Her POV
"Hoy! Bumaba ka na diyan!" sigaw ni Eula sa akin. Nandito na pala kami sa eskwelahan at hindi ko man lang iyon na napansin. Masyado siguro akong natulala.
Napabalik naman ako sa realidad. "Eto na." at bumaba na sa tricycle.
"Bakit ka ba kasi natutulala ka diyan ha." sabi nya habang naglalakad na kami papasok sa gate.
"Wala...wala naman." sabi ko.
I heard her sighed. "Dahil ba 'to kay Jethro?" napatigil naman ako sa paglalakad dahil sa sinabi niya.
Bakit ba sa tuwing nababanggit yung pangalan niya ay parang nag-iiba ang nararamdaman ko. Parang kumakabog ang puso ko. Why is that.
"W-what are you talking about?! Of course not!" I sound so defensive.
She rolled her eyes on me. ''Ewan ko na lang talaga sayo Vera kung hanggang kailan ka ba magbubulag-bulagan." sabi niya at nagpatuloy ito sa paglalakad kaya sinundan ko naman siya.
"What do you mean?" At napakunot naman yung noo ko sa sinabi niya sa akin.
"You know what I mean, Vera." and she smirked.
I really don't know.
"Guys!" bigla na lang may sumulpot sa likuran namin and it's Kiel. He's in a good mood.
"Hey!" at tudo ngiti ito ngayon na nakatingin kay Eula. Ganyan ba talaga pag in love?
Ngayon ko lang din napansin na iba talaga ang tingin niya pagdating kay Eula.
"Good morning, Kiel!" bati ng pinsan ko at kinilig na naman ang loko.
Bakit kasi hindi pa umaamin eh baka kung siya maunahan pa siya ng iba diyan. Ewan ko na lang.
"Morning! Nag almusal na ba kayong dalawa?" tanong niya pero kay Eula pa rin eto nakatingin.
"Ako, Oo. Pero si Eula wala pa yata eh." sabi ko. Push ko talaga 'to.
Kumunot naman ang noo niya. "Ano? Naka almusa-" pinutol ko na siya kaagad at nagsalita na.
"Uy Kiel! Librehin mo nga si Eula sa cafeteria gutom na kasi yan for sure!"
"Sure!" sagot naman ni Kiel.
"Sige ha! Mauna na ako sa classroom." ayan ha! Binibigyan ko na kayo ng time. Ayusin mo 'yan Kiel.
Tudo ngiti naman ito ngayon. "Sige, Vera." sabi ni Kiel at kinindatan pa ako.
"Sige na Eula! Sumana kana kay Kiel!" tinulak ko naman siya papunta kay Kiel. At umalis na nga silang dalawa. Libre naman ni Kiel kaya hindi na iyon aangal.
Kaya naglakad na lang akong mag-isa papuntang room.
Habang papalapit na ako sa classroom namin ay nakita ko na naman si Charlotte. Siguro nanggaling siya sa classroom namin.
Tinignan niya ako ng masama at tinarayan niya lang ako. I was about to approach her pero nilampasan niya lang ako. Seryoso ba siya?
Himala ata na hindi siya nagbunganga sa akin ah. Pero mas okay na 'to kesa mag away na naman kaming dalawa.
Pagpasok ko sa classroom ay nandun na sina Jethro at ang mga kaibigan niya. Masamang nakatingin sa akin si Lanny ngayon. Sa unahang pinto kasi ako pumasok at tamang-tama na pagpasok ko ay umangat din ang tingin ni Jethro sakin.
I'm expecting that he would smile for me pero tinignan niya lang ako ng napakalamig. Hindi ko mapigilang masaktan sa inasta niya sa akin.
Nagulat naman ako ng bigla itong tumayo at dinala niya yung bag niya.
"Where are you going?'' tanong ni Theo sa kanya.
He didn't answer his friend at bigla na lang itong lumabas at nilampasan ako.
So, he won't talk to me already?
I smiled bitterly.
Vera, this is what you want, right? Bakit parang nasasaktan ka diyan ngayon!
Stupid self!
Tumayo naman si Lanny at tinignan ako. "Vera, answer me. What's the real score between you and Jethro?" tanong ni Lanng and she looks so serious right now.
"Lanny." sabi ni Theo sa kanya at hinawakan niya si Lanny sa kamay na para bang pinipigilan niya si Lanny.
Lanny raised her eyebrows. "What? I just want to talk to her." she explained.
"Just talk to her nicely." sabi naman ni Theo. Mukhang alam niya rin ata na galit sa akin si Lanny.
"I know, Theodore." at tumingin naman ulit sa akin si Lanny. "So, Vera. I'm asking you again. What's the real score between the two of you?"
"S-samin?"
Nakataas pa rin ang kilay nito. "Oo, sa inyong dalawa ni Jethro."
Napayuko naman ako. "Wala." sagot ko.
"He courted you for how many months now, right? Bakit hindi mo pa rin siya kayang mahalin ha? Nakita mo naman na seryoso si Jethro sayo diba?" at parang nasasaktan ito para sa kaibigan niya.
Hindi ko sinasadya. "Lanny--"
She cuts me off. "Minsan lang magmahal si Jethro, at sana naman marunong kang mag appreciate ng tao. Hindi iyong ituturing mo lang iyong kaibigan namin na parang basura. And for me he doesn't deserved the treatment you are giving to him right now! Sana kinausap mo siya ng mo man lang siya ng maayos. Hindi iyong pinahiya mo siya ng ganun! He is hurting a lot and I don't like seeing him like this, Vera. Kasi handa siyang gawin ang lahat para sayo." she said. Is she really mad at me? If he is, I will understand him kasi kaibigan niya si Jethro. At alam kong concerned lang siya sa kaibigan niya ngayon.
Napaiwas na lang ako ng tingin. "I r-really appreciate him, Lanny. Pero hindi ko talaga siya kayang mahalin." kasi hindi pwede.
"Is that really the real reason?"
I nodded. "Y-yes." at yumuko nako.
"Okay then, sana hindi ka magsisi balang araw sa desisyon mo na yan, Vera."
Sana nga.
LUMIPAS pa ang mga araw at parang nagbalik kami ni Jethro sa una. Hindi na nga kami nagpapansinan. Parang bumalik na rin siya sa dati.
Hindi ko na rin siya nakikitang ngumingiti. At hindi rin ako makatulog ng maayos sa kakaisip sa kanya. Hindi ko na rin alam kong ano pa ang gagawin.
"Let's go?" tanong ni Lucian.
Kasama ko kasi siya ngayon at sabay daw kaming umuwi ngayon. Magkasama kasi sina Eula at Kiel kaya wala akong kasabay na umuwi. Sina Shia at Fam naman ay nasa library pa.
I nodded. "Tara." ngayon lang ulit ako nakasama kay Lucian pagkatapos naming pumunta noon sa mall.
Pareho kaming busy. Lalo na at malapit na ang finals. Deretsong uwi na kami pagkatapos kasi kailangan pang mag review.
"Kamusta na si Jethro?" tanong niya.
"What do you mean?"
Ngumisi siya. "I heard napahiya siya sa'yo ah. I'm sure he's in a deep grief right now."
Paano niya nalaman iyon. Kasi bago pa magwala si Jethro sa classroom ay napalabas na ni Theo ang mga classmates namin sa room at kami na lang at mga kaibigan namin ang natira doon noon.
"Anong ibig mong sabihin, Lucian?" I asked him.
He put his hand inside his pocket. "I know him. He doesn't accept defeat pero natalo siya ngayon." sabi niya habang nakatingin ito sa malayo.
Tinitignan ko lang si Kiel ngayon. Concerned ba siya sa kay Jethro?
"Hindi naman kasi siya natalo." sabi ko.
Tumingin naman siya sa akin. "What do you mean?"
Ngumiti ako ng mapait. "Basta... iyon lang ang alam ko sa ngayon." kasi ako iyong natalo.
"Mahal mo ba si Jethro?" tanong niya.
Bakit ba ganito ang mga tanong nila sa akin. "Hindi." at kada pagsabi ko ng hindi ay parang may bumabagabag sa akin.
"Talaga?"
"Oo."
Hinawakan niya naman ang balikat ko. "Naniniwala ako sayo, Vera." aniya.
Kaya nagpatulog naman kaming maglakad. Pero sa hindi kalayuan ay may nakita akong nagkukumpulan.
Anong nangyayari doon?
Maraming mga estudyante ang nandun at para bang may nag-aaway. Kaya napabilis ang paglakad namin ni Lucian.
Nagulat naman ako ng lumabas si Theo sa nagkakagulo. At nagtagpo ang tingin namin. "Vera!" sigaw niya at tumakbo ito papunta sa akin.
"What's going on there, Theo?" I asked him.
"Si J-jethro!" sabi nito.
Bigla naman akong kinabahan. "Bakit? Anong nangyari sa kanya? Tell me!" at hindi ko maiwasang mataranta.
"Hindi ko siya kayang pigilan, Vera. Binubugbog niya ngayon iyong estudyanteng nakabangga sa kanya." sabi nito.
My eyes widened. "What? Ano bang ginagawa niya!" so, siya pala ang pinagkakaguluhan doon!
"Stop him, Vera. Alam kong makikinig si Jethro sa'yo." sabi niya sa akin. Halatang concerned din ito ngayon sa kaibigan niya.
Tatakbo na sana ako papunta doon pero pinigilan ako ni Lucian. "No, Vera." sabi nito sa akin.
My eyebrows raised. "Why? Let me go, Lucian." sabi ko sa kanya
"Hindi kita hahayaang pumunta doon! Baka masaktan ka pa ni Jethro dun." sabi niya.
No. He wouldn't hurt me. "I trust Jethro, he won't hurt me. So, please let me go." seryosong saad ko sa kanya.
Kaya dahan-dahan niya namang binitawan ang braso ko. Kaya tumakbo naman ako papunta doon. Pumasok ako sa nagkakagulo at nakita ko nga si Jethro na patulog na binubugbog ang isang lalaki na walang planong lumaban.
Wala man lang ni isa ang planong tumigil sa kanila ngayon. Siguro ay dahil natatakot din sila ky Jethro kaya hanggang tingin na lang sila.
Pero nagulat naman ako sa nadatnan ko ngayon. Puro dugo na ang uniporme nito at pulang-pula na ang kamay niya.
Oh no! What have he done?!
"Jethro!" sigaw ko sa kanya pero parang hindi lang ako nito narinig at patuloy niya pa ring sinusuntok ang lalaki.
Nanginginig na ako ngayon. Ito ang unang pagkakataon na makita ko siyang ganito.
Kaya dali-dali naman akong lumapit doon. "Jethro enough!"
Akmang pipigilan ko naman ang braso niya pero nasiko niya ako kaya napaupo at nasaktan ang braso ko doon.
"Aray!" saad ko at napatingin sa kamay ko. Namumula na iyon.
Kaya napatingin naman ito sa akin. Parang tutulo naman ang luha ko sa itsura niya ngayon. His hair is messy at namumugto rin ang mga mata nito at halatang wala itong tulog. Hindi ba siya nakatulog kagabi? At inaalagaan niya pa ba ang sarili niya?
Nagbago naman ang ekspresyon sa mukha niya. Halatang nag-aalala ito sa akin ngayon. "Are you okay? Are you hurt?" bigla itong napalapit sa akin at tinigilan niya ng bugbugin ang lalaki kanina.
Tinignan ko naman siya. Hindi ko alam kong bakit nakakaramdam ako ng pangugulila sa kanya ngayon.
"I'm fine." sabi ko sa kanya.
"Vera!" bigla namang pumunta si Lucian dito. At kasama niya si Theo. Tinulungan naman ni Theo ang lalaki kanina na makatayo.
Tinulungan din ako ni Lucian na makatayo ngayon. "Okay ka lang ba?" tanong niya at hinawakan nito ang kamay ko na namumula
Nakita kong masama ang tingin ni Jethro sa pagkakahawak ni Lucian sa akin. Kaya agad ko iyong kinuha.
Tumayo rin siya at tumawa ng pagak. "So... this is the reason why you can't love me? It's because of him, right?" and he looked at me. He looks so disappointed.
He misunderstood it! "No, Jethro." mabilis na sagot ko sa kanya.
He gave Lucian a glare. "I didn't know that you prefer a bastard, Vera." sabi niya at halatang nagagalit naman ito ngayon.
Nilapitan ko naman ito. "Jethro... that's enough. Walang namamagitan sa amin ni Lucian." ayoko lang na mag-isip siya ng mali. Kasi hindi naman talaga si Lucian ang dahilan sa pag-iiwas ko sa kanya.
"You cannot fucking fool me, Veranice! Akala mo ba hindi ko alam na nagkikita kayo behind my back? You went out on a date with him right?" galit na galit nitong saad.
My forehead knotted. "What do you mean?''
"Huwag mo akong lokohin! Ate Janine saw the both of you at the mall! And I didn't belive her at first. Pero nagkamali ako!" at halatang nasasaktan ito ngayon.
"J-jethro." I was about to explain everything to him pero binigyan niya lang ako ng malamig na tingin.
"That's enough, Veranice. I'm done." and he left us here.