Chapter 4
"I'm sorry, I'm late." Turan ko kay Celeste na hula ko'y kanina pa ako hinihintay.
"It's okay. Kakarating ko lang din, eh." Nakangiting ani niya.
Ngumisi ako at naupo sa harap niya.
"'di ka pa nag-order? Order muna tayo. Jessie!" Suhestiyon ko.
Agad namang lumapit sa gawi namin si Jessie na may hawak na maliit na note pad.
"Ano po iyon, ma'am Elaine at ma'am Celeste?" Tanong niya.
Palagi kasi si Celeste kaya't kilala na siya ng ibang empleyado ng cafe.
"Oh, yes. I would like to have a slice of cranberry cake and a cappuccino." Ani Celeste.
"Americano lang." Sabi ko naman.
Tumango si Jessie at agad ding umalis para ihanda ang mga orders.
"So, let's start?" Tanong niya.
Agad akong tumango at nilabas ang iPod touch ko para i-take note ang mga paguusapan namin.
"So, 1 week tayo doon. The venue will be on Palawan. And dapat mauna tayo ng dalawang araw, to get everything ready for the reunion. Hindi naman sobrang bongga ng reunion, but maraming ka-kemehan si Shaira,"
Tumatango ako habang nag-i-explain siya ng mga gagawin. I also suggested my ideas to her, and she'll approve immediately.
"By the way, you said 1 week? Wala ba kayong mga trabaho?" Nakataas ang isang kilay na tanong ko.
Mahina siyang bumungisngis. "Syempre, magle-leave, 'te. Ano pa ba?"
Leave for 1 week? Sasama kaya si Zeiger. That man is one of a hell workaholic person. Sasama kaya siya? O ako na naman mag-isang pupunta?
And speaking of that man, what happened last night made me sleepless. I can't sleep last night knowing that he's beside me, sleeping peacefully while my heart is pumping loudly and wildly. What he said and he did made my mind baffled.
Remembering what happened last night, made my face heat up. I bit my lower lip.
When I woke up earlier this morning, wala na siya. I feel disappointed. After what he let me feel last night, mawawala siya ng walang paalam? Explanation kung para saan iyong ginawa at sinabi niya?
Does this mean something? Or he just done it for me to hope at nothing?
Pinapaasa na naman ba niya ako na ngayon...pwede na maging ako?
"Elaine!"
Marahan akong napatalon at pinilig ang ulo ko bago tinignan si Celeste na kumakaway sa harap ng mukha ko. "Huh?"
"Anong 'huh'? I'm asking you, are you okay? Kanina pa ako dada ng dada, ateng. You look down." She asked worriedly.
I tried to smile at her widely and nodded. "Oo naman. May naalala lang ako."
"Okay." She said but disbelief is written all over her pretty face.
Ngumisi ako sa kaniya at tahimik na sinimsim ang kape kong nanlalamig na.
"Sino-sino ang kasama?" Tanong ko.
Sasama kaya si Athena? And where is she?
It's been years since the last time I saw her. On my wedding, I did not see her. It's not like I expected her to be there, dahil kung ako din naman, hindi ko din siguro kakayanin um-attend sa kasal ng taong mahal ko sa ibang babae.
I feel guilty and a pang of pain as Athena's angelic face flashed in my mind.
I missed her. So much. But I don't know how to faced her now. Until what I've done, it seems for me that I betrayed her. That marrying Zeiger is a betrayal of her.
"Aba, 'te! Sa dami ba naman. Kaloka, gusto mo bang mai-stress ako kaka-recite ng pangalan ng ka-batchmates natin?"
Tae talaga ng babaeng 'to, oh.
Ngumiwi nalang ako sa kaniya at tinignan ang tanawin sa labas ng cafe through the glass walls.
"By the way, kamusta kayo ni Zeiger?"
By mentioning his name, I stilled. No one knows about our marriage. That everything was just an act. That it wasn't real. That I was just a... replacement wife.
I cleared the lump on my throat and smiled.
"Okay naman. Kayo ba?" Pag-iiba ko agad.
I don't want to talk about my marriage life. Not now, not ever.
Nanlaki ang mata ni Celeste at nabilaukan at tila nangangapa ng sagot dahilan para itaas ko ang isa kong kilay. Mukhang may tinatago 'tong babaeng 'to.
"K-Kami? Kami ni who?" May pag-aanlinlangang tanong niya.
Mas lalong tumaas ang kilay ko. What are you keeping, Celeste dear?
"Aba, malay ko. I just heard that you're in a relationship or something?"
She calmed a bit and her faced lightened making my curiosity build up more.
"Wala! I'm single and ready to mingle." Tinaas-baba niya ang kaniyang kilay dahilan para mapangiwi ako.
"Ew." Saad ko. She laughed at my reaction as she stood up.
"I'm out, Elaine. I have a meeting to attend. See you around." Saad niya at nakipag-beso sa akin.
"Okay, bye."
I watch her back as she ramps and walks out of the cafe like she's in a runway.
Celeste is beautiful. Papasa siyang beauty queen. But she's a bitchy brat. You can actually see it by just first sight of her. Mukhang mataray. But nonetheless, she's a great person.
Tumayo na ako at nagpa-alam na kina Jessie.
Pupunta ako ngayon sa flower shop. Sumakay ako sa kotse ko at agad itong minaneho patungo sa shop ko.
Natigilan ako ng makita ang kotse ni Zeiger sa harap ng flower shop. I blinked multiple times and slapped myself just to confirm if he's here for real or I am dreaming again.
Nang maramdaman ang sakit dahil sa sampal ko para sa sarili ko, agad humarentado ang puso ko.
He's here!
Agad akong bumaba sa kotse at pumasok sa flower shop. Inilibot ko ang paningin ko sa loob, lalo na sa waiting area pero walang naka-upong Zeiger doon.
I sighed. I bit my lower lip and run my fingers through my hair.
Stop expecting, Elaine. It's not like si Zeiger lang ang may ganoong kotse.
"Ate Elaine."
Marahan akong napatalon at sapo ang dibdib na hinarap ko ang tumawag sa akin. Si Natalie, isa sa empleyado ko sa flower shop. She's around 19 years old pa lang, that's why I don't mind her calling me ate.
"Sorry, ate." Bumungisngis siya at nag-peace sign sa akin.
"Bakit?" Natatawang tanong ko din dahil sa reaksyon niya.
"Nandito po ang asawa niyo."
Ah, nandito ang asawa ko- wait a minute! WHAT!?
"Huh? S-Sino?"
"Nandito po ang asawa niyo po. Si Kuya Zeiger po. Bakit po? May iba ka po bang asawa?"
"Eh, kung bigwasan kita?" Sabi ko at pabirong pinakita sa kaniya ang kamao ko.
"It's a prank! Ito naman si Ate Laine. Pero oo nga po, nandoon si Kuya Zeiger sa office mo." Ngumisi siya sa akin at tinalikuran ako para mag-arrange ng mga bulaklak.
Napasinghap ako at agad sumikdo ang kaba sa puso ko. My heart pounding loud and fast as my mind's filled with questions.
What is he doing here? Did something happened? Does he need something? Or he just missed me?-char.
Sobrang lakas pa din ng kabog ng puso ko at sa bawat hakbang ko patungo sa aking munting opisina ay para akong lumulutang sa kaba.
I opened the door without knocking. And there I saw him, standing on my table, holding the picture frame that has a photo of him and me nung kasal namin, na agad namutla nang makita ako na tila ba nahuli siyang gumagawa ng krimen.
Ibinaba niya ang picture frame at hinarap ako ng tuloyan.
Nakatayo lang ako. Hindi makapaniwala. Sobrang lakas ang kabog ng dibdib at nangangatog ang mga tuhod.
He's really here. This isn't a dream. Ito ang unang beses na nakita kong tumapak si Zeiger sa shop ko, lalo na sa opisina ko.
What change?
"A-Ano'ng ginagawa mo dito?" Tanong ko.
"Nothing." He answered while shrugging.
Naupo siya sa swivel chair na upuan sa harap ng mesa ko na ikinataas ng kilay ko.
Itinukod niya ang kaniyang mga siko sa mesa at pinagsiklop ang kaniyang palad at pinaglaruan ang kaniyang labi habang mariin na tinitigan ako. Akala mo naman boss, eh.
Napalunok ako at nagsimula na namang maghumarentado ang puso ko. Nag-iwas ako ng tingin dahil hindi ko kayang itagal ang titigan naming dalawa at baka sumabog na ako dito. Ang mariin at mabibigat niyang titig ay tila tinutunaw ako. Kaya bago pa man ako mangisay, iiwas na ako.
I cleared the lump on my throat and looked at him again. Ganun pa din ang tingin niya sa akin kaya hindi ko maipirmi ang aking mga mata.
"W-Wala ka bang trabaho?" Takang tanong ko.
Kinagat niya ang pang-ibabang labi niya habang nakatitig pa din sa akin.
Susmaryosep! Inaakit ba ako ng lalakeng ito? Kasi kung oo, baka sunggaban ko siya ngayon din. Joke.
"I have." Maikling sagot niya.
"Oh, eh, bakit ka nandito-"
"But I already done it, so I could eat lunch with you."
Natigilan ako. Kumabog na naman ng kay bilis at lakas ang puso ko.
"H-Ha?" Napatunganga ako sa kaniya.
Eat m-me?-Este eat lunch with me? Totoo ba ito?
Pinalandas niya ang daliri niya sa kaniyang buhok at umiwas ng tingin.
"B-Bakit?" Tanong ko nang medyo nahimasmasan na ako.
Kumunot ang noo niya at sumimangot ang mukha. Mariin kong naitikom ang bibig ko. Why he's so beautiful?
"Does eating with you needs some reason to?" Nakataas ang isang kilay na tanong niya.
Natameme ako. Naramdaman ko ang kung anong bumabara sa lalamunan ko at nahihirapan akong lumunok.
"H-Hindi naman. P-Pero-"
"Shut up. Gutom na ako." Pagsingit niya. Napangiwi ako sa sinaad niya.
Tumayo siya at naglakad palapit sa gawi ko. I stilled and feel like I was rooted on where I stand. Nagsitayuan ang balahibo ko nang maamoy ko ang kaniyang panlalake na pabango'ng hindi nakakasawa at hindi masakit sa ilong. Nakakaadik.
Ramdam ko ang init ng katawan niya sa maliit na agwat na namamagitan sa aming dalawa. I just stand there, eyes widening while staring at his clothed hard chest.
He groaned.
Napakurap-kurap ako at nabalik sa ulirat. Inangat ko ang tingin ko sa kaniya at humakbang paatras.
"G-Gutom ka na?" Tanong ko.
Mas lalong sumimangot ang mukha niya at nakita ko pa ang pag-ikot ng kaniyang mga mata.
"Yes, and I could eat you right now. That's how hungry I am." He said firmly.
My face flushed. Agad ko siyang tinalikuran at lumapit sa pinto para buksan at lumabas sa opisina.
Nakasalubong ko si Natalie na may nakakalokong ngiti at nanunuya ang tingin.
"Ate Elaine, anong nangyari? Bakit pulang-pula ka?" Natatawang tanong niya.
Sinamaan ko siya ng tingin at napabuga ng hangin. Doon ko lang napansin na kanina ko pa pala pinipigilan ang aking paghinga.
"Aalis ka na, Ate?" Tumango ako.
"Saan papunta?"
Halos masapo ko ang noo ko dahil sa mga tanong niya. Chismosa talaga ang isang 'to. 'di ko kaya. Susmaryosep.
Tumikhim ako at tinignan si Natalie na may pagaalinlangan.
"Kakainin ako ni Zeiger-ayy este tangina! Kakain kami ni Zeiger!"
Bumunghalit ng tawa si Natalie at ako naman ay mariin na napapikit habang sinasampal ang bibig ko sa kahihiyan.
Susmaryosep, Elaine! Bantos ka! Ano ba namang bibig 'to, oh!?
Nang marinig ko ang malalim at mahinang tawa sa likuran ko ay natigilan ako at dahan-dahang nagmulat ng mata.
Bumungad sa akin ang nakangisi na nakakaloko na si Natalie habang ningunguso ang likuran ko.
Juskopo! Lord, sobra sobrang kahihiyan na 'to. May mali po ba akong ginawa? Huhu.
Humarap ako sa likuran ko at nakita si Zeiger na nakangisi habang dinudungaw ako. Sa tangkad ba naman niya.
"Let's go? Kakainin pa kita." Nakangising aniya at nauna nang umalis.
Nakatulala lang ako at napakurap-kurap at hindi maalis ang tingin sa kinatatayuan niya kani-kanina lang.
Naramdaman ko ang pagyugyog sa balikat ko at ang nakakabinging tili niya malapit sa taenga ko. Pero hindi ko alintana ang pananakit ng taenga at braso ko sa mga tili niya at pagyugyog dahil sa lakas ng kabog ng dibdib ko.
My heart is pounding loud and fast and I felt something on my stomach. Tila hindi gumana ang utak ko at tanging si Zeiger ang laman ng aking isipan.
Ang pagpunta niya dito, ang mga sinabi niya, ang tawa niya, ang ngisi niya, ang pagbibiro niya sa akin, at ang lahat ng pinagagawa niya ngayon.
What's happening?
__________