Jeta për Eduardin nuk kishte qenë gjithmonë e lehtë. Jeta e tij gjithmonte ishte njëlloj si një dhomë e errët e ndonjë personi që vuan nga skicofrenia. Cdo ditë atij iu duhej që të ballafaqohej me të kaluarën e familjes së tij. Ah, ato kujtime që e ndiqnin atë gjithmonë, ato kujtime që asnjëherë nuk e lëshonin atë që të shikonte prapa.
E kaluara e tij gjithmonë i shfaqej kudo, ajo madje i shfaqej edhe në sytë e personave që ai i njihte.
Të gjithë ata që e njihnin Eduardin e dinin që ai kishte një zemër të madhe mirëpo që kishte lindur në një vend dhe në një kohë të gabuar.
Eduard, mëngjesi është gati, eja më shpejt sepse je bërë vonë për shkollë; u dëgjua një zë nga poshtë që vinte nga dhoma e kuzhinës.
Ai zë ishte zëri i tezes Teutë, një grua në të dyzetat, me një pamje mesatare por një zemer madhështore. Ndoshta jo të gjithë e dinë mirëpo ajo kishte bërë një sakrificë tejet të madhe.
Duke e marrë në përkujdesje Eduardin, ajo praktikisht humbi cdo gjë, punën sepse nuk e kishte askënd që të kujdesej për Eduardin dhe familjen e saj.
E shikoni, tek ne në vendin tonë nuk është aspak normale që ta adoptosh një femijë e aq më pak të birin e disa ti quajmë persona të pandërgjegjshëm.Ashtu sic ju thash, ai kishte lindur thjesht në familjen e gabuar. Dhe ta mendosh që ka aq shumë njerëz në botë që dëshirojnë të kenë fëmijë por nuk mundem.
Jeta është e padrejtë .