"I'm forced to fake a smile, a laugh. Every day of my live"
- Kelly Clarkson
Het was pas toen ik het bordje zag, dat ik besefte waar ik zonder nadenken naar toe gelopen was.
De drie zwarte woorden die in het bord waren gebeiteld, werden wazig tot ze uiteindelijk slechts wat vage vlekken waren. Niet dat het iets uitmaakte. Ik wist maar al te goed wat erop stond.
Met al mijn wilskracht, trok ik mijn blik los van het bord en liet mijn ogen over de wei glijden. Over de honderden, duizenden gipsen handen die troosteloos uit het grasveld opdoken. Op zoek naar die ene vertrouwde hand, die ik zo goed kende: Finns hand.
"Kaat...?"
Willems gedempte stem klonk bezorgd. Ik draaide langzaam mijn hoofd om en dwong mezelf te glimlachen. Om hem te laten zien dat alles oké was. Om hem te laten zien dat ik het waard was Beschermer te zijn en ik mijn gevoelens de baas kon.
"Sorry", probeerde ik opgewekt te zeggen. "Ik ben waarschijnlijk te ver naar links gelopen. Aardrijkskunde is nooit mijn beste vak geweest."
Ik probeerde de verwarde uitdrukking in zijn ogen te negeren.
"Niet dat het nu zo slecht was, maar toch... Het sprong ertussen uit, laten we zeggen."
Ik wist uit ervaring dat praten de beste remedie was tegen huilen.
"En je ziet wel wat ervan komt..." Ik probeerde luchtig mijn schouders op te halen en te grijnzen.
De verwarde uitdrukking had plaats gemaakt voor bezorgdheid en een vreemd soort begrip.
"Maar goed, de tuinen. Dat is terug neem ik aan?" vroeg ik snel. Ik wist dat elk moment van stilte me nu fataal kon worden.
Zonder op zijn antwoord te wachten, liep ik terug in de richting vanwaar we gekomen waren.
Toen ik hem kruiste, hield hij me met een hand op mijn arm tegen. Ik huiverde onder zijn aanraking.
"Kaat...", was het enige wat hij zei.
Ik draaide me langzaam terug om, maar weigerde hem aan te kijken. Zijn lichaam, zijn manier van doen, zijn stem... Alles van hem leek te veel op Finn.
Plots drong het tot me door hoe zwak ik was. Letterlijk alles kon me nu breken. Eén woord van hem, één blik, één aanraking... zijn aanwezigheid. Mijn kwetsbaarheid was bijna belachelijk. Ik wist dat ik, als ik ooit een goede Beschermer wilde worden, me zou moeten herpakken. Me zou moeten beschermen tegen anderen en mezelf.
"Beschermer Christiaens?"
Mijn stem trilde een beetje.
"Ja?"
"Zou u me kunnen leren hoe je je geest moet afsluiten?"
Het bleef even stil en ik moest mezelf dwingen niet naar boven te kijken.
"Ja", klonk het tenslotte, "maar nu nog niet."
Ik sloot mijn ogen.
"Alstublieft?"
Deze keer kwam het antwoord meteen.
"Het spijt me, maar het blijft 'nee', Kaat."
Ik zette een stap achteruit waardoor zijn hand van mijn arm afgleed en keek hem door mijn waas van tranen heen aan.
"Maar ik zal echt heel hard mijn best doen, Beschermer! Ik zal zelfs extra lessen volgen!", beloofde ik wanhopig omdat ik zag dat ik aan het verliezen was.
Willem glimlachte bedroefd.
"Het probleem is niet dat je het niet zou kunnen, Kaat. Ik wil het je gewoon nu nog niet leren."
Ik keek hem overdonderd aan en liet mijn armen machteloos langs mijn lichaam hangen, niet in staat ook maar iets uit te brengen.
"Het punt is", legde hij zachtjes uit, "dat je het verlies van Beschermer Nikolassen nog niet verwerkt hebt. Als je je nu gaat afsluiten en je gevoelens gaat wegduwen, zullen ze achteraf opspelen. Beschermer Nikolassen zou nooit gewillen hebben dat je door zijn dood in de problemen zou komen."
"Ik ben een Beschermer", bracht ik verslagen uit. "Beschermers hebben geen gevoelens."
Willem schudde zachtjes zijn hoofd.
"Het is niet omdat je ze niet ziet, dat ze er niet zijn, Kaat."
Hij keek me warm en begripvol aan.
Mijn tranen, die na die blik geen weerstand meer voelden, kozen de weg naar hun vrijheid en gleden uit mijn ogen over mijn wangen.
Beschaamd sloeg ik mijn handen voor mijn gezicht en draaide me om, met mijn rug naar hem toe. Ik deed zelfs geen moeite meer mijn tranen terug op te bergen. Het was toch al te laat... De vernedering was compleet. De stempel van 'zwakkeling' en 'onbekwame Beschermer' was al op me gedrukt. Ik wist dat ik mijn toekomst had verspeeld... Ik wist dat Willem nu waarschijnlijk achter me stond en me vol afkeer stond aan te kijken. Alsof ik een mismaakt schepsel was dat overal dood en verderf zaaide.
Ik wilde die blik in zijn ogen niet zien. Ik wilde niet dat hij zich voor me zou schamen. Ik wilde weg...
Langzaam liep ik in de richting van de wei met de gipsen handen. Steeds sneller en sneller tot ik mijn adem in mijn longen voelde branden en mijn benen niet meer kon controleren. Over, tussen, langs de honderden gedenkstenen. Een vluchtende voor de realiteit. Een vluchtende voor zichzelf.
Ik voelde me langzaam licht worden in mijn hoofd en de zwarte plekken voor mijn ogen werden meer regelmaat dan uitzondering. Totaal gebroken liet ik me neervallen bij een gipsen hand. Mijn tranen bleven maar komen en stroomden massaal over mijn wangen naar beneden. Een waterval van verdriet en machteloosheid.
Verstikt door mijn tranen sloot ik mijn ogen en probeerde alles wat er gebeurd was even te vergeten. Ik wilde gewoon even weg zijn van alles. Even omhuld worden door nevels en verdwijnen van deze wereld. Helemaal opnieuw beginnen.
Hoe zou het zijn om een Beschermeling te zijn? Om te weten dat er altijd iemand voor je zou zijn? Om zorgeloos door het leven te kunnen gaan? Niet gebukt onder je verleden. Niet voortdurend bang om fouten te maken?
Het voelde onwerkelijk. Als een verre onbereikbare droom...
Een warme hand op mijn schouder haalde me uit mijn gedachten.
"Kaat?"
Ik herkende Willems diepe stem. Ruw veegde ik de tranen uit mijn ogen en kwam onhandig overeind.
"Ik weet dat dat wat juist gebeurd is nooit mocht gebeuren", stamelde ik met gebogen hoofd.
"Maar ik zal me herpakken! Echt waar! Dit zal me nooit meer overkomen! Het is gewoon..."
Ik maakte opnieuw de fout om hem aan te kijken en voelde hoe mijn tranen het weer overnamen.
Hij schudde meelevend zijn hoofd en nam zacht mijn hand vast.
"Geef me alstublieft een tweede kans." Mijn stem trilde en vervloog met de wind, maar hij had me gehoord.
Zijn linkermondhoek bewoog lichtjes omhoog en hij keek me warm aan.
"Alstublieft..."
Hij liet langzaam mijn hand los en liet zijn armen om me heen glijden. Zijn handen streelden beschermend mijn onderrug en trokken me dicht tegen hem aan. Ik liet mijn hoofd tegen zijn borst leunen en sloot mijn ogen.
"Het is niet fout om je gevoelens te tonen, Kaat."
Zijn warme adem blies de woorden in mijn nek.
"Zul je dat onthouden?"
Ik staarde naar het bovenste knoopje van zijn hemd en voelde hoe de stof nat werd door mijn tranen.
"Maar ik wil een goede Beschermer worden", protesteerde ik zwakjes.
"En waarom zou je dat niet worden?" Zijn stem klonk verbaasd.
"Hoe zou het zijn om Beschermeling te zijn?" vroeg ik zacht, zijn vraag negerend.
Hij hield me op een armlengte afstand zodat hij me kon aankijken. Zijn wenkbrauwen waren lichtjes gefronsd.
"Hoe bedoel je?"
Ik wendde beschaamd mijn blik af.
"Zij kunnen wel hun gevoelens tonen zonder bang te zijn dat ze dan hun hoop op een toekomst weggooien. Zij hebben iemand op wie ze altijd kunnen vertrouwen. Iemand die de volle verantwoordelijkheid draagt voor hun bestaan. Iemand die hen helpt bij hun fouten.
Soms... Soms zou ik gewoon eens één dag met hen willen ruilen."
"Kaat," zei hij zachtjes, "elke keer dat je je zo voelt, wil ik dat je naar mij komt, oké? Ik wil niet dat je je verdriet wegduwt. Kom gewoon naar mij. Beschouw mij als jouw Beschermer, dan krijg jij van mij de kans om ook een Beschermeling te zijn. Afgesproken?"
Ik hief mijn hoofd op en keek hem sprakeloos aan.
Hij glimlachte.
"Ik meen het."
Ik zette een stap naar voren en sloeg mijn armen om hem heen.
"Dankjewel..."
Mijn stem was nauwelijks meer dan een fluistering, verstikt door mijn dankbaarheid.
Hij lachte zachtjes en klopte teder op mijn schouder.
"Het is al goed, Kaat, het is al goed..."