Zawgyi
~~ၾကာျဖဴ~~
အပိုင္း(၂၇)
"ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္..."
ျမဴႏွင္းေတြၾကားမွ အင္မတန္လွပခမ္းနားေသာၿမိဳ႕႐ိုးကို မွင္သက္စြာျဖင့္ သူတို႔ေငးၾကည့္မိသည္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္ပင္ မသိေတာ့ပါ။
"ဒ႑ာရီထဲကၿမိဳ႕ေတာ္ကိုေတြ႕ခဲ့ၿပီ..."
ဈာန္ကစိတ္လူပ္ရွားစြာ ဆိုလိုက္သည္။ ပင္လယ္ဒ႑ာရီပုံျပင္ထဲမွ ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာၿမိဳ႕ေတာ္ ေရွ႕ေမွာက္ သူတို႔အမွန္တကယ္ေရာက္ခဲ့ေခ်ၿပီ။
ခမ္းနားေသာအလွအပမ်ားႏွင့္ အခ်ိန္ျပည့္ျမဴဆိုင္းေနေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္....
စက္ယႏၲရားမ်ားျဖင့္တည္ေဆာက္ထားေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္
က်ိန္စာမ်ားႏွင့္ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္
ေၾကာက္စရာဝိညာဥ္ဆိုးမ်ားလႊမ္းၿခဳံေနေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္
ရာဇဝင္တြင္ေသြးမ်ားစြာ စြန္းထင္းခဲ့ေသာၿမိဳ႕ေတာ္
ပင္လယ္တြင္ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီ တိမ္ျမႇပ္ေပ်ာက္ကြယ္ေနေသာ ေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕ေတာ္ "ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕"တဲ့
သူတို႔အားလုံးေရွ႕တြင္ ပၪၥလက္ဆန္စြာတည္ရွိေနခဲ့ပါၿပီ။
"က်ဳပ္တို႔ၿမိဳ႕ေတာ္ထဲဝင္ဖို႔ အခ်ိန္က်ၿပီ.."
ဦးလုံထန္းသတိေပးစကားဆိုေတာ့ သူတို႔သတိဝင္လာသည္။ ေစတန္ကၿမိဳ႕ေတာ္ရွိရာသို႔ တစိုက္မတ္မတ္ စိုက္ၾကည့္ေနရင္း....
"သြားၾကတာေပါ့..."
ခပ္ျပတ္ျပတ္ပင္ဆိုလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔လိုအပ္သည့္ပစၥည္းမ်ားကို သိမ္းဆည္းျပင္ဆင္ေနစဥ္...
"ခရာ...မရွိေတာ့ဘူး.."
စိမ္းကအထိတ္တလန႔္ဆိုလာသျဖင့္ ေစတန္မ်က္ေမွာင္က်ဳံးရင္းႏွင့္..
"မရွိေတာ့ဘူးဆိုတာ ..."
"ေပ်ာက္ေနတယ္...."
ဟုတ္သည္.... ဒီတစ္ခါလည္းခရာေပ်ာက္သြားျပန္၏။ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကေပ်ာက္သြားမွန္း သူတို႔အားလုံးမသိလိုက္ပါ။ ဈာန္ကသက္ေမာခ်လိုက္ၿပီး
"ခရာေနမွမေကာင္းတာ အဆိပ္သင့္ေနတယ္ ခ်က္ခ်င္းအဆိပ္ကေျပမွာမဟုတ္ဘူး တစ္ရက္ေစာင့္ရလိမ့္မယ္ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သူသေဘာနဲ႔သူသြားႏိုင္မွာလဲ"
"ခရာ အဆိပ္သင့္တယ္ဟုတ္လား"
ေစတန္ကခုမွသိသျဖင့္ အံ့ၾသစြာေမးလိုက္ေတာ့ စိမ္းသက္ျပင္းခ်ရင္း
"ဟုတ္တယ္.. နင္အလကားေနစိတ္ပူမွာစိုးလို႔မေျပာတာပါ ဒါေပမယ့္သူေျဖေဆးရၿပီးပါၿပီ စိုးရိမ္ဖို႔ေတာ့ မလိုေတာ့ပါဘူး.."
မို႔ကမလုံမလဲၿပဳံးမိၿပီး..
"သူကဒီလိုေပ်ာက္ေနၾကပဲေလ ဘာအႏၲရယ္မွမရွိေလာက္ပါဘူး "
"မွန္တယ္ သူ႔အတြက္ဒီေနရာကဘာစိုးရိမ္စရာလိုမွာလဲ သူ႔ကိစၥထားလိုက္စမ္းပါ အခုငါတို႔ယူစရာရွိတာယူၿပီးသြားရေအာင္ အခ်ိန္ၾကာတယ္"
နက္ရႈိင္းကစိတ္မရွည္စြာဆိုၿပီး ေရွ႕ကထြက္သြားေတာ့သည္။ သူ႔စိတ္ေတြက ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္ထဲဝင္ဖို႔သာ ေလာေနၿပီျဖစ္သည္။ ဈာန္ကလမ္းေလွ်ာက္ေနရင္းမွ သူ႔ကိုသူသတိထားမိၿပီး အလြန္အံ့ၾသသင့္သြားကာ..
"ေနဦး ဒဏ္ရာရထားတဲ့ ကိုယ့္ေျခေထာက္တစ္ဖက္ လုံးဝမနာေတာ့ပါလား"
လူေကာင္းအတိုင္းျဖစ္ေနေသာ ဈာန႔္ကိုလည္း က်န္တဲ့လူေတြက ခုမွသတိထားမိေတာ့သည္။ ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္ကိုျမင္၍ အံ့ၾသမွင္သက္ေနသည္ကတစ္ေၾကာင္း ခရာေပ်ာက္ေနျပန္၍႐ူပ္ေထြးေနသည္က တစ္ေၾကာင္းမို႔ ဈာန႔္ေျခေထာက္ခ်က္ခ်င္းျပန္ေကာင္းသြားတာ သတိမထားမိလိုက္ေပ။
ဦးလုံထန္းက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္...
" ဒီကေလးမေလးကိုကူညီခဲ့လို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကလည္း က်ဳပ္တို႔ကိုျပန္ၿပီးကူညီေစာင့္ေရွာက္ ေပးဖူးတယ္ ဒါေၾကာင့္ဒီကေလးမေလးဟာ ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္အတြက္ အေရးပါတဲ့သူပဲျဖစ္လိမ့္မယ္..."
"သူကိုယ္တိုင္ၾကာျဖဴမဟုတ္ရင္ ဘယ္သူလဲဆိုတဲ့အေျဖပဲ လိုေတာ့တာပါ ဒါလည္းမၾကာခင္ သိရေတာ့မယ္ထင္တယ္"
ဈာန္အေဝးကၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို ေငးၾကည့္ရင္း ေလးေလးပင္ပင္ဆိုလိုက္မိ၏။ သူရင္ထဲတြင္ ခရာ့ကို သာမာန္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေစခ်င္ပါသည္။
ထို႔ေနာက္လိုအပ္သည့္ပစၥည္းမ်ားသာသယ္ၿပီး သူတို႔အားလုံး ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးရွိရာသို႔ ဦးတည္ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ေရကန္ႀကီး၏တစ္ဖက္ျခမ္းတြင္ရွိသည္မို႔ ကန္တစ္ပတ္ပတ္လာေနစဥ္....
"လုဇ္...."
ေနာက္ဆုံးကေနအထုပ္ထမ္းလာသည့္လုဇ္ ေခၚသံသဲ့သဲ့ေၾကာင့္ ေျခလွမ္းေတြတုန႔္ခနဲ႔ရပ္သြားသည္။ ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမရွိ။ ျမဴခိုးေတြသာေတြ႕ရသည္။ သူေၾကာင္ၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီလိုက္ၾကည့္မိေတာ့
"လုဇ္..."
ေဟာ...ၾကားရျပန္ၿပီ။ ဒီတစ္ခါျမဴႏွင္းေတြၾကားမွ ဝိုးတဝါးျမင္လိုက္ရေသာလူေၾကာင့္ အလြန္အံ့ၾသမိသြားသည္။
"ဇု..."
ဟုတ္ပါသည္...သူ႔ညီ ဇု။ အလြန္ညႇိဳးငယ္ေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ သူ႔ကိုၾကည့္ေနရင္း အသံအက္အက္ျဖင့္
"ငါ့ကိုကယ္ပါဦး လုဇ္.."
"ဇု.... မင္း မင္း မေသဘူးေနာ္.."
"ငါ့ကို....ကယ္ပါ..."
"မင္းမေသဘူးေနာ္ ငါဝမ္းသာလိုက္တာ.."
"ငါ မင္းကိုလာေခၚတာ လုဇ္..."
ေျခာက္အက္အက္ဆိုရင္း ဇုကသူ႔ကိုေက်ာခိုင္းၿပီး ထြက္သြား၏။ လုဇ္.. ဇုေနာက္အေျပးလိုက္လာရင္း
"ဇု..မင္းဘယ္သြားမလို႔လဲ... "
ဇုကာ မေျဖ။ ေရကန္ထဲဆင္းခ်သြားသျဖင့္ လုဇ္ေဇာကပ္ေနသည္မို႔ မစဥ္းစားဘဲ လိုက္ဆင္းၿပီး
"ဇု....ေနပါဦး...မင္းဘာလုပ္မလို႔လဲ"
"ငါ....မင္းကိုလာေခၚတာေလ..."
ဇုအသံက ထူးျခားသြားသည္။ အသံၾသၾသႀကီးႏွင့္ ေသြးလန႔္ဖြယ္ေကာင္းေနသည္မို႔ လုဇ္စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြား၏။ ထိုစဥ္ ဇုကသူ႔ဖက္တျဖည္းျဖည္း လွည့္လာသည့္အခါ....
"ဟင္....ဘုရား ဘုရား..."
ေသြးအလိမ္းလိမ္းျဖင့္ ေသြးပ်က္ဖြယ္႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ေနေသာမ်က္ႏွာ။ လိပ္ျပာလြင့္မတက္ ေအးစက္ေသာအသံႏွင့္...
"ငါ့....နဲ႔အတူ လာေနပါ"
"မဟုတ္ဘူး....သြား...."
လုဇ္ေၾကာက္လန႔္တၾကား ကမ္းေပၚျပန္တက္ေျပးဖို႔ျပင္စဥ္ ေရေအာက္ထဲမွတစ္စုံတစ္ရာသည္ သူ႔ေျခေထာက္ကို ၾကမ္းတမ္းစြာဆြဲခ်လိုက္ရာ....
"အား......"
ေၾကာက္လန႔္တၾကားေအာ္သံသည္ ကန္ေရျပင္တစ္ဝိုက္ ပဲ့တင္သြား၏။ ထို႔ေနာက္ လုဇ္တစ္ေယာက္သည္လည္း ကန္ေရျပင္ေအာက္ တျဖည္းျဖည္းနစ္ျမႇပ္သြားၿပီးေနာက္.....
ခဏအၾကာတြင္ေတာ့ ေရျပင္သည္သူမဟုတ္ေတာ့သကဲ့သို႔ ၿငိမ္သက္သြားေလ၏။
ေလွ်ာက္ေနရင္းမွ ဦးလုံထန္းစိတ္ထဲထင့္သြားၿပီး ေျခလွမ္းရပ္သြားေတာ့ ဈာန္ကနားမလည္ဟန္ျဖင့္
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဦးေလး.."
"က်ဳပ္စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးပဲ.. က်ဳပ္တို႔အားလုံးလူစုံပါတယ္ေနာ္.. "
႐ုတ္တရက္ဆိုလိုက္ေသာ ဦးလုံထန္းစကားေၾကာင့္ ဈာန္ကလူတစ္ခ်က္ေရလိုက္ၿပီး
"စုံပါတယ္ဗ်ာ.. ဘာျဖစ္လို႔လဲ.."
"စုံရင္ၿပီးတာပဲ ဘာမွမဟုတ္ေတာ့ဘူး.."
"ဒါေပမယ့္ခင္ဗ်ားလူလုဇ္ကိုေတာ့ မေတြ႕ဘူး"
ေစတန္ကဝင္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဦးလုံထန္းမ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ပ်က္သြားၿပီး
"ဒီေကာင္ဘယ္နားေနခဲ့ပါလိမ့္..."
"မလိုက္ခ်င္လည္းထားခဲ့လိုက္ပါ ဦးလုံထန္း"
ဈာန္ခရာကိစၥႏွင့္ပတ္သတ္ၿပီး အခဲမေက်စြာ ဆိုလိုက္သည္။ ဦးလုံထန္းေခါင္းခါရမ္းၿပီး
"သူ႔သေဘာနဲ႔သူျပန္သြားတာ ကိစၥမရွိေပမယ့္ သူ႔ဆီမွာက်ဳပ္တို႔ရဲ႕အေရးႀကီးတဲ့ပစၥည္းေတြပါသြားတယ္ ခဏေနပါဦး က်ဳပ္ျပန္သြားၾကည့္လိုက္ဦးမယ္.."
ေျပာၿပီး ဦးလုံထန္းက ျပန္လွည့္သြားသျဖင့္ သူတို႔လည္းထိုေနရာမွာပဲ ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ ဟုတ္ေတာ့လည္းဟုတ္သည္။
လုဇ္လြယ္ထားသည့္အထုပ္ေတြထဲတြင္ ခရီးအတြက္အေရးႀကီးသည့္ပစၥည္းေတြ ပါေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ဦးလုံထန္းျပန္ေရာက္လာသည္။ ေက်ာတြင္ လုဇ္လြယ္ေနက် ေက်ာပိုးအိတ္ကို လြယ္ထားသည္။ မ်က္ႏွာကေတာ့မေကာင္း....
"ေတြ႕ခဲ့လား ဦးေလး.."
ေကာင္းကင္အေမးကို ဦးလုံထန္းကမ်က္ႏွာမေကာင္းစြာျဖင့္ လက္ထဲကိုင္ထားသည့္အရာကိုသာ ေျမႇာက္ျပလိုက္၏။ သူေတာ္စင္ႀကီးေပးခဲ့သည့္ လက္ဖြဲ႕...
"ေရကန္စပ္နားမွာ ေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔ က်ဳပ္ဒါပဲေတြ႕ခဲ့တယ္..."
ဦးလုံထန္းကထိုမွ်သာဆိုေသာ္လည္း သူတို႔အားလုံးသေဘာေပါက္သြားမိသည္။ ကိုယ္စီသက္ျပင္းေတြသာခ်မိ၏။
တကယ္ပဲပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္အဝင္ကို သူတို႔ဝိညာဥ္တစ္ခုႏွင့္ ယစ္ပူေဇာ္လိုက္ရၿပီလား
သို႔ႏွင့္သူတို႔တိတ္ဆိတ္စြာပင္ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာၾက၏။ ေရကန္၏ေဘးေတာင့္တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ လမ္းဆုံးသြားေခ်ၿပီ။ လိုဏ္ဂူလိုလို ေက်ာက္နံရံႀကီးတစ္ခုက ဂိတ္ေပါက္တစ္ခုႏွယ္ ကာထားသျဖင့္ ဆက္သြား၍မရေတာ့ပါ။
နက္ရႈိင္းက မ်က္စိတစုံးျမင့္မားသည့္ေက်ာက္နံရံႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရင္း...
"ဒီနံရံႀကီးကာေနတယ္ ငါတို႔ဘယ္လိုဆက္သြားမွာလဲ"
"ဒါက ၿမိဳ႕အဝင္ဂိတ္တံခါးႀကီးျဖစ္မယ္ထင္တယ္ ဒီကေနၾကည့္ရင္ ေရကန္စပ္တစ္ေလွ်ာက္ ၿမိဳ႕႐ိုးေတြကိုျမင္ရတယ္.."
ေစတန္ကသူ႔အထင္ကိုဝင္ေျပာလိုက္သည္။ ဦးလုံထန္းေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး..
"ဟုတ္တယ္ ဒါၿမိဳ႕ေတာ္ကိုဝင္မယ့္ဂိတ္တံခါးပဲ"
"ဒါဆို ဘယ္လိုဝင္ၾကမလဲ ဝင္ေပါက္လည္းမေတြ႕ဘူး"
နက္ရႈိင္းကေက်ာက္နံရံကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ပ်က္စြာဆိုလိုက္၏။ ဦးလုံထန္းက
"က်ဳပ္တို႔ကိုေခၚလာတုန္းကေတာ့ သူတို႔ဂါထာတစ္ပုဒ္ေတာ့႐ြတ္ဖတ္ေနၾကတယ္ ဘာဂါထာလဲေတာ့ မသိဘူး "
ဈာန္ ပါလာသည့္မွတ္တမ္းစာအုပ္၏ ေနာက္ဆုံးတြင္ရွိေသာ မႏၲာန္လိုလိုဂါထာတစ္ပုဒ္ကို အမွတ္ရလိုက္သျဖင့္
"ကြၽန္ေတာ့္ဆီမွာရွိမယ္ထင္တယ္.."
ထို႔ေနာက္ သူစာအုပ္တြင္ေရးထားေသာ ေရွးေဟာင္းမႏၲာန္စာကိုရွာၾကည့္လိုက္သည္။ ဂါထာကရွိေနသည့္တိုင္ အလြန္ေရွးက်လြန္းေနသျဖင့္ သူဘယ္လိုမွမ႐ြတ္ဖတ္ႏိုင္ရာ..
"ကြၽန္ေတာ္မဖတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ.."
သူစိတ္ပ်က္စြာဆိုလိုက္ေတာ့ က်န္တဲ့သူမ်ားပါ စိတ္ဓာတ္က်ကုန္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ေစတန္က ႐ုတ္တရက္ သူ႔ဆီကစာအုပ္ကိုယူလိုက္ၿပီး
"ငါဒါကိုဖတ္ႏိုင္မယ္ထင္တယ္.."
ေျပာၿပီး ေစတန္က႐ြတ္ဖတ္လိုက္ေလရာ ခ်က္ခ်င္းလိုပင္ ေက်ာက္နံရံကလူပ္ခါသြား၏။ ခဏအၾကာေက်ာက္နံရံထက္တြင္ ေပၚလာသည္က ေမွာင္းတံခလုတ္တစ္ခု။ ေဘးတြင္ေလးေတာင့္ကြက္ ၆ကြက္ကပါ ေပၚလာသည္။ ထိုအကြက္ေလးေပၚတြင္ ေရွးက်ေသာဂဏန္းအကၡရာမ်ား ထြင္ထားသည္။
သူတို႔အားလုံးေစတန္လုပ္ပုံကိုၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသသင့္ေနရသည္။ အထူးသျဖင့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ...
ေရွးေဟာင္းစာအေတာ္ကြၽမ္းက်င္ေသာ ဈာန္ပင္မဖတ္တတ္သည့္အကၡရာမ်ားကို ေစတန္ဘယ္လိုမ်ား ဖတ္ႏိုင္ရသလဲ။ ေစတန္ႏွင့္ေရွးေဟာင္းစာေပမ်ားသည္ လုံးဝကိုမအပ္စက္ခဲ့ပါ...
"ေစတန္... မင္းဘယ္လိုလုပ္ဒါကို႐ြတ္ဖတ္ႏိုင္သလဲ"
ေကာင္းကင္ကမေနႏိုင္ဘဲေမးလိုက္ေတာ့ ေစတန္ေခါင္းရမ္းျပလိုက္ၿပီး...
"ငါမသိဘူး..."
တကယ္လည္းသူမသိပါ။ စိမ္းကေတာ့သိေနသကဲ့သို႔ ခံစားရကာ သက္ျပင္းခိုးခ်ရင္း..
"ေမွာင္းတံကိုဆြဲခ်ရင္ တံခါးဖြင့္မယ္ထင္တယ္"
ဦးလုံထန္းကေမွာင္းတံကိုဆြဲခ်ဖို႔ ႀကိဳးစားေတာ့သည္။ လုံးဝမရ... ေမွာင္းတံက တုတ္တုတ္မွ်ပင္ မလူပ္ရာ
"ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဖြင့္မရပါလိမ့္"
"ကြၽန္ေတာ့္အထင္ ေဘးကသေကၤတေတြကလွ်ိဳဝွက္နံပါတ္ျဖစ္မယ္ ဒီနံပါတ္ကိုအရင္ႏွိပ္မွ ရမယ္ထင္တယ္"
ဈာန႔္စကားေၾကာင့္ နက္ရႈိင္းကစိတ္ေလာစြာျဖင့္
"ဒါဆိုရင္လည္း ႏွိပ္ရေအာင္.."
"ခဏ... ငါဒါကိုသိေနသလိုလဲ အႏွိပ္မွားရင္ အကုန္လုံးေသသြားႏိုင္တယ္ မႏွိပ္ေသးနဲ႔..."
ေစတန္ကေက်ာက္နံရံႏွင့္ အနီးဆုံးသို႔ေလွ်ာက္လာၿပီး နံရံကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ...
"စက္ယႏၲရားအတတ္ပညာနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ လွ်ိဳဝွက္ခလုတ္ေတြ တစ္ခ်က္မွားတာနဲ႔ခႏၶာကိုယ္ အပိုင္းပိုင္းျဖစ္သြားလိမ့္မယ္..."
"ဟင္...."
ေၾကာက္စရာေကာင္းလွပါဘိ။ သို႔ေသာ္ေစတန္၏လက္တို႔က မေၾကာက္မ႐ြံ႕ပင္ခလုတ္တို႔ကို အလိုလို ႏွိပ္ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္
"ဟာ..."
ေမာင္းတံကႂကြလာ၏။ ဒီတစ္ခါေမွာင္းတံကို အလြယ္တကူပင္ ဆြဲခ်ႏိုင္ခဲ့သည္။ သူတို႔အံ့ၾသသင့္ကာ ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ မွင္သက္ေနမိစဥ္
"က်ီ......"
ေက်ာက္နံရံႀကီးသည္ တျဖည္းျဖည္းတုန္ခါလာၿပီး တံခါးတစ္ခ်က္ႏွယ္ ပြင့္အသြားေလေတာ့၏။ လေရာင္ေအာက္မွျမင္လိုက္ရသည္က ျမဴခိုးေတြဆိုင္းေနေသာ ေအာက္သို႔နိမ့္ဆင္းသြားေသာ လမ္းတစ္ခု...
ေလွကားထစ္မ်ားႏွင့္....
ေစတန္ကအားလုံး၏အံ့ၾသသင့္မူကို ဥေပကၡာျပဳထားလိုက္သည္။ တကယ္က ဒီလွ်ိဳ႕ဝွက္ပညာတို႔ကို ရွင္ဘုရင္မင္းျမတ္ကိုယ္တိုင္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္မဟုတ္လား။
"ကိုယ့္ေနာက္ကို အားလုံးလိုက္ခဲ့ပါ.."
ထိုတစ္ခြန္းသာဆိုၿပီး ေရွ႕ကေနဦးေဆာင္သြားလိုက္သည္။ သူတို႔လည္းဘာမွေမးျမန္းမေနေတာ့ဘဲ အသာလိုက္လာလိုက္၏။ သူတို႔ဝင္လိုက္သည္က လိုဏ္ဂူလား... ဒါမွမဟုတ္ေတာင္ကိုေဖာက္ၿပီး ခင္ထားသည့္ ဥျမႇင္ေခါင္ေတြလား... ေသခ်ာမသိပါ။ သို႔ေသာ္ ဘာမီးမွမထြန္းထားဘဲႏွင့္ အျပင္ကလေရာင္ကဲ့သို႔ပင္ အလင္းေတြျဖာေနသျဖင့္ ဓာတ္မီးသုံးစရာမလိုဘဲ အခက္အခဲမရွိ ဝင္သြားႏိုင္သည္။ ထူးဆန္းတာက ျမဴခိုးေတြကေတာ့ ေဝ့ဆိုင္းေနဆဲပင္...
အထဲသို႔ေျခခ်လိုက္သည္ႏွင့္ အားလုံးရင္ထဲ ေအးခနဲ႔ျဖစ္သြားသည္။ တျဖည္းျဖည္းသြားရင္းမွ ျမဴခိုမ်ားက ပို၍သိပ္သည္းလာရာ ဘာမွသဲသဲကြဲကြဲပင္ မျမင္ရေတာ့ေပ။ ထုံအီလြန္းေသာ ေမႊးရနံ႔မ်ားကလည္း လြင့္ပ်ံ႕ေနရာ ေခါင္းေတြမူးေဝလာသည္အထိပင္။
ေလွကားထစ္မ်ားကို ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ေလွ်ာက္ၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ ဘြားခနဲ႔ျမင္လိုက္ရသည္က ေရွးက်လြန္းေသာခန္းမေဆာင္တစ္ခု...
ေဟာင္းႏြမ္းေနသည့္နံရံထက္ဝယ္ အလြန္ေရွးက်ေသာ နံရံေဆးေရးပန္းခ်ီ၏လက္ရာက ေငးခနဲ႔ျဖစ္ရသည္အထိ ခမ္းနားလြန္းလွသည္။
ဈာန္သည္... နံရံေပၚမွေဆးပန္းခ်ီတို႔ကို အသက္ရႈရန္ပင္ေမ့ေမ်ာမိသည္အထိ မွင္သက္စြာေငးၾကည့္ရင္းမွ
"အရမ္းကိုေရွးက်တဲ့လက္ရာပါလား... အဲ့ဒီတုန္းက ဘယ္ေလာက္ေတာင္ခမ္းနားခဲ့မွာလဲ "
သူ...မယုံၾကည္စြာပင္ဆိုမိ၏။ မို႔ကေ႐ႊေရာင္ဝင္းေနသည့္ နံရံေတြတိုင္ေတြကိုသာ အံ့ၾသသင့္စြာ လိုက္ၾကည့္ေနၿပီး
"ဘုရား ဘုရား ဒီဟာေတြကတကယ့္ေ႐ႊအစစ္ေတြလားဟင္..."
"ဟုတ္တယ္ ေ႐ႊသားအစစ္ေတြပဲမို႔.."
စိမ္းကမထူးဆန္းသလိုပင္ ေျဖလိုက္သည္။ သူတို႔အားလုံး ေရွးက်လြန္းေသာခန္းမေဆာင္ထဲ တေမ့တေမာလိုက္ၾကည့္ေနစဥ္...
"ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္မွ ႀကိဳဆိုပါတယ္.."
"ဟင္...."
အသံၾသၾသႀကီးတစ္ခု။ သူတို႔အထိတ္တလန႔္ႏွင့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ထားသည့္ ထြားထြားႀကိဳင္းႀကိဳင္းလူတစ္ေယာက္....
"ပင္လယ္ျပင္မွာအလွပဆုံးေသာ အဆန္းၾကယ္ဆုံးေသာၿမိဳ႕လို႔ေျပာရမလား ဒါမွမဟုတ္ က်ိန္စာဆိုးေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ၿမိဳ႕လို႔ဆိုရမလား ေသခ်ာတာကေတာ့ဒါကေသမင္းၿမိဳ႕ေတာ္ပဲ ဒါေၾကာင့္ ဝမ္းေျမာက္စြာႀကိဳဆိုပါတယ္လို႔ မေျပာႏိုင္တာကိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါဘူး.."
ထိုသူ၏စကားတို႔ကထူးျခားလွသလို အသံၾသဇာကလည္း ျပည့္ဝလွသည္။ သူတို႔ဘာေျပာရမွန္းမသိခင္ ဦးလုံထန္းကဇေဝဇဝါဟန္ႏွင့္ ေရွ႕တိုးလာၿပီး...
"ခင္ဗ်ား.... ခင္ဗ်ားရာဇလား..."
ထိုလူက ဦးလုံထန္းကိုေသခ်ာမွတ္မိေနပုံရေသာ္လည္း အံ့ၾသသြားပုံေတာ့မရပါ။
"ခင္ဗ်ားျပန္လာရမယ္ဆိုတာ က်ဳပ္သိၿပီးသားပါ မသိတာက အသက္ရွင္လ်က္လား ဝိညာဥ္နဲ႔လားဆိုတာေပါ့ က်ဳပ္ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ ဒီမွာျပန္ဆုံေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာစရာေတာ့မရွိပါဘူး.."
"ခင္ဗ်ားဘာကိုဆိုလိုခ်င္သလဲ.."
နက္ရႈိင္းကနားမလည္ဟန္ျဖင့္ ေမးလိုက္သည္ကို သူကမသိကြၽံျပဳထားၿပီး..
"ခင္ဗ်ားတို႔အားလုံးက်ဳပ္ေနာက္လိုက္ခဲ့ပါ"
ထို႔ေနာက္ သူတို႔ထံမွတုန႔္ျပန္စကားမေစာင့္ဘဲ ေရွ႕ကထြက္သြားေတာ့သည္။ သူတို႔တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ဘာစကားမွမဆိုဘဲလိုက္သြားမိသည္။ ခဏအၾကာတြင္ေတာ့ ထိုလူကအခန္းတစ္ခန္းေရွ႕ရပ္လိုက္ၿပီး
"ဒီအခန္းထဲမွာခင္ဗ်ားတို႔အနားယူၾကပါ ဒီတစ္ညအတြက္လုံၿခဳံစိတ္ခ်ဖို႔ေတာ့ က်ဳပ္ေျပာႏိုင္ပါတယ္ အကယ္၍ခင္ဗ်ားတို႔ခိုးမထြက္ခဲ့ရင္ေပါ့ မနက္က်မွက်ဳပ္ျပန္လာခဲ့မယ္..."
"ခင္ဗ်ားစကားေလယူေလသိမ္းက က်ဳပ္တို႔နဲ႔အတူတူပဲ ခင္ဗ်ားဒီကလူမဟုတ္တာေတာ့ေသခ်ာတယ္ ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲ.."
ဈာန္အေမးေၾကာင့္ လွည့္ထြက္သြားဟန္ျပင္ေနသည့္ ထိုသူ႔ေျခလွမ္းေတြ တုန႔္ခနဲ႔ရပ္သြားၿပီး
"ေမးခြန္းေတြေမးရမယ့္အခ်ိန္မဟုတ္ဘူး အေကာင္းဆုံးကဒီအခ်ိန္မွာအနားယူထားပါ ဘာေတြႀကဳံေတြ႕ရမလဲဆိုတာ က်ဳပ္လည္းမေျပာႏိုင္ဘူး..."
ထို႔ေနာက္ သူထြက္သြားေတာ့၏။ ဦးလုံထန္းက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ရင္း
"ၿမိဳ႕ေတာ္ထဲေရာက္ေနၿပီပဲ အားလုံးရာဇေျပာသြားသလိုပဲ အနားယူထားၾကပါ မနက္ေရာက္ဖို႔လည္း သိပ္မလိုေတာ့ပါဘူး"
သို႔ႏွင့္သူတို႔အားလုံး ထိုညကိုတိတ္ဆိတ္စြာပင္ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့၏။ ညသည္ဘာအေႏွာင့္အယွက္မွမရွိ ေကာင္းစြာပင္အိပ္စက္ႏိုင္ခဲ့သည္မွာ ထူးေတာ့ထူးဆန္းေနသည္။မနက္ေရာက္ေတာ့ စိမ္းကႏိုးႏိုးခ်င္းပင္ အံ့ၾသသင့္စြာဆိုလိုက္၏။
"မေန႔ညကဘာအိမ္မက္မွမမက္ဘူးဘဲ ထူးဆန္လိုက္တာ ဒီကြၽန္းေရာက္တည္းက ညတိုင္းအိပ္မက္ မက္ေနခဲ့တာ "
"ဒါလည္းေကာင္းတာပဲ နင္စိတ္မ႐ူပ္ရေတာ့ဘူးေပါ့ စိမ္းရယ္"
မို႔စကားကမွန္ေနေသာ္လည္း ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ စိမ္းဘဝင္မက်ျဖစ္မိသည္။ သူတို႔ႏိုးလာသည္ႏွင့္ေတြ႕လိုက္ရသည္က ....
စားပြဲခုံေပၚတြင္ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားက အဆင္သင့္ရွိေနသည္။ ေထြေထြထူးထူး စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ သူတို႔ယူစားလိုက္၏။ ထိုခဏစိမ္းက
"ေစတန္ေရာ..."
ထိုအခါမွသူတို႔ သတိထားမိေတာ့၏။ ဟုတ္သည္ ေစတန္ကိုသူတို႔မေတြ႕မိပါ။ ေကာင္းကင္က
"သူ႔ကိုႏိုးလာကတည္းကမေတြ႕မိဘူး အျပင္ေတြမ်ားေလွ်ာက္သြားေနသလား..."
"ဒါမွမဟုတ္သူလည္း ေပ်ာက္သြားျပန္သလား"
မို႔ကစိုးရိမ္စိတ္ေလးျဖင့္ဆိုေတာ့ စိမ္းမ်က္ႏွာပိုပ်က္သြားၿပီး
"ေစတန္က ဘာကိစၥေပ်ာက္ရမွာလဲ.."
"ဒါေပမယ့္အသိမေပးဘဲ သူ႔သေဘာနဲ႔သူေတာ့ ေလွ်ာက္သြားမယ္မထင္ဘူး"
ကမာၻကပါဝင္ေျပာလိုက္သည္။ ထိုစဥ္ အခန္းတံခါးဖြင့္ၿပီး လူတစ္ေယာက္ဝင္လာသျဖင့္ သူတို႔စကားျပတ္သြား၏။ မေန႔ညကေတြ႕ခဲ့ေသာ ရာဇဆိုသည့္လူ....
"အစားအေသာက္ေတြကအရသာရွိရဲ႕လား"
"ေကာင္းမြန္လွပါတယ္ ရာဇ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔လူတစ္ေယာက္ေပ်ာက္ေနတယ္ "
ဦးလုံထန္းစကားေၾကာင့္ ရာဇကၿငိမ္သက္သြားရင္းမွ
"ေပ်ာက္ေနတယ္ဟုတ္လား ဘယ္တုန္းကလဲ"
"ဒီမနက္ေလးတင္ပါ ႏိုးလာေတာ့မေတြ႕ေတာ့ဘူး"
စိမ္းကဝင္ေျဖလိုက္ေတာ့ ရာဇသည္ေခါင္းရမ္းလိုက္ၿပီး
"မေပ်ာက္ပါဘူး ခင္ဗ်ားတို႔မေန႔ညကတည္းက ခုႏွစ္ေယာက္ပါပဲ "
"ဗ်ာ..."
ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာစကားေၾကာင့္ သူတို႔အံ့ၾသတုန္လူပ္သြားရသည္။ ရာဇကထပ္ေျပာလာသည္။
"ဒီခုႏွစ္ေယာက္ပဲေတြ႕ခဲ့တယ္ က်ဳပ္မမွားပါဘူး "
"မဟုတ္တာ မေန႔ညကတည္းကေစတန္ရွိေနတယ္ေလ စိမ္းတို႔အတူတူဝင္လာခဲ့တာ အားလုံးေပါင္း ရွစ္ေယာက္ပါ..."
"မင္းလြဲေနၿပီမိန္းကေလ ခန္းမေဆာင္မွာက်ဳပ္ေတြ႕ခဲ့တာ အခုရွိေနတဲ့လူေတြပဲ ဘယ္သူမွမေပ်ာက္ဘူး"
ရာဇကတည္ၿငိမ္စြာပင္ဆိုေတာ့ သူတို႔ပို၍ အေတြးက်ပ္သြားခဲ့ရသည္။ ေကာင္းကင္ကဇေဝဇဝါပင္ျဖစ္သြားရင္း...
"မေန႔ညကေစတန္ငါတို႔နဲ႔အတူရွိခဲ့တယ္ မဟုတ္လား..."
"အဲ့ဒါက...ဟုတ္မွာပါ.."
ကမာၻမေရမရာပင္ေျဖလိုက္သည္။ တကယ္က သူတို႔ေခါင္းမွာပင္ေဝဝါးကုန္၏။ ေစတန္ရွိေနခဲ့သည္ မရွိဘူးဆိုတာ ေသခ်ာမေျပာႏိုင္ေအာင္ စဥ္းစားမရျဖစ္သြားခဲ့သည္။ စိမ္းဘယ္လိုမွ လက္သင့္မခံႏိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားၿပီး...
"ဘာလို႔ေစတန္ကမရွိရမွာလဲ သူကငါ့တို႔နဲ႔ ရွိကိုရွိေနခဲ့တာ..."
သို႔ေသာ္စိမ္းကိုယ္တိုင္က မေန႔ညကေစတန္ရွိေနလားဆိုတာကို ေမ့ေနခဲ့သည္။ သူတို႔အားလုံးရဲ႕စိတ္ေတြ ဘာေတြျဖစ္ေနခဲ့သလဲ။ ၿပီးေတာ့ေစတန္ကေရာ တကယ္ေပ်ာက္ေနခဲ့သလား ...
"စိတ္မပူပါနဲ႔ သူ႔ကိုခင္ဗ်ားတို႔ျပန္ေတြ႕ရမွာပါ က်ဳပ္အထင္ သူကလြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္သုံးရာေလာက္က ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ျပည့္ရွင္မင္းျဖစ္ခဲ့မယ္ ထင္တယ္.."
"ဗ်ာ..."
"ရွင္..."
"ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္ပ်က္ဆီးၿပီးေနာက္ သေဘာင္တစ္ခုထြက္ေပၚလာခဲ့တယ္ ႏွစ္သုံးရာျပည့္တဲ့အခါမွာ ဘုရင္မင္းျမတ္ဟာ သူ႔တိုင္းျပည္ကိုျပန္ေရာက္လာမယ္တဲ့ မကြၽတ္မလြတ္ပိတ္ေလွာင္ေနတဲ့ သူ႔ျပည္သူေတြဟာ သူ႔ရဲ႕ကယ္တင္ျခင္းကို ထိုအခါမွရရွိလိမ့္မယ္တဲ့ ဒါေပမယ့္ ၾကာျဖဴရဲ႕က်ိန္စာကို မဖ်က္ဆီးႏိုင္ခဲ့ရင္ အရာအားလုံးပ်က္ဆီးျခင္းတို႔ ျဖစ္ကုန္လတၱံတဲ့..."
"ဟင္.."
သူတို႔အံ့ၾသလြန္းသျဖင့္မွင္သက္ေနစဥ္ ရာဇကဆက္ေျပာေတာ့သည္။
"က်ဳပ္ထင္တာမမွားဘူးဆိုရင္ အခုခ်ိန္ခင္ဗ်ားတို႔လူဟာ သူနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ေနရာကိုေရာက္ေနပါၿပီ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ သူ႔ျပည္သူျပည္သားေတြဟာ ႏွစ္သုံးရာတိတိ သူ႔ကိုေစာင့္စားေနခဲ့တာပါ"
"ေစတန္က ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ဘုရင္ျပန္ဝင္စားတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားဘယ္လိုလုပ္အတိအက်ေျပာႏိုင္ရသလဲ ခင္ဗ်ားသူ႔ကိုမွမျမင္ဖူးေသးတာ.."
ေကာင္းကင္မယုံၾကည္ဟန္ျဖင့္ဆိုလိုက္ေတာ့ ရာဇသက္ျပင္းခ်လ်က္ႏွင့္
"သေဘာင္စာမွာ ရွင္ဘုရင္ျပန္လည္ေရာက္လာလတၱံလို႔ဆိုထားတဲ့ နကၡတာရာနဲ႔အခ်ိန္ကဒီအခ်ိန္ပဲ ေမာင္ရင္ မေန႔ညကဘုရင္ရဲ႕အုပ္ဂူဗိမၼာန္ေတာ္ဟာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအတြင္းမွာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ လူပ္ခါခဲ့တယ္ ဝိညဥ္ေတြရဲ႕ထူးထူးဆန္းဆန္း ေပ်ာ္႐ႊင္သံေတြပါၾကားခဲ့ရတယ္ သူတို႔ဟာႏွစ္သုံးရာလုံး ငိုေႂကြးၿပီးညည္းညဴေနခဲ့တယ္ေလ ဒါေၾကာင့္ရွင္ဘုရင္ဟာ ၿမိဳ႕ေတာ္ကိုေျခခ်လိုက္ၿပီလို႔ က်ဳပ္တို႔ယုံၾကည္ခဲ့တယ္ ဒါေပမယ့္က်ဳပ္မေန႔ညကေတြ႕ခဲ့တာ ခင္ဗ်ားတို႔ခုႏွစ္ေယာက္ပဲျဖစ္လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ထဲမွာ သူပါမလာဘူးလို႔ေတြးၿပီး အံ့ၾသခဲ့ေသးတယ္ တကယ္လည္းသူေရာက္ေနခဲ့ၿပီပဲ...."
"ဒါဆိုရင္ ဘာေတြဆက္ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ..."
ကမာၻကစိတ္ပူစြာဆိုေတာ့ ရာဇမေျဖပါ။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီမ်က္ႏွာကိုလိုက္ၾကည့္ရင္း စိမ္းဆီအေရာက္တြင္ေတာ့ ရပ္တန႔္သြားကာ....
"သေဘာင္မွာဆိုခဲ့ေသးတာက ၾကာျဖဴမင္းသမီးရဲ႕က်ိန္စာေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္အတူေရာက္လာမယ့္သူကေတာ့ စိမ္းေဒဝီသွ်င္မိဖုရားတဲ့ ..."
"ဟင္...."
"ပိုၿပီးရွင္းရွင္းလင္းလင္းသိခ်င္ရင္ က်ဳပ္ေနာက္လိုက္ခဲ့ပါ က်ဳပ္ခင္ဗ်ားတို႔ကို ျပစရာရွိတယ္ "
ထိုမွ်သာေျပာၿပီး ရာဇထြက္သြားေတာ့ သူတို႔လည္း ေထြေထြထူးထူးစဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ လိုက္လာခဲ့ လိုက္သည္။ အျပင္ေရာက္ေတာ့ ျမင္ရသည့္ျမင္ကြင္းက သူတို႔အားလုံးကို မွင္သက္အံ့ၾသေစခဲ့၏။
စက္ယႏၲာရားအတတ္ပညာျဖင့္ တည္ထားေသာ ေရွးက်လြန္းသည့္လက္ရာမ်ားႏွင့္ ခမ္းနားေသာ အေဆာက္အဦးမ်ား...
ၿပိဳက်ပ်က္ဆီးေနသည့္တိုင္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားခဲ့ေသာလက္ရာမ်ားကို ထင္ရွားစြာပင္ျမင္ေနရသည္။ ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ့ေနေသာ အခ်ိဳ႕အေဆာက္အဦးမ်ားကာ ႏွေမ်ာစရာေကာင္းလြန္းလွ၏။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ တကယ္ကိုစနစ္တက်ႏွင့္ ဆန္းၾကယ္ေသာပညာရပ္ျဖင့္တည္ထားေသာ ၿမိဳ႕ႀကီးကာ ႏွစ္ေပါင္းသုံးရာၾကာျမင့္ခဲ့သည့္တိုင္ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားေနဆဲ...
ေဟာင္းႏြမ္းေနသည့္တိုင္ေရွးက်ေသာ တန္ဖိုးအတိၿပီးေသာလက္ရာမ်ားႏွင့္ လွပနန္းဆန္ေနဆဲ...
က်ိန္စာဆိုးႀကီးတစ္ခုေၾကာင့္ ႏွစ္ေပါင္းရာေက်ာ္ ပင္လယ္တြင္းတိမ္ျမႇပ္ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရသည္မွာ ရင္နာစရာေကာင္းလြန္းလွပါသည္။ ဤလွ်ိဳဝွက္ေသာပညာရပ္၊ ေရွးက်ေသာလက္ရာ၊ ခမ္းနားထည္ဝါေသာ အေမြအနစ္တို႔သည္ လူမသိသူမသိ ေပ်ာက္ဆုံးေနခဲ့ရျခင္းသည္...
ဘယ္ေလာက္မ်ာအသည္းနာဖို႔ ေကာင္းလိုက္ေလျခင္းလဲ ...
သူတို႔အားလုံးအေဆာက္အဦးေတြကိုေငးၿပီး ရာဇေခၚရာေနာက္လိုက္လာခဲ့သည္မွာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာျမင့္သည္အထိ လူသူအရိပ္အေယာင္လုံးဝမေတြ႕ရပါ...။
"ဒီမွာ လူေရာရွိေသးရဲ႕လား.."
နက္ရႈိင္းမေနသာဘဲေမးလိုက္ေတာ့ ရာဇက လမ္းေလွ်ာက္မပ်က္ပင္...
"ရွိပါတယ္.. သူတို႔ေတြကိုညအခ်ိန္မွာပဲ ေမာင္ရင္ပိုေတြ႕ရမွာပါ"
"ညအခ်ိန္... သူတို႔ကလူေတြေရာဟုတ္ရဲ႕လား"
"သိပ္ဟုတ္တာေပါ့.... ဒီမွာလူသားမ်ိဳးႏြယ္စုႏွစ္စုရွိတယ္ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးပ်က္ဆီးသြားၿပီးေနာက္ က်န္ခဲ့တဲ့ အနည္းငယ္ေသာၾကာျဖဴမင္းသမီးရဲ႕မ်ိဳးႏြယ္စု သူတို႔ေတြဟာက်ိန္စာသင့္ခဲ့တာမို႔ ဒီကြၽန္းႀကီးရဲ႕ျပင္ပကို ထြက္လို႔မရခဲ့ဘူး ဘိုးဘြားစဥ္ဆက္အဆက္ဆက္ ဒီကြၽန္းေလးကဒီၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးမွာပဲ ဘယ္သူမွမသိတဲ့ ေရွးအက်ဆုံးမ်ိဳးႏြယ္စုတစ္စုအျဖစ္ရွိေနခဲ့တယ္ "
"ေနာက္တစ္စုကေရာ..."
"ၾကာျဖဴပုံျပင္ထဲပိတ္မိေနတဲ့ျပင္ပကမာၻက လူသားမ်ိဳးႏြယ္ေတြေပါ့ ျပန္ထြက္လို႔မရခဲ့ဘူး "
"ခင္ဗ်ားက ဒုတိယမ်ိဳးႏြယ္စုျဖစ္မယ္ထင္တယ္"
ဒီစကားကိုဝင္ေျပာလိုက္သူက ဈာန္။ ရာဇ အတန္ၾကာေအာင္တိတ္ဆိတ္သြား၏။ ထို႔ေနာက္သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း..
"ၾကာျဖဴဒ႑ာရီေနာက္ အ႐ူးတပိုင္းလိုက္ၿပီး ကံၾကမၼာဆိုးသင့္ခဲ့တဲ့လူေတြ.. ေသသြားရင္ေတာင္ ကြၽတ္လြတ္ခြင့္မရခဲ့ဘူး ေသျခင္းရွင္ျခင္းအေနနဲ႔ေရာ ဘယ္သူမွလြတ္ေျမာက္ခြင့္မရခဲ့ဘူး.."
"ေၾကာက္စရာေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ.."
ေကာင္းကင္က ရင္ေမာစြာပင္ဆိုမိ၏။ ထို႔ေနာက္ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေအာင္ ေလွ်ာက္လာၿပီးေနာက္ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ရာဇကေျခလွမ္းကိုရပ္လိုက္ၿပီး
"ဒါဘုရင္မင္းျမတ္ရဲ႕ဂူဗိမၼာန္ေတာ္ပဲ..."
ခမ္းနားထည္ဝါလြန္းေသာ ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အဦးကို သူတို႔အံ့ၾသမွင္သက္စြာပင္ တေမ့တေမာ ေငးၾကည့္မိျပန္သည္။ ေရွးက်ေသာလက္ရာမ်ားက အံ့မခန္းပင္။ အခုခ်ိန္ထိေဆြးေျမ့ပ်က္ဆီးျခင္းမရွိေသာ ဤအေဆာက္အဦးကို တည္ထားေသာပညာရပ္ကာ အင္မတန္အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းလွပါသည္။
"က်ဳပ္သြားတဲ့အတိုင္း တေသြမတိမ္းလိုက္ခဲ့ပါ ဒီထဲမွာစက္ယႏၲာရားအတတ္ပညာနဲ႔ စီရီထားတဲ့ လွ်ိဳ႕ဝွက္ေထာင္ေခ်ာက္ေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္ ေျခလွမ္းတစ္ခ်က္မွားတာနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ အသက္ရွင္ဖို႔မလြယ္ဘူး"
ရာဇစကားေၾကာင့္ သူတို႔ပင္အထဲဝင္ရန္ ေက်ာခ်မ္းသြားမိသည္။ ဂူဗိမၼာန္ေတာ္ အေဆာက္အဦးထဲဝင္ေတာ့ အလိုလိုပင္ေအးစိမ့္သြားေတာ့၏။ က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ေလွကားထစ္အတိုင္း ဆင္းခ်လာၿပီးေနာက္ ခလုတ္တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ရာဇႏွိပ္ခဲ့ရသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္ မီးတုတ္မ်ားထြန္းထားသျဖင့္ အလင္းေရာင္ေကာင္းေကာင္းရေနသည္။
ဈာန္သည္ ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းသည့္ပညာရပ္ကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ျမင္လိုက္ရသည့္အတြက္ မခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ရာ...
"ေတာ္ေတာ္ပညာသားပါပါတည္ေဆာက္ခဲ့တာပဲ ဒီလိုအတတ္ပညာမ်ိဳးဟာ အခုေခတ္နည္းပညာနဲ႔ေတာင္ လိုက္လို႔မီမယ္မထင္ဘူး ရွင္ဘုရင္ဟာ အင္မတန္ေလးစားဖို႔ေကာင္းတဲ့ပညာရွင္ပါလား"
"ဟုတ္တယ္ ဒါေတြအားလုံးကို ရွင္ဘုရင္ကိုယ္တိုင္တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္ သာမာန္လူဘယ္လိုမွမဝင္ႏိုင္သလို အသက္ရွင္လ်က္လည္း ျပန္မထြက္ႏိုင္ဘူး "
"ခင္ဗ်ားက ဒီလမ္းေတြကို အေတာ္ကြၽမ္းက်င္တယ္ေနာ္ ဦးရာဇ"
"က်ဳပ္ဒီထဲကို သုံးေခါက္ထက္မနည္းေရာက္ဖူးၿပီးၿပီ"
ထို႔ေနာက္ သေကၤတေပါင္းစုံရွိသည့္ ႀကီးမားေသာတံခါးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ရာဇသည္ခလုတ္တစ္ခုကို ႏွိပ္လိုက္ျပန္၏။
"ခလုတ္အႏွိပ္မွားရင္ နံရံမွာျမားေပါင္းစုံထြက္လာလိမ့္မယ္.. "
"ဟင္...."
"မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ဆင္းလာတဲ့လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း ဒီထက္ဆိုးတဲ့ေထာင္ေခ်ာက္ေတြ အမ်ားႀကီးပါ "
ေျပာေနစဥ္မွာပင္ တံခါးႀကီးကာတုန္ခါလာၿပီး တျဖည္းျဖည္းပြင့္သြားၿပီးေနာက္..
"က်ဳပ္ေျခနင္းတဲ့သေကၤတအတိုင္းလိုက္နင္းပါ လုံးဝမလြဲေခ်ာ္ေစပါနဲ႔ မဟုတ္ရင္ခင္ဗ်ားတို႔အသက္ အာမမခံႏိုင္ဘူး.."
ဦးရာဇစကားေၾကာင့္ ေလွ်ာက္ေနသည့္ေျခေထာက္ပင္ ထုံထိုင္းကာတုန္ယင္သြားခ်င္သည္။ အေတာ္ေလးကိုစိတ္လူပ္ရွားေနရာ ေခြၽးၿပိဳင္းၿပိဳင္းက်သည္အထိ စိတ္ထိန္းၿပီး ၾကမ္းခင္းကသေကၤတေတြကို သတိထားနင္းၿပီး ေလွ်ာက္ေနရ၏။
သို႔ႏွင့္လမ္းစၾကၤန္အဆုံး ဘြားခနဲ႔ေတြ႕ရသည္က ေ႐ႊအတိၿပီးေသာက်ယ္ဝန္းေသာ ခန္းမေဆာင္ႀကီးတစ္ခု...
လိုဏ္ဂူလိုလိုခန္းမေဆာင္ႀကီးကာ ေအးစိမ့္ေနၿပီး ဘာမွန္းမသိေသာအေငြ႕အသက္မ်ားက ၾကက္သည္းထဖြယ္ေကာင္းေအာင္ လႊမ္းၿခဳံေန၏။ ထူးဆန္းသည္ကဒီအထဲတြင္ မီးတုတ္မ်ားထြန္းမထားေသာ္လည္း လင္းျဖာေနသည္။ ရာဇကအခန္းထဲ တည္ၿငိမ္စြာပင္ ေလွ်ာက္သြားၿပီး
"ဒါဘုရင္ႀကီး႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ထားတဲ့ေနရာပဲ ေဟာ... ဟိုေရကန္ေလးရဲ႕အလယ္မွာရွိတဲ့ စိန္အတိနဲ႔ဖန္သားကလပ္ေတာ္မွာ ဘုရင္ႀကီးရဲ႕အေလာင္းထားရွိခဲ့တယ္."
သူတို႔အခန္းေတာင့္တြင္ျပဳလုပ္ထားေသာ ေရကန္က်ယ္ႀကီး၏အလယ္တြင္ရွိေနသည့္ ခမ္းနားထည္ဝါးလြန္းေသာ ႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ဆိုသည္ကို အံ့ၾသစြာေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ထူးဆန္းသည္က ေရကန္၏ေရကအျမႇပ္တစီစီထေနသည္။
"ဘုရင္ႀကီး႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ရွိတဲ့ေနရာကို ဘယ္သူမွမသြားႏိုင္ေအာင္စီမံခဲ့တယ္ အခ်ိဳ႕ေသာေရွးမ်ိဳးႏြယ္စုရဲ႕စကားအရဆို အဲ့ဒီ့႐ုပ္ကလပ္ေတာ္အတြင္းမွာ ဒီက်ိန္စာကိုအဆုံးသတ္ႏိုင္မယ့္ အရာရွိေနခဲ့တယ္တဲ့ ဘာမွန္းမသိေပမယ့္ ဘယ္သူ႔မွအဲ့ဒီကိုအေရာက္မသြားႏိုင္ခဲ့ဘူူး စြန႔္စြန႔္စားစားသြားဖို႔ ႀကိဳးစားသူတိုင္း ဒီေရကန္ဟာသူတို႔သခ်ႋဳင္းျဖစ္ရတယ္ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္လည္းဒီနည္းလမ္းကို ရွာမေတြ႕ခဲ့ဘူး.."
စိမ္းသည္ဘာမွန္းမသိေအာင္ ရင္ထဲစို႔နင့္နာက်င္လာမိ၏။ ႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ဆိုသည့္အရာကို ေငးၾကည့္ေနရင္းမွ
"႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ကိုသြားဖို႔ ဘယ္သူမွနည္းလမ္းရွာမေတြ႕ႏိုင္ဘူး ဒီေနရာကို ရွင္ဘုရင္က သူကိုယ္ေတာ္ရဲ႕အေကာင္းဆုံးေသာ ယႏၲားရားပညာရပ္ကိုအသုံးျပဳခဲ့တာမို႔ ဘုရင္ကိုယ္တိုင္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွမသြားႏိုင္ပါဘူး "
"မိန္းကေလးေျပာတာမွန္တယ္ ဘုရင္ဟာသူေသအံ့မူးမူးအခ်ိန္မွာ သူ႔ေသဆုံးရင္ထည့္သြင္းဖို႔ စီမံထားတဲ့ဒီ႐ုပ္ကလပ္အတြင္း ကိုယ္တိုင္ပဲသြားခဲ့တယ္ ဒါေၾကာင့္ ဘုရင့္႐ုပ္ကလပ္ေတာ္ဆီသြားဖို႔ နည္းလမ္းဘယ္သူမွမသိခဲ့ဘူး"
"ဘုရင္ဟာ ဒီဂူဗိမၼာန္ကို ႀကိဳတင္စီမံခဲ့သလား"
ေကာင္းကင္စိတ္ဝင္စားစြာေမးလိုက္ေတာ့ ရာဇ ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ၿပီး
"ေရွးေခတ္ကဘုရင္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ဂူဗိမၼာန္ေတာ္ကိုငယ္႐ြယ္စဥ္မွာ ႀကိဳၿပီးတည္ထားေလ့ရွိတယ္ ဒါဟာဘုရင္ကိုဘုန္းေတာ္ရွည္ေစတယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆရွိေစခဲ့တယ္ ဒါေၾကာင့္ရွင္ဘုရင္ဟာလည္း သူ႔ဗိမၼာန္ေတာ္ကို သူ႔ရဲ႕ပညာရပ္နဲ႔ဘယ္သူမွမဝင္ႏိုင္ေအာင္ တည္ထားခဲ့တယ္ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ဒီအထဲမွာ သူကြၽမ္းက်င္တဲ့ စက္ယႏၲာရားပညာရပ္ေတြကို က်မ္းျပဳၿပီးျမႇပ္ႏွံထားလို႔ပဲ..."
"ဟင္...."
ထိုအခါမွနံရံေတာင့္တြင္ရွိေသာ ေရွးက်မ္းစာအမ်ားအျပားကို သူတို႔သတိထားမိသြား၏။ ဈာန္သည္ ထိုက်မ္းစာတို႔ကို စိတ္လူပ္ရွားစြာပင္ေငးၾကည့္ေနမိသည္။
ဒါဟာ... ရွင္ဘုရင္၏စက္ယႏၲာရားပညာရပ္ေတြ ျပဳစုထားတဲ့က်မ္းေတြတဲ့လား...
သိပ္ကိုတန္ဖိုးႀကီးတဲ့ရတနာေတြပါလား…..
ေ႐ႊေငြပစၥည္းထက္ပိုတန္ဖိုးႀကီးတဲ့ ရတနာသိုက္...
သူထိုေနရာသို႔ေလွ်ာက္သြားရန္ျပင္လိုက္စဥ္ ရာဇက အထိတ္တလန႔္တားျမစ္လိုက္သည္။
"မသြားနဲ႔ေမာင္ရင္ ဒီအထဲမွာကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကို ဘာကိုမွထိေတြ႕ဖို႔မႀကိဳးစားနဲ႔ သိပ္အႏၲာရယ္ႀကီးတယ္"
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္စိတ္လူပ္ရွားသြားလို႔ပါ"
"ဒါနဲ႔ခင္ဗ်ားက ဒီေနရာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အေတာ္သိေနၿပီပဲ ခင္ဗ်ားဒီပညာရပ္ေတြမေလ့လာဘူးလား"
ကမာၻကသိလိုတာေမးလိုက္ေတာ့ ရာဇေခါင္းခါရမ္းလိုက္ၿပီး
"သာမာန္လူေတြေလ့လာလို႔မရေအာင္စီမံထားတယ္ ေမာင္ရင္ ဒီပညာရပ္ဟာတန္းဖိုးႀကီးသလို သိပ္အႏၲာရယ္ႀကီးတဲ့ပညာရပ္လည္းဟုတ္တယ္ ေကာင္းမြန္တဲ့ေနရာကို အသုံးမခ်တတ္တဲ့လူေတြလက္ထဲ ေရာက္သြားရင္ လူသားေတြအတြက္ႀကီးမားတဲ့ စစ္ပြဲေတြျဖစ္ထြန္းေစၿပီး ပ်က္ဆီးျခင္းေတြ ေဆာင္က်ဥ္လိမ့္မယ္ ဒါေၾကာင့္ဘုရင္မင္းျမတ္ဟာ ဒီပညာရပ္ေတြကို သူ႔ဂူဗိမၼာန္မွာဂူသြင္းျမႇပ္ႏွံခဲ့တယ္ က်ဳပ္ေတာင္ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ ဒီဂူဗိမၼာန္ထဲဝင္ႏိုင္မယ့္ လမ္းေၾကာင္းကိုသိခဲ့တာပါ..."
"ခင္ဗ်ားပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး အကုန္နီးပါးသိေနခဲ့ၿပီပဲ ဦးရာဇ.."
"ဟုတ္တယ္ေမာင္ရင္ က်ဳပ္ဒီေနရာမွာပိတ္မိေနတဲ့ ႏွစ္ေပါင္း၂၀အတြင္းမွာ က်ဳပ္အမ်ားႀကီးေလ့လာခဲ့တယ္ သိခဲ့ေပမယ့္ တခ်ိဳ႕အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း မသိႏိုင္ခဲ့ေသးဘူး"
နက္ရႈိင္းအေမးကို ရာဇကေလးပင့္စြာပင္ေျဖလိုက္၏။ ဦးလုံထန္းက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီး
"မင္းဘာလို႔ ဒီႏွစ္ေတြမွာထြက္ေျပးဖို႔မႀကိဳးစားသလဲရာဇ ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ဝင္လမ္းထြက္လမ္းေတြ အကုန္လုံးမင္းသိေနခဲ့ၿပီပဲ... ဘာလို႔ခုထိဒီမွာဆက္ေနေသးသလဲ.."
"က်ဳပ္ေျပးလည္းမလြတ္ဘူးေလ ဘာလို႔အေမာခံၿပီးေျပးမွာလဲ..."
ရာဇအသံကပုံမွန္မဟုတ္ေတာ့ပါ။ အဖ်ားခတ္တုန္ခါေနသျဖင့္ သူတို႔စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိရသည္။ ဈာန္ ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ အေတြးတစ္ခုသည္ ဖ်တ္ခနဲ႔ဝင္ေရာက္လာၿပီး
"ခင္ဗ်ား ခင္ဗ်ားက ပုံျပင္ခရီးသည္ေနၾကယ္လား."
ရာဇ၏ကိုယ္သည္ဆတ္ခနဲ႔တုန္သြား၏။ သူ႔ဆီအၾကည့္ေရာက္လာေသာ္လည္း ဘာမွမတုန႔္ျပန္။ ရာဇ တုန္လူပ္ေနသလား... မ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ထားသျဖင့္ သူဘာခံစားေနရမွန္း ဈာန္မခန႔္မွန္းႏိုင္ပါ။
ဈာန္သူ႔ကို ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ျပၿပီး..
"ကြၽန္ေတာ္က ဆရာႀကီးဦးသုႏိုင္ရဲ႕တပည့္တစ္ေယာက္ပါပဲ ခင္ဗ်ားသူ႔ကို႔သိတယ္မဟုတ္လား..."
"ဦးသု...ႏိုင္.."
"ေရွးေဟာင္းပညာရပ္မွာ အကြၽမ္းက်င္ဆုံးပညာရွင္တစ္ေယာက္ေပါ့ ကြၽန္ေတာ္သိရသေလာက္ေတာ့
ေနၾကယ္ဟာဆရာႀကီးရဲ႕အခ်စ္ဆုံးတပည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္ ဒါေပမယ့္ၾကာျဖဴပုံျပင္ေနာက္လိုက္ၿပီး သူေပ်ာက္ဆုံးခဲ့တာ ႏွစ္၂၀ေက်ာ္ၿပီ.. "
ရာဇသည္ ေလးပင့္စြာသက္ျပင္းခ်လိုက္၏။ အတန္ၾကာေအာင္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားရင္းမွ
"ဟုတ္တယ္... က်ဳပ္ကပုံျပင္ခရီးသည္ေနၾကယ္ပဲ"
"ဟင္...."
"ဒီဒ႑ာရီေနာက္ ႐ူးသြပ္စြဲလမ္းစြာလိုက္ခဲ့တယ္ ပဒုမၼာရီၿမိဳ႕ေတာ္ကိုလည္းရွာေတြ႕ခဲ့တယ္ ကမာၻကိုခ်ျပမယ္ဆိုတဲ့ က်ဳပ္စိတ္ကူးေတြဟာ သိပ္ကေလးဆန္ခဲ့မွန္းသိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္ဟာ သိပ္ေနာက္က်သြားၿပီး က်ဳပ္ဘာေတြေပးဆပ္လိုက္ရတယ္ထင္လဲ ဘဝတစ္ခုလုံးပါပဲ ေသသြားရင္ေတာင္ပိုေကာင္းတဲ့ဘဝမွာ မေသႏိုင္ဘဲ ရွင္လ်က္နဲ႔ဒုကၡေတြခဲ့ရတယ္.."
ရာဇသည္ဝမ္းနည္းနာက်င္ေနပုံရ၏။ သူ႔အသံသည္ တုန္ရီအက္ရွေန၏။ ဈာန္စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္...
"ခင္ဗ်ားအသက္ရွင္လ်က္ရွိေနေသးတာ ဆရာႀကီးသိရင္သိပ္ဝမ္းသာမွာဦးေနၾကယ္ အျပန္မွာခင္ဗ်ားက်ဳပ္တို႔နဲ႔လိုက္ခဲ့ပါဗ်ာ.."
"က်ဳပ္လိုက္လို႔မရဘူး ဒီကေနထြက္သြားလို႔မရဘူး"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ...ဗ်ာ"
ရာဇေခၚေနၾကယ္သည္ တစ္ခ်ိန္လုံးစြပ္ထားသည့္မ်က္ႏွာဖုံးကို ဖယ္ခ်လိုက္ေလရာ...
"ဟာ...."
"ဟင္...."
"အို...."
သူတို႔အားလုံး အလြန္တရာ ေသြးပ်က္တုန္လူပ္သြား၏။ ရာဇ၏မ်က္ႏွာသည္ လူသားတစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာမဟုတ္ပါ။ ီတိရစာၦန္တစ္ေကာင္၏မ်က္ႏွာျဖစ္ေနသည္ကို ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေတြ႕လိုက္ရ၏။ လူအျဖစ္ဟူ၍ မ်က္လုံးႏွင့္ႏူတ္ခမ္းသာက်န္ခဲ့သည္။ ရာဇသည္မ်က္ႏွာဖုံးကို ျပန္စြပ္လိုက္ၿပီး မခ်ိမရိဟန္ႏွင့္
"ဒါက်ဳပ္ရခဲ့တဲ့က်ိန္စာနဲ႔ျပစ္ဒဏ္ပဲ ဒီမွာရွိတဲ့မ်က္ႏွာဖုံးနဲ႔လူတိုင္းဟာ တိရစာၦန္မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ လူသားစစ္စစ္ေတြပဲ ဒီဝဋ္ေႂကြးေတြေၾကာင့္က်ဳပ္တို႔အားလုံးဟာ ထြက္မေျပးခဲ့ဘူး အျပင္ေလာကမွာ ရွင္သန္လို႔မရေတာ့ဘူး က်ဳပ္တို႔ေတြဟာ မေကာင္းဆိုးဝါးျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ.."
"စိတ္မေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ.."
"ရွင္လ်က္နဲ႔ေသေနတဲ့ဘဝေတြဟာ ပိုနာက်င္ရတယ္ေမာင္ရင္ က်ဳပ္တို႔မွာေသခ်င္တိုင္းလည္း ေသခြင့္မရွိခဲ့ဘူး က်ဳပ္ရဲ႕႐ူးသြပ္မူေၾကာင့္ ေနၾကယ္ဆိုတဲ့ဘဝနဲ႔ စည္းစိမ္းေတြ မိသားစုေတြအားလုံး စြန႔္လြတ္ခဲ့ရတယ္ က်ဳပ္ကေနၾကယ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဒီၿမိဳ႕မွာက်ိန္စာသင့္ၿပီး ေသဖို႔အေရးႀကိဳးစားေနရတဲ့ ရာဇပဲ.."
"ဘုရားေရ ေၾကာက္စရာေကာင္းလိုက္တဲ့ က်ိန္စာပါလား.."
မို႔အထိတ္တလန႔္ပင္ ေရ႐ြတ္လိုက္၏။ ရာဇကနာက်ဥ္းဟန္ျဖင့္ ခပ္အက္အက္ရယ္လိုက္ၿပီး
"ဒီထက္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့အရာေတြ ရွိေနေသးတယ္.."
ေျပာၿပီး ရာဇကတစ္ေနရာသို႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ေရွးေဟာင္း ေက်ာက္စာတစ္ခုေရွ႕ရပ္လိုက္ရင္း
"ဒါကမ်ိဳးႏြယ္စုေခါင္းေဆာင္ေရးခဲ့တဲ့ သေဘာင္စာပဲ"
"ဟင္..."
"ဒီစာကိုဖတ္ႏိုင္ဖို႔ က်ဳပ္ခုႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလ့လာခဲ့ရတယ္.."
"ဘာေတြေရးထားသလဲ.."
စိမ္းစိတ္လူပ္ရွားစြာေမးလိုက္၏။ သူတို႔အားလုံးလည္း စိတ္ဝင္စားစြာပင္နားစြင့္ေနမိသည္။ ရာဇသည္ သေဘာင္စာကိုစိုက္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ သက္ျပင္းတစ္ခုကို ခက္ခက္ခဲခဲခ်လိုက္ျပန္ၿပီး
"ဤၿမိဳ႕ေတာ္ပ်က္ဆီးျခင္းႏွင့္အတူ သေဘာင္တစ္ခုထြက္ေပၚခဲ့ေလသည္ ႏွစ္ေပါင္းသုံးရာအၾကာတြင္ ေကာင္းကင္တြင္ ဤၿမိဳ႕ေတာ္စတည္သည့္နကၡတ္ႏွင့္တူညီစြာ တစ္ထပ္တည္းျပန္လည္ျဖစ္ထြန္းလတၱံ့ ထိုအခါ ၾကာျဖဴမင္းသမီး၏က်ိန္စာသည္လည္း ႏိုးထလာမည္... ေကာင္းကင္တစ္ခြင္တြင္ညႇိဳ႕မိူင္းေနမည္ အရာအားလုံးသည္ ပ်က္ဆီးျခင္းသေဘာသို႔ေဆာင္လတၱံ့ ဤေနရာသို႔ မင္းႏွင့္မိဖုရားငယ္သည္ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာမည္.. သို႔တိုင္ထိုပ်က္ဆီးျခင္းမ်ားကိုသာ ၾကည့္ျမင္ရမည္.. က်ိန္စာေၾကာင့္ ဤၿမိဳ႕ေတာ္သည္အၿပီးတိုင္ၿပိဳက်ပ်က္ဆီးၿပီး ဤကြၽန္းႀကီးသည္လည္း ေရေအာက္ပင္လယ္တြင္းသို႔ ထာဝရျမႇပ္ႏွံသြားမည္ သတၱဝါအားလုံးေသေၾကပ်က္ဆီးျခင္း ျဖစ္လတၱံမည္.. အနီးဝန္းက်င္ရွိ မိုင္ေထာင္ခ်ီထိကြၽန္းေပါင္းမ်ားစြာ ျမႇပ္ႏွံပ်က္ဆီးသြားမည္ မကြၽတ္လြတ္ႏိုင္ေသာသတၱဝါတို႔သည္ ေရေအာက္တြင္ ထာဝရပိတ္ေလွာင္ကာ ငိုေႂကြးေနရလတၱံ ဤက်ိန္စာဆိုးကို အဘယ္သူသည္ တားဆီးႏိုင္အံ့မည္နည္း ပင္လယ္သည္သင္တို႔အားလုံးဟာ ေရေအာက္တြင္းသို႔ ထာဝရေခၚေဆာင္သြားေစမည္..."
ရာဇစကားအဆုံးသူတို႔အားလုံး တုန္လူပ္ေျခာက္ျခား သြားရသည္။ စိမ္းသည္ေၾကာက္႐ြံ႕တုန္လူပ္စြာျဖင့္
"ဘုရားေရ... ဒါေတြကတကယ္ျဖစ္လာေတာ့မွာပါလား ဘုရား ဘုရား."
"ဒါဆိုရင္ဘာေတြျဖစ္ကုန္မွာလဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေရာ.."
ေကာင္းကင္ေသြးပ်က္စြာပင္ဆိုလိုက္၏။ ဒ႑ရီသည္မယုံၾကည္စရာေကာင္းေသာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ပ်က္ဆီးျခင္းေတြအျပည့္ႏွင့္။
"ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ က်ိန္စာျဖစ္လာရသလဲ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ၾကာျဖဴမင္းသမီးရဲ႕က်ိန္စာဟာ ဒီေလာက္ထိဆိုးဝါးခဲ့ရသလဲ.."
"သိပ္ကိုဆိုးဝါးျပင္းထန္တဲ့အျဖစ္ဆိုးတစ္ခု ဒီႏိုင္ငံေတာ္မွာျဖစ္ပြားခဲ့လို႔ေပါ့ ေမာင္ရင္"
ဈာန္အေမးကို ရာဇကေျခာက္ေသြ႕စြာပင္ ေျဖလိုက္သည္။ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့ေသာ နက္ရႈိင္းက..
"ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲ..."
"လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္သုံးရာက ၾကာျဖဴဒ႑ာရီဟာ သိပ္ေႂကြကြဲစရာေကာင္းၿပီး ရင္နာစရာေကာင္းခဲ့တယ္ အဲ့ဒီျဖစ္ရပ္ဆိုးေၾကာင့္ ဒီက်ိန္စာဆိုးႀကီးျဖစ္လာခဲ့တာပဲ.."
ထို႔ေနာက္ရာဇသည္သူတို႔အားလုံးကို ေဝ့ၾကည့္ၿပီး
"ခင္ဗ်ားတို႔အားလုံးဟာ ဒီေရာက္လာခဲ့ၿပီပဲ ဒါကိုသိထားဖို႔လိုအပ္ၿပီ ေဟာဟိုးက ေက်ာက္ဖ်ာေပၚအားလုံးသြားလဲအိပ္ၾကပါ.. ခင္ဗ်ားတို႔ဒီက်ိန္စာေတြရဲ႕အစ ပုံျပင္မဟုတ္ခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ရင္နင့္စရာ မင္းသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေၾကာင္းသိလာရလိမ့္မယ္.."
သူတို႔ဘာေမးခြန္းမွမထုတ္မိေတာ့ဘဲ ရာဇျပသည့္ေက်ာက္ဖ်ာတန္းတစ္ခုေပၚ လဲအိပ္လိုက္သည့္အခါတြင္ ရာဇက
"မ်က္လုံးေတြမွိတ္ထားၾကပါ .. ၿပီးေတာ့စိတ္ထဲဘာမွမေတြးနဲ႔ စိတ္ကိုလြတ္ထားပါ ဝင္ေလထြက္ေလပဲ ႐ူမွတ္ပါ ခင္ဗ်ားတို႔ကို လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္သုံးရာဆီေခၚသြားလိမ့္မယ္.."
"အိပ္မက္တစ္ခုထဲေရာက္သြားလိမ့္မယ္... ၾကာျဖဴမင္းသမီးရဲ႕ဒ႑ရီထဲ သင္တို႔စိတ္ေတြနစ္ေျမာသြားလိမ့္မယ္ မ်က္ရည္ေတြေသြးေတြ ငိုသံေတြ ညည္းညဴသံေတြ သင္တို႔ၾကားလာလိမ့္မယ္..."
သူတို႔ရာဇၫႊန္ၾကားသည့္အတိုင္း လိုက္လုပ္ၿပီး မၾကာခင္မွာပင္အိပ္ခ်င္လာ၏။ စိတ္ေတြေဝဝါးကာ အသိတရားတို႔ ထုံက်င္လာသည္။
ျမဴခိုးလိုလိုအေငြ႕ေတြျမင္ေယာင္လာၿပီး အားလုံးရလိုက္သည္က ထုံအီသင္းပ်ံ႕ေသာၾကာပန္းရနံ႔ႏွင့္အတူ သင္းခနဲ႔ရလိုက္သည္က ထူးျခားေသာ ရနံ႔ျပင္းျပင္းတစ္ခု..
ထို႔ေနာက္စိတ္ေတြလြင့္ခနဲ႔ နစ္ေမ်ာသြားၿပီးေနာက္..
ဟိုး...လြန္ေလခဲ့ေသာ ႏွစ္သုံးရာဆီသို႔.......
လြင့္ပ်ံသြားရင္းႏွင့္......
Unicode
~~ကြာဖြူ~~
အပိုင်း(၂၇)
"ပဒုမ္မာရီမြို့တော်..."
မြူနှင်းတွေကြားမှ အင်မတန်လှပခမ်းနားသောမြို့ရိုးကို မှင်သက်စွာဖြင့် သူတို့ငေးကြည့်မိသည်။ ဘယ်လောက်ကြာအောင် ငေးကြည့်နေမိသည်ပင် မသိတော့ပါ။
"ဒဏ္ဍာရီထဲကမြို့တော်ကိုတွေ့ခဲ့ပြီ..."
ဈာန်ကစိတ်လူပ်ရှားစွာ ဆိုလိုက်သည်။ ပင်လယ်ဒဏ္ဍာရီပုံပြင်ထဲမှ ပျောက်ဆုံးနေသောမြို့တော် ရှေ့မှောက် သူတို့အမှန်တကယ်ရောက်ခဲ့ချေပြီ။
ခမ်းနားသောအလှအပများနှင့် အချိန်ပြည့်မြူဆိုင်းနေသော မြို့တော်....
စက်ယန္တရားများဖြင့်တည်ဆောက်ထားသော မြို့တော်
ကျိန်စာများနှင့်ပြည့်နှက်နေသော မြို့တော်
ကြောက်စရာဝိညာဉ်ဆိုးများလွှမ်းခြုံနေသော မြို့တော်
ရာဇဝင်တွင်သွေးများစွာ စွန်းထင်းခဲ့သောမြို့တော်
ပင်လယ်တွင်နှစ်ပေါင်းရာချီ တိမ်မြှပ်ပျောက်ကွယ်နေသော ရှေးဟောင်းမြို့တော် "ပဒုမ္မာရီမြို့"တဲ့
သူတို့အားလုံးရှေ့တွင် ပဉ္စလက်ဆန်စွာတည်ရှိနေခဲ့ပါပြီ။
"ကျုပ်တို့မြို့တော်ထဲဝင်ဖို့ အချိန်ကျပြီ.."
ဦးလုံထန်းသတိပေးစကားဆိုတော့ သူတို့သတိဝင်လာသည်။ စေတန်ကမြို့တော်ရှိရာသို့ တစိုက်မတ်မတ် စိုက်ကြည့်နေရင်း....
"သွားကြတာပေါ့..."
ခပ်ပြတ်ပြတ်ပင်ဆိုလိုက်၏။ ထို့နောက် သူတို့လိုအပ်သည့်ပစ္စည်းများကို သိမ်းဆည်းပြင်ဆင်နေစဉ်...
"ခရာ...မရှိတော့ဘူး.."
စိမ်းကအထိတ်တလန့်ဆိုလာသဖြင့် စေတန်မျက်မှောင်ကျုံးရင်းနှင့်..
"မရှိတော့ဘူးဆိုတာ ..."
"ပျောက်နေတယ်...."
ဟုတ်သည်.... ဒီတစ်ခါလည်းခရာပျောက်သွားပြန်၏။ ဘယ်အချိန်ကတည်းကပျောက်သွားမှန်း သူတို့အားလုံးမသိလိုက်ပါ။ ဈာန်ကသက်မောချလိုက်ပြီး
"ခရာနေမှမကောင်းတာ အဆိပ်သင့်နေတယ် ချက်ချင်းအဆိပ်ကပြေမှာမဟုတ်ဘူး တစ်ရက်စောင့်ရလိမ့်မယ် ဘယ်လိုလုပ်ပြီး သူသဘောနဲ့သူသွားနိုင်မှာလဲ"
"ခရာ အဆိပ်သင့်တယ်ဟုတ်လား"
စေတန်ကခုမှသိသဖြင့် အံ့သြစွာမေးလိုက်တော့ စိမ်းသက်ပြင်းချရင်း
"ဟုတ်တယ်.. နင်အလကားနေစိတ်ပူမှာစိုးလို့မပြောတာပါ ဒါပေမယ့်သူဖြေဆေးရပြီးပါပြီ စိုးရိမ်ဖို့တော့ မလိုတော့ပါဘူး.."
မို့ကမလုံမလဲပြုံးမိပြီး..
"သူကဒီလိုပျောက်နေကြပဲလေ ဘာအန္တရယ်မှမရှိလောက်ပါဘူး "
"မှန်တယ် သူ့အတွက်ဒီနေရာကဘာစိုးရိမ်စရာလိုမှာလဲ သူ့ကိစ္စထားလိုက်စမ်းပါ အခုငါတို့ယူစရာရှိတာယူပြီးသွားရအောင် အချိန်ကြာတယ်"
နက်ရှိုင်းကစိတ်မရှည်စွာဆိုပြီး ရှေ့ကထွက်သွားတော့သည်။ သူ့စိတ်တွေက ပဒုမ္မာရီမြို့တော်ထဲဝင်ဖို့သာ လောနေပြီဖြစ်သည်။ ဈာန်ကလမ်းလျှောက်နေရင်းမှ သူ့ကိုသူသတိထားမိပြီး အလွန်အံ့သြသင့်သွားကာ..
"နေဦး ဒဏ်ရာရထားတဲ့ ကိုယ့်ခြေထောက်တစ်ဖက် လုံးဝမနာတော့ပါလား"
လူကောင်းအတိုင်းဖြစ်နေသော ဈာန့်ကိုလည်း ကျန်တဲ့လူတွေက ခုမှသတိထားမိတော့သည်။ ပဒုမ္မာရီမြို့တော်ကိုမြင်၍ အံ့သြမှင်သက်နေသည်ကတစ်ကြောင်း ခရာပျောက်နေပြန်၍ရူပ်ထွေးနေသည်က တစ်ကြောင်းမို့ ဈာန့်ခြေထောက်ချက်ချင်းပြန်ကောင်းသွားတာ သတိမထားမိလိုက်ပေ။
ဦးလုံထန်းက ခေါင်းတညိတ်ညိတ်နှင့်...
" ဒီကလေးမလေးကိုကူညီခဲ့လို့ လွန်ခဲ့တဲ့ဆယ်နှစ်ကျော်ကလည်း ကျုပ်တို့ကိုပြန်ပြီးကူညီစောင့်ရှောက် ပေးဖူးတယ် ဒါကြောင့်ဒီကလေးမလေးဟာ ပဒုမ္မာရီမြို့တော်အတွက် အရေးပါတဲ့သူပဲဖြစ်လိမ့်မယ်..."
"သူကိုယ်တိုင်ကြာဖြူမဟုတ်ရင် ဘယ်သူလဲဆိုတဲ့အဖြေပဲ လိုတော့တာပါ ဒါလည်းမကြာခင် သိရတော့မယ်ထင်တယ်"
ဈာန်အဝေးကမြို့တော်ကြီးကို ငေးကြည့်ရင်း လေးလေးပင်ပင်ဆိုလိုက်မိ၏။ သူရင်ထဲတွင် ခရာ့ကို သာမာန်မိန်းကလေးတစ်ယောက်သာ ဖြစ်စေချင်ပါသည်။
ထို့နောက်လိုအပ်သည့်ပစ္စည်းများသာသယ်ပြီး သူတို့အားလုံး မြို့တော်ကြီးရှိရာသို့ ဦးတည်ထွက်လာခဲ့တော့သည်။ ရေကန်ကြီး၏တစ်ဖက်ခြမ်းတွင်ရှိသည်မို့ ကန်တစ်ပတ်ပတ်လာနေစဉ်....
"လုဇ်...."
နောက်ဆုံးကနေအထုပ်ထမ်းလာသည့်လုဇ် ခေါ်သံသဲ့သဲ့ကြောင့် ခြေလှမ်းတွေတုန့်ခနဲ့ရပ်သွားသည်။ နောက်ကိုလှည့်ကြည့်တော့ ဘာမှမရှိ။ မြူခိုးတွေသာတွေ့ရသည်။ သူကြောင်ပြီး ဟိုဟိုဒီဒီလိုက်ကြည့်မိတော့
"လုဇ်..."
ဟော...ကြားရပြန်ပြီ။ ဒီတစ်ခါမြူနှင်းတွေကြားမှ ဝိုးတဝါးမြင်လိုက်ရသောလူကြောင့် အလွန်အံ့သြမိသွားသည်။
"ဇု..."
ဟုတ်ပါသည်...သူ့ညီ ဇု။ အလွန်ညှိုးငယ်သောမျက်နှာနှင့် သူ့ကိုကြည့်နေရင်း အသံအက်အက်ဖြင့်
"ငါ့ကိုကယ်ပါဦး လုဇ်.."
"ဇု.... မင်း မင်း မသေဘူးနော်.."
"ငါ့ကို....ကယ်ပါ..."
"မင်းမသေဘူးနော် ငါဝမ်းသာလိုက်တာ.."
"ငါ မင်းကိုလာခေါ်တာ လုဇ်..."
ခြောက်အက်အက်ဆိုရင်း ဇုကသူ့ကိုကျောခိုင်းပြီး ထွက်သွား၏။ လုဇ်.. ဇုနောက်အပြေးလိုက်လာရင်း
"ဇု..မင်းဘယ်သွားမလို့လဲ... "
ဇုကာ မဖြေ။ ရေကန်ထဲဆင်းချသွားသဖြင့် လုဇ်ဇောကပ်နေသည်မို့ မစဉ်းစားဘဲ လိုက်ဆင်းပြီး
"ဇု....နေပါဦး...မင်းဘာလုပ်မလို့လဲ"
"ငါ....မင်းကိုလာခေါ်တာလေ..."
ဇုအသံက ထူးခြားသွားသည်။ အသံသြသြကြီးနှင့် သွေးလန့်ဖွယ်ကောင်းနေသည်မို့ လုဇ်စိတ်ထဲ တစ်မျိုးဖြစ်သွား၏။ ထိုစဉ် ဇုကသူ့ဖက်တဖြည်းဖြည်း လှည့်လာသည့်အခါ....
"ဟင်....ဘုရား ဘုရား..."
သွေးအလိမ်းလိမ်းဖြင့် သွေးပျက်ဖွယ်ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက် ဖြစ်နေသောမျက်နှာ။ လိပ်ပြာလွင့်မတက် အေးစက်သောအသံနှင့်...
"ငါ့....နဲ့အတူ လာနေပါ"
"မဟုတ်ဘူး....သွား...."
လုဇ်ကြောက်လန့်တကြား ကမ်းပေါ်ပြန်တက်ပြေးဖို့ပြင်စဉ် ရေအောက်ထဲမှတစ်စုံတစ်ရာသည် သူ့ခြေထောက်ကို ကြမ်းတမ်းစွာဆွဲချလိုက်ရာ....
"အား......"
ကြောက်လန့်တကြားအော်သံသည် ကန်ရေပြင်တစ်ဝိုက် ပဲ့တင်သွား၏။ ထို့နောက် လုဇ်တစ်ယောက်သည်လည်း ကန်ရေပြင်အောက် တဖြည်းဖြည်းနစ်မြှပ်သွားပြီးနောက်.....
ခဏအကြာတွင်တော့ ရေပြင်သည်သူမဟုတ်တော့သကဲ့သို့ ငြိမ်သက်သွားလေ၏။
လျှောက်နေရင်းမှ ဦးလုံထန်းစိတ်ထဲထင့်သွားပြီး ခြေလှမ်းရပ်သွားတော့ ဈာန်ကနားမလည်ဟန်ဖြင့်
"ဘာဖြစ်လို့လဲ ဦးလေး.."
"ကျုပ်စိတ်ထဲတစ်မျိုးပဲ.. ကျုပ်တို့အားလုံးလူစုံပါတယ်နော်.. "
ရုတ်တရက်ဆိုလိုက်သော ဦးလုံထန်းစကားကြောင့် ဈာန်ကလူတစ်ချက်ရေလိုက်ပြီး
"စုံပါတယ်ဗျာ.. ဘာဖြစ်လို့လဲ.."
"စုံရင်ပြီးတာပဲ ဘာမှမဟုတ်တော့ဘူး.."
"ဒါပေမယ့်ခင်ဗျားလူလုဇ်ကိုတော့ မတွေ့ဘူး"
စေတန်ကဝင်ပြောလိုက်တော့ ဦးလုံထန်းမျက်နှာတစ်ချက်ပျက်သွားပြီး
"ဒီကောင်ဘယ်နားနေခဲ့ပါလိမ့်..."
"မလိုက်ချင်လည်းထားခဲ့လိုက်ပါ ဦးလုံထန်း"
ဈာန်ခရာကိစ္စနှင့်ပတ်သတ်ပြီး အခဲမကျေစွာ ဆိုလိုက်သည်။ ဦးလုံထန်းခေါင်းခါရမ်းပြီး
"သူ့သဘောနဲ့သူပြန်သွားတာ ကိစ္စမရှိပေမယ့် သူ့ဆီမှာကျုပ်တို့ရဲ့အရေးကြီးတဲ့ပစ္စည်းတွေပါသွားတယ် ခဏနေပါဦး ကျုပ်ပြန်သွားကြည့်လိုက်ဦးမယ်.."
ပြောပြီး ဦးလုံထန်းက ပြန်လှည့်သွားသဖြင့် သူတို့လည်းထိုနေရာမှာပဲ စောင့်နေလိုက်သည်။ ဟုတ်တော့လည်းဟုတ်သည်။
လုဇ်လွယ်ထားသည့်အထုပ်တွေထဲတွင် ခရီးအတွက်အရေးကြီးသည့်ပစ္စည်းတွေ ပါနေသည်။ ခဏကြာတော့ ဦးလုံထန်းပြန်ရောက်လာသည်။ ကျောတွင် လုဇ်လွယ်နေကျ ကျောပိုးအိတ်ကို လွယ်ထားသည်။ မျက်နှာကတော့မကောင်း....
"တွေ့ခဲ့လား ဦးလေး.."
ကောင်းကင်အမေးကို ဦးလုံထန်းကမျက်နှာမကောင်းစွာဖြင့် လက်ထဲကိုင်ထားသည့်အရာကိုသာ မြှောက်ပြလိုက်၏။ သူတော်စင်ကြီးပေးခဲ့သည့် လက်ဖွဲ့...
"ရေကန်စပ်နားမှာ ကျောပိုးအိတ်နဲ့ ကျုပ်ဒါပဲတွေ့ခဲ့တယ်..."
ဦးလုံထန်းကထိုမျှသာဆိုသော်လည်း သူတို့အားလုံးသဘောပေါက်သွားမိသည်။ ကိုယ်စီသက်ပြင်းတွေသာချမိ၏။
တကယ်ပဲပဒုမ္မာရီမြို့တော်အဝင်ကို သူတို့ဝိညာဉ်တစ်ခုနှင့် ယစ်ပူဇော်လိုက်ရပြီလား
သို့နှင့်သူတို့တိတ်ဆိတ်စွာပင် မြို့တော်ကြီးဆီသို့ လျှောက်လာကြ၏။ ရေကန်၏ဘေးတောင့်တစ်နေရာရောက်တော့ လမ်းဆုံးသွားချေပြီ။ လိုဏ်ဂူလိုလို ကျောက်နံရံကြီးတစ်ခုက ဂိတ်ပေါက်တစ်ခုနှယ် ကာထားသဖြင့် ဆက်သွား၍မရတော့ပါ။
နက်ရှိုင်းက မျက်စိတစုံးမြင့်မားသည့်ကျောက်နံရံကြီးကို မော့ကြည့်လိုက်ရင်း...
"ဒီနံရံကြီးကာနေတယ် ငါတို့ဘယ်လိုဆက်သွားမှာလဲ"
"ဒါက မြို့အဝင်ဂိတ်တံခါးကြီးဖြစ်မယ်ထင်တယ် ဒီကနေကြည့်ရင် ရေကန်စပ်တစ်လျှောက် မြို့ရိုးတွေကိုမြင်ရတယ်.."
စေတန်ကသူ့အထင်ကိုဝင်ပြောလိုက်သည်။ ဦးလုံထန်းခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး..
"ဟုတ်တယ် ဒါမြို့တော်ကိုဝင်မယ့်ဂိတ်တံခါးပဲ"
"ဒါဆို ဘယ်လိုဝင်ကြမလဲ ဝင်ပေါက်လည်းမတွေ့ဘူး"
နက်ရှိုင်းကကျောက်နံရံကိုကြည့်ပြီး စိတ်ပျက်စွာဆိုလိုက်၏။ ဦးလုံထန်းက
"ကျုပ်တို့ကိုခေါ်လာတုန်းကတော့ သူတို့ဂါထာတစ်ပုဒ်တော့ရွတ်ဖတ်နေကြတယ် ဘာဂါထာလဲတော့ မသိဘူး "
ဈာန် ပါလာသည့်မှတ်တမ်းစာအုပ်၏ နောက်ဆုံးတွင်ရှိသော မန္တာန်လိုလိုဂါထာတစ်ပုဒ်ကို အမှတ်ရလိုက်သဖြင့်
"ကျွန်တော့်ဆီမှာရှိမယ်ထင်တယ်.."
ထို့နောက် သူစာအုပ်တွင်ရေးထားသော ရှေးဟောင်းမန္တာန်စာကိုရှာကြည့်လိုက်သည်။ ဂါထာကရှိနေသည့်တိုင် အလွန်ရှေးကျလွန်းနေသဖြင့် သူဘယ်လိုမှမရွတ်ဖတ်နိုင်ရာ..
"ကျွန်တော်မဖတ်နိုင်ဘူးဗျာ.."
သူစိတ်ပျက်စွာဆိုလိုက်တော့ ကျန်တဲ့သူများပါ စိတ်ဓာတ်ကျကုန်သည်။ ထိုအချိန်တွင်စေတန်က ရုတ်တရက် သူ့ဆီကစာအုပ်ကိုယူလိုက်ပြီး
"ငါဒါကိုဖတ်နိုင်မယ်ထင်တယ်.."
ပြောပြီး စေတန်ကရွတ်ဖတ်လိုက်လေရာ ချက်ချင်းလိုပင် ကျောက်နံရံကလူပ်ခါသွား၏။ ခဏအကြာကျောက်နံရံထက်တွင် ပေါ်လာသည်က မှောင်းတံခလုတ်တစ်ခု။ ဘေးတွင်လေးတောင့်ကွက် ၆ကွက်ကပါ ပေါ်လာသည်။ ထိုအကွက်လေးပေါ်တွင် ရှေးကျသောဂဏန်းအက္ခရာများ ထွင်ထားသည်။
သူတို့အားလုံးစေတန်လုပ်ပုံကိုကြည့်ပြီး အံ့သြသင့်နေရသည်။ အထူးသဖြင့် သူ့သူငယ်ချင်းတွေ...
ရှေးဟောင်းစာအတော်ကျွမ်းကျင်သော ဈာန်ပင်မဖတ်တတ်သည့်အက္ခရာများကို စေတန်ဘယ်လိုများ ဖတ်နိုင်ရသလဲ။ စေတန်နှင့်ရှေးဟောင်းစာပေများသည် လုံးဝကိုမအပ်စက်ခဲ့ပါ...
"စေတန်... မင်းဘယ်လိုလုပ်ဒါကိုရွတ်ဖတ်နိုင်သလဲ"
ကောင်းကင်ကမနေနိုင်ဘဲမေးလိုက်တော့ စေတန်ခေါင်းရမ်းပြလိုက်ပြီး...
"ငါမသိဘူး..."
တကယ်လည်းသူမသိပါ။ စိမ်းကတော့သိနေသကဲ့သို့ ခံစားရကာ သက်ပြင်းခိုးချရင်း..
"မှောင်းတံကိုဆွဲချရင် တံခါးဖွင့်မယ်ထင်တယ်"
ဦးလုံထန်းကမှောင်းတံကိုဆွဲချဖို့ ကြိုးစားတော့သည်။ လုံးဝမရ... မှောင်းတံက တုတ်တုတ်မျှပင် မလူပ်ရာ
"ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ဖွင့်မရပါလိမ့်"
"ကျွန်တော့်အထင် ဘေးကသင်္ကေတတွေကလျှိုဝှက်နံပါတ်ဖြစ်မယ် ဒီနံပါတ်ကိုအရင်နှိပ်မှ ရမယ်ထင်တယ်"
ဈာန့်စကားကြောင့် နက်ရှိုင်းကစိတ်လောစွာဖြင့်
"ဒါဆိုရင်လည်း နှိပ်ရအောင်.."
"ခဏ... ငါဒါကိုသိနေသလိုလဲ အနှိပ်မှားရင် အကုန်လုံးသေသွားနိုင်တယ် မနှိပ်သေးနဲ့..."
စေတန်ကကျောက်နံရံနှင့် အနီးဆုံးသို့လျှောက်လာပြီး နံရံကိုစေ့စေ့ကြည့်ကာ...
"စက်ယန္တရားအတတ်ပညာနဲ့ တည်ဆောက်ထားတဲ့ လျှိုဝှက်ခလုတ်တွေ တစ်ချက်မှားတာနဲ့ခန္ဓာကိုယ် အပိုင်းပိုင်းဖြစ်သွားလိမ့်မယ်..."
"ဟင်...."
ကြောက်စရာကောင်းလှပါဘိ။ သို့သော်စေတန်၏လက်တို့က မကြောက်မရွံ့ပင်ခလုတ်တို့ကို အလိုလို နှိပ်ချလိုက်ပြီးနောက်
"ဟာ..."
မောင်းတံကကြွလာ၏။ ဒီတစ်ခါမှောင်းတံကို အလွယ်တကူပင် ဆွဲချနိုင်ခဲ့သည်။ သူတို့အံ့သြသင့်ကာ ဘာပြောရမှန်းမသိအောင် မှင်သက်နေမိစဉ်
"ကျီ......"
ကျောက်နံရံကြီးသည် တဖြည်းဖြည်းတုန်ခါလာပြီး တံခါးတစ်ချက်နှယ် ပွင့်အသွားလေတော့၏။ လရောင်အောက်မှမြင်လိုက်ရသည်က မြူခိုးတွေဆိုင်းနေသော အောက်သို့နိမ့်ဆင်းသွားသော လမ်းတစ်ခု...
လှေကားထစ်များနှင့်....
စေတန်ကအားလုံး၏အံ့သြသင့်မူကို ဥပေက္ခာပြုထားလိုက်သည်။ တကယ်က ဒီလျှို့ဝှက်ပညာတို့ကို ရှင်ဘုရင်မင်းမြတ်ကိုယ်တိုင် ပြုလုပ်ခဲ့သည်မဟုတ်လား။
"ကိုယ့်နောက်ကို အားလုံးလိုက်ခဲ့ပါ.."
ထိုတစ်ခွန်းသာဆိုပြီး ရှေ့ကနေဦးဆောင်သွားလိုက်သည်။ သူတို့လည်းဘာမှမေးမြန်းမနေတော့ဘဲ အသာလိုက်လာလိုက်၏။ သူတို့ဝင်လိုက်သည်က လိုဏ်ဂူလား... ဒါမှမဟုတ်တောင်ကိုဖောက်ပြီး ခင်ထားသည့် ဥမြှင်ခေါင်တွေလား... သေချာမသိပါ။ သို့သော် ဘာမီးမှမထွန်းထားဘဲနှင့် အပြင်ကလရောင်ကဲ့သို့ပင် အလင်းတွေဖြာနေသဖြင့် ဓာတ်မီးသုံးစရာမလိုဘဲ အခက်အခဲမရှိ ဝင်သွားနိုင်သည်။ ထူးဆန်းတာက မြူခိုးတွေကတော့ ဝေ့ဆိုင်းနေဆဲပင်...
အထဲသို့ခြေချလိုက်သည်နှင့် အားလုံးရင်ထဲ အေးခနဲ့ဖြစ်သွားသည်။ တဖြည်းဖြည်းသွားရင်းမှ မြူခိုများက ပို၍သိပ်သည်းလာရာ ဘာမှသဲသဲကွဲကွဲပင် မမြင်ရတော့ပေ။ ထုံအီလွန်းသော မွှေးရနံ့များကလည်း လွင့်ပျံ့နေရာ ခေါင်းတွေမူးဝေလာသည်အထိပင်။
လှေကားထစ်များကို တော်တော်ကြာအောင် လျှောက်ပြီးနောက်တွင်တော့ ဘွားခနဲ့မြင်လိုက်ရသည်က ရှေးကျလွန်းသောခန်းမဆောင်တစ်ခု...
ဟောင်းနွမ်းနေသည့်နံရံထက်ဝယ် အလွန်ရှေးကျသော နံရံဆေးရေးပန်းချီ၏လက်ရာက ငေးခနဲ့ဖြစ်ရသည်အထိ ခမ်းနားလွန်းလှသည်။
ဈာန်သည်... နံရံပေါ်မှဆေးပန်းချီတို့ကို အသက်ရှုရန်ပင်မေ့မျောမိသည်အထိ မှင်သက်စွာငေးကြည့်ရင်းမှ
"အရမ်းကိုရှေးကျတဲ့လက်ရာပါလား... အဲ့ဒီတုန်းက ဘယ်လောက်တောင်ခမ်းနားခဲ့မှာလဲ "
သူ...မယုံကြည်စွာပင်ဆိုမိ၏။ မို့ကရွှေရောင်ဝင်းနေသည့် နံရံတွေတိုင်တွေကိုသာ အံ့သြသင့်စွာ လိုက်ကြည့်နေပြီး
"ဘုရား ဘုရား ဒီဟာတွေကတကယ့်ရွှေအစစ်တွေလားဟင်..."
"ဟုတ်တယ် ရွှေသားအစစ်တွေပဲမို့.."
စိမ်းကမထူးဆန်းသလိုပင် ဖြေလိုက်သည်။ သူတို့အားလုံး ရှေးကျလွန်းသောခန်းမဆောင်ထဲ တမေ့တမောလိုက်ကြည့်နေစဉ်...
"ပဒုမ္မာရီမြို့တော်မှ ကြိုဆိုပါတယ်.."
"ဟင်...."
အသံသြသြကြီးတစ်ခု။ သူတို့အထိတ်တလန့်နှင့် ကြည့်လိုက်တော့ မျက်နှာဖုံးစွပ်ထားသည့် ထွားထွားကြိုင်းကြိုင်းလူတစ်ယောက်....
"ပင်လယ်ပြင်မှာအလှပဆုံးသော အဆန်းကြယ်ဆုံးသောမြို့လို့ပြောရမလား ဒါမှမဟုတ် ကျိန်စာဆိုးတွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့မြို့လို့ဆိုရမလား သေချာတာကတော့ဒါကသေမင်းမြို့တော်ပဲ ဒါကြောင့် ဝမ်းမြောက်စွာကြိုဆိုပါတယ်လို့ မပြောနိုင်တာကိုတော့ စိတ်မကောင်းပါဘူး.."
ထိုသူ၏စကားတို့ကထူးခြားလှသလို အသံသြဇာကလည်း ပြည့်ဝလှသည်။ သူတို့ဘာပြောရမှန်းမသိခင် ဦးလုံထန်းကဇဝေဇဝါဟန်နှင့် ရှေ့တိုးလာပြီး...
"ခင်ဗျား.... ခင်ဗျားရာဇလား..."
ထိုလူက ဦးလုံထန်းကိုသေချာမှတ်မိနေပုံရသော်လည်း အံ့သြသွားပုံတော့မရပါ။
"ခင်ဗျားပြန်လာရမယ်ဆိုတာ ကျုပ်သိပြီးသားပါ မသိတာက အသက်ရှင်လျက်လား ဝိညာဉ်နဲ့လားဆိုတာပေါ့ ကျုပ်ပြောခဲ့သလိုပါပဲ ဒီမှာပြန်ဆုံတွေ့ရတာ ဝမ်းသာစရာတော့မရှိပါဘူး.."
"ခင်ဗျားဘာကိုဆိုလိုချင်သလဲ.."
နက်ရှိုင်းကနားမလည်ဟန်ဖြင့် မေးလိုက်သည်ကို သူကမသိကျွံပြုထားပြီး..
"ခင်ဗျားတို့အားလုံးကျုပ်နောက်လိုက်ခဲ့ပါ"
ထို့နောက် သူတို့ထံမှတုန့်ပြန်စကားမစောင့်ဘဲ ရှေ့ကထွက်သွားတော့သည်။ သူတို့တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ရင်း ဘာစကားမှမဆိုဘဲလိုက်သွားမိသည်။ ခဏအကြာတွင်တော့ ထိုလူကအခန်းတစ်ခန်းရှေ့ရပ်လိုက်ပြီး
"ဒီအခန်းထဲမှာခင်ဗျားတို့အနားယူကြပါ ဒီတစ်ညအတွက်လုံခြုံစိတ်ချဖို့တော့ ကျုပ်ပြောနိုင်ပါတယ် အကယ်၍ခင်ဗျားတို့ခိုးမထွက်ခဲ့ရင်ပေါ့ မနက်ကျမှကျုပ်ပြန်လာခဲ့မယ်..."
"ခင်ဗျားစကားလေယူလေသိမ်းက ကျုပ်တို့နဲ့အတူတူပဲ ခင်ဗျားဒီကလူမဟုတ်တာတော့သေချာတယ် ခင်ဗျားဘယ်သူလဲ.."
ဈာန်အမေးကြောင့် လှည့်ထွက်သွားဟန်ပြင်နေသည့် ထိုသူ့ခြေလှမ်းတွေ တုန့်ခနဲ့ရပ်သွားပြီး
"မေးခွန်းတွေမေးရမယ့်အချိန်မဟုတ်ဘူး အကောင်းဆုံးကဒီအချိန်မှာအနားယူထားပါ ဘာတွေကြုံတွေ့ရမလဲဆိုတာ ကျုပ်လည်းမပြောနိုင်ဘူး..."
ထို့နောက် သူထွက်သွားတော့၏။ ဦးလုံထန်းက သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ရင်း
"မြို့တော်ထဲရောက်နေပြီပဲ အားလုံးရာဇပြောသွားသလိုပဲ အနားယူထားကြပါ မနက်ရောက်ဖို့လည်း သိပ်မလိုတော့ပါဘူး"
သို့နှင့်သူတို့အားလုံး ထိုညကိုတိတ်ဆိတ်စွာပင် ဖြတ်ကျော်ခဲ့၏။ ညသည်ဘာအနှောင့်အယှက်မှမရှိ ကောင်းစွာပင်အိပ်စက်နိုင်ခဲ့သည်မှာ ထူးတော့ထူးဆန်းနေသည်။မနက်ရောက်တော့ စိမ်းကနိုးနိုးချင်းပင် အံ့သြသင့်စွာဆိုလိုက်၏။
"မနေ့ညကဘာအိမ်မက်မှမမက်ဘူးဘဲ ထူးဆန်လိုက်တာ ဒီကျွန်းရောက်တည်းက ညတိုင်းအိပ်မက် မက်နေခဲ့တာ "
"ဒါလည်းကောင်းတာပဲ နင်စိတ်မရူပ်ရတော့ဘူးပေါ့ စိမ်းရယ်"
မို့စကားကမှန်နေသော်လည်း ဘာကြောင့်မှန်းမသိ စိမ်းဘဝင်မကျဖြစ်မိသည်။ သူတို့နိုးလာသည်နှင့်တွေ့လိုက်ရသည်က ....
စားပွဲခုံပေါ်တွင် စားသောက်ဖွယ်ရာများက အဆင်သင့်ရှိနေသည်။ ထွေထွေထူးထူး စဉ်းစားမနေတော့ဘဲ သူတို့ယူစားလိုက်၏။ ထိုခဏစိမ်းက
"စေတန်ရော..."
ထိုအခါမှသူတို့ သတိထားမိတော့၏။ ဟုတ်သည် စေတန်ကိုသူတို့မတွေ့မိပါ။ ကောင်းကင်က
"သူ့ကိုနိုးလာကတည်းကမတွေ့မိဘူး အပြင်တွေများလျှောက်သွားနေသလား..."
"ဒါမှမဟုတ်သူလည်း ပျောက်သွားပြန်သလား"
မို့ကစိုးရိမ်စိတ်လေးဖြင့်ဆိုတော့ စိမ်းမျက်နှာပိုပျက်သွားပြီး
"စေတန်က ဘာကိစ္စပျောက်ရမှာလဲ.."
"ဒါပေမယ့်အသိမပေးဘဲ သူ့သဘောနဲ့သူတော့ လျှောက်သွားမယ်မထင်ဘူး"
ကမ္ဘာကပါဝင်ပြောလိုက်သည်။ ထိုစဉ် အခန်းတံခါးဖွင့်ပြီး လူတစ်ယောက်ဝင်လာသဖြင့် သူတို့စကားပြတ်သွား၏။ မနေ့ညကတွေ့ခဲ့သော ရာဇဆိုသည့်လူ....
"အစားအသောက်တွေကအရသာရှိရဲ့လား"
"ကောင်းမွန်လှပါတယ် ရာဇ ဒါပေမယ့် ကျုပ်တို့လူတစ်ယောက်ပျောက်နေတယ် "
ဦးလုံထန်းစကားကြောင့် ရာဇကငြိမ်သက်သွားရင်းမှ
"ပျောက်နေတယ်ဟုတ်လား ဘယ်တုန်းကလဲ"
"ဒီမနက်လေးတင်ပါ နိုးလာတော့မတွေ့တော့ဘူး"
စိမ်းကဝင်ဖြေလိုက်တော့ ရာဇသည်ခေါင်းရမ်းလိုက်ပြီး
"မပျောက်ပါဘူး ခင်ဗျားတို့မနေ့ညကတည်းက ခုနှစ်ယောက်ပါပဲ "
"ဗျာ..."
မျှော်လင့်မထားသောစကားကြောင့် သူတို့အံ့သြတုန်လူပ်သွားရသည်။ ရာဇကထပ်ပြောလာသည်။
"ဒီခုနှစ်ယောက်ပဲတွေ့ခဲ့တယ် ကျုပ်မမှားပါဘူး "
"မဟုတ်တာ မနေ့ညကတည်းကစေတန်ရှိနေတယ်လေ စိမ်းတို့အတူတူဝင်လာခဲ့တာ အားလုံးပေါင်း ရှစ်ယောက်ပါ..."
"မင်းလွဲနေပြီမိန်းကလေ ခန်းမဆောင်မှာကျုပ်တွေ့ခဲ့တာ အခုရှိနေတဲ့လူတွေပဲ ဘယ်သူမှမပျောက်ဘူး"
ရာဇကတည်ငြိမ်စွာပင်ဆိုတော့ သူတို့ပို၍ အတွေးကျပ်သွားခဲ့ရသည်။ ကောင်းကင်ကဇဝေဇဝါပင်ဖြစ်သွားရင်း...
"မနေ့ညကစေတန်ငါတို့နဲ့အတူရှိခဲ့တယ် မဟုတ်လား..."
"အဲ့ဒါက...ဟုတ်မှာပါ.."
ကမ္ဘာမရေမရာပင်ဖြေလိုက်သည်။ တကယ်က သူတို့ခေါင်းမှာပင်ဝေဝါးကုန်၏။ စေတန်ရှိနေခဲ့သည် မရှိဘူးဆိုတာ သေချာမပြောနိုင်အောင် စဉ်းစားမရဖြစ်သွားခဲ့သည်။ စိမ်းဘယ်လိုမှ လက်သင့်မခံနိုင်အောင်ဖြစ်သွားပြီး...
"ဘာလို့စေတန်ကမရှိရမှာလဲ သူကငါ့တို့နဲ့ ရှိကိုရှိနေခဲ့တာ..."
သို့သော်စိမ်းကိုယ်တိုင်က မနေ့ညကစေတန်ရှိနေလားဆိုတာကို မေ့နေခဲ့သည်။ သူတို့အားလုံးရဲ့စိတ်တွေ ဘာတွေဖြစ်နေခဲ့သလဲ။ ပြီးတော့စေတန်ကရော တကယ်ပျောက်နေခဲ့သလား ...
"စိတ်မပူပါနဲ့ သူ့ကိုခင်ဗျားတို့ပြန်တွေ့ရမှာပါ ကျုပ်အထင် သူကလွန်ခဲ့တဲ့နှစ်သုံးရာလောက်က ပဒုမ္မာရီမြို့တော်ရဲ့ပြည့်ရှင်မင်းဖြစ်ခဲ့မယ် ထင်တယ်.."
"ဗျာ..."
"ရှင်..."
"ပဒုမ္မာရီမြို့တော်ပျက်ဆီးပြီးနောက် သဘောင်တစ်ခုထွက်ပေါ်လာခဲ့တယ် နှစ်သုံးရာပြည့်တဲ့အခါမှာ ဘုရင်မင်းမြတ်ဟာ သူ့တိုင်းပြည်ကိုပြန်ရောက်လာမယ်တဲ့ မကျွတ်မလွတ်ပိတ်လှောင်နေတဲ့ သူ့ပြည်သူတွေဟာ သူ့ရဲ့ကယ်တင်ခြင်းကို ထိုအခါမှရရှိလိမ့်မယ်တဲ့ ဒါပေမယ့် ကြာဖြူရဲ့ကျိန်စာကို မဖျက်ဆီးနိုင်ခဲ့ရင် အရာအားလုံးပျက်ဆီးခြင်းတို့ ဖြစ်ကုန်လတ္တံတဲ့..."
"ဟင်.."
သူတို့အံ့သြလွန်းသဖြင့်မှင်သက်နေစဉ် ရာဇကဆက်ပြောတော့သည်။
"ကျုပ်ထင်တာမမှားဘူးဆိုရင် အခုချိန်ခင်ဗျားတို့လူဟာ သူနဲ့သက်ဆိုင်တဲ့နေရာကိုရောက်နေပါပြီ မစိုးရိမ်ပါနဲ့ သူ့ပြည်သူပြည်သားတွေဟာ နှစ်သုံးရာတိတိ သူ့ကိုစောင့်စားနေခဲ့တာပါ"
"စေတန်က ဒီနိုင်ငံရဲ့ဘုရင်ပြန်ဝင်စားတယ်ဆိုတာ ခင်ဗျားဘယ်လိုလုပ်အတိအကျပြောနိုင်ရသလဲ ခင်ဗျားသူ့ကိုမှမမြင်ဖူးသေးတာ.."
ကောင်းကင်မယုံကြည်ဟန်ဖြင့်ဆိုလိုက်တော့ ရာဇသက်ပြင်းချလျက်နှင့်
"သဘောင်စာမှာ ရှင်ဘုရင်ပြန်လည်ရောက်လာလတ္တံလို့ဆိုထားတဲ့ နက္ခတာရာနဲ့အချိန်ကဒီအချိန်ပဲ မောင်ရင် မနေ့ညကဘုရင်ရဲ့အုပ်ဂူဗိမ္မာန်တော်ဟာ နှစ်ပေါင်းများစွာအတွင်းမှာ ပထမဆုံးအကြိမ် လူပ်ခါခဲ့တယ် ဝိညဉ်တွေရဲ့ထူးထူးဆန်းဆန်း ပျော်ရွှင်သံတွေပါကြားခဲ့ရတယ် သူတို့ဟာနှစ်သုံးရာလုံး ငိုကြွေးပြီးညည်းညူနေခဲ့တယ်လေ ဒါကြောင့်ရှင်ဘုရင်ဟာ မြို့တော်ကိုခြေချလိုက်ပြီလို့ ကျုပ်တို့ယုံကြည်ခဲ့တယ် ဒါပေမယ့်ကျုပ်မနေ့ညကတွေ့ခဲ့တာ ခင်ဗျားတို့ခုနှစ်ယောက်ပဲဖြစ်လို့ ခင်ဗျားတို့ထဲမှာ သူပါမလာဘူးလို့တွေးပြီး အံ့သြခဲ့သေးတယ် တကယ်လည်းသူရောက်နေခဲ့ပြီပဲ...."
"ဒါဆိုရင် ဘာတွေဆက်ဖြစ်နိုင်မှာလဲ..."
ကမ္ဘာကစိတ်ပူစွာဆိုတော့ ရာဇမဖြေပါ။ တစ်ယောက်ချင်းစီမျက်နှာကိုလိုက်ကြည့်ရင်း စိမ်းဆီအရောက်တွင်တော့ ရပ်တန့်သွားကာ....
"သဘောင်မှာဆိုခဲ့သေးတာက ကြာဖြူမင်းသမီးရဲ့ကျိန်စာကြောင့် နောက်ထပ်အတူရောက်လာမယ့်သူကတော့ စိမ်းဒေဝီသျှင်မိဖုရားတဲ့ ..."
"ဟင်...."
"ပိုပြီးရှင်းရှင်းလင်းလင်းသိချင်ရင် ကျုပ်နောက်လိုက်ခဲ့ပါ ကျုပ်ခင်ဗျားတို့ကို ပြစရာရှိတယ် "
ထိုမျှသာပြောပြီး ရာဇထွက်သွားတော့ သူတို့လည်း ထွေထွေထူးထူးစဉ်းစားမနေတော့ဘဲ လိုက်လာခဲ့ လိုက်သည်။ အပြင်ရောက်တော့ မြင်ရသည့်မြင်ကွင်းက သူတို့အားလုံးကို မှင်သက်အံ့သြစေခဲ့၏။
စက်ယန္တာရားအတတ်ပညာဖြင့် တည်ထားသော ရှေးကျလွန်းသည့်လက်ရာများနှင့် ခမ်းနားသော အဆောက်အဦးများ...
ပြိုကျပျက်ဆီးနေသည့်တိုင် ကြီးကျယ်ခမ်းနားခဲ့သောလက်ရာများကို ထင်ရှားစွာပင်မြင်နေရသည်။ ဟောင်းနွမ်းဆွေးမြေ့နေသော အချို့အဆောက်အဦးများကာ နှမျောစရာကောင်းလွန်းလှ၏။
မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ တကယ်ကိုစနစ်တကျနှင့် ဆန်းကြယ်သောပညာရပ်ဖြင့်တည်ထားသော မြို့ကြီးကာ နှစ်ပေါင်းသုံးရာကြာမြင့်ခဲ့သည့်တိုင် ကြီးကျယ်ခမ်းနားနေဆဲ...
ဟောင်းနွမ်းနေသည့်တိုင်ရှေးကျသော တန်ဖိုးအတိပြီးသောလက်ရာများနှင့် လှပနန်းဆန်နေဆဲ...
ကျိန်စာဆိုးကြီးတစ်ခုကြောင့် နှစ်ပေါင်းရာကျော် ပင်လယ်တွင်းတိမ်မြှပ်ပျောက်ကွယ်ခဲ့ရသည်မှာ ရင်နာစရာကောင်းလွန်းလှပါသည်။ ဤလျှိုဝှက်သောပညာရပ်၊ ရှေးကျသောလက်ရာ၊ ခမ်းနားထည်ဝါသော အမွေအနစ်တို့သည် လူမသိသူမသိ ပျောက်ဆုံးနေခဲ့ရခြင်းသည်...
ဘယ်လောက်မျာအသည်းနာဖို့ ကောင်းလိုက်လေခြင်းလဲ ...
သူတို့အားလုံးအဆောက်အဦးတွေကိုငေးပြီး ရာဇခေါ်ရာနောက်လိုက်လာခဲ့သည်မှာ အချိန်အတော်ကြာမြင့်သည်အထိ လူသူအရိပ်အယောင်လုံးဝမတွေ့ရပါ...။
"ဒီမှာ လူရောရှိသေးရဲ့လား.."
နက်ရှိုင်းမနေသာဘဲမေးလိုက်တော့ ရာဇက လမ်းလျှောက်မပျက်ပင်...
"ရှိပါတယ်.. သူတို့တွေကိုညအချိန်မှာပဲ မောင်ရင်ပိုတွေ့ရမှာပါ"
"ညအချိန်... သူတို့ကလူတွေရောဟုတ်ရဲ့လား"
"သိပ်ဟုတ်တာပေါ့.... ဒီမှာလူသားမျိုးနွယ်စုနှစ်စုရှိတယ် မြို့တော်ကြီးပျက်ဆီးသွားပြီးနောက် ကျန်ခဲ့တဲ့ အနည်းငယ်သောကြာဖြူမင်းသမီးရဲ့မျိုးနွယ်စု သူတို့တွေဟာကျိန်စာသင့်ခဲ့တာမို့ ဒီကျွန်းကြီးရဲ့ပြင်ပကို ထွက်လို့မရခဲ့ဘူး ဘိုးဘွားစဉ်ဆက်အဆက်ဆက် ဒီကျွန်းလေးကဒီမြို့ပျက်ကြီးမှာပဲ ဘယ်သူမှမသိတဲ့ ရှေးအကျဆုံးမျိုးနွယ်စုတစ်စုအဖြစ်ရှိနေခဲ့တယ် "
"နောက်တစ်စုကရော..."
"ကြာဖြူပုံပြင်ထဲပိတ်မိနေတဲ့ပြင်ပကမ္ဘာက လူသားမျိုးနွယ်တွေပေါ့ ပြန်ထွက်လို့မရခဲ့ဘူး "
"ခင်ဗျားက ဒုတိယမျိုးနွယ်စုဖြစ်မယ်ထင်တယ်"
ဒီစကားကိုဝင်ပြောလိုက်သူက ဈာန်။ ရာဇ အတန်ကြာအောင်တိတ်ဆိတ်သွား၏။ ထို့နောက်သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း..
"ကြာဖြူဒဏ္ဍာရီနောက် အရူးတပိုင်းလိုက်ပြီး ကံကြမ္မာဆိုးသင့်ခဲ့တဲ့လူတွေ.. သေသွားရင်တောင် ကျွတ်လွတ်ခွင့်မရခဲ့ဘူး သေခြင်းရှင်ခြင်းအနေနဲ့ရော ဘယ်သူမှလွတ်မြောက်ခွင့်မရခဲ့ဘူး.."
"ကြောက်စရာကောင်းလိုက်တာဗျာ.."
ကောင်းကင်က ရင်မောစွာပင်ဆိုမိ၏။ ထို့နောက်တော်တော်လေးကြာအောင် လျှောက်လာပြီးနောက် တစ်နေရာအရောက်တွင် ရာဇကခြေလှမ်းကိုရပ်လိုက်ပြီး
"ဒါဘုရင်မင်းမြတ်ရဲ့ဂူဗိမ္မာန်တော်ပဲ..."
ခမ်းနားထည်ဝါလွန်းသော ရှေးဟောင်းအဆောက်အဦးကို သူတို့အံ့သြမှင်သက်စွာပင် တမေ့တမော ငေးကြည့်မိပြန်သည်။ ရှေးကျသောလက်ရာများက အံ့မခန်းပင်။ အခုချိန်ထိဆွေးမြေ့ပျက်ဆီးခြင်းမရှိသော ဤအဆောက်အဦးကို တည်ထားသောပညာရပ်ကာ အင်မတန်အံ့သြဖွယ်ကောင်းလှပါသည်။
"ကျုပ်သွားတဲ့အတိုင်း တသွေမတိမ်းလိုက်ခဲ့ပါ ဒီထဲမှာစက်ယန္တာရားအတတ်ပညာနဲ့ စီရီထားတဲ့ လျှို့ဝှက်ထောင်ချောက်တွေအများကြီးရှိတယ် ခြေလှမ်းတစ်ချက်မှားတာနဲ့ ခင်ဗျားတို့ အသက်ရှင်ဖို့မလွယ်ဘူး"
ရာဇစကားကြောင့် သူတို့ပင်အထဲဝင်ရန် ကျောချမ်းသွားမိသည်။ ဂူဗိမ္မာန်တော် အဆောက်အဦးထဲဝင်တော့ အလိုလိုပင်အေးစိမ့်သွားတော့၏။ ကျဉ်းမြောင်းသည့်လှေကားထစ်အတိုင်း ဆင်းချလာပြီးနောက် ခလုတ်တစ်ခုပြီးတစ်ခု ရာဇနှိပ်ခဲ့ရသည်။ လမ်းတလျှောက် မီးတုတ်များထွန်းထားသဖြင့် အလင်းရောင်ကောင်းကောင်းရနေသည်။
ဈာန်သည် ထူးဆန်းအံ့သြဖွယ်ကောင်းသည့်ပညာရပ်ကို မျက်ဝါးထင်ထင်မြင်လိုက်ရသည့်အတွက် မချီးကျူးဘဲ မနေနိုင်တော့ရာ...
"တော်တော်ပညာသားပါပါတည်ဆောက်ခဲ့တာပဲ ဒီလိုအတတ်ပညာမျိုးဟာ အခုခေတ်နည်းပညာနဲ့တောင် လိုက်လို့မီမယ်မထင်ဘူး ရှင်ဘုရင်ဟာ အင်မတန်လေးစားဖို့ကောင်းတဲ့ပညာရှင်ပါလား"
"ဟုတ်တယ် ဒါတွေအားလုံးကို ရှင်ဘုရင်ကိုယ်တိုင်တည်ဆောက်ခဲ့တယ် သာမာန်လူဘယ်လိုမှမဝင်နိုင်သလို အသက်ရှင်လျက်လည်း ပြန်မထွက်နိုင်ဘူး "
"ခင်ဗျားက ဒီလမ်းတွေကို အတော်ကျွမ်းကျင်တယ်နော် ဦးရာဇ"
"ကျုပ်ဒီထဲကို သုံးခေါက်ထက်မနည်းရောက်ဖူးပြီးပြီ"
ထို့နောက် သင်္ကေတပေါင်းစုံရှိသည့် ကြီးမားသောတံခါးရှေ့ရောက်တော့ ရာဇသည်ခလုတ်တစ်ခုကို နှိပ်လိုက်ပြန်၏။
"ခလုတ်အနှိပ်မှားရင် နံရံမှာမြားပေါင်းစုံထွက်လာလိမ့်မယ်.. "
"ဟင်...."
"မစိုးရိမ်ပါနဲ့ ခင်ဗျားတို့ဆင်းလာတဲ့လမ်းတစ်လျှောက်မှာလည်း ဒီထက်ဆိုးတဲ့ထောင်ချောက်တွေ အများကြီးပါ "
ပြောနေစဉ်မှာပင် တံခါးကြီးကာတုန်ခါလာပြီး တဖြည်းဖြည်းပွင့်သွားပြီးနောက်..
"ကျုပ်ခြေနင်းတဲ့သင်္ကေတအတိုင်းလိုက်နင်းပါ လုံးဝမလွဲချော်စေပါနဲ့ မဟုတ်ရင်ခင်ဗျားတို့အသက် အာမမခံနိုင်ဘူး.."
ဦးရာဇစကားကြောင့် လျှောက်နေသည့်ခြေထောက်ပင် ထုံထိုင်းကာတုန်ယင်သွားချင်သည်။ အတော်လေးကိုစိတ်လူပ်ရှားနေရာ ချွေးပြိုင်းပြိုင်းကျသည်အထိ စိတ်ထိန်းပြီး ကြမ်းခင်းကသင်္ကေတတွေကို သတိထားနင်းပြီး လျှောက်နေရ၏။
သို့နှင့်လမ်းစင်္ကြန်အဆုံး ဘွားခနဲ့တွေ့ရသည်က ရွှေအတိပြီးသောကျယ်ဝန်းသော ခန်းမဆောင်ကြီးတစ်ခု...
လိုဏ်ဂူလိုလိုခန်းမဆောင်ကြီးကာ အေးစိမ့်နေပြီး ဘာမှန်းမသိသောအငွေ့အသက်များက ကြက်သည်းထဖွယ်ကောင်းအောင် လွှမ်းခြုံနေ၏။ ထူးဆန်းသည်ကဒီအထဲတွင် မီးတုတ်များထွန်းမထားသော်လည်း လင်းဖြာနေသည်။ ရာဇကအခန်းထဲ တည်ငြိမ်စွာပင် လျှောက်သွားပြီး
"ဒါဘုရင်ကြီးရုပ်ကလပ်တော်ထားတဲ့နေရာပဲ ဟော... ဟိုရေကန်လေးရဲ့အလယ်မှာရှိတဲ့ စိန်အတိနဲ့ဖန်သားကလပ်တော်မှာ ဘုရင်ကြီးရဲ့အလောင်းထားရှိခဲ့တယ်."
သူတို့အခန်းတောင့်တွင်ပြုလုပ်ထားသော ရေကန်ကျယ်ကြီး၏အလယ်တွင်ရှိနေသည့် ခမ်းနားထည်ဝါးလွန်းသော ရုပ်ကလပ်တော်ဆိုသည်ကို အံ့သြစွာငေးကြည့်နေမိသည်။ ထူးဆန်းသည်က ရေကန်၏ရေကအမြှပ်တစီစီထနေသည်။
"ဘုရင်ကြီးရုပ်ကလပ်တော်ရှိတဲ့နေရာကို ဘယ်သူမှမသွားနိုင်အောင်စီမံခဲ့တယ် အချို့သောရှေးမျိုးနွယ်စုရဲ့စကားအရဆို အဲ့ဒီ့ရုပ်ကလပ်တော်အတွင်းမှာ ဒီကျိန်စာကိုအဆုံးသတ်နိုင်မယ့် အရာရှိနေခဲ့တယ်တဲ့ ဘာမှန်းမသိပေမယ့် ဘယ်သူ့မှအဲ့ဒီကိုအရောက်မသွားနိုင်ခဲ့ဘူူး စွန့်စွန့်စားစားသွားဖို့ ကြိုးစားသူတိုင်း ဒီရေကန်ဟာသူတို့သင်္ချိုင်းဖြစ်ရတယ် ကျုပ်ကိုယ်တိုင်လည်းဒီနည်းလမ်းကို ရှာမတွေ့ခဲ့ဘူး.."
စိမ်းသည်ဘာမှန်းမသိအောင် ရင်ထဲစို့နင့်နာကျင်လာမိ၏။ ရုပ်ကလပ်တော်ဆိုသည့်အရာကို ငေးကြည့်နေရင်းမှ
"ရုပ်ကလပ်တော်ကိုသွားဖို့ ဘယ်သူမှနည်းလမ်းရှာမတွေ့နိုင်ဘူး ဒီနေရာကို ရှင်ဘုရင်က သူကိုယ်တော်ရဲ့အကောင်းဆုံးသော ယန္တားရားပညာရပ်ကိုအသုံးပြုခဲ့တာမို့ ဘုရင်ကိုယ်တိုင်ကလွဲပြီး ဘယ်သူမှမသွားနိုင်ပါဘူး "
"မိန်းကလေးပြောတာမှန်တယ် ဘုရင်ဟာသူသေအံ့မူးမူးအချိန်မှာ သူ့သေဆုံးရင်ထည့်သွင်းဖို့ စီမံထားတဲ့ဒီရုပ်ကလပ်အတွင်း ကိုယ်တိုင်ပဲသွားခဲ့တယ် ဒါကြောင့် ဘုရင့်ရုပ်ကလပ်တော်ဆီသွားဖို့ နည်းလမ်းဘယ်သူမှမသိခဲ့ဘူး"
"ဘုရင်ဟာ ဒီဂူဗိမ္မာန်ကို ကြိုတင်စီမံခဲ့သလား"
ကောင်းကင်စိတ်ဝင်စားစွာမေးလိုက်တော့ ရာဇ ခေါင်းတစ်ချက်ညိတ်ပြီး
"ရှေးခေတ်ကဘုရင်တွေဟာ သူတို့ရဲ့ဂူဗိမ္မာန်တော်ကိုငယ်ရွယ်စဉ်မှာ ကြိုပြီးတည်ထားလေ့ရှိတယ် ဒါဟာဘုရင်ကိုဘုန်းတော်ရှည်စေတယ်ဆိုတဲ့ အယူအဆရှိစေခဲ့တယ် ဒါကြောင့်ရှင်ဘုရင်ဟာလည်း သူ့ဗိမ္မာန်တော်ကို သူ့ရဲ့ပညာရပ်နဲ့ဘယ်သူမှမဝင်နိုင်အောင် တည်ထားခဲ့တယ် ဘာလို့ဆိုတော့ဒီအထဲမှာ သူကျွမ်းကျင်တဲ့ စက်ယန္တာရားပညာရပ်တွေကို ကျမ်းပြုပြီးမြှပ်နှံထားလို့ပဲ..."
"ဟင်...."
ထိုအခါမှနံရံတောင့်တွင်ရှိသော ရှေးကျမ်းစာအများအပြားကို သူတို့သတိထားမိသွား၏။ ဈာန်သည် ထိုကျမ်းစာတို့ကို စိတ်လူပ်ရှားစွာပင်ငေးကြည့်နေမိသည်။
ဒါဟာ... ရှင်ဘုရင်၏စက်ယန္တာရားပညာရပ်တွေ ပြုစုထားတဲ့ကျမ်းတွေတဲ့လား...
သိပ်ကိုတန်ဖိုးကြီးတဲ့ရတနာတွေပါလား…..
ရွှေငွေပစ္စည်းထက်ပိုတန်ဖိုးကြီးတဲ့ ရတနာသိုက်...
သူထိုနေရာသို့လျှောက်သွားရန်ပြင်လိုက်စဉ် ရာဇက အထိတ်တလန့်တားမြစ်လိုက်သည်။
"မသွားနဲ့မောင်ရင် ဒီအထဲမှာကိုယ့်သဘောနဲ့ကို ဘာကိုမှထိတွေ့ဖို့မကြိုးစားနဲ့ သိပ်အန္တာရယ်ကြီးတယ်"
"တောင်းပန်ပါတယ် ကျွန်တော်စိတ်လူပ်ရှားသွားလို့ပါ"
"ဒါနဲ့ခင်ဗျားက ဒီနေရာနဲ့ပတ်သက်ပြီး အတော်သိနေပြီပဲ ခင်ဗျားဒီပညာရပ်တွေမလေ့လာဘူးလား"
ကမ္ဘာကသိလိုတာမေးလိုက်တော့ ရာဇခေါင်းခါရမ်းလိုက်ပြီး
"သာမာန်လူတွေလေ့လာလို့မရအောင်စီမံထားတယ် မောင်ရင် ဒီပညာရပ်ဟာတန်းဖိုးကြီးသလို သိပ်အန္တာရယ်ကြီးတဲ့ပညာရပ်လည်းဟုတ်တယ် ကောင်းမွန်တဲ့နေရာကို အသုံးမချတတ်တဲ့လူတွေလက်ထဲ ရောက်သွားရင် လူသားတွေအတွက်ကြီးမားတဲ့ စစ်ပွဲတွေဖြစ်ထွန်းစေပြီး ပျက်ဆီးခြင်းတွေ ဆောင်ကျဉ်လိမ့်မယ် ဒါကြောင့်ဘုရင်မင်းမြတ်ဟာ ဒီပညာရပ်တွေကို သူ့ဂူဗိမ္မာန်မှာဂူသွင်းမြှပ်နှံခဲ့တယ် ကျုပ်တောင်ကံကောင်းထောက်မစွာနဲ့ ဒီဂူဗိမ္မာန်ထဲဝင်နိုင်မယ့် လမ်းကြောင်းကိုသိခဲ့တာပါ..."
"ခင်ဗျားပဒုမ္မာရီမြို့တော်နဲ့ပတ်သတ်ပြီး အကုန်နီးပါးသိနေခဲ့ပြီပဲ ဦးရာဇ.."
"ဟုတ်တယ်မောင်ရင် ကျုပ်ဒီနေရာမှာပိတ်မိနေတဲ့ နှစ်ပေါင်း၂၀အတွင်းမှာ ကျုပ်အများကြီးလေ့လာခဲ့တယ် သိခဲ့ပေမယ့် တချို့အရာတော်တော်များများလည်း မသိနိုင်ခဲ့သေးဘူး"
နက်ရှိုင်းအမေးကို ရာဇကလေးပင့်စွာပင်ဖြေလိုက်၏။ ဦးလုံထန်းက သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ပြီး
"မင်းဘာလို့ ဒီနှစ်တွေမှာထွက်ပြေးဖို့မကြိုးစားသလဲရာဇ မြို့တော်ရဲ့ဝင်လမ်းထွက်လမ်းတွေ အကုန်လုံးမင်းသိနေခဲ့ပြီပဲ... ဘာလို့ခုထိဒီမှာဆက်နေသေးသလဲ.."
"ကျုပ်ပြေးလည်းမလွတ်ဘူးလေ ဘာလို့အမောခံပြီးပြေးမှာလဲ..."
ရာဇအသံကပုံမှန်မဟုတ်တော့ပါ။ အဖျားခတ်တုန်ခါနေသဖြင့် သူတို့စိတ်မကောင်းဖြစ်မိရသည်။ ဈာန် ဦးနှောက်ထဲတွင် အတွေးတစ်ခုသည် ဖျတ်ခနဲ့ဝင်ရောက်လာပြီး
"ခင်ဗျား ခင်ဗျားက ပုံပြင်ခရီးသည်နေကြယ်လား."
ရာဇ၏ကိုယ်သည်ဆတ်ခနဲ့တုန်သွား၏။ သူ့ဆီအကြည့်ရောက်လာသော်လည်း ဘာမှမတုန့်ပြန်။ ရာဇ တုန်လူပ်နေသလား... မျက်နှာဖုံးစွပ်ထားသဖြင့် သူဘာခံစားနေရမှန်း ဈာန်မခန့်မှန်းနိုင်ပါ။
ဈာန်သူ့ကို ခေါင်းတစ်ချက်ညိတ်ပြပြီး..
"ကျွန်တော်က ဆရာကြီးဦးသုနိုင်ရဲ့တပည့်တစ်ယောက်ပါပဲ ခင်ဗျားသူ့ကို့သိတယ်မဟုတ်လား..."
"ဦးသု...နိုင်.."
"ရှေးဟောင်းပညာရပ်မှာ အကျွမ်းကျင်ဆုံးပညာရှင်တစ်ယောက်ပေါ့ ကျွန်တော်သိရသလောက်တော့
နေကြယ်ဟာဆရာကြီးရဲ့အချစ်ဆုံးတပည့်ဖြစ်ခဲ့တယ် ဒါပေမယ့်ကြာဖြူပုံပြင်နောက်လိုက်ပြီး သူပျောက်ဆုံးခဲ့တာ နှစ်၂၀ကျော်ပြီ.. "
ရာဇသည် လေးပင့်စွာသက်ပြင်းချလိုက်၏။ အတန်ကြာအောင် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားရင်းမှ
"ဟုတ်တယ်... ကျုပ်ကပုံပြင်ခရီးသည်နေကြယ်ပဲ"
"ဟင်...."
"ဒီဒဏ္ဍာရီနောက် ရူးသွပ်စွဲလမ်းစွာလိုက်ခဲ့တယ် ပဒုမ္မာရီမြို့တော်ကိုလည်းရှာတွေ့ခဲ့တယ် ကမ္ဘာကိုချပြမယ်ဆိုတဲ့ ကျုပ်စိတ်ကူးတွေဟာ သိပ်ကလေးဆန်ခဲ့မှန်းသိလိုက်ရတဲ့အချိန်ဟာ သိပ်နောက်ကျသွားပြီး ကျုပ်ဘာတွေပေးဆပ်လိုက်ရတယ်ထင်လဲ ဘဝတစ်ခုလုံးပါပဲ သေသွားရင်တောင်ပိုကောင်းတဲ့ဘဝမှာ မသေနိုင်ဘဲ ရှင်လျက်နဲ့ဒုက္ခတွေခဲ့ရတယ်.."
ရာဇသည်ဝမ်းနည်းနာကျင်နေပုံရ၏။ သူ့အသံသည် တုန်ရီအက်ရှနေ၏။ ဈာန်စိတ်မကောင်းစွာဖြင့်...
"ခင်ဗျားအသက်ရှင်လျက်ရှိနေသေးတာ ဆရာကြီးသိရင်သိပ်ဝမ်းသာမှာဦးနေကြယ် အပြန်မှာခင်ဗျားကျုပ်တို့နဲ့လိုက်ခဲ့ပါဗျာ.."
"ကျုပ်လိုက်လို့မရဘူး ဒီကနေထွက်သွားလို့မရဘူး"
"ဘာဖြစ်လို့လဲ...ဗျာ"
ရာဇခေါ်နေကြယ်သည် တစ်ချိန်လုံးစွပ်ထားသည့်မျက်နှာဖုံးကို ဖယ်ချလိုက်လေရာ...
"ဟာ...."
"ဟင်...."
"အို...."
သူတို့အားလုံး အလွန်တရာ သွေးပျက်တုန်လူပ်သွား၏။ ရာဇ၏မျက်နှာသည် လူသားတစ်ယောက်၏ မျက်နှာမဟုတ်ပါ။ ီတိရစ္ဆာန်တစ်ကောင်၏မျက်နှာဖြစ်နေသည်ကို ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် တွေ့လိုက်ရ၏။ လူအဖြစ်ဟူ၍ မျက်လုံးနှင့်နူတ်ခမ်းသာကျန်ခဲ့သည်။ ရာဇသည်မျက်နှာဖုံးကို ပြန်စွပ်လိုက်ပြီး မချိမရိဟန်နှင့်
"ဒါကျုပ်ရခဲ့တဲ့ကျိန်စာနဲ့ပြစ်ဒဏ်ပဲ ဒီမှာရှိတဲ့မျက်နှာဖုံးနဲ့လူတိုင်းဟာ တိရစ္ဆာန်မျက်နှာတွေနဲ့ လူသားစစ်စစ်တွေပဲ ဒီဝဋ်ကြွေးတွေကြောင့်ကျုပ်တို့အားလုံးဟာ ထွက်မပြေးခဲ့ဘူး အပြင်လောကမှာ ရှင်သန်လို့မရတော့ဘူး ကျုပ်တို့တွေဟာ မကောင်းဆိုးဝါးဖြစ်နေခဲ့ပြီ.."
"စိတ်မကောင်းလိုက်တာဗျာ.."
"ရှင်လျက်နဲ့သေနေတဲ့ဘဝတွေဟာ ပိုနာကျင်ရတယ်မောင်ရင် ကျုပ်တို့မှာသေချင်တိုင်းလည်း သေခွင့်မရှိခဲ့ဘူး ကျုပ်ရဲ့ရူးသွပ်မူကြောင့် နေကြယ်ဆိုတဲ့ဘဝနဲ့ စည်းစိမ်းတွေ မိသားစုတွေအားလုံး စွန့်လွတ်ခဲ့ရတယ် ကျုပ်ကနေကြယ်မဟုတ်တော့ဘူး ဒီမြို့မှာကျိန်စာသင့်ပြီး သေဖို့အရေးကြိုးစားနေရတဲ့ ရာဇပဲ.."
"ဘုရားရေ ကြောက်စရာကောင်းလိုက်တဲ့ ကျိန်စာပါလား.."
မို့အထိတ်တလန့်ပင် ရေရွတ်လိုက်၏။ ရာဇကနာကျဉ်းဟန်ဖြင့် ခပ်အက်အက်ရယ်လိုက်ပြီး
"ဒီထက်ကြောက်စရာကောင်းတဲ့အရာတွေ ရှိနေသေးတယ်.."
ပြောပြီး ရာဇကတစ်နေရာသို့ လျှောက်သွားလိုက်၏။ ထို့နောက်ရှေးဟောင်း ကျောက်စာတစ်ခုရှေ့ရပ်လိုက်ရင်း
"ဒါကမျိုးနွယ်စုခေါင်းဆောင်ရေးခဲ့တဲ့ သဘောင်စာပဲ"
"ဟင်..."
"ဒီစာကိုဖတ်နိုင်ဖို့ ကျုပ်ခုနှစ်နှစ်ကျော်လေ့လာခဲ့ရတယ်.."
"ဘာတွေရေးထားသလဲ.."
စိမ်းစိတ်လူပ်ရှားစွာမေးလိုက်၏။ သူတို့အားလုံးလည်း စိတ်ဝင်စားစွာပင်နားစွင့်နေမိသည်။ ရာဇသည် သဘောင်စာကိုစိုက်ကြည့်ပြီးနောက် သက်ပြင်းတစ်ခုကို ခက်ခက်ခဲခဲချလိုက်ပြန်ပြီး
"ဤမြို့တော်ပျက်ဆီးခြင်းနှင့်အတူ သဘောင်တစ်ခုထွက်ပေါ်ခဲ့လေသည် နှစ်ပေါင်းသုံးရာအကြာတွင် ကောင်းကင်တွင် ဤမြို့တော်စတည်သည့်နက္ခတ်နှင့်တူညီစွာ တစ်ထပ်တည်းပြန်လည်ဖြစ်ထွန်းလတ္တံ့ ထိုအခါ ကြာဖြူမင်းသမီး၏ကျိန်စာသည်လည်း နိုးထလာမည်... ကောင်းကင်တစ်ခွင်တွင်ညှို့မိူင်းနေမည် အရာအားလုံးသည် ပျက်ဆီးခြင်းသဘောသို့ဆောင်လတ္တံ့ ဤနေရာသို့ မင်းနှင့်မိဖုရားငယ်သည် ပြန်လည်ရောက်ရှိလာမည်.. သို့တိုင်ထိုပျက်ဆီးခြင်းများကိုသာ ကြည့်မြင်ရမည်.. ကျိန်စာကြောင့် ဤမြို့တော်သည်အပြီးတိုင်ပြိုကျပျက်ဆီးပြီး ဤကျွန်းကြီးသည်လည်း ရေအောက်ပင်လယ်တွင်းသို့ ထာဝရမြှပ်နှံသွားမည် သတ္တဝါအားလုံးသေကြေပျက်ဆီးခြင်း ဖြစ်လတ္တံမည်.. အနီးဝန်းကျင်ရှိ မိုင်ထောင်ချီထိကျွန်းပေါင်းများစွာ မြှပ်နှံပျက်ဆီးသွားမည် မကျွတ်လွတ်နိုင်သောသတ္တဝါတို့သည် ရေအောက်တွင် ထာဝရပိတ်လှောင်ကာ ငိုကြွေးနေရလတ္တံ ဤကျိန်စာဆိုးကို အဘယ်သူသည် တားဆီးနိုင်အံ့မည်နည်း ပင်လယ်သည်သင်တို့အားလုံးဟာ ရေအောက်တွင်းသို့ ထာဝရခေါ်ဆောင်သွားစေမည်..."
ရာဇစကားအဆုံးသူတို့အားလုံး တုန်လူပ်ခြောက်ခြား သွားရသည်။ စိမ်းသည်ကြောက်ရွံ့တုန်လူပ်စွာဖြင့်
"ဘုရားရေ... ဒါတွေကတကယ်ဖြစ်လာတော့မှာပါလား ဘုရား ဘုရား."
"ဒါဆိုရင်ဘာတွေဖြစ်ကုန်မှာလဲ ကျွန်တော်တို့ရော.."
ကောင်းကင်သွေးပျက်စွာပင်ဆိုလိုက်၏။ ဒဏ္ဍရီသည်မယုံကြည်စရာကောင်းသော ကြောက်မက်ဖွယ်ပျက်ဆီးခြင်းတွေအပြည့်နှင့်။
"ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ ကျိန်စာဖြစ်လာရသလဲ ဘာဖြစ်လို့များ ကြာဖြူမင်းသမီးရဲ့ကျိန်စာဟာ ဒီလောက်ထိဆိုးဝါးခဲ့ရသလဲ.."
"သိပ်ကိုဆိုးဝါးပြင်းထန်တဲ့အဖြစ်ဆိုးတစ်ခု ဒီနိုင်ငံတော်မှာဖြစ်ပွားခဲ့လို့ပေါ့ မောင်ရင်"
ဈာန်အမေးကို ရာဇကခြောက်သွေ့စွာပင် ဖြေလိုက်သည်။ ငြိမ်သက်တိတ်ဆိတ်နေခဲ့သော နက်ရှိုင်းက..
"ဘာတွေဖြစ်ခဲ့သလဲ..."
"လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်သုံးရာက ကြာဖြူဒဏ္ဍာရီဟာ သိပ်ကြွေကွဲစရာကောင်းပြီး ရင်နာစရာကောင်းခဲ့တယ် အဲ့ဒီဖြစ်ရပ်ဆိုးကြောင့် ဒီကျိန်စာဆိုးကြီးဖြစ်လာခဲ့တာပဲ.."
ထို့နောက်ရာဇသည်သူတို့အားလုံးကို ဝေ့ကြည့်ပြီး
"ခင်ဗျားတို့အားလုံးဟာ ဒီရောက်လာခဲ့ပြီပဲ ဒါကိုသိထားဖို့လိုအပ်ပြီ ဟောဟိုးက ကျောက်ဖျာပေါ်အားလုံးသွားလဲအိပ်ကြပါ.. ခင်ဗျားတို့ဒီကျိန်စာတွေရဲ့အစ ပုံပြင်မဟုတ်ခဲ့တဲ့ ဖြစ်ရပ်မှန်ရင်နင့်စရာ မင်းသမီးတစ်ယောက်ရဲ့ အကြောင်းသိလာရလိမ့်မယ်.."
သူတို့ဘာမေးခွန်းမှမထုတ်မိတော့ဘဲ ရာဇပြသည့်ကျောက်ဖျာတန်းတစ်ခုပေါ် လဲအိပ်လိုက်သည့်အခါတွင် ရာဇက
"မျက်လုံးတွေမှိတ်ထားကြပါ .. ပြီးတော့စိတ်ထဲဘာမှမတွေးနဲ့ စိတ်ကိုလွတ်ထားပါ ဝင်လေထွက်လေပဲ ရူမှတ်ပါ ခင်ဗျားတို့ကို လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်သုံးရာဆီခေါ်သွားလိမ့်မယ်.."
"အိပ်မက်တစ်ခုထဲရောက်သွားလိမ့်မယ်... ကြာဖြူမင်းသမီးရဲ့ဒဏ္ဍရီထဲ သင်တို့စိတ်တွေနစ်မြောသွားလိမ့်မယ် မျက်ရည်တွေသွေးတွေ ငိုသံတွေ ညည်းညူသံတွေ သင်တို့ကြားလာလိမ့်မယ်..."
သူတို့ရာဇညွှန်ကြားသည့်အတိုင်း လိုက်လုပ်ပြီး မကြာခင်မှာပင်အိပ်ချင်လာ၏။ စိတ်တွေဝေဝါးကာ အသိတရားတို့ ထုံကျင်လာသည်။
မြူခိုးလိုလိုအငွေ့တွေမြင်ယောင်လာပြီး အားလုံးရလိုက်သည်က ထုံအီသင်းပျံ့သောကြာပန်းရနံ့နှင့်အတူ သင်းခနဲ့ရလိုက်သည်က ထူးခြားသော ရနံ့ပြင်းပြင်းတစ်ခု..
ထို့နောက်စိတ်တွေလွင့်ခနဲ့ နစ်မျောသွားပြီးနောက်..
ဟိုး...လွန်လေခဲ့သော နှစ်သုံးရာဆီသို့.......
လွင့်ပျံသွားရင်းနှင့်......