"တီး....တီး...."
ကားဟွန်း၂ချက်တီးသံနောက်မှာအိမ်ထဲမှလက်ကလေးတစ်ချောင်းကခဏဆိုသည့်ပုံနှင့်အချက်ပြဟန်ထွက်လာလေသည်....
ထိုလက်ကလေးကိုကြည့်ကာထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက်အသည်းတယားပြုံးလိုက်မိ၏....တွေ့လားလက်ကလေးကတောင်ပြုံးအောင်လုပ်နိုင်စွမ်းပါတယ်ဆို....
ခဏကြာတော့ဘောက်ဆက်ဘောက်ဆက်လေးနဲ့သူ့ကားပေါ်သို့တက်လာသောကောင်ငယ်လေး......
"သွားလို့ရပါပြီလားခဗျ"
"ရပြီ..မောင်းတော့"
မျက်နှာလေးကိုချီဝင့်ပြီးပြောပုံကိုကအူယားစရာ...
"ဟိုလေ...အာဘွားလေးမပေးတော့ဘူးလား"
"ဘာလို့ပေးရမှာလဲ...ဘာဆိုင်လို့လဲ..."
"ကိုယ်ကအခုStarရဲ့ချစ်သူလေကွာ..."
"အာမသိဘူး...မပေးဘူး...မောင်းတော့"
မိုးသောက်ခေါင်းလေးခါကာပြောတော့ထွဋ်ခေါင်ကစိတ်မကောင်းဖြစ်သွားဟန်ကားကိုသာစက်နှိုး၍စတင်ထွက်ခွာလိုက်သည်.....သက်ပြင်းတွေကလည်းတချချနှင့်......
မိုးသောက်တစ်ယောက်သူ့ဘေးကလူကြီးကိုကြည့်ကာရယ်ချင်လာရသည်....ဘယ့်နှယ့်ကလေးကျလို့....စူပုတ်ပြီးကားမောင်းနေလိုက်တာများ.....
ထွဋ်ခေါင်၏ပုံကိုသဘောကျစွာကြည့်ရင်းမီးပွိုင့်မိတုန်းခါးပတ်လေးကိုအသာလေးချွတ်ကာပါးပေါ်သို့ဖြတ်ကနဲနမ်းလိုက်သည်....ထိုအခါပါးစပ်ကြီးကနားရွတ်တက်ချိတ်မတက်ပြုံး၍ပါးကိုကိုင်ကာမိုးသောက်အားရွှန်းရွှန်းစားစားကြည့်နေသောသူ.....
"မောင်းလေ...ကားတွေထွက်နေပြီ"
"ဟင်...အင်းအင်း...ဟားဟား...ဟားဟားဟား...."
မိုးသောက်ကကားကိုမောင်းခိုင်းတော့သဘောတကျနှင့်တဟားဟားအော်ရယ်ပြန်သည်...
"အယ်"
ရူးများသွားလေသလားလေ...ထွဋ်ခေါင်၏ပုံစံကိုကြည့်ကာမိုးသောက်ပါလိုက်ပြုံးမိလေရဲ့...တစ်လမ်းလုံးပြုံးကာရယ်ကာနှင့်ကားမောင်းရင်းဆေးရုံသို့ရောက်လာကြလေသည်.....
"အဆင်သင့်ပဲလားStar"
"ဟုတ်"
မေးသူနှင့်ဖြေသူတို့အပေးအယူတည့်ပြီးသည့်နောက်စိုင်းနောင်၏အခန်းတံခါးလေးကိုဖွင့်လိုက်သည်....
အခန်းတံခါးလေးဖွင့်လိုက်တော့ကုတင်ပေါ်မှာထိုင်၍စာအုပ်လေးဖတ်နေသောကောင်လေးကဆီးကြိုနေလေသည်.....
"စိုင်း"
"ဟင်...Rain..."
မိုးသောက်ခေါ်တော့အံ့သြကြီးစွာနှင့်ပြန်ထူးလေသောကောင်လေး...သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်နှစ်ရှည်လများစွာဝေးကွာလာရသည့်နှယ်ပြေးဖက်ရန်ပြင်ကြလေသည်....မိုးသောက်ကတော့စိုင်းရှိရာဆီသို့ပြေးဝင်လာပေမယ့်စိုင်းနောင်လေးကတော့ကုတင်ပေါ်ကခြေချလိုက်သည်နှင့်ပင်ခြေကျင်းဝတ်ကိုခေတ်ထားသောသံကြိုးတွေ၏ဆွဲထားခြင်းကိုခံရလေသည်.....
စိုင်းနောင်သည်သူ့ခြေထောက်ကိုကြည့်လိုက်မိုးသောက်ကိုကြည့်လိုက်နှင့်အားနာရှက်ရွံ့ဟန်မချိပြုံးလေးပြုံးပြလေသည်....ထိုအပြုံးလေးဟာနာကျင်မှုအပြည့်နှင့်ပေါ့......
"စိုင်းရယ်..."
မိုးသောက်ကပင်စိုင်းဆီရောက်အောင်သွားကာစိုင်း၏ကိုယ်လုံးလေးကိုထွေးပွေ့လိုက်သည်......
"ငါတောင်းပန်ပါတယ်စိုင်းရယ်...မင်းလိုအပ်နေချိန်အနားမရှိပေးနိုင်ခဲ့ဘူး...."
"မဟုတ်တာ...မဟုတ်တာပဲRainရယ်..."
ကောင်ငယ်လေးနှစ်ယောက်ဟာတစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်နှစ်သိမ့်ဟန်ကြင်နာမှုအပြည့်နှင့်ထွေးပွေ့ထားကြလေသည်......
"ကဲတော်ကြပါတော့ဗျာ.. ကျွန်တော်မျိုးကိုလည်းသတိရကြပါဦး"
ထွဋ်ခေါင်၏အသံကြားမှသာပြုံးစိစိလေးတွေနှင့်လူချင်းခွာကြလေသည်.....
"ကိုကိုကြီးကလည်း..."
"ကိုကိုကြီးကစတာပါကွာ...ကိုကိုကြီးကလေးလေးထမင်းစားပြီးပြီလား"
"အင်းပြီးပြီ...ဒီနေ့ကန်စွန်းရွက်ကြော်နဲ့စားတယ်..."
"ဟုတ်လားကောင်းတယ်ကွာ..."
ထွဋ်ခေါင်နှင့်စိုင်းနောင်မှာပြုံးလျက်သာပြောနေကြပေမယ့်မပြုံးနိုင်သူကမိုးသောက်ပင်....ဘာလို့ကန်စွန်းရွက်နဲ့ကျွေးတာလဲဆိုသောမကျေနပ်တဲ့အမေးလေးတွေကမျက်လုံးမှထွက်ပေါ်လာလေသည်....
ထိုအကြည့်လေးတွေကိုနားလည်သောထွဋ်ခေါင်ကလည်းနောက်မှပြောပြမယ်ဆိုသောပုံစံမျိုးဖြင့်ခေါင်းသာခါပြလိုက်လေသည်.....
ထို့နောက်သူတို့သုံးယောက်သားစိုင်းနောင်၏လိုက်ကာတွေဖြင့်အပြည့်ကာထားသောအမှောင်ခန်းလေးထဲဝယ်ပြုံးရွှင်လို့စကားတွေပြောဖြစ်ကြသည်.....
"Ring...Ring..."
ထွဋ်ခေါင်၏အတွင်းရေမှူးရှင်းခန့်ဆီမှလာနေသောဖုန်းသံကြောင့်စကားဝိုင်းလေးကိုခဏရပ်ကာဖုန်းပြောလေသည်....
"အင်းရှင်းခန့်ပြော..."
"......"
"ဘာ....အေးအေး...ပြီးရော..."
"......."
"အေး..အစောင့်ချထားလိုက်"
ထွဋ်ခေါင်သည်ဖုန်းပြောပြီးသည်နှင့်စိုင်းနောင်လေးကိုအလုပ်ပေါ်လာလို့ဆိုကာနှုတ်ဆက်လေသည်.....
ထို့နောက်မိုးသောက်၏လက်ကိုလည်းအတင်းဆွဲ၍ပြန်ရန်လောလေသည်....
ကောင်လေးနှစ်ယောက်မှာတော့ကြောင်တောင်တောင်လေးတွေနှင့်သာ...တာ့တာပြသူကပြ...ဆွဲခေါ်ရာနောက်ကိုမလိုက်ချင်လိုက်ချင်နှင့်ပါလာသူကပါ....
"ခဗျား...ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်...."
အခန်းရှေ့ရောက်တော့ထွဋ်ခေါင်၏အခြေအနေကိုရိပ်မိကာမေးသောမိုးသောက်...
"ညီကဒီကိုလိုက်လာနေတယ်တဲ့...ကိုယ်အခုတစ်လောအိမ်ပြန်နောက်ကျတက်လို့ရှင်းခန့်ကိုအစ်မေးရင်းသိသွားတာတဲ့....ဒီမှာနောင်လေးရှိတာတော့မသိသေးဘူး...အာ့ကြောင့်ညီမလာခင်မြန်မြန်ပြန်ရအောင်"
"အင်းအင်း...ပြန်မယ်နော်"
သွေးပျက်နေသောထွဋ်ခေါင်၏ပုံစံကိုကြည့်ကာမိုးသောက်ခေါင်းကိုတဆက်ဆက်ငြိမ့်မိသည်...
ခဗျားကိုကြည့်ရတာပင်ပန်းလိုက်တာအကိုရယ်.....
ထွဋ်ခေါင်နှင့်မိုးသောက်တို့ခပ်သွက်သွက်ပင်ဆေးရုံကားပါကင်သို့လျှောက်လာကြလေသည်....သို့သော်ကားဆီမရောက်ခင်သူတို့ရှေ့ထိုးရပ်လာသောကားတစ်စီး....
ထိုကားပေါ်မှဆင်းလာသူကတော့ထွဋ်ခေါင်၏နှစ်ယောက်မရှိသောညီ.....
"ကိုကြီး"
"ညီ့"
"ဒီကိုဘာလာလုပ်တာလဲ"
"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးညီရာ..."
"ကိုကြီးလိမ်တယ်...ကျွန်တော်နာကျင်ရတယ်ကိုကြီး...တစ်ယောက်ထဲသောကိုကြီးကိုကျွန်တော်အရာအားလုံးထမ်းပိုးပြီးမပင်ပန်းစေချင်ဘူး...ကျွန်တော်လည်းမျှဝေခံစားပေးချင်တာ...ကိုကြီးလိမ်တယ်...ကိုကြီးကျွန်တော့်ကိုလျှို့ဝှက်ထားတယ်"
ညီဖြစ်သူ၏စကားတွေကြောင့်ထွဋ်ခေါင်စိတ်မကောင်း...ညီဒီလိုစဥ်းစားနေမယ်မှန်းမသိခဲ့ဘူး.....
"တကယ်ပါညီရယ်...ဒီမှာကိုကြီးအသိတစ်ယောက်ဆေးရုံတက်နေလို့...."
"မယုံဘူး"
"မယုံရင်ပြမယ်ဗျာ...လာလိုက်ခဲ့"
သူခေါ်တော့မှထွဋ်ဝင်းသည်မျက်နှာထားလေးနဲနဲပြေလျော့သွားဟန်....
မိုးသောက်ကတော့တုန်တုန်လှုပ်လှုပ်နှင့်သာသူ့အားကြည့်လေသည်....
"လာညီ....ဒီအခန်း"
မိုးသောက်ရောထွဋ်ဝင်းကိုပါခေါ်ကာနောင်လေး၏တစ်ခန်းကျော်ကအခန်းထဲကစကားမပြောနိုင်သောအဖိုးတစ်ယောက်၏အခန်းကိုခေါ်သွားလေသည်.....ထိုအဖိုးသည်စောင့်ရှောက်မည့်သူမရှိ၍ထွဋ်ခေါင်လာတိုင်းမုန့်တွေဝယ်လာပြီးစကားတွေပြောပေးတက်တာကြောင့်အတော်လေးရင်းနှီးနေလေပြီ....
"အဖိုး...ဝင်ခဲ့မယ်နော်"ဟုပြောတော့အဖိုးကခေါင်းငြိမ့်ပြလေသည်.....
"ဒါကျွန်တော့်ညီလေးနဲ့ ကျွန်တော့် ချစ်သူပါအဖိုး"
ထွဋ်ခေါင်၏မိတ်ဆက်မှုကြောင့်အဖိုးကအံ့သြသွားသလိုမိုးသောက်ကတော့အားနာသလို ရှက်သလိုနှင့်ခေါင်းငုံ့ထားလေသည်....
ထွဋ်ဝင်းမှာလည်းခုမှစိတ်ချသွားဟန်
"ကဲယုံပြီလားညီတော်"
"ယုံပါပြီ...ညီကကိုကြီးတစ်ယောက်တည်းတစ်ခုခုအတွက်ပင်ပန်းနေရမှာစိုးလို့ပါ"
"ဟုတ်ပါပြီကွာ...."ထို့နောက်စကားမပြောနိုင်ဘဲသူတို့ပြောတာသာခေါင်းလေးလိုက်ငြိမ့်နေသောအဖိုးနှင့်စကားတွေတော်တော်ကြာပြောကာ ပြန်ရန်ထွက်လာကြလေသည်.....
ကံတရားဟာတွေ့ချိန်တန်လို့ပဲဆုံစည်းပေးတာလား...ထပ်မခွဲချင်တော့လို့ပဲဆုံစည်းပေးတာလားမသိ...နောင်လေးအခန်းမှနောင်လေး၏နာနာကျင်ကျင်အော်သံနှင့်သူနာပြုမလေးတွေရောဆရာဝန်တွေရောထိုအခန်းကိုပြေးသွားကြလေသည်......
ထိုအခြင်းအရာကြောင့်ပြန်ရန်ပြင်နေသောသူတို့သုံးဦး၏ခြေလှမ်းများရပ်တန့်သွားကာထိုအခန်းသို့အပြေးသွားမိ၏.....
ထွဋ်ဝင်းကတော့သူ့ကိုယ်သူကုတင်သံတိုင်နှင့်ဆောင့်နေသောနောင်လေးကိုမြင်တော့မျက်ရည်တွေတရစပ်ကျရင်းပြေးဖက်လေသည်.....သူ့မျက်လုံးတွေထဲတွင်မေးခွန်းတွေ၊အံ့သြခြင်းတွေ၊ပျော်ရွှင်ခြင်းတွေပါနေတာကိုထွဋ်ခေါင်တွေ့လိုက်သော်လည်းဘာမှဝင်မပြောမိ...
"နောင်လေး...ကိုကိုလေ...ကလေးရဲ့ကိုကိုလေ...."
နောင်လေးကိုဖက်ချုပ်ကာပြောလှုပ်ရှားမှုတွေရပ်တန့်သွားသည်...ပြီးမှသူ့အားစေ့စေ့ကြည့်လာကာ...
"ခဗျားကကိုကို...ဒီဒီထွဋ်ဝင်းလေ...."
"အင်းကိုကိုလေကလေးရယ်...ကိုကို့လာပြီနော်"ထွဋ်ဝင်းကပြောတော့နောင်လေးကခေါင်းတွေခါလေသည်.....
"ဟင့်အင်း...ကိုကိုကငါ့ကိုမုန်းနေတာ...ကိုကိုကငါ့ကိုသတ်မှာ...ငါကြောက်တယ်"ဟုပြောကာအော်ရင်းကုတင်တိုင်နှင့်ဆက်ဆောင့်ပြန်သည်.....
"တော်ပါတော့ကလေးရယ်တော်ပါတော့..."
ထွဋ်ဝင်းဘယ်လိုပင်ချုပ်သော်လည်းစိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်အားသန်နေသောနောင်လေးကိုမချုပ်နိုင်ပါ....
"ဂစ်...ဂစ်..အစ်..အစ်..."
ကုတင်နှင့်ဆောင့်နေရင်းအကြောဆွဲကာတက်သွားသောနောင်လေးကြောင့်ဘေးဖယ်နေသောဆရာဝန်တွေအပြေးလာကာနောင်လေးကိုကုတင်ပေါ်တင်ရင်းအပေါ်ကခွကာတက်ချုပ်၍ပါးစပ်ကိုဖြဲကာပါးစပ်ထဲသို့သွားစွပ်တွေထည့်ပေးလေသည်....
ထွဋ်ဝင်းမှာတော့မျက်ရည်တွေကျလျက်အရာအားလုံးကိုနားမလည်နိုင်စွာကြည့်လျက်သာ......
သူ့မျက်စိရှေ့တွင်သေသွားသောနောင်လေးဟာခုသူ့မျက်စိရှေ့မှာရှိနေသေးသည်တဲ့လေ...ဘာတွေလဲ....
"ညီ့..."
"မထိနဲ့...ကိုကြီးသိနေခဲ့တယ်မလား..ဘာလို့လဲ....ဘာလို့လဲ...."
"ကိုကြီးရှင်းပြပါ့မယ်ကွာ...နော်...နားထောင်ပေးလေ..."
"အကြောင်းပြချက်ခိုင်လုံပါစေကိုကြီး..."
ဆေးထိုးလိုက်တော့ငြိမ်ကျသွားသောနောင်လေးကိုခဏထားခဲ့ကာဆေးရုံကန်တင်းသို့ထွက်လာကြသည်....
အကြောင်းစုံပြောပြတော့မျက်ရည်ကျလိုက်..ရယ်လိုက်နှင့်...ယူကြုံးမရစွာနားထောင်နေသောညီဖြစ်သူ.....
"ကိုကြီးကိုခွင့်လွှတ်ပါကွာ..."
"ကိုကြီးလုပ်ရပ်ကမမှားပါဘူး...ဒါပေမဲ့မှန်လည်းမမှန်ဘူး...ကိုကြီးကိုကျွန်တော်စိတ်ပျက်မိတယ်....ထားပါ...ဒီနေ့ကစပြီးနောင်လေးကိုကျွန်တော်စောင့်ရှောက်မယ်....ကိုကြီးကိုတော့အချိန်တစ်ခုရောက်ရင်ပြန်ခေါ်ပါ့မယ်...."ဟုပြောလျက်စားပွဲမှထထွက်သွားသောညီဖြစ်သူ ......
ထွဋ်ခေါင်လည်းခေါင်းငိုက်စိုက်ကျကာသာမျက်နှာကိုလက်ဖြင့်အုပ်ထားမိသည်.....
မိုးသောက်ကတော့ထိုအဖြစ်အပျက်ကိုကြည့်ကာစိတ်မောစွာသက်ပြင်းချမိသည်....
သေချာပါသည်...ဒီလူကြီးမျက်ရည်ကျနေပြန်ပြီ ....
"အကို..."
ညှင်သာစွာခေါ်တော့ခေါင်းငုံ့ထားရာမှထူးသံပြုလေသည်.....
"ထပါဦးအကိုရဲ့...အယ့်လိုကြီးမနေပါနဲ့"
"ကိုယ်အရမ်းမှားသွားလားStar"
"ဟင့်အင်း...အကိုမမှားပါဘူး...အကိုကချစ်သူနှစ်ဦးအပေါ်တာဝန်မကျေခဲ့ပေမယ့်အကိုကြီးတာဝန်ကိုကျေခဲ့ပါတယ်...."
ထိုသို့ပြောတော့မျက်ရည်တွေဝဲလျက်မိုးသောက်အားကြည့်လာသောသူ....
"ငိုချင်ရင်ဒီရင်ခွင်လေးထဲဝင်ငိုလို့ရတယ်နော်"
မိုးသောက်ကရင်ကိုဖွင့်ကာလက်ကိုဆန့်တန်းခေါ်တော့သူ့ကိုယ်လုံးကြီးမှအားမနာရင်ခွင်ထဲပစ်ဝင်လာသောသူ....မိုးသောက်သဘောတကျပြုံးလိုက်ရင်းလက်ဆန့်သလောက်ဖက်ပေးထားကာကျောပြင်လေးကိုဖွဖွပုပ်ပေးမိ၏.....
"အကို့ဘေးမှာကျွန်တော်ရှိနေပေးမယ်နော်....အကိုဘာပဲဖြစ်နေဖြစ်နေကျွန်တော်ရှိနေပေးမယ်...."
ထိုစကားလေးကိုအညှင်သာဆုံးဆိုရင်းရင်ခွင်ထဲကလူကြီးကိုအငိုတိတ်စေခဲ့မိ၏... .
ခဗျားကကလေးကြီးပဲအကို.....
_____________________________
Updateနောက်ကျသွားတာအနူးအညွှန့်တောင်းပန်ပါတယ်နော်😔
////////////////////////////////////
"တီး....တီး...."
ကားဟြန္း၂ခ်က္တီးသံေနာက္မွာအိမ္ထဲမွလက္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းကခဏဆိုသည့္ပုံႏွင့္အခ်က္ျပဟန္ထြက္လာေလသည္....
ထိုလက္ကေလးကိုၾကည့္ကာထြဋ္ေခါင္တစ္ေယာက္အသည္းတယားၿပဳံးလိုက္မိ၏....ေတြ႕လားလက္ကေလးကေတာင္ၿပဳံးေအာင္လုပ္ႏိုင္စြမ္းပါတယ္ဆို....
ခဏၾကာေတာ့ေဘာက္ဆက္ေဘာက္ဆက္ေလးနဲ႔သူ႔ကားေပၚသို႔တက္လာေသာေကာင္ငယ္ေလး......
"သြားလို႔ရပါၿပီလားခဗ်"
"ရၿပီ..ေမာင္းေတာ့"
မ်က္ႏွာေလးကိုခ်ီဝင့္ၿပီးေျပာပုံကိုကအူယားစရာ...
"ဟိုေလ...အာဘြားေလးမေပးေတာ့ဘူးလား"
"ဘာလို႔ေပးရမွာလဲ...ဘာဆိုင္လို႔လဲ..."
"ကိုယ္ကအခုStarရဲ႕ခ်စ္သူေလကြာ..."
"အာမသိဘူး...မေပးဘူး...ေမာင္းေတာ့"
မိုးေသာက္ေခါင္းေလးခါကာေျပာေတာ့ထြဋ္ေခါင္ကစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားဟန္ကားကိုသာစက္ႏႈိး၍စတင္ထြက္ခြာလိုက္သည္.....သက္ျပင္းေတြကလည္းတခ်ခ်ႏွင့္......
မိုးေသာက္တစ္ေယာက္သူ႔ေဘးကလူႀကီးကိုၾကည့္ကာရယ္ခ်င္လာရသည္....ဘယ့္ႏွယ့္ကေလးက်လို႔....စူပုတ္ၿပီးကားေမာင္းေနလိုက္တာမ်ား.....
ထြဋ္ေခါင္၏ပုံကိုသေဘာက်စြာၾကည့္ရင္းမီးပြိဳင့္မိတုန္းခါးပတ္ေလးကိုအသာေလးခြၽတ္ကာပါးေပၚသို႔ျဖတ္ကနဲနမ္းလိုက္သည္....ထိုအခါပါးစပ္ႀကီးကနား႐ြတ္တက္ခ်ိတ္မတက္ၿပဳံး၍ပါးကိုကိုင္ကာမိုးေသာက္အား႐ႊန္း႐ႊန္းစားစားၾကည့္ေနေသာသူ.....
"ေမာင္းေလ...ကားေတြထြက္ေနၿပီ"
"ဟင္...အင္းအင္း...ဟားဟား...ဟားဟားဟား...."
မိုးေသာက္ကကားကိုေမာင္းခိုင္းေတာ့သေဘာတက်ႏွင့္တဟားဟားေအာ္ရယ္ျပန္သည္...
"အယ္"
႐ူးမ်ားသြားေလသလားေလ...ထြဋ္ေခါင္၏ပုံစံကိုၾကည့္ကာမိုးေသာက္ပါလိုက္ၿပဳံးမိေလရဲ႕...တစ္လမ္းလုံးၿပဳံးကာရယ္ကာႏွင့္ကားေမာင္းရင္းေဆး႐ုံသို႔ေရာက္လာၾကေလသည္.....
"အဆင္သင့္ပဲလားStar"
"ဟုတ္"
ေမးသူႏွင့္ေျဖသူတို႔အေပးအယူတည့္ၿပီးသည့္ေနာက္စိုင္းေနာင္၏အခန္းတံခါးေလးကိုဖြင့္လိုက္သည္....
အခန္းတံခါးေလးဖြင့္လိုက္ေတာ့ကုတင္ေပၚမွာထိုင္၍စာအုပ္ေလးဖတ္ေနေသာေကာင္ေလးကဆီးႀကိဳေနေလသည္.....
"စိုင္း"
"ဟင္...Rain..."
မိုးေသာက္ေခၚေတာ့အံ့ၾသႀကီးစြာႏွင့္ျပန္ထူးေလေသာေကာင္ေလး...သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ႏွစ္ရွည္လမ်ားစြာေဝးကြာလာရသည့္ႏွယ္ေျပးဖက္ရန္ျပင္ၾကေလသည္....မိုးေသာက္ကေတာ့စိုင္းရွိရာဆီသို႔ေျပးဝင္လာေပမယ့္စိုင္းေနာင္ေလးကေတာ့ကုတင္ေပၚကေျခခ်လိုက္သည္ႏွင့္ပင္ေျခက်င္းဝတ္ကိုေခတ္ထားေသာသံႀကိဳးေတြ၏ဆြဲထားျခင္းကိုခံရေလသည္.....
စိုင္းေနာင္သည္သူ႔ေျခေထာက္ကိုၾကည့္လိုက္မိုးေသာက္ကိုၾကည့္လိုက္ႏွင့္အားနာရွက္႐ြံ႕ဟန္မခ်ိၿပဳံးေလးၿပဳံးျပေလသည္....ထိုအၿပဳံးေလးဟာနာက်င္မႈအျပည့္ႏွင့္ေပါ့......
"စိုင္းရယ္..."
မိုးေသာက္ကပင္စိုင္းဆီေရာက္ေအာင္သြားကာစိုင္း၏ကိုယ္လုံးေလးကိုေထြးေပြ႕လိုက္သည္......
"ငါေတာင္းပန္ပါတယ္စိုင္းရယ္...မင္းလိုအပ္ေနခ်ိန္အနားမရွိေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး...."
"မဟုတ္တာ...မဟုတ္တာပဲRainရယ္..."
ေကာင္ငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္ဟာတစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ႏွစ္သိမ့္ဟန္ၾကင္နာမႈအျပည့္ႏွင့္ေထြးေပြ႕ထားၾကေလသည္......
"ကဲေတာ္ၾကပါေတာ့ဗ်ာ.. ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးကိုလည္းသတိရၾကပါဦး"
ထြဋ္ေခါင္၏အသံၾကားမွသာၿပဳံးစိစိေလးေတြႏွင့္လူခ်င္းခြာၾကေလသည္.....
"ကိုကိုႀကီးကလည္း..."
"ကိုကိုႀကီးကစတာပါကြာ...ကိုကိုႀကီးကေလးေလးထမင္းစားၿပီးၿပီလား"
"အင္းၿပီးၿပီ...ဒီေန႔ကန္စြန္း႐ြက္ေၾကာ္နဲ႔စားတယ္..."
"ဟုတ္လားေကာင္းတယ္ကြာ..."
ထြဋ္ေခါင္ႏွင့္စိုင္းေနာင္မွာၿပဳံးလ်က္သာေျပာေနၾကေပမယ့္မၿပဳံးႏိုင္သူကမိုးေသာက္ပင္....ဘာလို႔ကန္စြန္း႐ြက္နဲ႔ေကြၽးတာလဲဆိုေသာမေက်နပ္တဲ့အေမးေလးေတြကမ်က္လုံးမွထြက္ေပၚလာေလသည္....
ထိုအၾကည့္ေလးေတြကိုနားလည္ေသာထြဋ္ေခါင္ကလည္းေနာက္မွေျပာျပမယ္ဆိုေသာပုံစံမ်ိဳးျဖင့္ေခါင္းသာခါျပလိုက္ေလသည္.....
ထို႔ေနာက္သူတို႔သုံးေယာက္သားစိုင္းေနာင္၏လိုက္ကာေတြျဖင့္အျပည့္ကာထားေသာအေမွာင္ခန္းေလးထဲဝယ္ၿပဳံး႐ႊင္လို႔စကားေတြေျပာျဖစ္ၾကသည္.....
"Ring...Ring..."
ထြဋ္ေခါင္၏အတြင္းေရမႉးရွင္းခန္႔ဆီမွလာေနေသာဖုန္းသံေၾကာင့္စကားဝိုင္းေလးကိုခဏရပ္ကာဖုန္းေျပာေလသည္....
"အင္းရွင္းခန္႔ေျပာ..."
"......"
"ဘာ....ေအးေအး...ၿပီးေရာ..."
"......."
"ေအး..အေစာင့္ခ်ထားလိုက္"
ထြဋ္ေခါင္သည္ဖုန္းေျပာၿပီးသည္ႏွင့္စိုင္းေနာင္ေလးကိုအလုပ္ေပၚလာလို႔ဆိုကာႏႈတ္ဆက္ေလသည္.....
ထို႔ေနာက္မိုးေသာက္၏လက္ကိုလည္းအတင္းဆြဲ၍ျပန္ရန္ေလာေလသည္....
ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္မွာေတာ့ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးေတြႏွင့္သာ...တာ့တာျပသူကျပ...ဆြဲေခၚရာေနာက္ကိုမလိုက္ခ်င္လိုက္ခ်င္ႏွင့္ပါလာသူကပါ....
"ခဗ်ား...ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္...."
အခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ထြဋ္ေခါင္၏အေျခအေနကိုရိပ္မိကာေမးေသာမိုးေသာက္...
"ညီကဒီကိုလိုက္လာေနတယ္တဲ့...ကိုယ္အခုတစ္ေလာအိမ္ျပန္ေနာက္က်တက္လို႔ရွင္းခန္႔ကိုအစ္ေမးရင္းသိသြားတာတဲ့....ဒီမွာေနာင္ေလးရွိတာေတာ့မသိေသးဘူး...အာ့ေၾကာင့္ညီမလာခင္ျမန္ျမန္ျပန္ရေအာင္"
"အင္းအင္း...ျပန္မယ္ေနာ္"
ေသြးပ်က္ေနေသာထြဋ္ေခါင္၏ပုံစံကိုၾကည့္ကာမိုးေသာက္ေခါင္းကိုတဆက္ဆက္ၿငိမ့္မိသည္...
ခဗ်ားကိုၾကည့္ရတာပင္ပန္းလိုက္တာအကိုရယ္.....
ထြဋ္ေခါင္ႏွင့္မိုးေသာက္တို႔ခပ္သြက္သြက္ပင္ေဆး႐ုံကားပါကင္သို႔ေလွ်ာက္လာၾကေလသည္....သို႔ေသာ္ကားဆီမေရာက္ခင္သူတို႔ေရွ႕ထိုးရပ္လာေသာကားတစ္စီး....
ထိုကားေပၚမွဆင္းလာသူကေတာ့ထြဋ္ေခါင္၏ႏွစ္ေယာက္မရွိေသာညီ.....
"ကိုႀကီး"
"ညီ့"
"ဒီကိုဘာလာလုပ္တာလဲ"
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးညီရာ..."
"ကိုႀကီးလိမ္တယ္...ကြၽန္ေတာ္နာက်င္ရတယ္ကိုႀကီး...တစ္ေယာက္ထဲေသာကိုႀကီးကိုကြၽန္ေတာ္အရာအားလုံးထမ္းပိုးၿပီးမပင္ပန္းေစခ်င္ဘူး...ကြၽန္ေတာ္လည္းမွ်ေဝခံစားေပးခ်င္တာ...ကိုႀကီးလိမ္တယ္...ကိုႀကီးကြၽန္ေတာ့္ကိုလွ်ိဳ႕ဝွက္ထားတယ္"
ညီျဖစ္သူ၏စကားေတြေၾကာင့္ထြဋ္ေခါင္စိတ္မေကာင္း...ညီဒီလိုစဥ္းစားေနမယ္မွန္းမသိခဲ့ဘူး.....
"တကယ္ပါညီရယ္...ဒီမွာကိုႀကီးအသိတစ္ေယာက္ေဆး႐ုံတက္ေနလို႔...."
"မယုံဘူး"
"မယုံရင္ျပမယ္ဗ်ာ...လာလိုက္ခဲ့"
သူေခၚေတာ့မွထြဋ္ဝင္းသည္မ်က္ႏွာထားေလးနဲနဲေျပေလ်ာ့သြားဟန္....
မိုးေသာက္ကေတာ့တုန္တုန္လႈပ္လႈပ္ႏွင့္သာသူ႔အားၾကည့္ေလသည္....
"လာညီ....ဒီအခန္း"
မိုးေသာက္ေရာထြဋ္ဝင္းကိုပါေခၚကာေနာင္ေလး၏တစ္ခန္းေက်ာ္ကအခန္းထဲကစကားမေျပာႏိုင္ေသာအဖိုးတစ္ေယာက္၏အခန္းကိုေခၚသြားေလသည္.....ထိုအဖိုးသည္ေစာင့္ေရွာက္မည့္သူမရွိ၍ထြဋ္ေခါင္လာတိုင္းမုန္႔ေတြဝယ္လာၿပီးစကားေတြေျပာေပးတက္တာေၾကာင့္အေတာ္ေလးရင္းႏွီးေနေလၿပီ....
"အဖိုး...ဝင္ခဲ့မယ္ေနာ္"ဟုေျပာေတာ့အဖိုးကေခါင္းၿငိမ့္ျပေလသည္.....
"ဒါကြၽန္ေတာ့္ညီေလးနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ ခ်စ္သူပါအဖိုး"
ထြဋ္ေခါင္၏မိတ္ဆက္မႈေၾကာင့္အဖိုးကအံ့ၾသသြားသလိုမိုးေသာက္ကေတာ့အားနာသလို ရွက္သလိုႏွင့္ေခါင္းငုံ႔ထားေလသည္....
ထြဋ္ဝင္းမွာလည္းခုမွစိတ္ခ်သြားဟန္
"ကဲယုံၿပီလားညီေတာ္"
"ယုံပါၿပီ...ညီကကိုႀကီးတစ္ေယာက္တည္းတစ္ခုခုအတြက္ပင္ပန္းေနရမွာစိုးလို႔ပါ"
"ဟုတ္ပါၿပီကြာ...."ထို႔ေနာက္စကားမေျပာႏိုင္ဘဲသူတို႔ေျပာတာသာေခါင္းေလးလိုက္ၿငိမ့္ေနေသာအဖိုးႏွင့္စကားေတြေတာ္ေတာ္ၾကာေျပာကာ ျပန္ရန္ထြက္လာၾကေလသည္.....
ကံတရားဟာေတြ႕ခ်ိန္တန္လို႔ပဲဆုံစည္းေပးတာလား...ထပ္မခြဲခ်င္ေတာ့လို႔ပဲဆုံစည္းေပးတာလားမသိ...ေနာင္ေလးအခန္းမွေနာင္ေလး၏နာနာက်င္က်င္ေအာ္သံႏွင့္သူနာျပဳမေလးေတြေရာဆရာဝန္ေတြေရာထိုအခန္းကိုေျပးသြားၾကေလသည္......
ထိုအျခင္းအရာေၾကာင့္ျပန္ရန္ျပင္ေနေသာသူတို႔သုံးဦး၏ေျခလွမ္းမ်ားရပ္တန္႔သြားကာထိုအခန္းသို႔အေျပးသြားမိ၏.....
ထြဋ္ဝင္းကေတာ့သူ႔ကိုယ္သူကုတင္သံတိုင္ႏွင့္ေဆာင့္ေနေသာေနာင္ေလးကိုျမင္ေတာ့မ်က္ရည္ေတြတရစပ္က်ရင္းေျပးဖက္ေလသည္.....သူ႔မ်က္လုံးေတြထဲတြင္ေမးခြန္းေတြ၊အံ့ၾသျခင္းေတြ၊ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းေတြပါေနတာကိုထြဋ္ေခါင္ေတြ႕လိုက္ေသာ္လည္းဘာမွဝင္မေျပာမိ...
"ေနာင္ေလး...ကိုကိုေလ...ကေလးရဲ႕ကိုကိုေလ...."
ေနာင္ေလးကိုဖက္ခ်ဳပ္ကာေျပာလႈပ္ရွားမႈေတြရပ္တန္႔သြားသည္...ၿပီးမွသူ႔အားေစ့ေစ့ၾကည့္လာကာ...
"ခဗ်ားကကိုကို...ဒီဒီထြဋ္ဝင္းေလ...."
"အင္းကိုကိုေလကေလးရယ္...ကိုကို႔လာၿပီေနာ္"ထြဋ္ဝင္းကေျပာေတာ့ေနာင္ေလးကေခါင္းေတြခါေလသည္.....
"ဟင့္အင္း...ကိုကိုကငါ့ကိုမုန္းေနတာ...ကိုကိုကငါ့ကိုသတ္မွာ...ငါေၾကာက္တယ္"ဟုေျပာကာေအာ္ရင္းကုတင္တိုင္ႏွင့္ဆက္ေဆာင့္ျပန္သည္.....
"ေတာ္ပါေတာ့ကေလးရယ္ေတာ္ပါေတာ့..."
ထြဋ္ဝင္းဘယ္လိုပင္ခ်ဳပ္ေသာ္လည္းစိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္အားသန္ေနေသာေနာင္ေလးကိုမခ်ဳပ္ႏိုင္ပါ....
"ဂစ္...ဂစ္..အစ္..အစ္..."
ကုတင္ႏွင့္ေဆာင့္ေနရင္းအေၾကာဆြဲကာတက္သြားေသာေနာင္ေလးေၾကာင့္ေဘးဖယ္ေနေသာဆရာဝန္ေတြအေျပးလာကာေနာင္ေလးကိုကုတင္ေပၚတင္ရင္းအေပၚကခြကာတက္ခ်ဳပ္၍ပါးစပ္ကိုၿဖဲကာပါးစပ္ထဲသို႔သြားစြပ္ေတြထည့္ေပးေလသည္....
ထြဋ္ဝင္းမွာေတာ့မ်က္ရည္ေတြက်လ်က္အရာအားလုံးကိုနားမလည္ႏိုင္စြာၾကည့္လ်က္သာ......
သူ႔မ်က္စိေရွ႕တြင္ေသသြားေသာေနာင္ေလးဟာခုသူ႔မ်က္စိေရွ႕မွာရွိေနေသးသည္တဲ့ေလ...ဘာေတြလဲ....
"ညီ့..."
"မထိနဲ႔...ကိုႀကီးသိေနခဲ့တယ္မလား..ဘာလို႔လဲ....ဘာလို႔လဲ...."
"ကိုႀကီးရွင္းျပပါ့မယ္ကြာ...ေနာ္...နားေထာင္ေပးေလ..."
"အေၾကာင္းျပခ်က္ခိုင္လုံပါေစကိုႀကီး..."
ေဆးထိုးလိုက္ေတာ့ၿငိမ္က်သြားေသာေနာင္ေလးကိုခဏထားခဲ့ကာေဆး႐ုံကန္တင္းသို႔ထြက္လာၾကသည္....
အေၾကာင္းစုံေျပာျပေတာ့မ်က္ရည္က်လိုက္..ရယ္လိုက္ႏွင့္...ယူႀကဳံးမရစြာနားေထာင္ေနေသာညီျဖစ္သူ.....
"ကိုႀကီးကိုခြင့္လႊတ္ပါကြာ..."
"ကိုႀကီးလုပ္ရပ္ကမမွားပါဘူး...ဒါေပမဲ့မွန္လည္းမမွန္ဘူး...ကိုႀကီးကိုကြၽန္ေတာ္စိတ္ပ်က္မိတယ္....ထားပါ...ဒီေန႔ကစၿပီးေနာင္ေလးကိုကြၽန္ေတာ္ေစာင့္ေရွာက္မယ္....ကိုႀကီးကိုေတာ့အခ်ိန္တစ္ခုေရာက္ရင္ျပန္ေခၚပါ့မယ္...."ဟုေျပာလ်က္စားပြဲမွထထြက္သြားေသာညီျဖစ္သူ ......
ထြဋ္ေခါင္လည္းေခါင္းငိုက္စိုက္က်ကာသာမ်က္ႏွာကိုလက္ျဖင့္အုပ္ထားမိသည္.....
မိုးေသာက္ကေတာ့ထိုအျဖစ္အပ်က္ကိုၾကည့္ကာစိတ္ေမာစြာသက္ျပင္းခ်မိသည္....
ေသခ်ာပါသည္...ဒီလူႀကီးမ်က္ရည္က်ေနျပန္ၿပီ ....
"အကို..."
ညႇင္သာစြာေခၚေတာ့ေခါင္းငုံ႔ထားရာမွထူးသံျပဳေလသည္.....
"ထပါဦးအကိုရဲ႕...အယ့္လိုႀကီးမေနပါနဲ႔"
"ကိုယ္အရမ္းမွားသြားလားStar"
"ဟင့္အင္း...အကိုမမွားပါဘူး...အကိုကခ်စ္သူႏွစ္ဦးအေပၚတာဝန္မေက်ခဲ့ေပမယ့္အကိုႀကီးတာဝန္ကိုေက်ခဲ့ပါတယ္...."
ထိုသို႔ေျပာေတာ့မ်က္ရည္ေတြဝဲလ်က္မိုးေသာက္အားၾကည့္လာေသာသူ....
"ငိုခ်င္ရင္ဒီရင္ခြင္ေလးထဲဝင္ငိုလို႔ရတယ္ေနာ္"
မိုးေသာက္ကရင္ကိုဖြင့္ကာလက္ကိုဆန္႔တန္းေခၚေတာ့သူ႔ကိုယ္လုံးႀကီးမွအားမနာရင္ခြင္ထဲပစ္ဝင္လာေသာသူ....မိုးေသာက္သေဘာတက်ၿပဳံးလိုက္ရင္းလက္ဆန္႔သေလာက္ဖက္ေပးထားကာေက်ာျပင္ေလးကိုဖြဖြပုပ္ေပးမိ၏.....
"အကို႔ေဘးမွာကြၽန္ေတာ္ရွိေနေပးမယ္ေနာ္....အကိုဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေနကြၽန္ေတာ္ရွိေနေပးမယ္...."
ထိုစကားေလးကိုအညႇင္သာဆုံးဆိုရင္းရင္ခြင္ထဲကလူႀကီးကိုအငိုတိတ္ေစခဲ့မိ၏... .
ခဗ်ားကကေလးႀကီးပဲအကို.....
_____________________________
Updateေနာက္က်သြားတာအႏူးအၫႊန္႔ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္😔