Mom, isn't it weird that dad's been coming here quite often," puna ni Luciaen habang naghuhugas ito ng mga plato.
"Huh, what do you mean?" Naptuwid na lamang siya ng mukha nang bumaling dito nang mabatid ang kakaibang lungkot at panghihina sa tono ng boses nito.
Isang malalim na buntong hininga ang kumawala sa kanyang anak pakaharap nito. "I mean, parang halos araw-araw na yata siyang dumadaan dito, don't you find that strange?" saad ng dalaga kahit tila nag-iiwas ito ng tingin.
Napangiti na lamang siya ng tuwid sa anak. "Gusto niya lang naman bumawi sa inyo," malumanay niyang sagot.
Alam niya naman na hanggang nga mga panahon na iyon ay naroon pa rin ang tampo ng mga ito sa ama.
"I kinda doubt that, since there hasn't been any chance that he actually had the guts to face any of us, besides kina Anakiel." Naparolyo na lang ito ng mata habang sinasabi iyon.
Doon na siya tila napasalubong ng kilay. "Really, kahit kina Laydon or Laudrian?" turan na lang niya.
"Yes mommy," tuwid at mabilisan na sagot ni Luciaen.
"Okay," ilang sandali tuloy siyang napaisip dahil doon. "I'll talk to him then."
Napabuntong hininga na lang muli ng malalim si Luciaen pakahalukipkip. "Mommy, if he really wanted to talk to us, he would have done it a long time ago," walang gana nitong sagot.
Natahimik na lang si Lucy nang mabatid ang pagkadismaya at irita ng anak pakasabi noon. Ang buong akala niya kasi ay kahit papaano ay nakakausap na nito ang ibang mga anak nila, kaya pilit itong nakikipagmabutihan ngayon.
"You better go mommy, baka ma-late pa kayo," dugtong nito dahil sa ilang saglit na pagkatulala ni Lucy.
Mabilis na lang siyang napaayos at pilit na lamang nagpalitaw ng isang matamis na ngiti upang kahit papaano ay hindi nito mabatid ang pag-aalala niya.
"Okay baby, let's talk later okay," marahan na lang niyang hinaplos ang pisngi ng anak.
"Okay mommy," ngiting sagot nito pakahalik sa kanyang pisngi.
Mabilisan na lamang siyang tumalikod upang huwag ng makita ang kakaibang lungkot sa mata ng anak, naroon kasi ang bigat sa kanyang pakiramdam sa kaalaman na mukhang tama nga ito sa naiisip tungkol sa ama.
"Boy's c'mon, we're going to be late for school," tawag na lang niya sa mga bunso.
Dali-dali naman na nagtakbuhan ang dalawa pababa ng hagdanan buhat ang mga bag ng mga ito, kaya naman inalalayan na lang niya ang kambal para mapabilis na ang kilos nila.
Naroon rin kasi ang pagnanais niya na tapusin ang ilan mga bagay upang makatuloy na sa lakad ng araw na iyon.
Matapos ihatid papasok sa loob ng eskwelahan ang mga anak ay napatigil na lang siya nang bigla na lang siyang hintuan ng isang sasakyan sa tabi ng daan habang papalabas ng naturang lugar.
"Lucy," magiliw na tawag ng sakay nito.
Napasalubong na lamang siya ng kilay nang makita kung sino iyon. "Andrew, what.are.you.doing here?" Naroon na ang bahagyang pagpuna niya sa galaw ng lalake dahil na rin sa mga nabatid ng anak.
"Vance just transferred here," ngiting-ngiting turan nito.
"Really now." Hindi niya napigilan ang mapataas ng isang kilay nang tila unti-unti ng mahita ang ginagawa ng lalake.
"Yeah, c'mon I'll give you a ride home," magiliw nitong saad sabay bukas ng pinto para sa kanya.
Tiningnan muna ni Lucy ang kanynag relo at nang makitang mayroon pa siyang sapat na oras ay doon na siya nagpasyang sumabay rito. Nais niya rin makausap ang lalake dahil sa ilang mga bagay na tila nakakaligtaan na nito.
"Have you talk to your kids?" Panimula niya nang simulan na nitong paandarin ang sasakyan.
"Which one?" Ngising sagot nito na nananatili lang ang tingin sa daan.
Napabuga na lamang siya ng hangin sabay punas sa mukha. "Your elder one's, who else," tuwid at matalim niyang sambit.
Isang tila nangingiwing ngiti ang namutawi kay Andrew nang marinig iyon. "I'm getting there," pilit tawa na lang nito.
"I bet you are." Walang gana niyang saad.
Hindi niya napigilan ang mapabusangot sabay rolyo ng mata bago tumagilid upang umiwas ng tingin sa lalake. Natameme na lang si Andrew bigla nang mabatid ang inis at galit sa boses ni Lucy kaya naman nabalot ng katahimikan ang buong biyahe nila.
"Just drop me here, I need to pick up something," tudyo niya na lang sa lalake.
Wala naman itong naging reklamo bagkos ay ipinarada pa nito malapit sa kanyang babaan ang naturang sasakyan.
"I'll come with you," magiliw nitong saad nang makahinto na sila, naroon pa ang pagmamadali nito na magtanggal ng seatbelt.
"No need," walang gana niyang sagot.
"I have plenty of time naman para naman makapag-usap tayo ng kaunti," mabilis kaagad nitong pakiusap.
Napagitgit na lang siya ng ngipin habang pinandidilatan ito. "No.need.Andrew, you have much more better things to do or have you forgotten," madiin niyang sambit.
Mabilis itong natigil habang ngangang napatulala sa kanya ng ilang sandali. "Like what naman?" kunot noo nitong sambit.
Napatagilid na lang siya ng ulo pakatitig dito. "Talk to our kids, you said you'd do it last time, yet you've been delaying it for far too long," sermon niya.
"I'm just, polishing some stuff first, you know, to make things go smoother between me and kids," lambing nitong saad.
Napatuwid na lamang siya ng mukha muli. "They're not kids anymore Andrew," taas niya ng isang kilay sa lalake sabay halukipkip.
"And that's the reason why I need more time," buong lambing na diin ng lalake.
Isang inip na tingin lamang ang ipinukol niya rito. "That's why I'm giving it to you, now use it," ngitngit na duro niya dito bago talikuran ang lalake.
Bilang napaangat na lang si Andrew ng kamay sa ere,"Lucy, c'mon," tawag nito nang makababa na siya sa kotse.
Pinaningkitan niya lang ito ng mata nang lungunin ito, napabuntong hininga na lang ang lalake sabay taas ng kamay upang sabihin na suko na, kaya naman nagtuloy-tuloy na siya sa paglalakad palayo.
Nagmadali na siya sa pag-akyat sa kanyang unit, hindi niya namalayan ang tagal ng biyahe nila idagdag pa ang pakikipag-usap kay Andrew kaya naman tila nabawasan nanaman ang oras na mayroon siya. Agad na lang siyang nagtungo papunta sa kanyang kuwarto at walang pasubali niyang tinungo ang hilera ng mga salamin na dingding upang pindutin ang nakatagong button doon.
Napasalubong na lang siya ng kilay nang inabot ng ilang saglit bago bumukas ang nakatagong pintuan doon. Napasilip na lamang siya sa hagdan pababa nang makitang walang tao sa kabila noon.
"Mikael?" tawag na lang niya sa binata dahil sa nakakabinging katahimikan.
Nakadama na lang siya ng kung anong pag-aalala nang madinig ang pag-ubo nito kaya naman minarapat niya nang bumaba papunta sa naturang lugar.
"Wait lang po mam Lucy," garalgal at nanghihinang sigaw ng binata matapos ang ilang sandali.
Subalit nagawa na niyang marating ang tinutuluyan nito, napakunot na lamang siya ng noo nang makita ang gulo ng lugar at ilang mga gamit na hindi nakaayos sa loob noon.
Ganoon na lamang ang panlalaki ng kanyang mata nang maabutan ang binata na nangangalumata habang pilit na nagmamadali sa pag-aahit ng balbas nito.
Napangiti na lamang si Mikael nang makita siya kaya naman agad na nitong tinapos ang ginagawa at nagmadali na lang sa pagbasa ng mukha.
"Okay, ka lang?" puna niya habang papalapit.
"O...opo, wait lang po," turan nito matapos maghilamos.
Napansin ni Lucy ang tila paggewang nitong lakad habang inaabot ang tuwalya sa tabi kaya naman kinuha niya na iyon.
"Here," iniabot niya na lamang iyon sa binata bago umatras ng unti upang bigyan ito ng lugar upang makapagpunas ng sarili.
"Mam Lucy, binigla niyo naman ako," makulit nitong tawa habang iniikot ang tuwalya sa baywang.
Tila bigla na lang itong nagkaroon ng lakas dahil naroon ang pagmamadali na nitong maghubad.
"You don't look good," sita niya na lang sa binata nang mapuna rin ang kawalan nito ng lakas habang nagtatanggal ng damit.
Batid niya naman ang gusto nitong gawin kahit iba ang nasa kanyang isip, sigurado niya naman kasi na epekto iyon ng kasanayan sa gawain nila kapag naroon.
"Hindi, okay lang ako, mag ready lang po ako sandali," makulit nitong sagot habang pinagtataas baba ang kilay.
Hindi na niya ito natiis kaya naman lumapit na siya dito. "Halika nga," turan niya para lumapit ito at mailalapat ang kamay sa noo nito.
Makulit na ngumuso na lamang ang binata habang nakataas ang kamay sa isang yakap. "Sana po nagsabi kayo para nakapag-ready ako kaagad," malambing nitong sambit pakakulong sa kanya ng malalaki nitong bisig.
"Ang init mo ah," nanlalaki matang turan niya sabay agad na inilagay ang dalawang kamay sa magkabilang pisngi nito.
Napangiti na lamang ng mas malapad ang binata. "Ayos lang po ako, malakas po ito," iniangat pa ng binata ang magkabilang mga braso upang ibaluktot para mapabukol ang mga ito.
Tinaasan niya na lang ito ng kilay pagkatapos ay pasimple niyang binalingan ang suot nitong tuwalya. Nakasisiguro siyang nahubad na nito ang lahat ng pang-ibaba nito ng mga sandaling iyon, kaya naman walang pasabi niya na lang na hinatak ang naturang tela para matanggal.
Nanlalaking matang napalunok ng malalim si Mikael nang magtuloy-tuloy palaglag ang natitirang saplot nito.
Nanatili naman ang tingin ni Lucy sa pagitan ng mga hita nito hanggang sa tuluyan niya ng maaninag ang nakabagsak pa nitong pagkalalake na medyo tigas na.
"Iyan ba ang malakas," puna niyang turo sa ari nito pakabalik ng tingin sa binata nang makita niyang hindi pa rin iyon tumatayo, hindi tulad noon.
Alam niya naman kasi na hindi nito basta-basta magagawang magising iyon ng tuluyan, lalo pa sa kasalukuyan nitong lagay.
Ngusong napasimangot naman si Mikael kasabay ng pagyuko habang itinatakip ang kamay nito sa parteng iyon.
Muli na lang ipinalibot ni Lucy ang tingin sa buong lugar, tantsa niya na mag-iilang araw na rin itong ganito dahil sa gulo ng lugar, sa pagkakakilala niya kasi sa binata ay masinop naman ito, pero ngayon ay punong-puno ng kalat ang bahay at halos may ilang mga gamit na hindi pa nahuhugasan, maliban doon ay tambak rin ang basura sa lalagyanan nito.
"Ano ba itong mga kinakain mo, puro junkfood," sita niya nang mabatid ang mga patong-patong na cup noodles sa mesa nito, "hala, mahiga ka na doon, huwag ka muna matulog, ipagluluto kita ng maayos na pagkain," tudyo niya sa binata para bumalik na sa kama nito.
Nagliwanag naman ang mukha ng binata at nagmamadali na lang na naglakad pabalik sa higaan nito kahit tila gegewang-gewang pa.
Nang makita na niyang nakatalukbong na ito sa higaan ay nagtali na siya ng buhok upang makapaghanda na, umakyat na muna siya pabalik sa kanyang unit para kunin ang mga pinamili. Matapos mailagay ang mga pakukuluan sa kaldero at maihanda ang iba pang sahog para sa lulutuin ay agad na siyang nag-ayos sa tinutuluyan ng binata.
"Buti na lang pala nakausap ko ang papa mo," sita niya sa binata nang maalala ang alalang pagbanggit ng naturang lalake sa binata ilang araw na ang nakakalipas.
"Nakausap niyo pala po si papa," tipid na napangiti na lang si Mikael na nanatiling nakamasid kay Lucy habang nag-aayos ito.
"Ano ba nangyari sa iyo, hindi ka naman sakitin noon ah." Napamaywang na lang siya ng wala sa oras nang maalala ang mga ginagawang trabaho ng binata noon.
Kamot ulong napayuko na lamang si Mikael. "Medyo hindi lang po ako sanay sa mga ipinapagawa ni papa," mahinang saad nito.
"Bakit, sobrang hirap ba?" kunot noong puna na lang niya.
Masasabi niya kasing mas magaan pa nga ito kaysa sa kasalukuyan nitong gawain kaya naman kahit siya ay nakadama ng pag-aalala sa biglaan nitong pagkakasakit.
"Kung usapang buhatan at mabibigat na gawain lang po wala akong problema doon, pero si papa po kasi mas gustong asikasuhin ko iyong mga dokumento para sa negosyo at iyong mga permits na hinihingi ng kompanya," buntong hininga na lang nito.
Napatango na lang siya nang maintindihan ang mga nangyayari dito ngayon, mukhang ibang pagod ang naging dahilan ng kasalukuyan nitong kalagayan.
Nginitian niya na lang ito bago bumalik sa paglilinis, nang maayos niya na ang lahat ay agad na rin niyang inihanda ang ginawang sopas para sa binata.
Naabutan niyang ngiting-ngiti si Mikael na nakasalampak pa ang dalawang kamay sa ulunan nito habang nakahiga at nakatalukbong ng kumot.
Napansin na lang niya ang isang folder sa may tabi ng kama nito nang maupo siya roon upang ilapag ang dalang tray ng mainit na sabaw.
"Ito ba iyon?" Hindi niya napigilan punahin ang naturang bagay dahil sa pamilyar na disenyo nito.
Mabilis naman na tumango ang binata nang makita ang tinitingnan niya. "Bakit po mam Lucy," pansin na lang nito nang manatili siyang nakatulala roon.
"Ah, wala naman," pasintabi na lang niya.
Inilapit na lang kaagad ni Lucy ang mangkok ng sopas upang masubuan na ang binata, buong galak naman na umayos si Mikael sa pagkakahiga upang isubo ang kutsarang inilalapit niya sa bibig nito.
"Uhmp, the best pa rin talaga iyong luto niyo," tuwang-tuwang sabi ni Mikael na halos pinaglalaro pa ang dila sa labi nang mayroon kumawalang sabaw sa bibig nito.
Napatawa na lamang si Lucy sa binata dahil sa pagkaaliw, kaya naman buong ingat at arugang pinakain niya ang binata hanggang sa maubos nito ang sopas at prutas na inihanda niya.
Mapatos noon ay agad na rin niyang iniligpit ang pinagkainan at agad na siyang nagbasa ng bimpo para ipampunas sa binata.
Hindi mawala ang malapad na ngisi ni Mikael habang hinihintay siyang bumalik, kaya naman pinilit niya na lang magseryoso nang mabatid ang kalokohan na naiisip nito.
"Nasabi ba sa iyo ng papa mo kung sino iyong malaking company na nagfifinance sa niyo?" pansin na lang niya ulit habang pinupunasan ang katawan ng binata para doon mapunta ang atensyon nito.
Napatingin na lang si Mikael sa kisame sa pag-iisip. "Hindi ko po naitanong kay papa, bakit po?"
"Nothing," isang tipid na ngiti na lamang ang ibinigay niya sa binata habang panaka-naka ang pagtingin sa naturang folder sa may lamesa nito.
Hindi niya mapigilan ang kakaibang pagkulo ng kanyang dugo dahil sa ilang mga bagay na unti-unting nabubuo sa kanyang isipan, lalo pa mayroon pruweba sa kanyang tabi.