Days has passed and I am still here at my condo.
Hindi ko kayang lumabas. Hindi ko siya kayang harapin. Pakiramdam ko wala akong mukha na maihaharap sakaniya dahil sa hiya kaya nandito lang ako.
Wala rin akong balita kung kamusta na siya dahil kahit ilang beses tumawag si Rasheed at sila Mom para papuntahin ako doon ay hindi ako nagpunta. Hindi rin ako sumagot maski isang tawag nila. Hiyang hiya ako.
Kung naniwala lang sana ako sa mga paulit-ulit na sinabi niya, edi sana hindi nangyari 'yon sakaniya.
Ilang araw na ang lumipas pero hindi nawala sa isip ko ang itsura niya. Ang namumutla niyang mukha at nanghihina niyang katawan.
Sa ilang araw na 'yon ay halos wala rin akong tulog kahit pa nasa bahay lang ako dahil panay ang pag-iisip ko kay Zoey.
Kung ano ang mga ginawa sakaniya ni Grace na ngayon ay hawak na ng mga pulis dahil sa mga magulang ni Zoey. Kung anong naramdaman niya. Lahat lahat naisip ko tungkol kay Zoey mula no'ng nanatili lang ako dito sa bahay. Hindi umikot sa iba ang isip ko, sakaniya lang at sa sinabi niya na anak ko si Sophia.
Hanggang ngayon ay nagtataka pa rin ako kung bakit sa DNA Test ay negative ang result kahit anak ko naman pala talaga si Sophia.
Masasagot lang ang mga tanong ko kung pupuntahan ko si Doc Raven kaya 'yon ang ginawa ko.
Nagpalit ako ng shirt saka kinuha ang susi ng kotse at phone ko saka ako nagmamadaling umalis.
Minutes later, nasa ospital na rin ako at deretso agad ako kay Doc Raven.
Ngumiti siya nang makita ako.
"Cci." sabi niya saka ni-tap ang shoulder ko. Tumango naman ako.
Naupo ako sa single couch at naupo siya sa harapan ko.
"So, why are you here? May problema ba?" he asked and smiled a little.
I raised my brow.
"The DNA Test."
Unti-unting nawala ang ngiti niya.
"W-What.."
"Care to explain, Doc?" I sarcastically said.
He took a deep breath.
"That day.. when you gave me the hair, Zoey was here. Sinabi daw sakaniya ni Rasheed ang ginawa mo kaya nakiusap siya sakin na gawing negative ang result."
Bakit niya ginawa 'yon? Ayaw niya ba na makilala ko ang anak ko? Hindi ko ba deserve na makilala ang anak ko? Maybe because she was mad kaya ayaw niyang ipaalam sakin na may anak kaming dalawa.
"Nakita niya kung paano ka nalungkot dahil sa result and if I'm not mistaken, sinundan ka niya." He shrugged.
Nagbuntong hininga ako.
Hindi ako sigurado sa dahilan na naisip ko kung bakit ayaw niyang malaman ko na may anak kami, pero sana ay dahil lang sa galit niya sakin ang dahilan kung bakit hindi ko nalaman ang tungkol kay Sophia kasi kung hindi, hindi ko na alam ang gagawin ko.
Nagpaalam ako kay Doc Raven at umalis na ako ng ospital.
Bumalik ako sa condo at dere-deretso lang akong pumasok sa loob. Nagulat pa ako nang makita si Mom sa living room, nakaupo sa couch at deretsong nakatingin sakin. Nakataas ang kilay.
"Mom." nabibigla ko pa ring bati.
Lumapit ako sakaniya at humalik sa pisngi niya.
"What is your problem? Why don't you visit her?" mabagal na tanong ni Mom. Walang emosyon.
Napalunok ako at nag-iwas ng tingin.
"Nothing, Mom." I answered.
"Really." sabi niya sa gamit ang ibang tono na madalang kong marinig. "Where have you been?"
"Raven."
I know na hindi siya naniniwala na walang problema. Alam kong alam niya na may dahilan ako.
Nagbuntong hininga ako at naupo sa couch, sa harap niya.
"Nahihiya ako, Mom.." sabi ko. "Nahihiya ako at wala akong mukhang maiharap kay Zoey dahil alam kong kasalanan ko kung bakit nangyari 'yon sakaniya. Kung naniwala lang sana ako.."
Her face softened..
Lumapit siya at hinaplos ang pisngi ko.
"Nak, it's not your fault, okay? Hindi mo kasalanan kung ginawa 'yon ni Grace kay Zoey, okay? So please, please 'nak, she needs you.." she said as she tapped my cheeks. It's her way of comforting me.
She needs you
Biglang pumasok sa isip ko yung itsura niya no'ng nakita ko siyang nakatali. Ang mukha niya at ang mga sugat niya.
Tama si Mommy. She needs me..
Umalis din agad kami ni Mommy para pumunta sa ospital kung nasaan si Zoey.
Pagkarating namin don ay nandoon si Dad sa labas ng room ni Zoey at sinalubong niya agad ako at niyakap. He even kissed my forehead.
I'm so blessed to have them as my parents..
Hinayaan nila akong pumasok mag-isa sa room ni Zoey at nandito rin pala sila Tita, parents ni Zoey.
"Finally.." Tita said and smiled a little.
Tipid din akong ngumiti at humalik sa pisngi niya. Ngumiti naman si Tito sakin.
"She's waiting for you, 'nak."
Tumingin ako kay Zoey. Masaya akong makita na maayos na siya. Alam kong maayos na siya. Naniniwala ako..
"I'm sorry, Tita, Tito.." I said, still looking at Zoey.
Tito tapped my shoulder.
Nagpaalam sila na lalabas muna at naiwan akong nakatayo sa may paanan ng kama ni Zoey.
Marahan akong lumapit sakaniya. I held her hand and gently kissed it.
"I'm sorry. I'm sorry for disappointing you. Sorry kung hindi ako naniwala sa mga sinabi mo. Sorry kung nangyari 'to sayo. I'm really, really sorry, Zoey.."
Nangilid ang mga luha ko nang maalala kung gaano ako minahal ng babaeng 'to. Kung gaano kalaking tiwala ang binigay niya sakin. Nagtiwala at naniwala siya sakin, bagay na hindi ko nagawa sakaniya.
"Sa totoo lang, dahil sa nangyari hindi ko na alam kung paano ko pa papatunayan sayo na mahal kita. You don't deserve me. You don't deserve my love. Hindi mo deserve ang lalaking kagaya ko na hindi kayang maniwala at magtiwala sa mga sinasabi mo."
I wiped my tears.
"Please, Zoey, gumising ka na.. Sobrang namimiss na kasi kita. Gumising ka na kasi naghihintay kami ni Sophia. Kailangan mo pang magpaliwanag sakin so please, wake up, love.."
Tahimik akong umiyak habang mahigpit kong hawak ang kamay niya.
Pinapangako ko sayo, na sa oras na gumising ka, hinding hindi ko na bibitawan ang mga kamay mo.
Hindi ko namalayang nakatulog ako. Nagising lang ako dahil sa marahang paghaplos sa pisngi ko.
Nagmulat ako at mabilis akong umayos ng upo dahil nakangiting nakatingin sakin si Zoey.
"Zoey.."
Oh God!
"Hi, love.." she whispered.
Love..
"You okay? May masakit ba sayo? Do you want me to call the doctor? Your Mom? Your Dad?" mabilis kong tanong, natataranta.
Marahan siyang natawa at pinagsalikop ang mga daliri naming dalawa. Tumingin ako don at mas hinigpitan ang paghawak sa kamay niya.
She shook her head. "I want you."
I smiled at her and gently kissed her forehead.
"Finally, you're awake.." nakangiting sabi ko.
"I heard your voice, that's why.." malambing na sagot niya.
Muli kong hinalikan ang noo niya pati ang ilong niya.
"Sophia's waiting for you.." bulong ko.
"Nasaan na siya? Kamusta na siya? Okay lang ba siya? Nakakatulog ba si—"
I kissed her her lips.
"Don't worry, she's okay.."
Nakahinga siya ng maluwag sa sinabi ko kaya ngumiti ako.
"Wait, I'll call her. Nasa labas sila nila Mom."
She smiled and nod.
Hinalikan ko muna siya sa noo bago ko binitiwan ang mga kamay niya.
Tumalikod at naglakad palapit sa pinto pero agad akong natigilan dahil...
*toooot toooot*
Napalingon ako kay Zoey at nanlaki ang mga mata ko nang makita siyang nakapikit at ang kamay niya ay nakalaylay sa kama.
Tila tumigil ang pag tibok ng puso ko nang mapagtantong tumigil ang pag tibok ng puso niya.
Patakbo akong lumapit sakaniya.
"Zoey!" natatakot kong pagtawag sakaniya.
"Zoey, wake up! Zoey!" patuloy ko pa ring tinapik-tapik ang braso niya at pilit siyang ginising.
Maya maya ay pumasok sila Tita na nagulat din nang makita si Zoey.
"Call the doctors now!" sigaw ko habang nakatingin pa rin kay Zoey.
Baby, no..
"Zoey, anak!" rinig kong sigaw ng Mommy niya at bago pa sila makalapit ay pumasok na doktor at mga nurse.
Natatakot akong lumayo at bumitaw sa kamay ni Zoey para hayaan silang iligtas ang babaeng mahal ko. Ang ina ng anak ko.
Baby why...
Tahimik akong nagdasal sa gilid habang naririnig silang ginagawa ang lahat para kay Zoey.
"Time of death, 12:51 am."
Nag-angat ako ng tingin sakanila at itinatakip na nila sa katawan ni Zoey ang kumot.
"No! Zoey, no!"
My life..