Chapter 122: Hes Reason
Sabrina Torres
Habang lahat kami ay busy sa pag aayos para sa kasal nang aking kapatid, Hindi ako makuntinto, Hindi ko alam kung dahil ba sa hindi nasabi o sinadya ni kuya na hindi sabihin o sadyang kinakabahan lang talaga ako...
"Ahhhhhhh!!!!!!!!!!!!!!" napatayo ako nang biglang may sumigaw galing sa taas, Kaya dali-dali akong tumakbo palabas nang kwarto ko at nakita ko naman ang mga pinsan ko na pataas at patungo sa kwarto nang kapatid ko..
"Mom" tawag ko sa pangalan nya habang akay-akay ni Tito Ramon si Kuya
"Mommy" muli kung sabi nang makita ko ang aking ina na umiiyak
"Bakit ngayon pa?" tanong ni Daddy na pinapataha si Mommy
"He will be ok" sabi ko sa kanilang dalawa at sinundan si Tito at dinala sa hospital si Kuya..
Habang nag bya-byahe kami kinuha ko ang cellphone ni Kuya at te-next si ate Kiel na 'Sorry' alam kung pareho silang nasasaktan pero ano ang magagawa eh baliw ang tadhana?
***
"Kailangan kung puntahan si Zk, Mommy please" pag mamakaawa ni Kuya sa mga magulang namin
"Kahit ito lang" dagdag nya kaya wala nang nagawa sina mommy kundi payagan si Kuya, Inalalayan ko si kuyang makapasok sa loob nang kotse at ako na ang nag drive..
"Bakit kasi hindi mo sinabi sakanya?" tanong ko
"Dahil di pa ako ready" sagot nya
"Taena kuya! Ano sa palagay mo ang ginagawa ni ate Kiel ngayon?! Sinabihan na kita una palang!! Diba tama ako gagawin mo nanaman kung ano ang ginawa mo noon" inis na pangaral ko
"I'm sorry" sagot nya
"Wag ka saakin mag sorry, Mag sorry ka sa taong pinangakuan mo" sabi ko at pinarada ang sasakyan namin sa gilid nang simbahan, Mukhang wala na ding tao pero nag patuloy pa din kami..
Hanggang sa makita nya--namin si Ate na umiiyak at panay mura... 'I'm so sorry ate Kiel'.
Hinayaan ko si Kuya na pumunta sa tabi ni ate at niyakap nya ito, Tapos nakita ko naman na mas lalo pang naiyak si ate, Hindi ko man alam at naririnig ang pinag-uusapan nila pero ramdam ko ang sakit at galit na nararamdaman nila pareho...
Niyakap ni Kuya si Ate sa binti at mukhang nagsusumamo dito ngumit tila hindi nakinig si Ate sa kanya..
Nang makita ko na nag punas nang luha si ate at mukhang aalis na tumago ako sa likuran nang pintuan at doon nag tago...
Nang tuluyan nang nakaalis si ate tumakbo ako palapit kay Kuya at hinimas ang likuran nya..
"Sabrina, Bakit sa dinami-daming tao dyan bakit ako pa?" Umiiyak na tugon nang kapatid ko
"Bakit ako pa ang nag kasakit nang ganito? Shit Sabrina ang sakit sakit" sabi nya habang dinuduro ang parte nang puso nya..
"Shhhhh taha na, Pag napaliwanag mo na nang maayos paniguradong maiintindihan nya yun" sagot ko sakanya at hinayaan syang umiyak sa balikat ko...
Tama nga naman sya, Bakit sa dinami-dami sya pa? Sila pa ang nag kalaganito? Tadhana ano ang problema mo?
ILYF