~~ၾကာျဖဴ~~
အပိုင္း(၃၅)
လျပည့္ေန႔...
ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္တံခါးကား ပြင့္ခဲ့ေခ်ၿပီ။ သူတို႔ေျခလွမ္းေတြက ၿမိဳ႕ျပင္သို႔ဦးတည္ေလွ်ာက္လာၾကသည္။
သူတို႔ဆိုသည္က... ေစတန္ ေကာင္းကင္ ကမာၻ ဈာန္ နက္ရႈိင္းႏွင့္စိမ္း။ ဦးလုံထန္းက ေနမေကာင္းသည့္ခရာ့ကို ေစာင့္ဖို႔က်န္ခဲ့သလို ရာဇကလည္းရွိမေနျပန္ပါ။
ၿမိဳ႕အျပင္ထြက္လိုက္သည္ႏွင့္ဆီးႀကိဳေနသည္က စိမ္းလက္ေသာကန္ေရျပင္ႀကီး...
ဘာရယ္မဟုတ္မို႔ကိုဖ်တ္ခနဲ႔သတိရမိၿပီး စိမ္းအေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိသည္။ ဤေနရာမွာမို႔၏ျဖစ္တည္မူေတြ အဆိုးဝါးဆုံးဇာတ္သိမ္းခဲ့သည္မဟုတ္လား...
"ဟိုမွာ..."
ဈာန္က အံ့ၾသသင့္စြာဆိုလိုက္ၿပီး တစ္ေနရာသို႔လက္ညႇိဳးထိုးျပလိုက္သည္။ သူတို႔အားလုံးအၾကည့္က ဈာန္ၫႊန္ျပရာဆီသို႔ ေရာက္သြားေတာ့..
"ဟင္...."
ႀကီးမားေသာ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ေအာက္တြင္ ၿငိမ္သက္စြာ တရားထိုင္ေနသည့္သူေတာ္စင္ပုဂၢိဳလ္။ ဘယ္ခ်ိန္ကတည္းက ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီမသိေသာ သူေတာ္စင္သည္ ဆိတ္ၿငိမ္စြာပင္တရားမွတ္ေန၏။
"သူေရာက္ေနခဲ့ၿပီပဲ.."
ေစတန္ကတိုးတိတ္စြာဆိုလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္သူတို႔အားလုံး သူေတာ္စင္ပုဂၢိဳလ္ရွိရာ ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။ အနားေရာက္ေတာ့ ေျခသံေၾကာင့္ထင္သည္။ သူေတာ္စင္၏မ်က္လုံးေတြ ပြင့္လာသည္။
သူတို႔ကိုျမင္ေတာ့ အံ့ၾသသြားဟန္မရွိပါ။ သူတို႔ေရာက္လာမည္မွန္း ႀကိဳသိေနပုံရသည္။ ဈာန္က သူေတာ္စင္ကို အရင္ဦးခ်လိုက္ၿပီးေနာက္..
"ကြၽန္ေတာ္တို႔အဘကိုေစာင့္ေနတာပါ.."
သူေတာ္စင္ကား မည္သို႔မွ်မတုန႔္ျပန္ပါ။ တိတ္ဆိတ္စြာရွိေနဆဲျဖစ္ရာ ေစတန္က..
"ဘာျဖစ္လို႔ေစာင့္ေနသလဲဆိုတာ အဘသိေနမယ္ ထင္ပါတယ္.."
ေစတန္စကားအဆုံးသူေတာ္စင္ကား ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္လိုက္ရင္း..
"အဘဆပ္ရမယ့္ေႂကြးက်န္ေသးတဲ့ ဝဋ္ေႂကြးအတြက္ ဒီကိုလာဖို႔အခ်ိန္တန္လို႔ ေရာက္လာခဲ့တာပါ လူေလးတို႔မွာ ေမးခြန္းေတြအမ်ားႀကီးရွိေနမယ္ထင္တယ္"
"ဟုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ.."
"အဘနဲ႔သက္ဆိုင္မယ့္ အေရးႀကီးတဲ့ေမးခြန္းပဲေမးပါ..လူေလး"
"အဘကအတိတ္ဘဝမွာ မ်ိဳးႏြယ္စုေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔သိခဲ့ၿပီးပါၿပီ.."
ေစတန္စကားကို သူေတာ္စင္ကာဘာမွမတုန႔္ျပန္ပါ။ ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ျခင္းသည္လည္း ဝန္ခံျခင္းပင္ မဟုတ္လား။
"အဘစိတ္အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ေမးခြန္းေတြအမ်ားႀကီးမေမးပါဘူး ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို မ်ိဳးႏြယ္စုေခါင္းေဆာင္ရဲ႕သား သိခၤါစဝ္ဆီေခၚသြားေပးပါ သူဘယ္သူလဲဆိုတာ အဘသိမယ္လို႔ယုံၾကည္ပါတယ္"
"ဟုတ္ပါတယ္ စိမ္းတို႔နည္းလမ္းမ်ိဳးစုံနဲ႔ သိခၤါစဝ္ကိုရွာခဲ့ၿပီးပါၿပီ သူေပ်ာက္ေနတုန္းပါ ဒါေၾကာင့္စိမ္းတို႔ကိုကူညီေပးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံပါရေစ.."
သူတို႔စကားအဆုံး သူေတာ္စင္ကာ ေအးခ်မ္းစြာၿပဳံးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ တည္ၿငိမ္စြာဆိုလိုက္သည္က...
"သိခၤါစဝ္ဆီအဘေခၚေဆာင္သြားဖို႔မလိုပါဘူး သူကေပ်ာက္မေနတဲ့အတြက္ သူ႔ကိုအေဝးႀကီးရွာေဖြဖို႔ မလိုအပ္ဘူး သူဟာလူေလးတို႔နဲ႔အၿမဲတမ္းရွိေနခဲ့တာပါ"
"ဗ်ာ..."
"ရွင္..."
ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ သူတို႔အံ့ၾသသင့္သြားေတာ့ သူေတာ္စင္ကားေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္
"ျပန္လည္ေမြးဖြားခဲ့တဲ့သိခၤါစဝ္ဟာ လူေလးတို႔ေတြထဲက တစ္ေယာက္အျဖစ္ရွိေနခဲ့ၿပီးသားပါ.."
"ဗ်ာ...."
သူတို႔႐ူပ္ေထြးစြာ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္လိုက္မိ၏။ အထူးသျဖင့္ ဈာန္ ေကာင္းကင္ ကမာၻႏွင့္ နက္ရႈိင္း....
ေစတန္ကေတာ့ ဘယ္သူဆိုတာသိသာေနခဲ့ၿပီးသား မဟုတ္လား။ ေကာင္းကင္ကမယုံၾကည္ဟန္ျဖင့္
"ကြၽန္ေတာ့္တို႔ေလးေယာက္ထဲမွာ တစ္ေယာက္ကသိခၤါစဝ္လို႔ အဘဆိုလိုက္သလား ဘယ္လိုျဖစ္ႏိုင္မွာလဲဗ်ာ.."
"ဒါအမွန္တရားပဲလူေလး ျဖစ္ႏိုင္မျဖစ္ႏိုင္ထက္ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီးၿပီ"
"ဒါေပမယ့္ ေက်ာက္စာကအသက္မဝင္ခဲ့ဘူးအဘ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလုံးႀကိဳးစားခဲ့ၿပီးပါၿပီ.."
ဈာန္နားမလည္စြာဝင္ေျပာလိုက္သည္။ သူေတာ္စင္ကတစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္ရင္းႏွင့္..
"လူေလးတို႔ထဲမွာ သိခၤါစဝ္ရွိေနပါတယ္ ဒါေတာင္ေက်ာက္စာက ဘာျဖစ္လို႔အသက္မဝင္ခဲ့သလဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သိခၤါစဝ္မွန္း ကာယရွင္ကိုယ္တိုင္ကမသိေသးလို႔ပါ ေက်ာက္စာဟာ သိခၤါစဝ္ျပန္လည္ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေရွ႕မွာအသက္ဝင္လာမွာမဟုတ္ဘူး သိခၤါစဝ္ႏွလုံးသားနဲ႔မွ အသက္ဝင္လာမွာပါ.."
"ဗ်ာ.."
ထင္မွတ္မထားေသာစကားေၾကာင့္ သူတို႔အံ့ၾသသြားရျပန္၏။ သူေတာ္စင္ကသူတို႔ကိုမၾကည့္ဘဲ မ်က္စိေရွ႕ကကန္ေရျပင္ႀကီးကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနရင္း..
"ေက်ာက္စာကိုဖြင့္လို႔ရတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာေသာ့က သိခၤါစဝ္ရဲ႕ႏွလုံးသားပါ"
"ဒါဆို.. ကြၽန္ေတာ္တို႔ထဲမွာသိခၤါစဝ္ဘယ္သူလဲဆိုတာ အဘသိရင္ေျပာျပေပးပါလားဗ်ာ.."
ေစတန႔္စကားေၾကာင့္ သူေတာ္စင္သည္ေျဖးညႇင္းစြာ ေခါင္းခါရမ္းလိုက္ၿပီးေနာက္..
"အဘသိလို႔ေျပာျပခဲ့ရင္လည္း သိခၤါစဝ္ရဲ႕ႏွလုံးသားအစစ္က အသက္မဝင္လာရင္ ဘာမွမထူးဘူးလူေလး လူေလးတို႔ကိုယ္တိုင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ရွာေဖြရမယ္ အခုလက္ရွိရွင္သန္ေနတဲ့ သက္ဆိုင္ရာနာမည္နဲ႔ႏွလုံးသားမဟုတ္ဘဲ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္သုံးရာက သိခၤါစဝ္ႏွလုံးသားျဖစ္ေနရမယ္.."
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ဒါကိုဘယ္လိုရွာေဖြရမွာလဲ.."
ေကာင္းကင္ကနားမလည္ႏိုင္ဟန္ျဖင့္ ေမးလိုက္ေတာ့ သူေတာ္စင္ကာ ေအးခ်မ္းစြာပင္ဆိုလိုက္၏။
"ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီအတိတ္ဘဝက မရွိေတာ့တဲ့လူသားတစ္ေယာက္ႏွလုံးသား အသက္ဝင္လာဖို႔ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္စစ္မွန္တဲ့ခံစားခ်က္နဲ႔ရွာေဖြမွရမယ္ "
"စစ္မွန္တဲ့ခံစားခ်က္..."
"သိခၤါစဝ္နဲ႔သက္ဆိုင္ခဲ့တဲ့ေနရာေတြ အားလုံးကိုလူေလးတို႔သြားပါ အတိတ္ကအရိပ္ကိုဖမ္းဆုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါ စစ္မွန္တဲ့ႏွလုံးသားနဲ႔သိခၤါစဝ္ကို လိုလားစြာရွာေဖြပါ အခ်ိန္က်လာရင္ သက္ဆိုင္သူရဲ႕ႏွလုံးသားထဲကို သိခၤါစဝ္ဟာျပန္ရွင္သန္လာလိမ့္မယ္.."
"အကယ္၍ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႀကိဳးစားတာမေအာင္ျမင္ခဲ့ရင္ေရာ"
ဈာန္အေမးက သူေတာ္စင္ကို ေခတၱာတိတ္ဆိတ္သြားေစသည္။ ထို႔ေနာက္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ သူေတာ္စင္ကာ သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း...
"အရာအားလုံးဟာ က်ိန္စာအတိုင္း ဇတ္သိမ္းသြားပါလိမ့္မယ္.. "
"အဘကြၽန္ေတာ္တို႔ကို မကူညီႏိုင္ဘူးလာဗ်ာ.."
သူေတာ္စင္ကာ ဈာန႔္ကိုစူးစိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္း..
"သိခၤါစဝ္ကိုယ္တိုင္ သူ႔ကိုသူရွာမေတြ႕ေသးရင္ အဘဘာမွကူညီေပးလို႔မရဘူး လူေလးတို႔ကိုယ္တိုင္ကိုယ့္ႏွလုံးသားကို ျပန္ရွာေဖြရမယ္ "
"ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလုံးက သိခၤါစဝ္အသတ္ခံရတဲ့ေနရာလည္းသြားခဲ့ဖူးပါၿပီအဘ ဒါေပမယ့္ဘာမွထူးျခားမလာဘူး.."
ကမာၻကမတင္မက်ျဖစ္သြားကာ ဝင္ေမးလိုက္၏။ သူေတာ္စင္ပုဂၢိဳလ္သည္ အဓိပၸာယ္ေလးနက္ေသာ အၿပဳံးျဖင့္..
"လူေလးတို႔ကသဲလြန္စရမလားလို႔ သြားရွာခဲ့တာပါ စစ္မွန္တဲ့ႏွလုံးသားခံစားခ်က္နဲ႔ရွာခဲ့လို႔လား.."
"ဗ်ာ..."
"ဒီေန႔ကစၿပီး ကိုယ့္စိတ္ထဲကသိခၤါစဝ္ကိုရွာေဖြပါ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သိခၤါစဝ္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ ဖိအားမ်ိဳးနဲ႔မဟုတ္ဘဲ စိတ္ကိုလြတ္ထားပါ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြရွင္းလင္းပါေစ စိတ္ရင္းအမွန္နဲ႔အာ႐ုံျပဳပါ သူ႔ႏွလုံးသားျပန္ႏိုးထလာလိမ့္မယ္ သိခၤါစဝ္စိတ္ဝိညာဥ္ကို ပိုင္ရွင္အစစ္ျပန္ဆုပ္ကိုင္ႏိုင္ဖို႔ တစ္ခုတည္းေသာနည္းလမ္းက ကိုယ္တိုင္ရွာေဖြဖို႔ပဲပါ.."
သူေတာ္စင္စကားကာ ႐ိုးစင္းေနသေယာင္ႏွင့္ ႐ူပ္ေထြးေန၏။ နက္ရႈိင္းကာသူႏွင့္မသက္ဆိုင္သကဲ့သို႔ ၿငိမ္သက္ေနေတာ့သည္။ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခုခုကိုစဥ္းစားေနသလားဆိုတာ သူကိုယ္တိုင္ပဲသိပါလိမ့္မည္။
သူေတာ္စင္ကာ ထိုင္ရာမွေျဖးညႇင္းစြာ ထရပ္လိုက္ၿပီးေနာက္...
"မင္းသမီးအမိန႔္ေၾကာင့္ သိခၤါစဝ္ဟာက်ိန္စာထဲကေနလြတ္ေျမာက္ေနခဲ့တယ္ သူ႔မွာၾကာျဖဴဒ႑ာရီရဲ႕အတိတ္ေတြ ပ်က္ဆီးသြားခဲ့တယ္ ဒါေၾကာင့္တျခားသက္ဆိုင္ရာလူေတြလို ထူးျခားတဲ့ဆက္ႏြယ္မူေတြမရွိဘူး ဒ႑ာရီနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့အိပ္မက္ေတြ ခံစားခ်က္ေတြေပ်ာက္ဆုံးေနတယ္ ေမာင္ရင္တို႔ထဲကသိခၤါစဝ္ကို အဘအေနနဲ႔ျမင္ေအာင္မၾကည့္ႏိုင္ဘူး ၾကည့္ႏိုင္ခဲ့ရင္လည္း အဘေျပာခဲ့သလိုသူ႔ႏွလုံးသားက သိခၤါစဝ္ျဖစ္မလာခဲ့ရင္ ဘာမွမထူးျခားဘူး ဒါေၾကာင့္ကိုယ္တိုင္ကိုယ့္ႏွလုံးသားကိုရွာေဖြဖို႔ပဲ ႀကိဳးစားပါလို႔မွာခ်င္တယ္"
ထို႔ေနာက္သူေတာ္စင္ကာ ထြက္ခြာသြားဟန္ျပဳေတာ့ စိမ္းကပ်ာကယာျဖင့္
"အဘ.. ဘယ္သြားမွာလို႔လဲရွင္ ၿမိဳ႕ေတာ္ထဲမဝင္ဘူးလား"
"အဘမွာလုပ္ရမယ့္ကိစၥေတြရွိတယ္ သမီး"
"ဒါေပမယ့္.."
"ၿမိဳ႕ေတာ္ဟာအဘနဲ႔မသက္ဆိုင္ဘူး မလိုအပ္တဲ့ကိစၥေတြမွာ ဝင္စြပ္ဖက္တာဟာ အဘက်င့္စဥ္နဲ႔ ေသြဖယ္ေနတယ္. "
"ဒါဆိုအဘကိုကြၽန္ေတာ္တို႔ ထပ္ေတြ႕ရဦးမွာလားဗ်ာ "
ဈာန္ကစိုးရိမ္စြာေမးလိုက္သည္။ သူေတာ္စင္သည္အေဝးတစ္ေနရာသို႔ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနရင္းႏွင့္...
"ေရစက္ရွိေသးရင္အဘတို႔ထပ္ဆုံရမွာပါ"
"အဘနဲ႔ေတြ႕ခ်င္တဲ့အခါဆိုရင္ေရာ ဘယ္လိုရွာေဖြရမလဲခင္ဗ်ား.."
"အဘကိုလူေလးတို႔ရွာဖို႔မလိုပါဘူး ေတြ႕ဖို႔ကံဆုံတဲ့အခါေတြ႕ရမွာပါ ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ပဌာန္းဆက္ေတြက လြယ္လြယ္နဲ႔မျပတ္ေတာက္ေသးပါဘူး ဒါေပမယ့္."
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိသူေတာ္စင္ကာ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးကိုခ်လိုက္ျပန္၏။ ထို႔ေနာက္....
"တခ်ိဳ႕ေတြနဲ႔ေတာ့ အဘနဲ႔ေရစက္ေတြကုန္ဆုံးသြားပါၿပီ စိတ္မေကာင္းေပမယ့္ ဒါဟာကံတရားပဲေလ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္မွာလဲကြယ္ လူေလးတို႔ေဘးကင္းၾကပါေစ.."
"ဟင္..."
သူတို႔အံ့ၾသတုန္လူပ္သြားစဥ္မွာပင္ သူေတာ္စင္ကာတေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ႏွင့္ ေတာအုပ္တြင္းသို႔ တိုးဝင္ေပ်ာက္သြားသြားေတာ့၏။ သူတို႔ကိုေသြးပ်က္ကာ မလူပ္မယွက္ မွင္သက္သြားေစသည္က သူေတာ္စင္ေျပာသြားသည့္စကားမ်ား..
တခ်ိဳ႕ေတြနဲ႔ေတာ့ေရစက္ေတြကုန္ဆုံးသြားပါၿပီဆိုေသာစကားကာ ဘာအဓိပၸာယ္ပါလိမ့္.
ဟိုတစ္ခါေတြ႕ခဲ့စဥ္က ေနာက္တစ္ခါျပန္ဆုံပါက လူမစုံဘူး အခ်ိဳ႕လူေတြနဲ႔ျပန္ဆုံဖို႔ေရစက္မရွိေတာ့ဘူးဟု မိန႔္ဆိုခဲ့ဖူးသည္။
သူတို႔လုဇ္တို႔ညီအစ္ကိုႏွင့္ မို႔ကိုဆုံး႐ူံးခဲ့ရ၏။ တကယ္လည္း သူေတာ္စင္ႏွင့္ျပန္ဆုံသည့္အခါ သူတို႔လူမစုံေတာ့ေလရာ.....
ယခုသူေတာ္စင္ဆိုသြားေသာစကားမ်ာက သူတို႔စိတ္ကိုေလးသြားေစၿပီး တုန္လူပ္သြားေစခဲ့၏။ သူတို႔အားလုံး အတန္ၾကာသည္အထိ ဘာစကားမွမဆိုႏိုင္ေအာင္ ေသြးပ်က္ကာ ၿငိမ္သက္ေနမိသည္..
ၾကာျဖဴဟာ သူတို႔ထဲမွာဘယ္သူ႔ကိုမ်ား ထပ္ေခၚေဆာင္သြားမည္နည္း။ ဆုံး႐ူံးမူေတြ သိပ္မ်ားလြန္းေနခဲ့ပါၿပီ.... ။
သူတို႔ဘာကိုမွထပ္ၿပီးဆုံး႐ူံးမခံႏိုင္ေတာ့ပါ။ သူေတာ္စင္ႀကီး၏စကားေတြ မွားယြင္းပါေစေတာ့....
မွားယြင္းသြားပါေစေတာ့လား.................။
.............................................................
"ငါေတာ့သိခၤါစဝ္ျဖစ္ႏိုင္မယ္မထင္ဘူး.. မထင္တာမဟုတ္ဘူး ျဖစ္ကိုမျဖစ္ဘူး"
ပန္းသီးတစ္လုံးကိုအခြာႏႊာစားရင္းႏွင့္ နက္ရႈိင္းကေပါ့ေပါ့တန္တန္ဆိုလိုက္သည္။ ဈာန္အၾကည့္ကနက္ရႈိင္းထံေရာက္သြားၿပီး
"ခင္ဗ်ားက ဘာလို႔ေသခ်ာေပါက္ေျပာႏိုင္ရသလဲ"
"ရွင္းပါတယ္ ငါကၾကာျဖဴကိုသတ္ဖို႔ဒီအထိလာခဲ့တဲ့သူေလ ငါ့ႏွလုံးသားထဲမွာရွိေနတာ ၾကာျဖဴကိုသတ္ဖို႔ ခံစားခ်က္တစ္ခုပဲ ငါ့လိုလူက ၾကာျဖဴဆီအမူထမ္းတဲ့ သိခၤါစဝ္ျဖစ္ႏိုင္မွာလား ငါသူ႔အတြက္အသက္ေပးၿပီး အမူထမ္းမယ့္စစ္သည္ေကာင္းဆိုတာ ေတြးေတာင္မေတြးရဲဘူး အဟြန္း.."
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ သူ႔စကားကိုသူ႔ဘာသာသေဘာက်သြားဟန္ျဖင့္ ရယ္လိုက္ျပန္၏။ နက္႐ိူင္းရယ္ပုံက တကယ္ကိုေပါ့ပ်က္ပ်က္...
သို႔ေသာ္ နက္႐ိူင္းစကားေတြကလည္း ယုတၱိတန္ပါသည္။ ၾကာျဖဴကိုမုန္းလြန္းခဲ့ေသာ နက္ရႈိင္းေျမဟာ သိခၤါစဝ္ႏွင့္ ဘယ္လိုမွမအပ္စက္ႏိုင္သည္မဟုတ္လား...
နက္ရႈိင္းက စိတ္ေျပႏွေျပႏွင့္ပန္းသီးစားေနရင္းမွ
"ျဖစ္ႏိုင္တာက မင္းပဲဈာန္.."
"ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ရွင္းျပပါဦး"
"အသိသာႀကီးကိုကြာ.. မင္းကၾကာျဖဴအတြက္အမုန္းမရွိဘူး ၾကာျဖဴနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး စိတ္ေပ်ာ့လြန္းတယ္ ေနာက္ဆုံးသူ႔သမီးကိုေတာင္ခ်စ္လိုက္ေသးတယ္ ဂ႐ုစိုက္ခ်င္တယ္ ကာကြယ္ေပးခ်င္တယ္.. မင္းမွာသိခၤါစဝ္ရဲ႕ေသြးအျပည့္ရွိၿပီးသားပါ"
ေလွာင္သလား... ခနဲ႔သလား မသဲကြဲပါ။ သို႔ေသာ္ခရာလည္းရွိေနသည္။ အားလုံးေရွ႕တြင္မို႔ သူမ်က္ႏွာပူသြားမိတာေတာ့ အမွန္ပင္။
"ခင္ဗ်ားရဲ႕သီအိုရီကမလုံေလာက္ပါဘူး နက္ရႈိင္း"
"ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္အေျဖက ရွင္းရွင္းေလးထြက္ပါတယ္ ဒီေတာ့သိခၤါစဝ္ရွာေဖြမယ့္ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ပြဲထဲမွာ ငါ့ကိုမစဥ္းစားနဲ႔ေတာ့ ထည့္လည္းမတြက္နဲ႔ ငါႏွလုံးသားက အခုထိၾကာျဖဴဘယ္နည္းနဲ႔သတ္ရမလဲဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ပဲရွိတယ္"
ေျပာၿပီးပုခုံးတြန႔္ကာနက္႐ိူင္းထြက္သြားေတာ့ ေကာင္းကင္ကသက္ျပင္းခ်လိုက္ၿပီး
"သူေျပာတာလည္းမွန္ပါတယ္ နက္ရႈိင္းက သိခၤါစဝ္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး.."
"ဒါေပမယ့္ ေတြးၾကည့္ရင္ျဖစ္လည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္"
ဈာန္ကေတြးေတြးဆဆႏွင့္ဆိုလိုက္ေတာ့ ေကာင္းကင္ကလက္မခံဟန္ႏွင့္..
"ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္ႏိုင္မလဲ..."
"နက္ရႈိင္းကတစ္ခ်ိန္လုံး ၾကာျဖဴကိုသတ္ဖို႔ပဲေတြးၿပီး ဒီအထိေရာက္လာခဲ့ေပမယ့္ အခုထိၾကာျဖဴနဲ႔ထိပ္တိုက္မေတြ႕ရဘူး ၾကာျဖဴကလည္းသူ႔ကိုရန္မျပဳသလို သူ႔ဆီလည္းေရာက္မလာခဲ့ဘူး ၾကာျဖဴအေနနဲ႔နက္ရႈိင္းကို ဒီေလာက္ေရွာင္ေနစရာအေၾကာင္းမရွိဘူးထင္တာပဲ ၿပီးေတာ့..."
ဈာန္ကစကားကိုေခတၱာရပ္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္သူတို႔ကိုအားနားဟန္ျဖင့္ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"မို႔နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးေျပာရမွာ အားလုံးကိုအားနာမိေပမယ့္ အမွန္တရားျဖစ္ေနတယ္ အဲ့ဒီအတြက္ ႀကိဳေတာင္းပန္ပါရေစ "
"ရပါတယ္ စိမ္းတို႔အားလုံးနားလည္မွာပါ"
"မို႔က ခရာ့ကိုအမ်ားႀကီးအႏိုင္က်င့္ခဲ့တယ္ ဒီၾကားထဲကြၽန္ေတာ္တို႔မသိတာေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိမွာပါ ေနာက္ဆုံး ခရာ့အသက္အႏၲာရယ္ထိပါရန္ျပဳခဲ့တယ္ ဒါေၾကာင့္ၾကာျဖဴဟာ မို႔ဆီခဏခဏလာခဲ့တယ္ နာက်င္ထိတ္လန႔္မူေတြေပးၿပီး ေျခာက္လွန႔္ေစခဲ့တယ္ ခရာကိုထိခိုက္ေစမူအတြက္ မို႔ကိုလည္းျပန္ထိခိုက္ေစခဲ့တယ္ ေနာက္ဆုံးမို႔ေသဆုံးခဲ့ရတဲ့အထိပါပဲ ဒါဟာခရာ့ေၾကာင့္လို႔ ကြၽန္ေတာ္မဆိုလိုသလို မို႔ကိုလည္းအျပစ္တင္တာမဟုတ္ပါဘူး မို႔ေသဆုံးမူဟာ ခရာ့ကိုျပဳခဲ့တဲ့ဝဋ္ေႂကြးေတြေၾကာင့္ေတာ့ အနည္းအမ်ားေတာ့ပါမယ္ထင္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ နက္႐ိူင္းက်ေတာ့ ႁခြင္းခ်က္ျဖစ္ေနတယ္"
"ကိုဈာန္ဆိုလိုခ်င္တာက.."
"ရွင္းပါတယ္စိမ္း နက္ရႈိင္းဟာခရာ့ကို ဘယ္ေလာက္အႏိုင္က်င့္ႏွိပ္စက္ခဲ့မွန္း အားလုံးအျမင္ပါ တစ္ခါတေလနက္႐ိူင္းရဲ႕အႏိုင္ယူမူက ခရာ့အသက္အႏၲာရယ္ကိုပါ ထိခိုက္သြားေစႏိုင္ခဲ့တယ္ ဒါေပမယ့္ၾကာျဖဴ တစ္ခါမွနက္ရႈိင္းဆီေရာက္မလာခဲ့ဘူး ၿပီးေတာ့အႏၲရယ္မေပးခဲ့ဘူး သူ႔ကိုလည္းသတ္ဖို႔လာတယ္ သူ႔သမီးကိုလည္း တခ်ိန္လုံးႏွိပ္စက္အႏိုင္က်င့္ေနတာကို မ်က္ကြယ္ျပဳထားတာ ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းတယ္ ၾကာျဖဴအေနနဲ႔နက္႐ိူင္းကို ဒီေလာက္ထိခြင့္လြတ္ေပးေနတာဟာ သိပ္ကိုခိုင္လုံတဲ့အေၾကာင္းတစ္ခုေတာ့ ရွိေနမွာပါ.."
ဈာန္ေတြးပုံကလည္းယုတၱိတန္ပါသည္။ ေစတန္က ၿငိမ္သက္စြာစဥ္းစားေနရင္းမွ..
"ဒါေပမယ့္နက္႐ိူင္း သိခၤါစဝ္မျဖစ္ဖို႔ေတာ့ ဆုေတာင္းရမွာပဲ သိခၤါစဝ္ႏွလုံးသားႏိုးထဖို႔က သိပ္ခက္ခဲသြားလိမ့္မယ္.."
ေစတန္စကားကမွန္ေနသည္မို႔ သူတို႔အသီးသီးသက္ျပင္းသာခ်မိလိုက္၏။ တကယ္ကိုသူတို႔အားလုံးအခက္ေတြ႕ေနရၿပီ ထင္သည္။
"နက္႐ိူင္းဟုတ္ခ်င္မွလည္း ဟုတ္မွာပါ ဈာန္လည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္ ၿပီးေတာ့ ေကာင္းကင္နဲ႔ကမာၻလည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္ သိခၤါစဝ္ကမွတ္ညဏ္ေတြေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့သူေလ ဘာမွမထူးျခားတာမရွိဘူးဆိုေပမယ့္ ေကာင္းကင္နဲ႔ကမာၻကပိုျဖစ္ႏိုင္ေသးတာပဲ အကုန္လုံးက ဒီေနရာကို ပ႒ာန္းဆက္ရွိလို႔ေရာက္လာခဲ့ၾကတာပါ.."
စိမ္းစကားေၾကာင့္ ေစတန္ကအလိုလိုၿပဳံးမိၿပီးေနာက္..
"ပ႒ာန္းဆက္မဟုတ္ဘူးစိမ္း ဝဋ္ေႂကြးေၾကာင့္ပါ"
ေျပာၿပီးေစတန္ထြက္သြားေတာ့ စိမ္းသက္ေမာေလးသာခ်မိေတာ့သည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕.. ဆိုးဝါးတဲ့ဝဋ္ေႂကြးေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္.။
"ဘာမွန္းမသိတဲ့အေျဖကို ရွာရမွာအေတာ္ခက္တယ္ မွတ္ညဏ္ေတြေဖ်ာက္ခံရတဲ့လူဟာ သူ႔ကိုသူျပန္ရွာေတြ႕ဖို႔ဆိုတာ တကယ္မလြယ္တဲ့ကိစၥပဲ.."
ကမာၻကညည္းညည္းညဴညဴဆိုလိုက္ေတာ့ ေကာင္းကင္က
"ဒါေပမယ့္ ငါတို႔လုပ္ရမွာပဲ ျဖစ္ေအာင္ကိုလုပ္ကိုလုပ္ရမယ္ ငါဘယ္သူ႔ကိုမွထပ္မဆုံး႐ူံးခ်င္ေတာ့ဘူး.."
ေကာင္းကင္စကားက သူတို႔ကိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားေစေတာ့သည္။ ဈာန္ကဘာမွမတုန႔္ျပန္ဘဲ အျပင္သို႔ ထြက္လာေတာ့၏။
ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္၏လျပည့္ေန႔ညေနခင္းကာ သိပ္ကိုလွပလြန္းေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ရင္ထဲတြင္ေတာ့ဘယ္မွာလွပႏိုင္မည္နည္း။
ေသာကေတြ... ပူေလာင္မူေတြ.. စိုးရိမ္ေၾကာက္႐ြံံမူေတြႏွင့္ အသက္ရႉလိုက္တိုင္းမွာျပည့္ႏွက္ေနခဲ့သည္ မဟုတ္လား...။
"ဈာန္...."
သူတစ္ေယာက္တည္းအေတြးမ်ားစြာျဖင့္ ႐ူပ္ေထြးေနစဥ္ ေခၚသံသဲ့သဲ့ေလးတစ္ခုေၾကာင့္ မ်က္ေမွာင္ကုပ္လိုက္မိသည္။ သူမသိေသာ.. လူစိမ္းေယာက်ာၤးတစ္ေယာက္၏ေခၚသံ...
ဈာန္ေဘးဘီဝဲကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘာမွရွိမေနပါ။ သို႔ေသာ္ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိၿပိဳက်ပ်က္ဆီးေနသည့္ အေဆာက္အဦးနားတြင္ေတာ့ မူန္ဝါးဝါးအရိပ္တစ္ခု..။
သူဇေဝဇဝါျဖင့္ ထိုေနရာသို႔ေလွ်ာက္သြားရင္း..
"ခင္ဗ်ား.. ကြၽန္ေတာ့္ကိုေခၚလိုက္သလား"
"ဟုတ္ပါတယ္.."
သူအနားေရာက္သို႔ေရာက္လာသည့္အခါ ထိုအရိပ္သည္မူန္ဝါးေနရာမွ တျဖည္းျဖည္း အေကာင္အထည္ေဖာ္လာေတာ့၏။ ခန႔္ညားေခ်ာေမာသည့္တိုင္ တစ္စုံတစ္ရာကိုဝမ္းနည္းနာက်င္ေနဟန္ရွိေသာ ေယာက်ာၤးတစ္ေယာက္၏သြင္ျပင္..
"ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲ..."
"ကြၽန္ေတာ္က မင္းစကၠရာပါ "
သူအံ့ၾသမွင္သက္သြားရျပန္၏။ စကၠန႔္ပိုင္းမွ်သာေတြေဝသြားၿပီးေနာက္ သက္ျပင္းတစ္ခုခ်မိကာ..
"ေအာ္... ခင္ဗ်ားကခရာ့ရဲ႕အေဖပဲကို"
"ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားဆီအကူအညီေတာင္းခ်င္လို႔ပါ"
"အကူအညီ..."
ဒီတစ္ခါ သူပိုၿပီးအံ့ၾသသြားရျပန္သည္။ ထိုသူကေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီးေနာက္...
"ကြၽန္ေတာ္တစ္ခုပဲအကူအညီေတာင္းမွာပါ ခရာ့ကိုေစာင့္ေရွာက္ေပးပါ.."
"ဗ်ာ.."
ဈာန္ပို၍႐ူပ္ေထြးကာ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့သျဖင့္..
"ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်ာ.. "
"ကြၽန္ေတာ္ခရာ့အနားမွာေနၿပီး ထပ္ၿပီးေစာင့္ေရွာက္ေပးလို႔မရေတာ့ဘူး.."
သူ႔စကားက အေတာ္ေလးနာက်င္ေနသည့္ပုံပင္။ သူ႐ူပ္ေထြးေနဆဲျဖစ္သည့္တိုင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားရကာ...
"ခင္ဗ်ား အသက္မရွင္ေတာ့တာအေတာ္ၾကာၿပီမွန္း ကြၽန္ေတာ္သိၿပီးသားပါ ဒါေပမယ့္ခင္ဗ်ားဒီလိုဘဝမွာပဲ ခရာ့ကို ေတာက္ေလွ်ာက္အရိပ္တစ္ခုလိုကာကြယ္ေပးခဲ့တယ္ ခရာ့အတြက္ လူမသိတဲ့သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္ ဘာျဖစ္လို႔အခုမွမေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ေတာ့သလဲ"
"အရာအားလုံးၿပီးဆုံးသြားခဲ့ၿပီေကာင္ေလး ၾကာျဖဴဟာသူ႔အမုန္းေတြနဲ႔က်ိန္စာသင့္ခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အေလာင္းကိုဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ၿပီ ဒါဟာကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္ေသာမွျပန္မလာႏိုင္ေအာင္ လြတ္ေျမာက္ခြင့္ေပးလိုက္တာနဲ႔ အဓိပၸာယ္အတူတူပဲ "
"ဗ်ာ..."
"ဒါေပမယ့္သူကြၽန္ေတာ့္ကိုခြင့္လြတ္ႏိုင္ခဲ့လို႔ မဟုတ္ပါဘူး ခရာ့အေပၚထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြက သူ႔ကိုေတြေဝေစခဲ့တယ္ ခရာ့ကိုနာက်င္ေအာင္ထပ္မလုပ္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကလည္း သူ႔စိတ္ေတြကို႐ူပ္ေထြးၿပီးႏူးညံ့ေစခဲ့တယ္ထင္တယ္ ဒါကိုသူႏွစ္သက္ပုံမရဘူး ဘာအတြက္ေၾကာင့္နဲ႔မွ သူ႔စိတ္ေတြေတြေဝေပ်ာ့ညံ့လာတာကို သူလက္ခံခ်င္ပုံမရဘူး ဒါေၾကာင့္ခရာနဲ႔ကြၽန္ေတာ့္ကိုခြဲဖို႔ေတြးလိုက္ပုံရတယ္ ခရာ့နားကြၽန္ေတာ္ဆက္ေနလို႔မရေအာင္ ကြၽန္ေတာ့္ဝိညာဥ္ကို သံသရာမွာျပန္ေမြးဖြားႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဒီေန႔ပဲကြၽန္ေတာ့္အေလာင္းကိုမီး႐ိူ႔ခိုင္းခဲ့တယ္ ကြၽန္ေတာ္ထြက္သြားရေတာ့မွာပါ ကြၽန္ေတာ္ဆက္ေနပိုင္ခြင့္မရွိေတာ့ပါဘူး ဒီလျပည့္ေန႔ကုန္ဆုံးတာနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ခရာ့နားက ထာဝရေပ်ာက္ကြယ္သြားရေတာ့မယ္"
သာမာန္ဆို.. ဒါဟာဝမ္းသာစရာကိစၥတစ္ခု ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ မင္းစကၠရာအတြက္ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူပါ။ ခရာနဲ႔တစ္ခ်ိန္မဟုတ္တစ္ခ်ိန္ ခြဲခြာရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူအဆင္သင့္ျဖစ္ဟန္မတူေသးပါ။ ၿပီးေတာ့ ဒီအေျခအေနေတြက ခရာ့အနားသူထပ္ရွိေနေသးသင့္သည္ မဟုတ္လား။
ဈာန္သည္ မင္းစကၠရာ၏ဝမ္းနည္းနာက်င္မူကို ထပ္တူခံစားလိုက္ရပါသည္။ သူမခ်ိတင္ကဲစြာပင္ ဆိုလိုက္မိ၏။
"ကြၽန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ ၾကာျဖဴဟာသူနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့သူအေပၚမွာေတာင္ အင္မတန္ရက္စက္လြန္းပါတယ္ .."
"ၾကာျဖဴမင္းသမီးမွာ အမုန္းေတြက်ိန္စာေတြပဲရွိတာပါဈာန္ သူ႔စိတ္ကိုအေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစသမွ် သူေျဖရွင္းဖို႔ဝန္ေလးမွာမဟုတ္ဘူး သူ႔သမီးရဲ႕အေဖျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာင္မွေပါ့ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔သမီးကိုလည္း.."
မင္းစကၠရာကနာက်င္လာဟန္ျဖင့္ စကားကိုရပ္လိုက္၏။ သူနားလည္ပါသည္။ ဘယ္ေသာမွမနီးစပ္ခဲ့ရသည့္ ခရာႏွင့္ထာဝရခြဲခြာမူအတြက္ ဘယ္ေလာက္နာက်င္ေနမိရွာမွာလဲ။
ဆိုးဝါးလြန္းသည့္ဘဝတြင္ သမီးမ်က္ႏွာတစ္ခုကိုသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားခဲ့ရွာသည့္ ဖခင္တစ္ဦး။ ထိေတြ႕ကာေထြးေပြ႕ထားခြင့္မရွိသည့္တိုင္ အရိပ္ေလးတစ္ခုလိုအနားမွာ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည့္ဖခင္..။
ၾကာျဖဴႏွင့္ခရာၾကား ခံစားခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ နာက်င္မူမ်ားစြာ အံႀကိတ္႐ုန္းကန္ခဲ့ရသည့္ဖခင္။
မၿပီးဆုံးေသးေသာအႏၲာရယ္ၾကားမွာ ရင္နင့္ေအာင္ခ်စ္ရေသာခရာ့ကိုထားခဲ့ရမွာ ဘယ္ေလာက္ရင္ကြဲနာက်လိုက္ေလမွာလဲ။
"ခရာအႏၲာရယ္မကင္းေသးဘဲ သူ႔ကိုထားခဲ့ရမွာကြၽန္ေတာ္တကယ္ကိုစိတ္မခ်ပါဘူး သူ႔အတြက္စိတ္မေအးႏိုင္ဘဲ ပူေလာင္ေနရပါတယ္ ဒါေပမယ့္ဒီတစ္ညကုန္သြားရင္ ကြၽန္ေတာ္ခရာ့နားကေန ေပ်ာက္ကြယ္သြားရေတာ့မွာပါ ကြၽန္ေတာ္ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး သူ႔ကိုထားခဲ့ရေတာ့မယ္ သူဘယ္လိုအခက္အခဲေတြႀကဳံရမွာလဲ ဝမ္းနည္းနာက်င္ေနမလားဆိုတာကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္သိႏိုင္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး."
ငိုသံပါေသာေယာက်ာၤးတစ္ေယာက္၏ စကားမ်ားကာ သူ႔ရင္ထဲမည္မွ်အက္ကြဲနာက်င္ေနသည္ကို ေျပာျပ၍ပင္မရေတာ့ပါ။ ဈာန္ ဘာျပန္ရမွန္းမသိေအာင္ပင္ စိတ္မေကာင္းစြာ တိတ္ဆိတ္ေနစဥ္ သူကဈာန႔္မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္းႏွင့္..
"ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားဆီကြၽန္ေတာ္အကူအညီလာေတာင္းတာပါ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္စားသူ႔ကိုကာကြယ္ေပးပါ ဒါေတြအားလုံးအဆုံးသတ္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူအသက္ရွင္က်န္ခဲ့ဖို႔အတြက္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးပါ သူအခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီး ေပ်ာ္႐ႊင္စြာရွင္သန္သြားပါေစ ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ့္ကိုကတိေပးႏိုင္မလား ဈာန္"
"စိတ္ခ်ပါ ဒီကတိေတြမေတာင္းခဲ့ရင္ေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ဟာခရာ့ကိုအသက္ထက္ပိုၿပီး ေစာင့္ေရွာက္သြားမွာပါ ဘယ္လိုအရာမွသူ႔ကိုမထိခိုက္ေစဖို႔အတြက္ သူ႔ကိုကြၽန္ေတာ္ကာကြယ္ေပးပါ့မယ္"
သူေလးနက္စြာကတိေပးလိုက္သည္။ သူ႔စကားအဆုံးတြင္ေတာ့ မင္းစကၠရာသည္ စိတ္ခ်သြားဟန္ျဖင့္ တစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္ၿပီး
"ရယူမူမရွိဘဲေပးဆပ္ဖို႔႐ုံသပ္သပ္နဲ႔ ခရာ့အေပၚခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ခင္ဗ်ားႏွလုံးသားဟာ ခရာ့အတြက္အေကာင္းဆုံးျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ယုံၾကည္ပါတယ္ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားဆီအကူအညီေတာင္းခဲ့တာပါ ခရာ့အေပၚထားတဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြအတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဈာန္ ခင္ဗ်ားေမတၱာေအာက္မွာခရာလုံၿခဳံေႏြးေထြးမွာပါ ကြၽန္ေတာ္သူ႔အတြက္စိတ္ေအးႏိုင္ပါၿပီ"
"မလိုပါဘူးဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္အၿမဲတမ္း ခရာ့ေပ်ာ္႐ႊင္မူကိုအေလးနက္ထားခဲ့ၿပီးသားပါ သူ႔ေပ်ာ္႐ႊင္မူကကြၽန္ေတာ့္ကိုနာက်င္ေစတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ေက်နပ္တယ္ ဒါေၾကာင့္ ခရာ့အတြက္ေနာက္ဆံမတင္းပါနဲ႔ ခင္ဗ်ားခရီးကိုေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္းသြားပါ"
"အင္မတန္ကံဆိုးရွာတဲ့ခရာ့ဘဝမွာ ခင္ဗ်ားဟာသူ႔အတြက္ကံေကာင္းျခင္းလက္ေဆာင္တစ္ခုပါပဲဈာန္ တကယ္ေတာ့ ခရာ့ဘဝေလးကအရမ္းသနားစရာေကာင္းပါတယ္ ဒီက်ိန္စာတစ္ခုလုံးရဲ႕ေျမစာပင္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ရွင္သန္ခဲ့ရတယ္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရင္ခြင္မွာႀကီးျပင္းခဲ့ရရွာတာ မဟုတ္ဘူး သူဘာမွမလုပ္ခဲ့ဘဲနဲ႔ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုေပးဆပ္ခဲ့ရတယ္ နာက်င္ခဲ့ရာရွာတယ္ က်န္တဲ့သူ႔ဘဝေလးကိုေတာ့ ေအးခ်မ္းသြားခ်င္ပါတယ္ ဒါကြၽန္ေတာ္အျဖစ္ခ်င္ဆုံးဆႏၵာပါ.."
လိူက္လိူက္လွဲလွဲဆိုလိုက္ေသာ မင္းစကၠရာ၏စကားက သူ႔ကိုပါထိခိုက္နာက်င္ေစပါသည္။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရင္းမွ တစ္စုံတစ္ရာကိုအမွတ္ရလိုက္သျဖင့္
"ဒါနဲ႔ခင္ဗ်ား ခရာ့ကိုသြားမေတြ႕ဘူးလား ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ႏူတ္ဆက္ဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ.."
သူ႔စကားေၾကာင့္ မင္းစကၠရာ၏မ်က္ႏွာကာညႇိဳးငယ္သြားသည္။ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးကို ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္..
"ဘယ္ေသာမွျပန္ဆုံႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ ႏူတ္ဆက္ဖို႔မလိုေတာ့ပါဘူး ကြၽန္ေတာ္သူဝမ္းနည္းမွာကိုမခံစားႏိုင္ဘူး သူ႔မ်က္ရည္ေတြကိုလည္းမျမင္ခ်င္ဘူး ကြၽန္ေတာ္တို႔ခြဲခြာျခင္းမွာ သူ႔အတြက္နာက်င္မူေတြ ခ်န္မထားခ်င္ဘူး ကြၽန္ေတာ္တိတ္တဆိတ္ပဲ ထြက္သြားခ်င္ပါတယ္"
"ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား႐ုတ္တရက္ေပ်ာက္သြားရင္ ခရာပိုဝမ္းနည္းရလိမ့္မယ္ဗ်ာ ခင္ဗ်ားကိုသာ ႏူတ္ဆက္ခြင့္မရခဲ့ရင္ သူပိုနာက်င္ရလိမ့္မယ္"
မင္းစကၠရာက ေလးပင့္စြာပင္ေခါင္းခါရမ္းလိုက္ၿပီး
"ခရာ့ကိုမေျပာပါနဲ႔ သူစိတ္ေရာကိုယ္ပါ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္တဲ့ခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ပါ ထြက္ခြာသြားေတာ့မယ္ဆိုတာကိုသိရင္ သူခံစားႏိုင္မယ္မထင္ဘူး ခဏေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ခရာ့ကိုေအးခ်မ္းပါေစ ဒီအတိုင္းရွိပါေစေတာ့.."
ထို႔ေနာက္မင္းစကၠရာကာ ေဝဝါးေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။ သူတစ္ေယာက္တည္း ထိုေနရာတြင္ အခ်ိန္အတန္ၾကာသည္အထိ မလူပ္မယွက္ ၿငိမ္သက္စြာရွိေနဆဲ....။
ခရာ့အတြက္ေၾကာင့္ထင္သည္။ သူ႔ႏွလုံးသားေတြနာက်င္ေနမိပါသည္။ မင္းစကၠရာအၿပီးတိုင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ရင္ ခရာမည္မွ်ထိခံစားလိုက္ရမည္နည္း။
ခရာ့အတြက္တစ္ေလာကလုံးေျပးၾကည့္မွ ဒီအရိပ္ေလးတစ္ခုသာရွိခဲ့သည္မဟုတ္လား....
ယခုဒီအရိပ္ကိုေတာင္ သူမထပ္ၿပီးဆုံး႐ူံးရေတာ့မည္ဆိုတာ သိေနခဲ့ရင္.....
သူရင္နာစြာပင္ တီးတိုးညည္းညဴလိုက္မိသည္။
ခရာရယ္... ေလာကႀကီးကမင္းကိုမွ အၿမဲရက္စက္လြန္းပါတယ္.. အခုလည္းမင္းအေပၚ မတရားျပန္ဘူး...
ဘာလို႔မင္းကိုမွ ဒီေလာက္နာက်င္ေစရသလဲ ကေလးရယ္.... ။
..........................................................
ဒဏ္ရာေတြအျပည့္ႏွင့္ခမ္းနားေသာ လျပည့္ည..
လွပလြန္းေသာလမင္းႀကီးကို ေမွ်ာ္ေငးေနၾကည့္ေနရွာသည့္ မိန္းကေလးတစ္ဦး..။
သူမ၏မ်က္ဝန္းေတြက လမင္းကဲ့သို႔လွလြန္းေနသည့္တိုင္ ထိုမ်က္ဝန္းတို႔ကေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ကင္းမဲ့ေန၍ထင္ပါ့... ညႇိဳးငယ္လြန္းေနခဲ့သည္။
သူ႔ေျခလွမ္းေတြက သူမႏွင့္အနီးဆုံးသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့မိသည္။ ေျခသံႏွင့္အတူေရာက္လာသည့္အရိပ္ေၾကာင့္ သူမလွည့္ၾကည့္ရွာ၏။ သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ ႏြမ္းေဖ်ာ့ေနသည့္ုၾကားမွၿပဳံးလိုက္ရင္း...
"အစ္ကို...."
"ညည့္နက္ေနၿပီခရာ အျပင္မွာမရွိသင့္ေတာ့ဘူး"
"ခရာသိပါတယ္အစ္ကို ခရာ့စိတ္ေတြမြန္းက်ပ္ေနလို႔ပါ အျပင္မွာေနလို႔ေကာင္းတယ္ေလ"
"ေနေကာင္းတာေရာ သက္သာရဲ႕လား ခရာ"
"ဟုတ္ကဲ့..."
ကေလးတစ္ေယာက္လို ေခါင္းေလးညိတ္ရွာသည့္တိုင္ သူမမသက္သာေသးဘူးဆိုတာ သူေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ လွပေသာမ်က္ႏွာေလးက သာမာန္ထက္ႏြမ္းေဖ်ာ့ေနသည္။
"အစ္ကိုတို႔သိခၤါစဝ္ကိုရွာတာ ထူးျခားမူေတြ ေတြ႕ၿပီလားဟင္.."
"မေတြ႕ေသးပါဘူး ခရာ့အေနနဲ႔ေရာ ဘယ္လိုျမင္လဲ.."
သူ႔စကားေၾကာင့္ ခရာကစဥ္းစားသလိုႏွင့္ ၿငိမ္သက္သြား၏။ ထို႔ေနာက္ အလွမ္းေဝးသည့္လမင္းႀကီးကိုေငးၾကည့္ရင္းႏွင့္
"ခရာမေျပာတတ္ဘူး အစ္ကို..ဒါေပမယ့္"
"ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လို႔လဲခရာ.."
"ကိုကိုကို႔သိခၤါစဝ္မျဖစ္ေစခ်င္တာေတာ့ အမွန္ပဲ.. ကိုကိုနဲ႔သိခၤါစဝ္တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္မွာကိုပဲ ခရာေၾကာက္တယ္.."
"ခရာေၾကာက္တယ္ဟုတ္လား ဘာကိုလဲ.."
သူအံ့ၾသသင့္စြာဆိုလိုက္ေတာ့ ခရာသက္ျပင္းသဲ့သဲ့ေလးခ်လိုက္ၿပီးေနာက္..
"ကိုကိုကသိခၤါစဝ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ အစ္ကိုတို႔ေျပာေနတဲ့သိခၤါစဝ္ႏွလုံးသားဆိုတာ ဘယ္ေသာမွျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးထင္ပါတယ္ သိခၤါစဝ္ႏွလုံးသားကၾကာျဖဴ႕ဆီအမူထမ္းတယ္ေလ သစၥာတရားနဲ႔ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ႏွလုံးသားဆိုတာ ဒ႑ာရီေတြရွိခဲ့ပါတယ္ ကိုကိုကၾကာျဖဴ႕ကိုမုန္းတီးခဲ့တာ ခရာတို႔ေျပာေနတာထက္ေတာင္ပိုပါတယ္ သူဘယ္ေသာမွသိခၤါစဝ္ကိုရွာမွာမဟုတ္ဘူး အစ္ကို သူကိုယ္တိုင္ကသိခၤါစဝ္ကံဆိုးစြာ ျဖစ္ခဲ့ရင္လည္းေပါ့"
"ဒါလည္း ဟုတ္ပါတယ္.."
"ဒါေၾကာင့္ ကိုကိုသိခၤါစဝ္မဟုတ္ဖို႔ကို ခရာဆုေတာင္းမိတာပါ ခရာဒါကိုအျမန္ဆုံးသတ္ခ်င္လွပါၿပီ ဘယ္လိုနာက်င္မူမွထပ္မရခ်င္ေတာ့ဘူး ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း မဆုံး႐ူံးသြားေစခ်င္ေတာ့ဘူး အစ္ကိုရယ္"
ခရာကေျပာရင္းဝမ္းနည္းလာပုံရ၏။ အသံေလးကတိုးရွတုန္ယင္သြားေတာ့သည္။ ခရာသည္မို႔ေသဆုံးမူအတြက္ အခုထိစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနေသးဟန္တူသည္။ မို႔ေသရတာသူမေၾကာင့္ဟု အျပစ္တင္ေနသည့္စိတ္က သူဘယ္လိုမွေဖ်ာက္မရပါလား။
"စိတ္မပူပါနဲ႔ သိခၤါစဝ္ကအစ္ကိုပဲျဖစ္မွာပါ"
သူမစိတ္သက္သာလို႔ျငား သူအတည္ေပါက္နဲ႔စလိုက္ေတာ့ ခရာကခပ္ယဲ့ယဲ့ေလးၿပဳံးရွာ၏။ သူ႔ကို တစ္ခ်က္ငဲ့ၾကည့္ရင္း..
"ဟုတ္မွာပါ သိခၤါစဝ္ဟာအစ္ကိုျဖစ္ေနဖို႔အေကာင္းဆုံးပါပဲ အစ္ကိုကခရာ့နာက်င္မူေတြကို အၿမဲတမ္းမွ်ေဝေပးခဲ့တဲ့သူပါ အခုလည္း ဒီနာက်င္မူေတြအဆုံးသတ္ေပးမယ္လို႔ ခရာယုံၾကည္ပါတယ္ "
ခရာ့စကားေၾကာင့္ ဈာန္ၿပဳံးလိုက္မိသည္ ထင္သည္။ သူမကလမင္းႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္ေနလ်က္ႏွင့္ပင္...
"လျပည့္ညကကုန္ေတာ့မွာပဲေနာ္ အစ္ကို ေနာက္တစ္ခါလျပည့္ညကို ခရာတို႔အားလုံးျဖတ္သန္းႏိုင္မယ္ ထင္တယ္ ဘာနာက်င္မူမွမရွိဘဲေပါ့"
"ဟုတ္သားပဲ ဒီလျပည့္ညကုန္ေတာ့မယ္"
ဈာန္ေရ႐ြတ္ရင္းမွ တစ္စုံတစ္ရာကိုသတိရလိုက္ၿပီး ရင္ထဲနင့္ခနဲ႔ျဖစ္သြားမိသည္။ သိပ္မၾကာခင္ ခရာခ်စ္ေသာအရိပ္တစ္ခုက ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မည္မဟုတ္လား...
သူတကယ္ပဲ ခရာ့ကိုဖုံးကြယ္ထားသင့္ရဲ႕လား..
လမင္းႀကီးကိုေငးၾကည့္ေနသည့္ အျပစ္ကင္းစင္လြန္းေသာ မ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္ၿပီး သူရင္ထဲထိခိုက္သြားရေတာ့၏။ ထိန္ခ်န္ထားဖို႔ သူဘယ္လိုမွလိပ္ျပာမလုံႏိုင္ေတာ့ရာ....
ခြင့္လြတ္ပါ.. ဦးမင္းစကၠရာသမီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ခရာခင္ဗ်ားကိုႏူတ္ဆက္သင့္ပါတယ္
မ်က္ရည္နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့... ထိုက္တန္ပါတယ္
"ခရာ..."
"ရွင္..."
"ဒီလျပည့္ညေလးမွာ ခရာ့အတြက္နာက်င္စရာေတြ အစ္ကိုေပးရေတာ့မယ္ထင္တယ္"
ခရာကားသူ႔စကားကိုနားမလည္ဟန္ျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္လာရွာသည္။ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးကို သူစိတ္မေကာင္းစြာ စိုက္ၾကည့္မိရင္း..
"ခရာ့အေဖက ခရာနာက်င္မွာစိုးလို႔ မေျပာခိုင္းေပမယ့္ အစ္ကိုေျပာမွျဖစ္မယ္ထင္တယ္"
"ခရာ့အေဖ..."
"ဟုတ္တယ္ခရာ...သူအစ္ကို႔ဆီလာခဲ့တယ္"
"အစ္ကို႔ဆီလာခဲ့တယ္ ဘာအတြက္လဲဟင္"
ခရာကအံ့ၾသသင့္စြာဆိုေတာ့ သူသက္ျပင္းခ်မိၿပီး
"ခရာ့ကိုကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႔အတြက္ လာေတာင္းဆိုတာပါ သူခရာ့နားဆက္ရွိေနႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး"
"ရွင္...."
"သူထြက္သြားရေတာ့မယ္ ဒီလျပည့္ညကုန္သြားခဲ့ရင္ သူသံသရာခရီးကို ဆက္သြားရေတာ့မွာမို႔ပါ သူ႔ကိုၾကာျဖဴကလြတ္ေျမာက္ေပးလိုက္ၿပီ သူေနခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ေနခြင့္မရွိေတာ့ဘူး သူသြားရေတာ့မယ္.."
ခရာကာ မယုံၾကည္ႏိုင္ဟန္ျဖင့္ သူ႔ကိုေငးၾကည့္ရွာ၏။ သူမမ်က္ဝန္းမွ မ်က္ရည္တို႔ကရစ္ဖြဲ႕လာၿပီးေနာက္ ေခါင္းေလးတခါခါႏွင့္
"မဟုတ္တာမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ၾကာျဖဴကသူ႔ကို သြားခိုင္းမွာမဟုတ္ဘူး.."
"ဒါေပမယ့္ ၾကာျဖဴကခရာတို႔ကိုခြဲလိုက္ၿပီ ဒါကိုခရာလက္ခံရမယ္ သူမၾကာခင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မယ္ ခရာဝမ္းနည္းမွာစိုးလို႔ သူခရာ့ကိုမေျပာခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ့ေျပာမွရမယ္ ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ခရာသူ႔ကိုေတြ႕ခ်င္မွာပဲေလ ခရာသူ႔ကိုႏူတ္ဆက္ရမယ္မဟုတ္လား သြားပါခရာ သူနဲ႔သြားေတြ႕ပါ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး ၿပီးေတာ့ခရာအၿပီးငိုခဲ့ပါေနာ္.. ဘယ္အရာမွခရာ့ကို ဒီထက္ပိုနာက်င္ေစေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကိုယ္သိတယ္ အခုခရာသူနဲ႔သြားေတြ႕ပါေတာ့ "
သူ႔စကားအဆုံး ခရာ့မ်က္ဝန္းမွမ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာ၏။ ထို႔ေနာက္ ဆတ္ခနဲ႔လွည့္ကာ အေျပးတပိုင္းထြက္သြားရွာသည္။
သူနာက်င္စြာက်န္ခဲ့ရင္းႏွင့္.................
ခရာအေျပးတပိုင္းထြက္လာရင္းမွ မ်က္ရည္ေတြကအတားအဆီးမဲ့စြာႏွင့္...
သူထာဝရထြက္သြားေတာ့မည္ဆိုေသာအသိက ခရာ့ႏွလုံးသားကြဲအက္သြားၿပီးလားဟုပင္ ထင္ရေအာင္နာက်င္ရပါသည္။
ဟင့္အင္း..ခရာလက္မခံပါ။ ခရာသူႏွင့္ေတြ႕မွျဖစ္မည္။ ခရာ့နားကေနသူ႔ကိုထြက္ခြာခြင့္ခရာမေပးႏိုင္ပါ။
ခရာအ႐ူးတစ္ေယာက္လိုခံစားရရင္းမွ သူ႔ကိုဘယ္နားသြားရွာရမွန္းမသိသျဖင့္ ၾကာျဖဴနန္းေဆာင္ဆီသို႔ အေျပးထြက္လာမိသည္။
ခလုတ္တိုက္ၿပီးလွဲက်သြားရသည္မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္။ ခ်ိဳင့္ေတြ ေလွကားထစ္ေတြေအာက္ လိမ့္ဆင္းသြားတာလည္း တစ္ခါမကေတာ့ပါ။ စိတ္ေဆာင္၍ထင္သည္ ထိခိုက္နာက်င္မူေတြ ခရာသတိမထားႏိုင္ပါ။ လွဲၿပိဳရာမွထၿပီး ၾကာျဖဴနန္းေတာ္ေရွ႕အေရာက္သြားသည္။
နန္းေတာ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ သူမေမာဟိုက္လြန္းသျဖင့္ အလိုလိုဒူးေထာက္လွဲၿပိဳသြားရင္း...
"ၾကာျဖဴ..."
"ၾကာျဖဴ...ရွင္ဘယ္မွာလဲ ထြက္ခဲ့ေပးပါ "
သူမေခၚသံေၾကာင့္ထင္သည္။ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းက အျဖဴေရာင္အရိပ္ေလးတစ္ခုထြက္လာ၏။ သူမကိုစူးစိုက္ကာ ၾကည့္ေနပါရဲ႕....
"သူဘယ္မွာလဲဟင္ ခရာ့ကိုေျပာျပပါ သူဘယ္မွာလဲ..."
ၾကာျဖဴကာေအးစက္စြာၿငိမ္သက္ေနၿမဲ။ ခရာမ်က္ရည္ေတြစီးက်လာရင္းႏွင့္ လက္အုပ္ေလးခ်ီမီကား
"သူဘယ္မွာလဲဆိုတာ ေက်းဇူးျပဳ၍ခရာ့ကိုေျပာျပေပးပါ ခရာေတာင္းပန္ပါတယ္ ခရာသူ႔ကိုႏူတ္ဆက္ခြင့္ရသင့္ပါတယ္.."
".........."
"ေက်းဇူးျပဳ၍ပါ သူ႔ကိုေတြ႕ခြင့္ေပးပါေနာ္ ဟင့္ဟင့္."
ခရာအင့္ခနဲ႔ငိုခ်လိုက္ေတာ့ ေအးစက္ေနေသာသူမမ်က္ဝန္းတို႔က တစ္ေနရာသို႔ေ႐ြ႕သြားသည္။ ထိုေနရာကား... အေဆာက္အဦးတစ္ခု...
ခရာဆတ္ခနဲ႔ထလိုက္ၿပီး ထိုအေဆာက္အဦးသို႔ ေျပးထြက္လာေတာ့သည္။ ဒီေနရာကို ခရာေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ ဒီေနရာမွာ ခရာ့ကိုေမြးဖြားခဲ့သည္မဟုတ္လား....
သူမအသက္(၇)ႏွစ္အထိေနထိုင္ခဲ့သည့္ ေနရာေလး...
ထိုအေဆာက္အဦးေရွ႕ပန္းၿခံေလးေတြေတာ့ ၿငိမ္သက္စြာထိုင္ေနသည့္သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ ခရာနာက်င္စြာပင္ ေခၚလိုက္မိသည္။
"ေဖေဖ..."
သူဆတ္ခနဲ႔တုန္ယင္ၿပီးလွည့္လာသည္။ မ်က္ရည္အ႐ြဲသားႏွင့္ခရာ့ကိုျမင္ေတာ့ အံ့ၾသတုန္လူပ္စြာျဖင့္
"ခရာ..."
"ခရာ့ကိုမေျပာဘဲထြက္သြားေတာ့မွာလား ခရာမသိေအာင္ ထြက္သြားဖို႔ဘာလို႔ေတြးရက္သလဲဟင္"
"မဟုတ္ဘူး... သမီး ဒါကသမီးအတြက္ပါ အေဖသမီးကိုမနာက်င္ေစခ်င္လို႔ပါ.."
ခရာမ်က္ရည္ေတြစီးက်လာျပန္သည္။ သူ႔ဆီသို႔တုန္ရီေနေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕လွမ္းလာေနရင္းႏွင့္...
"ေျပာေတာ့ ခရာ့ကိုကာကြယ္ေပးမယ္ဆို ခရာ့အနားမွာအၿမဲရွိေနေပးမယ္ဆို ခရာ့အတြက္ရွင္သန္ေနပါတယ္ဆို ခရာ့ကိုလည္း အရမ္းခ်စ္တယ္ဆို.."
"ခရာရယ္..."
"ဘာလိုမ်ားခရာ့ကိုထားခဲ့မွာလဲ ဘာလို႔ဒီလို ရက္ရက္စက္စက္ထားၿပီးထြက္သြားမွာလဲ ခရာ့ကိုခ်စ္ပါတယ္လို႔အၿမဲေျပာတဲ့အေဖက ဘာလို႔ခရာ့နားမွာဆက္မေနေတာ့သလဲ.."
အေကာင္အထည္မရွိသည့္သူ မ်က္ရည္ေတြစီးက်လာသည္ထင္သည္။ ရင္ေတြလည္းကြဲေၾကသြားခဲ့ရၿပီ ထင္ပါရဲ႕...
ဘယ္ေသာမွမနီးစပ္ခဲ့သည့္တိုင္ ဒီခြဲခြာျခင္းကား ရက္စက္ကာၾကမ္းတမ္းလြန္းလွ၏။ နာက်င္စရာေကာင္းလြန္းလွပါသည္..။
"အေဖေတာင္းပန္ပါတယ္ သမီးရယ္.."
"ဟင့္အင္း ခရာေပးမသြားပါဘူး မသြားပါနဲ႔ ခရာ့ကိုအႏၲာရယ္ေတြၾကားက ကာကြယ္ေပးရဦးမွာေလ အေဖသြားလို႔မျဖစ္ဘူး အေဖ့အတြက္ခရာအသက္ရွင္ဖို႔ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တာေလ ဘာလို႔မ်ားအခုၾကေတာ့ ထြက္သြားရသလဲ ဟင့္ဟင့္... "
သူခရာ့ကိုေထြးေပြ႕လိုက္ခ်င္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူကာအေငြ႕အသက္တစ္ခုမွ်သာ။ ခရာ့မ်က္ရည္ေတြသုတ္ေပးခ်င္ပါသည္။
ဒါေပမယ့္ သူမလြပ္လပ္စြာ ငိုပါေစေတာ့....
"အေဖကေသၿပီးသားပါသမီး အေဖ့အတြက္အခ်ိန္ဆိုတာ အကန႔္အသတ္ရွိပါတယ္ အခုအေဖ့အခ်ိန္ေတြ ကုန္သြားပါၿပီထင္တယ္ သံသရာခရီးေတြဆက္ရေတာ့မယ္ အေဖခုလိုလြတ္ေျမာက္သြားတာ သမီးဝမ္းမသာဘူးလား"
"ဒါေပမယ့္...."
"အေဖတို႔ကအစကတည္းက ခြဲခြာခဲ့ၿပီးသားပါသမီးရယ္ ဒါကိုသမီးလက္ခံရမယ္ေလ..."
"ဟင့္အင္း ခရာ့မွာအေဖပဲရွိတာေလ ခရာ့အတြက္ဘယ္သူမွမက်န္ေတာ့ဘူး အေဖမွန္းမသိခင္က ခရာနာက်င္ခဲ့ရတယ္ အခုသိၿပီးေတာ့လည္းနာက်င္ခဲ့ရတယ္ ကာကြယ္ေပးမယ္ေျပာၿပီးထြက္ခြာသြားျပန္တယ္ ခရာဘာကိုယုံၾကည္ရေတာ့မွာလဲဟင္ ဘယ္လိုခံစားခ်က္နဲ႔ ရွင္သန္ရမွာလဲဟင္ ေက်းဇူးျပဳ၍ခရာ့နားကမထြက္ခြာပါနဲ႔ ခရာ..ခရာ ေၾကာက္လို႔ပါ ဟင့္ဟင့္."
"ခရာရယ္..."
သူခရာ့ကိုေထြးေပြ႕ထားလိုက္မိသည္ ထင္သည္။ ဟုတ္မည္.. ခရာသူ႔ရင္ခြင္ထဲတြင္ ကေလးတစ္ေယာက္လို ငိုေႂကြးေန၏။
သူ႔ရင္ခြင္ကခရာ့အတြက္ အေငြ႕အသက္တစ္ခုမွ်သာမဟုတ္ခဲ့ပါ။ အၿမဲတေစေႏြးေထြးေစခဲ့ပါသည္။ ၾကည့္စမ္း... အခုထိတိုင္ေအာင္ ေႏြးေထြးေနဆဲပါလား...
"သမီးေလး..."
သူခရာ့ကိုခ်စ္မဝစြာပင္ ေထြးေပြ႕သြားရင္းမွာ ရင္ထဲလွပ္ခနဲ႔ျဖစ္သြားရသည္။ ေလေပြတစ္ခုက သူ႔ကိုေအးစက္စြာေဝွ႔ယမ္းတိုက္ခတ္သြား၏။ တစ္စုံတစ္ရာသည္ ဟိုးအေဝးမွ သူ႔ကိုဆြဲဆြဲငင္ငင္ေခၚေနသကဲ့သို႔....
သူနာက်င္စြာသက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။ သူသြားရေတာ့မည္ပဲ..။ သူ႔မွာအခ်ိန္ေတြမက်န္ေတာ့ပါ။ ထို႔ေနာက္ ခရာ့၏ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကိုဖြဖြေလးဆုပ္ကိုင္ထားရင္းႏွင့္
"တိတ္ေတာ့မငိုပါနဲ႔ေတာ့ အေဖသြားရေတာ့မယ္ သမီးမ်က္ရည္ေတြျမင္ရင္ အေဖဘယ္လိုလုပ္စိတ္ခ်ႏိုင္မွာလဲ အေဖ့ကိုေနာက္ဆံတင္းေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔ကေလးရယ္.."
သူ႔စကားေၾကာင့္ ခရာ့ေယာင္ယမ္းၿပီး မ်က္ရည္သုတ္လိုက္မိသည္။ ေနာက္ထပ္မ်က္ရည္ေတြ စီးမက်လာေအာင္လည္း အံ့ႀကိတ္ထားမိသည္။
ဟုတ္တယ္... သူ႔ရဲ႕ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာ ခရာမငိုသင့္ေတာ့ဘူးေလ။ သူ႔ကိုစိတ္ေျဖာင့္စြာႏွင့္သံသရာကို ခရီးဆက္ေစသင့္သည္ မဟုတ္လား...
ခရာမ်က္ရည္ဝဲေနသည့္ၾကားမွ ႀကိဳးစားၿပဳံးလိုက္ၿပီး
"ခရာမငိုေတာ့ပါဘူးေနာ္ အေဖစိတ္ခ်လက္ခ်သြားပါ"
"ေက်းဇူးပါကေလးရယ္ ခရာကလိမ္မာၿပီးသားဆိုေတာ့ လိမ္မာဖို႔အေဖမမွာေတာ့ပါဘူး အေဖမရွိေတာ့ေပမယ့္ ခရာေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္အသက္ရွင္ရမယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့.. ခရာကတိေပးပါတယ္ ခရာအေဖ့ကိုသိပ္ခ်စ္တယ္ ဒီစကားေလးကိုယူသြားပါေနာ္"
"သမီးရယ္ အေဖတို႔ပတ္သတ္မူက သူမ်ားေတြလိုမလွပေပမယ့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကေတာ့ လွေနမယ္ထင္ပါတယ္ သမီးကိုခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ အေဖ့အတြက္အရာအားလုံး လွပခဲ့တယ္ေလ အေဖမရွိေတာ့ေပမယ့္ အေဖ့ခ်စ္ျခင္းေတြကခရာ့နားမွာခ်န္ခဲ့ၿပီးသားပါ ကေလးရယ္.."
"ခရာ့ရင္ထဲမွာေဖေဖ့အခ်စ္ေတြ သိမ္းထားပါ့မယ္ ခရာ့အၿမဲတမ္းအမွတ္ရေနမွာပါ အေဖေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းသြားပါေတာ့ေနာ္..."
သူၿပဳံးလိုက္သည္။ စိတ္ခ်သြားၿပီထင္ပါရဲ႕..
ခရာ့မ်က္စိေရွ႕တြင္ တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားေလေတာ့၏။ သူ႔ပုံရိပ္ေလးလုံးဝေပ်ာက္ကြယ္သြားသည့္ အခ်ိန္တြင္ေတာ့....
ဟန္ေဆာင္ၿပဳံးထားသည့္ ခရာ့ႏူတ္ခမ္းမွအၿပဳံးတို႔ ၿပိဳဆင္းသြား၏။ ႀကိဳးစားတင္းထားသည့္ မ်က္ရည္တို႔ကလည္း ေဝါခနဲ႔စီးက်လာရင္းႏွင့္..
"အဟင့္ဟင့္...."
သူမအ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္လွဲက်သြားၿပီး ႐ိူက္ငိုေနမိသည္။ ဘာဆိုဘာမွမသိေတာ့ေအာင္ နာက်င္ေနရင္း ရင္ေတြကြဲလုမတက္ငိုေနမိ၏။
"သူေအးခ်မ္းသြားပါၿပီ ခရာရယ္.."
ဈာန္ကာသူမေနာက္စိတ္မခ်၍ ေျပးလိုက္လာဟန္တူပါသည္။ လူးလိမ့္ငိုေနသည့္ ခရာ့ကိုေထြးေပြ႕လိုက္ရင္းႏွင့္
"ကိုယ္မင္းကိုကာကြယ္ေပးမွာပါခရာရယ္ ကိုယ့္အသက္နဲ႔မင္းထပ္မငိုရေအာင္ ကိုယ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးမွာပါ"
သူမဘာမွမတုန႔္ျပန္ပါ။ သူ႔ကိုအားကိုးတႀကီးဖက္ၿပီး မ်က္ရည္မဆည္ႏိုင္ေအာင္ငိုေနဆဲ....
အနားမွာရွိခဲ့စဥ္ကအေဖမွန္းမသိခဲ့သူ....
အေဖမွန္းသိၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ လက္ခံဖို႔နာက်င္လြန္းကာ ေရွာင္ေျပးခဲ့သူ...
အရာအားလုံးလက္ခံဖို႔ ႀကိဳးစားႏိုင္သည့္အခါတြင္ေတာ့ အေဖဆိုသည့္အရာက ထာဝရေပ်ာက္ကြယ္သြားသည့္အခါ....
ငိုသင့္ပါတယ္ ခရာရယ္....
မင္းရဲ႕နာက်င္မူေတြ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲအဆုံးသတ္ပါေတာ့လား..... ဝဋ္ေႂကြးေတြမ်ားလိုက္တာကေလးရယ္...
လျပည့္ညကာမ်က္ရည္တို႔ႏွင့္စြဲနစ္ကာ အဆုံးသတ္သြားျပန္၏။ အင္းေလ လျပည့္ေန႔တိုင္း က်ိန္စာသင့္ခဲ့သည္ကို...
ငိုေႂကြးေနသည့္သူမကိုစူးစိုက္ၾကည့္ေနေသာ မ်က္ဝန္းတစ္ခုရွိေနခဲ့ျပန္သည္။ အရက္စက္ဆုံးေသာ မိခင္တစ္ေယာက္၏ မ်က္ဝန္းေတြျဖစ္လိမ့္မည္။
ေအးစက္ေနဆဲ..........
သို႔ေသာ္.........
Unicode
~~ကြာဖြူ~~
အပိုင်း(၃၅)
လပြည့်နေ့.....
ပဒုမ္မာရီမြို့တော်တံခါးကား ပွင့်ခဲ့ချေပြီ။ သူတို့ခြေလှမ်းတွေက မြို့ပြင်သို့ဦးတည်လျှောက်လာကြသည်။
သူတို့ဆိုသည်က... စေတန် ကောင်းကင် ကမ္ဘာ ဈာန် နက်ရှိုင်းနှင့်စိမ်း။ ဦးလုံထန်းက နေမကောင်းသည့်ခရာ့ကို စောင့်ဖို့ကျန်ခဲ့သလို ရာဇကလည်းရှိမနေပြန်ပါ။
မြို့အပြင်ထွက်လိုက်သည်နှင့်ဆီးကြိုနေသည်က စိမ်းလက်သောကန်ရေပြင်ကြီး...
ဘာရယ်မဟုတ်မို့ကိုဖျတ်ခနဲ့သတိရမိပြီး စိမ်းအတော်စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားမိသည်။ ဤနေရာမှာမို့၏ဖြစ်တည်မူတွေ အဆိုးဝါးဆုံးဇာတ်သိမ်းခဲ့သည်မဟုတ်လား...
"ဟိုမှာ..."
ဈာန်က အံ့သြသင့်စွာဆိုလိုက်ပြီး တစ်နေရာသို့လက်ညှိုးထိုးပြလိုက်သည်။ သူတို့အားလုံးအကြည့်က ဈာန်ညွှန်ပြရာဆီသို့ ရောက်သွားတော့..
"ဟင်...."
ကြီးမားသော သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်အောက်တွင် ငြိမ်သက်စွာ တရားထိုင်နေသည့်သူတော်စင်ပုဂ္ဂိုလ်။ ဘယ်ချိန်ကတည်းက ရောက်နှင့်နေပြီမသိသော သူတော်စင်သည် ဆိတ်ငြိမ်စွာပင်တရားမှတ်နေ၏။
"သူရောက်နေခဲ့ပြီပဲ.."
စေတန်ကတိုးတိတ်စွာဆိုလိုက်သည်။ ထို့နောက်သူတို့အားလုံး သူတော်စင်ပုဂ္ဂိုလ်ရှိရာ လျှောက်လာလိုက်သည်။ အနားရောက်တော့ ခြေသံကြောင့်ထင်သည်။ သူတော်စင်၏မျက်လုံးတွေ ပွင့်လာသည်။
သူတို့ကိုမြင်တော့ အံ့သြသွားဟန်မရှိပါ။ သူတို့ရောက်လာမည်မှန်း ကြိုသိနေပုံရသည်။ ဈာန်က သူတော်စင်ကို အရင်ဦးချလိုက်ပြီးနောက်..
"ကျွန်တော်တို့အဘကိုစောင့်နေတာပါ.."
သူတော်စင်ကား မည်သို့မျှမတုန့်ပြန်ပါ။ တိတ်ဆိတ်စွာရှိနေဆဲဖြစ်ရာ စေတန်က..
"ဘာဖြစ်လို့စောင့်နေသလဲဆိုတာ အဘသိနေမယ် ထင်ပါတယ်.."
စေတန်စကားအဆုံးသူတော်စင်ကား ခေါင်းတစ်ချက်ညိတ်လိုက်ရင်း..
"အဘဆပ်ရမယ့်ကြွေးကျန်သေးတဲ့ ဝဋ်ကြွေးအတွက် ဒီကိုလာဖို့အချိန်တန်လို့ ရောက်လာခဲ့တာပါ လူလေးတို့မှာ မေးခွန်းတွေအများကြီးရှိနေမယ်ထင်တယ်"
"ဟုတ်ပါတယ်ခင်ဗျာ.."
"အဘနဲ့သက်ဆိုင်မယ့် အရေးကြီးတဲ့မေးခွန်းပဲမေးပါ..လူလေး"
"အဘကအတိတ်ဘဝမှာ မျိုးနွယ်စုခေါင်းဆောင်ဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာ ကျွန်တော်တို့သိခဲ့ပြီးပါပြီ.."
စေတန်စကားကို သူတော်စင်ကာဘာမှမတုန့်ပြန်ပါ။ ဆိတ်ဆိတ်ငြိမ်ခြင်းသည်လည်း ဝန်ခံခြင်းပင် မဟုတ်လား။
"အဘစိတ်အနှောင့်အယှက်မဖြစ်အောင် ကျွန်တော်မေးခွန်းတွေအများကြီးမမေးပါဘူး ကျွန်တော်တို့ကို မျိုးနွယ်စုခေါင်းဆောင်ရဲ့သား သိင်္ခါစဝ်ဆီခေါ်သွားပေးပါ သူဘယ်သူလဲဆိုတာ အဘသိမယ်လို့ယုံကြည်ပါတယ်"
"ဟုတ်ပါတယ် စိမ်းတို့နည်းလမ်းမျိုးစုံနဲ့ သိင်္ခါစဝ်ကိုရှာခဲ့ပြီးပါပြီ သူပျောက်နေတုန်းပါ ဒါကြောင့်စိမ်းတို့ကိုကူညီပေးဖို့ မေတ္တာရပ်ခံပါရစေ.."
သူတို့စကားအဆုံး သူတော်စင်ကာ အေးချမ်းစွာပြုံးလိုက်သည်။ ထို့နောက် တည်ငြိမ်စွာဆိုလိုက်သည်က...
"သိင်္ခါစဝ်ဆီအဘခေါ်ဆောင်သွားဖို့မလိုပါဘူး သူကပျောက်မနေတဲ့အတွက် သူ့ကိုအဝေးကြီးရှာဖွေဖို့ မလိုအပ်ဘူး သူဟာလူလေးတို့နဲ့အမြဲတမ်းရှိနေခဲ့တာပါ"
"ဗျာ..."
"ရှင်..."
ဘာပြောရမှန်းမသိအောင် သူတို့အံ့သြသင့်သွားတော့ သူတော်စင်ကားခေါင်းတညိတ်ညိတ်နှင့်
"ပြန်လည်မွေးဖွားခဲ့တဲ့သိင်္ခါစဝ်ဟာ လူလေးတို့တွေထဲက တစ်ယောက်အဖြစ်ရှိနေခဲ့ပြီးသားပါ.."
"ဗျာ...."
သူတို့ရူပ်ထွေးစွာ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက် ကြည့်လိုက်မိ၏။ အထူးသဖြင့် ဈာန် ကောင်းကင် ကမ္ဘာနှင့် နက်ရှိုင်း....
စေတန်ကတော့ ဘယ်သူဆိုတာသိသာနေခဲ့ပြီးသား မဟုတ်လား။ ကောင်းကင်ကမယုံကြည်ဟန်ဖြင့်
"ကျွန်တော့်တို့လေးယောက်ထဲမှာ တစ်ယောက်ကသိင်္ခါစဝ်လို့ အဘဆိုလိုက်သလား ဘယ်လိုဖြစ်နိုင်မှာလဲဗျာ.."
"ဒါအမှန်တရားပဲလူလေး ဖြစ်နိုင်မဖြစ်နိုင်ထက် ဖြစ်နေခဲ့ပြီးပြီ"
"ဒါပေမယ့် ကျောက်စာကအသက်မဝင်ခဲ့ဘူးအဘ ကျွန်တော်တို့အားလုံးကြိုးစားခဲ့ပြီးပါပြီ.."
ဈာန်နားမလည်စွာဝင်ပြောလိုက်သည်။ သူတော်စင်ကတစ်ချက်ပြုံးလိုက်ရင်းနှင့်..
"လူလေးတို့ထဲမှာ သိင်္ခါစဝ်ရှိနေပါတယ် ဒါတောင်ကျောက်စာက ဘာဖြစ်လို့အသက်မဝင်ခဲ့သလဲဆိုတော့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်သိင်္ခါစဝ်မှန်း ကာယရှင်ကိုယ်တိုင်ကမသိသေးလို့ပါ ကျောက်စာဟာ သိင်္ခါစဝ်ပြန်လည်မွေးဖွားခဲ့တဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ရှေ့မှာအသက်ဝင်လာမှာမဟုတ်ဘူး သိင်္ခါစဝ်နှလုံးသားနဲ့မှ အသက်ဝင်လာမှာပါ.."
"ဗျာ.."
ထင်မှတ်မထားသောစကားကြောင့် သူတို့အံ့သြသွားရပြန်၏။ သူတော်စင်ကသူတို့ကိုမကြည့်ဘဲ မျက်စိရှေ့ကကန်ရေပြင်ကြီးကို စူးစိုက်ကြည့်နေရင်း..
"ကျောက်စာကိုဖွင့်လို့ရတဲ့ တစ်ခုတည်းသောသော့က သိင်္ခါစဝ်ရဲ့နှလုံးသားပါ"
"ဒါဆို.. ကျွန်တော်တို့ထဲမှာသိင်္ခါစဝ်ဘယ်သူလဲဆိုတာ အဘသိရင်ပြောပြပေးပါလားဗျာ.."
စေတန့်စကားကြောင့် သူတော်စင်သည်ဖြေးညှင်းစွာ ခေါင်းခါရမ်းလိုက်ပြီးနောက်..
"အဘသိလို့ပြောပြခဲ့ရင်လည်း သိင်္ခါစဝ်ရဲ့နှလုံးသားအစစ်က အသက်မဝင်လာရင် ဘာမှမထူးဘူးလူလေး လူလေးတို့ကိုယ်တိုင် ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပြန်ရှာဖွေရမယ် အခုလက်ရှိရှင်သန်နေတဲ့ သက်ဆိုင်ရာနာမည်နဲ့နှလုံးသားမဟုတ်ဘဲ လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်သုံးရာက သိင်္ခါစဝ်နှလုံးသားဖြစ်နေရမယ်.."
"ကျွန်တော်တို့ဒါကိုဘယ်လိုရှာဖွေရမှာလဲ.."
ကောင်းကင်ကနားမလည်နိုင်ဟန်ဖြင့် မေးလိုက်တော့ သူတော်စင်ကာ အေးချမ်းစွာပင်ဆိုလိုက်၏။
"နှစ်ပေါင်းရာချီအတိတ်ဘဝက မရှိတော့တဲ့လူသားတစ်ယောက်နှလုံးသား အသက်ဝင်လာဖို့ဆိုတာ ကိုယ်တိုင်စစ်မှန်တဲ့ခံစားချက်နဲ့ရှာဖွေမှရမယ် "
"စစ်မှန်တဲ့ခံစားချက်..."
"သိင်္ခါစဝ်နဲ့သက်ဆိုင်ခဲ့တဲ့နေရာတွေ အားလုံးကိုလူလေးတို့သွားပါ အတိတ်ကအရိပ်ကိုဖမ်းဆုပ်ဖို့ ကြိုးစားကြည့်ပါ စစ်မှန်တဲ့နှလုံးသားနဲ့သိင်္ခါစဝ်ကို လိုလားစွာရှာဖွေပါ အချိန်ကျလာရင် သက်ဆိုင်သူရဲ့နှလုံးသားထဲကို သိင်္ခါစဝ်ဟာပြန်ရှင်သန်လာလိမ့်မယ်.."
"အကယ်၍ ကျွန်တော်တို့ကြိုးစားတာမအောင်မြင်ခဲ့ရင်ရော"
ဈာန်အမေးက သူတော်စင်ကို ခေတ္တာတိတ်ဆိတ်သွားစေသည်။ ထို့နောက် ဘာကြောင့်မှန်းမသိ သူတော်စင်ကာ သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း...
"အရာအားလုံးဟာ ကျိန်စာအတိုင်း ဇတ်သိမ်းသွားပါလိမ့်မယ်.. "
"အဘကျွန်တော်တို့ကို မကူညီနိုင်ဘူးလာဗျာ.."
သူတော်စင်ကာ ဈာန့်ကိုစူးစိုက်ကြည့်လိုက်ရင်း..
"သိင်္ခါစဝ်ကိုယ်တိုင် သူ့ကိုသူရှာမတွေ့သေးရင် အဘဘာမှကူညီပေးလို့မရဘူး လူလေးတို့ကိုယ်တိုင်ကိုယ့်နှလုံးသားကို ပြန်ရှာဖွေရမယ် "
"ကျွန်တော်တို့အားလုံးက သိင်္ခါစဝ်အသတ်ခံရတဲ့နေရာလည်းသွားခဲ့ဖူးပါပြီအဘ ဒါပေမယ့်ဘာမှထူးခြားမလာဘူး.."
ကမ္ဘာကမတင်မကျဖြစ်သွားကာ ဝင်မေးလိုက်၏။ သူတော်စင်ပုဂ္ဂိုလ်သည် အဓိပ္ပာယ်လေးနက်သော အပြုံးဖြင့်..
"လူလေးတို့ကသဲလွန်စရမလားလို့ သွားရှာခဲ့တာပါ စစ်မှန်တဲ့နှလုံးသားခံစားချက်နဲ့ရှာခဲ့လို့လား.."
"ဗျာ..."
"ဒီနေ့ကစပြီး ကိုယ့်စိတ်ထဲကသိင်္ခါစဝ်ကိုရှာဖွေပါ ကိုယ့်ကိုကိုယ်သိင်္ခါစဝ်ဖြစ်နေတယ်ဆိုတဲ့ ဖိအားမျိုးနဲ့မဟုတ်ဘဲ စိတ်ကိုလွတ်ထားပါ စိတ်ခံစားချက်တွေရှင်းလင်းပါစေ စိတ်ရင်းအမှန်နဲ့အာရုံပြုပါ သူ့နှလုံးသားပြန်နိုးထလာလိမ့်မယ် သိင်္ခါစဝ်စိတ်ဝိညာဉ်ကို ပိုင်ရှင်အစစ်ပြန်ဆုပ်ကိုင်နိုင်ဖို့ တစ်ခုတည်းသောနည်းလမ်းက ကိုယ်တိုင်ရှာဖွေဖို့ပဲပါ.."
သူတော်စင်စကားကာ ရိုးစင်းနေသယောင်နှင့် ရူပ်ထွေးနေ၏။ နက်ရှိုင်းကာသူနှင့်မသက်ဆိုင်သကဲ့သို့ ငြိမ်သက်နေတော့သည်။ ဒါမှမဟုတ် တစ်ခုခုကိုစဉ်းစားနေသလားဆိုတာ သူကိုယ်တိုင်ပဲသိပါလိမ့်မည်။
သူတော်စင်ကာ ထိုင်ရာမှဖြေးညှင်းစွာ ထရပ်လိုက်ပြီးနောက်...
"မင်းသမီးအမိန့်ကြောင့် သိင်္ခါစဝ်ဟာကျိန်စာထဲကနေလွတ်မြောက်နေခဲ့တယ် သူ့မှာကြာဖြူဒဏ္ဍာရီရဲ့အတိတ်တွေ ပျက်ဆီးသွားခဲ့တယ် ဒါကြောင့်တခြားသက်ဆိုင်ရာလူတွေလို ထူးခြားတဲ့ဆက်နွယ်မူတွေမရှိဘူး ဒဏ္ဍာရီနဲ့ပတ်သတ်တဲ့အိပ်မက်တွေ ခံစားချက်တွေပျောက်ဆုံးနေတယ် မောင်ရင်တို့ထဲကသိင်္ခါစဝ်ကို အဘအနေနဲ့မြင်အောင်မကြည့်နိုင်ဘူး ကြည့်နိုင်ခဲ့ရင်လည်း အဘပြောခဲ့သလိုသူ့နှလုံးသားက သိင်္ခါစဝ်ဖြစ်မလာခဲ့ရင် ဘာမှမထူးခြားဘူး ဒါကြောင့်ကိုယ်တိုင်ကိုယ့်နှလုံးသားကိုရှာဖွေဖို့ပဲ ကြိုးစားပါလို့မှာချင်တယ်"
ထို့နောက်သူတော်စင်ကာ ထွက်ခွာသွားဟန်ပြုတော့ စိမ်းကပျာကယာဖြင့်
"အဘ.. ဘယ်သွားမှာလို့လဲရှင် မြို့တော်ထဲမဝင်ဘူးလား"
"အဘမှာလုပ်ရမယ့်ကိစ္စတွေရှိတယ် သမီး"
"ဒါပေမယ့်.."
"မြို့တော်ဟာအဘနဲ့မသက်ဆိုင်ဘူး မလိုအပ်တဲ့ကိစ္စတွေမှာ ဝင်စွပ်ဖက်တာဟာ အဘကျင့်စဉ်နဲ့ သွေဖယ်နေတယ်. "
"ဒါဆိုအဘကိုကျွန်တော်တို့ ထပ်တွေ့ရဦးမှာလားဗျာ "
ဈာန်ကစိုးရိမ်စွာမေးလိုက်သည်။ သူတော်စင်သည်အဝေးတစ်နေရာသို့ ငေးစိုက်ကြည့်နေရင်းနှင့်...
"ရေစက်ရှိသေးရင်အဘတို့ထပ်ဆုံရမှာပါ"
"အဘနဲ့တွေ့ချင်တဲ့အခါဆိုရင်ရော ဘယ်လိုရှာဖွေရမလဲခင်ဗျား.."
"အဘကိုလူလေးတို့ရှာဖို့မလိုပါဘူး တွေ့ဖို့ကံဆုံတဲ့အခါတွေ့ရမှာပါ ချည်နှောင်ထားတဲ့ပဌာန်းဆက်တွေက လွယ်လွယ်နဲ့မပြတ်တောက်သေးပါဘူး ဒါပေမယ့်."
ဘာကြောင့်မှန်းမသိသူတော်စင်ကာ သက်ပြင်းရှည်ကြီးကိုချလိုက်ပြန်၏။ ထို့နောက်....
"တချို့တွေနဲ့တော့ အဘနဲ့ရေစက်တွေကုန်ဆုံးသွားပါပြီ စိတ်မကောင်းပေမယ့် ဒါဟာကံတရားပဲလေ ဘာများတတ်နိုင်မှာလဲကွယ် လူလေးတို့ဘေးကင်းကြပါစေ.."
"ဟင်..."
သူတို့အံ့သြတုန်လူပ်သွားစဉ်မှာပင် သူတော်စင်ကာတရွေ့ရွေ့နှင့် တောအုပ်တွင်းသို့ တိုးဝင်ပျောက်သွားသွားတော့၏။ သူတို့ကိုသွေးပျက်ကာ မလူပ်မယှက် မှင်သက်သွားစေသည်က သူတော်စင်ပြောသွားသည့်စကားများ..
တချို့တွေနဲ့တော့ရေစက်တွေကုန်ဆုံးသွားပါပြီဆိုသောစကားကာ ဘာအဓိပ္ပာယ်ပါလိမ့်.
ဟိုတစ်ခါတွေ့ခဲ့စဉ်က နောက်တစ်ခါပြန်ဆုံပါက လူမစုံဘူး အချို့လူတွေနဲ့ပြန်ဆုံဖို့ရေစက်မရှိတော့ဘူးဟု မိန့်ဆိုခဲ့ဖူးသည်။
သူတို့လုဇ်တို့ညီအစ်ကိုနှင့် မို့ကိုဆုံးရူံးခဲ့ရ၏။ တကယ်လည်း သူတော်စင်နှင့်ပြန်ဆုံသည့်အခါ သူတို့လူမစုံတော့လေရာ.....
ယခုသူတော်စင်ဆိုသွားသောစကားမျာက သူတို့စိတ်ကိုလေးသွားစေပြီး တုန်လူပ်သွားစေခဲ့၏။ သူတို့အားလုံး အတန်ကြာသည်အထိ ဘာစကားမှမဆိုနိုင်အောင် သွေးပျက်ကာ ငြိမ်သက်နေမိသည်..
ကြာဖြူဟာ သူတို့ထဲမှာဘယ်သူ့ကိုများ ထပ်ခေါ်ဆောင်သွားမည်နည်း။ ဆုံးရူံးမူတွေ သိပ်များလွန်းနေခဲ့ပါပြီ.... ။
သူတို့ဘာကိုမှထပ်ပြီးဆုံးရူံးမခံနိုင်တော့ပါ။ သူတော်စင်ကြီး၏စကားတွေ မှားယွင်းပါစေတော့....
မှားယွင်းသွားပါစေတော့လား.................။
.............................................................
"ငါတော့သိင်္ခါစဝ်ဖြစ်နိုင်မယ်မထင်ဘူး.. မထင်တာမဟုတ်ဘူး ဖြစ်ကိုမဖြစ်ဘူး"
ပန်းသီးတစ်လုံးကိုအခွာနွှာစားရင်းနှင့် နက်ရှိုင်းကပေါ့ပေါ့တန်တန်ဆိုလိုက်သည်။ ဈာန်အကြည့်ကနက်ရှိုင်းထံရောက်သွားပြီး
"ခင်ဗျားက ဘာလို့သေချာပေါက်ပြောနိုင်ရသလဲ"
"ရှင်းပါတယ် ငါကကြာဖြူကိုသတ်ဖို့ဒီအထိလာခဲ့တဲ့သူလေ ငါ့နှလုံးသားထဲမှာရှိနေတာ ကြာဖြူကိုသတ်ဖို့ ခံစားချက်တစ်ခုပဲ ငါ့လိုလူက ကြာဖြူဆီအမူထမ်းတဲ့ သိင်္ခါစဝ်ဖြစ်နိုင်မှာလား ငါသူ့အတွက်အသက်ပေးပြီး အမူထမ်းမယ့်စစ်သည်ကောင်းဆိုတာ တွေးတောင်မတွေးရဲဘူး အဟွန်း.."
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် သူ့စကားကိုသူ့ဘာသာသဘောကျသွားဟန်ဖြင့် ရယ်လိုက်ပြန်၏။ နက်ရိူင်းရယ်ပုံက တကယ်ကိုပေါ့ပျက်ပျက်...
သို့သော် နက်ရိူင်းစကားတွေကလည်း ယုတ္တိတန်ပါသည်။ ကြာဖြူကိုမုန်းလွန်းခဲ့သော နက်ရှိုင်းမြေဟာ သိင်္ခါစဝ်နှင့် ဘယ်လိုမှမအပ်စက်နိုင်သည်မဟုတ်လား...
နက်ရှိုင်းက စိတ်ပြေနှပြေနှင့်ပန်းသီးစားနေရင်းမှ
"ဖြစ်နိုင်တာက မင်းပဲဈာန်.."
"ဘာကြောင့်လဲလို့ရှင်းပြပါဦး"
"အသိသာကြီးကိုကွာ.. မင်းကကြာဖြူအတွက်အမုန်းမရှိဘူး ကြာဖြူနဲ့ပတ်သတ်ပြီး စိတ်ပျော့လွန်းတယ် နောက်ဆုံးသူ့သမီးကိုတောင်ချစ်လိုက်သေးတယ် ဂရုစိုက်ချင်တယ် ကာကွယ်ပေးချင်တယ်.. မင်းမှာသိင်္ခါစဝ်ရဲ့သွေးအပြည့်ရှိပြီးသားပါ"
လှောင်သလား... ခနဲ့သလား မသဲကွဲပါ။ သို့သော်ခရာလည်းရှိနေသည်။ အားလုံးရှေ့တွင်မို့ သူမျက်နှာပူသွားမိတာတော့ အမှန်ပင်။
"ခင်ဗျားရဲ့သီအိုရီကမလုံလောက်ပါဘူး နက်ရှိုင်း"
"ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ်အဖြေက ရှင်းရှင်းလေးထွက်ပါတယ် ဒီတော့သိင်္ခါစဝ်ရှာဖွေမယ့် ရူးကြောင်ကြောင်ပွဲထဲမှာ ငါ့ကိုမစဉ်းစားနဲ့တော့ ထည့်လည်းမတွက်နဲ့ ငါနှလုံးသားက အခုထိကြာဖြူဘယ်နည်းနဲ့သတ်ရမလဲဆိုတဲ့ ခံစားချက်ပဲရှိတယ်"
ပြောပြီးပုခုံးတွန့်ကာနက်ရိူင်းထွက်သွားတော့ ကောင်းကင်ကသက်ပြင်းချလိုက်ပြီး
"သူပြောတာလည်းမှန်ပါတယ် နက်ရှိုင်းက သိင်္ခါစဝ်မဖြစ်နိုင်ဘူး.."
"ဒါပေမယ့် တွေးကြည့်ရင်ဖြစ်လည်းဖြစ်နိုင်ပါတယ်"
ဈာန်ကတွေးတွေးဆဆနှင့်ဆိုလိုက်တော့ ကောင်းကင်ကလက်မခံဟန်နှင့်..
"ဘယ်လိုလုပ်ဖြစ်နိုင်မလဲ..."
"နက်ရှိုင်းကတစ်ချိန်လုံး ကြာဖြူကိုသတ်ဖို့ပဲတွေးပြီး ဒီအထိရောက်လာခဲ့ပေမယ့် အခုထိကြာဖြူနဲ့ထိပ်တိုက်မတွေ့ရဘူး ကြာဖြူကလည်းသူ့ကိုရန်မပြုသလို သူ့ဆီလည်းရောက်မလာခဲ့ဘူး ကြာဖြူအနေနဲ့နက်ရှိုင်းကို ဒီလောက်ရှောင်နေစရာအကြောင်းမရှိဘူးထင်တာပဲ ပြီးတော့..."
ဈာန်ကစကားကိုခေတ္တာရပ်လိုက်၏။ ထို့နောက်သူတို့ကိုအားနားဟန်ဖြင့် တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး
"မို့နဲ့ပတ်သတ်ပြီးပြောရမှာ အားလုံးကိုအားနာမိပေမယ့် အမှန်တရားဖြစ်နေတယ် အဲ့ဒီအတွက် ကြိုတောင်းပန်ပါရစေ "
"ရပါတယ် စိမ်းတို့အားလုံးနားလည်မှာပါ"
"မို့က ခရာ့ကိုအများကြီးအနိုင်ကျင့်ခဲ့တယ် ဒီကြားထဲကျွန်တော်တို့မသိတာတွေလည်း ရှိကောင်းရှိမှာပါ နောက်ဆုံး ခရာ့အသက်အန္တာရယ်ထိပါရန်ပြုခဲ့တယ် ဒါကြောင့်ကြာဖြူဟာ မို့ဆီခဏခဏလာခဲ့တယ် နာကျင်ထိတ်လန့်မူတွေပေးပြီး ခြောက်လှန့်စေခဲ့တယ် ခရာကိုထိခိုက်စေမူအတွက် မို့ကိုလည်းပြန်ထိခိုက်စေခဲ့တယ် နောက်ဆုံးမို့သေဆုံးခဲ့ရတဲ့အထိပါပဲ ဒါဟာခရာ့ကြောင့်လို့ ကျွန်တော်မဆိုလိုသလို မို့ကိုလည်းအပြစ်တင်တာမဟုတ်ပါဘူး မို့သေဆုံးမူဟာ ခရာ့ကိုပြုခဲ့တဲ့ဝဋ်ကြွေးတွေကြောင့်တော့ အနည်းအများတော့ပါမယ်ထင်ပါတယ် ဒါပေမယ့် နက်ရိူင်းကျတော့ ခြွင်းချက်ဖြစ်နေတယ်"
"ကိုဈာန်ဆိုလိုချင်တာက.."
"ရှင်းပါတယ်စိမ်း နက်ရှိုင်းဟာခရာ့ကို ဘယ်လောက်အနိုင်ကျင့်နှိပ်စက်ခဲ့မှန်း အားလုံးအမြင်ပါ တစ်ခါတလေနက်ရိူင်းရဲ့အနိုင်ယူမူက ခရာ့အသက်အန္တာရယ်ကိုပါ ထိခိုက်သွားစေနိုင်ခဲ့တယ် ဒါပေမယ့်ကြာဖြူ တစ်ခါမှနက်ရှိုင်းဆီရောက်မလာခဲ့ဘူး ပြီးတော့အန္တရယ်မပေးခဲ့ဘူး သူ့ကိုလည်းသတ်ဖို့လာတယ် သူ့သမီးကိုလည်း တချိန်လုံးနှိပ်စက်အနိုင်ကျင့်နေတာကို မျက်ကွယ်ပြုထားတာ တော်တော်ထူးဆန်းတယ် ကြာဖြူအနေနဲ့နက်ရိူင်းကို ဒီလောက်ထိခွင့်လွတ်ပေးနေတာဟာ သိပ်ကိုခိုင်လုံတဲ့အကြောင်းတစ်ခုတော့ ရှိနေမှာပါ.."
ဈာန်တွေးပုံကလည်းယုတ္တိတန်ပါသည်။ စေတန်က ငြိမ်သက်စွာစဉ်းစားနေရင်းမှ..
"ဒါပေမယ့်နက်ရိူင်း သိင်္ခါစဝ်မဖြစ်ဖို့တော့ ဆုတောင်းရမှာပဲ သိင်္ခါစဝ်နှလုံးသားနိုးထဖို့က သိပ်ခက်ခဲသွားလိမ့်မယ်.."
စေတန်စကားကမှန်နေသည်မို့ သူတို့အသီးသီးသက်ပြင်းသာချမိလိုက်၏။ တကယ်ကိုသူတို့အားလုံးအခက်တွေ့နေရပြီ ထင်သည်။
"နက်ရိူင်းဟုတ်ချင်မှလည်း ဟုတ်မှာပါ ဈာန်လည်းဖြစ်နိုင်တယ် ပြီးတော့ ကောင်းကင်နဲ့ကမ္ဘာလည်းဖြစ်နိုင်တယ် သိင်္ခါစဝ်ကမှတ်ညဏ်တွေပျောက်ဆုံးသွားတဲ့သူလေ ဘာမှမထူးခြားတာမရှိဘူးဆိုပေမယ့် ကောင်းကင်နဲ့ကမ္ဘာကပိုဖြစ်နိုင်သေးတာပဲ အကုန်လုံးက ဒီနေရာကို ပဋ္ဌာန်းဆက်ရှိလို့ရောက်လာခဲ့ကြတာပါ.."
စိမ်းစကားကြောင့် စေတန်ကအလိုလိုပြုံးမိပြီးနောက်..
"ပဋ္ဌာန်းဆက်မဟုတ်ဘူးစိမ်း ဝဋ်ကြွေးကြောင့်ပါ"
ပြောပြီးစေတန်ထွက်သွားတော့ စိမ်းသက်မောလေးသာချမိတော့သည်။ ဟုတ်ပါရဲ့.. ဆိုးဝါးတဲ့ဝဋ်ကြွေးကြောင့်ပင် ဖြစ်ပါလိမ့်မည်.။
"ဘာမှန်းမသိတဲ့အဖြေကို ရှာရမှာအတော်ခက်တယ် မှတ်ညဏ်တွေဖျောက်ခံရတဲ့လူဟာ သူ့ကိုသူပြန်ရှာတွေ့ဖို့ဆိုတာ တကယ်မလွယ်တဲ့ကိစ္စပဲ.."
ကမ္ဘာကညည်းညည်းညူညူဆိုလိုက်တော့ ကောင်းကင်က
"ဒါပေမယ့် ငါတို့လုပ်ရမှာပဲ ဖြစ်အောင်ကိုလုပ်ကိုလုပ်ရမယ် ငါဘယ်သူ့ကိုမှထပ်မဆုံးရူံးချင်တော့ဘူး.."
ကောင်းကင်စကားက သူတို့ကိုစိတ်မကောင်းဖြစ်သွားစေတော့သည်။ ဈာန်ကဘာမှမတုန့်ပြန်ဘဲ အပြင်သို့ ထွက်လာတော့၏။
ပဒုမ္မာရီမြို့တော်၏လပြည့်နေ့ညနေခင်းကာ သိပ်ကိုလှပလွန်းနေပါသည်။ သို့သော် သူတို့ရင်ထဲတွင်တော့ဘယ်မှာလှပနိုင်မည်နည်း။
သောကတွေ... ပူလောင်မူတွေ.. စိုးရိမ်ကြောက်ရွံံမူတွေနှင့် အသက်ရှူလိုက်တိုင်းမှာပြည့်နှက်နေခဲ့သည် မဟုတ်လား...။
"ဈာန်...."
သူတစ်ယောက်တည်းအတွေးများစွာဖြင့် ရူပ်ထွေးနေစဉ် ခေါ်သံသဲ့သဲ့လေးတစ်ခုကြောင့် မျက်မှောင်ကုပ်လိုက်မိသည်။ သူမသိသော.. လူစိမ်းယောကျာၤးတစ်ယောက်၏ခေါ်သံ...
ဈာန်ဘေးဘီဝဲကိုကြည့်လိုက်တော့ ဘာမှရှိမနေပါ။ သို့သော် ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိပြိုကျပျက်ဆီးနေသည့် အဆောက်အဦးနားတွင်တော့ မူန်ဝါးဝါးအရိပ်တစ်ခု..။
သူဇဝေဇဝါဖြင့် ထိုနေရာသို့လျှောက်သွားရင်း..
"ခင်ဗျား.. ကျွန်တော့်ကိုခေါ်လိုက်သလား"
"ဟုတ်ပါတယ်.."
သူအနားရောက်သို့ရောက်လာသည့်အခါ ထိုအရိပ်သည်မူန်ဝါးနေရာမှ တဖြည်းဖြည်း အကောင်အထည်ဖော်လာတော့၏။ ခန့်ညားချောမောသည့်တိုင် တစ်စုံတစ်ရာကိုဝမ်းနည်းနာကျင်နေဟန်ရှိသော ယောကျာၤးတစ်ယောက်၏သွင်ပြင်..
"ခင်ဗျားဘယ်သူလဲ..."
"ကျွန်တော်က မင်းစက္ကရာပါ "
သူအံ့သြမှင်သက်သွားရပြန်၏။ စက္ကန့်ပိုင်းမျှသာတွေဝေသွားပြီးနောက် သက်ပြင်းတစ်ခုချမိကာ..
"အော်... ခင်ဗျားကခရာ့ရဲ့အဖေပဲကို"
"ကျွန်တော် ခင်ဗျားဆီအကူအညီတောင်းချင်လို့ပါ"
"အကူအညီ..."
ဒီတစ်ခါ သူပိုပြီးအံ့သြသွားရပြန်သည်။ ထိုသူကခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီးနောက်...
"ကျွန်တော်တစ်ခုပဲအကူအညီတောင်းမှာပါ ခရာ့ကိုစောင့်ရှောက်ပေးပါ.."
"ဗျာ.."
ဈာန်ပို၍ရူပ်ထွေးကာ နားမလည်နိုင်တော့သဖြင့်..
"ဘာဖြစ်လို့လဲဗျာ.. "
"ကျွန်တော်ခရာ့အနားမှာနေပြီး ထပ်ပြီးစောင့်ရှောက်ပေးလို့မရတော့ဘူး.."
သူ့စကားက အတော်လေးနာကျင်နေသည့်ပုံပင်။ သူရူပ်ထွေးနေဆဲဖြစ်သည့်တိုင် စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားရကာ...
"ခင်ဗျား အသက်မရှင်တော့တာအတော်ကြာပြီမှန်း ကျွန်တော်သိပြီးသားပါ ဒါပေမယ့်ခင်ဗျားဒီလိုဘဝမှာပဲ ခရာ့ကို တောက်လျှောက်အရိပ်တစ်ခုလိုကာကွယ်ပေးခဲ့တယ် ခရာ့အတွက် လူမသိတဲ့သူရဲကောင်းတစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့တယ် ဘာဖြစ်လို့အခုမှမစောင့်ရှောက်နိုင်တော့သလဲ"
"အရာအားလုံးပြီးဆုံးသွားခဲ့ပြီကောင်လေး ကြာဖြူဟာသူ့အမုန်းတွေနဲ့ကျိန်စာသင့်ခဲ့တဲ့ ကျွန်တော့်အလောင်းကိုဖျက်ဆီးပစ်လိုက်ပြီ ဒါဟာကျွန်တော့်ကို ဘယ်သောမှပြန်မလာနိုင်အောင် လွတ်မြောက်ခွင့်ပေးလိုက်တာနဲ့ အဓိပ္ပာယ်အတူတူပဲ "
"ဗျာ..."
"ဒါပေမယ့်သူကျွန်တော့်ကိုခွင့်လွတ်နိုင်ခဲ့လို့ မဟုတ်ပါဘူး ခရာ့အပေါ်ထားတဲ့ ကျွန်တော့်ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေက သူ့ကိုတွေဝေစေခဲ့တယ် ခရာ့ကိုနာကျင်အောင်ထပ်မလုပ်ဖို့ ကျွန်တော့်တောင်းဆိုချက်တွေကလည်း သူ့စိတ်တွေကိုရူပ်ထွေးပြီးနူးညံ့စေခဲ့တယ်ထင်တယ် ဒါကိုသူနှစ်သက်ပုံမရဘူး ဘာအတွက်ကြောင့်နဲ့မှ သူ့စိတ်တွေတွေဝေပျော့ညံ့လာတာကို သူလက်ခံချင်ပုံမရဘူး ဒါကြောင့်ခရာနဲ့ကျွန်တော့်ကိုခွဲဖို့တွေးလိုက်ပုံရတယ် ခရာ့နားကျွန်တော်ဆက်နေလို့မရအောင် ကျွန်တော့်ဝိညာဉ်ကို သံသရာမှာပြန်မွေးဖွားနိုင်ဖို့အတွက် ဒီနေ့ပဲကျွန်တော့်အလောင်းကိုမီးရိူ့ခိုင်းခဲ့တယ် ကျွန်တော်ထွက်သွားရတော့မှာပါ ကျွန်တော်ဆက်နေပိုင်ခွင့်မရှိတော့ပါဘူး ဒီလပြည့်နေ့ကုန်ဆုံးတာနဲ့ကျွန်တော်ခရာ့နားက ထာဝရပျောက်ကွယ်သွားရတော့မယ်"
သာမာန်ဆို.. ဒါဟာဝမ်းသာစရာကိစ္စတစ်ခု ဖြစ်ကောင်းဖြစ်လိမ့်မည်။ သို့သော် မင်းစက္ကရာအတွက်တော့ ဟုတ်ဟန်မတူပါ။ ခရာနဲ့တစ်ချိန်မဟုတ်တစ်ချိန် ခွဲခွာရမည်ဖြစ်သော်လည်း ယခုအချိန်တွင်တော့ သူအဆင်သင့်ဖြစ်ဟန်မတူသေးပါ။ ပြီးတော့ ဒီအခြေအနေတွေက ခရာ့အနားသူထပ်ရှိနေသေးသင့်သည် မဟုတ်လား။
ဈာန်သည် မင်းစက္ကရာ၏ဝမ်းနည်းနာကျင်မူကို ထပ်တူခံစားလိုက်ရပါသည်။ သူမချိတင်ကဲစွာပင် ဆိုလိုက်မိ၏။
"ကျွန်တော် စိတ်မကောင်းပါဘူးဗျာ ကြာဖြူဟာသူနဲ့သက်ဆိုင်တဲ့သူအပေါ်မှာတောင် အင်မတန်ရက်စက်လွန်းပါတယ် .."
"ကြာဖြူမင်းသမီးမှာ အမုန်းတွေကျိန်စာတွေပဲရှိတာပါဈာန် သူ့စိတ်ကိုအနှောင့်အယှက်ဖြစ်စေသမျှ သူဖြေရှင်းဖို့ဝန်လေးမှာမဟုတ်ဘူး သူ့သမီးရဲ့အဖေဖြစ်ခဲ့ရင်တောင်မှပေါ့ ဒါမှမဟုတ် သူ့သမီးကိုလည်း.."
မင်းစက္ကရာကနာကျင်လာဟန်ဖြင့် စကားကိုရပ်လိုက်၏။ သူနားလည်ပါသည်။ ဘယ်သောမှမနီးစပ်ခဲ့ရသည့် ခရာနှင့်ထာဝရခွဲခွာမူအတွက် ဘယ်လောက်နာကျင်နေမိရှာမှာလဲ။
ဆိုးဝါးလွန်းသည့်ဘဝတွင် သမီးမျက်နှာတစ်ခုကိုသာ မျှော်လင့်ချက်ထားခဲ့ရှာသည့် ဖခင်တစ်ဦး။ ထိတွေ့ကာထွေးပွေ့ထားခွင့်မရှိသည့်တိုင် အရိပ်လေးတစ်ခုလိုအနားမှာ ကာကွယ်စောင့်ရှောက်ခဲ့သည့်ဖခင်..။
ကြာဖြူနှင့်ခရာကြား ခံစားချက်ပေါင်းများစွာ နာကျင်မူများစွာ အံကြိတ်ရုန်းကန်ခဲ့ရသည့်ဖခင်။
မပြီးဆုံးသေးသောအန္တာရယ်ကြားမှာ ရင်နင့်အောင်ချစ်ရသောခရာ့ကိုထားခဲ့ရမှာ ဘယ်လောက်ရင်ကွဲနာကျလိုက်လေမှာလဲ။
"ခရာအန္တာရယ်မကင်းသေးဘဲ သူ့ကိုထားခဲ့ရမှာကျွန်တော်တကယ်ကိုစိတ်မချပါဘူး သူ့အတွက်စိတ်မအေးနိုင်ဘဲ ပူလောင်နေရပါတယ် ဒါပေမယ့်ဒီတစ်ညကုန်သွားရင် ကျွန်တော်ခရာ့နားကနေ ပျောက်ကွယ်သွားရတော့မှာပါ ကျွန်တော်ဘာမှမတတ်နိုင်တော့ဘူး သူ့ကိုထားခဲ့ရတော့မယ် သူဘယ်လိုအခက်အခဲတွေကြုံရမှာလဲ ဝမ်းနည်းနာကျင်နေမလားဆိုတာကိုလည်း ကျွန်တော်သိနိုင်တော့မှာမဟုတ်ဘူး."
ငိုသံပါသောယောကျာၤးတစ်ယောက်၏ စကားများကာ သူ့ရင်ထဲမည်မျှအက်ကွဲနာကျင်နေသည်ကို ပြောပြ၍ပင်မရတော့ပါ။ ဈာန် ဘာပြန်ရမှန်းမသိအောင်ပင် စိတ်မကောင်းစွာ တိတ်ဆိတ်နေစဉ် သူကဈာန့်မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ရင်းနှင့်..
"ဒါကြောင့် ခင်ဗျားဆီကျွန်တော်အကူအညီလာတောင်းတာပါ ကျွန်တော့်ကိုယ်စားသူ့ကိုကာကွယ်ပေးပါ ဒါတွေအားလုံးအဆုံးသတ်ခဲ့ပြီးတဲ့နောက်မှာ သူအသက်ရှင်ကျန်ခဲ့ဖို့အတွက် စောင့်ရှောက်ပေးပါ သူအချိန်တွေအများကြီး ပျော်ရွှင်စွာရှင်သန်သွားပါစေ ခင်ဗျားကျွန်တော့်ကိုကတိပေးနိုင်မလား ဈာန်"
"စိတ်ချပါ ဒီကတိတွေမတောင်းခဲ့ရင်တောင် ကျွန်တော်ဟာခရာ့ကိုအသက်ထက်ပိုပြီး စောင့်ရှောက်သွားမှာပါ ဘယ်လိုအရာမှသူ့ကိုမထိခိုက်စေဖို့အတွက် သူ့ကိုကျွန်တော်ကာကွယ်ပေးပါ့မယ်"
သူလေးနက်စွာကတိပေးလိုက်သည်။ သူ့စကားအဆုံးတွင်တော့ မင်းစက္ကရာသည် စိတ်ချသွားဟန်ဖြင့် တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီး
"ရယူမူမရှိဘဲပေးဆပ်ဖို့ရုံသပ်သပ်နဲ့ ခရာ့အပေါ်ချည်နှောင်ထားတဲ့ခင်ဗျားနှလုံးသားဟာ ခရာ့အတွက်အကောင်းဆုံးဖြစ်လိမ့်မယ်လို့ ကျွန်တော်ယုံကြည်ပါတယ် ဒါကြောင့် ကျွန်တော်ခင်ဗျားဆီအကူအညီတောင်းခဲ့တာပါ ခရာ့အပေါ်ထားတဲ့ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေအတွက်လည်း ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဈာန် ခင်ဗျားမေတ္တာအောက်မှာခရာလုံခြုံနွေးထွေးမှာပါ ကျွန်တော်သူ့အတွက်စိတ်အေးနိုင်ပါပြီ"
"မလိုပါဘူးဗျာ ကျွန်တော်အမြဲတမ်း ခရာ့ပျော်ရွှင်မူကိုအလေးနက်ထားခဲ့ပြီးသားပါ သူ့ပျော်ရွှင်မူကကျွန်တော့်ကိုနာကျင်စေတယ်ဆိုရင်တောင် ကျွန်တော်ကျေနပ်တယ် ဒါကြောင့် ခရာ့အတွက်နောက်ဆံမတင်းပါနဲ့ ခင်ဗျားခရီးကိုဖြောင့်ဖြောင့်တန်းတန်းသွားပါ"
"အင်မတန်ကံဆိုးရှာတဲ့ခရာ့ဘဝမှာ ခင်ဗျားဟာသူ့အတွက်ကံကောင်းခြင်းလက်ဆောင်တစ်ခုပါပဲဈာန် တကယ်တော့ ခရာ့ဘဝလေးကအရမ်းသနားစရာကောင်းပါတယ် ဒီကျိန်စာတစ်ခုလုံးရဲ့မြေစာပင်ဖြစ်ခဲ့ရတယ် မျက်ရည်တွေနဲ့ရှင်သန်ခဲ့ရတယ် ချစ်ခြင်းမေတ္တာရင်ခွင်မှာကြီးပြင်းခဲ့ရရှာတာ မဟုတ်ဘူး သူဘာမှမလုပ်ခဲ့ဘဲနဲ့ တစ်ခုပြီးတစ်ခုပေးဆပ်ခဲ့ရတယ် နာကျင်ခဲ့ရာရှာတယ် ကျန်တဲ့သူ့ဘဝလေးကိုတော့ အေးချမ်းသွားချင်ပါတယ် ဒါကျွန်တော်အဖြစ်ချင်ဆုံးဆန္ဒာပါ.."
လိူက်လိူက်လှဲလှဲဆိုလိုက်သော မင်းစက္ကရာ၏စကားက သူ့ကိုပါထိခိုက်နာကျင်စေပါသည်။ စိတ်မကောင်းဖြစ်ရင်းမှ တစ်စုံတစ်ရာကိုအမှတ်ရလိုက်သဖြင့်
"ဒါနဲ့ခင်ဗျား ခရာ့ကိုသွားမတွေ့ဘူးလား နောက်ဆုံးအကြိမ်နူတ်ဆက်ဖို့ပဲဖြစ်ဖြစ်ပါ.."
သူ့စကားကြောင့် မင်းစက္ကရာ၏မျက်နှာကာညှိုးငယ်သွားသည်။ သက်ပြင်းရှည်ကြီးကို ချလိုက်ပြီးနောက်..
"ဘယ်သောမှပြန်ဆုံနိုင်မှာ မဟုတ်တော့ဘူးလေ နူတ်ဆက်ဖို့မလိုတော့ပါဘူး ကျွန်တော်သူဝမ်းနည်းမှာကိုမခံစားနိုင်ဘူး သူ့မျက်ရည်တွေကိုလည်းမမြင်ချင်ဘူး ကျွန်တော်တို့ခွဲခွာခြင်းမှာ သူ့အတွက်နာကျင်မူတွေ ချန်မထားချင်ဘူး ကျွန်တော်တိတ်တဆိတ်ပဲ ထွက်သွားချင်ပါတယ်"
"ဒါပေမယ့် ခင်ဗျားရုတ်တရက်ပျောက်သွားရင် ခရာပိုဝမ်းနည်းရလိမ့်မယ်ဗျာ ခင်ဗျားကိုသာ နူတ်ဆက်ခွင့်မရခဲ့ရင် သူပိုနာကျင်ရလိမ့်မယ်"
မင်းစက္ကရာက လေးပင့်စွာပင်ခေါင်းခါရမ်းလိုက်ပြီး
"ခရာ့ကိုမပြောပါနဲ့ သူစိတ်ရောကိုယ်ပါ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်တဲ့ချိန်မှာ ကျွန်တော်ပါ ထွက်ခွာသွားတော့မယ်ဆိုတာကိုသိရင် သူခံစားနိုင်မယ်မထင်ဘူး ခဏလောက်ပဲဖြစ်ဖြစ် ခရာ့ကိုအေးချမ်းပါစေ ဒီအတိုင်းရှိပါစေတော့.."
ထို့နောက်မင်းစက္ကရာကာ ဝေဝါးပျောက်ကွယ်သွားတော့သည်။ သူတစ်ယောက်တည်း ထိုနေရာတွင် အချိန်အတန်ကြာသည်အထိ မလူပ်မယှက် ငြိမ်သက်စွာရှိနေဆဲ....။
ခရာ့အတွက်ကြောင့်ထင်သည်။ သူ့နှလုံးသားတွေနာကျင်နေမိပါသည်။ မင်းစက္ကရာအပြီးတိုင်ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့ရင် ခရာမည်မျှထိခံစားလိုက်ရမည်နည်း။
ခရာ့အတွက်တစ်လောကလုံးပြေးကြည့်မှ ဒီအရိပ်လေးတစ်ခုသာရှိခဲ့သည်မဟုတ်လား....
ယခုဒီအရိပ်ကိုတောင် သူမထပ်ပြီးဆုံးရူံးရတော့မည်ဆိုတာ သိနေခဲ့ရင်.....
သူရင်နာစွာပင် တီးတိုးညည်းညူလိုက်မိသည်။
ခရာရယ်... လောကကြီးကမင်းကိုမှ အမြဲရက်စက်လွန်းပါတယ်.. အခုလည်းမင်းအပေါ် မတရားပြန်ဘူး...
ဘာလို့မင်းကိုမှ ဒီလောက်နာကျင်စေရသလဲ ကလေးရယ်.... ။
..........................................................
ဒဏ်ရာတွေအပြည့်နှင့်ခမ်းနားသော လပြည့်ည..
လှပလွန်းသောလမင်းကြီးကို မျှော်ငေးနေကြည့်နေရှာသည့် မိန်းကလေးတစ်ဦး..။
သူမ၏မျက်ဝန်းတွေက လမင်းကဲ့သို့လှလွန်းနေသည့်တိုင် ထိုမျက်ဝန်းတို့ကမျှော်လင့်ချက်တွေ ကင်းမဲ့နေ၍ထင်ပါ့... ညှိုးငယ်လွန်းနေခဲ့သည်။
သူ့ခြေလှမ်းတွေက သူမနှင့်အနီးဆုံးသို့ လျှောက်လာခဲ့မိသည်။ ခြေသံနှင့်အတူရောက်လာသည့်အရိပ်ကြောင့် သူမလှည့်ကြည့်ရှာ၏။ သူ့ကိုမြင်တော့ နွမ်းဖျော့နေသည့်ုကြားမှပြုံးလိုက်ရင်း...
"အစ်ကို...."
"ညည့်နက်နေပြီခရာ အပြင်မှာမရှိသင့်တော့ဘူး"
"ခရာသိပါတယ်အစ်ကို ခရာ့စိတ်တွေမွန်းကျပ်နေလို့ပါ အပြင်မှာနေလို့ကောင်းတယ်လေ"
"နေကောင်းတာရော သက်သာရဲ့လား ခရာ"
"ဟုတ်ကဲ့..."
ကလေးတစ်ယောက်လို ခေါင်းလေးညိတ်ရှာသည့်တိုင် သူမမသက်သာသေးဘူးဆိုတာ သူကောင်းကောင်းသိပါသည်။ လှပသောမျက်နှာလေးက သာမာန်ထက်နွမ်းဖျော့နေသည်။
"အစ်ကိုတို့သိင်္ခါစဝ်ကိုရှာတာ ထူးခြားမူတွေ တွေ့ပြီလားဟင်.."
"မတွေ့သေးပါဘူး ခရာ့အနေနဲ့ရော ဘယ်လိုမြင်လဲ.."
သူ့စကားကြောင့် ခရာကစဉ်းစားသလိုနှင့် ငြိမ်သက်သွား၏။ ထို့နောက် အလှမ်းဝေးသည့်လမင်းကြီးကိုငေးကြည့်ရင်းနှင့်
"ခရာမပြောတတ်ဘူး အစ်ကို..ဒါပေမယ့်"
"ဒါပေမယ့် ဘာဖြစ်လို့လဲခရာ.."
"ကိုကိုကို့သိင်္ခါစဝ်မဖြစ်စေချင်တာတော့ အမှန်ပဲ.. ကိုကိုနဲ့သိင်္ခါစဝ်တစ်ယောက်တည်း ဖြစ်မှာကိုပဲ ခရာကြောက်တယ်.."
"ခရာကြောက်တယ်ဟုတ်လား ဘာကိုလဲ.."
သူအံ့သြသင့်စွာဆိုလိုက်တော့ ခရာသက်ပြင်းသဲ့သဲ့လေးချလိုက်ပြီးနောက်..
"ကိုကိုကသိင်္ခါစဝ်ဖြစ်ခဲ့ရင် အစ်ကိုတို့ပြောနေတဲ့သိင်္ခါစဝ်နှလုံးသားဆိုတာ ဘယ်သောမှဖြစ်မလာနိုင်ဘူးထင်ပါတယ် သိင်္ခါစဝ်နှလုံးသားကကြာဖြူ့ဆီအမူထမ်းတယ်လေ သစ္စာတရားနဲ့ပေးဆပ်ခဲ့တဲ့နှလုံးသားဆိုတာ ဒဏ္ဍာရီတွေရှိခဲ့ပါတယ် ကိုကိုကကြာဖြူ့ကိုမုန်းတီးခဲ့တာ ခရာတို့ပြောနေတာထက်တောင်ပိုပါတယ် သူဘယ်သောမှသိင်္ခါစဝ်ကိုရှာမှာမဟုတ်ဘူး အစ်ကို သူကိုယ်တိုင်ကသိင်္ခါစဝ်ကံဆိုးစွာ ဖြစ်ခဲ့ရင်လည်းပေါ့"
"ဒါလည်း ဟုတ်ပါတယ်.."
"ဒါကြောင့် ကိုကိုသိင်္ခါစဝ်မဟုတ်ဖို့ကို ခရာဆုတောင်းမိတာပါ ခရာဒါကိုအမြန်ဆုံးသတ်ချင်လှပါပြီ ဘယ်လိုနာကျင်မူမှထပ်မရချင်တော့ဘူး ဘယ်သူ့ကိုမှလည်း မဆုံးရူံးသွားစေချင်တော့ဘူး အစ်ကိုရယ်"
ခရာကပြောရင်းဝမ်းနည်းလာပုံရ၏။ အသံလေးကတိုးရှတုန်ယင်သွားတော့သည်။ ခရာသည်မို့သေဆုံးမူအတွက် အခုထိစိတ်မကောင်းဖြစ်နေသေးဟန်တူသည်။ မို့သေရတာသူမကြောင့်ဟု အပြစ်တင်နေသည့်စိတ်က သူဘယ်လိုမှဖျောက်မရပါလား။
"စိတ်မပူပါနဲ့ သိင်္ခါစဝ်ကအစ်ကိုပဲဖြစ်မှာပါ"
သူမစိတ်သက်သာလို့ငြား သူအတည်ပေါက်နဲ့စလိုက်တော့ ခရာကခပ်ယဲ့ယဲ့လေးပြုံးရှာ၏။ သူ့ကို တစ်ချက်ငဲ့ကြည့်ရင်း..
"ဟုတ်မှာပါ သိင်္ခါစဝ်ဟာအစ်ကိုဖြစ်နေဖို့အကောင်းဆုံးပါပဲ အစ်ကိုကခရာ့နာကျင်မူတွေကို အမြဲတမ်းမျှဝေပေးခဲ့တဲ့သူပါ အခုလည်း ဒီနာကျင်မူတွေအဆုံးသတ်ပေးမယ်လို့ ခရာယုံကြည်ပါတယ် "
ခရာ့စကားကြောင့် ဈာန်ပြုံးလိုက်မိသည် ထင်သည်။ သူမကလမင်းကြီးကို မော့ကြည့်နေလျက်နှင့်ပင်...
"လပြည့်ညကကုန်တော့မှာပဲနော် အစ်ကို နောက်တစ်ခါလပြည့်ညကို ခရာတို့အားလုံးဖြတ်သန်းနိုင်မယ် ထင်တယ် ဘာနာကျင်မူမှမရှိဘဲပေါ့"
"ဟုတ်သားပဲ ဒီလပြည့်ညကုန်တော့မယ်"
ဈာန်ရေရွတ်ရင်းမှ တစ်စုံတစ်ရာကိုသတိရလိုက်ပြီး ရင်ထဲနင့်ခနဲ့ဖြစ်သွားမိသည်။ သိပ်မကြာခင် ခရာချစ်သောအရိပ်တစ်ခုက ပျောက်ကွယ်သွားတော့မည်မဟုတ်လား...
သူတကယ်ပဲ ခရာ့ကိုဖုံးကွယ်ထားသင့်ရဲ့လား..
လမင်းကြီးကိုငေးကြည့်နေသည့် အပြစ်ကင်းစင်လွန်းသော မျက်နှာလေးကိုကြည့်ပြီး သူရင်ထဲထိခိုက်သွားရတော့၏။ ထိန်ချန်ထားဖို့ သူဘယ်လိုမှလိပ်ပြာမလုံနိုင်တော့ရာ....
ခွင့်လွတ်ပါ.. ဦးမင်းစက္ကရာသမီးတစ်ယောက်အနေနဲ့ ခရာခင်ဗျားကိုနူတ်ဆက်သင့်ပါတယ်
မျက်ရည်နဲ့ဖြစ်ဖြစ်ပေါ့... ထိုက်တန်ပါတယ်
"ခရာ..."
"ရှင်..."
"ဒီလပြည့်ညလေးမှာ ခရာ့အတွက်နာကျင်စရာတွေ အစ်ကိုပေးရတော့မယ်ထင်တယ်"
ခရာကားသူ့စကားကိုနားမလည်ဟန်ဖြင့် မော့ကြည့်လာရှာသည်။ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးကို သူစိတ်မကောင်းစွာ စိုက်ကြည့်မိရင်း..
"ခရာ့အဖေက ခရာနာကျင်မှာစိုးလို့ မပြောခိုင်းပေမယ့် အစ်ကိုပြောမှဖြစ်မယ်ထင်တယ်"
"ခရာ့အဖေ..."
"ဟုတ်တယ်ခရာ...သူအစ်ကို့ဆီလာခဲ့တယ်"
"အစ်ကို့ဆီလာခဲ့တယ် ဘာအတွက်လဲဟင်"
ခရာကအံ့သြသင့်စွာဆိုတော့ သူသက်ပြင်းချမိပြီး
"ခရာ့ကိုကာကွယ်စောင့်ရှောက်ပေးဖို့အတွက် လာတောင်းဆိုတာပါ သူခရာ့နားဆက်ရှိနေနိုင်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး"
"ရှင်...."
"သူထွက်သွားရတော့မယ် ဒီလပြည့်ညကုန်သွားခဲ့ရင် သူသံသရာခရီးကို ဆက်သွားရတော့မှာမို့ပါ သူ့ကိုကြာဖြူကလွတ်မြောက်ပေးလိုက်ပြီ သူနေချင်တယ်ဆိုရင်တောင် နေခွင့်မရှိတော့ဘူး သူသွားရတော့မယ်.."
ခရာကာ မယုံကြည်နိုင်ဟန်ဖြင့် သူ့ကိုငေးကြည့်ရှာ၏။ သူမမျက်ဝန်းမှ မျက်ရည်တို့ကရစ်ဖွဲ့လာပြီးနောက် ခေါင်းလေးတခါခါနှင့်
"မဟုတ်တာမဖြစ်နိုင်ပါဘူး ကြာဖြူကသူ့ကို သွားခိုင်းမှာမဟုတ်ဘူး.."
"ဒါပေမယ့် ကြာဖြူကခရာတို့ကိုခွဲလိုက်ပြီ ဒါကိုခရာလက်ခံရမယ် သူမကြာခင်ပျောက်ကွယ်သွားတော့မယ် ခရာဝမ်းနည်းမှာစိုးလို့ သူခရာ့ကိုမပြောခဲ့ပေမယ့် ကိုယ်ကတော့ပြောမှရမယ် နောက်ဆုံးအနေနဲ့ခရာသူ့ကိုတွေ့ချင်မှာပဲလေ ခရာသူ့ကိုနူတ်ဆက်ရမယ်မဟုတ်လား သွားပါခရာ သူနဲ့သွားတွေ့ပါ အချိန်မရှိတော့ဘူး ပြီးတော့ခရာအပြီးငိုခဲ့ပါနော်.. ဘယ်အရာမှခရာ့ကို ဒီထက်ပိုနာကျင်စေတော့မှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာ ကိုယ်သိတယ် အခုခရာသူနဲ့သွားတွေ့ပါတော့ "
သူ့စကားအဆုံး ခရာ့မျက်ဝန်းမှမျက်ရည်တွေ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျလာ၏။ ထို့နောက် ဆတ်ခနဲ့လှည့်ကာ အပြေးတပိုင်းထွက်သွားရှာသည်။
သူနာကျင်စွာကျန်ခဲ့ရင်းနှင့်.................
ခရာအပြေးတပိုင်းထွက်လာရင်းမှ မျက်ရည်တွေကအတားအဆီးမဲ့စွာနှင့်...
သူထာဝရထွက်သွားတော့မည်ဆိုသောအသိက ခရာ့နှလုံးသားကွဲအက်သွားပြီးလားဟုပင် ထင်ရအောင်နာကျင်ရပါသည်။
ဟင့်အင်း..ခရာလက်မခံပါ။ ခရာသူနှင့်တွေ့မှဖြစ်မည်။ ခရာ့နားကနေသူ့ကိုထွက်ခွာခွင့်ခရာမပေးနိုင်ပါ။
ခရာအရူးတစ်ယောက်လိုခံစားရရင်းမှ သူ့ကိုဘယ်နားသွားရှာရမှန်းမသိသဖြင့် ကြာဖြူနန်းဆောင်ဆီသို့ အပြေးထွက်လာမိသည်။
ခလုတ်တိုက်ပြီးလှဲကျသွားရသည်မှာ အကြိမ်ကြိမ်။ ချိုင့်တွေ လှေကားထစ်တွေအောက် လိမ့်ဆင်းသွားတာလည်း တစ်ခါမကတော့ပါ။ စိတ်ဆောင်၍ထင်သည် ထိခိုက်နာကျင်မူတွေ ခရာသတိမထားနိုင်ပါ။ လှဲပြိုရာမှထပြီး ကြာဖြူနန်းတော်ရှေ့အရောက်သွားသည်။
နန်းတော်ရှေ့ရောက်တော့ သူမမောဟိုက်လွန်းသဖြင့် အလိုလိုဒူးထောက်လှဲပြိုသွားရင်း...
"ကြာဖြူ..."
"ကြာဖြူ...ရှင်ဘယ်မှာလဲ ထွက်ခဲ့ပေးပါ "
သူမခေါ်သံကြောင့်ထင်သည်။ ဟိုးခပ်လှမ်းလှမ်းက အဖြူရောင်အရိပ်လေးတစ်ခုထွက်လာ၏။ သူမကိုစူးစိုက်ကာ ကြည့်နေပါရဲ့....
"သူဘယ်မှာလဲဟင် ခရာ့ကိုပြောပြပါ သူဘယ်မှာလဲ..."
ကြာဖြူကာအေးစက်စွာငြိမ်သက်နေမြဲ။ ခရာမျက်ရည်တွေစီးကျလာရင်းနှင့် လက်အုပ်လေးချီမီကား
"သူဘယ်မှာလဲဆိုတာ ကျေးဇူးပြု၍ခရာ့ကိုပြောပြပေးပါ ခရာတောင်းပန်ပါတယ် ခရာသူ့ကိုနူတ်ဆက်ခွင့်ရသင့်ပါတယ်.."
".........."
"ကျေးဇူးပြု၍ပါ သူ့ကိုတွေ့ခွင့်ပေးပါနော် ဟင့်ဟင့်."
ခရာအင့်ခနဲ့ငိုချလိုက်တော့ အေးစက်နေသောသူမမျက်ဝန်းတို့က တစ်နေရာသို့ရွေ့သွားသည်။ ထိုနေရာကား... အဆောက်အဦးတစ်ခု...
ခရာဆတ်ခနဲ့ထလိုက်ပြီး ထိုအဆောက်အဦးသို့ ပြေးထွက်လာတော့သည်။ ဒီနေရာကို ခရာကောင်းကောင်းသိပါသည်။ ဒီနေရာမှာ ခရာ့ကိုမွေးဖွားခဲ့သည်မဟုတ်လား....
သူမအသက်(၇)နှစ်အထိနေထိုင်ခဲ့သည့် နေရာလေး...
ထိုအဆောက်အဦးရှေ့ပန်းခြံလေးတွေတော့ ငြိမ်သက်စွာထိုင်နေသည့်သူ့ကိုမြင်တော့ ခရာနာကျင်စွာပင် ခေါ်လိုက်မိသည်။
"ဖေဖေ..."
သူဆတ်ခနဲ့တုန်ယင်ပြီးလှည့်လာသည်။ မျက်ရည်အရွဲသားနှင့်ခရာ့ကိုမြင်တော့ အံ့သြတုန်လူပ်စွာဖြင့်
"ခရာ..."
"ခရာ့ကိုမပြောဘဲထွက်သွားတော့မှာလား ခရာမသိအောင် ထွက်သွားဖို့ဘာလို့တွေးရက်သလဲဟင်"
"မဟုတ်ဘူး... သမီး ဒါကသမီးအတွက်ပါ အဖေသမီးကိုမနာကျင်စေချင်လို့ပါ.."
ခရာမျက်ရည်တွေစီးကျလာပြန်သည်။ သူ့ဆီသို့တုန်ရီနေသောခြေလှမ်းများဖြင့် တရွေ့ရွေ့လှမ်းလာနေရင်းနှင့်...
"ပြောတော့ ခရာ့ကိုကာကွယ်ပေးမယ်ဆို ခရာ့အနားမှာအမြဲရှိနေပေးမယ်ဆို ခရာ့အတွက်ရှင်သန်နေပါတယ်ဆို ခရာ့ကိုလည်း အရမ်းချစ်တယ်ဆို.."
"ခရာရယ်..."
"ဘာလိုများခရာ့ကိုထားခဲ့မှာလဲ ဘာလို့ဒီလို ရက်ရက်စက်စက်ထားပြီးထွက်သွားမှာလဲ ခရာ့ကိုချစ်ပါတယ်လို့အမြဲပြောတဲ့အဖေက ဘာလို့ခရာ့နားမှာဆက်မနေတော့သလဲ.."
အကောင်အထည်မရှိသည့်သူ မျက်ရည်တွေစီးကျလာသည်ထင်သည်။ ရင်တွေလည်းကွဲကြေသွားခဲ့ရပြီ ထင်ပါရဲ့...
ဘယ်သောမှမနီးစပ်ခဲ့သည့်တိုင် ဒီခွဲခွာခြင်းကား ရက်စက်ကာကြမ်းတမ်းလွန်းလှ၏။ နာကျင်စရာကောင်းလွန်းလှပါသည်..။
"အဖေတောင်းပန်ပါတယ် သမီးရယ်.."
"ဟင့်အင်း ခရာပေးမသွားပါဘူး မသွားပါနဲ့ ခရာ့ကိုအန္တာရယ်တွေကြားက ကာကွယ်ပေးရဦးမှာလေ အဖေသွားလို့မဖြစ်ဘူး အဖေ့အတွက်ခရာအသက်ရှင်ဖို့ရွေးချယ်ခဲ့တာလေ ဘာလို့များအခုကြတော့ ထွက်သွားရသလဲ ဟင့်ဟင့်... "
သူခရာ့ကိုထွေးပွေ့လိုက်ချင်ပါသည်။ သို့သော် သူကာအငွေ့အသက်တစ်ခုမျှသာ။ ခရာ့မျက်ရည်တွေသုတ်ပေးချင်ပါသည်။
ဒါပေမယ့် သူမလွပ်လပ်စွာ ငိုပါစေတော့....
"အဖေကသေပြီးသားပါသမီး အဖေ့အတွက်အချိန်ဆိုတာ အကန့်အသတ်ရှိပါတယ် အခုအဖေ့အချိန်တွေ ကုန်သွားပါပြီထင်တယ် သံသရာခရီးတွေဆက်ရတော့မယ် အဖေခုလိုလွတ်မြောက်သွားတာ သမီးဝမ်းမသာဘူးလား"
"ဒါပေမယ့်...."
"အဖေတို့ကအစကတည်းက ခွဲခွာခဲ့ပြီးသားပါသမီးရယ် ဒါကိုသမီးလက်ခံရမယ်လေ..."
"ဟင့်အင်း ခရာ့မှာအဖေပဲရှိတာလေ ခရာ့အတွက်ဘယ်သူမှမကျန်တော့ဘူး အဖေမှန်းမသိခင်က ခရာနာကျင်ခဲ့ရတယ် အခုသိပြီးတော့လည်းနာကျင်ခဲ့ရတယ် ကာကွယ်ပေးမယ်ပြောပြီးထွက်ခွာသွားပြန်တယ် ခရာဘာကိုယုံကြည်ရတော့မှာလဲဟင် ဘယ်လိုခံစားချက်နဲ့ ရှင်သန်ရမှာလဲဟင် ကျေးဇူးပြု၍ခရာ့နားကမထွက်ခွာပါနဲ့ ခရာ..ခရာ ကြောက်လို့ပါ ဟင့်ဟင့်."
"ခရာရယ်..."
သူခရာ့ကိုထွေးပွေ့ထားလိုက်မိသည် ထင်သည်။ ဟုတ်မည်.. ခရာသူ့ရင်ခွင်ထဲတွင် ကလေးတစ်ယောက်လို ငိုကြွေးနေ၏။
သူ့ရင်ခွင်ကခရာ့အတွက် အငွေ့အသက်တစ်ခုမျှသာမဟုတ်ခဲ့ပါ။ အမြဲတစေနွေးထွေးစေခဲ့ပါသည်။ ကြည့်စမ်း... အခုထိတိုင်အောင် နွေးထွေးနေဆဲပါလား...
"သမီးလေး..."
သူခရာ့ကိုချစ်မဝစွာပင် ထွေးပွေ့သွားရင်းမှာ ရင်ထဲလှပ်ခနဲ့ဖြစ်သွားရသည်။ လေပွေတစ်ခုက သူ့ကိုအေးစက်စွာဝှေ့ယမ်းတိုက်ခတ်သွား၏။ တစ်စုံတစ်ရာသည် ဟိုးအဝေးမှ သူ့ကိုဆွဲဆွဲငင်ငင်ခေါ်နေသကဲ့သို့....
သူနာကျင်စွာသက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။ သူသွားရတော့မည်ပဲ..။ သူ့မှာအချိန်တွေမကျန်တော့ပါ။ ထို့နောက် ခရာ့၏ပုခုံးနှစ်ဖက်ကိုဖွဖွလေးဆုပ်ကိုင်ထားရင်းနှင့်
"တိတ်တော့မငိုပါနဲ့တော့ အဖေသွားရတော့မယ် သမီးမျက်ရည်တွေမြင်ရင် အဖေဘယ်လိုလုပ်စိတ်ချနိုင်မှာလဲ အဖေ့ကိုနောက်ဆံတင်းအောင် မလုပ်ပါနဲ့ကလေးရယ်.."
သူ့စကားကြောင့် ခရာ့ယောင်ယမ်းပြီး မျက်ရည်သုတ်လိုက်မိသည်။ နောက်ထပ်မျက်ရည်တွေ စီးမကျလာအောင်လည်း အံ့ကြိတ်ထားမိသည်။
ဟုတ်တယ်... သူ့ရဲ့နောက်ဆုံးအချိန်မှာ ခရာမငိုသင့်တော့ဘူးလေ။ သူ့ကိုစိတ်ဖြောင့်စွာနှင့်သံသရာကို ခရီးဆက်စေသင့်သည် မဟုတ်လား...
ခရာမျက်ရည်ဝဲနေသည့်ကြားမှ ကြိုးစားပြုံးလိုက်ပြီး
"ခရာမငိုတော့ပါဘူးနော် အဖေစိတ်ချလက်ချသွားပါ"
"ကျေးဇူးပါကလေးရယ် ခရာကလိမ်မာပြီးသားဆိုတော့ လိမ်မာဖို့အဖေမမှာတော့ပါဘူး အဖေမရှိတော့ပေမယ့် ခရာကောင်းကောင်းမွန်မွန်အသက်ရှင်ရမယ်နော်"
"ဟုတ်ကဲ့.. ခရာကတိပေးပါတယ် ခရာအဖေ့ကိုသိပ်ချစ်တယ် ဒီစကားလေးကိုယူသွားပါနော်"
"သမီးရယ် အဖေတို့ပတ်သတ်မူက သူများတွေလိုမလှပပေမယ့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေကတော့ လှနေမယ်ထင်ပါတယ် သမီးကိုချစ်တဲ့စိတ်နဲ့ အဖေ့အတွက်အရာအားလုံး လှပခဲ့တယ်လေ အဖေမရှိတော့ပေမယ့် အဖေ့ချစ်ခြင်းတွေကခရာ့နားမှာချန်ခဲ့ပြီးသားပါ ကလေးရယ်.."
"ခရာ့ရင်ထဲမှာဖေဖေ့အချစ်တွေ သိမ်းထားပါ့မယ် ခရာ့အမြဲတမ်းအမှတ်ရနေမှာပါ အဖေအေးအေးချမ်းချမ်းသွားပါတော့နော်..."
သူပြုံးလိုက်သည်။ စိတ်ချသွားပြီထင်ပါရဲ့..
ခရာ့မျက်စိရှေ့တွင် တဖြည်းဖြည်းပျောက်ကွယ်သွားလေတော့၏။ သူ့ပုံရိပ်လေးလုံးဝပျောက်ကွယ်သွားသည့် အချိန်တွင်တော့....
ဟန်ဆောင်ပြုံးထားသည့် ခရာ့နူတ်ခမ်းမှအပြုံးတို့ ပြိုဆင်းသွား၏။ ကြိုးစားတင်းထားသည့် မျက်ရည်တို့ကလည်း ဝေါခနဲ့စီးကျလာရင်းနှင့်..
"အဟင့်ဟင့်...."
သူမအရုပ်ကြိုးပြတ်လှဲကျသွားပြီး ရိူက်ငိုနေမိသည်။ ဘာဆိုဘာမှမသိတော့အောင် နာကျင်နေရင်း ရင်တွေကွဲလုမတက်ငိုနေမိ၏။
"သူအေးချမ်းသွားပါပြီ ခရာရယ်.."
ဈာန်ကာသူမနောက်စိတ်မချ၍ ပြေးလိုက်လာဟန်တူပါသည်။ လူးလိမ့်ငိုနေသည့် ခရာ့ကိုထွေးပွေ့လိုက်ရင်းနှင့်
"ကိုယ်မင်းကိုကာကွယ်ပေးမှာပါခရာရယ် ကိုယ့်အသက်နဲ့မင်းထပ်မငိုရအောင် ကိုယ်စောင့်ရှောက်ပေးမှာပါ"
သူမဘာမှမတုန့်ပြန်ပါ။ သူ့ကိုအားကိုးတကြီးဖက်ပြီး မျက်ရည်မဆည်နိုင်အောင်ငိုနေဆဲ....
အနားမှာရှိခဲ့စဉ်ကအဖေမှန်းမသိခဲ့သူ....
အဖေမှန်းသိပြီးသည့်နောက်တွင်တော့ လက်ခံဖို့နာကျင်လွန်းကာ ရှောင်ပြေးခဲ့သူ...
အရာအားလုံးလက်ခံဖို့ ကြိုးစားနိုင်သည့်အခါတွင်တော့ အဖေဆိုသည့်အရာက ထာဝရပျောက်ကွယ်သွားသည့်အခါ....
ငိုသင့်ပါတယ် ခရာရယ်....
မင်းရဲ့နာကျင်မူတွေ ဒီလောက်နဲ့ပဲအဆုံးသတ်ပါတော့လား..... ဝဋ်ကြွေးတွေများလိုက်တာကလေးရယ်...
လပြည့်ညကာမျက်ရည်တို့နှင့်စွဲနစ်ကာ အဆုံးသတ်သွားပြန်၏။ အင်းလေ လပြည့်နေ့တိုင်း ကျိန်စာသင့်ခဲ့သည်ကို...
ငိုကြွေးနေသည့်သူမကိုစူးစိုက်ကြည့်နေသော မျက်ဝန်းတစ်ခုရှိနေခဲ့ပြန်သည်။ အရက်စက်ဆုံးသော မိခင်တစ်ယောက်၏ မျက်ဝန်းတွေဖြစ်လိမ့်မည်။
အေးစက်နေဆဲ..........
သို့သော်.........