂ်စ္ကားေလးစီးရင္း က်ယ္ေျပာလြန္းလွသည့္ အာဖရိက ဆဗားနားျမက္ခင္းလြင္ျပင္ႀကီးကိုျဖတ္သန္းကာ ေတာရိုင္းသဘာဝ ေရႊ့ေျပာင္းေနထိုင္နည္းအား လိုက္လံက်င့္သံုးၾကျပန္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ သူတို႔ခရီးစဥ္၏ ေနာက္ဆံုးေနရာကား ဒရက္ကန္စ္ဘတ္ေတာင္တန္းႀကီး ( Drakensberg Mountains ) မ်ားသာျဖစ္၏။
ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ေတာင္တက္ျခင္းႏွင့္ ေျခလ်င္ခရီးထြက္ျခင္းကို သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္ၾကသူမ်ားျဖစ္ရာ ရႈေမ်ွာ္ခင္းေနရာမ်ားကို သြားၾကည့္မည့္အစား ထိုေဒသမွဂိုက္တစ္ေယာက္ကိုသာေခၚၿပီး ေတာင္ေပၚလမ္းျပေပးေစကာ သံုးရက္တာ ေျခလ်င္ေတာင္တက္ခရီးၾကမ္းကို စတင္လိုက္ၾကေပသည္။
ေတာင္တက္ေနသည့္တစ္ေန့တာလံုး ႏွစ္ၪီးသားက ဆက္သြားလိုက္ ခဏနားလိုက္ လုပ္ၾကရင္း တခါတရံ၌ သူတို႔တစ္ခါမွမျမင္ဖူးသည့္ အပင္မ်ားကို ေလ့လာၾကည့္ရႈၾကကာ တခါတေလမွာေတာ့ ဒရုန္းမ်ားကိုလႊတ္တင္ၿပီး အေပၚစီးမျွမင္ရသည့္ သဘာဝရႈခင္းအလွကို ရိုက္ကူးေလ့လာၾက၏။ ရံဖန္ရံခါ၌မူ မီးေမႊးၿပီး အတူတကြ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾကသလို ညေရာက္လ်ွင္ေတာ့ ရိုးရိုးရြက္ဖ်င္တဲထဲ၌သာ အိပ္စက္အနားယူၾကကုန္သည္။ ႏွစ္ေယာက္သားက တစ္ေန့တာလံုးပင္ပန္းသြားသည့္တိုင္ စိတ္အားထက္သန္မႈအျပည့္ႏွင့္ မခြဲႏိုင္မခြါရက္ ခ်စ္ၾကည္ႏူးၾကဆဲပင္ျဖစ္၏။ ထို႔အတူ အာဖရိကကို လည္ပတ္ေနသည့္ေန့ရက္တိုင္းမွာလည္း သူတို႔ေျခခ်ခဲ့သည့္ ေနရာတိုင္းလိုလို၌ သည္းသည္းလႈပ္အခ်စ္အမွတ္တရမ်ားအား ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ၾကေသးသည္။
လမ္းျပဂိုက္သည္ သူတို႔ႏွစ္ၪီးနမ္းရႈံ႔ေနသည့္ပံုအား ျမင္ၿပီးကတည္းကပင္ အလိုက္တသိႏွင့္ကိုမွ ခပ္ေဝးေဝးမွာသာ ေနေပးေလ၏။ သို႔ျဖစ္ရာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ကား ေတာင္တန္းႀကီးတစ္ခုလံုး၌ သူတို႔ႏွစ္ၪီးသာရိွေနသလို ခံစားရေတာ့သည္။
" ဒီဂိုက္ေျပးတက္သြားတာ ေတာ္ေတာ္ျမန္တာပဲ " ရန္ရိတစ္ေယာက္ လူအရိပ္ေလးေတာင္ မျမင္ရေတာ့ေခ်။ " ငါတို႔သက္လံုအားက သာမာန္လူေတြနဲ႔ယွဥ္လို႔မရတာေတာင္ သူကငါတို႔ထက္ ျမန္ျမန္သြားႏိုင္ေသးတယ္ေနာ္ "
" ေဒသခံေတြက ၊ တစ္ေနကုန္ ေတာင္အတက္အဆင္းလုပ္ေနက်ဆိုေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ျမန္မွာပဲေလ " ကံုးရင့္ရွန္ သူ၏အိပ္ကပ္ထဲမွ တစ္ရႉးကိုထုတ္လိုက္ၿပီး ရန္ရိနဖူးေပၚမွေခြၽးမ်ားကို သုတ္ေပးလိုက္သည္။ " ေမာေနၿပီလား ? ခဏနားၾကမလား ? "
" အင္း ၊ ေရေသာက္လိုက္ၪီးမယ္ "
ႏွစ္ေယာက္သား ေျမျပင္ေပၚသို႔ထိုင္ခ်လိုက္ၾကသည္။ ရန္ရိတစ္ေယာက္ သူ၏ေဘးမွ ေက်ာက္တံုးကိုမွီလိုက္ကာ အသက္ဝဝရႉလိုက္သည္။ " ေလထုက တကယ္ကိုလတ္ဆတ္ေနေရာပဲ "
ကံုးရင့္ရွန္ ေရဘူးကမ္းေပးေလသည္။
ရန္ရိက ေရဘူးတစ္ဝက္ေလာက္ကို ေသာက္ခ်လိုက္သည္။ " အဆာေျပမုန္႔ေလးဘာေလးေရာ ရိွေသးလား ? "
ကံုးရင့္ရွန္တစ္ေယာက္ သူ၏ေတာင္တက္ေက်ာပိုးအိတ္ကိုဖြင့္လိုက္ရာ ေသေသခ်ာခ်ာ ထုပ္ပိုးထားသည့္ေခါင္းအံုးတစ္လံုးကို အိတ္ထဲမွ အရင္ဆံုးထုတ္လိုက္၏။
ရန္ရိ ထိုေခါင္းအံုးကိုျမင္သည့္အခါတိုင္း သူ႔အား မရယ္ဘဲမေနႏိုင္ေတာ့။ " ငါေျပာမယ္ ၊ မင္းသာ ဒီေခါင္းအံုးကိုမထည့္ထားရင္ အာလူးေၾကာ္ထုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထည့္လို႔ရၪီးမွာေနာ္ "
ကံုးရင့္ရွန္ သူ႔ကို မ်က္လံုးေစြၾကည့္လိုက္သည္။ " မင္းကေရာ မအိပ္လို႔လား ? "
" ငါအဖို႔ကမလိုဘူးေလ " ရန္ရိၿပံဳးျပရင္း ေျပာသည္။ " ဒီေခါင္းအံုးက ငါ့ေလာင္ကံုးရဲ့လက္ေမာင္းေလာက္ မေကာင္းဘူး "
ကံုးရင့္ရွန္လည္း ျပန္ၿပံဳးျပေလ၏။ " ညလယ္က်ရင္ ငါ့ေခါင္းအံုးကို လာလာၿပီးဆြဲတာ ဘယ္သူလဲမသိဘူး "
ရန္ရိက ေရဘူးကို ကံုးရင့္ရွန္၏ႏႈတ္ခမ္းနားသို႔ ကပ္ေပးလိုက္သည္။ " ေရနည္းနည္းေသာက္လိုက္ၪီး "
ကံုးရင့္ရွန္ ေရဘူးကို သူ႔ပါးစပ္ႏွင့္ေတ့ၿပီးကာမွ စိတ္ေျပာင္းသြားၿပီး တီးတိုးေျပာလာသည္။ " မင္းတိုက္ေပးေလ "
ရန္ရိေရ႔ွသို႔ ၫြတ္ကိုင္းလိုက္ကာ ေလသံတိုးဖြဖြေလးႏွင့္ေျပာသည္။ " မင္းကငါ့ကိုနမ္းေပးေစခ်င္တာလား ၊ ေရတိုက္ေပးေစခ်င္တာလား ? "
ကံုးရင့္ရွန္က ရန္ရိေခါင္းေနာက္ကို အုပ္ကိုင္လိုက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကိုနမ္းရိႈက္လိုက္ၿပီး အလုပ္ႏွင့္သာ အေျဖေပးလိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္သားက ေနေရာင္ျခည္ႏွင့္ ေတာင္ေပၚမွေလထုေနြးေနြးတို႔ေအာက္တြင္ မြတ္မြတ္သိပ္သိပ္နမ္းရိႈက္ေနၾက၏။ သူတို႔သည္ကား အခ်စ္မွာနစ္ေျမာသြားၿပီဆိုလ်ွင္ အဆံုးမရိွသည့္ခ်စ္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ထိေတြ့လိုၾကၿပီး ပြတ္သီးပြတ္သပ္ေနၾကကာ ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္ေနရာမဆို သိမ္းပိုက္ၾကကုန္သည္။
ရန္ရိက ကံုးရင့္ရွန္၏ ဂ်ာကင္အက်ႌေအာက္မွ အရိွန္ျပင္းျပင္းခုန္လႈပ္ေနေသာ ႏွလံုးသားေပၚသို႔ လက္တင္လိုက္သည္။
" ဒီႏွစ္ရက္အတြင္း ေတာ္ေတာ္ေလးပင္ပန္းေနခဲ့တာေတာင္ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ဒီေလာက္ထိ 'အားအင္ျပည့္ဝ'ေနေသးတာလဲ ? "
ကံုးရင့္ရွန္သည္ ရန္ရိ၏ႏူးညံ့လွေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားကို လ်က္လိုက္ကာ အခုထက္ထိ မလံုေလာက္ႏိုင္ေသးသလို ပံုစံမ်ိဳးႏွင့္ေျပာသည္။ " ငါမပင္ပန္းပါဘူး ၊ မင္းပင္ပန္းေနၿပီလား ? ပင္ပန္းတယ္ဆို အနားယူၾကမယ္ေလ "
" အခုေတာ့ မင္းက မသန္႔ရွင္းခ်င္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ ? မင္း ရြက္ဖ်င္တဲကအိပ္ရတာ အဆင္မေျပဘူးလို႔ မထင္မိဘူးလား ? ျမစ္ေရထဲမွာ ေရခ်ိဳးတာကေရာ ညစ္ပတ္တယ္လို႔ မထင္မိဘူးလား ? " ရန္ရိစေနာက္ေလသည္။ " ကြင္းျပင္ထဲမွာကစားရတာကေရာ တကယ္မိုက္လို႔လား ? မင္းအဲ့ဒါေတြအကုန္လံုးကို သည္းခံႏိုင္မွာမို႔လို႔လား ? "
ကံုးရင့္ရွန္၏မ်က္ေတာင္ေလးမ်ားက တဖ်ပ္ဖ်ပ္လႈပ္ခတ္သြားကာ သူ၏ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေလးမ်ားကလည္း ထိန္းမရႏိုင္ေတာ့ေအာင္ ေကြးတက္သြား၏။ " အင္း ငါႀကိဳက္တယ္ "
" ငါထင္တဲ့အတိုင္းပဲ ၊ မင္းစိတ္ႂကြေနျပန္ၿပီ " ရန္ရိက ကံုးရင့္ရွန္၏ေပါင္ကို ဖ်စ္ၫွစ္လိုက္၏။ " မင္း ၂၅ႏွစ္တာလံုးကို လူပ်ိဳဘဝနဲ႔ ဘယ္လိုရွင္သန္လာလဲဆိုတာ ငါတကယ္ စဥ္းစားၾကည့္လို႔မရဘူး "
ကံုးရင့္ရွန္ ကသိကေအာက္ႏိုင္စြာေျပာသည္။ " မင္းတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ စိတ္ႂကြတာပါ "
ရန္ရိလည္း ကံုးရင့္ရွန္၏ အနည္းငယ္မ်ွရွက္ရြံ႔ေနေသာပံုေလးက အင္မတန္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသည္ဟုခံစားလိုက္ရကာ သူ႔အားမနမ္းဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ေခ်။ " သိပ္ေကာင္းတယ္ "
ကံုးရင့္ရွန္တစ္ေယာက္ ရန္ရိကို ရင္ခြင္ထဲသို႔ဆြဲသြင္းေပြ့ဖက္လိုက္ကာ လက္အိတ္မ်ားကိုဆြဲခြၽတ္လိုက္ေပ၏။ ၿပီးေနာက္ သူက လက္စြပ္စြပ္ထားသည့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေျမႇာက္လိုက္ၿပီး ေနေရာင္ေအာက္တြင္ ေသခ်ာၾကည့္ရႈေနေတာ့သည္။ ထိုရွည္သြယ္ေသာလက္ေခ်ာင္းမ်ားမွာ သစ္ကိုင္းေလးမ်ားႏွယ္ ေနသူရိန္ရိွရာသို႔ ျဖာထြက္ေနၿပီး လက္ေခ်ာင္းမ်ားၾကားမွပင္ ေနေရာင္ျခည္မ်ားထိုးက်ေနကာ အသားအရည္ေပၚသို႔ျဖာက်ေနရင္း ေနြးေထြးမႈမ်ား လႊမ္းၿခံဳေနလ်က္ရိွ၏။ ကံုးရင့္ရွန္၏ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုးမွာလည္း ေက်နပ္မႈမ်ား၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈမ်ားႏွင့္ ျပည့္လ်ွံေနေတာ့သည္။ ေသခ်ာေပါက္ ထိုလက္စြပ္ေလးမ်ားမွာ ရိုးရိုးသာမန္လက္စြပ္ေလးမ်ားမဟုတ္ ၊ သူတို႔ႏွစ္ၪီး၏ သစၥာျပယုဂ္မ်ားသာ ျဖစ္ေပ၏။
" ဒီလက္စြပ္ေလးက တကယ္လွတာပဲ ၊ ဒါဘယ္ Brand မ်ားလဲ ? " ရန္ရိကေျပာသည္။ " ငါ Brand ေတြနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးေတာ့ မသိေပမယ့္ ဒီလက္စြပ္ေလးေတြအေၾကာင္းေတာ့ သိခ်င္လို႔ " လက္စြပ္ေလးႏွစ္ကြင္းသည္ကား သားနားတင့္တယ္သလို ရိုးရွင္းလွေသာ္ျငား ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင့္အတန္းျမင့္ပံုေပၚ၏။
" အဲ့ဒါ Van Cleef & Arpels က ဒီဇိုင္နာရဲ့လက္ရာေလ ၊ သူက ကမ႓ာေပၚမွာ တစ္စံုတည္းပဲရိွတာ " ကံုးရင့္ရွန္ေခါင္းငံု႔ကာ ရန္ရိ၏ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေလးမ်ားကို နမ္းရိႈက္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ပင္ သူ၏ပါးႏွင့္ နားရြက္ဖ်ားေလးကိုပါ အေတာမသတ္ႏိုင္ေအာင္ လိုက္နမ္းေနေသး၏။
ရန္ရိရယ္ေမာကာ ေျပာၾကားလိုက္သည္။ " ပံုႀကီးခ်ဲ့လွခ်ည္လား ? အဲ့ေလာက္ထိ လိုလို႔လား "
" အင္း ၊ ငါမင္းကို တုႏိႈင္းမဲ့ အေကာင္းဆံုးအရာေတြပဲ ေပးခ်င္တယ္ ၊ ငါျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္သမ်ွအရာအားလံုး မင္းေရ႔ွေမွာက္အေရာက္ ပို႔ေပးခ်င္တယ္ "
ရန္ရိသည္ ကံုးရင့္ရွန္၏လက္ေမာင္းမ်ားၾကား၌ ခိုဝင္ေနရင္း ေတာင္ၾကားခ်ိဳင့္ဝွမ္းထဲမွပင္ ေကာင္းကင္ျပာႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ " တိတ္ဆိတ္ေနတာပဲေနာ္ ၊ မသိရင္ တစ္ေလာကလံုးမွာ ငါတို႔ႏွစ္ၪီးတည္း က်န္ေတာ့သလိုပဲ "
" မဆိုးပါဘူး " အခုခ်ိန္၌ ေနာက္တစ္စကၠန္႔က ကမ႓ာႀကီးအဆံုးသတ္ခ်ိန္ျဖစ္သြားမည္ဆိုလ်ွင္ေတာင္ သူ႔ထံ၌ ေနာင္တရိွေတာ့မွာမဟုတ္မွန္း ကံုးရင့္ရွန္ဝန္ခံမိသည္။
" ငါအခုခရီးမွာ အရမ္းေပ်ာ္တယ္ ၊ ငါ့တစ္သက္လံုး ဒီေလာက္ထိ တစ္ခါမွမလည္ပတ္ဖူးဘူး " ရန္ရိနည္းနည္းရွက္ေနကာ ေမးျမန္းလိုက္သည္။ " ပိုက္ဆံေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ကုန္သြားတယ္မလား ? "
" အဲ့ဒီအေၾကာင္းမေတြးပါနဲ႔ " ကံုးရင့္ရွန္က ရန္ရိပုခံုးေပၚသို႔ေမးတင္ကာ သူ၏လက္စြပ္ေလးအား လက္ဖ်ားေလးျဖင့္ ခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္ေနေတာ့သည္။ " ပိုက္ဆံကငါ့အတြက္ ဘာတန္ဖိုးမွမရိွဘူး ၊ မင္းအတြက္သံုးတဲ့တစ္ေနရာမွာပဲ သူကတန္ဖိုးရိွတာ "
ရန္ရိစေနာက္လိုက္သည္။ " ေသစမ္း ေဘာစိႀကီးေပါ့ေလ "
ကံုးရင့္ရွန္မ်က္လံုးေမွးလိုက္ကာ ေနေရာင္ျခည္ျဖာက်ရာဘက္သို႔ ကိုယ္ကိုလွည့္လိုက္ရင္း ေနပူဆာလႈံေနသည့္ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ပင္ သူ၏မ်က္ေတာင္စင္းစင္းေလးမ်ားက သက္ေတာင့္သက္သာရိွကာ ေက်နပ္တင္းတိမ္ေနသည့္ပံုကို ေဖာ္က်ူးေနၿပီး သူ႔လက္ေမာင္းမ်ားၾကားမွလူႏွင့္အတူ အိပ္စက္ေတာ့မည့္အသြင္ျဖစ္ေနသည္။
" အိုင္း ၊ ငါတို႔ေအာ္ေျပာၾကည့္ရေအာင္ ! " ရန္ရိ ရုတ္တရက္ တိုက္တြန္းလိုက္သည္။
" ေပါေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္တယ္ "
" ဟုတ္သား " ရန္ရိက လည္ေခ်ာင္းရွင္းၿပီး အူသံျပဳလိုက္ကာ ကံုးရင့္ရွန္လည္း ထိုအသံေၾကာင့္ပင္ လန္႔ျဖန္႔သြားေပ၏။
" ဟားဟားဟားဟားဟား —— "
ကံုးရင့္ရွန္ခပ္ျမန္ျမန္ထကာ ရန္ရိကိုပခံုးေပၚတင္၍ သယ္ပိုးလိုက္ၿပီး ေခ်ာက္ကမ္းပါးနားသို႔ ေျပးထြက္သြားေလ၏။
" မင္းဘာလုပ္မလို႔လဲ ! ! ! "
ကံုးရင့္ရွန္ကမူ ေခ်ာက္ကမ္းပါးစြန္းသို႔ေရာက္ကာမွ ေျပးေနတာကိုရပ္လိုက္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ေနသည့္ရန္ရိကို ေအာက္ခ်ေပးလိုက္သည္။ " ငါ့ကိုေျခာက္လွန္႔ရဲေသးလား "
" မင္းသတိထားရမယ္ေလ " ရန္ရိအရယ္မရပ္ႏိုင္ေတာ့။ " ဒီကိုလာၿပီး ေအာ္ၾကည့္စမ္းပါ ၊ မင္းအရမ္းေတြ စိတ္ေပါ့ပါးသြားမွာ "
ကံုးရင့္ရွန္ လည္ေခ်ာင္းရွင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ နည္းနည္းရွက္ေနေလ၏။
ရန္ရိအသက္ျပင္းျပင္းရႉလိုက္ကာ ေတာင္ၾကားဘက္သို႔ ေအာ္ဟစ္လိုက္သည္။ " ငါက ကမ႓ာေပၚမွာ အေခ်ာဆံုးနံပါတ္တစ္ပဲ —— "
ကံုးရင့္ရွန္ သူ႔ကိုတစ္ခ်က္ရိႈးကာ အသက္ျပင္းျပင္းရႉသည့္ပံုကို ေလ့လာၿပီးေနာက္တြင္ သတၲိေမြးၿပီး ေအာ္ဟစ္ေလ၏။ " ရန္ရိ —— "
" ေျပာ —— " ရန္ရိလည္း အသံအက်ယ္ႀကီးျဖင့္ တံု႔ျပန္လိုက္သည္။
ကံုးရင့္ရွန္ အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ကာ " ငါမင္းကိုခ်စ္တယ္ —— "
ရန္ရိတစ္ခဏမ်ွ ေတာင့္တင္းသြား၏။ ၿပီးေနာက္တြင္ သူက်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာေတာ့သည္။ သူ႔ခမ်ာ ဗိုက္ႏိွပ္ၿပီးရယ္ေနရသျဖင့္ ခါးေတာင္မဆန႔္ႏိုင္ေတာ့။
ကံုးရင့္ရွန္တစ္ေယာက္ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္ ေျပာေတာ့သည္။ " ဘာရယ္ေနတာလဲ ! မင္းပဲငါ့ကို ေအာ္ခိုင္းတာေလ "
" ငါလည္းဘယ္သိမလဲ ဟားဟားဟား " ရန္ရိလည္း တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ သူက မူလတန္းေက်ာင္းသားေလးႏွင့္ တြဲေနရသလို ခံစားမိေတာ့သည္။ ကံုးရင့္ရွန္က ဘယ္ေတာ့မဆို ရိုးရွင္းပြင့္လင္းတတ္ၿပီး တဲ့တိုးဆန္သည့္အျပဳအမူမ်ားသာ လုပ္တတ္ကာ ဘယ္ကေနဘယ္လို သင္လာမွန္းမသိသည့္ နည္းလမ္းမ်ားျဖင့္လည္း ရိုမန္႔တစ္ဆန္ေအာင္ ႀကိဳးစားတတ္ေသး၏။ ဖြင့္ဟေျပာသည့္စကားအဓိပၸါယ္မ်ားက ဆြတ္ပ်ံ့ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းသည့္တိုင္ ရလဒ္က တစ္ခါတစ္ေလ၌ ရယ္ခ်င္စဖြယ္ျဖစ္သြားတတ္ေသာ္ျငား ရန္ရိကေတာ့ အၿမဲတမ္းစိတ္လႈပ္ရွားေနဆဲျဖစ္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနဆဲပင္။
ကံုးရင့္ရွန္မ်က္ႏွာက နီျမန္းလာၿပီျဖစ္သည္။ " မင္း ၊ မင္းကိုငါသခ်ၤိဳင္းမွာ ပရိုပို႔စ္လုပ္ခဲ့တာက မေကာင္းဘူးထင္တယ္ဆို ငါထပ္ၿပီး . . "
ရန္ရိက ရယ္ေနတာကိုရပ္လိုက္ကာ ကံုးရင့္ရွန္၏မ်က္ႏွာေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္အုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ျပင္းျပစြာနမ္းရိႈက္ေလေတာ့သည္။ " မဟုတ္ပါဘူး ၊ ငါကေတာ့ အရမ္းေကာင္းတယ္လို႔ထင္တယ္ ၊ မင္းရဲ့မိဘေတြနဲ႔အစ္မကို အသိသက္ေသအျဖစ္ထားတဲ့ အဲ့ဒီပရိုပို႔စ္က ကမ႓ာေပၚမွာ ဆြတ္ပ်ံ့ၾကည္ႏူးဖြယ္အေကာင္းဆံုးနဲ႔ အစစ္မွန္ဆံုးေသာပရိုပို႔စ္ပဲ "
ကံုးရင့္ရွန္၏ မ်က္ဝန္းေလးမ်ားက ရုတ္တရက္ဆိုသလို အၿပံဳးရိပ္မ်ားႏွင့္ျပည့္လ်ွံသြားသည္။
ရန္ရိေခ်ာင္းဟန္႔လိုက္ကာ ေတာင္တန္းမ်ားဘက္သို႔မ်က္ႏွာမူၿပီး ေအာ္ဟစ္လိုက္သည္။ " ကံုးရင့္ရွန္ ငါ့ကိုလက္ထပ္လို႔ —— "
ကံုးရင့္ရွန္လည္း ခုနေလးတင္ သူလုပ္ခဲ့သည့္ မ်က္ႏွာပူစရာအျဖစ္ကို ျပန္စဥ္းစားမိကာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို မ်က္ႏွာရဲတက္သြားျပန္၏။
ရန္ရိလည္း ေအာ္ဟစ္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ သူ႔ကိုယ္သူရယ္စရာေကာင္းသည္ဟု ခံစားလိုက္ရကာ ကံုးရင့္ရွန္လက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ရင္း လက္စြပ္ကေလးႏွစ္ကြင္းအား ပူးကပ္ထိခတ္သြားေစသည္။ " မင္းတစ္ေယာက္တည္း ရွက္ဖို႔ေကာင္းတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေနာ္ "
" ခ်စ္တယ္လို႔ေျပာတာက ရွက္စရာမွမဟုတ္တာ " ကံုးရင့္ရွန္ေရ႔ွသို႔ကိုင္းကာ ရန္ရိနားရြက္ကို လွမ္းကိုက္လိုက္ၿပီး ၿခိမ္းေျခာက္ေလေတာ့သည္။ " ဒါေပမယ့္ မင္းငါ့ကိုထပ္ၿပီးရယ္ေနမယ္ဆိုရင္ မင္းမနက္ျဖန္ လမ္းေလ်ွာက္လို႔မရေတာ့ေအာင္ ငါဒီညလုပ္ပစ္မွာေနာ္ "
" မလုပ္ရဲပါဘူး ၊ မလုပ္ရဲပါဘူး " ရန္ရိလန္႔သြားသည္။ ကံုးရင့္ရွန္သည္ကား တကယ္ႀကီးလုပ္ႏိုင္သည့္အတြက္ပင္။
ႏွစ္ေယာက္သားက လက္ကိုခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားၾကရင္း ေတာင္တန္းႀကီး၏နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္သြယ္တန္းမႈမ်ား ၊ ေတာင္ရိုးမ်ားႏွင့္ သစ္ပင္ႀကီးငယ္မ်ား ၊ ေလထုႏွင့္တိမ္တိုက္တို႔၏ ေရာေထြးယွက္ႏြယ္ပံုမ်ားကို ၾကည့္ရႈၾကကာ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ သူတို႔၏မ်က္လံုးမ်ားမွာလည္း ခိုင္ၿမဲေသာခ်စ္ျခင္းတရားမ်ားျဖင့္ ရႊန္းလဲ့ေတာက္ပေနသည္ကို ေတြ့ရေတာ့သည္။
🏞️⛺🏞️⛺🏞️
°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°