Laura's P.O.V
I don't know what's the real deal, but Art is acting really weird. Bukod sa menacing facial expressions n'ya kapag nagtatagpo ang aming nga mata, naninibago rin ako sa biglaang pagiging "sobrang" hilig niya sa...alam n'yo na siguro kung ano.
Dati rati, isang beses every three days lang s'ya nangangalabit. Ngayon, tatlong beses na sa isang araw. Kundangan ba naman na kung kailan s'ya nagkakaganito no'n pa parating naglalaho lagi ang mga pills ko.
"Mahal..."
Oh my gosh! Heto na naman s'ya. Pilit idinidiin ang sarili n'ya sa bandang likuran ko. Isinisiksik di n'ya parati ang kanang kamay n'ya, sa kanang singit ko.
Ano ba yan? Tumagilid na nga ako sa pagkakahiga ko, at naglagay na rin talukbong, pero tila hahamunin na naman n'ya ako sa gera na tila isang tandang na atat sa inahin.
"Na naman?" Pag-ungot ko. "Nakadalawa na tayo ngayong araw na ito ah."
"Kanina pang umaga yun." Bulong n'ya. Kinakagat-kagat niya ang aking kanang tenga. "Iba naman ngayon..." iniakyat n'ya ang kanyang kamay para pisilin ang aking kanang dibdib.
Shems.
Paano ba ako makakahindi sa lalaking bukod sa napaka-sexy, napakabango at napakaguwapo...napakagaling pa pagdating sa "ano".
"Gosh Art!" Yes, right. As usual.
Lintek na lalaki. Kung bakit naman kasi ang galing niya. Galing na kahit ayaw mo, mapa-oo ka. Galing na kahit anong tino mo, maloloka ka pa rin.
"I love you, Laura..."
Hindi ako mapakali. Pilit kong pinananatili ang aking katinuan. Iniiwasang magwala habang sinusundot ako ng kanyang galit na galit na panungkit.
He's good. Really good. Pero teka, ano ba itong nararamdaman ko. Shit, nasusuka ako. Nasusuka nga ako, shit!
"Hey!" Sigaw ni Art, sa biglaan kong pagkalas, patakbo sa banyo.
Hinabol niya ako, pero agad ko namang naisara ang pinto.
"What's the matter?" ani Art mula sa labas. Kinakatok niya ang pinto ng banyo. "Are you alright?"
Hindi ako nakasagot. Pilit isinusuka ang mga dapat isuka, bagama't wala namang lumalabas.
"I'm ok." Sigaw ko sa kanya. Naghihilamos ako ng mukha.
Pinagmasdan ko ang mukha ko sa salamin habang tinutuyo ko ito ng puting tuwalya. Pilit iwinawaksi ang isang bagay na pilit dumadapo sa aking alaala.
Nasuka na naman ako.
Tatlong araw na akong ganito.
Tatlong araw nang masama ang timpla ko sa umaga at gabi.
Tatlong araw na rin akong hindi mapakali.
* * *
"Congratulations." Anunsyo ng OB GYNE matapos nitong makuha ang resulta ng aking tests. "You're pregnant."
"Yes!" Animo'y batang nanalo sa laro ang hitsura ni Art.
"P-po?!" Natutulala ako. Sumusulyap ako kay Art na nagsasasayaw na daig pa ang luko-luko.
"You're going to be a Mom soon. Congrats." Pag-uulit ng OB GYNE.
Oh my. Am I, really?
I have mixed emotions, but I don't think excitement is part of them. I am only twenty-one years old at hindi pa nakaka-graduate ng College. I am not quite sure if I am ready for parenthood.
"Ba't ganyan ang mukha mo?" Nakasimangot na tanong sa akin ni Art habang nagmamaneho ito. "Hindi ka ba masaya na magkaka-baby na tayo?" Bumungisngis ulit si g'wapo.
"H-ha?" Hindi ko talaga alam ang isasagot ko, na hindi naman n'ya iisipin na masama akong tao.
Bago ito maka-react ulit, nag-vibrate ang kanyang phone. Pero dahil nagmamaneho ito, pinindot na lang n'ya ang speaker phone.
"Art! Natanggap ko ang text mo." Boses ni Jason, "Congrats pare!"
"Salamat, Pare!" Humahalakhak na sagot ni Art. "I'll talk to you soon. Nagda-drive lang ako ngayon."
"Ops. Sorry pare. Sige, let's talk some other day."
"Ok!" Tumatawa siyang tila nabaliw.
"Ok, bye." Sagot ni Jason.
"Bye."
Si Jason na ang pumutol ng linya.
"Naibalita mo na kaagad?"
"Aba siyempre." Sagot niya, "Proud Daddy yata ako."
"Art..."
"What?" Sumulyap s'ya sa akin.
"I don't think I am ready for this."
Hindi ito sumagot. Bigla itong sumimangot at saka unti-unting inihihinto ang kotse sa isang tabi.
"And what exactly did you mean by that?" Medyo nanginginig ito.
"You see...I'm not even ready to get married yet, magkaanak pa kaya?"
Lalo s'yang nanginig. Nagngingilid din ang kanyang mga luha.
Copyright ⓒ DyslexicParanoia (Angela Atienza), 2015, All rights reserved.
"Diretsehin mo na nga ako Laura, ano ba ang ibig mong sabihin?!" Medyo pabulyaw iyon kaya napaiktad ako.
"Hindi pa ako ready Art!" Naiiyak ako.
Hinataw n'ya ang dashboard ng kotse, pati na rin ang manibela. Humigpit ang pagkakatikom ng kanyang mga kamao at nag-umigting din ang galaw ng kanyang mga panga. Nagulat ako. Hindi kasi ako sanay na nagkakaganoon si Art
"Anong gusto mong mangyari?" Kalamado. Mababa ang timbre. Nakatingin sa malayo.
"I don't know." Humagulhol ako.
"Iniisip mo bang ipa-abort ang anak natin?" Tumulo ang luha n'ya. Lungkot na lungkot talaga ang kanyang mukha.
"No! It's not like that."
"Kung hindi 'yun, ano?!" Galit na galit na bulyaw n'ya sa akin.
"Hindi ko alam, Art!"
"Paanong hindi mo alam?!" Hinataw n'ya ulit ang dashboard.
"B-baka kailangan ko lang munang... lumayo para makapag-isip."
"Ano?!"
"Baka kailangan ko lang munang mapag-isa."
"Pero, bakit?!"
"Basta!" Hagulhol ko. " Basta kailangan ko munang mapag-isa!"
"Shit!" Pabulong na wika n'ya.
"I'm sorry, Art. I don't mean to--"
"You don't mean to, what?! To freaking make simple things too complicated? Gusto kitang pakasalan, ayaw mo! Magkakaanak na tayo, ayaw mo rin!" Hinataw niya ulit ang manibela "Ano ba talaga ang gusto mo?!"
"That's exactly what I want to figure out dahil hindi ko alam. Hindi ko talaga alam kung ano ang gusto ko."
[ITUTULOY]