Some individuals had to depart. even if they preferred not to. The adage "you only have yourself at the end of the day" comes to mind. However, not everyone who left had a choice; however, I did. But I went with the one I really needed.
I made many sacrifices, particularly for the person I love. And I don't think he'll allow me back into his life ever again. After what I did back then. But it's not my fault, that I chose this path.
I'm in my room, resting after a long duty earlier. Mahirap ang ganitong trabaho, but I love it. I pressed the answer button when my phone suddenly rang.
"Hindi ka pa ba uuwi sa pilipinas? Paano kung may asawa na siya? Ayos lang sa'yo?" Pabirong tanong ng bestfriend kong si Sofia.
"Matagal akong nawala, baka kasal na talaga 'yon. Bakit ba siya agad topic mo?"
"Oo nga naman. 5 years kang nawala 'no. Hindi ka man lang kasi nagparamdam, Doc." I sighed. Right. That's why I left him. I decided to go with this.
"So kailan nga balik mo? Para makapaghanda ako. Gusto mo sabihan ko rin sila Liam." excited na sabi ni Sofia.
Umirap ako. "Malapit na. Aayusin ko lang yung mga papeles. Tsaka kung uuwi man ako, wala akong balak sabihan siya. Hindi siya interesado." I replied.
"Whatever. Siguraduhin mo lang talaga na uuwi ka, kung hindi ay magtatampo talaga ako. Got to go na, bye bestie!" she said before she hung up the call.
Pagkatapos naming mag usap ni Sofia ay sumalampak ako sa kama. Matagal na rin pala akong nawala 'no, limang taon na ako rito sa America. Ni hindi ko naisip na bumisita sa Pilipinas. Pero biglang sumagi sa isip ko, kamusta na nga kaya si Liam? Si Liam... I was thinking kung may babalikan pa ba ko? Siguro nga wala na. Kagaya ng sinabi niya sa akin noon.