ထွဋ်ခေါင်အလုပ်ကပြန်လာတော့အခန်းထဲမှာမိုးသောက်ကိုမတွေ့......တံခါးကိုအရင်လော့ချကာအခန်းကိုအရင်ပတ်ကြည့်တော့လည်းမတွေ့....ခဏနေမှချလောက်ဆိုသောအသံလေးနဲ့အတူရေချိုးခန်းထဲမှထွက်လာသောမိုးသောက်....ထိုကောင်လေး၏မျက်နှာလေးမြင်မှသာလျှင်ရင်ထဲကအပူလုံးကကျသွားသလို....နီရဲနေသောမျက်ခမ်းလေးတွေနဲ့မို့အစ်နေသောမျက်လုံးလေးတွေကခုထိများငိုထားလို့သလား....မနက်တည်းကခုထိတစ်ယောက်ထဲငိုနေရှာမှာကိုတွေးမိတော့ရင်ထဲနင့်ကနဲ့.......
"သခင်ပြန်လာပြီလား"
သူကိုယ်တိုင်ခေါ်ရမယ်လို့သတ်မှတ်ခဲ့တဲ့စကားလုံး၊အမည်နာမတစ်ခုကထိုကောင်လေးနှုတ်ဖျားမှသူ့စိတ်လိုလက်ရထွက်လာတဲ့အခါရင်ထဲမှာခံရခက်လိုက်တာ.....
"မင်း...ငါ့ကိုအကိုလို့ပဲခေါ်လို့ရတယ်"
"ဟင့်အင်း...ကျွန်တော်ကကိုယ့်အဆင့်ကိုယ်သိတာမို့သခင့်ကိုသခင်လို့ပဲခေါ်ပါရစေ"
အဆင့်တဲ့လား...ကိုယ်ဘယ်တုန်းကမှမင်းကိုကျွန်လို့မသတ်မှတ်ခဲ့ပါဘူးကလေးငယ်....မလွှဲသာခဲ့လို့ပါဆိုတာရှင်းပြချင်တယ်
"ထားပါ...ငါ့ကိုအကျီလာလဲပေး"
"ဟုတ်"
အကျီလဲခိုင်းတယ်ဆိုတာခိုင်းစေခြင်းမဟုတ်ရပါ...ချစ်ရသူနဲ့နီးနီးကပ်ကပ်ရှိချင်ရုံသာ........
သူ့အနားသို့ရောက်လာကာအကျီကြယ်သီးလေးတွေကိုတစ်လုံးချင်းဖြုတ်နေတဲ့ကောင်လေးကိုငုံမိုးကာခိုးကြည့်ရင်းရင်တွေတဆစ်ဆစ်နာလာရသည်....
မိဘတွေမရှိတော့တာတောင်သူ့ဘဝကိုသူ့ခွန်သူ့အားနဲ့ရအောင်ရုန်းကန်ချင်ခဲ့တဲ့ကောင်လေး...မိုးလင်းရင်ပဲပြုတ်လေးနဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ်မုန့်ဟင်းခါးလေးနဲ့ထမင်းလေးနဲ့ဖြစ်ဖြစ်မြိန်ရာဟင်းကောင်းလုပ်စားတက်တဲ့ကောင်လေး...သူလိုချင်တာလေးများရရင်ပါးချို့င့်လေးတစ်ဖက်ကိုခွက်ဝင်သွားအောင်ပြုံးတက်ခဲ့တဲ့ကောင်လေး...ဘယ်ကမှန်းမသိခဲ့တဲ့သူ့လိုလူကိုတောင်အိမ်ထောင်ဦးစီးအကိုကြီးဆိုပြီးရှီခိုးကန်တော့တက်ခဲ့တဲ့ကောင်လေး....ဒီအမူအယာလေးတွေမရှိတော့တဲ့ကလေးလေးကိုကြည့်ရတာဟာသိပ်ကိုဝမ်းနည်းဖို့ကောင်းတယ်...ဒီလိူတွေဖြစ်လာအောင်ဖန်တီးခဲ့မိတာကလည်းကိုယ်တိုင်ပဲမလား....တခြားနည်းလမ်းသာရှိမယ်ဆို၊မင်းသာလုံခြုံမယ်ဆိုကိုယ်ဒီနည်းလမ်းကိုမရွေးချယ်ချင်ပါဘူးကလေးငယ်....ပင်ပန်းစေခဲ့ပြီ.......
နှလုံးသားရဲ့စေခိုင်းမှုကြောင့်သူ့အားအကျီလဲပေးနေတဲ့ကောင်လေးကိုနဖူးလေးကိုငုံ့နမ်းမိလိုက်တော့အလိုမကျဟန်နောက်သို့ဆုတ်သွားလေရဲ့.......
"သခင်တစ်ယောက်ကကျွန်ကိုပိုင်တာမှန်ပေမယ့်ကျွန်ကလည်းလူပါ...သူမချစ်မနှစ်သက်တဲ့လူရဲ့အနမ်းတွေကိုမနှစ်သက်တဲ့လူ....တကယ်လို့သခင်နမ်းမယ်ဆိုငါနမ်းမှာမလို့ငြိမ်ခံနေလို့အမိန့်ပေးပါ...အယ့်တာဆိုကျွန်တော်အသာတကြည်ငြိမ်ခံပါ့မယ်...အယ့်လိုမှမဟုတ်ရင်တော့ကျွန်တော်မနှစ်မြို့တဲ့အနမ်းတွေကိုငြင်းဆန်ပါရစေ"
မိုးသောက်ရဲ့စကားတွေကြောင့်ရင်တွေကွဲရသူကတော့ထွဋ်ခေါင်ရယ်ပါလေ....
မနှစ်မြို့ဘူးတဲ့လား
နမ်းမှာမို့ငြိမ်ခံနေရမယ်လို့အမိန့်ပေးရမယ်တဲ့လား......
ဒီကောင်ကဘာခွန်အားနဲ့မင်းမနှစ်မြို့တာတွေကိုဆက်လုပ်ရမလဲကလေးငယ်......
"ရပြီ...ငါရေချိုးဦးမယ်ညစာသွားယူထားလိုက်"
"ဟုတ်"
သူပြောတာမှန်သမျှတဟုတ်ဟုတ်နဲ့နာခံနေသလိုသူ့ရဲ့ကြင်နာမှုကိုလည်းအလိမ္မာနည်းနဲ့ငြင်းဆန်နေသောသည်ကောင်လေးသည်မနက်ကထိသူ့အသားလေးကိုနာကျင်အောင်မလုပ်ခင်အထိအကို အကိုဆိုပြီးစကားတွေပြောတက်တဲ့ကောင်လေးနဲ့လားလားမျှမသက်ဆိုင်..........
မင်းရင်ထဲကိုငါမမြင်ရပါလားStarရယ်...
ထွဋ်ခေါင်ရေမိုးချိုးပြီးတော့အခန်းထဲသို့စိုင်းနောင်ရောက်နေလေသည်....မနက်ဖြန်သူ့ပါးပါးအလုပ်သွားရင်ကိုကိုကြီးတို့ကိုပြောစရာရှိလို့ဆိုပြီးပြောလျက်ပြန်ထွက်သွားလေသည်......
ခဏနေတော့ထမင်းဗန်းလေးကိုသယ်ကာဝင်လာသောကောင်လေး....ဖေဖေတို့မေမေတို့ဆုံးပြီးကတည်းကမိသားစုထမင်းဝိုင်းလေးမှာသူတို့ညီအကိုနှစ်ယောက်လုံးမစားဖြစ်ခဲ့ကြ...ထွဋ်ဝင်းကအပြင်မှကြုံသလိုစားသလိုသူကလည်းအခန်းထဲမှာသာစားလေ့ရှိခဲ့သည်....
ထိုညနေကစလို့အခန်းလေးထဲမှာအကိုဆိုသောတဂျီဂျီခေါ်သံလေးဟာတိတ်ဆိတ်နေသလိုပင်....သူတကယ်မနေတက်တော့ပါ...နောင်များကိစ္စတွေအားလုံးပြီးသွားလို့ဒီကလေးလေးသာသူ့ကိုခွင့်မလွှတ်ခဲ့ပါလျှင်ဘယ်လိုများဆက်ရှင်သန်ရပါ့မလဲလေ.........
မိုးလင်းတော့ဦးစိုင်းအောင်အလုပ်သွားတာနဲ့သူတို့လေးယောက်သားဧည့်ခန်းထဲမှာဆုံကြသည်......
"ကဲ...နောင်လေးကိုကိုကြီးတို့ကိုဘာပြောမလို့လဲ"
ထွဋ်ခေါင်မေးတော့စိုင်းနောင်သည်ဘာမှမပြောသေးခင်ဆိုဖာအောက်သို့ဆင်းထိုင်ကာသူနဲ့ထွဋ်ဝင်းကိုကန်တော့လေသည်....
"ဟားဟား...ကိုကိုကြီးတို့ကလေးလေးကဘာလိုချင်လို့လဲ"
နောင်လေးရဲ့အမူအယာကိုသဘောကျစွာထွဋ်ခေါင်ကမေးတော့စိုင်းနောင်သည်ယဲ့ယဲ့လေးသာပြန်ပြုံးပြလေရဲ့
"နောင်..ကိုကိုကြီးတို့ကိုပြောစရာရှိတယ်"
"ပြောလေကလေးရဲ့...."
"နောင်ဦးဦးနဲ့တီတီတို့ကိစ္စကိုသိနေတယ်...ဟိုနေ့ကကိုကိုတို့ပြောနေတာကြားခဲ့တယ်"
"ဟင်...."
"အယ့်တာဖေဖေ့ကိုခွင့်လွှတ်ပေးဖို့မတောင်းဆိုပါဘူး...ဥပဒေအရအရေးယူပါ...နောင်လေးကိုဘာမှငဲ့ကွက်နေစရာမလိုတဲ့အကြောင်းသိစေချင်လို့ပါ..."နောင်လေးစကားကြောင့်သူတို့အားလုံးအံ့အားသင့်ရလေသည်.....
"နောင်လေးတကယ်ဘာမှမဖြစ်ဘူးလား...ကိုကိုကြီးတို့သာဦးအောင်ကိုရဲလက်အပ်မယ်ဆိုထောင်ဒဏ်က၁၅နှစ်နဲ့အထက်ပဲနော်....လျှော့ပေါ့ခွင့်တောင်းရင်တောင်အများဆုံးရ၃နှစ်၅နှစ်လောက်ပေါ့....နောင်လေးတကယ်အဆင်ပြေမှာလား"
"ဟုတ်...နောင်လေးသေချာစဥ်းစားပြီးပါပြီ...ဖေဖေ့ကိုအပြစ်တွေထပ်မလုပ်စေချင်ဘူး.....ဖေဖေဘာလို့ဒီလိုတွေကျူးလွန်နေလဲမသိပေမယ့်ဒီ့ထက်ပိုမဆိုးခင်ရပ်တန့်စေချင်ပြီ....အယ့်တာကြောင့်ကိုကိုကြီးတို့စိတ်တိုင်းကျလုပ်ပါ...တစ်ခုလေးပဲဖေဖေ့ကိုတော့အသက်အန္တရာယ်မထိခိုက်ပါနဲ့နော်....."
"ဟက်"
နောင်လေး၏စကားဆုံးတော့တချိန်လုံးငြိမ်နေတဲ့ထွဋ်ဝင်းကဟက်ကနဲရယ်လေသည်.....ထွဋ်ဝင်းကိုလှမ်းကြည့်တော့ထွဋ်ခေါင်လိုသနားဂရုဏာသက်တဲ့အကြည့်နဲ့မတူအရိုင်းဆန်သောမုန်းတီးသောအကြည့်များနဲ့စိုင်းနောင်အားကြည့်နေလေရဲ့.....
"တောင်းပန်ပါတယ်ကိုကို"
"ဟွန်း...မင်းကအခုသိသွားပြီဆိုတော့ငါဟန်ဆောင်စရာမလိုတော့ဘူးပေါ့"
"ညီ့"ထွဋ်ဝင်း၏စကားတွေကိုထွဋ်ခေါင်ကလှမ်းဟန့်လေသည်....
"မတားနဲ့ကိုကြီး...မာမီတို့ဒယ်ဒီတို့ရဲ့မျက်လုံးတောင်မမှိတ်နိုင်ခဲ့တဲ့အလောင်းတွေကိုမြင်ယောင်မိတိုင်းသူ့အဖေကိုရောသူ့ကိုရောနှလုံးသားထဲကအသွေးအသားထဲကနေမုန်းတယ်"
"သိပါတယ်ကိုကိုနောင်လေးသိပါတယ်...မုန်းသင့်ပါတယ်...ကိုကိုမုန်းသလောက်နောင်လေးခံပါ့မယ်...အမုန်းတွေပြေတဲ့တစ်နေ့တော့အရင်လိုကိုကို့ညီလေးလိုပြန်ချစ်ပေးပေါ့"
"ကလေးရယ်"မျက်ရည်လေးတွေဝဲကာပြောနေသောနောင်လေးကိုထွဋ်ခေါင်ထွေးပွေ့လိုက်သည်....ထွဋ်ဝင်းကတော့နောင်လေးအားအမုန်းကြီးစွာစိုက်ကြည့်နေဆဲပင်....ထိုအချိန်တွင်ပွဲကြည့်ပရိသတ်ကတော့၂ယောက်ရှိလေရဲ့....
စိတ်မကောင်းစွာကြည့်နေသောမိုးသောက်လေးရယ်၊ထိုအပြစ်တွေရဲ့အဓိကတရားခံတစ်ယောက်ရယ်ပေါ့....
ကိစ္စတွေအားလုံးသိပြီးသောသူတို့လေးယောက်လုံးရဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်အရမနက်ဖြန်ပဲချက်ချင်းပင်ဦးစိုင်းအောင်ကိုရဲလက်အပ်ရန်ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြလေသည်...၂နှစ်အတွင်းမှာသက်သေတွေလည်းစုဆောင်းပြီးပြီမို့ဦးစိုင်းအောင်လုံးဝပြေးမလွတ်နိုင်ပါ......
ပြီးနောက်လူစုခွဲကာပုံမှန်အတိုင်းပြန်နေကြလေသည်...သေချာပေါက်စိုင်းနောင်လေးကတော့ကြေကွဲနေရှာမှာပေါ့...ဖခင်ကိုကိုယ်တိုင်ရဲလက်မအပ်ရုံတမယ်ပဲမလား......
"ကိုကို...နောင့်ကိုကျောင်းလိုက်ပို့ဦးမလား...နောက်ဆုံးတစ်ခေါက်လောက်လေ"
"မင်းကျောင်းချိန်နောက်ကျနေပြီမဟုတ်ဘူးလား.. သွားဦးမလို့လား"
"ဟုတ်သွားချင်လို့လေ"
"အေးလေ...ငါ၂နှစ်ခွဲလောက်သည်းခံခဲ့ပြီးပြီပဲနောက်ဆုံးတစ်ခေါက်လောက်တော့ဘာမလုပ်ပေးနိုင်စရာရှိလို့လဲ...."
ထိုစကားကိုပြောပြီးသည်နှင့်ထွဋ်ဝင်း၏မျက်နှာအမူအယာမှာချက်ချင်းပြေလျော့ကာ......
"လာနောင်လေးကိုကိုလိုက်ပို့မယ်"
လိမ်လည်ဟန်ဆောင်နေတာသိသော်ငြားသူ့အားကမ်းပေးလာသောလက်လေးကိုစိုင်းနောင်လိုလိုလားလားနဲ့ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပါ၏.....
"ကျေးဇူးနော်ကိုကို"
ဟုပြောတော့သူ့ခေါင်းလေးအားလာပွတ်သပ်ပေးသောကိုကို့လက်ကလေးများဟာနှစ်သိမ့်ပေးနေသလိုပါပဲလား....
ထိုနေ့လေးကိုနောက်ဆုံးအနေနဲ့သတ်မှတ်လို့ကိုကို့ရဲ့ဟန်ဆောင်မေတ္တာတွေအောက်မှာသူအပျော်ကြီးပျော်နေမိသေးတာ......
သူတို့နှစ်ယောက်ထွက်သွားတော့အိမ်မှာထွဋ်ခေါင်နှင့်မိုးသောက်သာကျန်ခဲ့လေသည်......
"Star..."
ခေါ်နေကျနာမည်လေးကိုခေါ်လိုက်တော့ပြတင်းပေါက်ကိုငေးနေရာကငဲ့ကြည့်လာပါရဲ့.....
"သိနေခဲ့တာလား"ဆိုသောအမေးကိုခေါင်းသာငြိမ့်ပြဖြေလေသောမိုးသောက်.....
"ကိုယ့်ကို့ခွင့်လွှတ်နိုင်ရဲ့လား...ကိုယ်ကသိသိကြီးနဲ့မင်းတို့အပေါ်ရက်စက်ခဲ့တာ"
"ကျွန်တော်"
"ခဏလေးပါဘာမှမပြောသေးခင်ကိုယ်တစ်ခုပြောချင်သေးတယ်...မင်းညီမလေးဆေးရုံတက်ရတယ်ဆိုတဲ့နေ့က...."
"ကျွန်တော်သိတယ်...အယ့်နေ့ကညီမလေးနဲ့အပြိုင်ခွဲရတဲ့လူနာကစိုင်းမလား"
"အင်း...ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်...ကိုယ်တို့တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ခဲ့တယ်"
"ဟုတ်တာပေါ့သိပ်ကိုတစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ခဲ့ကြတာ...ကျွန်တော်အယ့်လူတွေကိုတော့ခွင့်မလွှတ်နိုင်ဘူး.....ဒါပေမဲ့ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းစိုင်းကိုတော့ခွင့်လွှတ်နိုင်ပါတယ်...အယ့်တုန်းကစိုင်းမဟုတ်တဲ့ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းကိုလေ...ပြီးတော့ရင်ထဲကအကို့ကိုတော့အမြဲမျှော်နေမယ်...ဒီဒီထွဋ်ခေါင်ကိုမဟုတ်ဘူး"
"Star"
"ပြီးတော့အယ့်နာမည်...အယ့်တာအကိုပိုင်တဲ့နာမည်လေးမို့ခဗျားကတော့မခေါ်ပါနဲ့လား....ကျွန်တော်သိခဲ့ရင်းနှီးခဲ့တဲ့အကို့ကိုပဲခေါ်စေချင်တယ်...အကိုပိုင်တဲ့နာမည်လေးမို့...."
"အင်းပါကိုယ်နားလည်ပါပြီမိုးသောက်....ကိုယ်companyသွားတော့မယ်ဂရုစိုက်"
"ဟုတ်"
စိုင်းထွက်သွားတော့မိုးသောက်လည်းပြတင်းပေါက်အပြင်ကိုသာဆက်ငေးရင်းတွေတွေလေးကျန်ခဲ့လေသည်.....
ကိစ္စတွေအားလုံးမကြာခင်ပြီးဆုံးတော့မှာပါ
အဆင်ပြေသွားတော့မှာ
ဖတ်ရတာအဆင်ပြေရဲ့လားရှင့်🙆♀️❤
////////////////////////////
ထြဋ္ေခါင္အလုပ္ကျပန္လာေတာ့အခန္းထဲမွာမိုးေသာက္ကိုမေတြ႕......တံခါးကိုအရင္ေလာ့ခ်ကာအခန္းကိုအရင္ပတ္ၾကည့္ေတာ့လည္းမေတြ႕....ခဏေနမွခ်ေလာက္ဆိုေသာအသံေလးနဲ႔အတူေရခ်ိဳးခန္းထဲမွထြက္လာေသာမိုးေသာက္....ထိုေကာင္ေလး၏မ်က္ႏွာေလးျမင္မွသာလွ်င္ရင္ထဲကအပူလုံးကက်သြားသလို....နီရဲေနေသာမ်က္ခမ္းေလးေတြနဲ႔မို႔အစ္ေနေသာမ်က္လုံးေလးေတြကခုထိမ်ားငိုထားလို႔သလား....မနက္တည္းကခုထိတစ္ေယာက္ထဲငိုေနရွာမွာကိုေတြးမိေတာ့ရင္ထဲနင့္ကနဲ႔.......
"သခင္ျပန္လာၿပီလား"
သူကိုယ္တိုင္ေခၚရမယ္လို႔သတ္မွတ္ခဲ့တဲ့စကားလုံး၊အမည္နာမတစ္ခုကထိုေကာင္ေလးႏႈတ္ဖ်ားမွသူ႔စိတ္လိုလက္ရထြက္လာတဲ့အခါရင္ထဲမွာခံရခက္လိုက္တာ.....
"မင္း...ငါ့ကိုအကိုလို႔ပဲေခၚလို႔ရတယ္"
"ဟင့္အင္း...ကြၽန္ေတာ္ကကိုယ့္အဆင့္ကိုယ္သိတာမို႔သခင့္ကိုသခင္လို႔ပဲေခၚပါရေစ"
အဆင့္တဲ့လား...ကိုယ္ဘယ္တုန္းကမွမင္းကိုကြၽန္လို႔မသတ္မွတ္ခဲ့ပါဘူးကေလးငယ္....မလႊဲသာခဲ့လို႔ပါဆိုတာရွင္းျပခ်င္တယ္
"ထားပါ...ငါ့ကိုအက်ီလာလဲေပး"
"ဟုတ္"
အက်ီလဲခိုင္းတယ္ဆိုတာခိုင္းေစျခင္းမဟုတ္ရပါ...ခ်စ္ရသူနဲ႔နီးနီးကပ္ကပ္ရွိခ်င္႐ုံသာ........
သူ႔အနားသို႔ေရာက္လာကာအက်ီၾကယ္သီးေလးေတြကိုတစ္လုံးခ်င္းျဖဳတ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးကိုငုံမိုးကာခိုးၾကည့္ရင္းရင္ေတြတဆစ္ဆစ္နာလာရသည္....
မိဘေတြမရွိေတာ့တာေတာင္သူ႔ဘဝကိုသူ႔ခြန္သူ႔အားနဲ႔ရေအာင္႐ုန္းကန္ခ်င္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေလး...မိုးလင္းရင္ပဲျပဳတ္ေလးနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္မုန္႔ဟင္းခါးေလးနဲ႔ထမင္းေလးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ၿမိန္ရာဟင္းေကာင္းလုပ္စားတက္တဲ့ေကာင္ေလး...သူလိုခ်င္တာေလးမ်ားရရင္ပါးခ်ိဳ႕င့္ေလးတစ္ဖက္ကိုခြက္ဝင္သြားေအာင္ၿပဳံးတက္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေလး...ဘယ္ကမွန္းမသိခဲ့တဲ့သူ႔လိုလူကိုေတာင္အိမ္ေထာင္ဦးစီးအကိုႀကီးဆိုၿပီးရွီခိုးကန္ေတာ့တက္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေလး....ဒီအမူအယာေလးေတြမရွိေတာ့တဲ့ကေလးေလးကိုၾကည့္ရတာဟာသိပ္ကိုဝမ္းနည္းဖို႔ေကာင္းတယ္...ဒီလိူေတြျဖစ္လာေအာင္ဖန္တီးခဲ့မိတာကလည္းကိုယ္တိုင္ပဲမလား....တျခားနည္းလမ္းသာရွိမယ္ဆို၊မင္းသာလုံၿခဳံမယ္ဆိုကိုယ္ဒီနည္းလမ္းကိုမေ႐ြးခ်ယ္ခ်င္ပါဘူးကေလးငယ္....ပင္ပန္းေစခဲ့ၿပီ.......
ႏွလုံးသားရဲ႕ေစခိုင္းမႈေၾကာင့္သူ႔အားအက်ီလဲေပးေနတဲ့ေကာင္ေလးကိုနဖူးေလးကိုငုံ႔နမ္းမိလိုက္ေတာ့အလိုမက်ဟန္ေနာက္သို႔ဆုတ္သြားေလရဲ႕.......
"သခင္တစ္ေယာက္ကကြၽန္ကိုပိုင္တာမွန္ေပမယ့္ကြၽန္ကလည္းလူပါ...သူမခ်စ္မႏွစ္သက္တဲ့လူရဲ႕အနမ္းေတြကိုမႏွစ္သက္တဲ့လူ....တကယ္လို႔သခင္နမ္းမယ္ဆိုငါနမ္းမွာမလို႔ၿငိမ္ခံေနလို႔အမိန္႔ေပးပါ...အယ့္တာဆိုကြၽန္ေတာ္အသာတၾကည္ၿငိမ္ခံပါ့မယ္...အယ့္လိုမွမဟုတ္ရင္ေတာ့ကြၽန္ေတာ္မႏွစ္ၿမိဳ႕တဲ့အနမ္းေတြကိုျငင္းဆန္ပါရေစ"
မိုးေသာက္ရဲ႕စကားေတြေၾကာင့္ရင္ေတြကြဲရသူကေတာ့ထြဋ္ေခါင္ရယ္ပါေလ....
မႏွစ္ၿမိဳ႕ဘူးတဲ့လား
နမ္းမွာမို႔ၿငိမ္ခံေနရမယ္လို႔အမိန္႔ေပးရမယ္တဲ့လား......
ဒီေကာင္ကဘာခြန္အားနဲ႔မင္းမႏွစ္ၿမိဳ႕တာေတြကိုဆက္လုပ္ရမလဲကေလးငယ္......
"ရၿပီ...ငါေရခ်ိဳးဦးမယ္ညစာသြားယူထားလိုက္"
"ဟုတ္"
သူေျပာတာမွန္သမွ်တဟုတ္ဟုတ္နဲ႔နာခံေနသလိုသူ႔ရဲ႕ၾကင္နာမႈကိုလည္းအလိမၼာနည္းနဲ႔ျငင္းဆန္ေနေသာသည္ေကာင္ေလးသည္မနက္ကထိသူ႔အသားေလးကိုနာက်င္ေအာင္မလုပ္ခင္အထိအကို အကိုဆိုၿပီးစကားေတြေျပာတက္တဲ့ေကာင္ေလးနဲ႔လားလားမွ်မသက္ဆိုင္..........
မင္းရင္ထဲကိုငါမျမင္ရပါလားStarရယ္...
ထြဋ္ေခါင္ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးေတာ့အခန္းထဲသို႔စိုင္းေနာင္ေရာက္ေနေလသည္....မနက္ျဖန္သူ႔ပါးပါးအလုပ္သြားရင္ကိုကိုႀကီးတို႔ကိုေျပာစရာရွိလို႔ဆိုၿပီးေျပာလ်က္ျပန္ထြက္သြားေလသည္......
ခဏေနေတာ့ထမင္းဗန္းေလးကိုသယ္ကာဝင္လာေသာေကာင္ေလး....ေဖေဖတို႔ေမေမတို႔ဆုံးၿပီးကတည္းကမိသားစုထမင္းဝိုင္းေလးမွာသူတို႔ညီအကိုႏွစ္ေယာက္လုံးမစားျဖစ္ခဲ့ၾက...ထြဋ္ဝင္းကအျပင္မွႀကဳံသလိုစားသလိုသူကလည္းအခန္းထဲမွာသာစားေလ့ရွိခဲ့သည္....
ထိုညေနကစလို႔အခန္းေလးထဲမွာအကိုဆိုေသာတဂ်ီဂ်ီေခၚသံေလးဟာတိတ္ဆိတ္ေနသလိုပင္....သူတကယ္မေနတက္ေတာ့ပါ...ေနာင္မ်ားကိစၥေတြအားလုံးၿပီးသြားလို႔ဒီကေလးေလးသာသူ႔ကိုခြင့္မလႊတ္ခဲ့ပါလွ်င္ဘယ္လိုမ်ားဆက္ရွင္သန္ရပါ့မလဲေလ.........
မိုးလင္းေတာ့ဦးစိုင္းေအာင္အလုပ္သြားတာနဲ႔သူတို႔ေလးေယာက္သားဧည့္ခန္းထဲမွာဆုံၾကသည္......
"ကဲ...ေနာင္ေလးကိုကိုႀကီးတို႔ကိုဘာေျပာမလို႔လဲ"
ထြဋ္ေခါင္ေမးေတာ့စိုင္းေနာင္သည္ဘာမွမေျပာေသးခင္ဆိုဖာေအာက္သို႔ဆင္းထိုင္ကာသူနဲ႔ထြဋ္ဝင္းကိုကန္ေတာ့ေလသည္....
"ဟားဟား...ကိုကိုႀကီးတို႔ကေလးေလးကဘာလိုခ်င္လို႔လဲ"
ေနာင္ေလးရဲ႕အမူအယာကိုသေဘာက်စြာထြဋ္ေခါင္ကေမးေတာ့စိုင္းေနာင္သည္ယဲ့ယဲ့ေလးသာျပန္ၿပဳံးျပေလရဲ႕
"ေနာင္..ကိုကိုႀကီးတို႔ကိုေျပာစရာရွိတယ္"
"ေျပာေလကေလးရဲ႕...."
"ေနာင္ဦးဦးနဲ႔တီတီတို႔ကိစၥကိုသိေနတယ္...ဟိုေန႔ကကိုကိုတို႔ေျပာေနတာၾကားခဲ့တယ္"
"ဟင္...."
"အယ့္တာေဖေဖ့ကိုခြင့္လႊတ္ေပးဖို႔မေတာင္းဆိုပါဘူး...ဥပေဒအရအေရးယူပါ...ေနာင္ေလးကိုဘာမွငဲ့ကြက္ေနစရာမလိုတဲ့အေၾကာင္းသိေစခ်င္လို႔ပါ..."ေနာင္ေလးစကားေၾကာင့္သူတို႔အားလုံးအံ့အားသင့္ရေလသည္.....
"ေနာင္ေလးတကယ္ဘာမွမျဖစ္ဘူးလား...ကိုကိုႀကီးတို႔သာဦးေအာင္ကိုရဲလက္အပ္မယ္ဆိုေထာင္ဒဏ္က၁၅ႏွစ္နဲ႔အထက္ပဲေနာ္....ေလွ်ာ့ေပါ့ခြင့္ေတာင္းရင္ေတာင္အမ်ားဆုံးရ၃ႏွစ္၅ႏွစ္ေလာက္ေပါ့....ေနာင္ေလးတကယ္အဆင္ေျပမွာလား"
"ဟုတ္...ေနာင္ေလးေသခ်ာစဥ္းစားၿပီးပါၿပီ...ေဖေဖ့ကိုအျပစ္ေတြထပ္မလုပ္ေစခ်င္ဘူး.....ေဖေဖဘာလို႔ဒီလိုေတြက်ဴးလြန္ေနလဲမသိေပမယ့္ဒီ့ထက္ပိုမဆိုးခင္ရပ္တန္႔ေစခ်င္ၿပီ....အယ့္တာေၾကာင့္ကိုကိုႀကီးတို႔စိတ္တိုင္းက်လုပ္ပါ...တစ္ခုေလးပဲေဖေဖ့ကိုေတာ့အသက္အႏၲရာယ္မထိခိုက္ပါနဲ႔ေနာ္....."
"ဟက္"
ေနာင္ေလး၏စကားဆုံးေတာ့တခ်ိန္လုံးၿငိမ္ေနတဲ့ထြဋ္ဝင္းကဟက္ကနဲရယ္ေလသည္.....ထြဋ္ဝင္းကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ထြဋ္ေခါင္လိုသနားဂ႐ုဏာသက္တဲ့အၾကည့္နဲ႔မတူအ႐ိုင္းဆန္ေသာမုန္းတီးေသာအၾကည့္မ်ားနဲ႔စိုင္းေနာင္အားၾကည့္ေနေလရဲ႕.....
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ကိုကို"
"ဟြန္း...မင္းကအခုသိသြားၿပီဆိုေတာ့ငါဟန္ေဆာင္စရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့"
"ညီ့"ထြဋ္ဝင္း၏စကားေတြကိုထြဋ္ေခါင္ကလွမ္းဟန္႔ေလသည္....
"မတားနဲ႔ကိုႀကီး...မာမီတို႔ဒယ္ဒီတို႔ရဲ႕မ်က္လုံးေတာင္မမွိတ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့အေလာင္းေတြကိုျမင္ေယာင္မိတိုင္းသူ႔အေဖကိုေရာသူ႔ကိုေရာႏွလုံးသားထဲကအေသြးအသားထဲကေနမုန္းတယ္"
"သိပါတယ္ကိုကိုေနာင္ေလးသိပါတယ္...မုန္းသင့္ပါတယ္...ကိုကိုမုန္းသေလာက္ေနာင္ေလးခံပါ့မယ္...အမုန္းေတြေျပတဲ့တစ္ေန႔ေတာ့အရင္လိုကိုကို႔ညီေလးလိုျပန္ခ်စ္ေပးေပါ့"
"ကေလးရယ္"မ်က္ရည္ေလးေတြဝဲကာေျပာေနေသာေနာင္ေလးကိုထြဋ္ေခါင္ေထြးေပြ႕လိုက္သည္....ထြဋ္ဝင္းကေတာ့ေနာင္ေလးအားအမုန္းႀကီးစြာစိုက္ၾကည့္ေနဆဲပင္....ထိုအခ်ိန္တြင္ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ကေတာ့၂ေယာက္ရွိေလရဲ႕....
စိတ္မေကာင္းစြာၾကည့္ေနေသာမိုးေသာက္ေလးရယ္၊ထိုအျပစ္ေတြရဲ႕အဓိကတရားခံတစ္ေယာက္ရယ္ေပါ့....
ကိစၥေတြအားလုံးသိၿပီးေသာသူတို႔ေလးေယာက္လုံးရဲ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္အရမနက္ျဖန္ပဲခ်က္ခ်င္းပင္ဦးစိုင္းေအာင္ကိုရဲလက္အပ္ရန္ဆုံးျဖတ္ခဲ့ၾကေလသည္...၂ႏွစ္အတြင္းမွာသက္ေသေတြလည္းစုေဆာင္းၿပီးၿပီမို႔ဦးစိုင္းေအာင္လုံးဝေျပးမလြတ္ႏိုင္ပါ......
ၿပီးေနာက္လူစုခြဲကာပုံမွန္အတိုင္းျပန္ေနၾကေလသည္...ေသခ်ာေပါက္စိုင္းေနာင္ေလးကေတာ့ေၾကကြဲေနရွာမွာေပါ့...ဖခင္ကိုကိုယ္တိုင္ရဲလက္မအပ္႐ုံတမယ္ပဲမလား......
"ကိုကို...ေနာင့္ကိုေက်ာင္းလိုက္ပို႔ဦးမလား...ေနာက္ဆုံးတစ္ေခါက္ေလာက္ေလ"
"မင္းေက်ာင္းခ်ိန္ေနာက္က်ေနၿပီမဟုတ္ဘူးလား.. သြားဦးမလို႔လား"
"ဟုတ္သြားခ်င္လို႔ေလ"
"ေအးေလ...ငါ၂ႏွစ္ခြဲေလာက္သည္းခံခဲ့ၿပီးၿပီပဲေနာက္ဆုံးတစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ဘာမလုပ္ေပးႏိုင္စရာရွိလို႔လဲ...."
ထိုစကားကိုေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ထြဋ္ဝင္း၏မ်က္ႏွာအမူအယာမွာခ်က္ခ်င္းေျပေလ်ာ့ကာ......
"လာေနာင္ေလးကိုကိုလိုက္ပို႔မယ္"
လိမ္လည္ဟန္ေဆာင္ေနတာသိေသာ္ျငားသူ႔အားကမ္းေပးလာေသာလက္ေလးကိုစိုင္းေနာင္လိုလိုလားလားနဲ႔ဆုပ္ကိုင္လိုက္ပါ၏.....
"ေက်းဇူးေနာ္ကိုကို"
ဟုေျပာေတာ့သူ႔ေခါင္းေလးအားလာပြတ္သပ္ေပးေသာကိုကို႔လက္ကေလးမ်ားဟာႏွစ္သိမ့္ေပးေနသလိုပါပဲလား....
ထိုေန႔ေလးကိုေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔သတ္မွတ္လို႔ကိုကို႔ရဲ႕ဟန္ေဆာင္ေမတၱာေတြေအာက္မွာသူအေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနမိေသးတာ......
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထြက္သြားေတာ့အိမ္မွာထြဋ္ေခါင္ႏွင့္မိုးေသာက္သာက်န္ခဲ့ေလသည္......
"Star..."
ေခၚေနက်နာမည္ေလးကိုေခၚလိုက္ေတာ့ျပတင္းေပါက္ကိုေငးေနရာကငဲ့ၾကည့္လာပါရဲ႕.....
"သိေနခဲ့တာလား"ဆိုေသာအေမးကိုေခါင္းသာၿငိမ့္ျပေျဖေလေသာမိုးေသာက္.....
"ကိုယ့္ကို႔ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ရဲ႕လား...ကိုယ္ကသိသိႀကီးနဲ႔မင္းတို႔အေပၚရက္စက္ခဲ့တာ"
"ကြၽန္ေတာ္"
"ခဏေလးပါဘာမွမေျပာေသးခင္ကိုယ္တစ္ခုေျပာခ်င္ေသးတယ္...မင္းညီမေလးေဆး႐ုံတက္ရတယ္ဆိုတဲ့ေန႔က...."
"ကြၽန္ေတာ္သိတယ္...အယ့္ေန႔ကညီမေလးနဲ႔အၿပိဳင္ခြဲရတဲ့လူနာကစိုင္းမလား"
"အင္း...ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္...ကိုယ္တို႔တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ခဲ့တယ္"
"ဟုတ္တာေပါ့သိပ္ကိုတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ခဲ့ၾကတာ...ကြၽန္ေတာ္အယ့္လူေတြကိုေတာ့ခြင့္မလႊတ္ႏိုင္ဘူး.....ဒါေပမဲ့ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းစိုင္းကိုေတာ့ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါတယ္...အယ့္တုန္းကစိုင္းမဟုတ္တဲ့ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကိုေလ...ၿပီးေတာ့ရင္ထဲကအကို႔ကိုေတာ့အၿမဲေမွ်ာ္ေနမယ္...ဒီဒီထြဋ္ေခါင္ကိုမဟုတ္ဘူး"
"Star"
"ၿပီးေတာ့အယ့္နာမည္...အယ့္တာအကိုပိုင္တဲ့နာမည္ေလးမို႔ခဗ်ားကေတာ့မေခၚပါနဲ႔လား....ကြၽန္ေတာ္သိခဲ့ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့အကို႔ကိုပဲေခၚေစခ်င္တယ္...အကိုပိုင္တဲ့နာမည္ေလးမို႔...."
"အင္းပါကိုယ္နားလည္ပါၿပီမိုးေသာက္....ကိုယ္companyသြားေတာ့မယ္ဂ႐ုစိုက္"
"ဟုတ္"
စိုင္းထြက္သြားေတာ့မိုးေသာက္လည္းျပတင္းေပါက္အျပင္ကိုသာဆက္ေငးရင္းေတြေတြေလးက်န္ခဲ့ေလသည္.....
ကိစၥေတြအားလုံးမၾကာခင္ၿပီးဆုံးေတာ့မွာပါ
အဆင္ေျပသြားေတာ့မွာ
ဖတ္ရတာအဆင္ေျပရဲ႕လားရွင့္🙆♀️❤