(Zawgyi)
အခန်းထဲမှာ ကလေး ပိုက်ပြီး လမ်းလျှောက်ရင်းနေ့လည်က ကိစ္စကိုဘဲတွေးနေတော့တယ်။
"Kookieရေ.....အဖေတော့ရှုးတော့မယ်ထင်ပါရဲ့...."
Taehyungက kookieလေးကို အခုလိုပြောလိုက်တော့ စကားတောင်မတက်သေးတဲ့ kookieလေးက ဘာလဲဆိုတဲ့အကြည့်လေးနဲ့taehyungမျက်နှာကိုပြူးကြည့်နေသည်။
ပြတင်းပေါက်နားရပ်ပြီး ခြံထဲကိုကြည့်တာတွေးနေတုန်း ဖုန်းထဲmessage၀င်လာတာကြောင့်ပြေးကြည့်လိုက်တယ်။ကလေးက တစ်ဖက်ဖုန်းက တစ်ဖက်နှင့်....။တစ်ညနေလုံးစောင့်နေခဲ့သူ ဆီကမို့လို့မေးဖို့အကြိမ်ကြိမ်စဉ်းစားနေပြန်တယ်။
"Taehyung.....မနက်ဖြန်ကိုတို့တွေ့နိုင်မလား ကိုလာခေါ်ပါ့မယ်...." ဆိုတဲ့စာကို ဖတ်လိုက်စာအရှည်တွေရိုက်လိုက်ပြန်ဖျက်လိုက်နဲ့နောက်ဆုံး "ငါနဲ့မှမဆိုင်တော့တာ" ဆိုသည့်စကားနှင့်ကုတင်ပေါ် ဖုန်းကိုပစ်တင်လိုက်တယ်။
တစ်ဖက်က jungkookကတော့ အလုပ်လုပ်ရင်း ဖုန်းကိုတကြည့်ကြည့်နှင့်ဆေးသောက်ချိန်ကျော်သွားမှန်းတောင်မသိချေ။အချိန်ကိုကြည့်ပြီး မှဆေးသောက်ပြီး အလုပ်ဆက်လုပ်နေခဲ့တယ်။စိတ်ကတော့ taehyungဆီမှာပေါ့။
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
"Taehyung.....daddyပြောထားတာ မှတ်မိတယ်မှတ်လား kookieလေး၂နှစ်ပြည့်ရင်စပြီးအလုပ်လုပ်မယ်ဆိုတာ...."
"ဟာဗျာ.....daddyကတော့နောက်ပြီ အခုမှ ၃လတောင်မပြည့်သေးတာကို...."
"မင်းကမေ့တက်တယ်နေ့တိုင်းသတိပေးမှရမှာ....."
အလုပ်မသွားခင်taehyungအဖေ က သူ့မြေးကို ကြည့်ပြီးမှ အလုပ်သွားသည်။kookieလေး က အဖွားရောအဖိုးရောချစ်တာတော့တော်တော်ခံရသည်။taehyungက သာ ၂လကျော်ကလေးကို သူငယ်ချင်းပေါင်းပေါင်းဖို့လုပ်နေတာ....။
မနက်စာစားနေတဲ့ taehyungအရှေ့မှာထိုင်ပြီး taehyungအမေ kookieလေးကိုနို့ဘူးတိုက်နေသည်။jinဆီက jungkookနဲ့taehyungအခြေအနေကိုပြန်ကြားထားတာကြောင့်နားချဖို့ စဉ်းစားတော့သည်။
"Taehyung....."
"ပြောလေ mommy....."
"မင်းနဲ့jungkookအခြေအနေကို အမေသိသင့်သလောက်သိထားတယ်....."
Taehyungမျက်နှာပျက်သွားပြီ ဇွန်းကိုချလိုက်သည်။
"အမေက အတင်းတိုက်တွန်းတာမဟုတ်ပေမယ့်kookieလေးနောင်ရေးကိုကြည့်ရမယ်taehyung.....ပြီးတော့ ပတ်၀န်းကျင်ကိုရော....သားကို လက်မထက်ရသေးဘဲ ကလေး ဘယ်လိုရလဲမေးရင်သားဘယ်လိုဖြေမလဲ....."
Taehyungကတော့ သူ့အမေစကားနားထောင်ရင်း kookieလေးကိုကြည့်လိုက်jungkookကိုပြေးမြင်လိုက်ပေါ့။
"သူက ကျနော်kookieလေးကို လွယ်ထားရမှန်းသိသိရဲ့နဲ့ထားခဲ့တာလေ....တကယ်ဆို အဲ့လိုအချိန်မှာ ကျနော်အလိုအပ်ဆုံးက သူ....ဒါပေမယ့်ကျနော့်နားမှာမှရှိမနေဘဲ...."
"အမေလဲ jungkookတာဝန်မကျေမှန်းသိပါတယ်သားဘက်ကရပ်ကြည့်ပြီးလဲဒေါသဖြစ်တယ်ဆိုပေမယ့်kookieလေးက လူကြီးတွေကြောင့်စောက်ဒုက္ခရောက်မှာတော့မမြင်ချင်ဘူး"
ညတည်းက အတွေးမျိုးစုံနဲ့ ပင်ပန်းနေတဲ့ taehyung.....အခုသူ့အမေစကားကြောင့်အတိတ်ကအကြောင်းတွေတွေးမိပြီး မျက်ရည်တွေကျလာတော့သည်။မိခင်ဖြစ်သူကိုလဲ သူ့မျက်ရည်တွေမပြ၀ံ့တာကြောင့်ခေါင်းငုံနေတော့တယ်။ခုနအကြာမှာ စားပွဲက ထထွက်လာပြီး အပေါ်တပ်လာခဲ့တယ်။ကျန်ခဲ့တဲ့ taehyungအမေကတော့ kookieလေးကိုပွေ့ကာနို့တိုက်ရင်း သက်ပြင်းအခါခါချနေတော့တယ်။
Taehyungကုတင်ပေါ်မှာထိုင်ပြီး ငိုတော့သည်။
"ဘာကြောင့်များလဲ....အဲ့jeon jungkookကြီးက- ဘာမှလဲမပြောဘူး....သူ့ကြောင့်...."
ကလေးအဖေလား သူကိုယ်တိုင်က ကလေးလားမသဲကွဲ။ကုတင်ပေါ်မှာ jungkookကိုအပြစ်တင်ရင်ကလေးတစ်ယောက်လိုငိုနေတော့တယ်။
ဒီလိုရက်တွေကို ဖြတ်သန်းရ ခက်ခဲပေမယ့်၁နှစ်လုံး ပုံစံတွေသာ။မျက်ရည်မကျရင်တောင်စိတ်အမြဲလေးပြီး အတွေးထဲနစ်နေခဲ့တာ.....။
ထိုနည်းအတိုင်း jungkookလဲ အလုပ်လုပ်ရင်း စာထပ်ပို့ဖို့ စာစီနေတော့တယ်။နောက်ဆုံးတော့ ထပ်တွေ့ဖို့အကြောင်းကိုသာထပ်ပို့ခဲ့ပြန်တယ်။Taehyungဆီစာရောက်သွားပေမယ့်ငိုနေတဲ့taehyungက မကျေနပ်သည်ကြောင့်စာမပြန်ခဲ့ပြန်ဖူး။
Jungkookရဲ့အခွင့်အရေးကတော့ အရင်လို မနက်အစောကြီး လာစောင့်ရတော့မည့်အတိုင်း။
"သူဌေး.....အဆင်ပြေရဲ့လား...."
"အော်....အင်းပြေတယ်ရတယ်တင်ထားခဲ့လိုက်...."
Jungkookနဲ့taehyungအခြေအနေကို ကုမ္ပဏီ ကလူတစ်ချိူ့လဲသိကြတယ်။ ကုမ္ပဏီ ကလာနေကြကောင်လေးမလာတော့ဘူးဟုလဲပြောလေ့ရှိကြသေး။စကားသံတွေကြားမှာနေနေရတဲ့jungkookဘ၀ကလဲတော်တော်ငြီးငွေ့စရာကောင်းနေပြီဖြစ်တယ်။
၂ရက်လောက်ဆက်ပြီး စာဆက်ပို့ပေမယ့်taehyungဆီက အကြောင်းပြန်ချက်တစ်ခုမှမရတာကြောင့်jungkookမနက်စောစော လာစောင့်လေ့ရှိတယ်။taehyungက ပုံမှန်ထွက်နေကျအချိန်အတိအကျမရှိတော့ jungkookလာစောင့်ပေမယ့်လက်လျော့ပြန်သွားရသည့်ရက်က ၁ပတ်လောက်ပင်။စာတော့အမြဲပို့ပါတယ်ဖုန်းလဲဆက်ပါတယ်taehyungကတော့ ဖုန်းပါ စက်ပိတ်ထားလိုက်တော့တဲ့အထိ။
တစ်ရက်jungkookကားပေါ်ကနေ ထိုင်စောင့်ရင်း taehyungထွက်မလားလို့ ကြည့်နေရင်း ကံကောင်းစွာနဲ့ဘဲ taehyungအပြင်ထွက်လာသည့်ရက်နှင့်ကြုံသည်။jungkookချက်ချင်းမျှော်လင့်ချက်တွေရပြီး ကားပေါ်ကဆင်းပြီး taehyungဆီလျှောက်လာခဲ့တယ်။kookieလေးလဲပါတာကြောင့်jungkookပျော်သွားသည်။
"Taehyung........"
Taehyungမျက်နှာချက်ချင်း ငြိုးကျသွားကာ ကလေးလှည့်ကို တွန်းပြီး အိမ်ထဲဝင်ဖို့်လုပ်တော့သည်။
"Taehyung....အဲ့လိုမလုပ်ပါနဲ့.....ကို့ကိုနောက်ဆုံး အခွင့်အရေး ဒါမှမဟုတ်တစ်ရက်ဘဲဖြစ်ဖြစ်အတူရှိနေပေးနိုင်မလား....ကိုအရမ်းသတိရနေလို့ပါ....."
"ခင်ဗျားပြန်လိုက်တော့...."
"တောင်းပန်ပါတယ်taehyung....တစ်ခါဘဲဖြစ်ဖြစ်......"
Taehyungလက်ကိုကိုင်ကာ jungkookတောင်းပန်နေတော့သည်။ဘယ်လိုဘဲသွေးအေးမှုတွေပြနေပါစေ taehyungလဲ မနည်း မျက်ရည်တွေထိန်းထားရသည့်အဖြစ်။
"ကို့ကိုခွင့်မလွှတ်နိုင်ဘူးဆိုရင်တောင်မင်းနဲ့kookieလေးနား ခနရှိချင်လို့ပါ....ခနပါဘဲ...."
"နောက်ဆုံးအကြိမ်ဖြစ်ပါလေ့စေ....."
Taehyungလက်ခံပေးခဲ့တယ်။မနက်အစောကြီး cafeတွေလဲမဖွင့်သေးသည်ကြောင့်jungkookအိမ်ကို တဖန်မောင်းထွက်လာကြပြန်တယ်။
ကားမောင်းနေသည့်jungkookမှာဘေးမှာထိုင်နေသည့်taehyungနှင့်သူ့လက်ထဲက kookieလေးကိုကြည့်တာ အရင်ကထက်နောင်တ ပိုရနေပြန်တယ်။
.
.
.
.
To be continue.....
29.11.2020(Sunday)
Thanks for reading sweethearts💜
(Unicode)
အခန္းထဲမွာ ကေလး ပိုက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေန႔လည္က ကိစၥကိုဘဲေတြးေနေတာ့တယ္။
"Kookieေရ.....အေဖေတာ့႐ႈးေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕...."
Taehyungက kookieေလးကို အခုလိုေျပာလိုက္ေတာ့ စကားေတာင္ မတက္ေသးတဲ့ kookieေလးက ဘာလဲဆိုတဲ့အၾကည့္ေလးနဲ႔taehyungမ်က္ႏွာကိုျပဴးၾကည့္ေနသည္။
ျပတင္းေပါက္နားရပ္ၿပီး ျခံထဲကိုၾကည့္တာ ေတြးေနတုန္း ဖုန္းထဲmessage၀င္လာတာေၾကာင့္ေျပးၾကည့္လိုက္တယ္။ကေလးက တစ္ဖက္ဖုန္းက တစ္ဖက္ႏွင့္....။တစ္ညေနလံုးေစာင့္ေနခဲ့သူ ဆီကမို႔လို႔ ေမးဖို႔အႀကိမ္ႀကိမ္စဥ္းစားေနျပန္တယ္။
"Taehyung.....မနက္ျဖန္ ကိုတို႔ေတြ႔ႏိုင္မလား ကိုလာေခၚပါ့မယ္...." ဆိုတဲ့စာကို ဖတ္လိုက္ စာအ႐ွည္ေတြ႐ုိက္လိုက္ ျပန္ဖ်က္လိုက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး "ငါနဲ႔မွမဆိုင္ေတာ့တာ" ဆိုသည့္စကားႏွင့္ ကုတင္ေပၚ ဖုန္းကိုပစ္တင္လိုက္တယ္။
တစ္ဖက္က jungkookကေတာ့ အလုပ္လုပ္ရင္း ဖုန္းကိုတၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ ေဆးေသာက္ခ်ိန္ေက်ာ္သြားမွန္းေတာင္မသိေခ်။အခ်ိန္ကိုၾကည့္ၿပီး မွ ေဆးေသာက္ၿပီး အလုပ္ဆက္လုပ္ေနခဲ့တယ္။စိတ္ကေတာ့ taehyungဆီမွာေပါ့။
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
"Taehyung.....daddyေျပာထားတာ မွတ္မိတယ္မွတ္လား kookieေလး၂ႏွစ္ျပည့္ရင္ စၿပီးအလုပ္လုပ္မယ္ဆိုတာ...."
"ဟာဗ်ာ.....daddyကေတာ့ ေနာက္ၿပီ အခုမွ ၃လေတာင္မျပည့္ေသးတာကို...."
"မင္းကေမ့တက္တယ္ ေန႔တိုင္းသတိေပးမွရမွာ....."
အလုပ္မသြားခင္ taehyungအေဖ က သူ႔ေျမးကို ၾကည့္ၿပီးမွ အလုပ္သြားသည္။kookieေလး က အဖြားေရာအဖိုးေရာခ်စ္တာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခံရသည္။taehyungက သာ ၂လေက်ာ္ကေလးကို သူငယ္ခ်င္းေပါင္းေပါင္းဖို႔လုပ္ေနတာ....။
မနက္စာစားေနတဲ့ taehyungအေ႐ွ႕မွာထိုင္ၿပီး taehyungအေမ kookieေလးကိုႏို႔ဘူးတိုက္ေနသည္။jinဆီက jungkookနဲ႔taehyungအေျခအေနကိုျပန္ၾကားထားတာေၾကာင့္ နားခ်ဖို႔ စဥ္းစားေတာ့သည္။
"Taehyung....."
"ေျပာေလ mommy....."
"မင္းနဲ႔jungkookအေျခအေနကို အေမသိသင့္သေလာက္သိထားတယ္....."
Taehyungမ်က္ႏွာပ်က္သြားၿပီ ဇြန္းကိုခ်လိုက္သည္။
"အေမက အတင္းတိုက္တြန္းတာမဟုတ္ေပမယ့္ kookieေလးေနာင္ေရးကိုၾကည့္ရမယ္ taehyung.....ၿပီးေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ကိုေရာ....သားကို လက္မထက္ရေသးဘဲ ကေလး ဘယ္လိုရလဲေမးရင္ သားဘယ္လိုေျဖမလဲ....."
Taehyungကေတာ့ သူ႔အေမစကားနားေထာင္ရင္း kookieေလးကိုၾကည့္လိုက္ jungkookကိုေျပးျမင္လိုက္ေပါ့။
"သူက က်ေနာ္ kookieေလးကို လြယ္ထားရမွန္းသိသိရဲ႕နဲ႔ထားခဲ့တာေလ....တကယ္ဆို အဲ့လိုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္အလိုအပ္ဆံုးက သူ....ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္နားမွာမွ႐ွိမေနဘဲ...."
"အေမလဲ jungkookတာ၀န္မေက်မွန္းသိပါတယ္ သားဘက္ကရပ္ၾကည့္ၿပီးလဲေဒါသျဖစ္တယ္ဆိုေပမယ့္ kookieေလးက လူႀကီးေတြေၾကာင့္ ေစာက္ဒုကၡေရာက္မွာေတာ့မျမင္ခ်င္ဘူး"
ညတည္းက အေတြးမ်ိဳးစံုနဲ႔ ပင္ပန္းေနတဲ့ taehyung.....အခုသူ႔အေမစကားေၾကာင့္ အတိတ္ကအေၾကာင္းေတြေတြးမိၿပီး မ်က္ရည္ေတြက်လာေတာ့သည္။မိခင္ျဖစ္သူကိုလဲ သူ႔မ်က္ရည္ေတြမျပ၀ံ့တာေၾကာင့္ ေခါင္းငံုေနေတာ့တယ္။ခုနအၾကာမွာ စားပြဲက ထထြက္လာၿပီး အေပၚတပ္လာခဲ့တယ္။က်န္ခဲ့တဲ့ taehyungအေမကေတာ့ kookie ေလးကိုေပြ႔ကာႏို႔တိုက္ရင္း သက္ျပင္းအခါခါခ်ေနေတာ့တယ္။
Taehyungကုတင္ေပၚမွာထိုင္ၿပီး ငိုေတာ့သည္။
"ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲ....အဲ့jeon jungkookႀကီးက- ဘာမွလဲမေျပာဘူး....သူ႔ေၾကာင့္...."
ကေလးအေဖလား သူကိုယ္တိုင္ က ကေလးလားမသဲကြဲ။ကုတင္ေပၚမွာ jungkookကိုအျပစ္တင္ရင္ ကေလးတစ္ေယာက္လိုငိုေနေတာ့တယ္။
ဒီလိုရက္ေတြကို ျဖတ္သန္းရ ခက္ခဲေပမယ့္ ၁ႏွစ္လံုး ပံုစံေတြသာ။မ်က္ရည္မက်ရင္ေတာင္ စိတ္အျမဲေလးၿပီး အေတြးထဲနစ္ေနခဲ့တာ.....။
ထိုနည္းအတိုင္း jungkookလဲ အလုပ္လုပ္ရင္း စာထပ္ပို႔ဖို႔ စာစီေနေတာ့တယ္။ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထပ္ေတြ႔ဖို႔အေၾကာင္းကိုသာထပ္ပို႔ခဲ့ျပန္တယ္။Taehyungဆီစာေ႐ာက္သြားေပမယ့္ ငိုေနတဲ့taehyungက မေက်နပ္သည္ေၾကာင့္ စာမျပန္ခဲ့ျပန္ဖူး။
Jungkookရဲ႕အခြင့္အေ႐းကေတာ့ အရင္လို မနက္အေစာႀကီး လာေစာင့္ရေတာ့မည့္အတိုင္း။
"သူေဌး.....အဆင္ေျပရဲ႕လား...."
"ေအာ္....အင္း ေျပတယ္ ရတယ္ တင္ထားခဲ့လိုက္...."
Jungkookနဲ႔taehyungအေျခအေနကို ကုမၸဏီ ကလူတစ္ခ်ိဴ႕လဲသိၾကတယ္။ ကုမၸဏီ ကလာေနၾကေကာင္ေလးမလာေတာ့ဘူးဟုလဲေျပာေလ့႐ွိၾကေသး။စကားသံေတြၾကားမွာ ေနေနရတဲ့jungkookဘ၀ကလဲ ေတာ္ေတာ္ၿငီးေငြ႔စရာေကာင္းေနၿပီျဖစ္တယ္။
၂ရက္ေလာက္ဆက္ၿပီး စာဆက္ပို႔ေပမယ့္ taehyungဆီက အေၾကာင္းျပန္ခ်က္တစ္ခုမွမရတာေၾကာင့္ jungkookမနက္ေစာေစာ လာေစာင့္ေလ့႐ွိတယ္။taehyungက ပံုမွန္ထြက္ေနက်အခ်ိန္အတိအက်မ႐ွိေတာ့ jungkookလာေစာင့္ေပမယ့္ လက္ေလ်ာ့ျပန္သြားရသည့္ရက္က ၁ပတ္ေလာက္ပင္။စာေတာ့အျမဲပို႔ပါတယ္ ဖုန္းလဲဆက္ပါတယ္ taehyungကေတာ့ ဖုန္းပါ စက္ပိတ္ထားလိုက္ေတာ့တဲ့အထိ။
တစ္ရက္jungkookကားေပၚကေန ထိုင္ေစာင့္ရင္း taehyungထြက္မလားလို႔ ၾကည့္ေနရင္း ကံေကာင္းစြာနဲ႔ဘဲ taehyungအျပင္ထြက္လာသည့္ရက္ႏွင့္ၾကံဳသည္။jungkookခ်က္ခ်င္းေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြရၿပီး ကားေပၚကဆင္းၿပီး taehyungဆီေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။kookieေလးလဲပါတာေၾကာင့္ jungkookေပ်ာ္သြားသည္။
"Taehyung........"
Taehyungမ်က္ႏွာခ်က္ခ်င္း ၿငိဳးက်သြားကာ ကေလးလွည့္ကို တြန္းၿပီး အိမ္ထဲ၀င္ဖို့္လုပ္ေတာ့သည္။
"Taehyung....အဲ့လိုမလုပ္ပါနဲ႔.....ကို႔ကိုေနာက္ဆံုး အခြင့္အေရး ဒါမွမဟုတ္ တစ္ရက္ဘဲျဖစ္ျဖစ္ အတူ႐ွိေနေပးႏိုင္မလား....ကိုအရမ္းသတိရေနလို႔ပါ....."
"ခင္ဗ်ားျပန္လိုက္ေတာ့...."
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ taehyung....တစ္ခါဘဲျဖစ္ျဖစ္......"
Taehyungလက္ကိုကိုင္ကာ jungkookေတာင္းပန္ေနေတာ့သည္။ဘယ္လိုဘဲ ေသြးေအးမႈေတြျပေနပါေစ taehyungလဲ မနည္း မ်က္ရည္ေတြထိန္းထားရသည့္အျဖစ္။
"ကို႔ကိုခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ မင္းနဲ႔kookieေလးနား ခန႐ွိခ်င္လို႔ပါ....ခနပါဘဲ...."
"ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ျဖစ္ပါေလ့ေစ....."
Taehyungလက္ခံေပးခဲ့တယ္။မနက္အေစာႀကီး cafeေတြလဲမဖြင့္ေသးသည္ေၾကာင့္ jungkookအိမ္ကို တဖန္ေမာင္းထြက္လာၾကျပန္တယ္။
ကားေမာင္းေနသည့္ jungkookမွာ ေဘးမွာထိုင္ေနသည့္ taehyungႏွင့္ သူ႔လက္ထဲက kookieေလးကိုၾကည့္တာ အရင္ကထက္ေနာင္တ ပိုရေနၿပန္တယ္။
.
.
.
.
To be continue.....
29.11.2020(Sunday)
Thanks for reading sweethearts💜