ထွဋ်ခေါင်နိုးလာတော့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ကခပ်လေးလေးခံစားမှုကြောင့်အသက်ကိုပြင်းပြင်းရှုလိုက်ရင်းမျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်....အရင်ဆုံးမြင်ရတာကဖွာစုပ်စုပ်လေးတွေဖြစ်နေတဲ့ဆံပင်လေးတွေ.....
နောက်တော့ရင်ဘတ်ပေါ်ကခပ်အိအိအထိအတွေ့လေးကိုခံစားမိတာကြောင့်ပြုံးလိုက်၏သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်ပါးလေးတွေအပ်လို့အိပ်နေပါသောကောင်လေး....
မထသေးပဲထိုဖွာကျဲကျဲနဲ့စင်းနေတဲ့ဆံပင်လေးတွေထဲကိုလက်လေးအသာထိုးကာသပ်တင်ပေးလိုက်သည်..ပြီးနောက်ဂလန်ဂလားအရပ်ကြီးကိုရအောင်ကွေးကာနဖူးလေးကိုအသာအယာငုံ့ပြီးခိုးနမ်းဖို့လည်းမမေ့မိ.....
ခဏလောက်နေမှခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ကကောင်လေးကလှုပ်လိလှုပ်လဲ့လေးနဲ့နိုးလာတာကြောင့်အိပ်ချင်ယောင်ပြန်ဆောင်နေလိုက်သည်....ထိုကောင်လေးကတော့သူမနိုးသေးဘူးအထင်နဲ့သူ့ရင်ဘတ်ပေါ်ကနေမဆင်းသေးဘဲရင်ဘတ်ကိုမေးထောက်လို့မှောက်ယက်လေးသူ့အားကြည့်နေလေရဲ့........
ဒါဟာကျားရှေ့မှောက်ယက်လဲခြင်းမျိုးမဟုတ်ပါ။ကျားပေါ်မှောက်ယက်တက်အိပ်နေခြင်းသာ......
ဒါတင်လားဆိုတော့မဟုတ်...သူ့မေးစေ့လေးကိုပါဖျက်ခနဲနမ်းလိုက်တာကြောင့်ကြည်နူးပြီးပျော်ရွှင်လာတဲ့စိတ်အစဥ်ကအိပ်ချင်ယောင်ဆောင်ရန်ပင်မစွမ်းသာနိုင်တော့....
မျက်လုံးကိုဖျက်ခနဲဖွင့်လိုက်တော့သူ့အားအလန့်တကြားကြည့်ရှာတဲ့ကြယ်ရောင်တောက်နေတဲ့မျက်လုံးပိုင်ရှင်ကောင်လေးနဲ့အကြည့်ချင်းဆုံလေသည်....
ထိုကောင်လေးကိုဆက်ကနဲဆောင့်တွန်းပြီးရေချိုးခန်းထဲသို့မပြေးရုံတမယ်ဝင်လာခဲ့သည်...ရေချိုးခန်းထဲရောက်တော့မေးစေ့လေးကိုကိုင်ကာပြုံးမိလေရဲ့....သို့သော်အပြင်ကကောင်လေးကတော့သူ့လုပ်ရပ်ကိုမကြိုက်လို့ဆောင့်တွန်းသွားတယ်လို့ယူဆလျက်မျက်ရည်လေးတွေဝဲလို့ပေါ့.....
ထွဋ်ခေါင်မှာလည်းဒီကောင်လေးကြောင့်ဖြစ်လာတဲ့morning caseတွေဟာနေ့တိုင်းနီးပါးပင်....
"ဟူး...ခက်တယ်ကွာ"
တစ်ခါတည်းလန်းသွားအောင်ရေမိုးချိုးကာအပြင်သို့ပြန်ထွက်လာတော့ပြတင်းပေါက်နားမှာကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်လို့ငိုနေသောကောင်လေး....သူ့ထွက်လာတော့ငိုထားတဲ့မျက်နှာလေးနဲ့လှည့်ကြည့်ရှာပါရဲ့...
"အကို...ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်..."
"ငါ.."
"သားငယ်ရေ..."ပြောမယ့်စကားမဆုံးခင်ဦးစိုင်းအောင်ရဲ့သားငယ်ဆိုသောခေါ်သံကိုကြားရလေသည်...မနက်ဆိုမနက်စာလာပို့ဖို့အတွက်တံခါးကိုဟထားပေးထားသည်မို့ဦးစိုင်းအောင်လာနေရင်ဒီအခြေအနေကိုမြင်သွားနိုင်သည်....မဖြစ်....
"ငါ့နားလာစမ်း..."
"ခါးပတ်ပါယူလာခဲ့"
"အကို..."သူပြောတော့သူ့အားအသနားခံသည့်မျက်လုံးလေးတွေနဲ့ကြည့်လာသောကောင်လေး....မတက်နိုင်...မင်းဟာငါ့အားနည်းချက်ပါဆိုတာကိုသူ့ကိုလုံးဝသိခွင့်မပေးနိုင်.....
"ငါပြောနေတယ်ယူလာခဲ့"
တုန်တုန်ယင်ယင်လေးနဲ့မိုးသောက်ဟာခါးပတ်လေးကိုင်လို့သူ့လက်ထဲထည့်ပေးလေသည်....
"ဟိုဘက်လှည့်"
"အကို...ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်...နောက်..ဟင့်..နောက်မလုပ်တော့ပါဘူးလို့"
ထိုအချိန်တွင်ထွဋ်ခေါင်ထင်ထားသည့်အတိုင်းအခန်းရှေ့မှနေအခြေအနေကိုအကဲခတ်နေပါသောဦးစိုင်းအောင်...
"ငါ့ကိုဘယ်လိုခေါ်လိုက်တယ်..ပြန်ပြင်ခေါ်စမ်း"
"ဟင့်..သ..သခင်..ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်လို့..."
"ဟား..လုပ်ချင်တာလုပ်ပြီးရင်တောင်းပန်ရုံနဲ့ပြီးသွားရောလား...ဖြောင်း..."
"အား...မရိုက်ပါနဲ့...ဟင့်..အီးဟီးဟီး..."
"ဖြောင်း..."
"တော်ပါတော့...နောက်မဖြစ်စေရတော့ပါဘူး...တောင်း...တောင်းပန်ပါတယ်...ဟင့်...."
မိုးသောက်ကလေးသည်နာကျင်မှုကြောင့်အော်ကာအော်ကာငိုလေသည်...
ရိုက်နေရသောထွဋ်ခေါင်မှာလည်းထိုနည်းလည်းကောင်းပင်...သူ့နှလုံးသားငယ်လေးဟာနာကျင်နေသည်မို့သူလည်းပဲထပ်တူထပ်မျှ........ခါးပတ်ကိုင်ထားသောလက်တွေဟာအေးစက်တုန်ယင်လို့...ခါတိုင်းလိုသူ့ကိုလာဆွဲမည့်သူကိုသာတောင့်တမိလေရဲ့......
"တူကြီး"
"ဪ..ဦးအောင်..."
"ဦးအောင်အကုန်တွေ့ပြီးပါပြီ...ဘာဖြစ်ကြလဲတော့မသိပေမယ့်စိတ်လျှော့ပါတူကြီးရယ်...လက်လွန်ကုန်ပါ့မယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါဦးအောင်..."
"ဒါနဲ့သားငယ်တွေ့မိသေးလားကွ"
"သူ့အခန်းထဲမရှိဘူးလားဦးအောင်"
"အေးကွ...မတွေ့လို့..."
"ဒါဆို့ညီ့အခန်းထဲမှာများလား...နောင်လေးကညီ့အခန်းထဲသွားသွားအိပ်တက်တယ်"
"အင်းဟုတ်မယ်...သွားကြည့်ဦးမယ်ကွာ...ငါ့တူလည်းတော်ပါတော့..ငါ့တူလက်တွေကိုဒီသတ္တဝါရဲ့သွေးစွန်းကုန်ပါ့မယ်"
ဦးစိုင်းအောင်စကားကြောင့်မိုးသောက်လက်သီးတင်းတင်းဆုပ်လိုက်သည်...
ဦးစိုင်းအောင်ကတော့ငိုနေရှာသောမိုးသောက်ကလေးကိုကြည့်၍ရွံရှာသလိုပြောကာအခန်းထဲမှပြန်ထွက်သွားလေရဲ့...ဦးစိုင်းအောင်ထွက်သွားသည်နှင့်ထွဋ်ခေါင်လည်းတံခါးကိုလော့ချကာငိုနေသောမိုးသောက်၏ကိုယ်လုံးလေးကိုသိမ်းကျုံးဖက်လိုက်သည်...မိုးသောက်သည်မရုန်းသော်လည်းသူ့အပြုအမူကိုနားမလည်နိုင်စွာဖြစ်လျက်ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးလည်းတုန်ရီလို့ပင်......
ထို့နောက်တုန်ရီတိုးညှင်းသောအသံလေးထွက်လာလေသည်...
"ဘာလို့လဲ...ဟင့်...ကျွန်တော်တောင်းပန်ခဲ့တယ်လေ"
"အင်းသိတယ်"
"ကြောက်တယ်အကို့ကို"
"တောင်းပန်ပါတယ်"
သူ့အားကြောက်လို့တုန်ယင်နေသောကိုယ်လေးကိုပိုတိုးလို့ထွေးပွေ့မိသည်...တကယ်တောင်းပန်တယ်ကလေးငယ်....ငါမင်းကိုပေါ်ပေါ်တင်တင်မကာကွယ်ရဲဘူး...ငါမင်းအနားမှာမရှိတဲ့အခါမင်းကိုဘယ်သူများအနိုင်ကျင့်မလဲနှိပ်စက်မလဲ...မင်းနဲ့ငါ့ကြားကအကြောင်းတွေရိပ်မိသွားမလား...ငါအနားမှာမရှိချိန်မင်းကိုများထိခိုက်အောင်လုပ်ကြမလားသိပ်ကိုစိုးရိမ်တယ်ကလေးငယ်...ဦးဒီဒီစိုင်းအောင်ဆိုတာလူနှစ်ယောက်ကိုတောင်မျက်တောင်တစ်ချက်မခတ်သတ်ခဲ့တဲ့သူမို့မင်းကိုလည်းသူသနားနေမှာမဟုတ်ဘူးကလေးငယ်...ငါတို့ညီအကိုကိုနင်းချေဖို့ဆိုရင်သူဘာပဲလုပ်ရလုပ်ရလုပ်လိမ့်မယ်....အယ့်ထဲမှာမင်းတစ်ယောက်ကိုတော့လုံးဝအဆုံးရှုံးမခံနိုင်လို့ပါ၊အထိခိုက်မခံနိုင်လို့ပါကလေးရယ်....တောင်းပန်ပါတယ်..တောင်းပန်ပါတယ်...ဒီကိစ္စတွေကိုအမြန်ဆုံးအဆုံးသတ်ပေးပါ့မယ်......
ထွဋ်ခေါင်စိတ်ထဲမှသာအကြိမ်ကြိမ်တောင်းပန်မိသည်...
ထိုအခန်းလေးထဲတွင်တုန်ရီငိုရှိုက်နေသောကောင်လေးကိုထွဋ်ခေါင်တစ်ယောက်တင်းတင်းပွေ့ဖက်လို့နှစ်သိမ့်နေလေရဲ့.....
ခုပဲအနာပေးတယ်
ခုပဲဆေးပေးပြန်တယ်
ခဗျားဟာမဖိတ်ခေါ်ပဲနဲ့ကျွန်တော့်ဆီဝင်လာတယ်
ချစ်တက်အောင်လုပ်တယ်
မနှင်ဘဲနဲ့ပြန်ထွက်သွားပြန်တယ်
ဒဏ်ရာတွေပေးဖို့ပြန်လာခဲ့ပြန်တယ်
ခဗျားဟာသိပ်ကိုနားလည်ရခက်နေပါလားအကို
ခဗျားဆိုတဲ့ဘာသာရပ်ကိုကျွန်တော်ဘယ်လိုလေ့လာမှနားလည်နိုင်မှာလဲအကို
.........................
ထွဋ်ခေါင်နှင့်ထွဋ်ဝင်းအလုပ်သွားတော့စိုင်းနောင်ကမိုးသောက်ရှိရာအခန်းထဲသို့ဝင်လာလေသည်....
"အာ..စိုင်း...ကျောင်းမသွားဘူးလား"
"အင်း...နေနည်းနည်းမကောင်းလို့"
"ဟုတ်လား...သက်သာရဲ့လား.."
"သက်သာပါတယ်...ဒါနဲ့မင်းငိုထားတာလား"
"မဟုတ်ပါဘူး...ဘယ်ကသာ.."
"ငါတောင်းပန်ပါတယ်"
"မဟုတ်တာ..မင်းကလည်းတောင်းပဲတောင်းပန်နေတာပဲကွာ..."
"ဟင့်အင်း..ငါတကယ်ကိုတောင်းပန်ပါတယ်..တကယ်တော့အပြစ်ရှိတာကငါပါ...မင်းကအပြစ်ကင်းပါတယ်..."
"မင်းပြောတာကိုငါနားမလည်ဘူး"စိုင်းနောင်၏စကားကိုမိုးသောက်ကနားမလည်ဟန်မေးလေသည်....
"မင်းကိုငါပြောပြပါ့မယ်"
"တကယ်တော့ကိုကိုကြီးတို့မိဘတွေဆုံးတာငါ့အဖေ့ကြောင့်"
"ဘယ်လို"
"ဟုတ်တယ်...ကိုကိုကြီးတို့မိဘတွေကိုငါ့အဖေကသတ်ခဲ့တာ...ငါလည်းတစ်လောကမှသိရတာပါကွာ..."စိုင်းနောင်၏စကားကြောင့်မိုးသောက်မှာအံ့သြခြင်းများစွာဖြင့်သာ....
"ဒါဆိုငါ့မိဘတွေကရော"
"မင်းမိဘတွေကိုငါ့အဖေကဂျောက်ချထားတာ...ငါတောင်းပန်ပါတယ်Rainရယ်...ငါ..ငါတကယ်မရည်ရွယ်ပါဘူး"
စိုင်းနောင်သည်ငို၍မိုးသောက်ရှေ့၌ဒူးထောက်တောင်းပန်လေသည်....ခဏတာအတွက်တော့မိုးသောက်ကြောင်သွားခဲ့သည်ပြီးမှ...
"စိုင်း..ဒါကဘာလို့မင်းအပြစ်ဖြစ်ရမှာလဲ...မင်းမှာအပြစ်မရှိဘူးလေ...ထပါကွာ..."
"ငါတကယ်ကိုတောင်းပန်တာပါ...ကိုကိုကြီးတို့ကအဖြစ်မှန်တွေကိုသိထားတယ်...ငါ့အဖေကိုလက်စားချေလို့ရနေပေမယ့်ငါ့မျက်နှာကြောင့်မလုပ်ကြသေးတာ...ပြီးတော့မင်းမိဘတွေ..မင်းမိဘတွေကိုငါ့အဖေမသိအောင်ထောင်ထဲကနေထုတ်ပြီးတစ်နေရာရာမှာထားထားတယ်ပြောတယ်...."
"မင်းပြောနေတာအမှန်တွေလား"
မိုးသောက်ကမယုံနိုင်စွာမေးတော့စိုင်းနောင်ကခေါင်းငြိမ့်ပြလေသည်....
"ဒါဆို..ဘာလို့ငါ့ကိုဒီလိုတွေလုပ်ရတာလဲ"
"သေချာတာကတော့မင်းကိုကယ်တင်ဖို့ဖြစ်မှာပါ..."
"........"
"မိုးသောက်မင်းငါ့ကိုခွင့်လွှတ်မယ်မလားဟင်....ငါတကယ်ကိုတောင်းပန်ပါတယ်ကွာ...မင်းခွင့်မလွှတ်လည်းငါကျေနပ်ပါတယ်"
"ငါမင်းကိုအပြစ်မယူပါဘူး...မင်းမှအမှားမလုပ်ထားတာ...ငါတို့ကမြေစာပင်သက်သက်တွေပါကွာ...."မိုးသောက်သည်စိုင်းနောင်နှင့်မျက်လုံးချင်းဆုံကြည့်ကာပြောလိုက်လေသည်.....
"မင်းကိုလည်းရှင်းပြပြီးပြီဆိုတော့ငါသိနေတယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းကိုကိုကိုကြီးတို့ကိုဖွင့်ပြောလိုက်တော့မယ်...ငါ့အဖေကိုဒီ့ထက်ပိုပြီးမကောင်းတာတွေမလုပ်စေချင်တော့ဘူး...သူလုပ်နေတဲ့အမှားတွေကများသထက်များလာပြီ...ငါသားတစ်ယောက်အနေနဲ့လုပ်သင့်တာကိုလုပ်ရမယ်....ငါ..ငါ့လုပ်ရပ်တွေမှန်ရဲ့လားကွာ"
"မင်းမှန်ပါတယ်စိုင်းရယ်...မင်းဘက်မှာငါရှိနေမယ်နော်.. ငါတို့ကသူငယ်ချင်းတွေမလား"
"အင်း...သူငယ်ချင်း..ကျေးဇူးတင်ပါတယ်Rainရယ်"
ထို့နေ့ကအခန်းငယ်လေးထဲမှာကောင်လေးနှစ်ယောက်ဟာဖက်လို့ငိုခဲ့ကြသည်...
ကြိုမသိနိုင်တဲ့မနက်ဖြန်မှာသူတို့လေးတွေအဆင်မှပြေပါ့မလားလေ....
ဖတ်ရတာအဆင်ပြေရဲ့လားရှင့်❤
///////////////////////////////
ထြဋ္ေခါင္ႏိုးလာေတာ့ခႏၶာကိုယ္ေပၚကခပ္ေလးေလးခံစားမႈေၾကာင့္အသက္ကိုျပင္းျပင္းရႈလိုက္ရင္းမ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္....အရင္ဆုံးျမင္ရတာကဖြာစုပ္စုပ္ေလးေတြျဖစ္ေနတဲ့ဆံပင္ေလးေတြ.....
ေနာက္ေတာ့ရင္ဘတ္ေပၚကခပ္အိအိအထိအေတြ႕ေလးကိုခံစားမိတာေၾကာင့္ၿပဳံးလိုက္၏သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚပါးေလးေတြအပ္လို႔အိပ္ေနပါေသာေကာင္ေလး....
မထေသးပဲထိုဖြာက်ဲက်ဲနဲ႔စင္းေနတဲ့ဆံပင္ေလးေတြထဲကိုလက္ေလးအသာထိုးကာသပ္တင္ေပးလိုက္သည္..ၿပီးေနာက္ဂလန္ဂလားအရပ္ႀကီးကိုရေအာင္ေကြးကာနဖူးေလးကိုအသာအယာငုံ႔ၿပီးခိုးနမ္းဖို႔လည္းမေမ့မိ.....
ခဏေလာက္ေနမွခႏၶာကိုယ္ေပၚကေကာင္ေလးကလႈပ္လိလႈပ္လဲ့ေလးနဲ႔ႏိုးလာတာေၾကာင့္အိပ္ခ်င္ေယာင္ျပန္ေဆာင္ေနလိုက္သည္....ထိုေကာင္ေလးကေတာ့သူမႏိုးေသးဘူးအထင္နဲ႔သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚကေနမဆင္းေသးဘဲရင္ဘတ္ကိုေမးေထာက္လို႔ေမွာက္ယက္ေလးသူ႔အားၾကည့္ေနေလရဲ႕........
ဒါဟာက်ားေရွ႕ေမွာက္ယက္လဲျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ပါ။က်ားေပၚေမွာက္ယက္တက္အိပ္ေနျခင္းသာ......
ဒါတင္လားဆိုေတာ့မဟုတ္...သူ႔ေမးေစ့ေလးကိုပါဖ်က္ခနဲနမ္းလိုက္တာေၾကာင့္ၾကည္ႏူးၿပီးေပ်ာ္႐ႊင္လာတဲ့စိတ္အစဥ္ကအိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရန္ပင္မစြမ္းသာႏိုင္ေတာ့....
မ်က္လုံးကိုဖ်က္ခနဲဖြင့္လိုက္ေတာ့သူ႔အားအလန္႔တၾကားၾကည့္ရွာတဲ့ၾကယ္ေရာင္ေတာက္ေနတဲ့မ်က္လုံးပိုင္ရွင္ေကာင္ေလးနဲ႔အၾကည့္ခ်င္းဆုံေလသည္....
ထိုေကာင္ေလးကိုဆက္ကနဲေဆာင့္တြန္းၿပီးေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔မေျပး႐ုံတမယ္ဝင္လာခဲ့သည္...ေရခ်ိဳးခန္းထဲေရာက္ေတာ့ေမးေစ့ေလးကိုကိုင္ကာၿပဳံးမိေလရဲ႕....သို႔ေသာ္အျပင္ကေကာင္ေလးကေတာ့သူ႔လုပ္ရပ္ကိုမႀကိဳက္လို႔ေဆာင့္တြန္းသြားတယ္လို႔ယူဆလ်က္မ်က္ရည္ေလးေတြဝဲလို႔ေပါ့.....
ထြဋ္ေခါင္မွာလည္းဒီေကာင္ေလးေၾကာင့္ျဖစ္လာတဲ့morning caseေတြဟာေန႔တိုင္းနီးပါးပင္....
"ဟူး...ခက္တယ္ကြာ"
တစ္ခါတည္းလန္းသြားေအာင္ေရမိုးခ်ိဳးကာအျပင္သို႔ျပန္ထြက္လာေတာ့ျပတင္းေပါက္နားမွာက်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးထိုင္လို႔ငိုေနေသာေကာင္ေလး....သူ႔ထြက္လာေတာ့ငိုထားတဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႔လွည့္ၾကည့္ရွာပါရဲ႕...
"အကို...ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္..."
"ငါ.."
"သားငယ္ေရ..."ေျပာမယ့္စကားမဆုံးခင္ဦးစိုင္းေအာင္ရဲ႕သားငယ္ဆိုေသာေခၚသံကိုၾကားရေလသည္...မနက္ဆိုမနက္စာလာပို႔ဖို႔အတြက္တံခါးကိုဟထားေပးထားသည္မို႔ဦးစိုင္းေအာင္လာေနရင္ဒီအေျခအေနကိုျမင္သြားႏိုင္သည္....မျဖစ္....
"ငါ့နားလာစမ္း..."
"ခါးပတ္ပါယူလာခဲ့"
"အကို..."သူေျပာေတာ့သူ႔အားအသနားခံသည့္မ်က္လုံးေလးေတြနဲ႔ၾကည့္လာေသာေကာင္ေလး....မတက္ႏိုင္...မင္းဟာငါ့အားနည္းခ်က္ပါဆိုတာကိုသူ႔ကိုလုံးဝသိခြင့္မေပးႏိုင္.....
"ငါေျပာေနတယ္ယူလာခဲ့"
တုန္တုန္ယင္ယင္ေလးနဲ႔မိုးေသာက္ဟာခါးပတ္ေလးကိုင္လို႔သူ႔လက္ထဲထည့္ေပးေလသည္....
"ဟိုဘက္လွည့္"
"အကို...ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္...ေနာက္..ဟင့္..ေနာက္မလုပ္ေတာ့ပါဘူးလို႔"
ထိုအခ်ိန္တြင္ထြဋ္ေခါင္ထင္ထားသည့္အတိုင္းအခန္းေရွ႕မွေနအေျခအေနကိုအကဲခတ္ေနပါေသာဦးစိုင္းေအာင္...
"ငါ့ကိုဘယ္လိုေခၚလိုက္တယ္..ျပန္ျပင္ေခၚစမ္း"
"ဟင့္..သ..သခင္..ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္လို႔..."
"ဟား..လုပ္ခ်င္တာလုပ္ၿပီးရင္ေတာင္းပန္႐ုံနဲ႔ၿပီးသြားေရာလား...ေျဖာင္း..."
"အား...မ႐ိုက္ပါနဲ႔...ဟင့္..အီးဟီးဟီး..."
"ေျဖာင္း..."
"ေတာ္ပါေတာ့...ေနာက္မျဖစ္ေစရေတာ့ပါဘူး...ေတာင္း...ေတာင္းပန္ပါတယ္...ဟင့္...."
မိုးေသာက္ကေလးသည္နာက်င္မႈေၾကာင့္ေအာ္ကာေအာ္ကာငိုေလသည္...
႐ိုက္ေနရေသာထြဋ္ေခါင္မွာလည္းထိုနည္းလည္းေကာင္းပင္...သူ႔ႏွလုံးသားငယ္ေလးဟာနာက်င္ေနသည္မို႔သူလည္းပဲထပ္တူထပ္မွ်........ခါးပတ္ကိုင္ထားေသာလက္ေတြဟာေအးစက္တုန္ယင္လို႔...ခါတိုင္းလိုသူ႔ကိုလာဆြဲမည့္သူကိုသာေတာင့္တမိေလရဲ႕......
"တူႀကီး"
"ဪ..ဦးေအာင္..."
"ဦးေအာင္အကုန္ေတြ႕ၿပီးပါၿပီ...ဘာျဖစ္ၾကလဲေတာ့မသိေပမယ့္စိတ္ေလွ်ာ့ပါတူႀကီးရယ္...လက္လြန္ကုန္ပါ့မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဦးေအာင္..."
"ဒါနဲ႔သားငယ္ေတြ႕မိေသးလားကြ"
"သူ႔အခန္းထဲမရွိဘူးလားဦးေအာင္"
"ေအးကြ...မေတြ႕လို႔..."
"ဒါဆို႔ညီ့အခန္းထဲမွာမ်ားလား...ေနာင္ေလးကညီ့အခန္းထဲသြားသြားအိပ္တက္တယ္"
"အင္းဟုတ္မယ္...သြားၾကည့္ဦးမယ္ကြာ...ငါ့တူလည္းေတာ္ပါေတာ့..ငါ့တူလက္ေတြကိုဒီသတၱဝါရဲ႕ေသြးစြန္းကုန္ပါ့မယ္"
ဦးစိုင္းေအာင္စကားေၾကာင့္မိုးေသာက္လက္သီးတင္းတင္းဆုပ္လိုက္သည္...
ဦးစိုင္းေအာင္ကေတာ့ငိုေနရွာေသာမိုးေသာက္ကေလးကိုၾကည့္၍႐ြံရွာသလိုေျပာကာအခန္းထဲမွျပန္ထြက္သြားေလရဲ႕...ဦးစိုင္းေအာင္ထြက္သြားသည္ႏွင့္ထြဋ္ေခါင္လည္းတံခါးကိုေလာ့ခ်ကာငိုေနေသာမိုးေသာက္၏ကိုယ္လုံးေလးကိုသိမ္းက်ဳံးဖက္လိုက္သည္...မိုးေသာက္သည္မ႐ုန္းေသာ္လည္းသူ႔အျပဳအမူကိုနားမလည္ႏိုင္စြာျဖစ္လ်က္ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးလည္းတုန္ရီလို႔ပင္......
ထို႔ေနာက္တုန္ရီတိုးညႇင္းေသာအသံေလးထြက္လာေလသည္...
"ဘာလို႔လဲ...ဟင့္...ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ခဲ့တယ္ေလ"
"အင္းသိတယ္"
"ေၾကာက္တယ္အကို႔ကို"
"ေတာင္းပန္ပါတယ္"
သူ႔အားေၾကာက္လို႔တုန္ယင္ေနေသာကိုယ္ေလးကိုပိုတိုးလို႔ေထြးေပြ႕မိသည္...တကယ္ေတာင္းပန္တယ္ကေလးငယ္....ငါမင္းကိုေပၚေပၚတင္တင္မကာကြယ္ရဲဘူး...ငါမင္းအနားမွာမရွိတဲ့အခါမင္းကိုဘယ္သူမ်ားအႏိုင္က်င့္မလဲႏွိပ္စက္မလဲ...မင္းနဲ႔ငါ့ၾကားကအေၾကာင္းေတြရိပ္မိသြားမလား...ငါအနားမွာမရွိခ်ိန္မင္းကိုမ်ားထိခိုက္ေအာင္လုပ္ၾကမလားသိပ္ကိုစိုးရိမ္တယ္ကေလးငယ္...ဦးဒီဒီစိုင္းေအာင္ဆိုတာလူႏွစ္ေယာက္ကိုေတာင္မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္မခတ္သတ္ခဲ့တဲ့သူမို႔မင္းကိုလည္းသူသနားေနမွာမဟုတ္ဘူးကေလးငယ္...ငါတို႔ညီအကိုကိုနင္းေခ်ဖို႔ဆိုရင္သူဘာပဲလုပ္ရလုပ္ရလုပ္လိမ့္မယ္....အယ့္ထဲမွာမင္းတစ္ေယာက္ကိုေတာ့လုံးဝအဆုံးရႈံးမခံႏိုင္လို႔ပါ၊အထိခိုက္မခံႏိုင္လို႔ပါကေလးရယ္....ေတာင္းပန္ပါတယ္..ေတာင္းပန္ပါတယ္...ဒီကိစၥေတြကိုအျမန္ဆုံးအဆုံးသတ္ေပးပါ့မယ္......
ထြဋ္ေခါင္စိတ္ထဲမွသာအႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းပန္မိသည္...
ထိုအခန္းေလးထဲတြင္တုန္ရီငိုရႈိက္ေနေသာေကာင္ေလးကိုထြဋ္ေခါင္တစ္ေယာက္တင္းတင္းေပြ႕ဖက္လို႔ႏွစ္သိမ့္ေနေလရဲ႕.....
ခုပဲအနာေပးတယ္
ခုပဲေဆးေပးျပန္တယ္
ခဗ်ားဟာမဖိတ္ေခၚပဲနဲ႔ကြၽန္ေတာ့္ဆီဝင္လာတယ္
ခ်စ္တက္ေအာင္လုပ္တယ္
မႏွင္ဘဲနဲ႔ျပန္ထြက္သြားျပန္တယ္
ဒဏ္ရာေတြေပးဖို႔ျပန္လာခဲ့ျပန္တယ္
ခဗ်ားဟာသိပ္ကိုနားလည္ရခက္ေနပါလားအကို
ခဗ်ားဆိုတဲ့ဘာသာရပ္ကိုကြၽန္ေတာ္ဘယ္လိုေလ့လာမွနားလည္ႏိုင္မွာလဲအကို
.........................
ထြဋ္ေခါင္ႏွင့္ထြဋ္ဝင္းအလုပ္သြားေတာ့စိုင္းေနာင္ကမိုးေသာက္ရွိရာအခန္းထဲသို႔ဝင္လာေလသည္....
"အာ..စိုင္း...ေက်ာင္းမသြားဘူးလား"
"အင္း...ေနနည္းနည္းမေကာင္းလို႔"
"ဟုတ္လား...သက္သာရဲ႕လား.."
"သက္သာပါတယ္...ဒါနဲ႔မင္းငိုထားတာလား"
"မဟုတ္ပါဘူး...ဘယ္ကသာ.."
"ငါေတာင္းပန္ပါတယ္"
"မဟုတ္တာ..မင္းကလည္းေတာင္းပဲေတာင္းပန္ေနတာပဲကြာ..."
"ဟင့္အင္း..ငါတကယ္ကိုေတာင္းပန္ပါတယ္..တကယ္ေတာ့အျပစ္ရွိတာကငါပါ...မင္းကအျပစ္ကင္းပါတယ္..."
"မင္းေျပာတာကိုငါနားမလည္ဘူး"စိုင္းေနာင္၏စကားကိုမိုးေသာက္ကနားမလည္ဟန္ေမးေလသည္....
"မင္းကိုငါေျပာျပပါ့မယ္"
"တကယ္ေတာ့ကိုကိုႀကီးတို႔မိဘေတြဆုံးတာငါ့အေဖ့ေၾကာင့္"
"ဘယ္လို"
"ဟုတ္တယ္...ကိုကိုႀကီးတို႔မိဘေတြကိုငါ့အေဖကသတ္ခဲ့တာ...ငါလည္းတစ္ေလာကမွသိရတာပါကြာ..."စိုင္းေနာင္၏စကားေၾကာင့္မိုးေသာက္မွာအံ့ၾသျခင္းမ်ားစြာျဖင့္သာ....
"ဒါဆိုငါ့မိဘေတြကေရာ"
"မင္းမိဘေတြကိုငါ့အေဖကေဂ်ာက္ခ်ထားတာ...ငါေတာင္းပန္ပါတယ္Rainရယ္...ငါ..ငါတကယ္မရည္႐ြယ္ပါဘူး"
စိုင္းေနာင္သည္ငို၍မိုးေသာက္ေရွ႕၌ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္ေလသည္....ခဏတာအတြက္ေတာ့မိုးေသာက္ေၾကာင္သြားခဲ့သည္ၿပီးမွ...
"စိုင္း..ဒါကဘာလို႔မင္းအျပစ္ျဖစ္ရမွာလဲ...မင္းမွာအျပစ္မရွိဘူးေလ...ထပါကြာ..."
"ငါတကယ္ကိုေတာင္းပန္တာပါ...ကိုကိုႀကီးတို႔ကအျဖစ္မွန္ေတြကိုသိထားတယ္...ငါ့အေဖကိုလက္စားေခ်လို႔ရေနေပမယ့္ငါ့မ်က္ႏွာေၾကာင့္မလုပ္ၾကေသးတာ...ၿပီးေတာ့မင္းမိဘေတြ..မင္းမိဘေတြကိုငါ့အေဖမသိေအာင္ေထာင္ထဲကေနထုတ္ၿပီးတစ္ေနရာရာမွာထားထားတယ္ေျပာတယ္...."
"မင္းေျပာေနတာအမွန္ေတြလား"
မိုးေသာက္ကမယုံႏိုင္စြာေမးေတာ့စိုင္းေနာင္ကေခါင္းၿငိမ့္ျပေလသည္....
"ဒါဆို..ဘာလို႔ငါ့ကိုဒီလိုေတြလုပ္ရတာလဲ"
"ေသခ်ာတာကေတာ့မင္းကိုကယ္တင္ဖို႔ျဖစ္မွာပါ..."
"........"
"မိုးေသာက္မင္းငါ့ကိုခြင့္လႊတ္မယ္မလားဟင္....ငါတကယ္ကိုေတာင္းပန္ပါတယ္ကြာ...မင္းခြင့္မလႊတ္လည္းငါေက်နပ္ပါတယ္"
"ငါမင္းကိုအျပစ္မယူပါဘူး...မင္းမွအမွားမလုပ္ထားတာ...ငါတို႔ကေျမစာပင္သက္သက္ေတြပါကြာ...."မိုးေသာက္သည္စိုင္းေနာင္ႏွင့္မ်က္လုံးခ်င္းဆုံၾကည့္ကာေျပာလိုက္ေလသည္.....
"မင္းကိုလည္းရွင္းျပၿပီးၿပီဆိုေတာ့ငါသိေနတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကိုကိုကိုႀကီးတို႔ကိုဖြင့္ေျပာလိုက္ေတာ့မယ္...ငါ့အေဖကိုဒီ့ထက္ပိုၿပီးမေကာင္းတာေတြမလုပ္ေစခ်င္ေတာ့ဘူး...သူလုပ္ေနတဲ့အမွားေတြကမ်ားသထက္မ်ားလာၿပီ...ငါသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔လုပ္သင့္တာကိုလုပ္ရမယ္....ငါ..ငါ့လုပ္ရပ္ေတြမွန္ရဲ႕လားကြာ"
"မင္းမွန္ပါတယ္စိုင္းရယ္...မင္းဘက္မွာငါရွိေနမယ္ေနာ္.. ငါတို႔ကသူငယ္ခ်င္းေတြမလား"
"အင္း...သူငယ္ခ်င္း..ေက်းဇူးတင္ပါတယ္Rainရယ္"
ထို႔ေန႔ကအခန္းငယ္ေလးထဲမွာေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ဟာဖက္လို႔ငိုခဲ့ၾကသည္...
ႀကိဳမသိႏိုင္တဲ့မနက္ျဖန္မွာသူတို႔ေလးေတြအဆင္မွေျပပါ့မလားေလ....
ဖတ္ရတာအဆင္ေျပရဲ႕လားရွင့္❤