Agad na naputol ang pag-uusap namin ng kliyente ko at sabay kaming napatingin sa may pintuan ng opisina ko ng marinig ang marahas na pagbukas nito. Agad na bumungad saamin ang mukha ni Faye na parang nagmamadali.
"I'm sorry to interrupt, sir." paumanhin niya sa kliyente bago tumingin sakin at ipinakita ang cellphone na hawak.
"Attorney, tumawag po si Venus. Kakausapin ka raw po, emergency." Mabilis ang pagkalat ng kaba sa dibdib ko ng marinig kong binanggit niya ang salitang 'emergency' pagkatapos ng pangalan ng secretary ni Rebekah.
Tinapunan ko lang ng mabilis na tingin ang kliyente bago walang salisalitang humakbang palapit kay Faye para kunin ang phone niya.
"Hello, Venus?"
"Attorney!" bati nito pabalik.
"What's wrong? Ayos lang ba si Rebekah?" nag-aalala kong tanong.
"Wala pa naman po dito si Attorney. Pero nandito po kasi si Ma'am Fryje, yung kapatid ni Attorney. Pinagbawal na po ni Attorney Raza dito sa building kaya hindi ko po sigurado kung paano siya nakapasok. Wala po kasi sina Attorney Raza at Attorney Lopez dito, I don't know who to call, the last time po kasi na nagpang-abot sila nagkapisikalan talaga."
Agad akong natulos sa kinatatayuan ko ng marinig ang pangalan ng babaeng pilit kong iniiwas na makita ni Rebekah.
I've been working so hard to avoid her. Hindi maganda ang huling pag-uusap namin. She threatened to destroy us! I can't let her have her way!
Mariin kong naipikit ang mga mata at huminga ng malalim para kalmahin ang sarili. While anxiety creeps into my whole being I tried to hold on to the thin thread of rationality left in me.
"Alright. Papunta na 'ko. Thank you for informing me." saad ko bago tuluyang binaba ang tawag.
I faced my client with an apologetic face.
"I'm sorry, sir. I'm afraid we should cancel this appointment today. I have an urgent matter to attend, I hope you understand." agad namang tumayo ang matanda at tumango. He even told me to take extra care in driving.
Habang nagdadrive papunta sa opisina ni Rebekah ay hindi ko mapigilan ang kaba. I know wala akong ginawang masama. I never played along with her sister's sinister plans, pero mapagkakatiwalaan ko ba ang babaeng 'yon? What if she twisted all the facts into her favor? Would Rebekah believe her? Would she trusts me and my love for her instead?
"Damn!" hindi ko napigilang sigaw ng biglang nastuck pa ako sa traffic. Mabilis kong tinawagan si Venus.
"Nandyan na ba siya?"
"Wala pa Attorney. Ma'am Fryje barge into her office. Ayoko naman pong ipakaladkad sa mga guards since may on-going meeting with a big client."
"Alright. Malapit na 'ko." paalam ko ng muli ng gumalaw ang mga sasakyan.
Hindi ko na naipark ng maayos ang sasakyan ko at basta nalang iyon iniwan sa harap ng building nila bago kumaripas ng takbo papunta sa elevator. Napamura pa ako ng makitang malayo pa iyon at sa pagmamadali ko ay mas pinili na lang akyatin ang hagdan.
I was panting so hard when I reached the right floor. Nakita ko ang tarantang mukha ng sekretarya niya, agad itong lumapit sakin nang makita ako.
"Attorney! Nasa loob na po sila!" hindi ko na narinig pa ang sunod na sinabi niya nang lampasan ko siya at dumiretso na sa opisina ni Rebekah. Sabay silang napatingin sakin.
"Speaking of. Great timing love. Ikaw na ang mag-explain ng lahat sa little sister ko," pakiramdam ko ay huminto ang pagtibok ng puso ko nang lingunin ko ang nakakunot noong si Rebekah.
"Do you know each other?" she asked.
"Oh dear. We know each other in and out of the room," gustong gusto kong sugurin si Fryje at ibalibag dahil sa mga lumalabas sa bibig niya, but my feet was stoned on the ground. Hindi ko alam ang gagawin ko o kung anong sasabihin ko habang nagkakasagutan na ang magkapatid.
"Anong sinasabi nito?" tanong ni Rebekah sakin. I wanted to talk to her and deny everything pero walang salita ang lumalabas sa bibig ko. Ang alam ko lang ay natatakot ako. I've never been this scared before. Ngayon lang.
"Akala ko ba matalino ka? Bakit 'di mo nakita? Brent's just playing with you! He never loved you---"
"Fryje!" Sigaw ko ng sa wakas ay mahanap na ang boses.
"Totoo naman, Brent! You approached her because I told you to do so!" No! I didn't! Gustong gusto kong itanggi pero somehow, I felt guilty. Alam kong nacurious ako sa kanya dahil sa mga pinagsasabi ni Fryje noon tungkol sa kanya, but that was just that.
"At bakit naman niya gagawin yun para sayo?"
"Dahil mahal niya 'ko. He'll do everything just to get me, at ito. Ito ang gusto ko. Ang sirain ka niya." Mabilis akong lumapit sa kanila ng makita kong humakbang siya palapit kay Rebekah. I wouldn't let her hurt her!
"Umalis ka na, Fryje!" sigaw ko habang pilit siyang tinutulak palabas ng opisina ng girlfriend ko. Seeing her face makes me want to beat the hell out of her! Pasalamat siya at babae siya!
"Tang-ina! Umalis ka na! Layuan mo na kami!" Sigaw ko at hindi na napigilang maitulak siya ng malakas. She immediately fell on the floor, pero wala akong naramdamang awa kundi muhi para sakanya. She was trying to break us apart!
"Bakit ako ang lalayo? Akin ka, Brent. Alam mo yan. Ako lang ang mahal mo---" halos manginig ako sa galit habang nakatingin sakanya na nakatayo na ngayon.
She's plain crazy! I can't believe I fell for someone so low like her before! I'm glad na natauhan ako.
"Leave us alone, Fryje!" sigaw ko sakanya habang pilit na iniiwas ang mga braso ko sa kanya.
"Hindi ganyan ang linyahan mo noon, Brent! Remember how you knelt in front of me to---"
"Shut the fuck up!" Hindi ko alam kung saan niya kinukuha ang kakapalan ng mukha niya. I never knelt in front of her and I will never do that! Kay Rebekah lang ako luluhod!
Wala sa sarili akong napa-upo sa couch ng opisina niya habang nasa labas siya at inaasikaso ang gulo. I can't think of anything but the tormenting mental pictures of her leaving me. Hindi ko kakayanin 'yon. I was already used to living with her. She already became one of the vital parts of my life.
Agad na lumipad ang tingin ko sa may pintuan ng marinig ko ang mga hakbang niya. Mabilis akong tumayo at naglakad palapit sa kanya.
"Babe, I---"
"Hindi naman yun totoo, diba?" hindi agad ako nakasagot sa tanong niya.
"Please, Brent. Please tell me it's not true! Hindi totoo ang sinasabi niya! You're different right?" nanatili akong nakatingin sa kanya habang pinapanood ang pamumuo ng mga luha sa mata niya.
"Rebekah, let me explain." pakiusap ko sa kanya pero agad ko ring nakita ang pagbabago ng reaksiyon sa mukha niya.
"Explain? Bakit ka mag-eexplain? Wala ka namang ginawa...diba?" Now, I'm not too sure. Does knowing her through her sister's constant bad mouthing count? Was that betraying her, too? Hindi ko na alam. Pakiramdam ko ay bigla akong nabobo.
"How could you do this to me?" napa-angat ako ng tingin mula sa pagkakayuko ng marinig ko ang paglumanay ng boses niya.
"Rebekah, I..." I tried reasoning out pero wala talagang lumalabas sa mga bibig ko. For the first time, no rebuttal statement occurred on my mind.
"Minahal naman kita. Binigay ko sayo lahat. Wala akong tinira sa sarili ko, kasi akala ko iba ka. I thought for the first time, someone loved me without any condition. Akala ko... akala ko mahal mo rin ako." agad na nag-nit ang sulok ng mga mata ko ng marinig ang huling sinabi niya.
How can she doubt my love for her?
"You're just like them, Brent. Mahal mo ko kasi may kailangan ka. Just like everyone elese, you stayed dahil may pakinabang ako. You fucking stayed not because you love me but because you needed soemthing from me! Diba?" sunod sunod ang pag-iling na ginawa ko at humakbang palapit sa kanya para hawakan siya pero agad siyang umiwas at humakbang paatras. Natigilan ako ng makita iyon at agad na binalot ng takot at sakit.
"You won't even listen to me first?" tanong ko sa kanya.
"Para ano pa? Mapaikot mo ulit? Tama na Brent. Ubos na ko. Maawa ka naman sakin." Naihilamos ko ang palad sa mukha ko dala ng frustration bago napatingala para pigilin ang mga luhang nagbabadyang tumulo.
"Paano ako? How 'bout me Rebekah?" Pag-iiwan mo 'ko paano na 'ko?
She remained staring at my face for awhile before she opened her mouth to speak.
"Pano ka? You'll get the reward of your hardship. Makukuha mo na ang kabayaran ng pagtitiis sakin sa loob ng dalawang taon." agad na namuong muli ang mga luha ko ng marinig ko ang sinabi niya.
"You're now a free man, Brent. Malaya ka na. Pinapalaya na kita." Agad akong humakbang palapit sa kanya kasabay ng sunod sunod kong pag-iling.
"No! Babe! Please, please no. Ang sabi mo 'di mo 'ko iiwan?" I told her as I was reminded how many times she promised that she would stay with me no matter what.
"You promised me! Ang sabi mo hindi mo ko iiwan!" sumbat ko sakanya habang mas lumalala ang pagiinit na nararamdaman ko sa bawat sulok ng mga mata ko.
"Nangako ka ring iba ka sa kanila, Brent." she whispered which made me stop walking towards her.
"But where did that promises brought us?" she asked as her tears started to cascade once again.
"Rebekah..." I called out in a desperate tone. I saw her smile sadly before she took a step closer to me and held my face with her soft hands.
"Thank you for letting me experience all of that, Brent. Kahit sandali lang. I am truly happy." A tear escaped my eyes as I felt her hands caressing my face.
And by her touch, I knew she knew. She knows how much I love her, how much I wanted her to stay with me. She knows all of that and yet...
"You're still going to leave me? Kahit na alam mong mahal talaga kita?" I asked her with my eyes still close.
"Thanks for all the memories, Attorney Hernandez." she whispered before I felt her lips on mine as our tears almost became one.