"იქნება +18 სცენა და თუ არ გსიამოვნებთ არ წაიკითხოთ!"
*შ\ს-ს თვალთაზრისი*
- როგორ გაბედე?! - ზედ გადავაჯექი და ისე ვურტყამ, მთელი ძალით ვურტყამ - თეჰიონი! მოკგლავ! - ვგრძნობ ხელებს, რომლებიც მაკავებს და მის სხეულს მწყვეტს - ნუ მეხები! - ვეღარ ვმოძრაობ, უკვე ფეხზე დამაყენა ჯინმა და ხელებს ძლიერად მიჭეს.
- შ\ს, გთხოვ გაჩერდი! აღარ გინდა - ნია!
ჯინს ხელიდან ვუსხლტები და მუხლებზე დაცემულ ნიასთან ვიმუხლები.
- შ\ს - ცრემლები უსველებს ქათქათა ლოყებს.
- ნია მაპატიე - თვალებში ცრემლები მიდგება, ყველანაირად ვცდილობ თავის შეკავებას.
ღმერთო როგორ შეგიძლია ასეთი ადამიანები ამ ქვეყანას მოავლინო?
- აქ რა მოხდა?! - მძულს ეს ქალი. სწრაფი ნაბიჯით გვიახლოვდება, წამიერად ჩერდება - ეს...თეჰიონ! - მისკენ წავიდა - ეს ვინ გააკეთა?!
- მე! ახლა რაც გინდათ ის მიქენით! - ღრმად ჩაისუნთქა და ბოლო ხმაზე იყვირა.
- ჩქარა დირექტორის კაბინეტში! - უცებ ორი გოლიათი მეცა, გვერდში ამომიდგნენ და სკოლის შენობისკენ მიბიძგეს. დავემორჩილე.
მატომ ჩნდებიან ქვეყანაზე თეჰიონის ნაირი არაკაცები, რომლებიც ისეთ გულუბრყვილო გოგოებს როგორიც ნიაა ცხოვრებას უნგრევენ? რატომ არ აგებენ პასუხს? ცოტაც დამაცადე კიმ თეჰიონ, სულ ცოტაც.
ამასობაში დირექტორის კაბინეტის წინ აღმოვჩნდი. დააკაკუნა და კარი ბოლომდე შეაღო,
ერთმა ძლიერად მიბიძგა და შიგნით შემაგდო. ორივე შემომყვა, გვერდით ამომიდგნენ. მობეზრებულად ვავლებ თეთრ ფერში შეღებილ ჩემთვის უკვე ნაცნობ კაბინეტს თვალს, ყველაფერი იგივე, არაფერი შეცვლილა.
ოთახში ჩვენს გარდა კიდევაა ვიღაც, ვიღაც უცნობი. შავი მომდგარი შარვალი, შავი მაისური და ისევ შავი პიჯაკი, კომფორტულად ჩამჯდარიყო დირექროეის მაგიდის წინა სავაეძელში. საერთოდ ვინაა?
- შენ! - უხეში ტონით ვეობნები და ჩემის სხეულიდან მზერას სახეზე ვატანინებ - აჯობებს ჩემზე დაკვირვება შეწყვიტო! - უბრალოდ ჩაიცინა და მზერა დირექტორზე გადაიტანა.
- შ\ს! წესიერად მიმართე შენს მომავალ მასწავლებელს! - მკაცრი ხმით მიცხადებს გამოუსადეგარი და ჭირვეული მოხუცი.
ჩემი მომავალი მასწავლებელი? ეს პედოგილიღა მაკლია.
- რა მოხდა? - კითხულობს დირექტორი და ყავას წრუპავს.
- კიმ თეჰიონი სცემა - უემოციოდ იძახის ერთერთი გოლიათი, დირექტორს კი ყავა გადასცდა და ხველება აუტყდა. ამ ჩემმა ახალმა მასწავლებელმა კი ჩაიცინა.
- რა?! როგორ?!
- ჩვენ როცა მივედით კიმი ძირს ეგდო, შუგა და ჯინი კი გოგოს აკავებდნენ.
- ღმერთო!... დაჯექი შ\ს! თქვენ გადით - დაცვას ანიშნა.
მეც დავჯექი მის წინ და ჩემი ახალი მასავლებლებლის გვერდით, რომელიც მაცდურ ღიმილს არ მაშორებს.
- ეს უკვე მეოთხე შემთხვევაა. ამას რატომ აკეთებ შ\ს?
- თქვენ არ გეხებათ დირექტორო.
- ყოველთვის რატომ ართულებ საქმეს? ორი კვირის წინ იყავი აქ ბოლოს ჯონგინის ცემის გამო, იმის წინ ჩანი და ჯინჰო ახლა კი თეჰიონი. ისევ ურცხვად მიყურებ?! ნუთუ სულაც არ ნანობ საქციელს?! - უკვე ყვირილზე გადავიდა. ღრმად ჩავისუნთქე.
- ვნანობ? რა უნდა ვინანო? თქვენს გასაკეთებელ რომ ვაკეთებ - კბილებში ვცრი.
თვალი მომავალი მასწავლებლისკენ გავაპარე. პირდაპირ თვალებში შევხედეთ ერთმანეთ, გამომწვევად გამიღიმა, თვალი ჩამიკრა და ისევ დირექტორს მიუბრუნდა. როგორი აუტანელია.
როგორ მძულს ეს ხალხი, ყველაფერი ამაზრზენია მათში. თვალებით ჩემს პირდაპი მჯომს რაღაცას ანიშნებს, ისიც მე მიბრუნდება.
- რატომ სცემე კიმ თეჰიონი? - არ ვაპირებ ლაპარაკს.
- ვალდებული არ ვარ აგიხსნათ - დირექტორს მივუბრუნდი, კაცმა სახე დამაჭა უკვე პირს აღებდა მაგრავ არ დააცადა.
- პარკ ჯიმინ მქვია - დივნიდან ცოტა წინ წამოიწია, ხმა დაუბოხდა და გაუმკაცრდა, ყბა ერთმანეთს მჭიდროს დააჭირა.
- ოდნავი ინტერესიც არ მაქვს თქვენდამი - გამოკვეთილად ვიძახი.
- შ\ს - და ორივე ძველ პოზიციებს დავუბრუნდით - ხომ იცი, კარგად, რომ არ სწავლობდე აქედან უკვე დიდი ხნის გარიცხული იქნებოდი. ეს უკანასკნელი შემთხვევა იყოს გასაგებია?!
- ვეცდები - თუ თავადაც ხელს შემიწყობს.
- უზრდელო! - დამიყვირა, მაგრამ გამოხედვა წამში შეცვალა და უკვე კეთილშობილი ღიმილით მიუბრუნდა ჯიმინს - ბატონო ჯიმინ, ბოდიშს მე გიხდით ამ თავხედი გოგოს გამო - ამრეზით გამომხედა. ჯიმინის სერიოზული მზერა არ გამომრჩენია - ხვალხე შეგიძლიათ დაიწყოთ მუშაობა.
- მადლობა დირექტორო.
- ახლა კი ორივე თავისუფლები ბრძანდებით - როგორც იქნა! ნია უნდა ვნახო ახლავე, ორივე წამოვდექით.
ჯელტმენურად გამიღო კარი, მეც ეგრევი გავედი.
რამდენიმე ნაბიჯით მოვშორდი დირექტორის კაბინეტს რომ, ვიღაცმ მაჯაზე ხელი დამტაცა და კედელს მიმანარცხა, სხეულში ტკივილმა ჟრუანტელივით დამიარა
- აჰჰ ჯანდაბა! - და თავი ზემოთ ავწიე.
- ესეიგი ოდნავადაც არ გაინტერესებს ვინ ვარ? - მშვიდი ტონით კითხულობს მაგრამ მისი თვალები იგივენ ნამდვილად არ ამბობს.
- გამატარე - მისი გაწევა ვცადე ,მაგრამ ისევ უკან დამაბრუნა.
- მე შენი მასწავლებელი ვარ და რასაც გეტყვი იმას გააკეთებ!
- არ მინდა რაიმე უფრო ცუდი გითხრათ, გამატარეთ - მშვიდად განვუცხადე.
ჩაიღიმა. აშკარა იყო რომ არც ერც ერთი არ ვაპირებდით უკან დახევას.
- მიზიდავ, ეს კი ძალიან ცუდია.
- სჯობს ვინმე შენი ასაკის მოძებნო - დღეისთვის ზედმეტია.
- მე სხვა არ მინდა შ/ს - ნვებარორეულმა ხელი წელზე მომავლო.
ორივე ხელს ვკრავ და სახეში მთელი ძალით ვურტყამ სილას.
დიახ, პაკ ჯიმინს ჩემს მასწავლებელს სახეში სილა ვუთავაზე ამ წამს. გამწარებული სახით შემოხედა, ღრმად დაიწყო სუნთქვა.
- ჩემგან კი თავი შორს დაიჭირე - მკაცრად გავაფრთხილე და ადგილიდან მოვწყდი.
* * *
უკვე ერთი კვირაა სკოლაში არ ვყოფილვარ, სულ ნიასთან ვარ და ვამხნევებ.
მთვარიანი ღამეა, ახლა ალბათ პირველის საათი იქნება დაწყებული, სახლში ვბრუნდები, გზა ცარიელია.
უკნიდან მანქანა მიახლოვდება დიდი სისწრაფით, ჩემს წინ ძლიერად ამუხრუჭებს, ეგრევე გავშეშდი როცა შავი ჯიპიდან ჩანი, ჯონჰო, ჯონგილი და სახედაბინტული თეჰიონი გადმოვიდა. გაშტერებული ვიდექი სანამ მაჯაზე ხელი არ დამტაცა კიმმა.
- შე ბოზო - ფსიქოპატური სიცილით დამყურებდა ზევიდან.
- აშკარად კარგად ვერ გცემე რაკი ფეხზე დგახარ - ხელი მტაცა და მანქანისკენ მიბიძგა - ააააა! დამეხმარეთ! - უშედეგოდ ვყვირივარ, მანქანაში ჩამტენეს, საჭესთან ჯონგინი დაჯდა, მის გვერდით ჰინჰო მე კი უკან თეჰიონსა და ჩანთან დამაგდეს ფანჯრის მხარეს.
- ეს შენთვისვე დამთავრდება ცუდად - სახეში მწარედ გამარტყა, ლოყა ამეწვა.
- პატარა ბოზს დამიხედეთ! ვერც კი წარმოიდგენ როგორ სიამოვნებით გიხმარ ორივე მხრიდან
- ვერ შემეხები.
- სხვის მაგივრად ნუ ლაპარაკობ - ღიმილით გამომხედა საჭესთან მჯდარმა ჯონგინმა.
თვალები ამიცრემლიანდა.
- როგორც ჩანს პატარა ძუკნას შეეშინდა! - ოთხივე ბოლო ხმაზე ახარხარდა.
ჯიმინი. ფანჯრიდან ვიყურები და ვხედავ შავ მანქანას. შეუძლებელია! მაგრამ ისაა, ფანჯრიდან გამომხედა და აორთქლდა.
ნუთუ ასე დამტოვა?
- ეს ვინ ჩემი ყლეა?! - იღრიალა ჯონგინმა და მკვეთრად დაამუხრუჭა.
- ჯიმინი - ჩუმად ჩავილაპარაკე და სიხარულის ცრემლები მომწყდა.
- ვინ?! - მიყვირა თეჰიონმა. ჯიმინი მანქანიდან გადმოდის.
ბიჭებიც გადავიდნენ მანქანიდან, კარი ჩამიკეტეს, მე კი ისევ გაცეცხლებულ ჯიმინს მივჩერებოდი, წამიერად ჩვენი თვალები ერთმანეთს შეხვდება. ეს მომენტი დიდხანს გაიწელა, ის მე გადამარჩენს, ეს ვიცი. ბიჭები პაკთან მივიდნენ, მაგრამ მან არაფრის თქმა არ აცადა თეჰიონს ისე დაარტყა, ამაზე ჩანმა და ჯინჰომ გაილაშქრეს მაგრამ ორივემ წარუმატებლად. ჯიმინი ისევ თეჰიონისკენ დაიძრა და სახეში მთელი ძალით ურტყამს. რაღაცას ყვირის, მაგრამ უკვე აღარაფერი მესმის. ღმერთო, ასე ხომ მოკლავს.
- ჯიმინ! ჯიმინ! გთხოვ! შეეშვი! - მინას ვუტყამ და ვყვირი იქნებ რაიმე გაიგოს - აააააააააა! - ბოლო ხმაზე ვწივი, ისიც შორდენა კიმის დაგდებულ სხეულს და ჩემსკენ მორბის კოჭლობით.
მინასთან იხრება, თვალებში მიყურებს, ღმერთო. მისი თვალები, ეს რაღაც სასწაულია, უდიდესი სითბო ჩანს მათში, აი ისეთი ჯერ რომ არასდროს მიგრძვნია! ცხვირიდან და ტუჩიდან სისხლი მისდის, ლოყა აწითლებული და წარბი გახეთქილი. თვლებიდან გაუაზრებლად ცრემლები ჩამომიგორდა, ეს ელბათ სიხარული იყო.
- გაიწიე! - იყვირა, მეც დავემორჩილე, მეორე ბოლოსკენ გავჩოჩდი და სახეზე ხელები ავიფარე, მან კი იდყვი დაარტყა მინას და ჩალეწა. სახელურ დასწვდა და ჩამოგლიჯა.
მანქანიდან.
ჩემკენ მოიწია, თავისი დიდი და ძლიერი ხელები მომხვია და კედელივიათ ძლიერ მკერდზე მიმიხუტა.
- რამე ხომ არ დაგიშავეს შ\ს? - და კიდევ უფრო მიკიკრა.
- არა - ამოვისლუკუნე მისი მკერდიდან, თავზე ხელი გადამისვა და თმაზე გამეთამაშა - მეგონა, რომ წახვედი როცა მანქანით გამცდი და ისე შემეშინდა.
- ჩუ, ჩუ, დაწყნარდი - გულწრფელად გაიღიმა, ეს მისი პირველი ალალი და ტკბილი, გულიდან ამოსული ღიმილი იყო - ახლა კი წავიდეთ ქალბატონი შ\ს! - მეც შევიმშრალე ცრემლები, ეტყობა ფეხი სტკივა, ამიტომ ხელი გადავახვევინე და ასე მივედით მის მანქანამდე.
- თუ გინდა საჭესთან მე დავჯდები.
- არა არა ტარებას შევძლებ! - და საჭესთან დაჯდა, არც მიკითხავს სად მივდიოდით.
- მოვედით- ტკივილნარევი ხმით მითხრა.
- ფრთხილად! - მასთან მივედი და ხელი გადავახვევინე, ვიგრძენი მისი მზერა მაგრამ არ შევიმჩნიე. სახლში შევედით, იქაურობა ლამაზი იყო, დალაგებული.
დიდ დივანზე დავსვი.
- პირველადი დახმარების ყუთი სად გაქვს?
- სააბაზანოში, იქით! - მეც მალევე მოვარბენინე.
მუხლიდან სისხლი მოსდიოდა და შევუხვიე, ახლა სახეზე გადავედი, მთელი ეს დრო მიყურებს, თავს მიტრიალებს ისე თითქოს უნდა რომ მეც შევხედო, მაგრამ სიამაყეს ვერ ვაბიჯებ, არ მჭირდება ემოციები რომლებიც მასთან უკვე ზედმეტად გამოვხატე. მე არ ვარ გრძნობების მონა.
- საიდან გაიგე სად ვიყავი? - მშვიდი ხმით ვკითხულობ, მაგრამ გულს ვერაფერს ვუხერხებ რომელიც გამალებით მიცემს. და მართლაც საიდან გაიგო ან დამინახა ჯიმინმა? მითვალთვალებდა?
- აჰ, მე სახლში მივდიოდი და დაგინახე როგორ ჩაგტენეს მანქანაში და...
- შენი აზრით იდიოტს ვგავარ?! - დახმარების ყუთი გადავდე, ფეხზე ვდგები და გაბრაზებული სახით დავყურებ - რატომ მითვალთვალებდი?! - აშკარად არ ელოდა ამას.
- არ გითვალთვალებ.
- ნუ მატყუებ ჯიმინ! - ტონს ვუწევ, როგორ ბედავს?
ფეხზე დგება და მიახლოვებას იწყებს, ანერვიულებული სახე აქვს.
- პატარავ დაწყ - სულას ვაწნი სახეში. როტომ მითვალთვალებს? რა უნდა ჩემგან?!
- მე შენი "პატარა" არ ვარ. რატომ აკეთებდი? - სახეს ატრიალებს და ვხედავ რომ საშინლად გაბრაზებულია, თვალებში ისევ იმ სიბნელეს ვხედავ რომელიც უკვე მაშინებს მასში, ლოყას იზელს
- რატომ? იქნებ იმიტომ რომ მინდა ხშირად გხედავდე. იქნებ ერთი ნახვით დამაკარგვინე თავი?!
- რა?! მე სერიოზულად გელაპარაკები შენ შენს სულელურ გრძნობეზე მებოდიალები?! - ორივე ბოლო ხმაზე ვუყვირით ერთმანეთ.
- მთელი კვირა სკოლაში არ დაიოდი და რა უნდა მექნა?!
- რა უნდა გექნა? არც არაფერი ჯიმინ. ვინ ვართ მე და შენ ერთმანეთის რომ ჩემზე ნერვიულობ? შენ უბრალო მასწავლებელი ხარ ჩემთვის. ასეც რომ იყოს უნდა მითვალთვალო? ეს სწორი საქციელია შენთვის?
არც ისაა ჩემზე ნაკლებ დღეში, მაგრამ სახეზე სულაც არ ეტყობა ოდნავი სინანულიც კი, ეს კი მაცოფებს.
- ღმერთო - მან ხომ გადამარჩინა, ახლა მადლობას უნდა ვუხდიდე - მადლობა რომ გადამარჩინე, დიდი მადლობა უხლა კი უნდა წავიდე მასწავლებელო - და კარისკენ გავიწიე, უკვე კარს ვაღებ. ჯიმინი ხურავს და სხეულზე მეკვრის. ისე ახლოსაა, რომ მისი სუნთქვა მიღუტუნებს უკვე, ხელები გარშემო აქვს დალაგებული, მისი თვალები შთამბეჭდავია, უდიდესი ვნებაა მათში, მაგრამ, რატომ ვერ ვბრაზდები და არ ვიშორებ თავიდან? რატომ ვკარგავ მისი სიახლოვისგან თავს?
- მასწავლებელო? ეს რაღაც ახალია? - ვნებიანად ამოიჩურჩულა ჩემს ბაგეებთან, ერთი ხელი წელზე მომხვია მეორეთი კი თმას ზურგზე მიწევს. რატომაა ასეთი თბილი მისი შეხება? - ძალიან ლამაზი ხარ შ\ს. მაგიჟებ, ეს მარტო ვნება არაა, მგონი მიყვარდები, იცი? - და ვნებიანად დაეწაფა ჩემს ბაგეებს, პირველი კოცნა მომპარა. მაგრამ რატომ არ ვეწინააღმდეგები? რატომ?...იმიტომ რომ ეს მეც მინდა, მინდა რომ ეს გააკეთოს, არ მაინტერესებს შემდეგში რა მოხდება უბრალოდ მე ის მჭირდება. მინდა რომ შემეხოს ისე როგორც არავინ, მე ეს მინდა და მგონი ერთმანეთის დანახვის წამიდან ამის სურვილი გვწვავდა ორივეს.
მეც ვყვები კოცნაში,
მისი ბაგეები რაღაც ნარკოტიკივითაა, რომელსაც თუ გემოს ერათხელ მაიც გაუსინჯავ მასშემგედ სამუდამობ მისი მონა ხდები. ხელებს თმაში ვუცურებ და ოდნავ ქვემოთ ვექაჩები, კოცნა უფრო და უფრო ღრმავდება და ორივეს უფრო მეტი გვინდა, ახლა ყელზე გადავიდა, ზაზოსებს მიტოვებს, მკოცნის და მკბენს.
- აჰჰ ჯიმინ - ამოვიკვნესე
- პატარავ - თეძოებზე დამწვდა, ხელში ამიყვანა ისე რომ კოცნა არ შეუწყვეტია.
თითქოს ამ სამყაროს აღარ ვეკუთვნი, მინდა რომ ეს ნეტარება დიდხანს გაგრძელდეს. ჯიმინმა მეორე სართულზე ამიყვანა ერთერთი საძინებლი შეაღო და კარი ფეხით მიხურა. საწოლზე დავეშვით, ქვემოთ მომაქცია, მაისური გადაიძრო. მაიკა შემომახია ამ ველურმა, ბიუსჰალტერს დასწვდა და შუაძე გაგლიჯა.
- სრულყოფილი ხარ - ჩემს მკერდს გიჟივით მიმარდა, ჯერ ზელდა შემდეგ მათი წოვა დაიწყო, ეს რაღაც არაამქვეყნიური სიამოვნებაა რომელიც ჯერ არასდროს განმიცდია, ემოციების კონტროლს ვერ ვახერხებ უბრალოდ ვკვნესი.
- აჰჰ ეს ძალიან სასიამოვნოა...აჰჰ - თავი უკან გადავაგდე.
- ეს ჯერ დასაწყისია - მზაკვრულად ჩაიღომა და თავისი საქმე მონდომებით განაგრძო. ახლა სულ ფეხზე მკიდია, რომ საკუთარ მასწავლებელთან უნდა დავკარგო ქალიშვილობ უბრალოდ მინდა რომ ეს გავაკეთო, სიგიჟემდე მინდა.
მთელი სხეული დამიკოცნა, შორტი გამაძრო, მუცლიდან ქვევით გადავიდა, საცვალში ხელი ჩამიცურა თან ჩემს რეაქციას დააკვირდა, ნელა შემივიდა ერთი თითით და მისი მოძრაობა დაიწყო.
- აჰჰჰ ჯჯჯიმმინ - თვალები დავხუჭე სიამოვნებისგან. მალევე მეორე თითიც დაამატა, ამდენის მოთმენა აღარ შემიძლია.
- აჰჰჰ - მის ხელებზე გავათავე.
- კარგი გოგო ხარ! - შარვალი და ბოქსირები გაიძრი, თავისი ამდგარი ორგანო ამიაძვრინა, თვალი ავარიდე მაგრამ დავინახე როგორ ჩაიღიმა. რამდენჯერმე ხელით დაანძრია შემდეგ ჩემი სახისკენ გადმოიწია და ისე რომ ვერც გავიაზრე ბოლომდე შემიდო ამ გამოსირებულმა, სისხლმა გააწითლა თეთრი ზეწარი მე კი ბოლო ხმაზე ვიწივლე.
- ააააა! ცოტა ფრთხილად! - სიმწრისგან თვალები ამიცრემლიანდა, ჯიმინი ჩემში გაჩერსა და შოკირებული სახით მიყურებდა.
- შეუძლია!
- ხო ქალიშვილი ვარ!
- უფრო და უფრო მაოცებ შ\ს, ძალიან კარგია ამის მერე გემახსოვრება ვის ეკუთვნი - მანიაკალური ღიმილით ჩამხედა თვალებში, ყელში დამიწყო კოცნა და ნელა ამოძრავდა.
- ააა! მტკივა! - და ცრემლები გადმოვყარე
- ცოტაც მოიცადე - რამდენიმე ბიძგი ნამდვილი საშინელება იყო მაგრამ ნელ ნელა სიამოვნებაში გადაიზარდა, ვგრძნობდი ჩემში სხვა სხეულს, რომელიც უდიდეს სიამოვნებას მგვრიდა, ეს ჩემი მასწავლებელი იყო რომელიც არ მძულდა. არ ვგრძნობდი მხოლოდ ვნებას, ეს უფრო მეტი იყო. ეს სიყვარული იყო, სიყვარული, რომელიც ისე გამიჩნდა რომ ვერც კი მივხვდი. ძლიერ ბიძგებს აკეთებდა ჩემში, ისეათი ენერგიულია. ოთახში ჩემი კვნესა მისი იხვრა და სხეულის შეჯახების ხმა ისმოდა.
- აჰჰჰ ჯიმინ მმმე მეე
- მეც პატარავ - და ორივემ ერთ დროულად გავათავეთ, ჯიმინი ჩემს გვერდით დაეცა.ოფლში ვცურავდით და სუნთქვის დარეგულირებას ვცდილობდით.
- ახლა ქალიშვილობა საკუთარ მასწავლებელთან დავკარგე - რაც არ უნდა გასაკვირად ჟღერდეს ამას ბედნიერი ვიძახი, საქციელს ოდნავადაც არ ვნანობ.
- შ\ს მიყვარხარ!
- რა?
- შენ? შენ არა? ნუთუ ეს უბრალოდ ერთი ღამის ვნება იყო?
- ჯიმინ მე.. - თვალები ამიცრემლიანდა, ასეთი რამ ჩემთვის არავის უთქვამს, ახლაკი ამას ის ადამიანი მეობნება რომელიც მიყვარს.
- არ მითხრა რომ ასეა... არა შ\ს - ცრემლები ჩამოუგორდა.
- მიყვარხარ შე ნაბიჭვარო! მიყვარხარ - და ძლიერად მიმიხუტა, ჩემი თმის სურნელი დანატრებულად შეისუნთქა.
- როგორ მსიამოვნებს როცა ამას იძახი. ერთი ნახვით ამაფორიაქე, თავი დამაკრგინე. ვფიქრობდი რომ ეს მხოლოდ დაუოკებელი ვნება იყო, მაგრამ ახლა ვიცი, რომ მიყვარხარ და სამუდამოდ მეყვარები.
- შენ ხომ ჩემი მასწავლებელი ხარ. ეს როგორ ჯიმინ - დადარდიანებული ხმით ვიძახი.
- არა არა პატარავ ჩვენ ვერავინ და ვერაფერი დაგვაშორებს. შენ მხოლოდ ჩემი ხარ, შენი მასწავლებლის.
რა შეგვიძლია ვთქვათ ჩვენს ცხოვრებაზე? რატომ ვართ ყელამდე ნეხვში? რატომ ვერ შევიგრძნობთ ცხოვრებისეულ ბედნიერებას? საერთოდ არსებობს ბედნიერება? იქნებ ეს ურალოდ ილუზიაა? იქნებ უბრალოდ ვიგონებთ? რატომ ვგრძნობთ ტკივილს მკერდში? რატო არ ვიღლებით მანკიერი თამაშენით? გვტკივა მაგრამ მაინც იგივეს ვიმეორებთ, მაიც ვიყვარებთ. ზედმეტად სენტიმეტალური არ არის იგივე ტკივილი განიცადო რამაც ერთხელ უკვე გაგანადგურა?
რატომ ვტირით? გვტკივა? იქნებ არ ღირს?
გვეშინია.
გრძნობის გვეშინია, გვეშინია რომ ჩვენც ვიგრძნობთ სისუსტეს, გვეშინია რომ ის აღარ ვიქნებით ვინც ვართ.
იქნებ არც არასდროს ვყოფილვართ? ასე იყო გადაწყვეტილი? უბრალოდ ასე უნდა მომხდარიყო? იქნებ გული შუაზე უნდა გაგვგლეჯოდა, სისხლის ცრემლებით გვეტირა, შეგვშინებოდა, გავქცეულიყავით შორს, ძალიან შორს, იქნებ სუნთქვა უნდა შევწყვიტოთ, იქნებ სიკვდილია ერთადერათი გამოსავალი? არა? მაშინ როგორ მივხვდეთ რომ არაფრისთვის ვარსებთ?....
სიყვარულისთვის?
სიყვარული ყოველჯერზე გვტკენს, გვამცირებს, გვატირებს, საკუთარ თავს გვაზიზღებს, სიცოცხლის ხალისს გვართმევს, რეალობას გვწყვეტს, სიძულვილით გვავსებ, სიკვდილს გვანდომებს, კონტროლს გვაკარგვინებს, ქედს გვახრევინებს საკუთარი სიძლიერის წინაშე, მუხლებზე გვახეთქებს, გვიმონებს. ყველანი მარტოობისთვის ვართ გაჩენილები, მაგრამ სიცოცხლის ბოლომდე მაინც სიყვარულს ვეძებთ.
------------------------------------------------------მოკლედ გავაგრძელო ასეთი oneshot - ების დადება თუ არა?
მაინტერესებს რას ფიქრობთ😊
დაავოუთეთ და დააკომენტარეთ.
და თუ გავაგრძელებ შემდეგი რომელ წევრზე დავდო?
მადლობა წინასწარ❤