Pauwi na kami. Walang nagsasalita sa amin matapos ang insidenteng iyon. Habang nasa bangka ay pasimple lang akong sumusulyap sa kanya, thinking of a way to cut off the guilt that I'm feeling, umiiwas lang kapag nararamdaman kong titingin din siya sa akin.
Saying sorry will never be enough. I need to act accordingly to what I'm feeling towards him. I don't want to lie to him and to myself again. Pero anong magagawa ko kung patuloy na nag-aaway ang puso't isip ko?
"Nandito na tayo."
Ilang beses akong napakurap-kurap. I don't want to get off yet, I wanted to tell him that. I also want to tell him that we need to talk, but I still haven't gathered my thoughts yet. Wala rin akong lakas at tapang para simulan ang usapan.
Nagsalubong ang mga mata namin and it lasted for seconds. Napabuntong-hininga na lang ako bago tumayo. Habang papalapit sa kanya ay palakas din nang palakas ang kabog ng puso ko. Nang makalapit, kagaya kanina ay nilahad niya ang kamay niya sa akin. Nag-alangan pa ako kung tatanggapin ko ba. Nang mapansin niya iyon ay siya na mismo ang humawak sa kamay ko. I didn't got a chance to protest kaya hinayaan ko na lang siya.
"Salamat," tanging nasabi ko nang makatapak na ako sa lupa.
I got no response from him. Tinalikuran niya lang ako para itali 'yong bangka. Tahimik ko naman siyang hinintay habang nag-iisip pa rin ng paraan kung paano ko siya kakausapin ulit tungkol sa nangyari.
It's not that I don't want to do it with him. It's just a kiss, but why is it so hard to give? Utak at katawan ko na mismo ang umaayaw because of my traumatic experiences that causes phobia to my being kahit na gusto naman ng puso ko. I know that he's not the type to do that kind of thing to me. He's Icarius, my savior and protector. Kung may balak siyang ganoon ay matagal niya na sanang ginawa, hindi ba?
What can I do? Kahit na gusto ng puso ko ay hindi pa handa at matanggap ng utak ko. I still need time. I won't rush the process again. Hindi naman ako mawawala ulit, hindi ba? I know to myself that I will never leave this place again–that I will never let go of him.
"I–" I was about to call him nang maunahan ako ng ibang tao.
"Jaimar! Atyan, ano?" (Translation: "Jaimar! Mamaya, ano?")
Napatango si Icarius. "Sige."
Napayuko ako't napanguso. May plano na siya mamaya. Paano ko pa siya makakausap? Paano ko malalaman kung galit, nagtatampo o nasaktan siya sa ginawa ko?
"Ba't ang bagal mo maglakad?"
My eyes widened when he suddenly grabbed my wrist. Nagpatianod naman ako habang nakatingin sa kanya. Bahagya akong nawala pero nang matauhan ay sumabay na lang ako sa paglalakad niya.
I bit my bottom lip because of the awkwardness. Kating-kati na ang dila ko na magsalita. Ilang araw na naman kasi ang titiisin ko kapag hindi ko pa ito naayos ngayon. Alam kong pati siya ay mahihirapan din.
"Uhm, Icarius–"
"Hindi ako galit." He gave me a quick look. "Nasasaktan ako."
Napaiwas ako ng tingin sa kanya. Siyempre masakit 'yon. Kung ako rin ang nasa kalagayan niya ay masasaktan ako kung ang taong mahal ko ay pagtatabuyan ako nang may takot sa puso. Stupid, Aislinn. Bakit kasi hanggang ngayon ay nagpapadala ka pa sa mga bagay na iyon? Hindi mo ba talaga kayang kontrolin?
"Nasasaktan ako na patuloy mo pa ring iniinda ang lahat. It pains me to see you suffer when you want to do something to make yourself happy."
Natigilan ako. My mouth parted a bit, but no words came out. Napalunok na lang ako.
"Nasasaktan ako na kahit anong gawin ko ay hindi nagiging sapat para alisin ang sakit at takot sa puso mo."
"Icarius, hindi sa ganoon–"
"Pero kagaya nga ng sinabi ko, maghihintay ako. Hindi ako mapapagod na tulungan ka hanggang sa makaya mo na ulit."
Naramdaman ko ang tingin niya sa akin pero pinili kong sa harap lang tumingin. Baka hindi ko na naman kayanin kapag nakita ko ang nararamdaman niya sa mga mata niya. Mga salita niya pa nga lang ay ang sakit ng pakinggan. Paano pa kaya kung salubungin ko pa ang mga tingin niya?
"I'm sorry, Icarius." Uminit bigla ang mga mata ko, nagbabadya ng panibagong sariwang luha.
Nasasaktan din naman ako na nakikita kang ganito kaya sinusubukan ko naman, gusto kong sabihin iyan sa kanya pero ayoko nang madagdagan pa ang bigat sa puso namin. We're both hurting each other because of my experiences. Nagawa kong ibahagi sa kanya ang mga pangit na pangyayari sa buhay ko through my words and actions without telling the exact events at hindi ko na alam kung paano ko pa iyon mababawi.
"Don't be sorry. This is my choice, Aislinn. Ginusto kong makihati sa mundo mo kaya ito ang kapalit."
"I'm sorry..." I have nothing else to say. Sorry is the only word that I could say to him right now. Ni hindi ko nga rin partikular na matukoy kung ano nga ba ang hinihingi kong tawad sa kanya. Iyon bang nangyari kanina o dahil sa nasasaktan ko siya o pangkalahatan na?
"But trust me, Icarius, what I'm feeling for you is–"
"You don't need to say it now just because I want to hear it. Tell me if you really feel like telling me. Tell me if your mind and heart are balance in the right condition. I can always wait for you, Aislinn. Iyon na lang ang tanging magagawa ko para sa 'yo at sa sarili ko."
Nakarating kami sa bahay ng tahimik na lang ulit. Kahit na anong hanap ko sa mga salita ay hindi ko pa rin sila mapagtagpi-tagpi. Ang tanging magagawa ko na lang muna sa ngayon ay kumapit sa mga sinabi niya sa akin.
"Ma, pakiasikaso si Aislinn. Bababa muna ako sa bayan."
"Ay ano bang nangyari't basang-basa ka, anak? Ayos ka lang ba?" si Mama Encarnacion nang salubungin niya kami sa may pinto.
"Opo." I smiled weakly.
"Alis na ako, Ma. Babalik lang ako agad."
Nagkatinginan kami ni Icarius. Binigyan niya ako ng ngiti bago niya kami tinalikuran at naglakad palayo. Nanatili naman akong nakatingin lang sa kanya habang ramdam ko ang pamumuo ng mga luha sa mga mata ko.
What did I do to deserve a man like him? Kung ito ang resulta sa lahat ng paghihirap ko ay ayoko nang bumalik pa. I will stay here as long as I want. Ngayon lang ako nagkaroon ng malakas na kagustuhan para manatili sa isang lugar na alam kong ligtas. Ngayon lang ako nakaramdam ng pagmamahal na ayokong bitawan sa kahit na ano mang paraan. I will continue to hold onto him no matter what happens. Hindi na ako bibitaw ulit sa isang bagay na alam kong magdudulot ng kasiguruhan sa buhay ko.
"Pasok na tayo, 'nak?"
Napakurap-kurap ako at bahagyang napatawa. "Ah, sorry po. Tara po." Napasinghot ako bago iniwas ang tingin sa daang tinahak ni Icarius.
When I was at the peek to feel happy, especially when I'm with Icarius, it feels like a second, but when I'm in pain and suffering, it feels like a never-ending hours in the phase of life. Maybe because I allow myself to be free when I'm happy, and I deprive myself like a prisoner when I'm sad. Mas buhay 'yong mga pangit na emosyon kapag malungkot ako kaya ramdam ko kung gaano kahirap na buuin ulit ang kapiraso ng sarili ko. The scars are just too deep as another wounds keep on coming to accept it easily.
"Anong gusto mong gawin ngayon?"
Napatingin agad ako kay Icarius sa tabi ko. Napatigil ako sa pagpiga ng damit, napaisip bigla sa tanong niya.
"Hmm, nothing in particular coming to my mind." Binigyan ko siya ng ngiti bago ulit nagpatuloy sa ginagawa.
Today is sunday. Our usual routine in weekends was doing the laundry and some of the basic household chores. Ngayon ay nagsasampay na kami ni Icarius sa may likod-bahay nila.
I know it's not obvious, but little by little, I'm slowly coming back to my senses. Every look and word from Icarius, every smile from his family and every kindness that they keep on showing to me made me realize that everything that happened was a test. That's life how works, but I perceived and approached it in a different way.
I chose to go in a negative way before attaining the positivity in life. Mas pinili kong makita at maramdaman kung gaano kapangit ang kinasasadlakan ko ngayon, cursing fate for giving me all the worsts life situations and blaming myself why I'm in misery. Ngayon ko lang napagtanto na napakahirap ng gusto kong mangyari dahil hindi ko hinahayaang makapasok ang ibang tao sa mundo ko. Pinili kong sarilinin ang sakit at kasiyahan nang hindi pinapansin ang nararamdaman ng ibang tao.
Without realizing it, I shut everything and everyone in the world that I want to change, indirectly. I isolated myself from the reality. I opted to wander in my own world that only existed inside me. That's why I lost my track. But now, I think I found myself with the strong emotions in the world: love, hope and happiness.
Kahit kailan ay hindi ako naging handa, pero susubukan ko ulit. I will just keep on trying hanggang sa makuha ko na kung ano ang katotohanan sa pagkatao ko. With this, I'll make sure to conquer my weaknesses and strengths without hesitating and doubting.
"Sabihin mo agad sa akin kapag may pumasok na ideya sa utak mo. I will make it happen for you."
Agad akong lumingon sa kanya. "Oo naman!"
"Kung gusto mo na ring umuwi, hindi kita pipigilan. Ihahatid pa kita kung gusto mo."
Nagsalubong agad ang dalawa kong kilay. "Saan naman nanggaling 'yan? Nakakagulat ka talaga, Icarius, alam mo 'yon?" Tinawanan ko na lang.
"Bakit? Isang linggo na lang ay isang taon ka nang nandito. Oras na rin siguro para bumalik ka."
Now that he mentioned it, parang kinalimutan ko na rin kung kailan ako pinanganak. I just know how to survive in order to live. Naglaho na 'yong dating pakiramdam tuwing sasapit ang kaarawan ko–the flatteries, the excitement and the enjoyment. Remembering it all will just lead me to another misery.
"Isang linggo na lang pala kaarawan ko na." Mapakla akong napangisi. "Yup, Icarius. It was my birthday celebration when I decided to ran away and ended up here. Wow, parang historical events lang."
Pansin ko agad ang biglaang pagtahimik ni Icarius kaya inunahan ko na kung ano man ang pumasok sa isip niya.
"Sagot 'don sa tanong mo ay hindi. This is my home now." Kinuha ko ang laundry basket bago ulit siya hinarap.
"Don't think anything ugly. Ayoko na munang umiyak sa ngayon, okay? Let's just spend this day like usual since that day in the sea."
I really thought that it would cause disarray in our relationship. Hindi ko alam na 'yon pala ang magiging daan para mas lalo naming makilala ang isa't isa. Hindi ko inisip na magpapatuloy ang ganda ng gising ko tuwing umaga. Palagi na ring payapa ang gabi at tulog ko. Hindi na ganoon kaingay ang utak ko at kalmado na ang puso ko.
Hindi pa rin naman maiiwasang balikan ang lahat, pero kontento na ako na minsan na lang mangyari iyon. I'm more focused on my outside now compared to my inside which helps me to grow emotionally and mentally. Nagawa ko nang ilaan ang bawat emosyon sa angkop na pangyayari. Hindi na ako basta nakikisabay lang. I'm starting to feel true and hopeful again. Kaya ko nang itimbang ang kagustuhan ng puso ko at ang kailangan ng isip ko.
"Punta tayo ng bayan, Icarius."
Hindi ba't masyado na ring matagal simula nang mawala ako? Ni minsan ay walang sumubok na magpakita sa akin dito para kunin ako. In short, they didn't look for me. Hinayaan na lang nila ako. Or worst, they think of me as a dead person. They think it will be for the best. So, I also need to accept the fact that they stopped looking for me and that I should live to the outcome of my decisions.
Sigurado akong walang makakakilala sa akin sa bayan dahil kung talagang hinahanap nila ako ay nahanap na sana nila ako ngayon o 'nong mga nakaraang buwan. Hindi aabot ng isang taon ang paghahanap sa akin kung ganoon nga sila kadesidido. They let me go, so I guess it's time to let them go too.
Letting them go is not forgetting them and the experiences that I had. It's my way to start anew. Kung patuloy akong kakapit sa kanila ay paano ko makakapitan ang mga bagay at tao na meron ako ngayon? Signs are everywhere. It's time to wake up now.
"Bakit biglaan naman yata?" si Icarius na abala naman ngayon sa manok niya.
"Hmm, birthday ko na next week kaya ipasyal mo naman ako. Okay lang din sa akin kung bibilhan mo ako ng mga bagong damit o gamit. Mas magiging masaya rin ako kung kakain tayo sa mga masasarap na kainan sa bayan. Introduce me to the best food here in your place, Icarius. And uhm, oh, let me experience new things."
Napatawa siya. "Kailan ka pa gumawa ng to-do list?"
"You asked me what I want to do today at iyong mga nabanggit ko ay ang mga bagay na gusto kong gawin simula nang mapunta ako rito. Hindi nga lang nagkakaroon ng oras dahil nga, alam mo na."
"Kulang pa nga ata 'yon."
"Oo, may maiisip na lang ako niyan habang nandoon tayo. Kaya dali na, Icarius, maghanda na tayo. Maaga pa naman, oh."
"Tanghali na kaya."
"E 'di, after lunch na lang." Nagbilang ako sa kamay kung ilang oras kami magtatagal doon. "Sapat na ang six hours. Dapat mga eleven or twelve ay paalis na tayo rito tapos babalik tayo ng six or... seven?"
"Five."
"Six."
Binigyan ako ng tingin ni Icarius.
"Five."
I shooked my head a little. "Six." Pagkatapos ay binigyan ko naman siya ng malawak na ngiti.
"Fine. Six."
Sa sobrang tuwa at galak ko ay maaga akong kumain ng pananghalian pagkatapos kong maligo. By eleven ay tapos na ako sa pag-aayos at paghahanda. Pinili ko pa naman ang pinakamagandang damit na meron ako.
"Tapos ka na, Icarius?" Katok ko sa pinto ng banyo nang wala na akong marinig na agos ng tubig. Naghintay ako ng ilang minuto bago siya lumabas. Tuwang-tuwa naman ako habang nakasunod sa kanya na parang tuta. Nang nasa may pinto na ng kuwarto ay napatigil ako nang mapatigil din siya.
"Gusto mong makita?"
"Huh?" My brows raised as my eyes widened in shock with my lips half-open. "H-Hindi. Dito lang ako." Turo ko sa may gilid ng pinto. I gave him an awkward smile and licked my lips before walking away.
Pakiramdam ko ang tagal ng biyahe. Nangangalay at namamanhid na ang puwet ko sa kakaupo lang. Kapag tatayo naman ay hindi naman ganoon katagal dahil baka raw mahulog ako sa dagat sabi ni Icarius. Eh, siya nga nakatayo lang kaya nakipagpalitan pa ako ng salita sa kanya just to prove how unfair it is.
Namalayan ko na lumiliko na ang ulo ko nang makaidlip ako. I was about to open my eyes when his hand cupped my cheek to put my head on his shoulder. Napangiti naman ako ng palihim kaya pinili ko na lang ulit na matulog.
"Aislinn?"
Naalimpungatan ako sa paulit-ulit na marahang tawag ni Icarius sa pangalan ko. Nang tuluyang magising ang diwa ko ay umalis na siya sa tabi ko para magmaniobra ulit ng makina.
"Malapit na tayo," pahayag niya habang nakatingin sa malayo. Sinundan ko naman ang tingin niyang iyon at nakita ang pantalan na hindi ganoon kalakihan.
Nabuhayan ako. Habang papalapit ay mas lalo kong nakikita ang karamihan ng tao. There are some establishments located in the side and front. Ilang lakad lang mula sa daungan ay nasa palengke ka na't ibang maliliit na gusali.
"Palagi bang ganito karami ang mga tao rito?" Abala ako sa pagkain ng ice cream habang nagmamasid sa paligid at bitbit ang ilang napamili na namin.
"Tuwing sabado't linggo lang."
"Doon tayo, Icarius!" Hinila ko na ulit ang kamay ni Icarius palapit sa isang boutique ng mga damit.
"Bagay ba?"
Tiningnan lang ako ni Icarius bago tinalikuran. Ang suplado. Nagtatanong lang.
"May couple shirt po kami rito, Ma'am. Baka gusto niyo po," sabi ng Ginang sa akin.
"Couple shirt?"
"Opo. Mayroon ding sweatshirts at shorts."
"Patingin po ako."
Iginiya naman ako sa isang lugar ng Ginang kung nasaan ang mga sinabi niya. Medyo natagalan ako sa pagpili dahil hindi swak sa taste ko ang karamihan. Pinili ko na lang 'yong sweatshirts na may bulsa at may print na dalawang bear sa may dibdib. Gusto ko rin ang kulay na gray at sigurado akong magugustuhan niya rin ito.
Tinawag ko na si Icarius sa labas para sa bayad. Sinabi ko lang kung magkano dahil ayoko munang ipakita sa kanya. Mamaya na lang pag-uwi.
May ilan pa kaming napuntahan at nadaanan na tindahan o shop pero wala naman akong halos nabibili na. Medyo tamad na rin ako pumili o magkalikot dahil ramdam ko na ang pagkapagod.
May nakita akong hairpin kaya kinuha ko para ipakita sana kay Icarius. Nga lang nang humarap ako sa kanya ay may aksidente akong nasiko at naapakan na paa. Agad kong binalik sa lalagyan 'yong hairpin para humingi ng paumanhin sa naabala ko.
"Hala, sorry po. Sorry po." I repeatedly bowed down my head while saying those.
"Ayos lang, Ineng," the tall, fat, shiny bald head, mustache man said, wearing the uniform of police. Napansin ko rin ang baril na hawak niya sa may side niya.
"Sorry po talaga."
Naramdaman ko ang paghawak ni Icarius sa braso ko para mahila niya ako palapit sa kanya. Muntik na sana akong mawalan ng balanse pero inalalayan niya naman ako.
"Anong nangyari?"
"Natamaan ko siya. Humihingi lang ako ng tawad. Pulis pa naman, Icarius." Binulong ko 'yong huling pangungusap sa kanya.
"Sorry po talaga. Hindi po kita napansin kanina. Sorry po." Binigyan ko siya ng ilang na tingin at ngiti.
"Pasensiya na po kayo," si Icarius naman.
Bahagyang napatawa ang pulis. "Ayos lang iyon. Sige." Tinapik niya sa balikat si Icarius at binigyan ako ng makahulugang tingin bago tuluyang umalis.
Nakahinga naman ako ng maluwag. Ngayon ko lang din naramdaman na ang lakas pala ng tibok ng puso ko. Mabuti na lang mabait 'yong pulis na iyon.
"Mamalengke naman tayo. Ang dami mo nang napamili, oh." Tinuro niya ang ilang supot na hawak ko at pinakita pa ang ilang hawak niya. Nahiya naman ako bigla kaya sumang-ayon na lang ako sa kanya.
Siya naman ngayon ang hinayaan ko na mamili. Paninda kasi yata nila. Nagtatanong naman ako paminsan-minsan at sinasagot niya naman kahit na abala siya sa pagpili ng mga sariwang gulay, prutas at ilang sangkap.
"Inubos mo na ang oras. Malapit na dumilim."
"Eh, ang tanging nagagawa palang natin ay ang mamili," maktol ko nang makita ang paunti-unting pagdilim ng paligid. "Ang tagal mo naman kasi mamili."
Nakasunod lang ako sa kanya kanina pa at alam kong pansin niya rin ang paglukot ng mukha ko dahil sa pagkainip. Ngayon, nandito kami sa karnehan. Obviously, he's buying a meat.
"Namasyal ka pa kaya."
"Magkaiba ang namimili sa namamasyal, Icarius."
"Parehas lang iyon. Ilang oras kang palakad-lakad lang habang nagmamasid sa paligid tapos kapag may natipuhan ka ay bibili ka. Ilang beses na rin tayong kumain dahil gusto mong subukan ang mga hindi pamilyar na pagkain sa 'yo. Ano hindi ka man lang nabubusog? Naubos mo rin ang pera. Buti na lang may dala akong extra."
Hindi ko na siya kinausap pa hanggang sa makarating kami sa bangka. Kapag napapatingin siya sa akin ay nakikita ko ang bahagya niyang pagtawa at pag-iling. Lalo lang tuloy akong naiinis habang naka-krus ang mga kamay ko sa dibdib ko.
"Ano ba, Icarius! Tumigil ka nga riyan! Anong nakakatawa?" I rolled my eyes on him.
"Ikaw na kasi itong pinagbigyan tapos ikaw pa 'tong nagmamaktol."
"Eh, kasi naman! Bitin!" I pouted.
"Marami pang pagkakataon, Aislinn. Para namang pinapahiwatig mo na una't huli mo na itong pagpunta rito sa bayan."
"Hindi naman sa ganoon. Gusto ko lang kasing sulitin."
"Nasulit naman natin, ah? Tuwang-tuwa ka pa nga. Okay na 'yon, Aislinn. May mga susunod pa, huwag kang mag-alala." Napatawa ulit siya.
I sighed in defeat. Tama nga naman siya. Pero kasi parang ang bilis na naman ng oras. Ang tumatak lang sa akin kanina ay ang pagsunod ni Icarius sa akin at ang pagsunod ko sa kanya. Ano 'yon? Amo to alaga tapos alaga to amo? Ano ba naman 'yan!
"Babalik tayo bukas."
Umasa ako pero hindi natuloy dahil sa pagiging abala niya. Simula nang magising ako ng maaga ay wala na siya. Nang dumating naman ang tanghali ay kumain lang siya pagkatapos ay umalis na naman agad. I didn't got the chance to talk to him about what he said. Ayoko namang iyon ang pag-usapan habang kumakain kami dahil siguradong hindi ko na naman mapipigilan ang pagtaas ng boses ko.
Dismayado't malungkot, inabala ko na lang din ang sarili ko sa mga gawaing bahay at pagbabantay sa tindahan. Pumangalumbaba ako't bumuntong-hininga habang inaaliw ang sarili sa mga positibong bagay.