Chapter 16
Malalim na ang gabi ngunit hindi pa rin ako dinadalaw ng antok na kanina ko pa hinihintay. Nakailang beses at ulit na akong magbilang ng tupa kaso hindi talaga. Pinakiramdaman ko ang buong bahay, wala ng ingay—marahil tulog na ang lahat.
Tanging kuliglig na lamang ang abot-dinig ng aking tenga. Kulilig na siyang nagbibigay musika sa madilim na gabi. Sa pamamagitan ng marahan kong pagkilos, binukas ko ang pinto ng aking kwarto saka lumabas sa sala at sa mismong tambayan namin sa labas.
Malamig na ang paligid kung kaya't napayakap ako sa sarili. Nag-angat ako ng tingin sa kalangitan at nakitang naroon ang mga bituing mabibilang lamang sa kamay at ang buwan na mistulang araw na nagbibigay tanglaw sa madilim na gabi.
Ngunit naalala ko na kung wala ang araw, wala rin ang buwan. Sa madaling sabi, hindi madaling makikita ang buwan sa dilim. Ang araw ang siyang nagbibigay liwanag sa buwan. Kailangan ng buwan ng araw dahil kailanman ay hindi makakagawa ng nakakasilaw na liwanag ang isang buwan.
Kung ako ang papapiliin, nanaisin kong maging isang bituin gaya ng araw. Hindi ko na iisahin ang lahat ng detalye pero ang pinakasentro ng mithiing ito ay kakayanin kong magningning nang mag-isa.
Isinandal ko ang aking likod sa papag para makapagpahinga at kung dito man ako aabutan ng antok, hindi ako mahuhulog sa lupa 'pag nagkataon.
"Bakit ba kasi hindi ako makatulog?" tanong ko sa sarili.
"Iniisip mo siya. Iniisip mo si Wilbert kung nasaan na siya ngayon," sagot ng utak ko. Muli akong nagpalabas ng hininga at minasdan ang paligid. Nakakita ako ng mga alitaptap na kumukutikutitap.
Isa ito sa mga pagkakataon na ngayon ko lang makikita ang gaya nito. Mga alitaptap na nagbibigay ng saya sa gaya kong simpleng tao—noon, oo, masiyadong marangya ang akala ko, hindi na ngayon. Sinimulan ko ulit ang pagbibilang ng tupa at umaasang makakatulog na nang may marinig akong sasakyan na papalapit sa gawi ko.
Tiningnan ko ang kalsada ngunit wala naman akong nakitang headlights. May dumating nga na kotse at huminto ito sa tapat ng bahay. Lumabas ang isang bulto ng lalaki rito at sinara ang pinto.
Madilim man sa puwesto na 'yon dahil hindi masiyadong abot ng post lamp pero alam ko na si Wilbert 'yon. Nabuhay ang dugo ko at mabilis na napatayo. Mukhang may tinatanaw si Wilbert sa bahay pero halos alas dose na ng gabi. Ano pa ba ang ginagawa niya rito sa amin?
Nilapitan ko siya nang dahan-dahan at ginulat. Napatalon siya sa ginawa ko at impit na sigaw ang iminutawi ng bibig niya.
"Fuck," he cursed silently. "Dis-oras na ng gabi, ah? Bakit gising ka pa?"
"Ikaw, gabing-gabi na ano ginagawa mo rito?" Nilagay ko ang dalawa kong kamay sa bewang at tinitigan siya.
Wilbert scratched his nape and looked into my eyes. "Susunduin sana kita… gala tayo..."
Nilingon ko ang bahay namin saka binalik ang tingin kay Wilbert. "Baka magalit sila—"
"Hush." Wilbert hushed me by putting his index finger on my lips. "Babalik din tayo agad. At saka tulog naman sila tita kaya hindi nila malalaman."
"Sige."
Pumasok kami sa kaniyang kotse na dala at pinaandar din agad ni Wilbert. Tanging mahina lang na pag-ugong ng makina ang naririnig ko, mga kuliglig at ang mahinang pagtama ng hangin sa aking mukha. Tahimik lamang naming tinatahak ang daan na malaya lang itong binabagtas.
"Ang lamig ng hangin, 'no?" ani ko kay Wilbert.
"Nilalamig ka ba? Gusto mo ng jacket?" Binagalan niya ang takbo ng sasakyan at aktong may aabutin sa likod ng kotse nang pigilan ko siya.
"Ibig kong sabihin ang sarap ng hangin… malamig." Ngumiti ako at umayos na siya ng upo. Nakampante naman siguro siyang hindi ako giniginaw.
"Bakit gising ka pa pala?' he asked, eyes on the road. Sumandal ako sa upuan at tiningnan lang ang kalsada.
"Hindi ako makatulog, eh. Ikaw ba, bakit gising ka pa rin?" Ganitong oras gising pa ako kung nasa Manila ako. Just phoning and scrolling down my newsfeed habang tumatawa sa memes na shi-ne-share ko sa fb.
"Hindi ba sabi ko susunduin kita?" sagot ni Wilbert.
Kumunot ang noo ko. "Huh? Susunduin mo ako eh gabing-gabi na nga. Pa'no na lang kung tulog ako, edi hindi mo 'ko nakita?"
Nagkibit-balikat si Wilbert at sandaling nagnakaw ng tingin sa gawi ko. "Edi papasok ako sa bakuran n'yo tapos kakalabitin kita sa bintana." Natawa pa siya nang mahina. "Kidding aside, uuwi na lang ako. Wala, eh, gising ka. Destiny ito na kasama kita ngayon."
Pasikreto akong napakagat labi dahil sa kilig kong naramdaman. "Destiny destiny ka d'yan, manahimik ka. Nagkataon lang na gising pa ako, 'no."
Tumahimik ang pag-uusap naming dalawa ni Wilbert at nakapokus lamang ako sa kalsada. Pumikit ako para damahin ang malamig na hangin. My arms wrapped around my body, I smiled in my seat, being joyous in this solitude. I opened my eyes and gazed at Wilbert.
"Hinto na natin sa gilid, nandito naman na tayo," aniya at umabante pa kami nang kaunti saka huminto ang kotse sa tabing kalsada. Pinanood kong lumabas si Wilbert na nakatalikod sa akin.
Nang humarap siya ay may malaking ngiti sa kaniyang labi. "Tara rito, usap tayo."
Nagdadalawang-isip man ay lumabas pa rin ako at sinaluhan si Wilbert na nakaupo sa isang side road concrete barrier. I heard him sighed when I sat next to him.
"Kinakabahan ako, Trist," aniya at lumingon sa akin. He got that daydream look in his eyes, but I can see that his soul is drowning in worry.
Hinaplos ko ang pisngi niya sabay tanong ng, "Bakit? You don't have anything to worry about."
He then looked away from me and sighed repeatedly. "Kinakabahan lang ako. Pakiramdam ko ay sandali lang itong pagkakataon na makakasama kita. Para bang hiram lang…" matalinghaga niyang saad.
I suddenly felt down in the dumps… but still, I composed myself and sighed lightly. "Don't worry, Wilbert. We will seize every moment from now on, but we will not be in a hurry."
I slowly pulled Wilbert's attention towards me and kissed his lips passionately. In every swift motion our lips touch, a soft moan comes out of my mouth. We exchanged saliva as our tongues began to fight.
"Uhmm…"
His hands traveling down my sides make me want to surrender it all to him. Giving him my all, my soul, my everything.
"Let's take a ride tonight…" Wilbert murmured softly when he pulled away.
"Tara sa kotse mo."
"Tara sa backseat."
The night started cold but I'm pretty sure it will end in a burning paradise. Bumalik kami sa loob ng sasakyan niya sa backseat saka ipinagpatuloy ang ginagawa namin kanina sa labas.
He stripped the clothes off of my body and sucked my nipples that were hard as rock. Iginiling ko ang balakang ko habang naka-upo sa kaniyang hita at ikinikiskis ang aking pang-upo sa malaking umbok sa kaniyang short.
Nang hindi makatiis, hinubad na rin ni Wilbert ang short niya saka isinunod ang sa akin. We continued to kiss and when the fire in our flames grew bigger, that's the moment I knew.
"You ready?" Wilbert asked. I cupped both of his cheeks using my hands and pecked a kiss on his lips.
I nodded. "I'm all yours tonight."
"No one has to know what we do," I said, his hands running in my hair.
"Just the two of us," he replied.
Nang makauwi kami sa bahay ay bandang ala una o alas dos na rin. I kissed Wilbert as my goodbye before heading back to my bed, light-hearted with a smile on my face and joy in my heart.
The next morning, I woke up happily to the point where I wanted to dance with everybody. Habang abala sa pag-aalmusal sa harapan ng tv, may inabot sa akin na cellphone sa akin si mama. May tumatawag daw sa akin.
"Tristan." Muntik ko pang mabagsak ang cellphone ko nang marinig ang pamilyar na baritonong boses na iyon. Nanlalaki ang mata kong tiningnan si mama na nakabalik na sa kusina.
Shit! Paano naman niya nalaman number ko? Saan niya nakuha? Ang alam ko wala akong binibigyan ng numero ko puwera lang kung kinakailangan talaga.
"Ano ba, Bradly, ang aga-aga tumatawag ka na naman." Umikot ang mata ko at napahilot ng ulo.
"Nubayan, init ulo mo, mars? May ipapakuha ako sa bahay nila Collins tutal ikaw naman ang may alam ng mga gamit nila," aniya sa kabilang linya. What the fuck is with this man, gay pala.
"For your information hindi na po ako nagtratrabaho kila Luke," buryo kong sagot. Inabot ko ang tasa ko na may kape saka humigop. Nakarinig akong may kausap siya at mga papel na tumutunog. Mukhang nasa opisina ang gaga.
"Okay, thank you," aniya sa kausap saka tumikhim. "Alam ko naman, pero may kukunin ka lang naman. You know, a piece of gratitude dahil tinulungan kita noon, 'no?! Wala bang pay it forward diyan?"
"Brad, marami akong ginagawa—"
"Sa pagkakaalala ko linggo ngayon."
"Maglalaba ako—"
"Mukhang umiikot pa naman 'yong washing n'yo. Sige na, gora na at kunin mo na 'yong folder doon na may label na Jollyhotdog sa mansiyon nila Luke. Nasa opisina niya." Padabog akong tumayo at mabigat sa loob kong tumungo sa kwarto para magpalit ng damit.
"Oo na po. Tanginang 'yan."
"Good." Tumawa pa ang demonyita sa cellphone.
Kung hindi lang niya ako tinulungan noon baka isampal ko pa sa kaniya iyong folder na pinapakuha niya.
"Papatayin ko pa ba itong tawag o hindi na? Marami ka naman atang load," tanong ko habang nagpreprepara.
"'Wag na, marami naman akong load."
"Edi sanaol," sagot ko na ikinatawa niya.
"Yeah, whatever. Isa lang naman ako sa ambassador ng isa sa pinakamalaking telecommunications ng Pilipinas," pagmamayabang niya. Hindi ko iyon pinansin at ni-loud speaker ang cellphone dahil mag-ba-bike ako papunta sa mansion.
Kuda lang siya nang kuda habang nakalagay sa basket sa harap ng bike ang cellphone, kaso deadma lang ako. Bahala siya, nakakapagod mag-bike pero mabuti at hindi pa masiyadong mainit ang araw.
Isinandal ko sa gate ang bike saka nagmamadaling pumasok sa loob. Naabutan ko si Tita Rover na prenteng nakaupo sa sofang malaki habang nanonood ng palabas sa telebisyon.
"Dios mio por favor! Anong ginagawa mo rito?" Tila nagulantang siya sa biglaan kong pagdating. Mabilis niyang hinanap ang remote at pinatay ang pinapanood.
"May hahanapin lang sa opisina ni Luke," sagot ko.
Pinaningkitan ako ni Tita Rover ng mata. "Ang alam ko matagal ka nang hindi nagtratrabaho kila senyorito? Ano pa ba kailangan mo rito?"
"May pinapakuha lang."
"May nanakawin ka 'no?" Umawang ang bibig ko sa sinabi ni Tita Rover. Ano raw?! May nanakawin ako? Bobo ba siya?
"Naku," natawa siya. "Biro lang." Umirap ako. Kinuha ko ang cellphone ko sa bulsa at tiningnan kung naroon pa si Bradly. Mukhang busy si gaga kaso mas gago itong nasa harap ko.
"Bradly, sabihin mo nga rito na may pinapakuha ka," nanggagalaiti kong utos. Napaayos ata ng upo si Bradly at pinulot ang cellphone.
"Onis ba 'yan? Anong sabi?"
"Tita Rover. Sinabi magnanakaw daw ako."
"Ay hindi ba?"
Umirap ako. "Uuwi na lang pala 'ko—"
"Bigay mo sa kaniya itong telepono." I sighed and walked towards Tita.
"Si Bradly, baka akalain mo magnanakaw ako."
Binigay ko kay tita Rover ang cellphone ko saka niya kinausap si Bradly. Dahil naka-loud speaker ang cellphone ay narinig ko ang usapan nila. Nang makumpirma ni tita Rover na wala naman akong gagawin na masama ay pinayagan na niya akong umakyat sa opisina i Luke.
Pagkabukas na pagkabukas pa lamang ng pinto ay umalingasaw na ang nakakahalinang halimuyak ni Luke. Ang alam ko matagal na siyang umalis dito pero naiwan pa rin ang isang bakas niya rito.
"Anong folder ba, boss?" I tried to make my voice sound sarcastic. Gaga siya, eh.
"'Yong folder nga na may Jollyhotdog na nakalagay na title sa harap," sagot niya saka ko sinimulang hanapin. Medyo nahirapan pa akong hanapin dahil hindi naman niya sinabi kung saan pero nang matunton ko ang pinakahuling folder sa bungkos ng mga folder na nakapatong sa lamesa ay nakita ko rin ito.
"Weird naman ata ng pangalan ng bawat folder mo?" tanong ko kay Bradly saka isinara ang pinto bago lumabas.
"Oo, para madali ko lang maalala. May mga guards diyan sa labas na naghihintay sa 'yo. Just give it to 'em."
Mabilis na nag-init ang ulo ko habang bumababa sa hagdan. "Gago ka ba, Bradly?! Bakit hindi mo sa kanila ipinakuha?! Inistorbo mo pa ako!" Napasigaw tuloy ako. Mabuti wala akong nakasalubong. Nakakatangina na rin kasi itong isang ito!
"Chill. Guards iyan pero hindi ko alam kung magnanakaw kaya sa iyo ko pinakuha kasi alam kong hindi ka magnanakaw, okay?" Padabog akong lumabas ng bahay at nakitang may mga guards ngang naghihintay sa akin na madala ang folder sa kanila.
"Oh," ani ko sabay abot ng folder at umalis.
"Tangina mo, Bradly, quits na tayo, gago ka."
"Makarma ka rin sana."
TheButterflyReturns © 2022