BU BÖLÜMÜN HARLEY'İN AĞZINDAN YAZILMIŞ OLAN KISMINDA UMBRELLA DİNLEMENİZ TAVSİYE OLUNUR! ANCAK DİNLEMENİZ GEREKEN VERSİYON DİREKT OLARAK RİHANNA'YA AİT DEĞİL! ŞARKIYI MEDYAYA BIRAKIYORUM! ORADAN AÇABİLİR YADA ADINA BAKABİLİRSİNİZ!
Jerome'un Ağzından
Boş sokağın biraz ilerisinden gelen adam yanıma yaklaşmış ve elime bir kağıt bırakmıştı. Bunun ne anlama geldiğini anlamadan ona bakmıştım ama o hiçbir şey olmamış gibi yürümeye devam ettiği için onu durdurmak zorunda kalmıştım. Elimdeki kağıdı göstererek sordum; "Bu kağıt neyin nesi?"
Düz olan yüz ifadesini bozmadan yanıt vermişti sakinlikle. "Bay J. seni bekliyor." demişti. Duyduklarım karşısında bir an bile durmayı düşünmeden arabaya bindim. Bu adres daha önce gittiğim bir yer değildi ama bahsettiği yerin yolunu az-çok biliyordum ve oyalanacak vaktim yoktu. O soytarı Harley'e zarar verebilirdi. Üstelik beni çağırmaya cesaret edebiliyordu...
Yanında zorla tuttuğu kızın hayatındaki erkek bendim! Bunu ne Joker ne de bir başkası değiştiremeyecekti. Harley'i oradan alacaktım. Gaza daha fazla yüklenirken elimle direksiyonu çok fazla sıkıyor ve aynı zamanda dişlerimi de sıkıyordum. Bunlar kontrolüm dışındaydı, vücudum daha çok refleks veriyor gibiydi.
Harley... o iyi miydi? Şuan korkuyor muydu mesela? Joker benim yüzümden onun canını yakmış mıydı? Harley'in yanında beni istediğine ve hatta beni beklediğine çok emindim... Onu bırakmayacağımı biliyordu. Onu kurtarmak için geleceğimi bildiğinden beni bekliyor olmalıydı. Şehrin merkezinde bir adres olmadığı için fazla araba kalabalığı yoktu ve bu yolda daha rahat hareket etmemi sağlıyordu. "Seni ne olursa olsun Joker'e bırakmayacağım." diye fısıldamıştım kendi kendime.
Joker'in Ağzından
Onun kırıklarını görebiliyor ve hatta dokunabiliyordum artık. Kırılmayan tek bir yanı yoktu ve kırıklarını içinde saklayamıyordu... taşıyordu. Onun eşsiz, kremsi tenine dokunduğum her an hissediyordum kırıklarını. Dokundukça o kırıklar bana da batıyordu ve canımın yanıyor olmasına rağmen daha çok dokunmak istiyordum. Onun yaşadığı acıyı mı paylaşmak istiyordum yoksa? Bu hiçte bana göre hareketler değildi... değildi ama Harley olmadan olmuyordu. Onu sevmek sandığımın aksine bir hata değildi, olamazdı. Çünkü Harley haklıydı, o bana ne istersem verirdi. Hata yapmama sebep olmazdı... beni gerçekten seven tek kişi oydu.
Sessizliğimi bozmaya karar verince aslında sebebini bilmediğim bir şekilde çok yorgun olan gözlerimi Harley'in gözlerinde gezdirmiştim. "Aramızda çok şey var, Harley." diyerek başımı sallamıştım sözlerimi onaylarcasına. Ama Harley yine bana inat edip başını olumsuz anlamda sallamakta gecikmemişti. Özlemiştim onun karşımda durup beni sürekli olarak zorlamasını. "Hiçbir yere de gitmeyeceksin." diye eklemiştim.
"Beni zorla mı tutacaksın?" diye sormuştu hayretle. Buna şaşırıyor olmasındaki aptallığın bile onda hoş bir görüntüsü vardı. Tek elimle kendimi işaret ederek "Oradan bakınca sicili temiz biri gibi mi görünüyorum?" demiştim hafif yandan sırıtarak. Sorduğum soruya cevap vermek yerine kollarını göğsünde birleştirmiş ve kapıya doğru gitmişti tekrar. İnatlaşmaya devam edeceğini biliyordum... bana olan özlemini hemen belli etmeyecekti ama eninde sonunda ortaya çıkacaktı.
"Aç şu kapıyı." demişti bu kez de. Omzumu duvara yaslayıp dilimi damağıma kısa süreliğine yapıştırıp yapmayacağımı belli edercesine "Tch..." sesini çıkarmıştım. Elleriyle yüzünü kapatmış ve derin bir nefes almıştı. Sakin kalmaya çalışıyordu... Çünkü yanımda kalmak onu geriyordu, her an kendini benim kollarıma bırakmaktan çok korkuyordu. Ama bilmiyordu, tam olarak bu kez hep yaptığı gibi kollarımın arasına gelmeliydi. Bu kez onu incitmeyecektim.
Ellerini yüzünden çektiğinde konuşmak için dudaklarını aralamış ama sonrasında hemen vazgeçmişti. Onun susma kararına sadık kalarak ben de sessizliğimi sürdürmüş ve yalnızca yaslanmış olduğum duvardan onu izlemeye başlamıştım. "Bana verdiğin sözü tutamadın Harley, bana aşıksın."
Oswald'ın Ağzından
Çok geçmeden adamım beni yeniden aramış ve görevini tamamladığını bildirmişti. Jerome'dan artık kurtulduğuma çok emindim. Joker onu asla sağ bırakmayacaktı... sonuçta bizzat ayağına kadar gelmişti Jerome. Tabii bu biraz da benim sayemde olmuştu ama bunu kimse bilmeyecekti. Çünkü Jerome, gelen kişinin Joker'in adamı olduğunu zannediyordu.
Onlarla uzaktan da olsa oynamak, istediğimi bana vermelerini sağlamak öyle tatmin ediyordu ki beni. Yüzümdeki sırıtışı bir türlü silemiyordum. Önümde duran yemeklerin hepsinden yemeye devam ederken başka neler yapabileceğimi düşünmekle meşguldüm. Acaba... acaba Ivy, Jerome'un Joker'in ayağına gittiğini bilseydi ne yapardı? Yardım istemek için beni arar mıydı yada bir başkasını? Yoksa kendisi mi bir şeyler yapmaya çalışırdı? Eğer kendisi bir şeyler yapmaya çalışacak olursa onun da sonu Jerome'un sonundan farklı olmazdı.
Ama benim daha iyi planlara ihtiyacım vardı. Hem Joker'in, hem Jerome'un ölmesini sağlamalıydım. İkisi de benim düşmanımdı ve içlerinden birisini kayırıp diğerine haksızlık etmek istemiyordum. Peki ya Harley? Harley ölürse... bu ikisine de verebileceğim en büyük ceza olmaz mıydı?
Ansızın atmaya başladığım kahkahalarla elimi şarap dolu kadehime uzatmış ve nazikçe kadehi kavramıştım. Harley en iyi seçenekti... onun yokluğu hem Jerome'u hem de Joker'i kendi ellerimle yok etme fırsatı verirdi bana. Zayıf noktaları belliydi ve ben alçak bir düşman olarak bu zayıf noktalarını tahmin edebileceklerinden çok daha iyi yöntemlerle kullanacaktım. Bundan sonraki ana hedefim kesinlikle Harley idi.
Harley'in Ağzından
Bu eve hatta bu odaya ilk gelişimi hatırlıyordum... acımasız anıları. Bazen de mutlu anıları. Beni bıraktığını sandığım gün aniden gelmişti, ona nasıl içten sarıldığımı hala çok net hatırlıyordum. Şimdiyse ona bir daha asla öyle sarılamayacak mıydım? O da bana sarılmayacaktı... bu odada yaşadığım güzel anılar kadar bir sürü de kötü anı vardı ve her biri zihnimde savaşıyorlardı.
Burada duruyor olmak, burada bulunmak her an daha zor geliyorken kendime hakim olmam imkansızlığa doğru gidiyordu. "Bana olan sözünü tutamadın Harley, bana aşıksın." demişti aniden. Doğrusu tam da söyleyecek zamanı bulmuştu(!) Kontrolü kaybederken hızla ona döndüm ve ona doğru bir adım attım. Ancak aramızdaki mesafe hala kendini koruyordu. O kadar da yakın değildik. "Şunu söyleme bana! Bana biraz senin yaptıklarından bahsedecek kadar cesur ol! Hep benim yaptıklarımı söylüyorsun ama ben ne yaptığımı gayet iyi biliyorum! Hiç mi beni sevmeyi istemedin!?" diye bağırmıştım. Aslında tamamen istemsiz olarak söylüyor sayılırdım.
Birden yaslanmış olduğu duvarı bırakmış ve güçlü bir şekilde kolunu belime sarıp beni kendisine çekmişti. Hiçbir şey yapamadan dudaklarımı onun dudaklarının arasında bulmuştum. Çok... çok uzun zaman olmuştu bu dudaklar dudaklarıma değmeyeli. Birkaç saniyeliğine hareketsizce duran dudakları o birkaç saniye sonunda sertçe hareket etmeye başlamış ve beni öpüşünü derinleştirmişti.
İçten içe kendime defalarca kez ona karşılık vermeyeceğimi söylesem bile onu itemiyordum da. Çünkü beni öpmeye devam etmesini istiyordum... Ve o da bunu yapıyordu sanki istediğimi biliyormuşcasına. Acaba benim duyduğum sesleri o da duyuyor muydu? Benim hislerimi o da hissediyor muydu? Biz hiç bir bütün olmayı başarabilmiş miydik? Sanırım hayır...
Öylece havada kalan ellerim bir yandan onu itmek istiyor ama bir yandan da nefesi tükense bile dudaklarını çekmesine izin vermeyecek şekilde onu kendime bastırmamı istiyordu. Hissettiğim duygu karmaşasının sonunda ellerimi onun omuzlarında bulmuştum, evet, ellerim ne onu bastırmayı ne de itmeyi becerememişler ve sadece tutunmuşlardı. Belimden beni iyice kendi vücuduna bastırdığını hissediyordum... bu his her hücremi yakıyordu ve bir süre sonra uyuşturarak acıyı hissetmemi sağlıyordu.
Nefesinin gittikçe tükendiğinin farkındaydım ve benim ona karşılık vermemi istediğinin de farkındaydım. Gittikçe hırıltılarını daha net duyarken ona karşılık vermemek zordu... istediğim şey hala onu öpmek miydi yani? Ben sorularımın cevabını ararken o dudaklarını yavaşça çekmiş ve yüzümden çok uzaklaşmadan gözlerini aralamıştı. Gözlerimi açıp onun gözlerine baktım. Gözlerim ona neden geri çekildiğinin hesabını soruyorlarmış gibi hissediyordum. Çekilmesini istemiyordum sanki... bunu gözlerimle anlatmaya çalışıyor olabilir miydim? Beni öpmeye başlamadan hemen önce sorduğum sorunun cevabı olarak şunu söylemişti; "Bunu yaptığım her an seni seviyordum."
Aldığım cevap yutkunmama sebep olurken beni öptüğü her an geçmişti aklımdan... beni daha önce öpmüş ama sonra dudaklarına ve kendisine hasret bırakmıştı. Bunu unutmayacaktım, bana yaptıklarını unutmayacaktım. Kendime bu şekilde ihanet edersem bir daha hiç kendimi affedemezdim. "Kanıtla o zaman." demiştim. Beni kabul etmesi için onun tüm testlerine katlanmış, ne istiyorsa onu yapmıştım. Anlamaz yüz ifadesi doğrudan karşımda dururken ne istediğimi merak ettiğini rahatlıkla görebiliyordum. O an aklımdan geçen şeyler birden cümle olmuş ve dudaklarımdan dökülmüştü; "Jerome ile yanında adamların olmadan, silahın olmadan karşı karşıya gel... benim için."
Ivy'nin Ağzından
Sanırım bu kez gerçekten yalnız kalmıştım. Bunu değiştirmem ve işleri kendi lehime çevirmem gerekiyordu. Yalnız kaldığım bu evin içerisinde bir ileri, bir geri yürüyerek ne yapabileceğimi düşünüyordum. Bir yandan da bitkilerim için üzülmekle meşguldüm, yinede Jerome'a kızamıyordum. Bunu başkasının yapmasına asla müsade etmezdim oysa. Jerome'a gelince o kadar sert olamıyordum.
Şimdi Jerome'da yoktu ama onu yanımda istiyordum ve bunun için her şeyi yapabilirdim. O an aklıma Batman gelmişti. Onunla bir kez yardımlaşmıştık ve bunu tekrar edebilirdik... bu kez farklı açılardan ancak yine onun işine gelebilecek şekilde. Telefonumu çıkarıp Batman'e bir mesaj yazmaya başlamıştım...
40. bölüüüüm! Bu bölümü normalde final yapma gibi planlarım vardı ama gördüğünüz üzere ortada final falan yok. Hala devam ediyoruz yani. Şimdi buraya bırakmak istediğim bir şey var, özellikle bu bölüme sakladığım bir şey. ;) İşte...
Bu GIF benim favorim olabilir aynı zamanda bu sahnenin de hastası olduğumu söylemeden geçemeyeceğim. Bu bölüm özlenen Jarley çifti size güzel moment verdi bence. :D Joker ve Harley isteyenlere çalıştım baya baya. Ama cidden Joker ve Harley'i birlikte yazmayı da özlemişim... benim için de çok keyifli oldu. Aralarında neler olur, neler biter bilemiyorum ama bu bölümü sizinle paylaşmak için şimdiden sabırsızlanıyorum. 16 Aralık'ta yazdım ama kim bilir siz ne zaman okuyacaksınız... ben sabırsızlıktan çatlayacağım bu gidişle. Her neyse, artık Joker ve Harley isteyenlerin özellikle güzel yorumlarını bekliyorum yani. Şaka bir yana, herkesin yorumlarını bekliyorum. Düşünceleriniz, bölümle ilgili yorumlarınız vs. yazın ve sohbet edelim işte. Bu arada... size güzel bir haberim olduğunu söylemiştim yorumlarda konuşurken. Artık bunu paylaşmanın vakti geldi diye düşünüyorum. Bu kitap bittikten sonra Jarley kitabı isteyenler oldu yeniden. Bu yüzden ben kolları sıvayıp çalışmaya başlamıştım. Elimde yeni yazmaya başladığım bir kitap var. Henüz 5 bölümü bitti. Bu kitaptan sonra sizleri o Jarley kitabı ile buluşturacağım. Bilmenizi istedim... yani bu kitaptan sonra da bir yere gitmiyorum, yine buradayım. Joker ve Harley ile beraber yeniden sizlerle olacağıııız! Ben ve Harley çok heyecanlıyız ama Joker değil. Şakaydı... Gitmeden önce yeni bölüm için dolması gerek yorum sınırını da belirteyiiiim! 700 yorum gelir mi acaba? ;) Evet, 700 yorum bekliyoruuum. Yani, böyle bir bölüme gelmeli bence. Sizleri çoook kocaman öpüyorum ve sarılıyorum buradan. Kendinize dikkat etmeyi unutmayın, sevgilerleee! ♥