Δεν θα μιλούσαν στον Ντράκο, τουλάχιστον όχι ακόμα, θα τον άφηναν να φύγει και να βρει τον εαυτό του, του αξιζε άλλωστε είχε περάσει πολλά εξαετίας τους. Σηκώθηκαν νωρίς θα τον αποχαιρετούσαν και μετά θα άρχιζαν τις αλλαγές στην ζωή τους.
« θέλω να προσέχεις. Να στέλνεις γραμματα. Τελικά αποφάσισες ποσο καιρο θα κάτσεις? »
Η Ναρκυσσα ακουγόταν πραγματικά ταραγμένη για μια μάνα που έχει περάσει πολύ περισσότερα απο ένα απλό ταξίδι του γιού της.
« ναι, ναι και όχι. Θα γυρίσω όταν θα είμαι έτοιμος »
Αμετακλητος και αγέρωχος στεκόταν στην έξοδο του εμβληματικού αρχοντικού με την βαλίτσα του, έτοιμος να φύγει.
« είναι το καλύτερο που έχεις να κάνεις. Τα πράγματα εδώ θα είναι δύσκολα τον πρώτο καιρό »
Κοίταξε τον πατέρα του. Καμία σκληρότητα, καμία έχθρα, μόνο βλέμμα ανδρικής αγάπης. Φενεται κρύο για να μην κάψει οτι αγγίξει.
« Λοιπον είναι ωρα να φύγω. Πρώτη στάση μου είναι η Αλεξάνδρια. Θα σας στείλω γράμμα απο εκει. Αντίο »
Αγκάλιασε την μητέρα του που του έκανε την χάρη να μην κλάψει. Αντάλλαξε μια χειραψία με τον πατέρα του και μετά και οι δύο έμειναν πίσω να τον βλέπουν να φεύγει πεζός και να σκέφτονται πως θα αλλάξουν όλα όσα έκαναν.
Προχώρησαν στο εσωτερικό οταν πια ήταν αόρατος στα μάτια τους.
« και τώρα απο τι αρχίζουμε? » η φωνή της Ναρκυσσα ηταν αυτή που δεν άφησε να τους κατακλύσει η σιωπή του άδειου σπιτιού
« απο όπου θες. Την τελευταία φορά που διάλεξα εγώ την κινηση για το μέλλον μας μάλλον δεν τα πήγα και πολυ καλά »
« ει έκανες αυτό που τότε φαινόταν πιο σωστό δεν χρειάζεται να νοιώθεις ενοχές για πάντα άλλωστε και εγώ συμφώνησα και δεν έκανα καμία κινηση για να σε εμποδίσω. Η απόφαση ήταν κοινή »
Δεν μπορούσε να καταλάβει πως γινόταν να ένοιωθε τόσο υπεύθυνος για κάτι που στην πραγματικότητα ηταν απόφαση των γωνιών τους και της ιδεολογίας που μεγάλωσαν.
« και πάλι, εσύ μας έσωσες, θέλω εσύ να πάρεις την απόφαση αυτή την φορά »
Ακουγόταν ειλικρινές και δίκαιο άλλωστε της άξιζε
« θέλω να βοηθήσεις με την αναστήλωση της σχολής. Προς το παρόν είναι το μοναδικό που μπορείς να κάνεις. »
« τι εννοείς να βοηθήσω? »
Αχ πραγματικά του άρεσε να την εκνευρίζει, μετά απο τόσα χρόνια της ήταν σαφές
« με τον τρόπο που μπορείς και σίγουρα χρειάζεται. Με το βάλεις το χέρι στην τσέπη που τόσα χρόνια δεν θυμάμαι πότε να κατοικούσαν καβούρια. Για να ξαναφτιαχτεί το κάστρο που απο ότι τυχαίνει να ξερω είναι σε αρκετά άθλια κατάσταση θα χρειαστούν πολλά χρήματα Λούσιους, καιρός είναι για μια φορά στην ζωή μας να τα χρησιμοποιήσουμε για κατι πέρα απο την καλοπέραση μας»
« εντάξει, εντάξει η επιθυμία σου διαταγή, θα κανονίσω τα πάντα. Ακόμα δεν κατοικούν καβούρια στις τσέπες μου... Και το ξέρεις »
Είπε ενώ την τράβηξε στην πολυθρόνα που καθόταν
« έχουμε δουλειά »
Δεν φάνηκε να την ακούει καθώς τα ακροδάχτυλα του χάιδευαν με απαλές κινήσεις το δέρμα του λαιμού της και κατέβαιναν μέχρι το V ντεκολτέ του φορέματος της. Η αναπνοή της άρχιζε να αλλάζει, να γίνετε πιο βαθιά. Επρεπε να τον σταματήσει, ή τώρα ή ποτέ
« Λούσιους... Λούσιους οχι τώρα »
Μα η φωνή της έμοιαζε περισσότερο σαν να τον παρακαλούσε να συνεχίσει παρα το αντίθετο
« γιατι έχεις την κακιά συνήθεια να καταπιέζεις αυτό που νοιώθεις? »
Τώρα τα χειλοι του πήραν την θέση των δαχτύλων του. Ηταν η αρχή του τέλους της, το τέλος κάθε ψιχματος λογικής που άρχισε σιγά σιγά να φεύγει
« μμμ... Ετσι έπρεπε να είμαι. Αλ-αλυγιστη. Χωρι-ς συναισθήματα »
Η φωνή της πια σπαστή αφού κάθε κύτταρο της ζήταγε άμεση επαφή με το σώμα του
« δεν θέλω να είσαι έτσι »
Ψιθύρισε χωρίς να απομακρύνει τα χειλοι του. Γύρισε και τύλιξε τα πόδια της γύρω του. Στο διάολο και ο αυτοέλεγχος της και όλα, το μόνο που είχε σημασία τώρα ήταν ο άνδρας της
« μόνο ετσι με έμαθαν να είμαι »
Ενωσε τα χελοι της με τα δικά του με ένα πάθος που κρατούσαν κρυμμένο χρόνια. Εσπασε το φιλί τους για να της απάντηση σε κάτι που δεν ήταν ερώτηση
« και εμενα, αλλά άμα θέλουμε να αλλάξουμε θα αλλαξουμε σε όλα. Γιατί θέλω να βλέπω πως νοιώθεις κάθε στιγμή »
« στ' ορκιζομαι »
Παραδόθηκε δεν είχε ούτε άλλη δύναμη αλλα ούτε και θέληση να αντισταθεί και να πει κάτι παραπάνω, ήταν ώρα να αρχίσει να τηρεί τον όρκο της και να δείξει πως πραγματικά νοιώθει. Πρώτα βαθιές ανάσες και αγκομαχιτα και μετά άναρθρες κραυγές γέμισαν την έπαυλη μέχρι που και οι δύο βρέθηκαν αγκαλιά στο πάτωμα προσπαθώντας να ηρεμήσουν και να ανακτήσουν την φωνή τους. Ο Λούσιους ηταν αυτός που μίλησε πρώτος
« με τι μάγια με εχεις δεμένο και δεν μπορώ να σου αντισταθώ? »
Δεν μιλούσε δεν είχε ακόμα φωνή μόνο άγγιξε τα χείλι του χωρίς να τον φιλήσει μετά τραβήχτηκε απο την αγκαλιά του μάζεψε τα ρούχα της και άρχισε να ντύνεται
« αυτή είναι η ερώτηση που θα έπρεπε να κάνω εγώ, άλλωστε δεν είμαι εγω αυτή που ξελογιαζει εδώ μεσα »
Κάθησε δίπλα του με την πλάτη ενώ αυτός ηταν ξαπλωμένος ακόμα. Η εντολή ήταν σαφής και δεν χρειαζόταν να ειπωθεί, ήθελε να της ανεβάσει το φερμουάρ
« είναι άδικο να το λες αυτό την στιγμή που δεν μπορώ να αντισταθώ στην παρουσία σου. Βρισκόμαστε στο ίδιο δωμάτιο και κουβαλάω την καταρα να πρέπει να μείνω σε απόσταση ασφαλείας. Αμα έρθω κοντά σου δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρεθείς στο κρεβάτι μας »
Γύρισε μπρούμυτα και η ανάσα της τον χτύπαγε στο πρόσωπο
« αν ήξερα ότι εχω τέτοια επιρροή πάνω σου θα την είχα χρησιμοποιήσει »
Είπε χωρίς να τον αγγίξει μόνο αφήνοντας την αναπνοή της να τον χαϊδεύει. Την γύρισε και βρέθηκε απο πάνω της
« για να είμαστε ακριβείς έχεις κάνει κατάχρηση »
Αρχισε να την φιλάει ξανά
« Λούσιους » τον απομάκρυνε απαλά « ειναι υπερβολή δεν νομίζεις ?»
Σηκώθηκε και της έδωσε το χέρι του για να σηκωθεί και αυτή. Τον έσπρωξε και τον έβαλε να κάτσει στην γωνία του καναπέ
« μην κουνηθείς. Ερχομαι »
Γύρισε μετά απο λίγο κρατώντας μια χτένα, ενα ψαλίδι και μια μαύρη σατέν κορδέλα
« τι ακριβώς ετοιμάζεσαι να κάνεις? »
« κάποτε σου άρεσε να σου κόβω εγώ τα μαλλιά » είπε γελώντας
« κάποτε δεν είχες καταφέρει να ξεγελάσεις και τον μεγαλύτερο διεισδυτιτη όλων των εποχών. Σε φοβάμαι »
Φυσικά τίποτα απο όσα έλεγε δεν καθρεφτιζόταν στα μάτια του οπότε τον αγνόησε και άρχισε να χτενίζει τα μαλλιά του
« πάντα μου άρεσε που άφηνες μακριά τα μαλλιά σου »
Απολάμβανε τα χέρια της που κινούνταν ρυθμικά
« μμμ αλήθεια?. Νόμιζα οτι τα απεχθανοσουν »
« δεν απεχθάνομαι τίποτα πάνω σου. Σ αγαπάω. Τώρα σήκω και πήγαινε να βρέξει τα μαλλιά σου. ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΣΚΑΣΕΙ » γύρισε λίγο μετά με τα ξανθά μαλλιά του βρεγμένα
« λίγο τις μύτες θα σου κόψω, το ξέρεις ότι έχεις ψαλίδα? »
« επίσεις έχω και μια καταπιεστική σύζυγό αλλα δεν βλέπω να το σχολιάζεις »
Τον χτύπησε στην πλάτη. Γελούσε. Την εκνευριζε όταν γελούσε
« μην γελάς με εκνευρίζεις »
« έλα εδώ »
« εχω δουλειά τώρα »
« είπα έλα εδώ »
Πήγε και κάθησε δίπλα του. Το έπαιζε θυμωμένη, αυτή η γυναίκα όσα χρόνια κι αν περάσουν μπορούσε να τον τρελάνει. Την τράβηξε και αυτή κουρνιασε στην αγκαλιά του
« οχι δεν το είχα προγραμματίσει... Απλά ετυχε » είπε λίγες στιγμές μετά
Την κοίταξε απορημένος
« θες απο χθες να νε ρωτήσεις αν έμεινα έγκυος τυχαία ή το προγραμμάτισα... Η απάντηση είναι οτι όχι δεν το προγραμμάτισα»
« πως?... Θέλω να πω πως κατάλαβες οτι θέλω να σε ρωτήσω αυτό »
Πράγματι χάιδευε νωχελικά την κοιλιά της και αναρωτιόταν. Δεν τον πείραζε αλλα και πάλι ήθελε να ξέρει
« σε ξερω κατι παραπάνω απο 25 χρόνια... Πιστεύεις οτι δεν ξέρω τι σκέφτεσαι? »
« δεν θα με πείραζε αν το προγραμμάτιζες, αλήθεια. Απλά αναρωτιόμουν. Πάντα ήθελες κι άλλο παιδί »
« είσαι τρελός?... Δεν ήξερα αν θα ξαναβλέπαμε την ανατολή του ήλιου, είχαμε σπρώξει ήδη το παιδί μας στον πάτο και εγώ θα ήθελα να κάνω κι άλλο, γιατι? Είμαι ενός μήνα είμασταν σε κατ'οίκον περιορισμό τότε αν θυμάσαι, πια η λογική να προσπαθήσω να μείνω έγκυος »
« θυμάμαι ακριβώς τι κάναμε όλον τον προηγούμενο μήνα »
Κοκκίνισε στα λόγια του. Δεν καταλάβαινε την γυναικεία λογική. Οταν γινόταν το απολάμβανε μα δεν απολάμβανε ποτέ να το αναφέρει ακόμα και μετά απο 20 χρόνια κοινής ερωτικής ζωής.
« ήταν ακριβώς τον καιρό που αποφασίσαμε οτι θα ζούσαμε τις τελευταίες μέρες μαζί. Ηταν κάτι που δεν μπορούσαν να μας στερήσουν »
« εσύ ήθελες άλλο παιδί? »
Η ερώτηση τον ξάφνιασε πως μπορούσε να έχει αμφιβολίες?
« φυσικά. Ποτέ δεν είδα την οικογένεια μαζί σου σας καθήκον Ναρκύσσα. Παντρευόμαστε, ένας καθαρόαιμος αρσενικός απόγονος και τέλος. Οχι. Αν δεν είχαν συμβεί όλα αυτά σίγουρα θα είχαμε πολλά παιδιά και λυπάμε που ποτέ δεν σου πρόσφερα την οικογένεια που ονειρευόσουν »
« εγω λυπάμε που ήταν πάντα τόσο δύσκολο »
« τι εννοείς? »
Δίστασε, λες κι αν ειπωθεί η σκέψη της θα γίνει και πάλι πραγματικότητα
« πρώτα ήταν οι γονείς μου ηταν αντίθετοι με όλα αυτά και εσύ πάλεψες, μετά απέβαλα και για πολυ καιρό ήμουν σαν ζωντανή νεκρή και πάλι εσυ πάλεψες, αργότερα ο πόλεμος διάλεξες αυτο που σου έμαθαν και που θα μας εξασφάλιζε την ζωή που είχαμε συνηθίσει και πάλι εσυ πάλεψες μόνος σου, μετά η ήτα και πάλι πάλεψες για να μην χάσουμε την αίγλη μας σαν οικογένεια και μαζί με αυτή και σένα τον πιο σημαντικό άνθρωπο στην ζωή μου και την ζωή του γιού μας, μετά η επιστροφή του, η αδελφή μου, το Αζκαμπάν, η μάχες και σε όλα μπήκες μπροστά και πάλεψες με όση δύναμη είχες και ακόμα και τώρα... Παλεύεις. Συγνώμη »
ξέσπασε σε κλάμματα κι ας του είχε υποσχεθεί οτι δεν θα έκλαιγε ποτέ ξανά
« συγνώμη που ήταν πάντα τόσο δύσκολο για σένα και εγώ δεν προσπάθησα ποτέ να κανω τίποτα »
Την έσφιξε περισσότερο στην αγκαλιά του. Μα πως μπορούσε να σκέφτεται έτσι
« σσσσ, ηρεμησε αγάπη μου, δεν έκανα τίποτα μόνος μου, μαζί παλέψαμε και παλεύουμε. Κανενός η ζωή δεν ήταν εύκολη. Αφησες το σπιτι και την οικογένεια σου για μένα, ένοιωσες έναν τεράστιο πόνο όταν έχασες το πρώτο μας παιδί και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να σε κοιταω να χάνεσε μέρα με την μέρα μέσα απο τα χέρια μου, στον πόλεμο ήσουν πάντα εδώ για να προστατεύσεις τον γιο μας, όταν γύρισε ήσουν στο πλάι μου, έβαζες πάντα την αδελφή σου στην θέση της, οταν μπήκα σε εκείνο το μέρος έσωσες τον Ντράκο, μας τράβηξες μακριά απο την μάχη του Χόγκουαρτς και έσωσες την ζωή του Χάρι Πότερ και πάνω απο όλα ήσουν το φως όταν όλα έμοιαζαν σκοτάδι αυτή που μου θύμιζε οτι αυτό - σήκωσε το μανίκι του και εδειξε την πληγή που είχε αφήσει το σκοτεινό σήμα στο χέρι του - δεν είναι αντικατοπτρισμος του εαυτού μου, ήσουν εκεί για να μου θυμίσεις να στειλω τον Ντράκο στο Χόγκουαρτς και να γίνει αυτό που είναι σήμερα, εσύ πάλεψες πολύ περισσότερο »
Συνέχισε να κλαίει σιγανά για πολύ ώρα και αυτός ήταν εκει να την κρατάει σφιχτά να της χαϊδεύει τα μαλλιά και να αφήνει παρηγορητικα φιλιά στην κορυφή του κεφαλιού της
« δεν με ρώτησες ποτέ γιατί οι γονείς μου δεν σε ήθελαν »
« δεν υπήρχε λόγος να το κανω, με ήθελες εσύ και άφησες τα πάντα για μένα, οτιδηποτε άλλο απλός δεν είχε σημασία »
« θέλω να ξέρεις όμως, είμαι σίγουρη οτι μέσα σου πάντα αναρωτιόσουν γιατί, ήσουν ο τέλειος αντρας, καθαρόαιμος, απο αριστοκρατική οικογένεια που είχε τις ίδιες αντιλήψεις με την δική μου, όμορφος και σαν να συνωμοτησε η τύχη με αγαπούσες και σε αγαπούσα, θα ήμασταν ευτυχισμένοι όλοι μας, αλλά βλέπεις χαλούσες παραδόσεις πολλών αιώνων »
« τι εννοείς? »
« ήμουν η μικρότερη απο τις 3 κόρες αν είχες ερωτευτεί την Μπελά ή έστω την Ανδρομέδα θα ήταν απόλυτα σύμφωνοι, ίσως με την Ανδρομέδα όχι απόλυτα αλλα τουλάχιστον θα έκαναν πίσω »
« και γιατι αυτο, νόμιζα οτι ήσουν η αγαπημένη κόρη του πατέρα σου η μικρή και πιο όμορφη »
« ναι και καθαρή συνέχεια των Μπλάκ » είπε με ειρωνία και δηλητήριο
« εε, μα πώς? Εννοώ οτι οι γυναίκες δεν συνεχίζουν το γένος »
« ναι σε οικογένειες φυσιολογικές σαν την δική σου. Αλλα η διαστροφή των Μπλάκ για πόλους αιώνες ήταν σε άλλο επίπεδο. Ημουνα η μικρή εγω και κατά πάσα πιθανότητα και η Ανδρομέδα θα παντρευόμασταν κάποιον μακρινό μας ξάδελφο που θα είχε το επίθετο Μπλάκ, για να οχυρωθεί το αίμα και να μείνει η οικογένεια ισχυρή, μόνο η Μπέλα θα παντρευόταν κάποιον άλλο αφού ήταν η πρωτότοκη »
« δηλαδή τους χάλασα τα σχέδια? »
« δηλαδή με έσωσες. Στα χρόνια πριν απο εμένα είχαν φτάσει στο σημείο της υπέρτατης αιμομιξίας να παντρέψουν αδέλφια μεταξύ τους, μπορεί να με είχαν για τον Ρεγκιουλους ή τον Σείριο οταν γεννήθηκα, γι'αυτο ήμουν πάντα η περηφάνια του πατέρα μου »
« χαίρομαι που τελικά μια ζωή σώζουμε ο ένας τον άλλο »
« μην το λες τόσο ανάλαφρα. Γιατί έπρεπε να είναι δύσκολο? Αρχισε με τους καλύτερους οιωνούς. Θα μπορούσαμε να έχουμε απλά την τέλεια ζωή. Γιατι? »
Το παράπονο ήταν ζωγραφισμένο στο πρόσωπο της. Τον πληγωνε χωρίς να το καταλάβει. Μάλον δεν κατάφερε ποτέ να την κάνει ευτυχισμένη
« σκέφτηκες ποτέ οτι μπορεί να φταίω εγώ? Αν διαλεγες καποιον άλλο μπορεί να ήσουν ευτυχισμένη »
Εκανε να σηκωθεί μα τον συγκράτησε. Τι είχε γίνει τώρα
« ακούς τι λές? Δεν θα σε άλλαζα για κανέναν άνδρα στον κόσμο ακόμα κι αν μπορούσε να μου προσφέρει τα πάντα. Αλλωστε κάνεις δεν θα μπορούσε να το κάνει, γιατι εσύ είσαι τα πάντα για μένα. Μπορεί να μην ήταν εύκολη η ζωή μας Λούσιους, μα αν ημασταν χωριστά θα ήταν ένα βασανιστήριο. Δεν θέλω ποτέ να αμφιβάλεις, αν δεν είσαι στο πλάι μου είμαι απλά νεκρή »
Τον αγκάλιασε και τον κράτησε σφιχτά πως μπορούσε να σκέφτεται τόσο ενοχικά και ηλίθια
« ούτε εγώ θα μπορούσα να ζήσω μακρυά σου. Θα ήθελα απλά να ήσουν ευτυχισμένη. Πραγματικά ευτυχισμένη »
« και τώρα που βλέπεις τι ζωή με περίμενε συνεχίζεις να αμφιβάλλεις για την ευτυχια μου? »
« είσαι καλύτερα μα όχι τέλεια. Ασε με να στο προσφέρω αυτό. Πες μου τι είναι αυτό που σου έλειψε όλα αυτά τα χρόνια. Εκτός απο την μεγάλη οικογένεια, αυτο έχουμε αρχίσει να το διορθώνουμε »
« δεν... Δεν ξέρω... Η ζωή... Να βγούμε σαν ζευγάρι... Ισως να πάμε στον χριστουγεννιάτικο χορό του Χαγκσμιντ, στον Χαλογουιν χορό... Να περπατήσουμε στην αλέα, να χαζέψουμε βιτρίνες και μετά να κάτσουμε στο ραγισμένο τσουκάλι και να μου λες για κάποιο καινούριο σκοπόξυλο και εγω να βαριεμαι και να σκέφτομαι ενα καινουριο φόρεμα η κόσμημα που θέλω »
Εβλεπε τα μάτια της να λάμπουν στην σκέψη. Πάντα προσπαθούσε να της προσφέρει τα σύνθετα και ξεχναγε τα απλά
« θέλεις να ρουτινιασουμε? »
« ναι» είπε έκπληκτη με τον εαυτό της « μετα απο τόση περιπέτεια νομίζω οτι θέλω σχεδόν όλη μας η ζωή να μπει για λίγο καιρό σε μια ρουτίνα »
« τότε σήκω και παμε. Ετοιμάσου και θα πάμε για τσάι και να δούμε οτι θές »
« δεν χρειάζεται να αλλάξω τιποτα, νομίζω οτι είμαι εντάξει... »
« για μένα εισαι πάντα η πιο όμορφη, δεν θα καταλάβω γιατί πρέπει να ντύνεσαι διαφορετικά έξω απο οτι μέσα στο σπιτι. Δείχνεις τέλεια οτι και βάλεις »
« εισαι άνδρας δεν περιμένω να καταλάβεις, να πληρώσεις τον λογαριασμό περιμένω »
Του μάζεψε τα μαλλιά στην χαρακτηριστική αλογοουρά με την σατέν κορδέλα που είχε φέρει πρίν απο το δωμάτιο τους.
« ημουν σίγουρος οτι όλα αυτά τα έκανες για να ανανεώσεις την ντουλάπα σου »
« άργησες πολύ, τώρα πρέπει να τηρήσεις την υπόσχεση σου »
Αρπαξε τα παλτό τους την τράβηξε κοντά του και χωρίς να την προειδοποιήσει διακτινιστικαν
♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡
Ουάου είμαι εδώ με την συνέχεια και οχι το τέλος της ιστορίας το σημερινό κεφάλαιο εχει χωρις το σημείωμα συγγραφέα 2472 λέξεις και δεν εχω γράψει μεγαλύτερο στην ζωή μου.
Λοιπόν μπορείτε να μου πείτε την γνώμη σας ελεύθερα δεν παρεξηγώ είναι η γνώμη σας και είναι σεβαστή... Μπορείτε να μου προτείνετε οτι θέλετε για να βελτιωθώ και φυσικά ακούω ιδέες και γνώμες για την μετέπειτα πλοκή γιατι στην πραγματικότητα απο εδώ ήθελα να αρχίσω το βιβλίο αλλά τελικά άρχισα απο την γέννηση της Ναρκυσσα.
Γεια σας και τα λέμε σύντομα
Φιλιά 😘😘😘
Χαρούλα Τσόλη
★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★