Every fight and emotional moment with her became part of my world. Sinubukan kong hanapan ng sagot at rason sa kung bakit basta-basta na lang akong nagagalit at naiinis sa kanya pero wala akong mahanap. It's unexplainable. So, I just thought of it as another part of that emotion that I want to resist, but it became more irresistible when Karianna and Liro came.
"Karianna, matagal na tayong tapos kaya bakit ka pa pumunta rito?"
"I want us back, Icarius. Please, hear me out," she begged.
"Hindi na mangyayari ang gusto mo kaya pasensiya na."
Hinawakan niya ang kamay ko. "Please, Icarius. I was wrong. I realized that my love for you was stronger compared to my dream career."
"And you realized that just now? After a year?" Kinalas ko ang kamay niyang nakahawak sa akin. "Ilang beses akong sumubok at nagmakaawa, Karianna, pero hindi mo na ako pinagbigyan."
"I'm sorry..." Napayuko siya.
"Huwag mo nang guluhin ang buhay ko, Karianna. Ipagpatuloy mo na lang kung ano man ang nasimulan mo roon."
"But, I love you, Icarius!"
"I'm sorry I don't feel the same way anymore. Huwag ka nang manatili rito. Umuwi ka na sainyo ngayon din." Ayokong madungisan ang isip ng taong mahal ko.
Aalis na sana ako nang magsalita ulit siya.
"May iba ka na ba, Icarius?" Napasinghot siya. Nakita ko rin ang mabilis na paglandas ng luha sa pisngi niya.
"Paano kung sabihin ko sa 'yong meron na?"
"Huwag."
"Then, leave."
"No, Icarius. I know you still love me. Please, don't be like this. Let me fix our relationship, please. Please, Icarius..."
Hindi ko inasahan na luluhod siya sa harap ko. Hinawakan ko agad siya sa dalawang balikat at pinatayo pero nagmatigas siya.
"Karianna, tama na. Don't go too far like this. There's no hope in us anymore."
Napailing-iling siya. "I love you, Icarius. Hindi iyon kailanman nawala..."
Napatayo ako. I sighed heavily as I closed my eyes. Alam kong hindi na naman siya makikinig sa akin.
"Don't make me repeat it, Karianna. Mas masasaktan ka lang. Kung magmamatigas ka kagaya ng dati, hindi kita pipigilan. Do as you want, but don't expect that I'll be good to you after this."
Tinalikuran ko siya. Nang nasa may pinto na ako ay naramdaman ko siyang sumunod.
I thought my words are clear, but she keeps on coming back to our house that it annoys me more. Naging rason pa iyon ng panibagong away namin ni Aislinn kahit na hindi namin diretsong ipaalam sa isa't isa.
"Kuya! Siya na ba? Sayang! Type ko pa naman!" si Liro sabay akbay sa akin.
I gave him a quick glare. Inis kong inalis sa balikat ko ang kamay niya at walang pag-aalinlangang tinalikuran siya.
Damn! Why is everyone keeps on talking about her?
"Lyndon!"
I despises that name a lot; and I hate myself for not being able to protect her when I needed to. Dahil sa kanya, bumalik si Aislinn sa madilim na mundo. It's like he activated the trauma and phobia of her to make it more worst. Mas masakit na ngayon na makita siyang bumalik sa kalagayan na ganoon. Hindi ko inisip na iiyak ulit ako dahil sa isang babae. That proves me more that my heart became soft again.
Pinagsisisihan ko na hindi ko tinuluyan ang gagong iyon nang gabing iyon. Hindi ko na sana pinakita pa sa kanya ang araw. Fuck, Lyndon! I will make sure that you will rot in hell.
"I will continue to hold you like this, Aislinn. I will protect you."
But in the end, I failed. I fucking failed in every promise that I'm keeping to myself. God, why? I even made a huge mistake to her and I know that a part of her became afar from my hold. My unforgivable mistake causes pain, frustration and disappointment to the both of us. It was such a wrong and an unreasonable action that I want to hurt myself right now. Fuck, what have I done? Bakit ko hinayaan ang sarili ko na gawin iyon sa kanya?
Sa pag-aakala na hindi niya ako mapapatawad ay nagdala ng matinding pagkabahala at pagkadismaya sa damdamin ko. Ngunit napagitla na lang ako sa kinauupuan ko nang makita siyang lumabas sa kubo. She even kissed me and damn, I swear to God that I'm gonna marry her someday–that I will never make the same mistake again.
But as much as it pains me to admit it, naging isa na rin ako sa dahilan ng pagbubukas ng sugat sa puso niya at kung kailan dumating 'yong oras na kailangang-kailangan niya ang proteksiyon ay hindi ko nagawa. Hindi ko nagawang iligtas siya sa kamay ng taong kinatatakutan niya sa loob ng ilang taon at ang makitang pati ang pamilya ko ay nadamay ay nagdulot ng matinding pagkawasak sa mundo ko.
"Aislinn!"
Tila tumigil sa pagtibok ang puso ko nang makita ang balang palapit sa kanya. But it was a relief when that man named Van saved her, but that's what I thought for a second. Akala ko nakaiwas siya.
Napapikit ako ng mariin nang tamaan ulit ako ng bala sa may tagiliran ko. Napaluhod ako. Hirap man ay nakita ko pa rin kung paano unti-unting nawalan ng malay si Aislinn habang pinapatigil ni Van ang pagdurugo sa may ulo niya. Tumimbang sa puso ko ang takot at pag-aalala sa kanya kaysa sa sarili ko.
"Coenraad!"
I pulled the trigger. Tinamaan si Rad sa likod niya bago niya pa man mabaril si Van. Lilingon sana siya sa akin pero sunod-sunod ang pinakawalang bala ni Van sa kanya. Bago pa man ako tuluyang matumba at mawalan ng malay ay ang pamilya ko at si Aislinn ang hinanap ng mga mata ko habang nakatatak na sa isip ko ang mga salitang bigo ako. Nabigo ako sa kinakapitan kong obligasyon.
"My condolences, hijo..."
Nagising ako na burol na ng pamilya ko. Nagawa silang dalhin ng mga magulang ni Mama sa Manila para doon ilibing. Nagpapasalamat ako dahil tinanggap pa rin kami ng Lolo't Lola ko kahit na malaki ang naging hidwaan nila sa pamilya ni Papa. Sa kanila na rin kami ni Liro nakatira ngayon. They even save me from death and helped me get on my feet again.
Matapos ang libing ay bumalik ako sa bahay namin sa Cam. Sur. Nahihirapan pa rin akong tanggapin ang biglaan nilang pagkawala. Gusto kong maalala ulit sila sa masayang paraan. Gusto ko ulit silang maramdaman kahit man lang sa puso't isip ko.
"Jaimar! Kumusta? Ba't naparito ka uli?" salubong sa akin ng ilang tao.
"May aayusin lang."
Sa pagtapak ko ulit sa bahay namin ay sari-saring alaala ang bumalot sa isip ko. Napapikit ako't napakuyom ng kamao. As I opened my eyes, I examined the whole place. Sariwa pa rin ang bakas nila rito. Parang kailan lang ay binabalot ang bahay na ito ng kasiyahan at grasya pero ngayon ay tanging lungkot at sakit na lang ang naiwan.
Nakita ko ang bag na dala ni Aislinn 'nong araw na iyon. Nilapitan ko iyon at kinuha sa sahig. Napatigil ako sa paghahalungkat nang makita ang kaparehong sweatshirt na suot niya 'nong araw ding iyon. My heart started to ache in the most painful way when that scene played on my mind again and some of the memories we created with my family. Her stay with us made a strong bond and attachment to my family, particularly to my siblings.
Naramdaman ko agad ang sunod-sunod na luhang lumandas sa pisngi ko pababa. Bumalik din sa alaala ko 'yong tahimik at patagong pagmamasid ko sa kanya kasama ang pamilya ko. With her smiles and laughs that became my favorite sound, I couldn't help but to feel happy and in pain. Ramdam ko na totoo iyon pero hindi niya magawang matanggap kaya siya mismo ang kumukulong sa sarili niya.
Dala ng sakit at galit ay wala akong ibang nagawa kundi ang magwala habang napupuwersa na ang boses ko sa kakasigaw. I ruined all the things that composes my memories with them. Nang mapagod ay napaupo na lang ako sa malamig na sahig habang hindi pinipigilan ang sarili sa pagluha. Paulit-ulit ko ring sinisi ang sarili ko sa mga nangyari.
Kung dumating sana ako nang mas maaga ay nailigtas ko pa sana ang pamilya ko. Kung kinalabit ko na sana ang gatilyo ay buhay pa sana si Aislinn maging ang ibang tao na nadamay. If I was a lot braver and stronger, I would've save them.
"She's in the hospital in Laguna, Sir, comatized."
I was in the middle of understanding the responsibilities that my grandparents gave me, preparing myself for the greater situations in the business industry in the future, when my private investigator dropped the news. Napatayo ako mula sa kinauupuan ko dala ng gulat, galak at pag-aalala.
"Are you sure?"
"Yes, Sir."
Kinuha ko ang coat na nakasabit sa coat rack malapit sa swivel chair ko. Mabilis ko itong sinuot bago binuksan ang envelope na nilapag niya sa lamesa. The first picture that I saw is the name of the hospital and the rest are her pictures, unconsciously lying on the bed with different apparatus supporting her and a huge bandage around her head.
Damn! It's her. It's really her.
"Tell Mama and Papa that I found her. Alam kong maiintindihan nila," bilin ko sa guwardiyang nakasunod sa akin. Sinunod niya naman agad ang sinabi ko kaya bigla na lang siyang nawala sa tabi ko.
Nang makarating sa parking lot ay lakad-takbo ang ginawa ko palapit sa sasakyan na binigay sa akin. Mabilis ko itong pinaharurot papunta sa Laguna.
It's getting dark and I don't care as long as I'll see her again. It took me a month before I got a proper news about her. Kakalimutan ko na sana ang mga nangyari pero hindi ako natatahimik hangga't hindi ko nakikita ang labi niya. But knowing that she's still alive, it makes me want to cry out of joy. I can't believe she managed to survived again. Fuck, I can't wait to see her, touch her and embrace her again.
"Do you have a patient named Aislinn?"
I still don't know what her surname is. All I know is just her name that screams power from her father's sweetness and understanding, from her mother's strictness and pridefulness. But whenever I called her Aislinn, I felt nothing but her purity and fragility.
"Let me check, Sir."
I waited for seconds before she told me that she's in the ICU. She asked if what's my relationship to the patient and I simply told her that I'm her family.
Napatigil ako sa pagtakbo nang marating ko na ang ICU. May ilang tao ang nakabantay sa kanya sa labas at nagkaroon agad ako ng palagay na pamilya niya iyon. Isang matandang lalaki at babae, isang mas batang babae na may kandong na bata at si Van. Nandito rin pala siya.
Dahan-dahan akong naglakad palapit sa malaking salamin at agad napahawak doon para masilayan siya. She became more pale and thin than to the last time I saw her.
Seeing her like this, my heart thudded in pain, sadness and longingness. Napapikit ako ng mariin kasabay ng pag-agos ng luha. Kung puwede lang sanang makuha ang lahat ng sakit at paghihirap niya ay matagal ko nang ginawa. I can't bear to see her like this. Slowly, it makes my world shattered into pieces and that's the real torture for an everyday life.
"Dumating ka."
Napatigil ako. Mabilis kong pinunasan ang pisngi ko bago sinilid ang dalawang kamay sa bulsa ng slacks ko. Kahit na hindi ako tumingin ay alam ko kung kaninong boses iyon.
"Kumusta siya?"
"The doctor said that the bullet cracked her skull. There's a high probability that she will lose her memories once she wakes up."
Napatingin ako sa kanya na nakakunot ang noo. Para bang bigla na lang ulit bumalik 'yong galit ko sa lalaking may kagagawan ng lahat ng ito. Pero mas nangibabaw pa rin ang labis na takot at pag-aalala ko sa kanya.
"Alam kong gusto mong gantihan si Coenraad pero hindi mo na magagawa iyon dahil napatay na natin siya. We have nothing else to do but to remember the rage we have for him and to feel sorry for Aislinn."
Hindi agad ako nakapagsalita. Napayuko ako bago ulit ibinalik ang tingin kay Aislinn.
"But will she be okay again?"
"I don't know."
Napapikit ako. I know she'll be okay again. It will be more rough and painful this time, but I know she'll be able to live again. I will never lose hope in her. After all, she's the one who shared her hope to me.
"For now, introduce yourself to her family. Gusto ka nilang makilala." Iginiya niya ako sa mga taong nakaupo sa hindi kalayuan.
They thanked me for taking care of her and keeping her safe until Rad came. I thought they will remain the same based from Aislinn's story about them, but they're not. Ramdam ko na lumambot na ang puso nila at patuloy na pinagsisisihan ang mga bagay na ginawa nila noon sa kanya. They are in the same agony as me, but I know that it's the worst for them.
Lumipas ang mga araw, linggo't buwan ay hindi ako nawala sa tabi niya, gaya ng dati. Pinili ko ulit na bantayan at titigan lang siya. Wala pa ring nagbabago sa kalagayan niya. She's still staying in the ICU. Hindi pa rin siya nagigising bagkus ay muntik na siyang tuluyang mawala. She's in convulsion as her line went on flat line. Maraming beses iyon nangyari at maraming beses din kaming paulit-ulit na pinatay sa loob.
"Kumain at magpahinga ka muna, hijo," ang ama ni Aislinn habang nakatayo at nakatingin kay Aislinn.
"Ayos lang po ako. Salamat po."
After doing what I needed to do in my grandparents' business, I will immediately come here to see her. Minsan ay nakakalimutan ko nang kumain at matulog sa tamang oras. Kontento na ako na pinagmamasdan lang siya, sinisigurado na hindi siya mawawala sa paningin ko kahit na wala akong ibang magawa.
"She'll be happy and pleased to know you're here with us." Tinapik niya ang balikat ko bago bumalik sa pagkakaupo.
There are times that her parents and sister are talking to me. Magalang at maingat ko naman iyong tinutugunan sa takot na magkamali at husgahan agad nila ako. Medyo nasanay na rin ako na kasama't nakakausap sila habang nagbabantay kami rito.
Isang araw ay aksidente kong narinig ang usapan ng mag-asawa tungkol sa gastusin sa ospital at unti-unting paglubog ng ilan sa mga natitira nilang ari-arian.
"Hayaan niyo po akong tulungan kayo," singit ko.
Halata ang gulat sa mukha ng mag-asawa.
"No, hijo. We're okay. We can still manage. Thank you," agap ng ina ni Aislinn. "Besides, where can you get a huge amount of money knowing that you came from a poor family?"
Sa kuwento ni Aislinn ay mukhang ang ugaling ito ng ina niya ay hindi na mababago. Nevertheless, it doesn't affect me anymore. Inintindi at nginitian ko na lang bago ko siya sinagot. After all, they are my woman's parents, so I can't afford to disrespect them.
"I still have my grandparents po. I will get a help from them."
"Salamat, hijo–"
"I said, no. Okay na kami na nandito ka para damayan kami't bantayan siya. You don't need to get involved in our problems." Tumayo ang ina ni Aislinn at binigyan ako ng tingin.
"Tutulong po ako sa ayaw at sa gusto niyo. Itago niyo na lang po muna ang natitirang pera para sa ibang gastusin niyo at para sa hinaharap. Pasensiya na po." Tinalikuran ko sila't mabilis akong naglakad paalis doon. I can even hear her complaints, but I just ignored it.
Buo na ang desisyon ko na tutulong ako sa kanila kapag nagkaproblema. Now, the time has come and they can't stop me. This is the least that I can do for her sake.
"She's awake!" nakangiti at naluluhang anunsiyo ng kapatid niya habang nakatingin sa malaking salamin.
Nang makalapit sa salamin ay parang gusto ko siyang yakapin ng mahigpit. Ramdam ko rin ang pamumuo ng mga luha sa mata ko.
She's awake. She's finally awake. Oh, God!
"She's still in shock. Her brain can't still process the whole situation so it will be difficult for her to talk for now. Mukhang ilang araw magtatagal ito."
We lost it again. Napanghinaan na naman kami ng loob sa binalita ng doktor. Nailipat na siya sa matinong kuwarto pero gaya ng sinabi ng doktor ay tulala lang siya na parang walang buhay.
Ngayon na gising na siya ay hindi ko na hinati ang oras ko sa negosyo at sa kanya. I gave all my time to her.
"Salamat, Icarius... tama ba?" si Van habang nakatayo kami sa may paanan ni Aislinn. "Let me properly introduce myself. Razvan Cronin, Aislinn's boyfriend." Tiningnan ko ang kamay niyang nakalahad bago ko tinanggap.
"Icarius Jaimar Escareal."
"Mawala man ang alaala niya, may bisa pa rin ang relasyon namin kaya sana ay hindi ka pumagitna. I will try to fix it slowly."
"Wala akong karapatan, alam ko. Pero hayaan mo lang ako na manatili sa tabi niya."
"Of course. You're her savior, anyway. May utang na loob din ako sa 'yo kaya nagpapasalamat ako."
Masakit man ay tinanggap ko. There's a part in me hoping that she will remember what relationship we had in Cam. Sur. I'm slightly hoping that she will remember what it feels like, but pain and disappointment dominated me when she pushed me away one day.
"Hindi kita kilala. Hindi kita maalala. Huwag kang lumapit sa akin..."
Mariin akong napapikit nang maramdaman ko ang kirot sa puso ko. When I opened my eyes again, she's trembling in fear as she covered herself with blanket.
"Ayokong... nilalapitan ako ng lalaki. I-I can't explain it, but it terrifies me."
Ganyan din ang sinasabi niya kapag si Van naman ang sumusubok na kausapin siya.
It pains me to know that she remember what that horrible and traumatic experiences feels like, but she can't remember the feeling she had when she overcome it–when she was with me.
I stayed low when she said that she doesn't want to see me again. Bumibisita ako pero hindi na ako pumapasok sa loob ng kuwarto niya. Ayokong pilitin na alalahanin niya ako. Ayokong dumagdag pa sa pasanin niya. But Van is determined. He never gave up. He chose to face her in pain everyday.
Nang makalabas na siya sa ospital ay hindi ko na siya nakita ulit. I didn't got the chance to ask for their address in Laguna. Hindi naman nagtagal nang mahanap ko ulit siya sa tulong ng imbestigador ko pero pinili ko pa ring hindi pumunta.
For months, I stopped myself from coming to her. Kontento na ako na may balita ako sa kanya kahit papaano. Kahit masakit at mahirap ay iyon lang ang tanging nagawa ko. Inabala ko na lang ang sarili ko sa negosyo habang araw-araw na nakatingin sa litrato niyang kuha ng imbestigador ko. Napapangiti ako sa tuwing nakikita na nagagawa niya na ulit na ngumiti. It's a slow progress, but she's getting okay again and I'm happy to see that. When the time comes, I will come to see her again. But I didn't expect that she'll be the first one to make a move to meet me instead.
"I remember you," panimula niya. "A fragment of my memories with you suddenly resurfaced."
My gaze flickered over her. Hindi ako nakapagsalita. Parang isang panaginip na kaharap ko na ulit siya ngayon na parang walang nangyari. May ilang nagbago sa ayos niya. Hindi na siya maputlang tingnan ngayon. Mas nagkaroon ng buhay ang mukha niya dahil sa light make-up. Maayos na ring tingnan ang buhok niya ngayon na may mga hairclips. She even smoothly and effortlessly carried the classic style of her clothings. Everything perfectly suits her.
"It was when, uhm..."
Palihim akong napangiti. Her mannerisms didn't change. In any case, I still find it cute. Nagbago man ang ayos niya, nakikita at nararamdaman ko pa rin ang dating Aislinn na nakasama ko sa nayon noon.
"It's okay. You don't need to force yourself to remember it again."
"No, I remember it vividly. It was when I kissed you."
Bahagya akong nagulat doon. Hindi ko inasahan na sa lahat ng mga bagay na nagawa namin noon ay 'yon pa talaga ang naalala niya. Hindi kaya't may nakatago itong pagnanasa sa akin noon?
"Is... that it? May iba pa ba bukod doon?"
"I remember what it feels like, so I decided to see you to confirm it. Bukod doon ay wala na... sorry," ilang na sabi niya bago iniwas ang tingin sa akin.
I swifted my weight. "What kiss are you pertaining to?"
"M-May iba pa? Hindi lang isang beses? Oh, my God!" Nanlalaki ang mga mata niya kaya pinigilan ko ang sarili ko na ngumiti. Unti-unti ring namumula ang pisngi niya.
Hindi nagbago ang dala niyang epekto sa akin kaya alam ko sa sarili ko na mas lumalim at tumatag lalo ang nararamdaman ko sa kanya.
"But it's okay if you don't–"
"Gabi ata 'non dahil madilim. May apoy, may maliit na kubo at may sapa," paglalarawan niya sa alaalang bumalik sa kanya nang makabawi na sa pagkagulat. Naging mailap din ang mga mata niya, hindi magawang makatingin ng maayos sa akin.
"It was during your birthday. Pumunta tayo ng sapa kasama ang pamilya ko para doon magdiwang. Naiwan tayo 'nong gabing 'yon and... that's what happened," I tried to explain to her.
"Hindi naman ba lumagpas doon ang nangyari? I mean–"
"Don't worry, nothing happened after the kiss."
Hindi ko na muna sasabihin sa kanya ang nangyari bago o pagkatapos ng halik na iyon. Hindi niya sinabi kung sino ang humalik kaya hindi ko rin matukoy kung alin ba roon. She's not fully healed yet and I don't want to add another burden to her by telling those unpleasant event. I know it can be a way to trigger her again.
"Oh, uhm... that's good to hear then. Uhh..."
"Kung hindi ka komportable, sabihin mo lang."
"Hindi sa ganoon. Nahihiya lang akong sabihin na..." Napatitig siya sa akin.
"Na? Ano 'yon, Aislinn? Tell me, please."
"Gusto kong maalala ulit kita. Gusto kong maalala 'yong mga bagay na nabuo natin. Van told me that it was in Cam. Sur. I want to know everything what happened in Cam. Sur. Kung ayos lang din sa 'yo ay bumalik tayo sa lugar na iyon."
I can see the sadness and desperation etched in her eyes. Hindi ko maiwasang maramdaman ulit ang sakit habang pinagmamasdan siyang nakahiga lang noon. Pero ang kaligayahan ay pumapaimbabaw dahil nakikita ko siyang maayos na ulit.
"In order for me to do that, I need your help..." Hope crinkled at the corner of her eyes as she tried to give me a smile. God, I miss that damn smile so much. "Please, Icarius."
Bahagyang namilog ang mga mata ko. "You remember my name, too."
"Uhm, Van told me."
The feeling of disappointment suddenly washed out the jolt of excitement that I felt when she said my name. For a brief instance, I really thought that she remembered my name as she remembered that moment. Pero gayon pa man, masaya pa rin ang puso ko ngayon. Iyon ang hindi ko maitatanggi.
"Sorry if it made you uncomfortable. I'm slowly trying to remember you, so I needed to know your name and some information about you. My parents and Van helped me."
Van helped her. Did I hear it right? I thought he will fix his relationship to her? What made him changed his goal?
"He's my boyfriend, that's what he always told me. But no matter how hard I tried, I don't remember him. My heart can't even remember him."
"It's all in the process, Aislinn. Don't expect that you will suddenly remember him. Limang buwan palang ang nakalipas. Para lang iyong hangin."
But it feels like a year to me. Parang paulit-ulit na lang ang nagiging araw ko: being in agony and frustration for not being with her.
"Right. In that five months, I can't remember him even with just a single and brief scene. I just can't..." Napayuko siya. "Ikaw ang una kong naalala sa loob lang ng isang buwan. Naramdaman ko ulit 'yong pakiramdam na iyon, Icarius. So, it gave me hope. Nagpatulong ako sa kanya at sa pamilya ko na alalahanin ka."
How insensitive. Didn't she know that Van will be in pain? Dammit. Kahit kailan ay hindi siya nabigo na patawanin ako dahil sa pagiging inosente at malambot niya. Nakakainis pero lahat ng sinasabi niya ay sadyang nagbibigay ng tuwa at galak sa puso ko, may it be intentional or not.
"But it was so disappointing and frustrating to only remember one special moment with you. Kahit na anong pilit ko ay 'yon lang ang kumapit na alaala sa utak at puso ko sa loob ng limang buwan."
Even with the sudden change of expressions made me smile. She didn't change, that's what I concluded. Nagbago lang sa kanya ang pisikal na kaanyuan pero 'yong minahal at patuloy ko pa ring minamahal na Aislinn ay nakikita ko pa rin sa kanya ngayon.
"Bukod sa akin ay meron ka pang naalala?"
"My sister. The doctor told me that there's a chance that I will remember the recent memories I had and the people close to my heart. Iyon nga yata ang nangyari."
She remembered me because I'm close to her heart? Fuck. I think I'll go insane.
"You're wearing a cute sweatshirt," puna niya nang madako sa suot ko ang tingin niya.
Napangiti ako. This is intentional. Sinuot ko talaga ito para makita niya na patuloy pa rin akong kumakapit sa kanya at para kahit papaano ay may bumalik sa kanya. Mukhang hindi naman ako nabigo.
"Someone gave it to me."
She just gave me a sweet smile as we continue to talk for a few more minutes. It's like the first time meeting each other or getting to know each other. Nang dumating na ang sundo niya ay nagpaalam na siya.
"Uhm, that's it for now." Napatingin siya sa labas ng coffee shop. "Kailangan ko nang umuwi." She stood up.
"Aislinn..." Hinawakan ko ang kamay niya at hinila ko agad siya palapit sa akin. "Slowly, I will help you to remember everything. Just please tell me that I will never lose you again."
It's been a long time since I hugged her like this and it feels like the first time. Every moment with her will always feel like it's our first time. Kahit kailan ay hindi ako nawalan ng pag-asa na mangyayari ulit ito. Kahit kailan ay hindi ko siya sinukuan.
"I will find you in my dark, empty memories. I will make sure that I'll be able to walk with you again in our shared world." Niyakap niya ako pabalik. "Hindi na ako mawawala, Icarius, dahil ikaw mismo ang nakahanap sa akin. Panahon na rin siguro para ako naman ang humanap sa 'yo."
Napapikit ako't agad kong naramdaman ang luha sa pisngi ko. If this is a dream, I don't want to wake up anymore.